JAPONIA
1 Za czasów Iemitsu został wprowadzony rygorystyczny podział społeczeństwa na 4 klasy. Jakie to były klasy? Omów klasę stojącą najniżej w hierarchii społecznej.
Podział społeczeństwa japońskiego miał swoje korzenie w tradycji konfucjańskiej i był bardzo surowy. Istniała zasada mówiąca, że człowiek urodzony w danej klasie ma w niej umrzeć – odstępstwa były naprawdę rzadkie.
Najwyższa klasa to samuraje. Klasa wojowników, stanowiła około 10% ogółu ludności. Wedle zasad, nie mogli pracować fizycznie. Wyznacznikiem ich statusu były dwa miecze, które tylko oni mogli nosić przy sobie. W ich odrebię podział na FUDAI DAIMO – opowiadali się za władcą oraz TOZAMA DAIMO ( książęta niepewni , podejrzani )
Za samurajami znajdowali się chłopi. Stanowili około 80% ludności i mogli zajmować się tylko i wyłącznie rolnictwem. Ukształtowanie powierzchni Japonii jest z punktu widzenia rolnictwa b. problematyczne – 90% to góry i wyżyny. Stąd, już b. wcześnie Japończycy zaczęli stosować zaawansowane techniki nawadniania czy budowania pól tarasowych. Mimo to życie rolnika była niezwykle ciężkie – dodać należy, że klasa rządząca konsekwentnie popierała pogląd, jakoby chłop powinien posiadać tylko tyle, żeby przeżyć. Dołóżmy jeszcze częste klęski żywiołowe, jak trzęsienia ziemi, powodzie czy tajfuny, a otrzymamy przerażający obraz życia japońskiego rolnika.
Rzemieślnicy i artyści to trzecia klasa – mogli mieć jeden zamek , obowiązek donoszenia o spiskach
Za najniższą klasę społeczną byli uważani kupcy, jako osobnicy nic nie produkujący, a żyjący z handlu towarami wyprodukowanymi przez innych. Właśnie oni jednak stworzyli ogromne fortuny, które przetrwały do naszych czasów. Stworzyli też jedyną w swoim rodzaju kulturę mieszczańską, która ostatecznie zdominowała i wyparła skostniałą kulturę samurajską.
Na marginesie społeczeństwa znajdowała się grupa zwana eta – uważani za zbrukanych, „nietykalnych”. Wykonywali zawody takie jak kat, grabarz, garbarz itp.
1 W dniu 6 kwietnia 1969 r. została sformułowana i ogłoszona proklamacja cesarska. Co zawierała treść tej deklaracji i jakie miała znaczenie?
Dn. 6.IV.1868 r. została sformułowana, pod nadzorem Iwakury Tomomiego, proklamacja cesarska (go-ka-jo-no seimon). Składała się z 5 paragrafów i zawierała ogólnikowe zasady rządzenia.:
1. Zwołane będą zgromadzenia obradujące i wszystkie sprawy państwowe rozstrzygane będą na podstawie opinii publicznej.
2. Wszystkie klasy społeczne, zarówno rządzący, jak i rządzeni, zjednoczą się we wspólnym wysiłku dla kraju.
3. Wszystkie klasy społeczne będą mogły realizować swoje aspiracje.
4. Odrzucone będą niecywilizowane obyczaje przeszłości i wszystko zostanie oparte na zasadach sprawiedliwości i praworządności.
5. Wiedza będzie poszukiwana na całym świecie, dzięki czemu wzmocnione zostaną podstawy cesarstwa( otwarcie się na świat zewnętrzny)
- oddzielenie shintoizmu od buddyzmu ( cesarz posiada naturę boską)
- chłopi i mieszczanie otrzymali prawo do nazwiska , zniesiono klasy społeczne , samuraje stracili obowiązek noszenia dwóch mieczy
- zorganizowano pierwszy pobór powszechny ( chłop mógł się rekrutować do armii)
- likwidacja feudalizmu – chany rezygnują ze swoich ziem i chłopów
- próba stworzenia kapitalisty japońskiego ( w okresie MEIJI zrezygnowano z gospodarki opartej na rolnictwie ,a skupiono się na rozwoju przemysłowym . Brak bazy surowcowej doprowadził do doktryny militaryzmu.
3.Wewnętrzna scena polit. okresu Taisho była znacznie b. skomplikowana niż w okresie Meiji ze względu na wiele różnych czynników. Wymień najważniejsze z nich.
Okres Taisho jest to okres panowania cesarza Yoshihito, który ze względu na swój słaby stan zdrowia, od 1921 był reprezentowany przez regenta – następcę tronu – Hirohito. W czasie tym wzrósł poziom uprzemysłowienia, oświaty oraz na skutek napływu nowych idei i prądów ze świata wzrosła świadomość społeczna i uczestnictwo obywateli w życiu politycznym. O znaczącej pozycji Japonii świadczyło chociażby uczestnictwo na konferencji w Wersalu (1921) Zaostrzyły się konflikty klasowe. Pojawiły się liczne organizacje: prawicowe, nacjonalistyczne, liberalne, lewicowe, socjalistyczne i komunistyczne ( np. Towarzystwo REJ MEJ KAJ , Chłopska Partia Pracy)Oligarchia Meiji została zastąpiona rządem partyjnym, który jednakże nie był jeszcze demokratyczny.
Mimo ogromnego rozwoju gosp. Japonii w czasie okresu Meiji, po zakończeniu wojny światowej, kiedy zachodnie mocarstwa wróciły na rynek, w Japonii pojawiła się recesja. Została ona pogłębiona jeszcze bardziej przez trzęsienie ziemi (region Kanto – 1.09.1923r.).
Wzrosło niezadowolenie społeczeństwa, domagali się oni demokratyzacji życia, zwłaszcza powszechnego prawa wyborczego. Wprowadzono je dla mężczyzny w 1925r.
Powstawało wiele konfliktów wewnętrznych, których przyczynami były:
-cięcia budżetu na zbrojenia przez militarystów (jako, że Japonia w okresie Taisho prowadziła wiele wojen, potrzebne były pieniądze na militaria)Wojskowi mieli ponadto bardzo duży wpływ na rządy ( stanowiska ministerialne obsadzane były przez wojskowych , wysuwali liczne żądania polityczne - kiedy jeden z premierów próbował ograniczyć budżet na cele wojskowe , minister armii złożył rezygnację pociągając za sobą cały rząd partii )
- niestabilność polityczna ( spory wewnętrzne w rządzie –zmieniał się 12 razy)
- pogłębiające się problemy gospodarcze
- Rozczarowanie społeczeństwa - wzrost długu narodowego i nowe prawa wyborcze ,które podtrzymały minimalny próg podatkowy dla głosujących. Rozlegały się głosy za powszechnym prawem wyborczym i likwidacją starej sieci partii politycznych
4.Kiedy ogłoszono powojenną konstytucję Japonii. Jakie znaczenie miał jej art. 9?
Konstytucja została uchwalona w dniach 6-7.X.1946r. przez Zgromadzenie Narodowe, zatwierdzona przez cesarza Hirohito 7.XI. 1946 i obowiązująca od 3.V.1947 roku.
W art. 9, Japonia wyraża swój antymilitarystyczny charakter – Japonia wyrzeka się w nim prawa do wojny.
Powstała w czasie okupacji Japonii po II wojnie światowej i miała za zadanie zastąpić militarystyczną konstytucję Meiji, ustanawiając monarchię konstytucyjną zamiast monarchii absolutnej.
Nowa konstytucja wprowadzała prawa wyborcze dla kobiet , osoba wojskowa nie mogła sprawować funkcji ministra obrony , nastąpił gwałtowny rozwój systemu partyjnego
5. W 1955r. doszło do fuzji 2 partii polit. Jaka w wyniku tej fuzji partia polit, jak się nazywa taki układ partyjny i jakie przyczyny zdecydowały o nieprzerwanym sprawowaniu władzy przez nią do 1993 roku?
W 1955 konserwatyści z Partii Liberalnej (Ogata) i Japońskiej Partii Demokratycznej (Hatoyama) połączyli się i powstała rządząca bez przerwy (17 premierów) do 1993 Partia Liberalno-Demokratyczna (PLD). Taki układ nazywa się układem Partii Dominującej.
6. Wymień i omów podstawowe zasady ustroju japońskiego.
1.ZASADA DEMOKRATYZMU
-uznanie narodu za podmiot suwerenności
-trójpodział władzy
-nie ma równowagi władzy
-legislatywa jest najważniejsza
-duża możliwość kontroli egzekutywy
2. ZASADA INDYWIDUALIZMU
-każdy obywatel uważany jest za jednostkę liberalizmu
-równość kobiety i mężczyzny
3. ZASADA ZAGWARANTOWANIA PRAW I WOLNOŚCI JEDNOSTKI
- bogaty katalog praw obywatelskich
-konstytucja określa prawa za wieczne i nienaruszalne
4. ZASADA PAŃSTWA OPIEKUŃCZEGO
-każdy obywatel ma szereg praw ekonomicznych i socjalnych
-gwarancja minimum socjalnego i kulturalnego
5. ZASADA PAŃSTWA LAICKIEGO
-rozdział kościoła od państwa
6. ZASADA WOLNOŚCI WYZNANIA
7. ZASADA PACYFIZMU
-art. 9 konstytucji Japonii
- Japonia nie może mieć sił zbrojnych
CHINY
1. Oprócz Komunistycznej Partii Chin, istnieje 8 partii polit. określanych jedynym mianem partii demokratycznych. Jakie to są partie i jaki jest w nich skład członkowski?
Działalność Chińskich Partii Demokratycznych dopuszczona jest na podstawie konstytucji ChRL, która określa ustrój państwa jako wielopartyjny system współpracy i konsultacji politycznej pod przywództwem Komunistycznej Partii Chin.
Partie demokratyczne ściśle współpracują z rządem i Komunistyczną Partią Chin, zrzeszają głównie intelektualistów, uczonych i pisarzy. Razem z KPCh oraz uznawanymi przez państwo organizacjami religijnymi, a także społecznymi organizacjami masowymi partie demokratyczne stanowią front narodowy – Ludową Polityczną Konferencję Konsultatywną Chin. W swoich statutach uznają przewodnią rolę KPCh.
Partie demokratyczne odgrywały pewną rolę w pierwszych latach istnienia ChRL, ich przedstawiciele pełnili wówczas wysokie funkcje w państwie. W 1957 roku, podczas kampanii przeciwko prawicowcom, ich rola została zmarginalizowana, a około 10 tys. działaczy znalazło się w więzieniach. Podczas rewolucji kulturalnej struktury partii demokratycznych zostały rozbite. Działalność partii demokratycznych odrodziła się po 1983, kiedy zezwolono na odbycie zjazdów i przyjmowanie nowych członków.
Przewodniczący partii demokratycznych wchodzą w skład najwyższych władz LPKKCh, a także parlamentu (Ogólnochińskie Zgromadzenie Przedstawicieli Ludowych).
Do partii demokratycznych zaliczają się:
Wymień podstawowe cechy chińskiego systemu politycznego.
Chińska Republika Ludowa jest socjalistycznym państwem prawa opartym na systemie demokratycznej dyktatury ludowej. Przewodnią rolę pełni Komunistyczna Partia Chin, która realizuje koncepcje socjalizmu o chińskiej specyfice i socjalistycznej modernizacji
Suwerenem jest lud, który sprawuje władzę poprzez swoich przedstawicieli.
Parlament jednoizbowy -Ogólnochinskie Zgromadzenie Przedstawicieli Ludowych oraz rząd – Rada Państwowa
ChRL jest wielonarodowym państwem unitarnym, gwarantującym mniejszościom prawom do autonomii oraz rozwoju własnej kultury i języka. Konstytucja zabrania jakiejkolwiek dyskryminacji.
Postanowienie ogólne stwierdzają, że Tajwan jest nieodłączną częścią ChRL.
Podstawą ustroju gosp. jest socjalistyczna gosp. Rynkowa( nowelizacja konstytucji w 1993 , która zrywała centralnym planowaniem) Główne cechy tej gospodarki to wielość rodzajów własności, przy dominującej własności publicznej ( Zasoby natur. i grunty są własnością państwa. Zakazany jest obrót prawem własności gruntów, dopuszczalny jest jedynie obrót prawem do ich użytkowania )oraz ścisłe powiązanie mechanizmu rynkowego z planowaniem, Istotą zaś, a zarazem celem socjalistycznej gospodarki rynkowej jest uwolnienie i rozwój sił wytwórczych, przedsiębiorczości, zniesienie wyzysku, wyeliminowanie ostrej polaryzacji na biednych i bogatych oraz osiągnięcie wspólnego dobrobytu całego społeczeństwa.
Konstytucja nakłada na państwo obowiązek ochrony środowiska, utrzymywania porządku publicznego i kontrolę urodzeń.
Konstytucja nakłada na władze obowiązek upowszechniania standardowego języka mandaryńskiego, jednak nie reguluje kwestii języka urzędowego
3.Wymień kategorie prawne , które obejmują chiński system prawny
W chińskim systemie prawnym istnieje 7 kategorii
Konstytucja i odnośne przepisy prawa
Prawo cywilne i handlowe
Prawo administracyjne
Prawo gospodarcze
Prawo społeczne
Prawo karne
Prawo postępowania procesowego i poza procesowego
4. W ustroju państw demokratycznych istnieje trójpodział władzy. Jaki podział władzy określa konstytucja Republiki Chińskiej z 25.XII.1947r.? Wymień kompetencje tych rodzajów władzy, które nie występują w europ. państwach demokratycznych.
Konstytucja z 1947 roku dzieli władze na 5 izb Yuan:
ustawodawcza
wykonawcza
sądownicza
kontrolująca
egzaminująca
rozwiązania chińskie za czasów cesarstwa (kontrolująca i egzaminująca)
Kontrolny yuan:
nadzorowanie administracji
cenzura (narzędzie utrzymania władzy)
inicjatywa odwołania prezydenta
Egzaminacyjny yuan:
egzamin na służby cywilne
zarządzał funkcjonariuszami państwowymi
mianował funkcjonariuszy; ustalał ich wynagrodzenie
5.
BIRMA ( Rangun)
1. Jakie grupy etniczne żyją w Birmie i ile mieszkańców ona liczy?
2.W 1952r. zostały przeprowadzone I wolne wybory w Birmie. Co one oznaczały dla kraju i jakie niosły za sobą perspektywy?
Wybory w 1952 zakończyły się dużym zwycięstwem wielce zasłużonej w dziele walki o niepodległość kraju, ANTYFASZYSTOWSKA PARTIA WOLNOŚCI LUDÓW – premierem zostaje UNU DAYAN
- próby utworzenia państwa federacyjnego z pewną autonomią dla innych nacji
-system do 1962 r. był oparty na władzy parlamentu
- dążył on do likwidacji korupcji oraz zwalczał partyzantkę komunistyczną
- partia podkreślała wolność słowa
- kiedy partia UNU zwycięża w kolejnych wyborach parlamentarnych w 1960 r. podjęto próbę ustępstw w stosunku do grup etnicznych
Ugrupowanie to w coraz większym stopniu trawił jednak kryzys wew., będąc konsekwencją walk pomiędzy poszczególnymi frakcjami. Lider partii i zarazem premier U Nu DAYAN usiłował godzić poróżnione grupy, wypracowując rozmaite kompromisowe rozwiązania. Co więcej kraj borykał się z permanentnym kryzysem gospodarczym
Obok Indii stała się czołowym rzecznikiem polityki niezaangażowania. Rangun odmówił przystąpienia do Seato i należał do głównych inicjatorów konferencji w Bandungu.
3.Kiedy gen. Ne Win doprowadził do wojskowego zamachu stanu i jakie to miało konsekwencje dla systemu politycznego Birmy?
2.03.1962 r. - gen. Ne Win doprowadził do wojskowego zamachu stanu. Konsekwencje
Ne Win tworzy „Birmańską Drogę do Socjalizmu” , „Buddyjski Socjalizm” – jego nowa doktryna państwa oparta o idee leninizmu i marksizmu w połączeniu z wartościami buddyjskimi
Nowy program gospodarczy , który pogłębia kryzys ( nacjonalizacja prywatnych przedsiębiorstw , zakaz inwestycji zagranicznych , koncepcja autarkii nawet w sferze politycznej – likwidacja placówek dyplomatycznych ) – BRIMA zamyka się na świat zewnętrzny
BIRMAŃSKA PARTIA PROGRAMU SOCJALISTYCZNEGO ( LANZIN) – to jedyna legalnie działająca partia w Birmie , składająca się głównie z oficerów i żołnierzy – była jednak zdezintegrowana,istniały w niej różne grupy interesu pomiędzy którymi Ne Win umiejętnie lawirował dlatego udawało mu się utrzymać władzę – kwitnie korupcja i handel kokainą
Ne Win opierał się na klasie chłopskiej
Parlament stracił swoje dotychczasowe znaczenie , cala administracja w rękach Ne Wina , krwawe zwalczanie opozycji
INDONEZJA
1.Kierowany przez dra Ahmeda Sukarno ruch narodowy proklamował 15 września 1950 r. niepodległą Republikę Indonezji . Jakim politykiem okazał się Sukarno i jak można scharakteryzować system polityczny w okresach jego rządów?
W grudniu 1949 roku Holandia ostatecznie uznała niepodległość Indonezji . Wówczas na czele niepodległego kraju stanął Ahmed Sukarno, który musiał zmierzyć się z licznymi wyzwaniami i problemami. Republika różniła się wewnątrz granic pod wieloma względami: językami, kulturą, stopniem rozwoju cywilizacyjnego oraz rozmieszczeniem bogactw naturalnych ( istnieje 350 różnych grup etnicznych – Jawajczycy , Sundajczycy , Madurowie – najliczniejsi) Wszystko to stwarzało podstawy do powstania ruchów separatystycznych. Na początku 1950 roku rozpoczęły się pierwsze bunty na Sulawesi i Jawie, a następnie na Molukach. Szybko je stłumiono, jednak pod koniec lat pięćdziesiątych rozpoczęły się kolejne, na większą skalę. Sukarno zniwelował zagrożenie rozpadu państwa, jednak Indonezja odczuła skutki buntów.
Wówczas prezydent postanowił zmienić system panujący w kraju. Zarządził „demokrację kierowaną”, w miejsce dotychczasowego systemu wielopartyjnego. Oznaczało to, że państwo ma mieć charakter scentralizowany, a uprawnienia prezydenta zostały poszerzone. Ponadto demokracja miała opierać się na pięciu zasadach zwanych Pancasilą. Oto one:
1. Wiara w jednego Boga
2. Sprawiedliwe i cywilizowane społeczeństwo
3. Jedność
4. Demokracja
5. Sprawiedliwość społeczna
Od lat sześćdziesiątych prezydent prowadził politykę coraz bardziej agresywnie: wdał się w spór z Holandią o Nową Gwineę, rozpoczął konflikt z Malezją i wystąpił z Organizacji Narodów Zjednoczonych. Nastroje społeczne pogarszały się i następowała izolacja Indonezji na arenie międzynarodowej. W październiku 1965 roku doszło do próby zamachu stanu, którą dowodził pułkownik Untung – dowódca gwardii prezydenckiej. Zamach został powstrzymany przez generała Suharto, który następnie rozpoczął kilkumiesięczną rzeź komunistów.
Warto wspomnieć, że już za czasów prezydenta Sukarno zostały nawiązane stosunki pomiędzy Polską a Indonezją. W 1955 roku powstały relacje dyplomatyczne, a cztery lata później (1959) podpisano obustronne oświadczenie polsko-indonezyjskie, podczas wizyty prezydenta Sukarno w Polsce. Intensywna współpraca miała miejsce w latach sześćdziesiątych – nasz kraj eksportował na tamtejszy rynek sprzęt obronny i urządzenia dla kopalni i stoczni. Ponadto Polacy zbudowali na Sumatrze cukrownię trzcinową.
2.Jakie można wymienić cechy NOWEGO ŁADU wprowadzonego przez gen SUHARTO po odsunięciu od władzy SUKARNO?
W 1966 r. w wyniku zamachu stanu do władzy w Indonezji dochodzi generał Hadji Mohamed Suharto Indonezji. Postanowił on poprawić kondycję państwa i zlikwidować chaos powstały w ostatnich latach rządów prezydenta Sukarno (deficyt budżetowy , ogromna inflacja). Nowy prezydent definitywnie skończył z demokracją kierowaną i utworzył tzw. „nowy ład”. Reżim ten był całkowicie antykomunistyczny – tysiące domniemanych komunistów zamknięto w więzieniu, brutalnie traktowano wszystkich przeciwników systemu.
Fundamentem nowego ładu stała się partia Golkar – był to osobliwy front narodowy, składający się z organizacji utworzonych dla poszczególnych grup ludności np. urzędników, chłopów, młodzieży…
W polityce zagranicznej otworzono się na obcy kapitał i odnowiono relacje z USA oraz innymi państwami zachodnimi, natomiast zerwano stosunki z Chinami i Związkiem Radzieckim. Kontynuacją stanowiska poprzedniej władzy było uznanie jako podstawy funkcjonowania państwa, zasady Pancasila. Ten krok miał na celu ponowne zjednoczenie społeczeństwa.
Chcąc naprawić stan gospodarki, Suharto przeprowadził serię pięcioletnich planów gospodarczych. Skupił się on na zaspokajaniu podstawowych potrzeb społeczeństwa, promowaniu polityki antyimportowej wobec niektórych towarów, a objęciu innych ochroną,. Specjalna Ustawa o Inwestycjach Zagranicznych (z roku 1967) miała zachęcać do prywatnego inwestowania.
Do czasu kryzysu finansowego, Indonezja rozwijała się dynamicznie. Podczas panowania Suharto wzrost PKB był wysoki, także wskaźniki produkcji rolnej stały się korzystne. Pojawili się inwestorzy z Zachodu, zainteresowani indonezyjskimi złożami naturalnymi oraz pozyskiwaniem drewna z lasów deszczowych. Ich przedsięwzięcia miały przyczynić się do odtworzenia rezerw walutowych.
Wskutek prowadzenia kampanii na rzecz świadomego planowania rodziny (co stawiano za wzór innym krajom tamtego regionu), spadł wskaźnik przyrostu naturalnego, jednak Jawa i Bali pozostawały wciąż przeludnione. Suharto rozpoczął więc przesiedlanie bezrolnych chłopów z tychże wysp, do Irianu Zachodniego, na Borneo oraz inne słabo zamieszkałe regiony.
Duży wpływ na wskaźnik PKB, a także ogólne życie społeczne i gospodarcze ówczesnej Indonezji miała mniejszość chińska. Chińczycy byli właścicielami większości korporacji indonezyjskich i znacznie dominowali w niektórych działach handlu. Suharto prowadził wobec nich dyskryminująca politykę, zgodnie z propagowanym nacjonalizmem. Zakazane było używanie pisanego języka chińskiego, dzieci z chińskich rodzin miały ograniczany dostęp do szkół i nie można było obchodzić chińskich świąt. Osoby z rodzin mieszanych miały trudności ze zdobyciem pracy. Pozwalano jednak na działalność gospodarczą. Prowadziło to do bliskich kontaktów z urzędnikami indonezyjskimi. Sam Suharto także utrzymywał więzi z biznesmenami chińskimi. W latach dziewięćdziesiątych sytuacja zaczęła się coraz bardziej liberalizować. Część Chińczyków przyjęła nawet islam, a w 1996 roku pierwszy raz pozwolono na obchody chińskiego Nowego Roku.
W połowie lat dziewięćdziesiątych znacznie zmniejszyło się poparcie dla generała-prezydenta. Po fali zadowolenia spowodowanej zmianami jakie zaszły od 1965 roku, nastroje zaczęły się pogarszać. Spowodowane to było szerzącą się korupcją, zwłaszcza w biznesowych potęgach tworzonych przez dzieci i bliskich współpracowników Suharto. Rozpoczęły się protesty i doszło do napięć religijnych. Sytuacja dodatkowo uległa radykalnemu załamaniu kiedy nadszedł kryzys azjatycki.
3.Na czym opierała się stabilność indonezyjskiego Nowego Ładu za rządów SUHARTO?
Podstawowym filarem władzy dla gen. Suharto była armia, nad którą sprawował żelazną kontrolę, natomiast komunistyczna partia była unicestwiana. Legitymizacją jego władzy był rozwój gosp. rynkowej (średnia wzrostu PKB rocznie wynosiła 6 %, co było legitymizacją władzy gen. Suharto).
Zerwano więzi z Organizacjami partyjnymi w zakładach. Gen. Suharto uważał że wyeliminowanie zachodnich elementów demokracji zagwarantuje utrzymanie silnego państwa Indonezyjskiego.
Od 1971r. odbywały się wybory do parlamentu w których dominowała partia prezydencka Golkar. Jej celem było zdobywanie poparcia dla prezydenta.
Partie jednak niczym nie różniły się, tylko nazwą, a wszystkie były tak naprawdę partiami prezydenckimi. Partia nie realizowała programu politycznego tylko zapewniała poparcie dla prezydenta.
TAJLANDIA
1. Dlaczego w 1932r. Doszło w Tajlandii do zamachu stanu i jakie 3 kluczowe dla tajskiego społeczeństwa instytucje miały legalizować władzę zamachowców?
W 1932r. nastąpił przewrót wojskowy, którego celem były: radykalne reformy polityczne oraz wprowadzenie monarchii konstytucyjnej, a obalenie monarchii absolutystycznej.
W latach 30 wykształciła się elita wojskowa w opozycji do dotychczasowej biurokracji i elit politycznych ) Chęć partycypacji we sprawowaniu władzy wynikała z tego , że wielu z nich obierało wykształcenie na uczelniach europejskich . Najsilniejszy wpływ w państwie miały 2 podmioty z jednej strony armia, która po zamachu miała przewagę i dotychczasowe elity walcząca o swoją pozycję.
Te podmioty zastąpiły monarchę, stworzono konstytucyjny porządek. Zatwierdzono konstytucję, która wprowadzała demokratyzację życia politycznego, ale demokracja okazała się hasłem egzotycznym, gdyż nie było ku niej solidnych podstaw. Odsunięto rodzinę królewską, ale to nic nie zmieniło, bo utrzymano monarchię. 3 głównymi fundamentami stały się:
monarchia (Król traktowany jako boży pomazaniec; możliwość aprobaty króla dla konstytucji, napięcia na linii król – władza co doprowadza do jego abdykacji króla, co umocniło wojskowy reżim oraz doprowadziło do erozji władzy króla).
naród (najważniejszą wartością jest naród, jest ważniejszy niż monarchia, jeżeli nie ma tożsamości narodowej, to nie można się modernizować, a także rządzić)
religia
2.Po okresie dominacji wszechpotężnej zbiurokratyzowanej adm. państwowej w Tajlandii, po 1973r. nastąpił proces dynamicznej organizacji sceny Polit. aż do I.1975r. Czym się on charakteryzował i dlaczego był krótkotrwały?
W społeczeństwie tajlandzkim zaczęła tworzyć się klasa średnia , która w latach 70 nabrała większego znaczenia- studenci w licznych manifestacjach domagali się zwiększenia wolności demokratycznych, nowej konstytucji oraz odsunięcia od władzy wojskowych. Rozpoczyna się wówczas proces reorganizacji władzy państwowej – zaczyna się tworzyć demokracja parlamentarna , system wielopartyjny
1974-uchwalono nową konstytucję ustanawiającą w Tajlandii demokrację parlamentarną. -oficjele rządowi wojskowi zostają pozbawieni biernego prawa wyborczego, premierem miał zostać członek niższej izby
1975-odbywają się I wolne wybory, w których wystarczyło ok. 40 ugrupowań. parlamentu.
1976 -proces reform został zahamowany przez wojskowy zamach stanu
-konstytucję anulowano, gdyż nie była ona akceptowana przez elity wojskowe, które opowiadały się za ideami monarchistycznymi.
Studenci byli rewolucjonistami, ale nie mieli pojęcia o sprawowaniu władzy, znowu zaczęli umacniać się wojskowi.
W 1976 roku nastąpiła próżnia polityczna
Król nie popierał radykalnych reform i opierał się na wojsku
3. Dlaczego w latach 70. XX w. po raz kolejny okazało się, że wsparcie dla demokracji w społeczeństwie tajskim było niezwykle wątłe i powierzchowne?
okazało się, że studenci, to tylko rewolucjoniści nie mający pojęcia o sprawowaniu władzy, w gruncie rzeczy nie posiadający żadnego konkretnego programu politycznego oraz wsparcia. Monarcha opowiadał się za wojskiem i był przeciw reformom (społeczeństwo uważało króla za boga)
Społeczeństwo birmańskie było bierne i nie walczyło o procesy demokratyczne
Destabilizacja na scenie politycznej nie sprzyjała poprawie sytuacji gospodarczej
Wojskowi przeprowadzają zamach stanu w imię bezpieczeństwa
1978 – nowa Konstytucji ( dochodzi do podziału władzy władzy pomiędzy biurokratami a kształtującą się nową siłą polityczną , jednak źródłem władzy premiera nadal było wojsko , coraz lepiej zaczynają działać partie polityczne ( związek biznesmanów ze światem polityki
Demokracja nie odniosła jednak w Tajlandii dużego sukcesu, ponieważ nadal panowały tam stosunki patron – klient (przekupywanie wyborców).
4.Machina biurokratyczna państwa i oficerowie armii zastępując starą monarchię absolutną, w chwili przejęcia władzy w VI.1932 r. stworzyli I konstytucyjny porządek. Chcąc legitymować władzę oparli się na 3 kluczowych dla tajskiego społeczeństwa instytucjach. Jakie to były instytucje i dlaczego I z nich była utrzymywana? ( wyżej)
5. Jaką rolę odegrał imperatyw bezpieczeństwa w systemie polit. Tajlandii w okresie następującym bezpośrednio po II wojnie światowej i podczas trwania zimnej wojny?
Tajlandia od początku upatrywała korzyści we współpracy z Europejczykami i starała się zaszczepić na rodzimym gruncie europejskie wzorce . Jako bliski sojusznik USA w 1954r. Tajlandia wchodzi do SEATO (Pakt Azji Południowo – Wschodniej), który jest jednym z elementów amerykańskiej doktryny powstrzymywania komunizmu ( doktryna Trumana)
Tajlandia od razu stała się głównym partnerem USA (był to kolejny ważny element legitymizacji władzy na arenie międzynarodowej).
6. I cywilny gabinet mianowany przez króla w X.1973r. przetrwał aż do wyborów w I.1975r. Jakie znaczenie miał ten krótki okres demokracji na tajlandzkiej scenie polit.? Jakie były przyczyny upadku nowego eksperymentu z cywilną demokracją? ( odp już została udzielona wyżej , coś mało kreatywny ten Jakim )
KAMBODŻA
1.W latach 60. amerykański korespondent napisał: „Kambodża to Sihanouk”. Dlaczego tak uważał?
W latach sześćdziesiątych amerykański korespondent napisał: Kambodża to Sihanouk. Francuski pisarz zatytułował rozdział swojej książki o Kambodży „On Jest Państwem” Dlaczego tak twierdził? Jego polityka równowagi i niezaangażowania, słynna w okresie wojny wietnamskiej, dotyczyła nie tylko stosunków z zagranicą. Kampanie wymierzone przeciwko lewicy równoważone zaraz były kampaniami wymierzonymi w prawicę. Historia kambodżańskiej sceny politycznej nazywa się w gruncie rzeczy Norodom Sihanouk. Niemal wszystkie wydarzenia które miały na niej miejsce wiążą się mniej lub bardziej z jego życiem i działalnością, z jego sympatiami i antypatiami, jego własną wizją sceny politycznej i w końcu jego błędami, które zdarzyło mu się nieraz popełnić. W jednym z publicznych oświadczeń, sprzed niespełna czterech lat, król Kambodży Norodom Samdech Sihanouk stwierdził, że zarówno konstytucyjna monarchia jak i system demokratyczny wypracowany przy współudziale Organizacji Narodów Zjednoczonych poniosły zupełna klęskę w konfrontacji z kambodżańską rzeczywistością.
2. 1.09.1946r., wkrótce po tym, jak sformowały się partie polit., odbyły się wybory do kambodżańskiego Zgromadzenia Konsultacyjnego, które miało wraz z królem wypracować kształt nowej konstytucji kraju. Pomimo, że Demokraci zdobyli 50 z 67 miejsc w Zgromadzeniu znaleźli się szczególnej sytuacji. Co to była za sytuacja i co oznaczała dla nich?
W momencie kiedy w Kambodży formował się system partyjny nowopowstające łączyło kilka podobieństw. wszystkie partie swa bazę członkowska rekrutowały się z najlepiej wyedukowanych elit kraju, na czele ich stali przedstawiciele arystokracji i wszystkie deklarowały akceptację i oddanie dla monarchii. Różnice dotyczyły strategii i taktyki działania. Wśród pierwszych i najważniejszych znalazły się Partia Demokratyczna prowadzona przez księcia Sisowatha Yuthevonga Książe Yuthevong wykształcony we Francji z francuską żoną, pragnął skopiować model demokracji francuskiej i był zwolennikiem szybkiej i pełnej niepodległości. Partia Demokratyczna odwoływała się do środowisk urzędniczych i inteligenckich. Część jej działaczy pozostawała wręcz w ścisłych kontaktach z jednej strony z antyfrancuskim ruchem Issarak operującym zza granicy tajskiej, a z drugiej z komunistycznym Viet Minhem.
-1 września 1946 wkrótce po tym jak sformowały się partie polityczne, odbyły się wybory do Zgromadzenia Konsultacyjnego, które miało wraz z królem wypracować kształt nowej konstytucji kraju. Przy 60 procentowej frekwencji wyborczej Demokraci zdobyli 50 z 67 miejsc w Zgromadzeniu. Wskazywało to na ogromną popularność Demokratów. Nie tyle nawet wśród samych wyborców... Tak w tym wypadku, jak i w przypadku następnych wyborów w Kambodży, wyborcy w ogromnej większości chłopi, głosowali zgodnie z sugestiami lokalnych autorytetów - urzędników, nauczycieli wiejskich, mnichów buddyjskich. To dzięki nim i ich mobilizacji, Partia Demokratyczna odniosła tak druzgoczące zwycięstwo..
-Sihanouk był zaskoczony rozmiarami zwycięstwa demokratów. Jego niechęć do partii pogłębił fakt że książę Yuthevong uznał najwyraźniej, że rozmiary zwycięstwa upoważniają go do samodzielnego wprowadzenia nowej konstytucji, a nie występowania jedynie w charakterze ciała konsultacyjnego.
-Konstytucja uchwalona ostatecznie 6 maja 1947 roku była wzorowana ostatecznie na konstytucji IV Republiki Francuskiej i w znaczny sposób ograniczała władzę króla przekazując ją Zgromadzeniu Narodowemu. Również w wyborach do Zgromadzenia Narodowego Demokraci usunęli w cień wszystkie partie opozycyjne. Jednak władza demokratów miała swoje ograniczenia. Przede wszystkim ograniczał ja brak faktycznej niepodległości kraju. Francja zwlekała z podjęciem jakiejkolwiek decyzji.
PROBLEMY PARTI DEMOKRATYCZNEJ
-Tymczasem w szeregach zwycięskiego ugrupowania narastały tarcia. Pogłębiły się one jeszcze bardziej gdy w stołecznym szpitalu w lipcu 1947 roku zmarł na gruźlicę książę Yuthevong.
-Problemów partii dostarczyły aresztowania pod sfingowanymi zarzutami przeprowadzone w szeregach działaczy partii w 1949 roku oraz zamordowanie 14 stycznia 1950 w tajemniczych okolicznościach następcy Yuthevonga przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego Ieu Koeussa.
-Demokraci znajdowali się w szczególnie niekorzystnej sytuacji ponieważ najważniejsze siły w państwie, to jest elity związane z dworem, właściciele ziemscy, mniejszość chińska i rzecz oczywista sami Francuzi obawiali się destabilizacji kraju jaką pociągałyby za sobą głoszone przez "radykałów" próby podejmowane w imię odzyskania niepodległości. Oznaczało to, że Demokraci nie byli w stanie zebrać funduszy, dzięki którym mogliby finansować funkcjonowanie własnej partii, prowadzić sprawna kampanię wyborczą czy wreszcie wpływać na urzędników w tradycyjnie skorumpowanym od stuleci systemie administracji państwowej. Mając większość w Zgromadzeniu Narodowym stanowili zupełnie bezsilna grupę nie będąca w stanie wpływać na bieg wypadków w kraju. Rządy zmieniały się jak w kalejdoskopie, a Partia Demokratyczna pogrążała się w rosnącym kryzysie. Na scenie politycznej pojawiło się szereg prawicowych ugrupowań często powiązanych z kręgami wojskowymi, które odtąd cieszyć się będą zaufaniem króla.
-Niepowodzenia Demokratów w kwestii odzyskania pełnej suwerenności państwowej, pociągały za sobą spadek ich popularności w społeczeństwie, wzrost popularności ugrupowań opozycji parlamentarnej - Khmer Issarak bądź też Kambodżańską Partią Ludowo Rewolucyjna.
-W 1951 roku Sihanouk rozpoczął kroki mające na celu przeprowadzenie zgodnie z konstytucja, nowych wyborów parlamentarnych zwycięstwo w dalszym ciągu odnoszą demokraci
-1952 Sihanouk dokonał zamachu przeciwko własnemu, wybranemu zgodnie z konstytucją rządowi. Ogłosił zwolnienie przedstawicieli demokratów ze stanowisk rządowych, proklamował sam siebie premierem i mianował swój własny rząd. Aby zapewnić sobie mandat społeczny obwieścił, że gwarantuje narodowi pełną niepodległość w ciągu trzech lat.Po radykalnym rozwiązaniu problemów wewnętrznych król postanowił dotrzymać słowa danego narodowi i podjął w lutym 1953, tak zwaną Królewską Krucjatę na Rzecz Niepodległości. Odwiedzając szereg stolic europejskich, Sihanouk wysuwał żądanie pełnej suwerenności kraju. Paryż pod silną presją niepowodzeń w Wietnamie proklamował pełną niepodległość Kambodży 9 kwietnia 1953 roku. Konferencja genewska obradująca w sprawie uregulowania konfliktu indochińskiego od maja do lipca 1954 roku, stanowiła ogromny sukces rządu Sihanouka, który uzyskał jako jedyny prawo do reprezentowania państwa kambodżańskiego, a partyzanci Issarak, w przeciwieństwie do rewolucjonistów wietnamskich i laotańskich, nie mieli nawet możliwości udziału w sesjach. Odzyskanie pełnej niepodległości