Podstawową cechą układu odpornościowego jest zdolność odróżnienia struktur obcych od własnych.
Ciała obce charakteryzują się immunogennością – zdolność pobudzania układu odpornościowego organizmu do reakcji obronnej skierowanej przeciwko nim, nazywa się antygenami (drobnoustroje, niektóre związki chemiczne, tkanki obcego organizmu lub zmienione tkanki własne).
Hapten – związek, który nie wykazuje immunogenności, ale może być wiązany przez immunoglobiny.
Reakcja organizmu na antygen może wyniknąć z jego wrodzonych właściwości:
Odporność nieswoista – wrodzona.
Odporność swoista – nabyta.
Uwarunkowana genetycznie.
Skuteczność działania zależna jest również od warunków utrzymywania zwierząt (żywienie, warunki zoohigieniczne, czynniki stresowe).
Wyróżniamy 3 bariery przeciwdziałające zagrożeniu ze strony czynników patogennych:
Skóra i błony śluzowe oraz ich wydzieliny.
Nieswoiste czynniki humoralne występują w płynach ustrojowych działające bakteriobójczo i bakteriostatycznie.
Komórki z właściwościami żernymi.
Występujące w płynach ustrojowych:
Układ dopełniacza.
Interferon.
Transferryna i laktoferyna – działanie bakteriostatyczne.
Interferon – wytwarzany w komórce od wpływem czynników indukujących (np. wirusów). Hamuje proces biosyntezy białka.
Dokonują komórki żerne – fagocyty, mikrofagi.
W drodze fagocytozy komórka pochłania dwie cząstki pokarmowe np. bakterie.
Przebieg fagocytozy:
Wiązanie antygenu i aktywacja fagocytu.
Powstanie fagosomu i przemieszczenie lizosomów.
Powstanie fagolizosomu i rozkład antygenu.
Uwolnienie produktów rozkładu antygenu.
Odporność swoista typu komórkowego – komórki wchodzą w bezpośredni kontakt z antygenem.
Odporność swoista typu humoralnego – walczą z nim za pomocą przeciwciał wydzielanych do płynów ustrojowych.
Hormony kory nadnerczy – kortykoidy są wydzielone w zwiększonej ilości w stanach stresowych i wykazują właściwości immunosupresyjne – hamują procesy odpornościowe.