Z: Anna Karwińska (red.), Odkrywanie socjologii, Warszawa 2008, s. 123-124.
W skali lokalnej, podobnie jak w skali ogólnospołecznej, wyróżniamy kilka typów
zasobów rozwojowych:
KAPITAŁ MATERIALNY,
KAPITAŁ FIZYCZNY (NATURALNY, PRZYRODNICZY),
KAPITAŁ KULTUROWY,
KAPITAŁ SPOŁECZNY,
KAPITAŁ LUDZKI.
Do kapitału materialnego społeczności lokalnej (np. gminy czy miasta) zalicza się:
poziom rozwoju gospodarczego,
nowoczesność przemysłu,
harmonijne proporcje między sektorami,
wpływy do budżetu, zatem dochody własne i dotacje,
możliwości pozyskiwania dodatkowych funduszy i środków z różnych źródeł.
infrastruktura techniczna, komunikacyjna i inna,
zagospodarowanie obszaru,
zasoby mieszkaniowe,
wartość budowli i budynków.
Kapitał naturalny to:
wartości krajobrazowe,
walory klimatyczne,
atrakcje turystyczne,
dostęp do zbiorników wodnych,
wysoka jakość środowiska naturalnego,
różnorodność zasobów,
istnienie ładu przestrzennego i możliwości harmonijnego rozwoju przestrzeni.
Kapitał kulturowy obejmuje obowiązujące w danej społeczności:
normy,
wzory działania,
a także wartości zgodnie uznawane za ważne przez większość członków tej społeczności.
Między innymi chodzi o to, czy upowszechnione w danym środowisku wartości są raczej prospołeczne, (np. rodzina, przyjaźń czy solidarność społeczna) czy raczej indywidualistyczne, (np. posiadanie i dobrobyt materialny).
Do zasobów kulturowych trzeba też zaliczyć:
tradycje lokalne,
wzory życia,
obyczaje, postrzegane), przez członków tej społeczności jako ważne i, w związku z tym, stanowiące podstawy kształtowania się tożsamości miejsca.
Współcześnie w wielu miejscach takie tradycje są pieczołowicie odtwarzane, czasem adaptuje się wzory z innych wspólnot kulturowych.
Do tych zasobów należą też:
instytucje kulturalne, których działanie przyczynia się do wzmacniania i kształtowania postaw wspólnoty oraz identyfikacji z miejsce zamieszkania. Zasoby kulturowe społeczności to także:
zakres i powszechność uczestnictwa w kulturze jej członków, zwłaszcza ze względu na fakt, że aktywne uczestnictwo w kulturze może być ważnym źródłem motywacji do działania.
Kapitał społeczny to zespół takich cech organizacji społecznej jak:
zaufanie,
normy
i powiązania między jednostkami, które zwiększają ich sprawność w zbiorowym działaniu, a zarazem czynią z nich wspólnotę, pozwalając im na osiąganie celów niemożliwych do osiągnięcia bez tego kapitału.
Dla rozwoju kapitału społecznego ważny jest
stopień społecznej integracji. Jeśli pewne grupy są (z)marginalizowane i (lub) wykluczane społecznie (szczególnie jeśli towarzyszy temu segregacja przestrzenna) ze względu na odrębność kulturową, religijną czy styl i poziom życia, to możliwości budowy i wzmacniania kapitału społecznego są ograniczone.
Zasoby społeczne to także na przykład:
różnorodność ról społecznych pełnionych przez członków społeczności,
występowanie różnorodnych motywacji,
stopień zorganizowania,
zainteresowanie sprawami swojego otoczenia.
istniejące sieci powiązań,
relacje społeczne,
poczucie wzajemnych zobowiązań
respektowanie powinności na rzecz innych,
gotowość do rezygnowania z partykularych interesów na rzecz dobra całej zbiorowości,
zaufanie, jakim cieszą się władze i rozmaite instytucje,
ich zdolność do integrowania członków społeczności wokół ważnych wydarzeń lokalnych.
Rozwój kapitału społecznego jest wspomagany przez istnienie ośrodków integrujących, takich jak kościoły, szkoły, biblioteki, stowarzyszenia nastawione na współpracę.
Wreszcie zasobem lokalnym jest także kapitał ludzki, czyli pożądane cechy członków zbiorowości:
odpowiednia struktura demograficzna (m.in. proporcje między odsetkiem osób w wieku przedprodukcyjnym, produkcyjnym i poprodukcyjnym),
struktura wykształcenia,
struktura zawodowa.
jakość tego wykształcenia,
poziom doświadczenia zawodowego,
różnorodność kompetencji
poziom upowszechnienia w społeczności cech osobowości nowoczesnej