Rumak - życie Ktoś pochylił nade mną skroń, Kto? nie wiem, I nie wiem skąd, I szepnął cicho: „ – Oto twój piękny, Biały koń, To nie jest sen, To nie jest błąd, Więc dosiądź go, I pomknij na nim , Dokąd chcesz, Byle daleko, Najdalej stąd…” * * * I teraz mknę… Przez dzikie, Wciąż - dzikie – umysły ludzkie, Niczym jaskiniowców, Wojenne fronty, A kiedy patrzę w dal, Nie widzę nic, Żadnej pięknej myśli, gestu, Nic!... Tylko zmurszałe, I przekościelone horyzonty, A ja mknę, Do tego czego, czego nie ma, Do innego, Zupełnie – innego – bycia,,, - Mknę – na białym koniu, Pięknym rumaku życia… I. Iwańska Warszawa 2015-08-03