1. Przypadki, w których dopuszczalne jest stosowanie ukladu lokalnego przy zakładaniu osnowy poziomej:

Dopuszcza się czasowe stosowanie układów lokalnych w przypadku wykonywania pomiarów uzupełniających i bieżącej aktualizacji mapy zasadniczej. Tworzenie nowych układów lokalnych może następować w przypadku:

1. Zakładania osnów realizacyjnych obiektów budowlanych oraz badań odkształceń i przemieszczeń budowli i podłoża gruntowego,

2. Wykonywania dokumentacji powstałej w wyniku robót geodezyjnych nie podlegających zgłaszaniu w trybie obowiązujących przepisów,

3. Obiektów specjalnych, gdy względy techniczne wymagają opracowania osnów o dokładności większej niż to wynika z zastosowania układu państwowego.

4. Istnieje już układ lokalny (p. Warszawa) a przejście na układ państwowy wymaga nakładów nie mających uzasadnienia ekonomicznego.

W innych przypadkach uzasadnionych technicznie i ekonomicznie tworzenie układów lokalnych może nastąpić za zgodą Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii. (np. w przypadku gdy na danym obszarze nie ma układu państwowego – co w Polsce i „dobie” GPS jest już raczej niemożliwe)

2. Różnice pomiędzy układem warszawskim a układem 1965

Układ Warszawski:

- układ lokalny

- za początek układu współrzędnych przyjęta jest kopule kościoła ewangelickiego przy placu Małachowskiego

- za 0 osnowy pionowej przyjęty poziom Wisły (zero głównej łaty wodowskazowej)

- rozmiar arkusza mapy 60x 80

- osie układu oznaczone N (północ) O (wschód)

- inaczej oznaczone są godła mapy zasadniczej,

- wysokość jest opisana punktami wysokościowymi (tzw. Koty) a nie warstwicami,

• w wersji rozwarstwionej mapy zasadniczej inne nakładki niż w układzie panstwowym

Układ 1965:

• stosowany do opracowań w skali 1:5000 i skalach większych

• obowiązywał do 31 grudnia 2009 i został zastąpiony przez układ współrzędnych 2000

• Państwowy układ współrzędnych płaskich prostokątnych nie jest układem jednolitym. Posiada on 5 stref odwzorowawczych : dla czterech odwzorowawczych przyjęto odwzorowanie quasi-stereograficzne (odwzorowanie płaszczyznowe ukośne, wiernokątne). Są to: strefa 1- obejmująca południowo-wschodnią część Polski; strefa 2- część północno- wschodnią; strefa 3- część północno-zachodnią; strefa 4- część południowo-zachodnią Polski

• dla strefy 5 przyjęto odwzorowanie Gaussa-Krügera z 3-stopniowym pasem odwzorowawczym. Strefa 5 obejmuje byłe województwo katowickie w granicach sprzed reformy administracyjnej 1975 r.

• Każde odwzorowanie quasi-stereograficzne jako wiernokątne odwzorowanie płaszczyznowe elipsoidy definiuje się, określając położenie punktu głównego (punktu styczności płaszczyzny z powierzchnią elipsoidy) oraz skalę odwzorowania w tym punkcie, będącą równocześnie skalą podobieństwa odwzorowania.

Układ 1992:

• układ współrzędnych płaskich prostokątnych oparty na odwzorowaniu Gaussa-Krügera na elipsoidę GRS80 w jednej dziesięciostopniowej strefie

• na południku środkowym zniekształcenie wynosi –70 cm/km i rośnie do +90 cm/km na skrajnych wschodnich obszarach Polski

• stanowi podstawę do sporządzania map w skalach 1:10 000 i mniejszych, ze względu na duże zniekształcenia

Układ 2000:

• powstały w wyniku zastosowania odwzorowania Gaussa-Krügera dla elipsoidy GRS 80

• Zniekształcenia na południku osiowym wynoszą -7,7cm/km zaś na styku stref +7cm/km.

• układ stosuje się na potrzeby wykonywania map w skalach większych od 1:10 000 – w szczególności mapy ewidencyjnej i mapy zasadniczej.

3. Podstawowe zasady wykonywania pomiarów geodezyjnych:

1. Pomiar zgodnie z zasada od ogółu do szczegółu

2. Muszą występować obserwacje nadliczbowe – niezbędne do przeprowadzenia analizy dokładności (i dające możliwość wyrównania) oraz kontroli, elementów nadliczbowych – kontrola obliczeń

3. Jednolitość prac geodezyjnych:

• jednolity system odniesienia i odwzorowania wyników pomiarów,

• jednolity system miar

• znormalizowana treść, dokładność i forma opracowań (typowych).

4.Czynniki które decydują o wyborze skali mapy zasadniczej.

• stopień zagęszczenia szczegółów sytuacyjnych tworzących treść mapy

• stopień zagęszczenia terenu w urządzenia podziemne, naziemne i nadziemne

• planowane zamierzenia inwestycyjne

Mapa zasadnicza jest wykonywana w skalach 1:500 – 1:1000 dla obszarów wysokozurbanizowanych (duże zagęszczenie obiektów stanowiących treść mapy np. gęsta zabudowa lub duża ilość urządzeń podziemnych), 1:1000 - 1:2000 dla obszarów średniozurbanizowanych i 1:5000 dla zwartych obszarów rolnych i leśnych. W przypadkach bardzo dużego zagęszczenia obiektów naziemnych i podziemnych wykonuje się mapy w skali 1:250 (np rejon Metra warszawskiego). Skala powinna być tak dobrana, żeby mapa była przejrzysta i czytelna.

35. Proszę podac dokladnosc graficzna mapy zasadniczej.

(Dokładność graficznej mapy zasadniczej to długość terenowa odpowiadająca wielkości 0,1mm na mapie. Dla mapy w skali 1:500 to 5cm, 1:100 to 10cm, 1:200 20cm, 1:5000 50 cm)

Siatka kwadratów z dokładnością 0,1 mm

Osnowa (1: 500) 0,2 mm

Osnowa (1;1000, 1:2000, 1:5000) 0,1 mm

Szczegóły I i II grupy dokładnościowej 0,3 mm

Szczegóły III grupy dokładnosciowej 0,6 mm

5. Co stanowi treść mapy zasadniczej? Jaka jest różnica zawartości treści mapy w skali 1:500 i w skali 1:5000?

Treść mapy dzieli się na obligatoryjna tzn. obowiązkowa oraz fakultatywna tzn. dopuszczalna zależną od potrzeb i zamierzeń inwestycyjnych.

Treść mapy zasadniczej obejmuje dane o:

• ewidencji gruntów i budynków (katastrze),

• zagospodarowaniu terenu (ulice, drzewa, obiekty użyteczności publicznej),

• podziemnym, naziemnym i nadziemnym uzbrojeniu terenu (Geodezyjna Ewidencja Sieci Uzbrojenia Terenu),

• ukształtowaniu terenu (wysokości szczegółów sytuacyjnych, formy ukształtowania terenu).

Treść mapy zasadniczej NIE zależy od skali jej opracowywania, zależnie od skali może być tylko przedstawiana innymi znakami umownymi, inny tez może być stopień generalizacji

Mapa zasadnicza - podstawowe opracowanie geodezyjno-kartograficzne, obejmujące swoim zasięgiem obszar całego kraju. Służy celom ewidencyjnym, gospodarczym, planistycznym i strategicznym. Na podstawie mapy zasadniczej wykonywane są inne opracowania kartograficzne, które służą do celów komercyjnych np. projektowych czy budowlanych. Obowiązującym układem odniesienia dla prowadzenia mapy zasadniczej jest układ "2000" (do 31 grudnia 2009 r. był nim układ "1965") oraz układ wysokościowy z punktem odniesienia "Kronsztad" (Rosja).

6. Proszę opisać stałą dodawania w dalmierzu elektrooptycznym.

Stala dodawania łączy ze sobą wpływ różnicy miedzy centrem mechanicznym dalmierza, a jego centrem elektronicznym.

Stała dodawania dalmierza nie jest zależna od odległości, składa się ze stałej dodawania samego instrumentu (dalmierza) i lustra.

Dalmierz – różnica miedzy zerem geometrycznym a elektronicznym

Lustro – różnica miedzy „zerem optycznym a geometrycznym”

Wyznaczamy w terenie odciek o długości około 100 metrów. Mierzymy odległość między punktem A i B. Następnie tyczymy trzeci punkt C w odległości około 30 metrów od punktu początkowego A i mierzymy długość AC. Potem przenosimy stanowisko dalmierza na punkt C i ponownie celujemy na punkt B i mierzymy odległość. Różnica pomiaru jest równa stałej dodawania.

7. Proszę wymienić i krotko opisać poprawki i redukcje, które winny być uwzględnione przy redukcji boku pomierzonego dalmierzem elektrooptycznym w przypadku układu 1965.

- stała dodawania,

- poprawka atmosferyczna

- czasem poprawka fazomierza

- redukcja długości skośnej do poziomu,

- redukcja długości poziomej na poziom morza,

- redukcja długości z poziomu morza do układu odniesienia

8.Korzystajac z prawa Gaussa przenoszenia bledow proszę wykazac ze dokladnosc pomiaru kata w dwocz polozeniach lunety jest rowna dokladnosci pomiaru kierunku w jednym polozeniu lunety.

Napisać wzór na obliczenie kata pomierzonego w dwóch położeniach lunety, założyć że wszystkie kierunki (lewy, prawy, przez zenit prawy, i znowu lewy) są mierzone z takim samym błędem , zróżniczkować wzór i samo wyjdzie

Pomiar kąta: [(K’p-K’l)+(K”p-K”l)]/2

Przy zalozeniu, ze K’p, K’l, K”p, K”l zostaly pomierzone z taka sama dokładnością.

m(kąta)=√(1/4)(mk^2+ mk^2+ mk^2+ mk^2) = m(kierunku)

9. Korzystając z prawa Gaussa przenoszenia błędów proszę obliczyć dokładność pomiaru długości dalmierzem kreskowym zakładając, ze kąt pionowy nie występuje, mierzymy długość 100 m, średni błąd odczytu kresek wynosi 5 mm

Zróżniczkować wzór D = kl + c,

k, c – stałe, wiec tylko po l

c – stała dodawania dalmierza

k- stała mnożna

stała mnożenia jest wynikiem potrzeby wprowadzania pewnych poprawek redukcyjnych :
- ze względu na atmosferę (temp, ciśnienie, wilgotność) - tzw. ppm - wynika z własności propagacji fali elektromagnetycznej w atmosferze
- ze względu na wysokość nad poziomem morza - bo musimy redukować nasze pomiary na poziom morza (geoidy)
- ze względu na przyjęte odwzorowanie kartograficzne (chyba że pracujemy w układzie lokalnym).

10. 11. i 12. Dokładności i błędy metod pomiaru pola

Dokładność metody mechanicznej (planimetrowanie):

Szacuje się na około 1/200 P (1%-0,3% przy dużej wprawie)

Składają się na nią błędy:

- błędy układu odniesienia, błędy osnowy

• pomiarów w terenie (długości boków katy)

• skartowania rysunku [nanoszenia na mapę]

• skurczu arkusza

• błędy planimetrowania

Dokładność metody graficznej:

Podobna, chociaż nieco wyższa niż przy metodzie mechanicznej 1/200 P (1%-0,3%)

Składają się na nią błędy:

• błędy układu odniesienia, błędy osnowy

• pomiarów w terenie (długości boków katy)

• Skartowania rysunku

• Graficznego pomiaru elementów z mapy

• Skurczu arkusza

Dokładność metody analitycznej:

1/1000 P (0,1%-0,01%)

Składają się na nią błędy:

• błędy układu odniesienia, błędy osnowy

• pomiarów w terenie (długości boków katy)

Dokładność metody analityczno-graficznej:

(1%-0,1%)

Metodę analityczno-graficzną obliczania powierzchni stosujemy do obliczania pól wydłużonych działek. Długości krótsze mierzymy w terenie jako dające większy błąd przy przenoszeniu, za to długości dłuższe możemy mierzyć na mapie. Błędy wpływające na dokładność tej metody to bledy:

• pomiarow w terenie (dlugosci bokow katy)

• skartowania rysunku [nanoszenia na mape]

• graficznego pomiaru elementow z mapy

• skurczu arkusza

13. Proszę podać interpretację geometryczną stałej dodawania i stałej mnożenia w planimetrze biegunowym. Jak wyznaczyć stałą mnożenia.

Stala dodawania równa jest polu jakie zatoczy wodzik przy nieruchomym w czasie tej operacji kółku całkującym. (tzw. Pole martwe) Dotyczy planimetrowania z biegunem położonym wewnątrz planimetrowanej figury.

Stała mnożenia równa jest polu prostokąta w którym jednym z boków jest długość ramienia wodzącego a drugim jest 1/1000 obwodu kolka całkującego.

Wyznaczanie stałej mnożenia:

Wybieramy znana powierzchnie np. kwadrat siatki pierworysu, następnie planimetrujemy powierzchnie kilkakrotnie prowadzać wodzik zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Stala mnożenia jest to iloraz pola oraz średniej różnicy odczytów z licznika kolka całkującego wykonanych z kilku oprowadzeń wodzika po granicy kwadratów siatki.

14.Proszę przeanalizowac dokladnosc niwelacji geometrycznej (dla jednego stanowiska) w przypadku

tzw. niwelacji ze srodka

tzw. niwelacji w przod

Niwelacja w przód

• poprawki ze względu na błąd kulistości ziemi i refrakcji maja wpływ na błąd odczytów wysokości

• na dokładność ma również wpływ błąd nierównoległości osi celowej do osi libelli

• Wysokość niwelatora wyznaczamy z większym błędem niż dokładność odczytu łaty

Niwelacja ze środka

w przypadku gdy odległość jest taka sama błędy spowodowane kulistością ziemi, nierównoległością osi celowej do osi libelli są jednakowe, zaś błędy wynikłe z istnienia refrakcji pionowej w większości przypadków można uznać za jednakowe. Przy odejmowaniu odczytu w przód od odczytu wstecz błędy automatycznie redukują się.

15. Proszę podac jak sprawdzamy warunek rownoleglosci osi celowej ( c ) do osi libelli (l) w niwelatorze ze sruba elewacyjna, a jak w przypadku niwelatora samopoziomujacego. (Zawarta odp. Z zad. 33)

Najpierw musimy usunąć ewentualną wichrowatość osi (opis na str. 291-292 u Jagielskiego). Po usunięciu wichrowatości kontrolujemy równoległość l do c. Warunek ten sprawdza się metoda podwójnej niwelacji. Polega to na obraniu 2 punktów w odległości ok. 50m. Miedzy latami w równej odległości ustawiamy niwelator. Wykonujemy odczyty na łacie A oraz B. Wyznaczamy różnicę wysokości. Ta różnica jest wolna od błędów (redukują się).

Następnie wykonujemy niwelację mimośrodową - ustawiamy się możliwie blisko (3-5 m) przy jednej z łat i ponownie wyznaczamy różnice wysokości miedzy tymi samymi łatami, odczyt na łatę bliższą uznajemy za bezbłędny, za to na łatę dalszą za obarczony dużym błędem. Jeżeli różnice wysokości z obu pomiarów są zgodne z dokładnością 2-3 mm to jest OK. Jeżeli nie, to przystępujemy do rektyfikacji.

W obu typach niwelatorów sprawdzanie odbywa się w ten sam sposób.

Dokładniejsze sprawdzanie tego warunku można wykonać za pomocą metody Kukamekiego, czyli metodą trzech równych odcinków. W terenie płaskim odmierzamy długość 45-60 m i dzielimy ją taśmą na trzy równe odcinki. Na końcach ustawiamy niwelator (raz na jednym raz na drugim), a w punktach środkowych dwie łaty. Wykonujemy odczyty wysokości z każdego punktu na obie łaty. Różnice z odczytów na jednej łacie powinny być sobie równe. Jeżeli nie są możemy wyliczyć teoretyczny odczyt na jednej z łat i na jego podstawie dokonać rektyfikacji (rysunek i wzory Jagielski str. 294)

Rektyfikacja niwelatora ze śrubą elewacyjną:

Kreskę poziomą siatki celowniczej lunety nastawiamy za pomocą śruby elewacyjnej na policzony teoretycznie odczyt, co spowoduje wychylenie pęcherzyka uprzednio spoziomowanej libeli niwelacyjnej. Wychylenie to usuwamy w całości za pomocą pionowych śrubek rektyfikacyjnych libeli. Na koniec przeprowadzamy pomiar kontrolny.

Rektyfikacja niwelatora samopoziomującego (niwelator z wbudowanym kompensatorem):

Ustawiamy odczyt pomierzony teoretycznie za pomocą specjalnej śruby rektyfikacyjnej kompensatora, a w przypadku braku takiej śruby za pomocą śrubek rektyfikacyjnych krzyża kresek.

Warunki geometryczne niwelatora:

1. oś libelli niwelacyjnej (l) powinna być prostopadła do osi obrotu instrumentu (v)

2. płaszczyzna główna alidadowej libelli okrągłej (Q) powinna być prostopadła do osi obrotu instrumentu (v)

3. Pozioma kreska siatki celowniczej (n1) powinna być prostopadła do osi obrotu instrumentu (v)

4. Oś główna libelli niwelacyjnej (l) powinna być prostopadła do osi celowej lunety (c)

16.Celowa dluga

Celowa długa to taka celowa w niwelacji trygonometrycznej przy której należy uwzględniając poprawkę za krzywiznę ziemi i refrakcje, uwzględniamy je jeżeli łącznie te poprawki mają więcej niż 50% dokładności niwelacji, dokładność tą wyliczamy w zależności od dokładności pomiaru kata i długości. Zwykle zakładamy, że uwzględnienie tych poprawek następuje w momencie, w którym ich wpływ wyniesie min. 1 cm. Dzieje się tak powyżej długości celowej ok. 383 cm.

18.Proszę omówić wpływ błędów centrowania, celowania i odczytu na sredni blad pomiaru kierunku.

Wszystkie obliczone błędy zsumować (w kwadracie) i po pierwiastku będzie wynik

Nie ma jednego prawidłowego wyniku który można uzyskac, zalezy od wstawienia wartości błędów do oszacowania, w tym zadaniu chodzi o prawidłowe zastosowanai prawa Gaussa przenoszenia się błędów.

19.Proszę wymienic i podac krotka charakterystyke bledow instrumentalnych wsytepujacych przy pomiarze kata poziomego, jak możemy je eliminowac lub ograniczyc ich wplyw. (+23)

błąd kolimacji - błąd nieprostopadłości osi celowej lunety (c) do poziomej osi obrotu lunety (h) w teodolicie

błąd inklinacji- nieprostopadłość osi obrotu lunety(h) do osi obrotu instrumentu (v)

Oba błędy eliminujemy poprzez mierzenie kątów w dwóch położeniach lunety.

20.Proszę wymienic rodzaje bledow wystepujacych przy pomiarach geodezyjnych, które z nich możemy wyeliminowac w trakcie opracowywania obserwacji, a które pozostaja i decyduja o dokladnosci pomiarow.

Bledy pomiarow dzielimy na 3 grupy: grube czyli omylki, systematyczne i przypadkowe.

• Bledy grube -omyłki

• Bledy systematyczne znieksztalcaja wyniki pomiarow wedlug okreslonego prawa.Znajomosc tego prawa umozliwia wyeliminowanie bledow systematycznych poprzez odpowiednio wykonany pomiar lub uwzgledniajac blad w obliczeniach.

• Bledy przypadkowe sa drobne i nieuchwytne uzaleznione od stale zmieniajacych się warunkow pomiaru.Nie można ich uniknac ani wyeliminowac.

21.Proszę opisac pojecie obserwacji nadliczbowej i opisac jej znaczenia w obliczeniach geodezyjnych.

Obserwacje nadliczbowe służą do sprawdzenia informacji i analizy błędów. Obserwacje nadliczbowe umożliwiają przeprowadzenie analizy dokładności i wyrównania obserwacji.

Obserwacja nadliczbowa to dodatkowa obserwacja, która nie jest konieczna do rozwiązywania danego zadania geodezyjnego.

22.Proszę podać podstawowe warunki jakie musi spełniać teodolit i zaznaczyć je na schematycznym rysunku.

• Os libelli prostopadła do osi pionowej obrotu alidady i równoległa do płaszczyzny limbusa(war. Libelli)

• Os celowa lunety prostopadla do osi obrotu lunety (war. Kolimacji)

• Os obrotu lunety prostopadla do osi obrotu alidady(war. Inklinacji)

• Luneta powinna być wolna od paralaksy

• Alidada powinna być osadzona centrycznie względem nimbusa

24. Warunki geometryczne spełnione w ciągu poligonowym obustronnie nawiązanym liniowo i kątowo.

Ciąg poligonowy dwustronnie nawiązany to konstrukcja geometryczna, wykorzystywana do określania współrzędnych geodezyjnych punktów ciągu, w której pomierzono wszystkie boki oraz wszystkie kąty.

Ciąg poligonowy dwustronnie nawiązany spełnia następujące warunki geometryczne:

- suma kątów wynosi +/-(A0-An)+n * 180 stopni, gdzie n to liczba kątów, A0 to azymut początkowy, An to azymut końcowy; znak stojący przed nawiasem uzależniony jest od mierzonych kątów i dla kątów prawych to plus, a dla kątów lewych to minus

- suma przyrostów współrzędnych to różnica współrzędnych punktu początkowego i końcowego.

25.Proszę opisac jakie sa zasadnicze roznice miedzy osnowa pozioma a osnowa realizacyjna.

Osnowa realizacyjna jest zawsze w układzie lokalnym (ze względu na zbyt małą dokładność osnowy państwowej)

26.Proszę opisac blad miejsca zero(blad indexu) oraz opisac sposoby jego eliminowania z wynikow pomiarow kata pionowego.

Definicja:

Przy poziomym położeniu osi celowej, odczyt z kręgu pionowego powinien wynosić 100 lub 300.

Wykrywanie:

W pewnej odległości od stanowiska, na wysokości osi celowej zaznaczamy punkt (np. krzyżyk na ścianie budynku). Celujemy do tego punktu w dwóch położeniach lunety dokonując za każdym razem odczytu z kręgu pionowego. Suma odczytów z I i II położenia lunety powinna wynosić 400. Nadmiar lub niedobór od tej sumy jest podwójnym błędem indeksu.

Eliminacja błędu :

-wyznaczenie i uwzględnianie rachunkowo

-wyznaczenie i zrektyfikowanie urządzenia

-pomiar kąta w dwóch położeniach lunety

Rektyfikacja:

Srednia obliczona na podstawie dwoch odczytow da wartosc kata pionowego wolna od bledu indeksu. Sprawdzamy wycelowanie na punkt obserwacyjny i nastawiamy odczyt wyliczony na podstawie sredniego kata pionowego za pomoca sruby elewacyjnej libelli kola pionowego. Na skutek tego pecherzyk libelli przesunie się z punktu glownego. Wówczas pokrecamy srubka rektyfikacyjna libelli az do momentu wprowadzenia pecherzyka libelli do punktu glownego. Ponawiamy wszystkie czynnosci celowania dla kontroli.

OK., tak w przypadku teodolitu z libela kolimacyjna ale nowsze teodolity maja urzadzenie samopoziomujące, wtedy przesuwamy krzyż kresek na właściwy

27.Proszę wymienic bledy które mogę wystapic przy niwelacji geometrycznej wykonywanej niwelatorem technicznym (rozpatrujemy tylko 1 stanowisko), wplyw których bledow będzie zmniejszony lub wyeliminowany jeżeli pomiar jest wykonywany ze stanowiska centrycznego

• Zakrzywienie powierzchni ziemskiej

• Refrakcja

• Nierownoleglosci osi celowej do osi libelli

• Osiadanie instrumentu i lat w czasie pomiaru

• Niejednakowo umieszczony poczatek podzialu obu lat

• Bledny podzial laty w skutek naniesienia niewlasciwej jednostki dlugosci na late

• Odchylenie laty od pionu

• Blad poziomowania osi celowej

• Blad odczytu z laty

Przy pomiarze ze stanowiska centrycznego wyeliminowany zostanie blad zakrzywienia powierzchni ziemskiej a zmniejszone blad refrakcji pionowej przyziemnej i nierownoleglosci osi celowej do osi libelli.

29.Proszę opisac klasyfikacje osnowy poziomej.

Ze względu na dokładność oraz sposób jej zakładania poziomą osnowę geodezyjną dzieli się na:

1. osnowę podstawową fundamentalną – stanowią ją punkty wyznaczone w sieciach o najwyższej dokładności, które przenoszą na obszar kraju geodezyjny układ odniesienia i układ wysokości, średni błąd położenia punktu podstawowej poziomej osnowy fundamentalnej nie powinien przekraczać 0,01 m (X, Y) oraz 0,02 m (H)

2. osnowę podstawową bazową – stanowią ją punkty wyznaczone w sieciach o najwyższej dokładności realizujące przyjęte układy odniesienia, i które są rozmieszczone równomiernie na terenie Polski

3. osnowę szczegółową – stanowią ją punkty wyznaczone w sieciach będących rozwinięciem podstawowej osnowy geodezyjnej, a stopień ich zagęszczenia jest uzależniony od stopnia zurbanizowania terenu

klasę 1. stanowi osnowa podstawowa fundamentalna

• klasę 2. stanowi osnowa podstawowa bazowa

• klasę 3. stanowi osnowa szczegółowa[1]

Szczegółową poziomą osnowę geodezyjną tworzą:

• punkty osnowy poziomej dawnej 2 klasy(których średni błąd położenia względem punktów nawiązania po wyrównaniu mp ≤ 0,05 m),

• punkty osnowy poziomej dawnej 3 klasy(których średni błąd położenia względem punktów nawiązania po wyrównaniu mp ≤ 0,10 m)

• nowo zakładane punkty, których średni błąd położenia względem punktów nawiązania po wyrównaniu jest ≤ 0,07 m.

30.Proszę zapisać jakimi metodami można zakładać osnowę pomiarowa.

• sieci poligonowych

• sieci linii pomiarowych

• zbioru punktów wyznaczanych wcięciami

  • kątowymi

  • liniowymi

  • sposobem biegunowym

• metodami fotogrametrycznymi

31.Proszę podać klasyfikację osnowy pionowej.

Ze względu na dokładność oraz sposób jej zakładania wysokościową osnowę geodezyjną dzieli się na:

1. osnowę podstawową fundamentalną – stanowią ją punkty wyznaczone w sieciach o najwyższej dokładności, które przenoszą na obszar kraju geodezyjny układ odniesienia i układ wysokości,

2. osnowę podstawową bazową – stanowią ją punkty wyznaczone w sieciach o najwyższej dokładności realizujące przyjęte układy odniesienia, i które są rozmieszczone równomiernie na terenie Polski. Średni błąd pomiaru 1 km niwelacji po wyrównaniu nie powinien być większy niż 1,5 mm/km. Współrzędne poziome (X, Y) znaków podziemnych punktów podstawowej osnowy wysokościowej wyznacza się z dokładnością nie mniejszą niż 0,1 m względem poziomej osnowy geodezyjnej, a współrzędne pozostałych znaków wysokościowych określa się z błędem nie większym niż 5 m

3. osnowę szczegółową – stanowią ją punkty wyznaczone w sieciach będących rozwinięciem podstawowej osnowy geodezyjnej, a stopień ich zagęszczenia jest uzależniony od stopnia zurbanizowania terenu Średni błąd pomiaru 1 km niwelacji po wyrównaniu nie powinien być większy niż 4 mm/km, a błąd wysokości punktu nie większy niż 0,01m. Współrzędne poziome (X, Y) znaków podziemnych punktów podstawowej osnowy wysokościowej wyznacza się z dokładnością nie mniejszą niż 0,1 m względem poziomej osnowy geodezyjnej, a współrzędne pozostałych znaków wysokościowych określa się z błędem nie większym niż 5 m

32.Proszę wymienic jakie dokumenty geodezyjne powstaja przy pomiarze szczegolow sytuacyjnych metoda domiarow prostokatnych, proszę podac (krotko, w punktach) jakie informacje one zawieraja.

Przy pomiarze szczegolow sytuacyjnych metoda domiarow prostokatnych powstaje szkic polowy który wraz z danymi w nim zawartymi tworzy dokument geodezyjny.

Szkic polowy zawiera:

• Dane pomiarowe

• Tytul

• Nr szkicu

• Strzalke poludnika kierunek północy

• Dane opisowe np. nazwy ulic, numery domów, rodzja nawierzchni itp

• Podpis wykonawcy

• Date wykonania

34.Proszę podac zasadnicze różnice miedzy pomiarami realizacyjnymi a pomiarami inwentaryzacyjnymi.

Pomiary realizacyjne mają na celu wyznaczenie w terenie przestrzennego położenia obiektów budowlanych, uzyskania zgodności wymiarów i kształtów realizowanych obiektów zgodnie z danymi z planu realizacyjnego oraz kontrolowanie wymienionych parametrów geodezyjnych z wymaganiami ustalonymi w projektach technicznych (prace geodezyjne podczas budowy) w oparciu o osnowę realizacyjna – układ lokalny

Natomiast pomiary inwentaryzacyjne obiektów lub terenu służą do zbadania stanu aktualnego w terenie (aktualizacja mapy, opracowanie projektów zabudowy lub modernizacji, stanu zachowania się obiektów). Układ państwowy

36.  Proszę napisać jakie informacje wynikają z godła mapy.

Godło mapy – ciąg liczb i liter, który wraz z nazwą arkusza mapy są podstawową jednostką nomenklatury map, pozwalając na jednoznaczne ustalenie jego położenia geograficznego i ułożenia względem sąsiednich arkuszy (na skorowidzu).

Godłem może być:

• numer porządkowy w przyjętym systemie numeracji, odrębnej dla każdej ze skal

• współrzędne geograficzne lub prostokątne wybranego (najczęściej lewego dolnego) rogu danego arkusza

• oznaczenie pasa i słupa, w przecięciu których położony jest arkusz wyjściowy

Podstawą do określenia formatów i arkuszy mapy zasadniczej układu "2000" jest arkusz w skali 1:10 000 o wymiarach 5 km na 8 km.

Podział:

• 1:10 000 – godło stworzone według wzoru a.bbb.cc (np. 6.130.41)

  • a – numer strefy odwzorowania (wartość południka osiowego podzielona przez trzy)

  • bbb – wynik ilorazu

  • cc – wynik ilorazu

• 1:5 000 – podział arkusza 1:10 000 na 4 części (np. 6.130.41.3)

• 1:2 000 – podział arkusza 1:10 000 na 25 części (np. 6.130.41.04)

• 1:1 000 – podział arkusza 1:2 000 na 4 części (np. 6.130.41.04.2)

• 1:500 – podział arkusza 1:1 000 na 4 części (np. 6.130.41.04.2.1)

37.  Proszę wymienić i krótko opisać sposoby przedstawiania rzeźby terenu na mapach sytuacyjno-wysokościowych.

Wraz z rozwojem kartografii rzeźbę terenu przedstawiano metodami:

• perspektywiczną (od XVI w.), najczęściej były to kopczyki, stąd często metoda ta nazywana jest kopczykową

• kreskowanie (od XVIII w.) polegało na przedstawieniu zboczy gór kreskami. Najbardziej rozpowszechnioną odmianą tej metody było kreskowanie Lehmanna (im bardziej strome zbocze tym intensywniejsze kreskowanie) oraz kreskowanie cieniujące

• cieniowanie (od XIX w.)

• metoda poziomicowa (od XIX w.). Jej modyfikacjami są np. poziomice pogrubiane i poziomice iluminowane. Częstym uzupełnieniem tej metody (np. na mapach topograficznych) jest rysunek skał.

• metoda hipsometryczna (od XIX w.) inaczej zwana metodą warstwobarwną

38. Podaj różnicę pomiędzy kątem pionowym a kątem poziomym

Kąt pionowy – kąt zawarty w płaszczyźnie pionowej między kierunkiem odniesienia (pion lub zenit), a kierunkiem na dany punkt terenowy. Kąt pionowy może być mierzony teodolitem lub tachimetrem.

Kąt poziomy – kąt dwuścienny zawarty między dwiema płaszczyznami pionowymi przechodzącymi przez pomierzone w terenie kierunki. Kąt poziomy nie podlega bezpośredniemu pomiarowi w terenie. Pomiarem objęte są kierunki poziome (odczyty z koła poziomego instrumentu pomiarowego), których różnica daje wartość kąta poziomego. Kierunki mogą być mierzone z użyciem teodolitów lub tachimetrów.

39. Co to jest wstęga wahań i jak się ją wykorzystuje w praktyce.

Metoda analityczno-graficzna oceny dokładności wybranego wcięcia opiera się na

wykreśleniu tzw. wstęg wahań oraz figury błędów uzyskiwanej w wyniku przecięcia się z

sobą co najmniej dwu wstęg. Przy założeniu określonej dokładności pomiaru elementów

wyznaczających położenie szukanego punktu P , wstęga wahań stanowi miejsce

geometryczne jego możliwych położeń. Jeśli na znanym punkcie A zostanie dokonana

obserwacja kątowa α w celu wyznaczenia pozycji szukanego punktu P , to przyjmując na

razie bezbłędność pomiaru kąta α zawartego pomiędzy bazą wcięcia w przód a celową

wcinającą, miejscem geometrycznym punktów, na którym znajduje się punkt wcinany, jest

linia prosta tworząca z bazą AB pomierzony kąt α (rys. 9.3).

40.  Proszę wymienić jakie poprawki i redukcje powinny być wprowadzone do wyników obserwacji terenowych w przypadku pomiaru:

- kątów poziomych

- długości

jeżeli chcemy obserwacje zredukować do układu państwowego „1965”