Warszawa dn. 16.05.2011 r.

„ZATWIERDZAM”

INSTRUKTOR

STUDIUM SZKOLENIA WOJSKOWEGO

.........................................

sierż. Krzysztof STEBELSKI

PLAN PRACY

INSTRUKTORA NA PUNKCIE NAUCZANIA

1. ZAGADNIENIE:

WYBRANE ZAGADNIENIA Z TEORI I ZASAD STRZELANIA.

II. CEL:

Nauka wybranych zagadnień z teorii i zasad strzelania.

III. CZAS:

19 minut.

IV. MIEJSCE:

Strzelnica szkolna WAT (Wiata nr 1).

V. LITERATURA

1. Metodyka szkolenia strzeleckiego - Szkol. 730/89

2. 7,62 karabinki: opis i użytkowanie – MON, Warszawa 1988

3. Teoria strzału

4. Zestaw tabel z teorii i zasad strzelania

VI. ZABEZPIECZEIE MATERIAŁOWO-TECHNICZNE:

7,62mm kbk AKMS - …1…… kpl.

figura bojowa nr 40. - …1…… szt.

Plansza poglądowa -….1…….szt

VII. WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA:

Przed przystąpieniem do wykonywania ćwiczeń praktycznych z bronią każdorazowo sprawdzić jej rozładowanie.

Zwrócić szczególną uwag na zachowanie bezpiecznego kierunku wylotu lufy.

Wykonywać tylko polecenia instruktora w punkcie nauczania.

Nie oddalać się z punktu nauczania bez zezwolenia instruktora.

Niezwłocznie meldować o urazach powstałych podczas ćwiczeń.

PRZEBIEG ZAJĘĆ

Lp.	CZYNNOŚCI INSTRUKTORA	CZYNNOŚCI SZKOLONYCH
	Ustawiam szkolonych w wyznaczonym miejscu, określonym podczas instruktażu, podaję komendę i treść zagadnienia. „BACZNOŚĆ” – Zasady prowadzenia ognia do celów stałych ukazujących się i ruchomych w różnych warunkach atmosferycznych.„SPOCZNIJ” Celem Szkolenia jest nauczenia wiadomości z zasady prowadzenia ognia do celów stałych ukazujących się i ruchomych w różnych warunkach atmosferycznych. CO TO JEST I DO CZEGO SŁUŻY, NA JAKĄ KOMENDĘ SIĘ WYKONUJE Wybrane zagadnienia z teorii i zasad strzelania to niezbędne wiadomości, które powinien poznać szkolony w celu wykonania strzelań bojowych oraz właściwego użytkowania i obchodzenia się z bronią natomiast znajomość zasad prowadzenia ognia do celów stałych ukazujących się i ruchomych w różnych warunkach atmosferycznych zapewnia strzelającemu umiejętność właściwego zachowania się podczas wykonywania strzelań szkolnych, bojowych oraz sytuacyjnych. Jest to zbiór czynności jakie samodzielnie wykonuje strzelec na stanowisku ogniowym po komendzie kierownika strzelań w celu dania celnego strzału ĆWICZENIE PRAKTYCZNE Zagadnienie przeprowadzam na zasadzie dyskusji oraz wyjaśniam poszczególne zagadnienia. Zwracam uwagę na dyscyplinę wojskową w czasie prowadzenia zajęć. OMÓWIENIE ZAGADNIENIA - omawiam przebieg zajęć - wskazuję popełniane błędy i sposób ich usunięcia; - odpowiadam na pytania szkolonych; - wskazuję literaturę do nauki własnej;	Ustawiają się na zbiórce wykonanej przez instruktora. Przyjmują postawę zasadniczą i słuchają. Słuchają. Słuchają Słuchają i notują

OPRACOWAŁ

..............................................

Załącznik nr 1

Zasady prowadzenia ognia do celów nieruchomych pojedynczych i odkrytych

Do celów nieruchomych, pojedynczych i odkrytych strzela się ogniem pojedynczym, krótkimi seriami w zależności od ważności i wymiaru celu oraz odległości do celu. Im cel jest ważniejszy i większa odległość, tym serie powinny być dłuższe. Cel grupowy ostrzeliwuje się seriami, przenosząc kolejno ogień z jednej postaci na drugą. Cel szeroki mało widoczny lub cele zamaskowane ostrzeliwuje się długimi seriami, przenosząc ogień

z jednego skraju celu na drugi lub ogniem poszerzanym.

Pojedynczy, wyraźnie widoczny cel ostrzeliwać ogniem pojedynczym lub krótkimi seriami w zależności od znaczenia, wielkości i odległości do niego. Im bardziej cel jest niebezpieczny im dalej położony, tym serie powinny być dłuższe. Ogień prowadzi się tak długo, aż cel zostanie zniszczony lub ukryje się.

W przypadku strzelania do celu ukazującego się czas otwarcia ognia zależy od czasu ukazywania się celu. Aby zniszczyć taki cel, należy po zauważeniu go szybko złożyć się do strzału i otworzyć ogień. Szybkość otwarcia ognia decyduje o zniszczeniu celu.

Jeżeli w czasie przygotowania się do otwarcia ognia cel się schował, to nie przerywać celowania w miejscu ukazania się celu; w razie powtórnego ukazania się celu, należy szybko poprawić celowanie i otworzyć ogień. Podczas zwalczania celu ukazującego się kilkakrotnie, należy mieć na uwadze, że może on ukazać się w nowym miejscu; zniszczenie go będzie zależało od uważnej obserwacji i szybkiego otwarcia ognia (refleksu).

Strzelanie do celów ukazujących się prowadzi się w zasadzie krótkimi, szybko następującymi po sobie seriami.

Nastawa i punkt celowania

Dobiera się tak, aby średni tor lotu pocisku przechodził przez środek celu. Strzelając do celów ruchomych, należy również uwzględnić kierunek i prędkość poruszania się celu.

W razie strzelania na odległość do 300 m ogień należy prowadzić z nastawą celownika na 3 lub „S”, celując w dowolny skraj celu lub w środek, jeżeli cel jest wysoki. W razie strzelania na odległość powyżej 300m przyjmować nastawę celownika według rzeczywistej zaokrąglonej do setek metrów odległości do celu, przy tym za punkt celowania przyjmować środek celu.

Znaczne odchylenie rzeczywistych warunków strzelania od warunków tabelarycznych zmienia odległość lotu pocisku.

Celowanie ze względu na ruch celu

Ogień do celów ruchomych prowadzi się krótkimi lub długimi seriami.

Gdy cel porusza się ruchem czołowym, kierunek strzelania nie zmienia się, zmienia się odległość do celu, dlatego też nastawa celownika powinna odpowiadać nie odległości na jakiej cel był zauważony, a odległości na której cel się znajdzie w chwili otwarcia

i prowadzenia ognia.

W celu określenia wielkości wyprzedzenia w odległości, należy prędkość ruchu celu

w metrach na sekundę pomnożyć przez czas w sekundach, skrócony o czas przygotowania się

do strzelania. Przy czym, jeśli cel zbliża się do strzelającego, to wielkość wyprzedzenia odejmuje się od zmierzonej odległości i na odwrót, jeśli cel oddala się od strzelającego – dodaje się.

Gdy cel porusza się ruchem poprzecznym, stale się zmienia kierunek strzelania. Cel poruszający się pod kątem z określoną prędkością, zmienia swoje położenie i pocisk przeleci za celem. Aby tego uniknąć i trafić cel należy stosować wyprzedzenie boczne. Dla określenia wielkości wyprzedzenia bocznego w metrach należy prędkość ruchu celu w metrach na sekundę (m/s) pomnożyć przez czas (w sekundach) lotu pocisku do celu.

Podczas skośnego ruchu celu kierunek strzelania i odległość do celu stale się zmieniają, dlatego też należy uwzględnić nie tylko wyprzedzenie boczne ale również poprawkę w odległości. Wielkość wyprzedzenia bocznego i wyprzedzenia w odległości zależy od wielkości kąta kursowego (zawartego między kierunkiem ruchu celu a płaszczyzną strzelania.

Wpływ warunków atmosferycznych.

Znaczne odchylenie rzeczywistych warunków strzelania od warunków tabelarycznych (normalnych) tzn.:

- temperatura powietrza +15° C;

- prędkość wiatru 0 m/s;

- wysokość terenu 0 m npm;

- kąt położenia celu do 15°,

zmienia odległość lotu pocisku lub odchyla go w bok od płaszczyzny strzelania. Eliminuje się to, wprowadzając odpowiednie poprawki do nastaw celownika i punktu celowania.

Podczas strzelania na wszystkie odległości w lecie i na odległość do 400 m w zimie, zmiana donośności wywołana odchyłką rzeczywistej wartości tempera tury od wartości tabelarycznej jest nieznaczna i nie uwzględnia się jej.

Podczas strzelania w zimie na odległość powyżej 400 m donośność pocisku znacznie się zmniejsza (50÷100 m); dlatego należy w zimie w temperaturze otoczenia do -25°C wybierać punkt celowania w górnym skraju celu, a w temperaturze poniżej -25°C zwiększać celownik o jedną działkę.

Wiatr boczny wywiera znaczny wpływ na lot pocisku, odchylając go w stronę, w którą wieje. Poprawkę wprowadza się, przesuwając punkt celowania w płaszczyźnie poziomej od środka celu o odpowiednią liczbę sylwetek lub odpowiednią liczbę metrów w stronę,

z której wieje wiatr.

Oświetlenie muszki i szczerbiny celownika wywiera duży wpływ na dokładność strzelania. Muszka i szczerbinka w czasie strzelania przy jednoczesnym słonecznym oświetleniu dają odbicie światła, które często powoduje pomyłki przy doborze punktu celowania.

W czasie celowania jeżeli słońce świeci z prawej strony, wtedy lewa część szczerbiny wdaje odblask i wydaje się szersza od prawej. Strzelający celując uważa oświetloną stronę szczerbiny wraz z odblaskiem za prawidłowy kształt rzeczywistej szczerbiny. W wyniku tego następuje nieprawidłowe ustawienie muszki pośrodku szczerbiny; muszka faktycznie będzie odchylona w lewo i przy strzelaniu pociski odchylać się będą w lewo.

Wielkość odchylenia średniego punktu trafienia od środka celu w kierunku bocznym przedstawia poniższa tabela:

Odległość w metrach	Wielkość bocznego odchylenia (w cm)
	minimalna
100	5
200	10
300	15
400	20

Z danych zawartych w tabeli wynika, że w czasie odbywania strzelania z broni piechoty na odległość 100 m przy jaskrawym bocznym oświetleniu średni punkt trafienia może odchylić się w lewo lub prawo od środka celu o 5÷10 cm w wyniku czego znacznie zmniejszy się prawdopodobieństwo trafienia. Prawdopodobieństwo trafienia jeszcze bardziej zmniejszy się przy strzelaniu na dalsze odległości.

Jeżeli promienie słoneczne padają z przodu, to muszka wydaje się nieco wyższa.

Ponadto jeżeli słońce oświetla przyrządy celownicze z przodu lub tyłu, to górna krawędź ramienia celownika |(szczerbiny) okaże się biała a wysokość jej nieco się zmniejszy. Żołnierz przyjmując takie położenie muszki lub szczerbinki za normalne obniża punkt celowania. Wielkość odchylenia średniego punktu trafienia od środka celu na wysokość przedstawia poniższa tabela:

Odległość w metrach	Wielkość odchylenia na wysokość (w cm)
	minimalna
100	8
200	16
300	24
400	32

Z danych zawartych w tabeli wynika, że w czasie odbywania strzelania z broni piechoty na odległość 200 m jeżeli promienie słoneczne padają z przodu, z góry, lub z tyłu, z góry możliwość odchylenia średniego punktu trafienia od środka celu w dół średnio wynosi około 20 cm.

Dlatego też dla podwyższenia celności strzelania w dni słoneczne stosuje się okopcenie ich. Czynność tę żołnierze wykonują zwykle za zgodą dowódcy i w jego obecności. W tym celu należy uprzednio szczerbinę i muszkę dobrze wytrzeć, usunąć z nich smar i brud.

Najlepiej okopcić szczerbinę i muszkę w dymie palących się pakuł nasyconych smarem karabinowym lub nad płomieniem świecy. Można też wykorzystać palącą się zapałkę, a także dym

z sosnowych lub jodłowych gałązek dających całkowicie matowy i dosyć trwały kopeć. Kopciem należy pokrywać muszkę i górną krawędź ramienia celownika ze szczerbinką tak,

aby nie zasmarować zbytnio innych części ramienia celownika. Warstwa kopcia, którą pokrywa się przyrządy celownicze, musi być bardzo cienka i równomierna, tak aby po okopceniu kształt muszki i szczerbiny nie uległ zniekształceniu.

Wpływ oświetlenia na celność strzelania można całkowicie usunąć za pomocą specjalnych okularów-filtrów. Osłabiają one blask jasno oświetlonych miejsc szczerbiny, muszki i tarczy, w wyniku czego oko strzelającego mniej się męczy.