BIOMATERIAŁ – to każda substancja inna niż lek albo kombinacja substancji naturalnych lub syntetycznych, która może być użyta w dowolnym okresie, a której zadaniem jest uzupełnianie lub zastąpienie tkanek narządu, albo jego części lub spełnienie ich funkcji. Powinny:
– Musi być biokompatybilny (nie może wywoływać reakcji obronnej tkanek);
– Może być przy tym neutralny dla organizmu (nie oddziałuje);
– Może być bioaktywny (oddziałuje z tkankami: następuje integracja materiału z tkanką).
– Może być biodegradowalny (rozkładać się w organiźmie);
– Musi mieć odpowiednie właściwości. Np. implant kości nie może być ani słabszy, ani silniejszy niż
kość.
Ceramiczne:
Z porównania różnych biomateriałów stosowanych na implanty wynika, że materiały
ceramiczne są to tworzywa kruche o małej wytrzymałości na zginanie. Są nieodporne na obciążenia dynamiczne i nie wykazują odkształcalności. Duża twardość oraz odporność na ścieranie oraz korozje w środowisku tkanek i płynów ustrojowych minimalizują, lecz nie eliminują zużywania się materiałów
bioceramicznych po długotrwałym użytkowaniu.
Produkty zużycia tej grupy materiałów nie wywołują znacznych odczynów toksycznych i alergicznych, co decyduje o dobrej biotolerancji bioceramiki w organizmie.
Największą zaletą bioceramiki jest to, że przy odpowiedniej porowatości powierzchni wrasta w nie tkanka. Do porów o regulowanej wielkości wrastają unaczynione tkanki miękkie oraz kapilary z osteocytami. Na bazie więc ceramicznego rusztowania rozwija się nowa, zregenerowana kość. Bioceramika ponadto ma porównywalną z kością gęstość i współczynnik tarcia.
Bezporowata ceramika z kolei znalazła zastosowanie na elementy endoprotez stawowych, w szczególności na główki osadzone na trzpieniu.
Wyróżnia się trzy kategorie materiałów bioceramicznych
Materiały ceramiczne resorbowane w organizmie.
Materiały z kontrolowaną reaktywnością powierzchniową.
3. Biomateriały obojętne.
BIOMATERIAŁY WĘGLOWE
dobra biozgodność w środowisku tkanek.
obojętność elektryczna warunkująca dobrą hemozgodność.
dobre własności fizykochemiczne.
odporność na działanie promieniowania jonizującego i niejonizującego.
Biomateriały węglowe jako materiały funkcjonalne można podzielić na:
Warstwy węglowe.
Materiały kompozytowe.
Implanty węglowe stosowane są głównie na protezy ścięgien oraz wiązadeł, elementy zespalające kości.