Medea (prapremiera 1763, premiera 1780)

Balet tragiczny w 9 scenach. Libretto: Jean-Georges Noverre.

Prolog – przedstawienie postaci, zarys wydarzeń potrzebny dla umowności i zrozumienia. Podział na akty/sceny, gdzie wydarzenia przeplatają się, prezentując świat realny i nadprzyrodzony. Jedność miejsca, czasu i akcji. Próba odtworzenia dramatu antycznego (większa intensywność elementów). Tematyka antyczna, przeniesiona do czasów Noverre’a. Taniec, dekoracja, muzyka, światło, kostium. Taniec dworski (charakter królewskiego pochodzenia, wyniosłość) oraz pantomima (emocje, gest). Taniec pełni rolę ozdobnika, jest uzależniony od muzyki. Konflikt (zemsta, obłęd, zazdrość). Były to pierwsze próby stworzenia spektakli tylko ruchowych.

Jak przejawiają się założenia Noverre’a w „Medei” ?

• Różnorodność, powtarzalność kolorów

• Nie wtapianie się w tło

• Muzyka odzwierciedla jej wnętrze

• Duża intensywność w akcji (krótkie, symboliczne sytuacje)

• Mniej ważne postacie poruszają się symetrycznie

• Razem z akcją porusza się tło

• Funkcja tańca: tworzy świat przedstawiony (tancerze)

• Bazą dla tańca staje się technika i literatura

• Noverre skupia się na wiedzy, jaką posiada widz

• Korzystanie ze znanych przypowieści