PRACA KONTROLNA Z EDUKACJI EKLOGICZNO-SPOŁECZNEJ.

Wykonali:

Agnieszka Giżycka

Aleksandra Grzywa

Agata Ostrowiak

Anna Sobiło

Agnieszka Tęcza

1.Ojcowski Park Narodowy

Ojcowski Park Narodowy jest położony w południowej części kraju, w województwie małopolskim, w odległości 16 km na północ od Krakowa, na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej. Park obejmuje doliny dwóch niewielkich rzek - Prądnika i Sąspówki oraz przyległe fragmenty wierzchowiny jurajskiej. Jest to najmniejszy park narodowym w Polsce. Położony jest na obszarze 4 gmin: Skała, Jerzmanowice-Przeginia, Wielka Wieś, Sułoszowa. Do Ojcowa można dojechać na trzy sposoby: samochodem, rowerem bądź autobusem. Z Krakowa do Ojcowa kursuje linia 210, kursująca na trasie: BRONOWICE NOWE - Balicka - Armii Krajowej - Jasnogórska - Modlniczka - Modlnica - Szyce - Wielka Wieś - Biały Kościół - Murownia - Czajowice - Bębło - BĘDKOWICE.
Dodatkowo jeżdżą autobusy komunikacji PKS - z Krakowa i Olkusza oraz BUS-em.
Dojazd własnym samochodem wiąże się z ryzykiem drogich i zatłoczonych parkingów- zostawianie samochodu w miejscach nieoznaczonych zaś powoduje wyraźne zainteresowanie policji ze Skały.

Geologia

Utwory geologiczne znajdujące się w rejonie OPN są to wapienie górnojurajskie, wapienie skaliste i ławicowe, ze skamieniałości można spotkać gąbki. Pod koniec trzeciorzędu w pd. części Wyżyny wskutek silnej erozji wgłębnej potoków wykształciła się obecna sieć rzeczna. Lądolód, który tylko raz dotarł do brzegu Karpat, pokrył teren Wyżyny glinami, piaskami i żwirami. U schyłku epoki lodowcowej został nawiany z pn. less. Współcześnie (holocen) powstają w dnach rzek muły, piaski i żwiry. Holoceńskim osadem jest również martwica wapienna (trawertyn), występująca głównie w dnie Doliny Sąspowskiej. W rzeźbie Ojcowskiego Parku Narodowego wyróżniają się dwie zasadnicze grupy form – dolinne (wąwozy i wciosy, terasy, stożki napływowe i usypiskowe ) i wierzchowinowe (ostańce).Dolina Prądnika i Sąspowska to główne i stale odwadniane jary krasowe. Na zboczach dolin często są widoczne spłaszczenia, będące fragmentami teras skalnych.

Hydrologia

• Wodospad w Dolinie Sąspowskiej

• Potoki Prądnik i Sąspówka

• Potok okresowy

Obiekty turystyczne

• Kaplica „na wodzie”

• Kościół i pustelnia bł. Salomei w Grodzisku

• Młyn w Dolinie Prądnika

• Jaskinia ciemna

• Zamek w Pieskowej Skale

• Grota Łokietka

• Zamek w Ojcowie

Fauna

Ssaki reprezentują:

• sarna (ok. 150 okazów)

• dzik

• lis (ok. 60 osobników)

• borsuk

• kuna leśna

• tchórz

• gronostaj

• zając szarak

• piżmak

Gryzonie:

• wiewiórka,

• mysz leśna,

• polielica

• nornica ruda

Dotychczas w Ojcowskim Parku Narodowym stwierdzono około

120 gatunków ptaków, z czego 94 to ptaki lęgowe.

Z drapieżników dziennych występują tu:

• jastrząb,

• krogulec,

• myszołów,

a z nocnych:

• puszczyk

• sowa uszata.

Z innych ptaków spotyka się tu:

• bociana czarnego,

• dwa gatunki gołębi: grzywacza i turkawkę,

• 6 gatunków dzięciołów (dzięcioł czarny, zielony i zielonosiwy)

oraz liczne gatunki ptaków śpiewających:

• drozda,

• kosa,

• 6 gatunków sikor,

• ziębę,

• wilgę,

• rudzika

oraz przylatujące tu na zimowiska:

• kwiczoły,

• jemiołuszki,

• czeczotki.

Rzadkie lecz charakterystyczne dla ojcowskich lasów ptaki

reprezentuje mysikrólik, zniczek i 4 gatunki muchołówek.

Płazy reprezentują gatunki pospolite w całym kraju

• traszka zwyczajna i grzebieniasta

• ropucha zwyczajna

• kumak nizinny i in.

Z gadów natomiast występują:

• zaskroniec zwyczajny

• padalec zwyczajny

• jaszczurki

• żmije

• gniewosze

W wodach Sąspówki żyją ryby, z których najpospolitsze są

• pstrągi potokowe,

natomiast w Prądniku oprócz pstrągów potokowych żyją

• pstrągi tęczowe.

Wśród ślimaków interesujące jest występowanie tu

• wiele gatunków górskich (np. świdrzyki)

• południowych

• ślimak nagi - pomrów błękitny.

• Najliczniejszą grupą zwierząt w Parku i w jego otulinie są

• owady, reprezentowane przez ok. 5 tys. gatunków.

• Owady bezskrzydłe: skoczogonki (Mesachorutes ojcoviensis

• Stach), pierwogonki, widłogonki.

• Górskie gatunki owadów: zrówieńka z rzędu owadów

• prostoskrzydłych.

• Pajęczaki (np. Meta menardi), krocionogi, równonogi i in.

• Z pozostałych osobliwości entomologicznych: rzadkie w Polsce

• dwa gatunki pluskwiaków równoskrzydłych, tj. skoczka

• uszatego Ledra aurita i piewika gałązkowca (Cicadetta

• montana).

• Przedstawicieli środowisk wodnych:wypławki, skąposzczety,

• wodopójki, jętki, ważki, chruściki.

• W zimnych źródłach Doliny Sąspowskiej występuje wypławek

• alpejski - relikt epoki lodowcowej.

• Z innych interesujących bezkręgowców OPN wymienić należy

• rozpowszechnioną w Karpatach dżdżownicę - Eisenia lucens

Flora

Osobliwości :

• chaber miękkowłosy rosnący w Dolinie Zachwytu.

• gatunek rzadkiej paproci - języcznik zwyczajny.

• aster gawędka (gatunek kserotermiczny)

• w potokach w okresie zimowym czasem można spotkać

ginący już gatunek glonu wodolubka (Hydrurus foetidus),

będący reliktem z okresu schyłku zlodowacenia.

• purchawica olbrzymia, znaleziona tu trzykrotnie (1876,

1964 i 1991 r.), jeden z największych znanych grzybów

na świecie.

2. Woliński Park Narodowy

Woliński Park Narodowy zawdzięcza swoją nazwę terenowi, który zajmuje, czyli największej polskiej wyspie– Wolin (woj. zachodniopomorskie).W logo WPN widnieje bielik. To największy gniazdujący w Polsce drapieżnik osiągający rozpiętość skrzydeł aż do 2,5m i ciężar do ok.5 kg. Jego żywy okaz można zobaczyć obok Muzeum Przyrodniczego Parku. Woliński Park Narodowy został utworzony w 1960 roku. Powierzchnia Parku wynosi 10 937 ha. Jest on ok. 5 razy większy od najmniejszego (21,46 km²) polskiego parku narodowego i ok. 5 razy mniejszy od największego(592,23 km²). Jest pierwszym w Polsce Parkiem morskim. Woliński Park Narodowy został utworzony w 1960 roku.
Powierzchnia Parku wynosi 10 937 ha. Jest on ok. 5 razy większy od najmniejszego (21,46 km²) polskiego parku narodowego i ok. 5 razy mniejszy od największego(592,23 km²). Jest pierwszym w Polsce Parkiem morskim. Park posiada dobrze rozwiniętą infrastrukturę zagospodarowania turystycznego: Centrum Edukacyjno-Muzelane przy dyrekcji parku w Międzyzdrojach, Zagrodę Pokazową Żubrów (ok. 1,5 km na wschód od Międzyzdrojów), 4 punkty widokowe, 3 miejsca postojowe oraz sieć szlaków turystycznych i ścieżek dydaktycznych (łącznie ok.50 km). Szczególnie licznie odwiedzane miejsca to: jezioro Turkusowe o specyficznym zabarwieniu wody, Zagroda Pokazowa Żubrów oraz w pobliżu Międzyzdrojów punkty widokowe „Gosań" i „Kawcza Góra". Na rozległą panoramę rozlewisk delty Świny oraz Zalewu Szczecińskiego malowniczy widok roztacza się ze wzgórza Zielonka koło Lubinia.

Dojazd pociągiem z Krakowa do Międzyzdrojów- ok.50zł pociągiem (14h).Dojazd autobusem z Międzyzdrojów do WPN- ok.4 zł autobusem (10km).
Noclegi w Międzyzdrojach: 40- 270zł.
Przewodnictwo:
-w obiektach (Zagroda Pokazowa Żubrów i Centrum Edukacyjno - Muzealne)-25 zł za godzinę.

-w terenie- 35 zł za godzinę
Organizacja ogniska w terenie-45 zł za 2godziny,kolejne 15zł. Konieczne jest wcześniejsze dokonanie rezerwacji. (minimalny czas oczekiwania na przewodnictwo – 4 - 6 tygodnie).

Geologia

WPN reprezentuje przyrodę zachodniej części strefy nadmorskiej. Obejmuje obszar falistej i pagórkowatej wysoczyzny morenowej w środkowej części wyspy Wolin. Najwyższe wzniesienie Grzywacz (125 m n.p.m.) opadające stromym, wysokim klifem (do 95 m n.p.m. wysokości - Gosań) ku Zatoce Pomorskiej (na północ) i klifem ze skałkami wapiennymi ku Zalewowi Szczecińskiemu (na południe). Na terenie WPN znajduje się delta Świny z kilkudziesięcioma bagnistymi wysepkami, które rozdzielone są licznymi kanałami cieśniny Swiny. Wolin charakteryzuje się typowym krajobrazem polodowcowym, z kilkoma płytkimi jeziorami morenowymi, m.in.: Gardno, Turkusowe.

Flora

Na terenie Parku około 600 żyje gatunków roślin naczyniowych, w tym wielu gatunków chronionych i rzadkich. Zbocza stromych klifów porastają gęste zarośla rokitnika zwyczajnego. Płytkie piaszczyste dno Morza Bałtyckiego zajmują makroglony: zielenice, brunatnice i krasnorosty, wśród których najliczniejszymi są morszczyn. Tereny lądowe pokryte są dominującymi tutaj lasami bukowymi, bukowo-dębowymi i sosnowymi. Głównym gatunkiem w lasach jest jednak sosna, która zajmuje 68% lądowej powierzchni parku. Średni wiek lasów parku wynosi aż 106 lat. W tym szczególnym zespole roślinnym rośnie m.in. 9 gatunków storczyków. Bardzo cennym gatunkiem rosnącym w lasach na północy parku jest okazała paproć - długosz królewski. Specyficzne zbiorowiska roślinności nieleśnej spotykamy na obszarze wstecznej delty Świny – rośnie tu wiele gatunków roślin rzadkich tj. woskownica europejska, kłoć wiechowata i inne.

Fauna

Fauna wyspy jest bardzo zróżnicowana i bogato reprezentowana przez gatunki rzadkie. Przez Wolin przebiega główny szlak przelotu ptaków wzdłuż wybrzeża Bałtyku. Na terenie parku stwierdzono występowanie ponad 230 gatunków ptaków, w tym lęgowych: bielika, wodniczki, biegusa zmiennego, muchołówki małej. Z bogatego świata owadów zachowały się m.in. siedliska największego polskiego chrząszcza jelonka rogacza. Na terenie parku oznaczono 3 nowe dla nauki gatunki: chrząszcza Teredus opacus i 2 gatunki skoczogonków (Collembola). Wody Zatoki Pomorskiej to biotop wielu gatunków ryb m.in. łososia, oraz coraz rzadszych ssaków morskich – foki szarej i morświna. Lasy parku to siedliska dla licznie występujących dzików oraz saren i jeleni, a z drapieżników lisów, borsuków i kun. Wśród gatunków nowo przybyłych na tereny Wolina oprócz jenota, norki amerykańskiej czy piżamka uwagę zwraca szop pracz.

Obiekty przyrodnicze

Na uwagę w WNP zasługują liczne głazy narzutowe, charakterystyczne dla krajobrazu polodowcowego. Najciekawszym z nich nadano nazwy: "Mieszko I", "Lech, Czech i Rus", "Wydrzy Głaz". Do cennych obiektów przyrodniczych Wolińskiego Parku Narodowego i jego najbliższego otoczenia zaliczonych jest szereg pomników przyrody, głównie starych drzew, m.in. dąb "Prastary" we wsi Wapnica oraz rosnące w Międzyzdrojach dęby "Regalindy", "Telesfor". Za najpiękniejsze miejsce uznaje się natomiast Jezioro Turkusowe.

Podczas realizacji zajęć terenowych najczęściej odwiedzanymi miejsca WPN są:

• Zagroda Pokazowa Żubrów

• Muzeum Przyrodnicze

• Jezioro Turkusowe

• punkt widokowy „ Piaskowa Góra”

• punkt widokowy „Zielonka”

• punkt widokowy „ Kawcza Góra”

• punkt widokowy „ Gosań”

• Jezioro Czajcze

3. Park Narodowy Kilimandżaro

Park Narodowy Kilimandżaro zaliczany jest do najpiękniejszych parków narodowych Tanzanii, a zarazem jej największych atrakcji turystycznych. Powstał w 1987 roku i został wpisany na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Park Narodowy i Rezerwat leży bardzo blisko granicy Tanzanii i Kenii na północ od Moshi w północno środkowej części kraju. Park Narodowy Kilimanjaro obejmuje powierzchnię 756 km² równikowego lasu deszczowego, wrzosowisk i łąk alpejskich, pustyni alpejskiej i szczytów górskich wznoszących się ponad poziomicą 2700 m. Góra Kilimanjaro, wznosi się na wysokość 5896 m n.p.m. jest nie tylko najwyższym masywem górskim Afryki, ale jest również jedną z najwyższych wolno stojących gór na świecie.Kilimandżaro uważana jest przez okolicznych mieszkańców za święty szczyt. Legenda mówi, że zbocza góry zamieszkują dusze zmarłych. Ciekawostką jest, że to, co obecnie możemy zobaczyć, stanowi zaledwie 5% pokrywy śnieżnej, która istniała na początku XX wieku. Istnieje sześć oficjalnie uznanych tras wejścia na Kilimanjaro oraz jedna zejściowa – Mweka. Najbardziej znane to:

• MARANGU ROUTE (nazywana również ‘coca cola’) Pomimo, że jest mniej malowniczą od innych tras prowadzących na górę, jednak zawsze będzie najpopularniejszą, nie tylko ze względu na to, że jest to najłagodniejsze podejście na szczyt, ale również dlatego, że jest jedyną trasą, która ma dostateczną ilość miejsc w schroniskach, aby pomieścić setki przyjezdnych turystów idących na szczyt.

• MACHAME ROUTE (nazywana również ‘whisky’) Szlak ten jest uważany za najpiękniejszy szlak prowadzący na szczyt. Pierwszy odcinek prowadzi przez las deszczowy pełen niesamowitej roślinności i zwierząt. Bliżej szczytu roślinność zanika i rozpościera sie widok na lodowiec.

Geologia

Przy wysokości 5896 m Góra Kilimanjaro jest najwyższym a zarazem najmłodszym z trzech wielkich wulkanów Afryki Wschodniej. Masyw składa się z trzech głównych szczytów wulkanicznych, które są uważane raczej za uśpione niż wygasłe: najwyższy Kibo 5896 m, niższy Mawenzi 5149 m i najniższy Shira 3962 m oraz wielu małych, bocznych stożków wulkanicznych. Lawy mogą mieć około 1 miliona lat, a aktywność na małą skalę szczytu Kibo miała miejsce prawdopodobnie w ciągu ostatnich kilkuset lat. Kilimanjaro jest typem wulkanu z „ujściem centralnym, który nadaje mu szeroki owalny kształt przy widoku z góry...

Flora i fauna

Na pasach o różnej szerokości wokół góry spotyka się bardzo różne typy roślinności. Wysokość na której się zaczynają i kończą zasadniczo zależy od ilości opadów deszczu jakie góra otrzymuje, Południowe i wschodnie stoki, z powodu panujących wiatrów, są zdecydowanie najwilgotniejsze Góra Kilimandżaro składa się z pięciu głównych stref roślinnych. . W jego skład wchodzi równikowy las deszczowy, wrzosowiska i łąki alpejske, pustynia alpejska oraz szczyty górskie (najwyższe partie masywu Kilimandżaro). Na wysokości ponad 4500 m. rosną już tylko krzewy i łąki alpejskie. Najwyższe partie parku zmrożone są wiecznymi śniegami i lodowcami. Bujny las (1600–3000 m) składa się z ogromnych drzew kamforowych, figowców i podocarpus. Strome i czasem prawie pionowe zbocza dolin rzecznych są pokryte palmami, paprociami, lianami i epifitami. Po bardziej suchej stronie zachodniej i północnej las jest o wiele mniej gęsty i lista gatunków tam występujących jest zdominowana przez cedry, cisy i dziką oliwkę. W lasach tych można spotkać słonie, bawoły, sykes i małpy colobus (gerezy). Można też zobaczyć choć rzadko, wielkie świnie leśne oraz różne gatunki antylop i lwówŚwiat ptaków obejmuje tak rzadkie gatunki jak zielony ibis, czarną kaczkę i koroniastego orła. Najbardziej spektakularnymi ptakami leśnymi są: nosoróg , dzięcioł oliwkowy, jasnobrzuch górski

Pogoda i klimat

Podobnie jak cała północ Tanzanii, ekosystem Narodowego Parku Kilimanjaro ma 2 pory deszczowe i 2 dluższe pory suche. Pory deszczowych trwają od końca marca do połowy czerwca, są to tak zwane „długie deszcze” i od października do początku grudnia, „krótkie deszcze”. Najbardziej suchymi miesiącami na górze są styczeń, luty, lipiec, sierpień i wrzesień. Warunki pogodowe na Kilimanjaro są uzależnione właśnie od pory roku, ale również od strony, z której rozpoczyna się wejście na górę oraz od wysokości. Wiatry wieją przeważnie z południa i wschodu, dlatego też tamte rejony obfitują w największe opady deszczu, do około 2500 mm na rok, na wysokości około 3000 m. Powyżej 4500 m na pogodę coraz bardziej wpływa układ wiatrów wschodnich panujący na dużych wysokościach, który często powoduje, że główny szczyt Kibo jest wolny od chmur, kiedy w dolnych partiach góry szaleje deszcz lub burza śnieżna. Mawenzi, z powodu niższej wysokości, rzadziej jest nim dotknięte i ma znacznie częściej tendencję do bycia otoczonym chmurami. To dało początek legendzie masajskiej o tych dwóch szczytach. Brzmi ona następująco: Wiele lat temu dwaj bracia: (Kibo i Mawenzi) palili swoje fajki, Mawenzi dopuścił do tego, że jego fajka zgasła, po czym poprosił Kibo, aby ten ją zapalił dla niego ponownie. Kibo spełnił prośbę. Minęły lata i Mawenzzi znowu dopuścił do tego samego, jednakże poproszony o ogień po raz drugi Kibo bardzo się zezłościł na niedbalstwo brata i mocno go pobił, zadając mu straszne blizny, które obecnie można zobaczyć na zboczach Mawenzi. Dlatego też, stara się ukrywać swoją twarz w chmurach ze wstydu.

4. Zielone brygady

Jest to pozarządowe, niekomercyjne wydawnictwo powstałe w Krakowie w 1989 roku i służy ruchowi ekologicznemu w całej Polsce. Jest niezależne od jakiejkolwiek organizacji czy opcji światopoglądowej. Zainteresowane jest tematami takimi jak: ekologia, alternatywna ekonomia, ochrona środowiska i przyrody, wegetarianizm, prawa ludzi, prawa zwierząt, kultura, edukacja. Wydawnictwo działa w ramach Fundacji Wspierania Inicjatyw Ekologicznych (FWIE), która jest organizacją niekomercyjną a od 2004 roku posiada status Organizacji Pożytku Publicznego (OPP). Wydawnictwo wydaje periodyk "Zielone Brygady. Pismo "Zielone Brygady" jest ważnym źródłem informacji z zakresu problematyki ekologicznej i stanowi skrzynkę kontaktową dla działaczy organizacji ekologicznych. Ostatni numer miesięcznika Zielone Brygady. Pismo Ekologów ukazał się w grudniu 2007 roku. Wydawnictwo posiada także swoją odnowioną stronę w Internecie, gdzie znaleźć można wszystkie publikacje Wydawnictwa, przeczytać o możliwościach zmniejszenia podatku, zamieszczania reklam, jak również zapoznać się z treścią listów popierających działalność ZB, wpisami gości odwiedzających strony Wydawnictwa oraz z wieloma ciekawymi linkami do stron o podobnej do prezentowanej przez Wydawnictwo tematyce

5. Dzień Ziemi

Dzień Ziemi, znany również jako Światowy Dzień Ziemi to coroczna, wiosenna akcja promująca w społeczeństwie ekologiczne postawy. W tym dniu ludzie w wielu krajach, również i w Polsce prowadzą działania mające na celu ochronę środowiska, pokazują jak szanować i nie szkodzić Ziemi , która jest matką wszelkiego życia Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ) obchodzi Dzień Ziemi w dniu równonocy wiosennej na Półkuli Północnej (20/21marca) Równonoc wiosenna w starożytnych kulturach rolniczych wiązała się ze świętem rodzącego się życia. Współcześnie podkreśla się, że jest to dzień swoistej równowagi mogącej pomóc w odrzuceniu wzajemnych różnic między ludźmi odmiennych ras i religii. Bardziej rozpowszechnioną, w wielu krajach, w tym i Polsce, datą jest jednak 22 kwietnia.

Historia Dnia Ziemi

Jako pierwszy z ideą obchodzonego na całym świecie Dnia Ziemi wystąpił John McConnell, na konferencji UNESCO, dotyczącej środowiska naturalnego w 1969 r. Pierwszy raz Dzień Ziemi został ogłoszony 21 marca 1970 r. przez burmistrza San Francisco. Ideę poparł Sekretarz Generalny ONZ, wyznaczył równonoc wiosenną jako moment, w którym Narody Zjednoczone obchodzą Dzień Ziemi. W styczniu 1970 roku propagatorzy z nurtów proekologicznych postanowili nazwać organizowane 22 kwietnia akcje Dniem Ziemi.

Dzień Ziemi w Polsce
Pierwsze obchody Dnia Ziemi w Polsce odbyły się dopiero w 1990 w Warszawie po upadku "żelaznej kurtyny". Organizowane one były spontanicznie przez nowo-powstające, pozarządowe, niezależne polskie organizacje ekologiczne.

Obchody

W tym roku po raz 20 w Polsce i po raz 40 na świecie świętowaliśmy Dzień Ziemi. Obchody Dnia Ziemi odbyły się pod hasłem "RÓŻNORODNOŚĆ W NAS, BIORÓŻNORODNOŚĆ WOKÓŁ NAS" Na całym świecie organizowane są spotkania, sympozja, konferencje, wystawy, konkursy poświęcone działaniom ekologicznym. Szacuje się, że obecnie w obchodach dnia Ziemi bierze udział ok. 200 mln osób z ponad 141 krajów świata. Dotychczas największe obchody Dnia Ziemi w historii miały miejsce w 2007r.

6. Światowa Organizacja Zdrowia, WHO

Światowa Organizacja Zdrowia, WHO jest Jedną z organizacji działających w ramach ONZ, zajmująca się ochroną zdrowia. Utworzona w 1945, działalność rozpoczęła 1948. Siedzibą jej jest Genewa. Głównym obchodem, organizowanym przez WHO co roku w dniu 7 kwietnia, jest Światowy Dzień Zdrowia

Główne zadania

• Międzynarodowa kodyfikacja i koordynacja metod leczniczych i zapobiegawczych oraz badań naukowych, informacja o osiągnięciach naukowych i nowych metodach leczniczych

• Zwalczanie chorób zakaźnych , krzewienie oświaty sanitarnej

• Podnoszenie poziomu służby zdrowia publicznego (głównie w krajach zacofanych pod względem sanitarnym),

• Do największych sukcesów tej organizacji należy zwalczanie epidemii groźnych chorób, takich jak: gruźlica, malaria, cholera czy dżuma poprzez masowe szczepienie. WHO walczy także z AIDS.

Struktura organizacji

Struktura WHO obejmuje Światowe Zgromadzenie Ogólne (zbierające się raz w roku), Radę Wykonawczą (zbierającą się dwa razy w roku) i stale działający Sekretariat oraz 6 biur regionalnych. Polska jest krajem członkowskim WHO od początku jej działalności (7 kwietnia 1948). Jest również członkiem Biura Regionalnego Światowej Organizacji Zdrowia dla Europy (WHO EURO) z siedzibą w Kopenhadze. Polskie biuro zostało utworzone w lipcu 1992 roku

Światowy Dzień Zdrowia

Światowy Dzień Zdrowia ustanowiony przez Pierwsze Zgromadzenie Ogólne Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w 1948 roku. Obchodzony jest corocznie w dniu 7 kwietnia, w rocznicę powstania WHO. Jego celem jest zwrócenie szczególnej uwagi na najbardziej palące i zaniedbane problemy zdrowotne społeczeństw na świecie.

Obchody w Polsce

Dawniej obchodzono ten dzień, jako Dzień Pracownika Służby Zdrowia w pierwszą niedzielę po 7 kwietnia. Obecnie (pod tą samą nazwą) obchodzony jest razem ze Światowy Dzień Zdrowia odbywa się co roku pod innym hasłem. Tematem tegorocznych obchodów Światowego Dnia Zdrowia był "Człowiek i miasto"

7. Trzecia zasada Edukacji ekologicznej-Dostrzegaj i ucz zależności w przyrodzie

Współczesna fizyka, ekologia oraz cybernetyka stworzyły podwaliny nowego sposobu opisywania świata, który nazywamy systemowym, holistycznym czy ekologicznym. Ten nowy paradygmat, stopniowo wypierający stary, scjentystyczny, atomistyczny czy newtonowski model opisu świata, akcentuje rolę wzajemnych zależności, jakie występują między wszystkimi elementami środowiska. Podstawową zasadą nowego paradygmatu jest teza, że wszystko wiąże się ze wszystkim, wzajemnie od siebie zależy i się przenika. To nowe podejście podważa pewien bardzo niebezpieczny mit. Mówi on o tym, że człowiek jest względnie niezależnym elementem środowiska, że jako ludzkość jesteśmy w stanie przetrwać mimo degradacji świata naturalnego. Niestety bardzo często edukacja ekologiczna jest wyłącznie edukacją przyrodniczą, w której uczestnicy uczą się tylko nazw roślin i zwierząt oraz zdobywają podstawowe informacje na temat ich życia. Informacje te, jakkolwiek są ważne, stanowią jedynie pierwszy krok w poznawaniu świata. Bez odwoływania się do związków i zależności, edukacja ekologiczna jest płytka i poszerza jedynie zakres wiedzy na temat środowiska. W moim przekonaniu, w edukacji ekologicznej chodzi o coś znacznie więcej, chodzi o pokazanie miejsca człowieka w świecie i naszej bliskości w relacjach z wszystkimi istotami – organicznymi i nieorganicznymi. Dostrzeganie współzależności w przyrodzie, wskazywanie na związki człowieka z całym światem, jest więc podstawową strategią, w której uświadamiamy sobie własną rolę w świecie i tworzymy przesłanki do troszczenia się o naturę, widząc ją jako podstawę naszej egzystencji. Świat naturalny nie jest czymś zewnętrznym wobec świata ludzkiego. Istnieje tylko jeden świat, który tworzy nieskończoną sieć powiązań. Wskazywanie na te powiązania uczy pokory, ostrożności i powściągliwości w angażowaniu się w cywilizacyjny rozwój za wszelką cenę. Uczy również tego, że każda niekorzystna zmiana środowiskowa skutkuje negatywnymi konsekwencjami dla samego człowieka. Mimo że wiedza ta jest niemal powszechna, to jednak praktyka i codzienne doświadczenie pokazują, jak bardzo ignorujemy nasze podstawowe związki ze światem przyrody. Dlatego tak ważne wydaje się być w edukacji ekologicznej pokazywanie związków i zależności. Nie tylko mówienie o tym, ale tworzenie warunków, żeby uczestnicy takich zajęć mogli w pełni doświadczyć tych związków.

8. Czwarta zasada Edukacji ekologicznej- Podważaj antropocentryzm, zmieniaj przekonania

Konsekwencją spostrzegania świata w kategoriach wzajemnych zależności jest podważenie uprzywilejowanej pozycji człowieka w świecie. Sieć życia zakłada bowiem, że każdy element środowiska ma swoją wartość i żaden nie jest bardziej wartościowy od innych. W tym biocentrycznym podejściu świat przyrody jawi się jako wartościowy sam w sobie, niezależnie od tego, jaką wartość przypisują mu ludzie w związku z realizacją ich własnych celów. Na drugim biegunie znajduje się podejście antropocentryczne, które akcentuje szczególną pozycję człowieka w świecie. Antropocentryzm stoi na stanowisku, że człowiek jest najważniejszy, stanowi koronę stworzenia i w związku z tym należne mu są szczególne prawa i pozycja. Zgodnie z nią, ludzie mają prawo do decydowania o tym, które elementy środowiska są wartościowe, a które nie. Ocena ta dokonywana jest w oparciu o ludzki punkt widzenia oraz związana z celami, które realizowane są przez poszczególne osoby czy społeczeństwa. Zatem cenne jest tylko to, co jest przydatne z ludzkiego punktu widzenia. Takie podejście dzieli przyrodę na tę, która jest wartościowa (pożyteczna) i na tę, która jest nieużyteczna lub wręcz szkodliwa. W konsekwencji otwiera to drogę do wielu działań, które skutkują nadmierną kontrolą, ingerencją i manipulacją naturalnymi procesami przyrodniczymi. Wartości antropocentryczne, które dominują we współczesnym świecie, są w dużym stopniu odpowiedzialne za arogancję, gatunkowy szowinizm, a w konsekwencji za postępującą degradację środowiska naturalnego. Dlatego też tak ważną kwestią w edukacji ekologicznej wydaje się podważanie owego antropocentrycznego podejścia, pokazywanie jego skutków oraz odkrywanie alternatywnych przekonań, które mogą być bardziej wartościowe w kontekście zachowania życia na Ziemi.