Nowa Lokomotywa

Stoi na stacji skład Pendolino.

Drogi i cudny, jak we wsi kino. Albo kasyno.

Stoi i wyje, dyszy i płacze,

kiedyż was, tory, wreszcie zobaczę?

Ech, jak kiepściutko... Ach, jak puściutko...

Och, jak cieniutko... Uff, jak głupiutko...

Już ledwo stoi, już ledwo zipię,

a jeszcze Nowak pieniędzmi sypie.

Media do niego podoczepiali

i dziennikarzy, żeby klaskali.

Cmok, jakie piękne... cmok, jakie cudne...

Ech, jakie to dziennikarstwo trudne.

W pierwszym wagonie siedzi elita,

nikt tu o koszty więc nie zapyta.

W drugim platforma, o jaka śmieszna,

jaka tragiczna, lecz jak pocieszna.

W trzecim pan premier z panem Nowakiem,

w czwartym lokalni - burak z burakiem.

A w piątym, baczność, minister Vincent,

dał za to miejsce dolarów pińcet.

W szóstym lemingi ślepo wpatrzone,

w obrazek wyspy szczawiozielonej.

W siódmym już czeka red. Sobieniowski,

by PiS-em przesłonić ponure wnioski.

Że skład ten i pociąg, wielki, błyszczący,

to bzdet jedynie nic nie znaczący.

Bo nie ma torów, jest tylko pic,

i wciąż pytanie dudni: jak żyć?

A władza rzecze: chłopcze, dziewczyno,

żyjcie tak właśnie, jak Pendolino!

Na bocznej stacji, bez żadnych szans,

bo przecież ważny jest tylko lans.

Niech was nie zwiodą ci z opozycji,

że co innego w życiu się liczy.

Niech będzie zawsze, jak do tej pory,

jest w Polsce władza, i są PiSiory!

Jólek Tófim