Pasze objętościowe suche.
Zawierają do 20% włókna. Podstawową paszą jest siano. Są to wysuszone rośliny zielone. Mogą stanowić różny produkt w zależności od metod suszenia:
- rośliny zielone suszone na słońcu,
- siano dosuszane sztucznie, zimnym lub ciepłym powietrzem,
- rośliny zielone suszone gorącymi gazami.

Podczas procesu suszenia straty są bardzo duże. Dla uzyskania 1 tony siana potrzeba około 5 t zielonki.

Straty podczas suszenia:
- straty wynikające z odwodnienia roślin,
- straty mechaniczne, łamanie się, kruszenie,
- zawilgocenie podczas procesu suszenia (wypłukiwanie składników pokarmowych)
- proces pocenia się siana, fermentacja zachodząca przy wyższej wilgotności.

Metody produkcji siana:
- metoda naturalna,suszenie na ziemi, straty 15-20% skł. Pokarmowych,
- suszenie na rusztowaniach, na terenach górskich, blaszki, ostie, rogale, płotki, straty 10-20% ,
- dosuszanie ciepłym lub zimnym powietrzem o niskiej wilgotności, przedmuchiwania ciepłym lub zimnym powietrzem siana za pomocą wentylatorów, straty 5-15%.

Wartość pokarmowa siana

Zawartość białka waha się około 7-12% w sianie łąkowym, z roślin motylkowych 7-20%. Zawartość włókna w sianie łakowym około 15-30%, zawartość tłuszczu surowego 1,5-2,%.
Siano bogate jest również w karoten, witaminę D, jest dobrą paszą stosowaną w żywieniu zimowym koni. Korzystnie wpływa na odczyn w żwaczu, stymuluje trawienie, pobieranie pokarmu. Dobre siano jest pierwszą paszą stała dla cieląt.

Dawki siana dla zwierząt:
* krowy mleczne 3-8 kg, max do 15 kg,
* konie 5-8 kg, siano twarde,
* owiec, 1-2 kg,
* cieląt, 05-2,0 kg.

Ocena organoleptyczna siana:
1) typ siana, siano łąkowe, z roślin motylkowych,
2) skład botaniczny,
W zależności od wartości pokarmowej wyróżnia się 3 klasy:
I – gatunki o wysokiej wartości pastewnej, rośliny motylkowate, np. kończyna biała, lucerna mieszańcowa, komonica błotna
*trawy: mietlica łąkowa i biaława, kostrzewa łąkowa, tymotka łąkowa,
*zioła: babka lancetowata, mniszek pospolity, kminek pospolity, krwawnik pospolity.
II – gatunki o średniej wartości pastewnej,
* motylkowate: komonica zwyczajna, nostrzyk biały, lucerna sierpowata,
* trawy: kostrzewa czerwona, wiechlina zwyczajna, mozga trzcinowata,
* zioła pastewne: babka zwyczajna, chaber łąkowy, ostrożeń.
III – gatunki o niskiej wartości odżywczej,
* motylkowate: kończyna polna,
* trawy: bliźniaczka psia trawka, kostrzewa owcza, stokłosa miękka, śmiałek darniowy,
* zioła i chwasty: przytulia, tasznik pospolity, szczaw zwyczajny.

W sianie mogą występować gatunki szkodliwe.
Gatunki dopuszczalne: jaskier z wyjątkiem jadowitego, knieć błotna, szelężnik,
Gatunki niedopuszczalne: jaskier jadowity, skrzyp błotny.
3) stadium rozwojowe roślin (wiek siana)
Okres wegetacji w którym rośliny skoszono, jeśli w kłosach traw nie ma nasion, tzn., że porost został zebrany w kwiecie, obecność nasion w Klosach dowodzi, że porost skoszono po kwitnięciu,
kończyny – początek kwietnia,
lucerna – pełny pąk,
trawy – po wykłoszeniu.
4) barwa siana,
Zależy od rodzaju, wieku roślin, składu botanicznego.
Siano łąkowe powinno mieć barwę oliwkowo-zieloną.
Siano z kończyny ma barwę zielono-brunatną.
Siano poddane intensywnym opadom deszczu-matowo szare.
Siano zbyt wysuszone-słomiaste, obniżona zawartość karotenu.
Ciemna barwa siana pochodzi z gleb ciężkich, kwaśnych.
Ciemnobrunatna-przegrzanie siana podczas przechowywania.
5) zapach siana,
siano zebrane w korzystnych warunkach pogodowych ma aromatyczny zapach, zaś w niekorzystnych ma zapach stęchły, zgniły.
6) wilgotność,
Siano suche zawiera od 16-18% wody, w dotyku jest miękkie i dość elastyczne.
Przy wkręcaniu go w powrósełko rozkręca się, ale nie do końca. Siano zbyt przesuszone jest twarde. Przy skręcaniu rwie się, kruszy i łatwo rozkręca. Siano zbyt wilgotne jest Malo sprężyste, łatwo się skręca, dając wyraźne uczucie chłodu.
7) zanieczyszczenia i rośliny szkodliwe,
* zanieczyszczenia nieorganiczne, piasek, ziemia, kamienie,
* zanieczyszczenia organiczne, słoma, obornik, torf, liście,
* udział roślin szkodliwych,
* udział roślin trujących – niedopuszczalne.

Klucz Wiltmacka – przy ocenie organoleptycznej siana.
Klasyfikuje się siano do 3 różnych klas:

Suma punktów	Jakość siana	Klasa
6-30	zła	III
31-50	Średnia	II
51-64	Dobra	I

Słoma
Otrzymywana jest przy omłocie zbóż, roślin, motylkowatych lub innych roślin zbieranych na nasiona. Uboga jest w cenne składniki pokarmowe, zawiera mało białka, tłuszczu oraz witamin.
Skład chemiczny: średnia zawartość białka w słomie 2-3%, zawiera około 1,5% tłuszczu, bogata jest we włókno do 5%, decyduje o jej twardości.

Mimo niskiej wartości pokarmowej jest ona stosowana w żywieniu zwierząt, w tym przeżuwaczy 2-7 kg i koni 2-3 kg. Pełni rolę balastu i wywołuje uczucie sytości u zwierząt.
Lepszą wartość pokarmową ma słoma zbóż jarych, jest miękka, ma więcej białka, a mniej włókna, ma większą strawność, najwyższą wartość ma słoma kukurydziana.
Do celów żywieniowych stosujemy słomę jęczmienną, która jest miękka, ma właściwości zatwardzające. Wskazane jest by podawać ją dla bydła, w czasie przechodzenia z żywienia zimowego na letnie.
Słoma owsiana – nieco twardsza, ma właściwości rozwalniające, podawana głównie dla koni.
Słoma żytnia – twarda, o niskiej wartości pokarmowej, nadaje się na ściółkę.
Słoma z roślin motylkowych – ma wyższą wartość pokarmową niż słoma zbożowa.
Słoma z roślin strączkowych ma właściwości zatwardzające.

Zabiegi uszlachetniające (podnoszą wartość pokarmową słomy):
* ługowanie, spryskiwanie sieczki ze słomy skoncentrowanym ługiem sodowym, wartość słomy wzrasta, stosowany jest w żywieniu opasów, samo uszlachetnianie jest kłopotliwe, wzrasta ilość sodu co powoduje, że zwiększa się łaknienie,
* amoniakowanie, nasączanie słomy płynnym amoniakiem, zwiększa się zawartość zw. azotowych, ale otrzymuje się paszę mokrą i niewygodną w skarmianiu.

Plewy
Otrzymywane są po omłocie i czyszczeniu ziarna zbóż, mają nieco wyższą wartość pokarmową niż słoma, w ich skład wchodzą listki części łodyg i kłosów, mają nieco więcej białka 3-4%, nieco mniej włókna, zanieczyszczone są ziemią, nasionami chwastów.
Do celów żywieniowych stosuje się plewy owsiane i plewy pszenne. Plewy zbóż ościstych nie nadają się do celów żywieniowych. Czasem są stosowane po uprzednim parzeniu wodą. Stosowane są w żywieniu przeżuwaczy, krów mlecznych.

Strączyny
Pozostałośći po wymłóceniu nasion roślin strączkowych. Posiadają nieco wyższą wartość pokarmową niż plewy, mogą to być strączyny grochu, bobiku.

Susze
Stoją na pograniczu pasz objętościowych oraz pasz treściwych. Przez niektórych zaliczane do pasz suchych ze względu na dość dużą zawartość włókna. Charakteryzują się znaczną zawartością białka oraz ich wartość energetyczna dorównuje oraz przewyższa ziarna zbóż. Traktowane są jako pasze treściwe.
Susz – jest to produkt powstały w wyniku suszenia roślin zielonych gorącymi gazami w suszarniach.
Gorące gazy zabijają natychmiast komórki, wstrzymują oddychanie roślin, dlatego też działanie wysokiej temp. powinno być krótkotrwałe by nie zostało zniszczone białko, karoteny. Straty składników pokarmowych są niewielkie.
Warunkiem uzyskania dobrego suszu jest dostarczenie do suszarni dobrze rozdrobnionej zielonki.
Wartość pokarmowa zależy od jakości zielonki i od technologii suszenia.
Susze zawierają od 14-22% białka, 19-25% włókna surowego, bogate są również w karoten, wapń, fosfor, witaminy.

Ocena jakościowa suszu:
Klasy:
* Extra
* I, II, III, IV
Ocenia się postać suszu, sypka bez części zbrylonych, zapach aromatyczny, barwa intensywnie zielona, wilgotność nie powinna przekraczać 12%, zawartość białka w klasie extra wynosi 20%, zaw. włókna max 22%.