CECHY JĘZYKA
- foniczność - pierwotnym tworzywem jest artykułowany przez człowieka dźwięk
- arbitralność - nie można z formy znaku domyślić się jego znaczenia
- semantyczność - możliwe jest używanie języka z jego ogólną referencją
- autonomiczność - możliwość posługiwania się językiem dla spraw odległych w czasie i przestrzeni
- dwuklasowość - podział języka na dwie klasy: wyrazy i zdania
Wyrazy - odpowiadają poszczególnym elementom rzeczywistości
Zdania - tworzone są według zasad gramatyki
- otwartość - nieograniczoność tworzenia znaków złożonych
- dwustopniowość - podwójne rozczłonkowanie języka; MOJE ULUBIONE ZDANIE: jednostki znaczące (pleremy) - morfemy, wyrazy, zdania - od strony formalnej stanowią kombinację ograniczonej liczby jednostek nieznaczących (cenemów)
- ekonomiczność
- kreacyjność - możliwość tworzenia i rozumienia nowych wypowiedzi, możliwość różnorakiego reagowania na tę samą sytuację
- metajęzykowość -możliwość mówienia o języku, za pomocą tegoż języka
- polisemiczność - znaczenie modulowane jest przez kontekst
- redundancja języka - liczba cech dystynktywnych jest dwa razy większa niż jest to potrzebne do rozróżniania fonemów

Buhler - dwuklasowość,
przeciwstawił wyrazy i zdania
pomiędzy Grecja:
Arystoteles:
- fonetyka jako właściwa gramatyka
- składania utożsamiana z logiką
- stylistyka
- etymologia jako synchroniczna leksykologia
Stoicy:
- 4 części mowy - imię, słowo, spójnik, człon
- stronę rozumieli jako typ rekcji czasownika
- rozwinęli klasyfikację semantyczną zdań
Trak:
- 8 części mowy
- 5 przypadków
- 5 trybów
- 3 rodzaje
- 3 strony
- brak składni
- definicja zdania jako mysli skończonej
Dyskolos:
- składnia jako relatywna dystrybucja części mowy
- dostrzegł sekundarne funkcje części mowy
- rozróżnił nomen i pronomen
- paralelizm jednostek i struktur na płaszczyźnie fonicznej i syntaktycznejwyrazami i zdaniami istnieje przejście od jednostek gotowych do j. generowanych.

De Saussure - "nie ma dla nas gramatyki historycznej, to co tak się nazywa jest w rzeczywistości j. diachronicznym".
Diachronia nie jest celem samym w sobie. Badania podporządkowane sa badaniu systemu w pewnym stanie.
Synchronia jest dynamiczna w czasie i przestrzeni.

14 SYNCHRONIA I DIACHRONIA
• synchronia – opis języka w jeden chwili dziejowej
• diachronia – porównywanie stanów chwilowych, badanie zmian
• wg de Saussure’a nie istnieje gramamtka historyczna – tak naprawdę jest ona językoznawstwem diachronicznym
• diachronia nie jest celem samym w sobie – jej badania są podporządkowane badaniu systemu w pewnym stanie
• de S. nie przewidywał rewolucji w językoznawstwie historycznym
• strukturaliści prascy: nie przeciwstawiają synchronii i diachronii tak ostro
• diachronia musi wykorzystywać pojęcie systemu
• synchronia musi wykorzystywać pojęcie ewolucji
• synchronia jest dynamiczna w wymiarze czasu i przestrzeni
• w synchronicznej strukturze języka tkwi rozwarstwienie historyczne
• historyk języka musi się interesować tym co stałe w języku

22. Deskryptywizm (dystrybucjonizm) jako amerykańska odmiana strukturalizmu
W Ameryce w I połowie XX wieku rozwinęła się specyficzna odmiana strukturalizmu - deskryptywizm.
- zajmował się segmentacją teksów i klasyfikacją wyodrębnionych jednostek języka, pomijając ich semantykę
- f. gramatyczna=zbiór kontekstów danej jednostki(dystrybucja)
-semantyka-reakcja odbiorcy na komunikat w określonej sytuacji
-j. indiańskie przedmiotem zainteresowania badaczy amerykańskich
-pominięcie semantyki, ale także selekcji normatywnej - czysta opisowość(deskryptyzm)
- odkrywanie języka na podstawie zbioru tekstów(korpus)
-praca nad uniwersalną procedurą odkrywania gramatyki z tekstu
- wyodrębnianie jednostek języka, ich klasyfikacja i opis dystrybucji na podstawie tekstu = odkrywanie języka
-postulat niemieszania poziomów języka(fonologicznego, morfologicznego i składniowego, analiza oddolna- od fon do skł)
- nastawienie praktyczne, dążenie do unaukowienia dyscyplin
-radykalni formaliści i synchroniści
-perfekcyjny opis dystrybucji
-unikanie ujęć funkcjonalistycznych i przyczynowo-skutkowych
-niechęć do pojęcia derywacji
- rozkwit składni spowodował odsunięcie semantyki i zaniedbanie morfologii
-zacieranie granic między fleksją a derywacją, między słownikiem a gramatyką
-podwójne rozumienie przedmiotu składni: 1. łączenie się wyrazów w różne struktury, 2. dystrybucja jednostek morfo i fono.
Leonard Bloomfield
-semantyka=wiedza naukowa o pojęciu, encyklopedyzm
-ustalenie jedno- lub wieloznaczności jednostek języka
-dwa typu konstrukcji składniowych
a) endocentryczna -należą do tej samej klasy form, do której należy jeden z jej składników
b) egzocentryczna -nie mają tzw. reprezentanta
-pojęcie składnika bezpośredniego
Zellig Harris (1909-1992)
-radykalny
-upowszechnił pojęcie transformacji, mającą być środkiem do całkowitego wyeliminowania znaczenia z analizy języka
Kenneth Lee Pike (1912-2000)
− w opozycji do ścisłego dystrybucjonalizmu Harrisa uwzględnia wymiar funkcjonalny w badaniu języka. Rozwija metodologię, zwaną tagmemiką.
Charles Hockett (ur. 1916) − wprowadził rozróżnienie struktury głębokiej i powierzchniowej jako prymarnej i sekundarnej (potransformacyjnej) dystrybucji jednostek z określonych klas gramatycznych (części mowy), w ujęciu Chomskiego antynomia ta stanie się − podniesionym na poziom jednostek syntaktycznie złożonych − echem relacji konstytuującej znak językowy: signifiant − signifie. Od Hocketta pochodzi też odróżnienie dwóch typów opisów gramatycznych: statycznego, item and arrangement (ʿjednostki i dystrybucjaʾ) i dynamicznego/operacyjnego item and process (ʿjednostki i procesʾ). Dystrybucjoniści preferowali typ pierwszy.
(sorry, tego nie czaje, więc sklejam:P)