Wnioski wyp艂ywaj膮ce z bada艅 empirycznych dotycz膮cych wp艂ywu grupy na zachowania konsumenta
Na decyzje konsumenckie w wi臋kszym stopniu wp艂ywaj膮 informacje uzyskiwane w spos贸b nieformalny (np. od znajomych) ni偶 formalny (np. za pomoc膮 reklamy).
Tendencje do ulegania wp艂ywom grupy uzale偶nione s膮 od ilo艣ci i dost臋pno艣ci informacji o produkcie. Im trudniej dost臋pne s膮 informacje o produkcie, tym wp艂yw grupy wzrasta.
Informacjom niekorzystnym na temat produktu przypisywane jest wi臋ksze znaczenie ni偶 informacjom pozytywnym. Wynika to z poszukiwania przez konsument贸w informacji o ryzykownych przedsi臋wzi臋ciach w celu ich unikania.
Im wi臋cej pozytywnych informacji o produkcie konsument otrzyma od grupy odniesienia, tym bardziej prawdopodobne, 偶e zaakceptuje produkt.
Uleganie wp艂ywowi grupy zale偶y od atrakcyjno艣ci grupy dla konsumenta. Wraz ze wzrostem atrakcyjno艣ci grupy wzrastaj膮 tendencje konsumenta do konformizmu.
Konsumenci dokonuj膮cy zakup贸w w towarzystwie przyjaci贸艂 maj膮 tendencje do robienia nie planowanych zakup贸w i odwiedzania nieznanych sklep贸w. Motywem tego rodzaju zachowa艅 jest uzyskanie aprobaty innych cz艂onk贸w grupy.
Wp艂yw grupy odniesienia na decyzje konsumenckie uzale偶niony jest od rodzaju produktu. Im produkt jest bardziej z艂o偶ony technologicznie i niesie ze sob膮 wi臋ksze ryzyko nieudanego zakupu, tym wp艂yw grupy jest wi臋kszy. Konsumenci licz膮 si臋 z opini膮 grupy tak偶e przy nabywaniu produkt贸w luksusowych i konsumowanych publicznie.
Du偶y wp艂yw na zachowania konsumenckie maj膮 liderzy grupy. Ich opinie s膮 bardziej cenione ni偶 opinie innych os贸b. Wp艂yw lidera na zachowanie konsumenta dotyczy raczej specyficznych kategorii produkt贸w i sytuacji maj膮cych wp艂yw na konsumpcj臋, ni偶 konsumpcji w og贸le.
Wyr贸偶nia si臋 trzy rodzaje wp艂ywu grupy odniesienia na konsumenta:
Informacyjne 鈥 dotycz膮 dostarczania przez grup臋 wiarygodnych informacji, kt贸re wp艂ywaj膮 na decyzje konsumenta o zakupie,
Praktyczne 鈥 polegaj膮 na dzia艂aniu zgodnie z grup膮 w celu osi膮gni臋cia korzy艣ci lub unikni臋cia niepowodzenia w zachowaniach konsumenckich,
Warto艣ciuj膮co-ekspresyjne 鈥 zwi膮zane s膮 z przejmowaniem warto艣ci i postaw dotycz膮cych zachowa艅 konsumenckich, posiadanych przez grup臋.
Wp艂ywy te uruchamiane s膮 przez potrzeb臋 identyfikacji z grup膮 odniesienia. Dotyczy to g艂ownie akceptowania norm, przekona艅, pogl膮d贸w, warto艣ci wyra偶anych przez cz艂onk贸w grupy.
Na podstawie bada艅 (realizowanych w roku 1996) nad decyzjami konsumpcyjnymi rodziny stwierdzono, 偶e w Polsce:
W 75% ma艂偶e艅stw polskich decyzje finansowe podejmowane s膮 przez 偶on臋, kt贸ra jest g艂贸wnym dysponentem zasobami rodziny. Zajmuje si臋 planowaniem i realizowanie zakup贸w oraz kontrol膮 wydatk贸w m臋偶a.
Stopie艅 kontroli 偶ony nad dochodami rodziny zale偶y od sytuacji. Je偶eli rodzina charakteryzuje si臋 niskimi zasobami finansowymi, kontrola 偶ony nad wsp贸lnymi dochodami wzrasta z obawy o zaspokojenie podstawowych potrzeb rodziny.
W rodzinach robotniczych powszechne staje si臋 wydzielanie przez 偶on臋 m臋偶owi pieni臋dzy na jego potrzeby, g艂贸wnie alkohol i papierosy. 呕ony cz臋sto ukrywaj膮 pieni膮dze przed m臋偶em z obawy o brak 艣rodk贸w na utrzymanie do nast臋pnej wyp艂aty.
W 25% rodzin wsp贸艂ma艂偶onkowie podejmuj膮 decyzje finansowe oraz korzystaj膮 bez ogranicze艅 ze wsp贸lnych zasob贸w.
Decyzje rodzinne
Decyzje o zakupie produkt贸w mog膮 by膰 zdominowane przez jednego ze wsp贸艂ma艂偶onk贸w, mog膮 przebiega膰 autonomicznie dla ka偶dego ze wsp贸艂ma艂偶onk贸w albo mog膮 by膰 podejmowane wsp贸lnie.
Wp艂yw wsp贸艂ma艂偶onk贸w na podejmowanie decyzji mo偶e zale偶e膰 od:
Stereotypu roli. W rodzinach o tradycyjnym podziale r贸l istnieje r贸wnie偶 podzia艂 decyzji w zale偶no艣ci od 鈥瀖臋sko艣ci鈥 lub 鈥瀔obieco艣ci鈥 produktu. W rodzinach wsp贸艂czesnych zanika stereotyp roli. Role s膮 podzielone s膮 pomi臋dzy wsp贸艂ma艂偶onkami zgodnie z preferencjami czy te偶 zasad膮 sprawiedliwo艣ci. W takim zwi膮zku zacieraj膮 si臋 r贸偶nice pomi臋dzy tradycyjnymi produktami 鈥瀖臋skimi鈥 i 鈥瀔obiecymi鈥.
Zasob贸w wsp贸艂ma艂偶onk贸w. Wsp贸艂ma艂偶onek, kt贸ry ma wi臋kszy wk艂ad materialny lub wy偶sze dochody, ma wi臋kszy wp艂yw na podejmowanie decyzji.
Statusu socjalno-ekonomicznego. Wsp贸lne decyzje s膮 podejmowane cz臋艣ciej w rodzinach o 艣rednim statusie socjalnym, ni偶 w rodzinach o wysokim lub niskim statusie.
Rodzina spe艂nia cztery uniwersalne funkcje:
Materialno-ekonomiczn膮,
Prokreacyjn膮,
Emocjonalno-ekspresyjn膮,
Socjalizacyjno-wychowawcz膮.
Ad. 1. Rodzina zabezpieczona materialnie charakteryzuje si臋 wystarczaj膮cymi dla normalnej egzystencji zasobami ekonomicznymi. Jest ona niezale偶na od innych os贸b i instytucji. Sytuacja materialna rodziny wyznacza poziom konsumpcji rodziny i zabezpiecza j膮 na przysz艂o艣膰.
Ad. 3. Cz艂owiek wspierany emocjonalnie przez rodzin臋 lepiej adoptuje si臋 do 艣rodowiska, 艂atwiej sobie radzi ze stresem, jest pewniejszy siebie. Badania dotycz膮ce wp艂ywu jako艣ci ma艂偶e艅stwa na funkcje emocjonalno-ekspresyjne wykazuj膮, 偶e dobre ma艂偶e艅stwa charakteryzuj膮 si臋 lepszymi relacjami uczuciowymi, wzajemnym zaufaniem i zaspokojeniem potrzeb emocjonalnych (m.in. takich, jak: bezpiecze艅stwa, mi艂o艣ci, przynale偶no艣ci, szacunku).
Ad. 4. W ramach oddzia艂ywa艅 rodzinnych odbywa si臋 socjalizacja konsumencka dzieci. Jest to proces, z pomoc膮 kt贸rego dzieci nabywaj膮 wiedz臋, postawy i umiej臋tno艣ci, po偶膮danych do funkcjonowania dziecka w roli konsumenta. W ramach proces贸w socjalizacji konsumenckiej dzieci nabieraj膮 podstawowej wiedzy, dotycz膮cej styl贸w 偶ycia i konsumpcji. Ucz膮 si臋 dba艂o艣ci o higien臋 i zdrowie, poznaj膮 zdrowe i racjonalne sposoby od偶ywiania si臋. Rodzina jest miejscem, gdzie doznaje si臋 r贸偶norodnych do艣wiadcze艅 konsumpcyjnych. Rodzina przekazuje r贸wnie偶 system warto艣ci, norm religijnych, moralnych, wp艂ywaj膮cych modyfikuj膮co na konsumpcj臋. Cho膰by takie wzorce od偶ywiania, jak np. dieta, wegetarianizm, s膮 w du偶ym stopniu wyznaczane przez normy kulturowe i religijne przekazywane w rodzinie. Dzieci ucz膮 si臋 w rodzinie sposob贸w gospodarowania pieni臋dzmi, podejmowania decyzji konsumenckich, planowania bud偶etu, relacji pomi臋dzy cen膮 a jako艣ci膮.
Uwaga: Rodzina mo偶e modyfikowa膰 wp艂yw innych 藕r贸de艂 socjalizacji dziecka. Wp艂ywa po艣rednio na socjalizacj臋 konsumenck膮 dzieci poprzez wyznaczanie interakcji z innymi 藕r贸d艂ami wp艂yw贸w spo艂ecznych jak telewizja, grupa r贸wie艣nicza, itp. Reklama mo偶e zaburza膰 procesy rozwoju osobowo艣ci dziecka poprzez dostarczanie niekorzystnych dla jego zdrowia i rozwoju wzor贸w konsumpcyjnych. Rodzice mog膮 pot臋gowa膰 wp艂yw reklam, jak te偶 go os艂abia膰. Obni偶enie niekorzystnego wp艂ywu perswazyjnego reklam na dzieci mo偶na uzyska膰 poprzez rozmawianie z nimi o tre艣ci reklam, zadawanie pyta艅 na temat reklam, dyskutowanie o ich celu. W ramach procesu socjalizacji konsumenckiej nale偶y uczy膰 dzieci, po co s膮 i jak dzia艂aj膮 reklamy. Rodzice mog膮 przeciwdzia艂a膰 niekorzystnym wzorom poprzez dostarczanie np. przyk艂ad贸w zdrowych sposob贸w od偶ywiania si臋, aktywnych form wypoczynku, itp.
Proces podejmowania rodzinnych decyzji konsumenckich mo偶e by膰 konfliktowy. Ma艂偶onkowie mog膮 nie zgadza膰 si臋 z wa偶no艣ci膮 r贸偶nych alternatyw, cen膮, sposobem zakupu itp. Konflikt wy艂aniaj膮cy si臋 w trakcie podejmowania decyzji przez wsp贸艂ma艂偶onk贸w mo偶e dotyczy膰 tak偶e wp艂ywu wsp贸艂ma艂偶onk贸w na przebieg procesu decyzyjnego. Konflikt mo偶e by膰 w贸wczas spowodowany przez pr贸by narzucania dominacji przez jednego z wsp贸艂ma艂偶onk贸w. Wyst膮pienie konfliktu znacznie utrudnia i komplikuje podejmowanie decyzji. Powoduje, 偶e g艂贸wny akcent strony k艂ad膮 na rozwi膮zanie konfliktu, a podj臋cie decyzji schodzi na dalszy plan. Potrzeba rozwi膮zania konfliktu powoduje, 偶e cz臋sto wybierane s膮 alternatywy nie tyle racjonalne, co redukuj膮ce konflikt.
Wyr贸偶nia si臋 dwa podstawowe typy rodzinnych decyzji konsumenckich:
Zgodne,
Kompromisowe.
W decyzjach zgodnych wsp贸艂ma艂偶onkowie wsp贸lnie podzielaj膮 potrzeb臋 zakupu produktu lub us艂ugi, r贸偶ni膮 si臋 natomiast w pogl膮dach, co do sposobu ich realizacji. Rodzina w trakcie podejmowania decyzji zgodnych dzia艂a w spos贸b racjonalny i analityczny. Po rozpatrzeniu dost臋pnych alternatyw i maksymalnym wykorzystaniu potrzebnych do podj臋cia decyzji informacji, wsp贸艂ma艂偶onkowie podejmuj膮 ostateczn膮 decyzj臋, kt贸ra jest satysfakcjonuj膮ca dla obu stron.
W decyzjach kompromisowych, pomimo pocz膮tkowo niezgodnych stanowisk, ma艂偶onkowie w wyniku pertraktacji dochodz膮 do porozumienia.
Dzieci ju偶 od najm艂odszych lat usi艂uj膮 wywiera膰 wp艂yw na decyzje rodzic贸w. Wp艂yw ten dotyczy g艂贸wnie produkt贸w, kt贸rych same s膮 konsumentami (np. zabawki, lody, s艂odycze, p艂atki zbo偶owe). Dzieci pod wp艂ywem reklam ogl膮danych w telewizji mog膮 nalega膰 na zakup wybranych przez siebie produkt贸w higieny, proszk贸w do prania itp. Mog膮 wymusza膰 u rodzic贸w spos贸b od偶ywiania, czy te偶 nak艂ania膰 rodzic贸w do spo偶ywania posi艂k贸w w restauracjach typu McDonald鈥檚. Wraz z wiekiem udzia艂 dzieci w decyzjach rodzinnych jest coraz wi臋kszy. Wp艂yw dzieci na rodzic贸w jest powszechnie wykorzystywany w reklamach.
Klasa spo艂eczna jest to grupa os贸b o podobnym statusie spo艂ecznym, wyznaczonym przez poziom dochod贸w, zaw贸d i wykszta艂cenie.
Dostarcza ona swoim cz艂onkom wzor贸w identyfikacji spo艂ecznej i modeli akceptowanych zachowa艅. Klasy spo艂eczne d膮偶膮 do unifikacji stylu 偶ycia, warto艣ci, potrzeb, postaw, orientacji politycznych, itp.
Klas臋 spo艂eczn膮 mo偶na scharakteryzowa膰 poprzez status spo艂eczny i presti偶.
Status spo艂eczny jest to si艂a, z jak膮 dana klasa spo艂eczna wp艂ywa na cz艂onk贸w innych klas.
Presti偶 jest to pozycja klasy spo艂ecznej w stosunku do innych klas.
Doma艅ski wskazuje, 偶e w Polsce wyr贸偶nia si臋 (dane z roku 1994):
klas臋 wy偶sz膮,
wysoko-艣redni膮,
艣redni膮,
ch艂op贸w,
robotnik贸w.
Charakterystyka:
Do klasy wy偶szej zaliczani s膮 w艂a艣ciciele dobrze prosperuj膮cych prywatnych firm, tzw. 鈥瀗owi bogaci鈥. Charakteryzuje si臋 鈥瀗eurotyczn膮鈥 potrzeb膮 zapewnienia sobie statusu spo艂ecznego
i zachowania si臋 zgodnie ze spo艂ecznymi oczekiwaniami wobec przedstawicieli klasy uprzywilejowanej.
Wzory konsumpcji:
Obecnie popularny spos贸b bycia dla tej klasy wi膮偶e si臋 z nienaturaln膮 i demonstracyjna konsumpcj膮 d贸br luksusowych. Potrzeba indywidualizmu konsumpcji jest raczej niska. Dobra luksusowe s膮 kupowane ze wzgl臋du na ich skojarzenia z symbolicznym charakterem presti偶owym. Ostentacyjne kupowanie tych d贸br dotyczy zw艂aszcza produkt贸w 鈥瀔onsumowanych鈥 publicznie (domy, samochody, telefony kom贸rkowe, wyposa偶enie biur, modna odzie偶 itp.) oraz wyposa偶enia publicznych cz臋艣ci dom贸w (telewizory, meble, dywany, dzie艂a sztuki). Poziom konsumpcji d贸br luksusowych 鈥瀔onsumowanych鈥 prywatnie jest znacznie ni偶szy.
Charakterystyka:
Sk艂ada si臋 z lepiej notowanych lekarzy, przedstawicieli elit artystycznych, pisarzy, dziennikarzy, pracownik贸w naukowych uczelni wy偶szych. Przedstawiciele tej klasy propaguj膮 鈥瀒ntelektualny鈥 styl 偶ycia. Du偶膮 warto艣膰 stanowi dla nich wiedza, umiej臋tno艣ci i profesjonalizm. Klasa ta ma najwi臋kszy dost臋p do 藕r贸de艂 kultury i jest kulturotw贸rcza.
Wzory konsumpcji:
W przeciwie艅stwie do swoich odpowiednik贸w w spo艂ecze艅stwach zachodnich, klasa ta posiada ograniczone i nieadekwatne do zapewnienia sobie odpowiedniego standardu 偶ycia zasoby materialne. W konsekwencji, w zakresie konsumpcji d贸br materialnych, reprezentuje zani偶ony poziom. Klasa ta charak-teryzuje si臋 niskim poziomem indywidualizmu w d膮偶eniach
i dzia艂aniach.
Charakterystyka:
Polska klas臋 艣redni膮 tworz膮 odnosz膮cy sukcesy i dobrze prosperuj膮cy w艂a艣ciciele ma艂ych firm a tak偶e specjali艣ci
i urz臋dnicy administracyjno-gospodarczy. Pierwsi posiadaj膮 ponadprzeci臋tne zarobki, maj膮 w艂asny styl 偶ycia i system warto艣ci, tworz膮 w艂asne spo艂eczne instytucje. Nie s膮 jednak modelem do na艣ladowania. Postrzegani s膮 jako grupa wyzyskuj膮ca wi臋kszo艣膰 Polak贸w. Natomiast drudzy maj膮 tendencje do wykorzystywania formy strajku w walce o podniesienie uposa偶enia i zabezpieczenia socjalnych korzy艣ci.
Wzory konsumpcji:
Przedstawiciele tej klasy czuj膮 si臋 mentalnie zobowi膮zani do na艣ladowania manier wy偶szych sfer. S膮 zdeterminowani w poszukiwaniu presti偶u i usilnym d膮偶eniu do manifestowania wy偶szej pozycji spo艂ecznej ni偶 ta, kt贸r膮 zajmuj膮. Podobnie, jak klasa wysoka-艣rednia, klasa ta charakteryzuje si臋 mocno zakorzenionym kolektywizmem.
CH艁OPI I ROBOTNICY
Charakterystyka:
Udzia艂 ch艂op贸w czynnych zawodowo systematycznie maleje w spo艂ecze艅stwie, za艣 gospodarstwa s膮 rozdrobnione. Ch艂opi opr贸cz uprawy roli i hodowli zwierz膮t cz臋sto maj膮 drugie 藕r贸d艂o utrzymania 鈥 pracuj膮 w fabrykach lub innych pozarolniczych bran偶ach. W przeciwie艅stwie do ch艂op贸w, udzia艂 robotnik贸w w艣r贸d czynnych zawodowo Polak贸w stale wzrasta. W okresie transformacji klasa ta straci艂a swoj膮 uprzywilejowan膮 pozycj臋 si艂y spo艂ecznej i pozbawiono j膮 wp艂ywu na decyzje ekonomiczne
i spo艂eczne prowizje.
Wzory konsumpcji:
Ze wzgl臋du na post臋puj膮c膮 pauperyzacj臋 spo艂ecze艅stwa polskiego poziom konsumpcji d贸br materialnych przez przedstawicieli omawianych klas spo艂ecznych jest zani偶ony i wi膮偶e si臋 cz臋sto z kalkulacj膮 ekonomiczn膮 i przyjmowaniem strategii oszcz臋dno-艣ciowych.
Znaczenie klasy spo艂ecznej w projektowaniu strategii marketingowych ukierunkowuj膮cych zachowania konsument贸w
Dla cel贸w marketingowych wa偶na jest znajomo艣膰
stylu 偶ycia propagowanego przez dan膮 klas臋 spo艂eczn膮.
Styl 偶ycia to wzory konsumpcji, uzale偶nione od preferowanych przez klas臋 spo艂eczn膮 lub grup臋 konsument贸w form sp臋dzania czasu i wydawania pieni臋dzy.
Wzory konsumpcji dotycz膮 艣rodk贸w finansowych przeznaczanych na 偶ywno艣膰, ubrania, sprz臋t gospodarstwa domowego, sprz臋t radiowo-telewizyjny, itp.
Styl 偶ycia dotyczy zatem sposobu wydawania pieni臋dzy oraz rodzaju nabywanych produkt贸w i us艂ug. Styl 偶ycia wyznaczany jest przez:
klas臋 spo艂eczn膮, do kt贸rej konsument nale偶y,
jego dochody,
wykszta艂cenie,
osobowo艣膰.
Konsumenci cz臋sto wybieraj膮 produkty, us艂ugi i dzia艂ania, kt贸re s膮 skojarzone z ich klas膮 spo艂eczn膮 i/lub stylem 偶ycia.
W celu stworzenia jak najbardziej odpowiedniej strategii marketingowej i reklamy cz臋sto analizuje si臋 klas臋 spo艂eczn膮 docelowych grup konsument贸w oraz ich styl 偶ycia.
Jak to si臋 robi?
1. Zazwyczaj przeprowadza si臋 badania, jakich produkt贸w u偶ywaj膮 konsumenci do definiowania w艂asnego stylu 偶ycia (tzw. badanie preferencji wybor贸w konsumpcyjnych). Zauwa偶ono bowiem, 偶e konsumenci reprezentuj膮cy dany styl 偶ycia nabywaj膮 wiele podobnych produkt贸w i cz臋sto kupuj膮 je 艂膮cznie. Celem takich bada艅 jest zatem d膮偶enie do poznania zestawu produkt贸w, kt贸re s膮 jednoznacznie kojarzone z danym stylem 偶ycia.
2. Najcz臋艣ciej badacze rynku koncentruj膮 si臋 na zdecydowanych konsumentach.
3. Po zidentyfikowaniu tej grupy, analizowana jest relacja charakterystycznych cech danej marki produktu do typowych cech cz艂onk贸w tej偶e grupy. Zdecydowani konsumenci mog膮 bowiem kierowa膰 si臋 r贸偶norodnymi motywami sk艂aniaj膮cymi ich do kupowania marki produktu oraz mog膮 odnosi膰 r贸偶ne korzy艣ci, jakie czerpi膮 z tej marki.
4. Informacje te s艂u偶膮 jako dane wyj艣ciowe do tworzenia strategii marketingowej i reklamowej produktu. Na ich podstawie tworzy si臋 plastyczny i ca艂o艣ciowy obraz docelowej grupy konsument贸w oraz dokonuje si臋 wyboru strategii dialogu z nimi. Wskazanie, jak produkt pasuje do stylu 偶ycia konsument贸w pozwala ukaza膰 jego mo偶liwo艣ci, zaplanowa膰 strategi臋 medialne i stworzy膰 sp贸jn膮 reklam臋 harmonizuj膮c膮 z wzorami konsumpcji.