Utwór pt. „Pan Tadeusz” autorstwa Adma Mickiewicza zostal uznany za epopeje narodową.

W utworze można zaobserwować wiele kontrastów występujących między bohaterami, odnajdujemy sporo postaci dynamicznych.

Jednymi z nich są tytulowy bohater Tadeusz Soplica oraz Hrabia Horeszko.

Pierwszy mężczyzna to syn Jacka Soplicy, który od najmłodszych lat wychowywany był przez stryja – Sędziego Soplicę. Drugi natomiast to daleki krewny Horeszków „po kądzieli”. Oba rody łączy konflikt dotyczący posiadania zamku w Soplicowie.

Tadeusz to przystojny młodzieniec, silny, zdrowy, jednak tak jak wszyscy Soplicowie trochę otyły. Jest świadomy swej urody: „Wiedział, że był przystojny, czuł się rześki, młody.” Gdy wrócił do Soplicowa ze szkoły w Wilnie od razu zaciekawil Telimenę swoim naturalnym pięknem: „Te wszystkie Tadeusza cnoty i zalet/ Ściagnęły wzrok sąsiadki, uważnej kobiety.”

Hrabia to sierota, młody zamożny panicz spokrewniony z Horeszkami. Został wychowany za granicą, ubiera się według mody angielskiej. Jest przystojnym mężczyzną: „W istocie był to piękny pan: słusznej urody,/ Twarz miał pociągłą, blade, lecz świeże jagody/ oczy modre, łagodne, włos, długi, białawy.”

Syn Jacka Soplicy, który został powierzony sędziemu na wychowanie. Od wielu lat mieszkał w Wilnie, pod surową opieką księdza. Dzięki temu młodzieniec wrócił do Soplicowa, mając „duszę czystą, myśl żywą i serce niewinne.” Tadeusz wyróżniał się odwagą i honorem. Śiwadczy o tym np. sytuacja, gdy obroni Telimeny przed natarczywością Płuta. Ma on także dużą świadomość patriotyczną, objawia się to w każdym szczególe – posiada nawet imię po bohaterze narodowym, Tadeuszu Kościuszko. O przywiązaniu do ojczyzny świadczy także opuszczenie przez niego Soplicowa w celu zaciągnięcia się do wojska: „Telimeno, cóż by świat mowił o człowieku(…), który by teraz, w moim wieku,/ Zdrów, żył na wsi, kochał się – kiedy tyle młodzi, / Tylu żonatych od żon, od dzieci uchodzi/ Za granicę, pod znaki narodowe bieży?”. Wielokrotnie wyraża wierność tradycjom, ponad wszystko miłując to, co jest rodzinne, ojczyste. Okazuje to np., kiedy w Świątyni Dumania nie zgadza się z opinią Telimeny i Hrabiego, że polska przyroda nie może równać się zagranicznej.

Hrabia ukazany jest jako chodzący z głową w chmurach romantyk. to człowiek, który odczuwa bardzo silnie to, co go otacza: „(…)mawiał, że ma głowę /Romansową; w istocie był wielkim dziwakiem.”

Zbyt bujna wyobraźnia sprawia, że często doszukuje się niezwykłości tam, gdzie jej nie ma. Tak jest na przykład, kiedy widząc nieznaną kobietę w ogrodzie idealizuje w myśli jej obraz. Doznaje rozczarowania, kiedy okazuje się, że jego muza zajmuje się ogrodem i karmieniem gęsi: „Moja nimfa tajemna pono gęsi pasie!”.

Jest to raczej typ samotnika, patrzącego na świat z egoistycznego punktu widzenia. Szczególnie ukazuje się to podczas sporu o zamek, ponieważ dla Hrabiego jest to kolejna zachcianka. Zamek interesuje go nie ze względu na tradycję rodową, ale dlatego, że jego gotycka architektura silnie pobudza jego wyobraźnie oraz odpowiada jego naturze. To także roztargniony i niepunktualny człowiek: „Wiedziano w okolicy, ze ten pan nie może/ nigdy nigdzie stawić się w naznaczonej porze. I dziś zaspał poranek, więc na sługi zrzędził.”

Nieznane są mu bliżej zwyczaje panujące na Litwie, gdyż większość czasu spędził poza granicami kraju. Dlatego też hrabiego dziwi grzybobranie, które przecież jest czynnością najzwyklejsza w świecie.

Tadeusz uczył się niechętnie, świadomy tego, że ma zostać wedle woli ojca polskim żołnierzem: „Wiedział, że go myślano do wojska sposobić,/Że ojciec w testamencie wyrzekł taką wolę;/Ustawicznie do bębna tęsknił siedząc w szkole”.
Tadeusz posiadał zainteresowania prawdziwego rycerza: dobrze jeździł konno, bardziej nęciły go polowania, strzelanie ze strzelby niż nauka w szkole.

Hrabia jest malarzem amatorem, uwieczniał wszystko co wywarło na nim wielkie wrażenie. Interesowały go powieści romantyczne, przygody, np. był zachwycony słysząc historie Gerwazego dotyczącą zamku. Fascynuje go wszystko co obce, nowoczesne, światowe: „Hrabia lubił widoki niezwykłe i nowe.” Jednym z jego zainteresowań było myślistwo, podczas którego zapominał o całym świecie: „Hrabia lubił myślistwo, ledwie strzelców zoczył./ zapomniawszy o wszystkim prosto ku nim skoczył.”

Tadeusz i Hrabia to dwa odmienne charaktery. Soplica jest młodzieńcem

wychowanym zgodnie z naturą Sędziego – tradycyjną, patriotyczną, przygotowującą do służby ojczyźnie. Jest osobą honorową, odważną i mocno stąpającą po ziemi.

Zaś Hrabia Horeszko to człowiek bujający w obłokach. Był wychowywany za granicą, nie ma zakorzenionego patriotyzmu tak jak Tadeusz. Często zachowuje się egoistycznie, jest niepoprawnym romantykiem. Uważa kobiety za świętość. W przeciwieństwie do Tadeusza bardzo wrażliwy, emocjonalny.