SYSTEM POLITYCZNY WŁOCH

Ustrój polityczny Włoch opiera się na uchwalonej 22 grudnia 1947 Konstytucji Republiki Włoskiej oraz ustawach konstytucyjnych. Włochy są demokratyczną republiką parlamentarną z elementami demokracji bezpośredniej. Na straży przestrzegania ustawy zasadniczej stoi Sąd Konstytucyjny. Do głównych zasad systemu politycznego należą republikanizm, demokracja, parlamentaryzm, decentralizacja, praworządność oraz silna pozycja praw i wolności jednostki. Władzę ustawodawczą sprawuje dwuizbowy Parlament, a wykonawczą Prezydent Republiki i Rada Ministrów. Sądownictwo powszechne należy do sędziów pokoju, trybunałów zwykłych, sądów apelacyjnych i Sądu Kasacyjnego. Gwarantem ich autonomiczności i niezawisłości jest Naczelna Rada Sądownictwa. System uzupełniają sądy administracyjne – regionalne trybunały administracyjne i Rada Stanu oraz prokuratura, związana z sądownictwem powszechnym. Formalnie jednak konstytucja nie wypowiada się o monteskiuszowskiej zasadzie trójpodziału władzy. Włochy są państwem unitarnym, a zarazem silnie zdecentralizowanym, określanym wręcz jako zregionalizowane. Kraj podzielony jest na dwadzieścia regionów, w tym pięć o statusie specjalnym z szerokim zakresem autonomii.

Konstytucja

Włoska ustawa zasadnicza jest zaliczana do modelowych rozwiązań konstytucjonalizmu europejskiego okresu powojennego^. Weszła w życie 1 stycznia 1948, po uprzednim uchwaleniu w dniu 22 grudnia 1947. Twórcą Konstytucji (wł. Costituzione della Repubblica Italiana) była wyłoniona w wyborach powszechnych z 2 czerwca 1946 Konstytuanta (wł. Assemblea Costituente della Repubblica Italiana). Uzupełnieniem włoskiej ustawy zasadniczej są ustawy konstytucyjne, przyjmowane w takim samym trybie jak poprawki do Konstytucji. Obecna Konstytucja, na którą składa się ok. 150 artykułów, należy do najobszerniejszych spośród europejskich ustaw zasadniczych.

Główne zasady ustrojowe zawarte w pierwszej części ustawy zasadniczej to: demokratyzm, parlamentaryzm, decentralizacja władzy, praworządność i jej gwarancje oraz prawa i wolności jednostki. Podobnie jak w przypadku Republiki Federalnej Niemiec przyczyną umieszczenia w konstytucji szczegółowych i rozbudowanych definicji zasad ustrojowych było dążenie do radykalnego zerwania z systemem faszystowskim.

Procedura zmiany

Włoska Konstytucja ma charakter sztywny. Jej zmiana wymaga nadzwyczajnej procedury w postaci dwukrotnego uchwalenia poprawek przez każdą z izb Parlamentu. Między głosowaniami w obu izbach musi minąć minimum trzy miesiące. Głosowanie w izbie wyższej obarczone jest wymogiem większości bezwzględnej. Ponadto na żądanie 20% członków jednej z izb, pięciuset tysięcy wyborców lub pięciu rad regionalnych władze zobowiązane są do zorganizowania referendum zatwierdzającego zmiany. Wnioski takie nie mogą być jednak składane jeśli w drugim głosowaniu w każdej z izb osiągnięta została większość 2/3 głosów.

Struktura Konstytucji

Obecna włoska ustawa zasadnicza ujęta została w następującą strukturę:

• Zasady Podstawowe (wł. Principi fondamentali)

• Prawa i Obowiązki Obywateli (wł. Diritti e Doveri dei Cittadini)

• Ustrój Republiki (wł. Ordinamento della Repubblica)

  • Parlament (wł. Il Parlamento)

  • Prezydent Republiki (wł. Il Presidente della Repubblica)

  • Rząd (wł. Il Governo)

    • Rada Ministrów (wł. Il Consiglio dei Ministri)

    • Administracja Publiczna (wł. La Pubblica Amministrazione)

    • Organy Pomocnicze (wł. Gli organi ausiliari)

  • Sądownictwo (wł. La Magistratura)

  • Regiony, Prowincje, Gminy (wł. Le Regioni, le Province i Comuni)

  • Gwarancje Konstytucyjne (wł. Garanzie Costituzionali)

• Postanowienia Przejściowe i Końcowe (wł. Disposizioni Transitorie e Finali)

Sąd Konstytucyjny

Palazzo della Consulta – siedziba Sądu Konstytucyjnego

Włoski Sąd Konstytucyjny (wł. Corte Costituzionale della Repubblica Italiana, znany też jako Corte Costituzionale – Trybunał Konstytucyjny) jest pierwszym powojennym trybunałem konstytucyjnym w Europie. Wbrew nazwie, zgodnie z literą Konstytucji nie stanowi on części władzy sądowniczej, lecz jest organem politycznym, funkcjonującym poza systemem sądów powszechnych. W jego skład wchodzi piętnastu sędziów – pięciu nominowanych przez prezydenta, pięciu nominowanych przez obradujące wspólnie obie izby Parlamentu, trzech wybieranych przez Trybunał Kasacyjny, jeden przez Radę Stanu i jeden przez Trybunał Obrachunkowy. Dziewięcioletnia kadencja nie może być powtarzana, a funkcji sędziego Trybunału nie wolno łączyć z innymi funkcjami państwowymi. Zakres kompetencji Trybunału obejmuje kontrolę procedury uchwalania i zgodności aktów normatywnych z ustawą zasadniczą, rozstrzyganie sporów kompetencyjnych oraz egzekwowanie odpowiedzialności konstytucyjnej. W kwestii zgodności z zasadami Konstytucji kontroli Trybunału podlegają:

• ustawy konstytucyjne (w zakresie procedury ich uchwalania);

• ustawy zwykłe;

• dekrety i tymczasowe rozporządzenia z mocą ustawy;

• ustawy regionalne.

Włoski Sąd Konstytucyjny rozstrzyga spory kompetencyjne pomiędzy:

• władzami państwa;

• państwem a regionem;

• regionami.

Ponadto Trybunał jest organem przed którym odpowiedzialność za zdradę stanu lub pogwałcenie Konstytucji ponosi Prezydent Republiki. Procedurę postawienia go przed Trybunałem rozpoczyna Parlament na wspólnym posiedzeniu obu izb. Uchwalenie stosownego wniosku wymaga bezwzględnej większości głosów. W tym wypadku Trybunał pracuje w składzie poszerzonym o szesnastu członków wylosowanych spośród obywateli posiadających bierne prawo wyborcze w wyborach do Senatu.

Parlament

Włoski Parlament (wł. Parlamento Italiano) jest dwuizbowy, tworzy go Izba Deputowanych (wł. Camera dei Deputati) oraz Senat (wł. Senato della Repubblica). Obie izby stanowią polityczną reprezentację suwerennego ludu, wyjątkiem od tej zasady jest możliwość mianowania pięciu senatorów dożywotnich za wybitne zasługi. Parlamentarzyści reprezentują naród i nie wiążą ich żadne dyrektywy. Obie izby mają podobną strukturę wewnętrzną, a ich członkom przysługuje immunitet oraz prawo do wynagrodzenia. Jednakowe są także reguły funkcjonowania Izby Deputowanych i Senatu – jawne obrady, wymóg zwykłej większości i zachowania kworum w głosowaniach oraz struktura wewnętrzna.

Struktura

W obu izbach Parlamentu wyróżnia się z następujące elementy strukturalne:

• przewodniczących (Przewodniczący Izby Deputowanych – wł. Presidente della Camera dei deputati i Przewodniczący Senatu – wł. Presidente del Senato della Repubblica) – reprezentują izby, kierują ich pracami, przyjmują projekty ustaw, wnioski, zapytania i interpelacje, decydują o przesyłaniu projektów do prac komisji;

• prezydia (wł. Presidenza) – w skład prezydium wchodzi przewodniczący izby, czterech zastępców, trzech kwestorów i ośmiu sekretarzy. Prezydia rozstrzygają kwestie administracyjne;

• komitety (wł. Giunta);

  • Komitety ds. regulaminowych;

  • Komitety ds. wyborczych i immunitetu;

  • Komitet ds. odpowiedzialności deputowanych – w Izbie Deputowanych;

  • Komitet ds. europejskich – w Senacie;

• komisje (wł. Commissione) – po trzynaście dla każdej z Izb. Ich członkowie delegowani są po równej liczbie z każdej partii do danej komisji. Komisje dzielą się na:

  • problemowe;

  • specjalne;

  • nadzwyczajne.

Kadencja

Od 1963 okres kadencji dla obu izb biegnie równolegle i wynosi równo pięć lat. Wybory do obu izb nowego parlamentu muszą się odbyć w maksymalnie 70 dni od momentu zakończenia kadencji poprzedniego parlamentu. Nowo wybrany parlament musi się spotkać w maksymalnie 20 dni od momentu wyborów. Do czasu ukonstytuowania się nowego parlamentu stary zachowuje wszystkie swoje kompetencje.

Sesje Parlamentu dzielą się na zwyczajne i nadzwyczajne. Pierwsze rozpoczynają się w pierwszy nieświąteczny dzień lutego i października, natomiast drugie wymagają inicjatywy jednego z przewodniczących izb, 1/3 członków parlamentu lub Prezydenta Republiki. Skrócenie kadencji następuje aktem Prezydenta na wniosek członków Rady Ministrów i za ich kontrasygnatą. W przypadku uruchomienia owej procedury istnieje konstytucyjny wymóg wysłuchania przewodniczących. Kadencja parlamentu nie może być przez nikogo przedłużona w czasie pokoju.

Wybory

Parlamentarzyści wybierani są w wyborach równych, tajnych, powszechnych, bezpośrednich i w głosowaniu osobistym. Zróżnicowany jest natomiast wiek zapewniający prawa wyborcze. Do Izby Deputowanych wynosi on 18 lat (czynne) i 25 (bierne), zaś do Senatu odpowiednio 25 i 40 lat. Ponadto senatorem dożywotnim zostaje każdy były Prezydent Republiki.

Izba Deputowanych

Włoska Izba Deputowanych liczy 630 członków^[19]. Zgodnie z obowiązującą od 2006 ordynacją wyborczą 12 posłów wybierają Włosi mieszkający poza granicami kraju. Wybory w okręgach jednomandatowych pozostały w okręgu Valle d'Aosta (1 mandat) i Trydencie-Górnej Adydze (5 mandatów), zaś pozostałych wybiera się w okręgach wielomandatowych. W wyborach mogą startować zarówno pojedyncze listy, jak też koalicje (na zasadzie blokowania list). W razie nieuzyskania przez partię zwycięską 340 mandatów stosuje się tzw. premię większościową, która wyrównuje zdobyte przez nią miejsca w Izbie do tej liczby. Szczegółowe zasady rejestracji ugrupowań i przebiegu głosowania reguluje ordynacja z 4 sierpnia 1993, znowelizowana 21 grudnia 2005.

Senat

Ordynacja wyborcza do Senatu z 1993 jest w swym charakterze zbliżona do ordynacji w wyborach do Izby Deputowanych. Od czasu wyborów w 2006 również do tej izby senatorów (oprócz zagranicy, a także dwóch regionów z mniejszościami językowymi) wybiera się w okręgach wielomandatowych, odpowiadających w tym wypadku regionom. Próg wyborczy funkcjonuje na poziomie okręgu i wynosi 8% dla pojedynczych ugrupowań i 20% dla koalicji. Również w przypadku Senatu funkcjonuje premia większościowa, ale wynosi ona 55% i stosowana jest na poziomie okręgu, a nie całego kraju, jak w przypadku Izby Deputowanych.

Funkcja ustawodawcza

Na mocy wprowadzonej w 2001 roku zmiany w Konstytucji utworzono wykaz siedemnastu zagadnień, w których Parlament otrzymał monopol prawodawczy oraz wykaz ponad dwudziestu zagadnień, w których uprawniony jest do regulowania obowiązujących w nich zasad podstawowych. Pozostałe regulacje należą do kompetencji władz regionów, co ustawa zasadnicza określa jako ustawodawstwo konkurencyjne.

Kompetencje i prawa Parlamentu w zakresie funkcji ustawodawczej:

• upoważnienie Prezydenta do ratyfikacji umów międzynarodowych;

• upoważnienie Rady Ministrów do wydawania dekretów z mocą ustaw i ich przekształcanie w ustawy

• przekształcanie tymczasowych rozporządzeń z mocą ustawy w ustawy

• prawo inicjatywy ustawodawczej;

• uchwalanie ustaw

Funkcja kontrolna

Kompetencje i prawa Parlamentu w zakresie funkcji kontrolnej:

• procedura odpowiedzialności ministrów przed Parlamentem

• udzielanie wotum zaufania Radzie Ministrów przez obie izby;

• przeprowadzanie debat i formułowanie ocen na temat poczynań Rady Ministrów;

• możliwość zarządzania dochodzeń w sprawach stanowiących interes publiczny

• rozpatrywanie sprawozdań z kontroli wykonywania budżetu sporządzanych przez Trybunał Obrachunkowy;

• możliwość kierowania zapytań przez parlamentarzystów wobec członków Rady Ministrów w określonych sprawach;

• możliwość zgłaszania interpelacji;

• szerokie uprawnienia kontrolne stałych komisji parlamentarnych

Rada Ministrów

Powoływanie i skład

Na czele Rady Ministrów (wł. Consiglio dei Ministri) stoi powoływany przez Prezydenta Republiki premier (wł. Presidente del Consiglio dei Ministri della Repubblica Italiana). Następnie na wniosek premiera Prezydent nominuje poszczególnych ministrów. W ciągu dziesięciu dni od powstania Rada musi uzyskać wotum zaufania ze strony obu izb Parlamentu. Swoje funkcje pełni do momentu rezygnacji, utraty parlamentarnego zaufania lub ukonstytuowania się nowego Parlamentu po wyborach parlamentarnych. W przypadku zmian w składzie rządu poszczególnych ministrów odwołuje lub powołuje Prezydent na wniosek premiera.

Obecnie na podstawie ustawy o Radzie Ministrów z 23 sierpnia 1988 funkcjonuje dziewiętnaście resortów, ale dodatkowo w skład Rady Ministrów powoływani są przeważnie też ministrowie bez teki. Status ministra ma również szef rządu regionalnego Sycylii. W Radzie istnieje też urząd wicepremiera, a także komitety koordynujące pracę różnych ministerstw na danym obszarze polityki. Dodatkowym organem w Radzie Ministrów jest jego Prezydium, czyli urząd wspomagający premiera.

Funkcje

Do podstawowych funkcji Rady Ministrów zalicza się:

• ustalanie ogólnych kierunków polityki i administrowania;

• działalność prawodawczą, w tym inicjatywę ustawodawczą;

• rozwiązywanie sporów kompetencyjnych między ministrami;

• kontrola i nadzór nad działalnością ministrów;

• wydawanie dekretów oraz rozporządzeń z mocą ustawy;

• uprawnienia nadzorcze wobec regionów

• kontrasygnowanie aktów Prezydenta

Szczególną pozycję w Radzie Ministrów zajmuje premier. Do jego podstawowych funkcji zalicza się:

• kierowanie ogólną polityką rządu

• przewodniczenie posiedzeniom Rady Ministrów;

• pilnowanie realizacji decyzji Rady Ministrów;

• koordynacja działań ministrów

Odpowiedzialność

Za wywiązywanie się ze swych obowiązków Rada Ministrów politycznie odpowiedzialna jest przed Parlamentem. Specyfiką włoskiego systemu jest wymóg uzyskania wotum zaufania zarówno od Izby Deputowanych, jak i Senatu w osobnych procedurach. Uzyskanie wotum zaufania po raz pierwszy, przed rozpoczęciem pracy Rady Ministrów, nosi nazwę inwestytury parlamentarnej. Odrębną instytucję stanowi wotum nieufności. Wniosek o wotum nieufności może zostać zgłoszony przez minimum 10% składu jednej z izb. W związku z równorzędną pozycją Izby Deputowanych i Senatu uchwalenie wniosku już przez jedną z izb zobowiązuje rząd do ustąpienia. Odpowiedzialność prawną ministrowie ponoszą przed sądami powszechnymi. Postawienie członka Rady Ministrów przed sądem związane jest z koniecznością uzyskania akceptacji wniosku sądu lub prokuratury przez Parlament.

Organy pomocnicze Rady Ministrów

Narodowa Rada Gospodarki i Pracy

Narodowa Rada Gospodarki i Pracy (wł. Consiglio Nazionale dell'Economia e del Lavoro) jest organem reprezentującym przedstawicieli przemysłu, rolnictwa, usług oraz pracodawców i pracobiorców sektora prywatnego i publicznego. Jej członkowie pochodzą z nominacji prezydenckiej na wniosek premiera. Zadaniem Rady jest funkcja doradcza wobec Rady Ministrów i Parlamentu w kwestiach gospodarki i pracy. Ponadto jest organem opiniodawczym oraz ma prawo inicjatywy ustawodawczej

Rada Stanu

Rada Stanu (wł. Il Consiglio di Stato) jest naczelną instancją sądownictwa administracyjnego oraz organem doradczym wobec Rady Ministrów. Rada pracuje w dwóch formach – jako Zgromadzenie Ogólne bądź jako jedna z trzech sekcji, tworzonych dekretem prezydenckim. Istnieje konstytucyjny wymóg niezależności członków Rady Stanu od Rady Ministrów^[45][46].

Trybunał Obrachunkowy [edytuj]

Trybunał Obrachunkowy (wł. Corte dei conti) jest organem kontrolującym realizację budżetu oraz podmioty subwencjonowane z budżetu. Jego drugą funkcją jest kontrola legalności i rejestrowanie aktów wydawanych przez rząd. Ponadto Trybunał Obrachunkowy jest szczególnym rodzajem sądu administracyjnego w zakresie określonym ustawowo^.

Prezydent Republiki

Podstawowe znaczenie i charakter urzędu Prezydenta Republiki określa Konstytucja w art. 87 Podobnie jak to jest w przypadku Trybunału Konstytucyjnego, artykuł ten nie definiuje Prezydenta jako organ władzy wykonawczej, ustawodawczej czy sądowniczej, lecz jako odrębną instytucję polityczną – głowę państwa. W trakcie normalnego funkcjonowania rządu i parlamentu uprawnienia wykonawcze prezydenta są mocno ograniczone i mają głównie charakter reprezentacyjny. Wszystkie wydane przez niego akty wymagają kontrasygnaty odpowiedniego ministra, co pozostaje w zgodzie z tradycjami systemów parlamentarnych. Prezydent ma jednak sporą władzę nad systemem sądów powszechnych.

W historii Republiki Włoskiej na urząd Prezydenta powoływano przeważnie osoby cieszące się dużym autorytetem osobistym i politycznym. Praktyka ta wpłynęła na wzmocnienie wagi samego urzędu, przez co prezydentura włoska oceniana jest jako aktywna. Rola i znaczenie Prezydenta wzrasta w obliczu częstych we Włoszech kryzysów gabinetowych, gdy dalszy los rządu i parlamentu zależy w dużej mierze od postępowania głowy państwa. Wybór

Organem dokonującym wyboru Prezydenta Republiki (wł. Presidente della Repubblica Italiana) jest specjalne kolegium, w skład którego wchodzą:

• członkowie Izby Deputowanych;

• członkowie Senatu;

• delegaci rad regionalnych.

Liczące ponad 1000 osób zgromadzenie zwoływane jest przez Przewodniczącego Izby Deputowanych. Wybór dokonuje się większością 2/3 głosów. Kandydować może każdy obywatel Włoch, który ukończył 50 lat. Prawo zgłaszania kandydatów przysługuje wszystkim członkom kolegium. Kadencję Prezydenta Konstytucja określa na siedem lat, dopuszcza też możliwość reelekcji. Piastowanie tego urzędu wiąże się z zakazem sprawowania funkcji na innych stanowiskach. W razie niezdolności Prezydenta do wykonywania zadań, jego zastępcą staje się Przewodniczący Senatu.

Funkcje

Pośród funkcji Prezydenta Republiki wyodrębnia się:

• funkcję generalną – Prezydent jako głowa państwa i reprezentant jedności narodowej (wł. Il capo dello Stato e representa l'unita nazionale);

• funkcje związane z działalnością Parlamentu;

  • zarządzanie wyborów;

  • ustalanie pierwszego terminu posiedzenia obu izb Parlamentu

  • zwoływanie sesji nadzwyczajnych Parlamentu

  • kierowanie orędzi do obu izb;

  • promulgację ustaw;

  • stosowanie weta ustawodawczego;

  • decydowanie o rozwiązaniu Parlamentu;

  • mianowanie senatorów dożywotnich;

  • zarządzanie referendów;

• funkcje związane z działalnością Rady Ministrów;

  • powoływanie premiera i ministrów;

  • mianowanie dalszych funkcjonariuszy administracji państwowej;

  • upoważnianie Rady Ministrów do przedstawiania projektów ustaw Parlamentowi;

  • ogłaszanie dekretów i tymczasowych rozporządzeń z mocą ustaw;

  • ratyfikacja traktatów międzynarodowych;

  • zwierzchnictwo nad Siłami Zbrojnymi i przewodniczenie Najwyższej Radzie Obrony;

  • ogłaszanie stanu wojny, uchwalanego przez Parlament;

• funkcje związane z działalnością sądów;

  • ułaskawianie lub łagodzenie kary;

  • przewodniczenie Najwyższej Radzie Sądownictwa;

  • mianowanie pięciu spośród piętnastu sędziów Sądu Konstytucyjnego

  • mianowanie członków Zgromadzenie Plenarnego Rady Stanu oraz regionalnych trybunałów administracyjnych;

• funkcję związaną ze strukturą regionalną – prawo rozwiązywania rad regionalnych.

Ponadto Prezydent akredytuje i przyjmuje dyplomatów innych państw oraz nadaje odznaczenia państwowe.

Odpowiedzialność

Z odpowiedzialności politycznej przed jakimkolwiek organem zwalnia Prezydenta zasada kontrasygnaty. Prezydent odpowiada jednak za zdradę stanu lub pogwałcenie Konstytucji przed obradującym w szczególnym składzie Sądem Konstytucyjnym, na wniosek Parlamentu.

Władza sądownicza

Sądownictwo powszechne

W sprawach z zakresu prawa cywilnego orzekają:

• w I instancji;

  • sędziowie pokoju (wł. giudice di pace);

  • trybunały zwykłe (wł. tribunale ordinario) jednoosobowe;

  • trybunały zwykłe kolegialne;

• w II instancji;

  • trybunały zwykłe wobec sędziów pokoju;

  • sądy apelacyjne wobec trybunałów zwykłych;

• w III instancji;

  • Sąd Kasacyjny (wł. Corte Suprema di Cassazione).

W sprawach z zakresu prawa karnego orzekają:

• w I instancji;

  • sędziowie pokoju;

  • trybunały zwykłe jednoosobowe;

  • trybunały zwykłe kolegialne;

  • sądy przysięgłych;

• w II instancji;

  • trybunały zwykłe;

  • sądy apelacyjne;

  • sądy apelacyjne przysięgłych;

• w III instancji;

  • Sąd Kasacyjny.

Funkcjonowanie sądów specjalnych i nadzwyczajnych jest przez Konstytucję wykluczone. System sądów określony jest jako autonomiczny i niezawisły od wszelkich innych władz a sędziowie są niezawiśli, nieusuwalni i podlegający wyłącznie ustawom. Gwarantem tego stanu rzeczy jest Najwyższa Rada Sądownictwa, w skład której wchodzą:

• Prezydent Republiki;

• Prezes Trybunału Kasacyjnego;

• Generalny Prokurator Trybunału Kasacyjnego;

• 20 sędziów, w tym dwóch z Trybunału Kasacyjnego, wybieranych przez ogół włoskich sędziów;

• 10 członków wybieranych spośród profesorów prawa i adwokatów przez wspólne posiedzenie Parlamentu. Sędziowie powoływani są na drodze konkursów, a o ich nominacji decyduje Najwyższa Rada Sądownictwa.

Sądownictwo administracyjne

Orzecznictwo w zakresie prawa administracyjnego sprawują regionalne trybunały administracyjne oraz Rada Stanu, jako organ odwoławczy. W kompetencji trybunałów leży rozpatrywanie skarg wobec aktów administracyjnych oraz kontrola ich legalności i użyteczności oraz celowości. Uzupełnieniem systemu sądownictwa administracyjnego są szczególne sądy administracyjne, w tym Trybunał Obrachunkowy. Organem analogicznym do Najwyższej Rady Sądownictwa jest natomiast Rada Prezydialna Sądownictwa Administracyjnego.

Prokuratura

Zgodnie z Konstytucją do systemu sądownictwa włączona jest także prokuratura. Jej urzędy funkcjonują przy każdym sądzie karnym, a prokuratorzy reprezentowani są w Najwyższej Radzie Sądownictwa. Konstytucja formułuje również gwarancje niezawisłości prokuratorów oraz nakaz wszczynania przez nich postępowań karnych.

Ustrój terytorialny

Republika Włoska zaliczana jest do państw zdecentralizowanych, przy czym zgodnie z literą konstytucji zachowuje charakter państwa unitarnego^. Obecnie Włochy dzielą się na dwadzieścia regionów, spośród których pięć to tzw. regiony specjalne^. Są to:

• Sycylia

• Sardynia

• Trydent-Górna Adyga

• Valle d'Aosta

• Friuli-Wenecja Julijska

Regiony same uchwalają swoje statuty oraz mają szerokie kompetencje ustawodawcze i wykonawcze. Nie funkcjonuje w nich jednak odrębne sądownictwo, a ich mieszkańcy nie mają podwójnego obywatelstwa. Urzędnikiem koordynującym działania regionów z administracją centralną jest Przedstawiciel Państwa do spraw Autonomii Regionalnej. Władzę ustawodawczą w regionach sprawują rady regionalne (wł. consiglio regionale), a wykonawczą komitety regionalne (wł. giunta regionale). Kontrola administracyjna przypisana jest regionalnym trybunałom administracyjnym.

System partyjny

Po zakończeniu II wojny światowej włoska scena polityczna zdominowana była przez trzy ugrupowania: Chrześcijańską Demokrację (wł. Democrazia Cristiana), Włoską Partię Komunistyczną (wł. Partito Comunista Italiano) i Włoską Partię Socjalistyczną (wł. Partito Socialista Italiano). Przyjęcie zasady proporcjonalności w wyborach uniemożliwiało samodzielne rządy i skłaniało partie do wchodzenia w koalicje z mniejszymi ugrupowaniami. Podziały w Partii Socjalistycznej oraz rozwiązanie Chrześcijańskiej Demokracji i Partii Komunistycznej w latach 90. przeobraziły włoską scenę polityczną. Funkcjonujący we Włoszech system wielopartyjny określano jako charakteryzujący się niestabilnością rządów i rozdrobnieniem politycznym, jednak po wyborach parlamentarnych w 2008 roku, gdy dwie główne siły polityczne uzyskały łącznie ponad 80% głosów sytuacja ustabilizowała się.

Obecnie dominującymi partiami we Włoszech są:

• Lud Wolności (wł. Il Popolo della Libertà);

• Partia Demokratyczna (wł. Partito Democratico);

• Liga Północna (wł. Lega Nord);

• Unia Chrześcijańskich Demokratów i Centrum (wł. Unione dei Democratici Cristiani e di Centro).

SYSTEM POLITYCZNY NIEMIEC

Ustrój polityczny Republiki Federalnej Niemiec to demokratyczna republika federalna z jedynym w swoim rodzaju systemem kanclersko-parlamentarnym. Podstawowymi konstytucyjnymi zasadami ustrojowymi Republiki Federalnej Niemiec są: federalizm, demokratyzm, zasada państwa socjalnego i zasada podziału władz oraz samorządności.

Niemcy są dobrowolną federacją państw związkowych zwanych landami. Każdy kraj związkowy posiada swój własny rząd i parlament (zwany landtagiem), które posiadają szerokie kompetencje w tworzeniu prawa i sprawowaniu władzy wykonawczej. Na szczeblu federalnym praktycznie cała władza wykonawcza należy do kanclerza – głowy rządu federalnego, który jest wybierany przez niższą izbę parlamentu, czyli Bundestag. Większość władzy prawodawczej należy do niższej izby parlamentu – Bundestagu, która jest wybierana w wyborach mieszanych, proporcjonalno-większościowych z 5-procentową klauzulą zaporową. Wyższa izba parlamentu Bundesrat składa się z delegatów rządów krajowych i pełni głównie rolę kontrolną.

Prezydent Niemiec jest formalnie głową państwa, lecz pełni on w zasadzie rolę głównie reprezentacyjną oraz posiada pewną władzę nad systemem sądowniczym. Jego władza nabiera większego znaczenia tylko w czasie kryzysów gabinetowych, kiedy to ma on prawo wskazać kandydata na kanclerza oraz rozwiązać parlament.

Stolicą federalną Niemiec jest Berlin, mieszczą się tam organy ustawodawcze oraz większość ministerstw (pozostałe są w Bonn, mieście o statusie miasta federalnego). Najwyższe organy sądownicze mają siedzibę poza Berlinem (w Karlsruhe i Lipsku), co odpowiada decentralistycznemu modelowi państwa niemieckiego oraz obrazuje niezawisłość trzeciej władzy.

Geneza ustroju

Za jedną z pierwszych dat, które dały początek obecnemu kształtowi systemu politycznego Niemiec, uznaje się rok 1806, kiedy to na gruzach rozbitej przez Napoleona Rzeszy Niemieckiej (Świętego Cesarstwa Rzymskiego) powstał Związek Reński. Była to dość luźna konfederacja niepodległych państw niemieckich (bez udziału największych: Austrii i Prus) uznających protektorat Napoleona. Dziewięć lat później, na kongresie wiedeńskim, powołano do życia Związek Niemiecki, obejmujący wszystkie państwa niemieckie, pod przewodnictwem Austrii. Jego egzystencja zakończyła się na skutek wojny prusko-austriackiej, która wybuchła w 1866 roku, w której wyniku państwa północnoniemieckie pod przewodnictwem Prus utworzyły Związek Północnoniemiecki (sprzyjające Austrii Królestwo Hanowerskie i Hesję Elektorską anektowano do Prus, wzmacniając dodatkowo ich pozycję w Niemczech).

W 1871 roku, po udanej wojnie z Francja, udało się przyciągnąć do Związku południowe państwa katolickie (bez Austrii) i utworzyć Cesarstwo Niemieckie. Składało się ono z 25 państw związkowych; cesarzem zostawał ex officio król Prus, które zresztą dominowały w Cesarstwie nad innymi państwami niemieckimi. Państwa członkowskie zachowały swoich władców, którzy razem stanowili suwerenną substancję państwa, z cesarzem jako przewodniczącym tego grona. Władzę ustawodawczą pełnił Reichstag, czyli Sejm Rzeszy i Rada Związku oraz, na szczeblu lokalnym Landtagi, czyli Sejmy Krajowe państw członkowskich.

Monarchia upadła w 1918 roku m.in. na skutek niepowodzeń podczas I wojny światowej. 31 lipca 1919 r. proklamowano powstanie republiki niemieckiej. 11 sierpnia 1919 roku weszła w życie konstytucja, poparta przez partie liberalnej lewicy i katolickiego centrum. Przeciwni byli członkowie ugrupowań prawicowych i niezależni socjaliści.

Główne postanowienia konstytucji Niemiec z 1919 roku (Republika Weimarska):

uznanie za suwerena władzy w państwie całego narodu niemieckiego w miejsce głów państw związkowych,

nadanie państwu niemieckiemu charakteru związkowego,

wprowadzenie zasady trójpodziału władz,

izba wyższa – Rada Rzeszy (niem. Reichsrat), w której skład wchodzili delegaci poszczególnych krajów związkowych, jej przewodniczącym był kanclerz,

izba niższa – Izba Rzeszy (niem. Reichstag), w której zasiadali posłowie wybierani w wyborach powszechnych; wydawała ustawy, kontrolowała rząd itp.

prezydent – wybierany w głosowaniu powszechnym przez naród (w takiej samej drodze mógł być również przez naród odwołany ze stanowiska), mianował kanclerza, a na jego wniosek także ministrów, jedną z jego kompetencji było rozwiązywanie Reichstagu w określonych przypadkach i zarządzanie przeprowadzania referendum, akty rządowe wymagały dla swojej ważności podpisu prezydenta; pierwszym prezydentem został Friedrich Ebert,

kanclerz – powoływany przez prezydenta, któremu przedstawiał wnioski o nominację na stanowiska ministerialne dla konkretnych osób, określał kierunki polityki rządu, za której prowadzenie ponosił polityczną odpowiedzialność przed parlamentem.

Okres Republiki Weimarskiej zakończył się wraz z dojściem Adolfa Hitlera do władzy w 1933 roku. Okres jego rządów to faktyczne odejście od jakichkolwiek demokratycznych zasad w funkcjonowaniu państwa mimo zachowania pozorów praworządności (ustawa o pełnomocnictwie).

8 maja 1945 r. Niemcy nazistowskie skapitulowały, a kraj został podzielony na strefy okupacyjne. Władzę sprawowała w tym okresie Sojusznicza Rada Kontroli z siedzibą w Berlinie, w której skład wchodzili komendanci wojskowi mocarstw alianckich. Zdecydowała ona m.in. o rozwiązaniu państwa pruskiego, zaś na jego terenach utworzono nowe państewka niemieckie. Było to rozwiązanie tymczasowe, ponieważ już w czerwcu 1948 r. miała miejsce narada w Londynie, podczas której państwa zachodnie odrzuciły propozycję ZSRR, zmierzającą do utworzenia jednego rządu ogólnoniemieckiego. Stało się jasne, iż Niemcy zostaną podzielone na dwa odrębne państwa, które dostaną się w różne strefy wpływów. Sprzeczne koncepcje zachodnich aliantów co do przyszłego charakteru Niemiec jako państwa lub luźnej federacji, a także partykularne interesy głównych stronnictw politycznych doprowadziły ostatecznie do powstania zrębów obecnego ustroju państwa.

8 maja 1949 r. gotowy był projekt konstytucji Niemiec Zachodnich, który opracowywała Rada Parlamentarna. Konstytucja ta weszła w życie 23 maja 1949 roku. Istnienie konstytucji nie implikowało jednak pełnej suwerenności państwa – pełnia władzy leżała wciąż w rękach Wysokiej Komisji Alianckiej. Dopiero w 1951 roku RFN nawiązała samodzielne stosunki dyplomatyczne, a wkrótce potem została przyjęta do Unii Zachodnioeuropejskiej i NATO. 17 maja 1968 r. RFN stała się państwem całkowicie suwerennym. W 1973 roku została przyjęta do ONZ.

Tymczasem na wschodzie, 7 października 1949 roku powstała konstytucja NRD, w której widoczne były nawiązania do konstytucji z roku 1919 (m.in. podział administracyjny na kraje związkowe, utrzymany do 1952 r.). W 1960 r. zlikwidowano jednak stanowisko prezydenta, którego zastąpiła kolegialna Rada Państwa. Ostatecznie charakter państwa zmieniła socjalistyczna Konstytucja NRD z 6 kwietnia 1968 r.

Zjednoczenie Niemiec.

Po latach "zimnej wojny", Związek Radziecki zaczął chwiać się w posadach. Odżyły wówczas nadzieje Niemców na zjednoczenie obu państw. 10 lutego 1990 roku, kanclerz RFN Helmut Kohl odwiedził w Moskwie Michaiła Gorbaczowa, który dał Niemcom wolną rękę w określeniu szybkości i terminu zjednoczenia kraju. Efektem tego była seria tzw. konferencji 2+4, które zakończyły się zawarciem w Moskwie porozumienia pomiędzy RFN a NRD oraz byłymi mocarstwami alianckimi (USA, Francją, ZSRR oraz Wielką Brytanią), mówiącego o konieczności zjednoczenia Niemiec. 18 marca 1990 r. odbyły się ostatnie wybory do Izby Ludowej NRD. 17 czerwca 1990 r. dokonała ona zasadniczej zmiany charakteru państwa, upodabniając je do RFN. 31 sierpnia 1990 r. podpisano w Berlinie układ między obydwoma państwami niemieckimi o ustanowieniu jedności kraju, który to wszedł w życie 3 października tego samego roku. Dzień ten stał się świętem państwowym, obchodzonym jako Dzień Jedności.

Konstytucja RFN

Konstytucja RFN z 23 maja 1949 r. nosi nazwę Ustawy Zasadniczej (niem. Grundgesetz), co miało podkreślać jej tymczasowość. Składa się ze 146 artykułów, podzielonych na 12 rozdziałów. Na początku tekstu ustawy zasadniczej znajduje się wstęp. Konstytucję RFN nowelizowano 42 razy.

Konstytucjonaliści niemieccy wyróżniają w konstytucji cztery zasady naczelne, o szczególnym znaczeniu dla kształtu państwa:

Zasada federalizmu – RFN tworzy 16 krajów związkowych (landów), które mają charakter państw o ograniczonej suwerenności. Konstytucja nie wymienia z nazwy wszystkich krajów związkowych, stąd wnioskować można, iż ich granice i liczbę można zmieniać. Obecnie są to:

Stare kraje związkowe (Alte Bundesländer, wchodzące w skład RFN od 1949, 1952 lub 1957 roku):

Badenia-Wirtembergia – Bawaria – Brema – Dolna Saksonia – Hamburg – Hesja – Nadrenia Północna-Westfalia – Nadrenia-Palatynat – Saara – Szlezwik-Holsztyn

Nowe kraje związkowe (Neue Bundesländer, leżące na terytorium dawnej NRD i przyłączone do federacji w 1990):

Berlin^[1] – Brandenburgia – Meklemburgia-Pomorze Przednie – Saksonia – Saksonia-Anhalt – Turyngia.

Każdy z krajów związkowych posiada własną konstytucję (która nie wymaga zatwierdzenia przez władze federalne), ograniczone prawa utrzymywania stosunków międzynarodowych, własny rząd, parlament i sądownictwo. Każdy land wysyła swoich przedstawicieli do Bundesratu. Art. 30 Konstytucji zawiera zasadę domniemania kompetencji na rzecz landów, stanowiąc, że jeżeli konstytucja nie przyznaje wyraźnie federacji jakichś uprawnień, wówczas należą one do kompetencji landów.

Zasada państwa socjalnego – pkt. 1 art. 20 konstytucji mówi, iż "Niemiecka Republika Federalna jest demokratycznym i socjalnym państwem związkowym". W związku z tą zasadą państwo niemieckie zapewnia pomoc jednostkom i grupom jej potrzebującym.

Demokratyzm – naród jest jedynym suwerenem władzy w państwie niemieckim. Rządy muszą działać na zasadzie reprezentacji poglądów politycznych społeczeństwa, a każdemu gwarantowane są prawa i wolności obywatelskie. Państwo nie może ingerować w żadnym stopniu w sferę poszanowania godności ludzkiej. Na straży przestrzegania praw i wolności stoją sądy, ze Związkowym Trybunałem Konstytucyjnym na czele.

Zasada podziału władz i samorządności – władza sprawowana za pomocą organów państwowych, pochodzących z wyborów bezpośrednich lub pośrednich, których struktura oparta jest na trójpodziale władzy. Niedopuszczalne jest podejmowanie jakichkolwiek decyzji w drodze referendum na szczeblu centralnym (regulacja będąca odbiciem obaw przed ponownym dojściem do władzy osoby pokroju Hitlera, który instytucję referendum wykorzystywał nader często dla legitymizacji swojej władzy). Wyjątkiem tutaj jest tylko zmiana granic pomiędzy krajami.

Art. 21 konstytucji wprowadza regulacje dotyczące funkcjonowania partii politycznych (kolejne uregulowanie motywowane tragicznymi wydarzeniami historycznymi), jako "współdziałających w politycznym kształtowaniu się woli narodu".

Parlament Związkowy [edytuj]

Parlament RFN składa się z dwóch izb:

Izby Związku (niem. Bundestag) – będącej reprezentacją ogólnopaństwową, zasiadają w niej deputowani wybierani w wyborach przeprowadzanych na terenie całej republiki federalnej,

Rady Związkowej (niem. Bundesrat) – składającej się z delegatów rządów poszczególnych krajów związkowych.

Bundestag

Liczba posłów w Bundestagu nie jest stała, konstytucja jej nie określa. Ustalana jest w ordynacji wyborczej. Deputowani do Bundestagu wybierani są na czteroletnią kadencję, rozpoczynającą się w dniu pierwszego posiedzenia.

System wyborczy w Niemczech jest systemem mieszanym. Stanowi on połączenie zasady większości i proporcjonalności. Połowa składu izby (obecnie 299 deputowanych) wybierana jest w okręgach jednomandatowych, gdzie mandat otrzymuje ten kandydat, który osiągnął większość względną (czyli dostał więcej głosów niż jego konkurenci). Pozostała połowa składu (również 299 deputowanych) izby pochodzi natomiast z list partyjnych, przygotowywanych przez poszczególne partie dla każdego kraju związkowego. W wyborach każdy wyborca dysponuje dwoma głosami – jeden oddaje na indywidualnego kandydata w okręgu wyborczym, natomiast drugi – na listę partyjną.

Procedura obliczania głosów i przyznawania na ich podstawie mandatów jest wieloetapowa. Najpierw miejsca w Bundestagu otrzymują ci, którzy zwyciężyli w okręgach jednomandatowych. Są to tzw. mandaty bezpośrednie. Pozostałe mandaty rozdzielane są na podstawie głosów oddanych na listy partyjne, za pomocą metody Sainte-Laguë (do 2005 roku włącznie stosowana była metoda Hare'a-Niemeyera). W systemie niemieckim może wystąpić zjawisko tzw. mandatów nadwyżkowych – pojawia się wtedy, gdy liczba mandatów uzyskanych głosami pierwszymi, przekracza liczbę miejsc, jaka przypadałaby partii na podstawie "głosów drugich". Partia zatrzymuje wówczas dodatkowo te mandaty, a liczba deputowanych w Bundestagu wzrasta o liczbę owych mandatów nadwyżkowych (niem. Überhangmandate). Obecnie w Bundestagu zasiada 24 deputowanych z mandatów nadwyżkowych.

Dodatkowo na ostateczny kształt izby wpływ może mieć tzw. klauzula zaporowa, czyli próg wyborczy (niem. Sperrklausel). Partia, która nie przekroczyła progu 5% oddanych głosów w skali ogólnopaństwowej, traci wszystkie głosy oddane na listy partyjne. W praktyce uniemożliwia to dostanie się do Bundestagu, chyba że kandydaci tej partii otrzymali co najmniej 3 mandaty bezpośrednie.

Zgodnie z powyższym, obecnie w Bundestagu zasiada 622 deputowanych.

Bundestag działa w sposób permanentny. Okres posiedzeń wynosi 14 dni, następnie następuje przerwa trwająca tydzień.

Bundestag wybiera ze swojego składu bezwzględną większością głosów prezydenta (przewodniczącego) Bundestagu, który kieruje pracami izby. Najczęściej jest to przedstawiciel najsilniejszej partii politycznej reprezentowanej w Bundestagu. Jednocześnie wybiera się czterech wiceprzewodniczących, każdego z innej partii. Razem z prezydentem Bundestagu tworzą oni prezydium Bundestagu.

Innym organem Bundestagu jest Rada Seniorów, pełniąca funkcje doradcze względem prezydenta izby. W skład Rady wchodzą członkowie prezydium oraz 23 członków, wyłanianych przez poszczególne partie, proporcjonalnie do ich reprezentacji w izbie.

Bundestagowi w sprawach kontroli nad armią doradza pełnomocnik do spraw wojskowych (niem. Wehrbeauftrager).

W Bundestagu pracują także komisje, które podzielić można na stałe, nadzwyczajne i powoływane dla załatwienia określonych spraw. Ich członkowie są powoływani i odwoływani przez izbę.

Wybory do Bundestagu, 27 września 2009 roku [edytuj]

Wybory parlamentarne w Niemczech w 2009 roku.

+	CDU i CSU:	239	(33,8%)	w tym 24 mandaty nadwyżkowe
+	SPD:	146	(23,0%)
+	FDP:	93	(14,6%)
+	Die Linkspartei.:	76	(11,9%)
+	Związek 90/Zieloni:	68	(10,7%)

Bundesrat – Rada Federalna

Bundesrat (dosł. Rada Federalna) składa się z przedstawicieli rządów krajowych. Ich liczbę konstytucja uzależnia od liczby głosów należących do danego landu. Te zaś zależą od liczby jego ludności. Minimalnie kraj związkowy może posiadać 3 głosy. Kraje mające ponad 2 mln ludności posiadają 4 głosy, powyżej 6 mln mieszkańców – 5 głosów, a ponad 7 mln – 6 głosów. Do 1990 roku w Bundesracie było 41 przedstawicieli rządów krajowych i 4 pochodzących z Berlina Zachodniego; po zjednoczeniu Niemiec izba posiada 69 członków. Układ sił w Radzie wiąże się z federacyjną strukturą Niemiec, nadając większe niż wynikałoby to z wielkości znaczenie mniejszym krajom.

Członkowie Bundesratu posiadają tzw. mandat imperatywny. Oznacza to, iż są oni związani instrukcjami swoich rządów i muszą głosować w sposób przez nie nakazany. Głosy krajów muszą być oddawane jednolicie (en bloc). W przypadku jakichkolwiek rozbieżności, oddane głosy kraju związkowego są nieważne.

Pracami Rady Federalnej kieruje prezydent (przewodniczący) Bundesratu, funkcję tę sprawują kolejno szefowie poszczególnych rządów krajowych. Prezydent Bundesratu zwołuje, otwiera, odracza i zamyka posiedzenia izby. Musi zwołać posiedzenie Rady Federalnej jeżeli zażądają tego kraje federacji lub rząd państwa związkowego. Prezydent Bundesratu może przejąć funkcje prezydenta RFN, jeżeli ten nie jest w stanie pełnić swojej funkcji. Prezydent Rady przewodniczy także ciału kolegialnemu, w skład którego wchodzą wysłannicy każdej z reprezentacji rządowej. Ciało to ma charakter pomocniczy i doradczy względem prezydenta Bundesratu.

Bundesrat:

posiada tylko ograniczone uprawnienia ustawodawcze,

nie bierze udziału w pociąganiu do odpowiedzialności politycznej rządu, maprawo postawiania prezydenta RFN w stan oskarżenia, bierze udział w wyborze sędziów Federalnego Trybunału Konstytucyjnego. Rząd jest zobowiązany przez odpowiedni zapis w konstytucji do bieżącego informowania Bundesratu o stanie spraw, co wydaje się umożliwiać izbie wywieranie pewnych nacisków na kierunki prowadzenia polityki przez rząd federalny.

Kanclerz i rząd federalny

Rząd federalny (niem. Bundesregierung) składa się z kanclerza związku (niem. Bundeskanzler) i ministrów związkowych. Kanclerz wybierany jest w następującej drodze:

kandydata desygnuje prezydent, musi go zaakceptować parlament bezwzględną większością głosów,

jeżeli kandydat prezydenta nie uzyska wymaganej większości głosów, prawo nominacji przechodzi na parlament, który desygnuje własnego kandydata, którego musi wybrać również większością bezwzględną,

jeżeli w ciągu 14 dni nie dokona wyboru kanclerza większością bezwzględną, może przystąpić do wyboru zwykłą większością (tzw. kanclerz mniejszości). Wówczas jednak kandydatura musi zostać poparta przez minimum 1/4 ogólnej liczby głosów.

Prezydent nie może odmówić mianowania kanclerza wybranego bezwzględną większością głosów. Natomiast jeżeli został wybrany większością zwykłą, wtedy prezydent może albo go mianować, albo rozwiązać parlament i zarządzić nowe wybory.

Kanclerz kieruje pracami rządu i określa jego skład. Kanclerz przedstawia prezydentowi wnioski o nominacje określonych osób na stanowiska ministrów. Prezydent nie może odmówić mianowania ministrem kandydata przedstawionego przez kanclerza.

Kanclerz wyznacza także jednego z członków gabinetu na wicekanclerza. Przeważnie otrzymuje on również tekę ministra spraw zagranicznych. Zwykle wicekanclerz pochodzi z mniejszej partii spośród tych, które tworzą koalicję.

Konstytucja RFN przewiduje instytucję tzw. konstruktywnego wotum nieufności. Parlament może wyrazić kanclerzowi wotum nieufności tylko w przypadku, kiedy jednocześnie dokona wyboru jego następcy, za pomocą bezwzględnej większości głosów. Jeżeli taka większość nie może się ukonstytuować, wówczas albo prezydent rozwiązuje parlament i rozpisuje nowe wybory, albo udziela poparcia kanclerzowi mniejszości i mianuje go. Parlament nie może wyrazić wotum nieufności wobec pojedynczego ministra, ale od razu wobec całego rządu (tzw. en bloc).

Kanclerz może także wykorzystywać instytucję wotum zaufania. Szef rządu zwraca się z wnioskiem o udzielenie mu wotum zaufania, mogąc połączyć go z projektem ustawy lub innego aktu prawnego. Wniosek musi zostać przyjęty bezwzględną większością głosów. W przeciwnym wypadku rząd upada, a parlament musi wybrać nowego kanclerza lub przynajmniej kanclerza mniejszości, aby liczyć na to, że prezydent nie zdecyduje się na jego rozwiązanie.

Kanclerz może również zgłosić do prezydenta federalnego wniosek o ogłoszenie ustawodawczego stanu wyjątkowego. Zgodę na to musi wyrazić również Bundesrat. Podczas jego trwania, każdy rządowy projekt ustawy odrzucony przez Bundestag, może być po uzyskaniu zgody Bundesratu uznany za obowiązujące prawo. Wyjątkiem jest zmiana konstytucji. Ustawodawczy stan wyjątkowy może trwać maksymalnie 6 miesięcy i może być ogłoszony tylko raz przez danego kanclerza.

Prezydent RFN

Prezydent (niem. Bundespräsident) wybierany jest na kadencję trwającą 5 lat przez Zgromadzenie Związkowe (niem. Bundesversammlung). Ciało to składa się w połowie z członków Bundestagu i w połowie z członków wybranych przez przedstawicielstwa narodowe krajów na zasadzie wyborów proporcjonalnych. Kandydat wybierany jest na to stanowisko, jeżeli otrzyma bezwzględną większość głosów. Jeżeli w ciągu dwóch tur głosowań nikomu nie uda się osiągnąć takiej przewagi, zwycięża ten, kto otrzymał względną większość głosów. Dopuszczalny jest tylko jeden ponowny wybór danej osoby na to stanowisko. Kandydat musi mieć ukończone 40 lat i posiadać prawo wyborcze do Bundestagu.

Prezydent RFN:

reprezentuje państwo na zewnątrz,

zawiera umowy z innymi państwami,

wysyła i przyjmuje przedstawicieli dyplomatycznych,

mianuje i odwołuje najwyższych urzędników państwowych, m.in. sędziów związkowych,

wskazuje kandydata na kanclerza,

na wniosek rządu rozwiązuje parlament, gdy postawiony przez kanclerza wniosek o wotum zaufania zostanie odrzucony,

na wniosek rządu wprowadza ustawodawczy stan wyjątkowy,

posiada prawo łaski.

Wydawanie aktów prawnych przez prezydenta (rozporządzeń i zarządzeń) wymaga kontrasygnaty kanclerza lub właściwego ministra. Wyjątkiem tutaj jest mianowanie i odwoływanie kanclerza oraz rozwiązywanie parlamentu.

Prezydent nie odpowiada politycznie przed parlamentem.

Proces ustawodawczy

Prawo inicjatywy ustawodawczej przysługuje rządowi federalnemu, Bundesratowi, a w ramach Bundestagu frakcji politycznej lub grupie przynajmniej 5 proc. składu izby. Poszczególne ustawy uchwalane są przez Bundestag we współpracy z Bundesratem. Konstytucja federalna wskazuje na konkretne przypadki, w których niezbędna jest zgoda Bundesratu na przyjęcie danego aktu prawnego przez Bundestag. Obecnie jest to ok. 30 proc. wszystkich uchwalanych ustaw. W przypadku pozostałych istnieje jedynie możliwość wniesienia sprzeciwu przez Bundesrat, który jednak może zostać odrzucony przez Bundestag.

Gdy pojawia się brak jednomyślności obu izb, możliwe jest powołanie komisji mediacyjnej w skład której wchodzą przedstawiciele obu izb – po 16 osób. Ciało takie kończy swoje prace wraz z przedłożeniem propozycji osiągnięcia jednomyślności. Nie posiada ono jednak uprawnienia do samodzielnego podejmowania decyzji w imieniu Bundestagu i Bundesratu.

Kolejnym etapem federalnego procesu ustawodawczego jest podpisanie uchwalonego aktu prawnego przez prezydenta Niemiec. Promulgacja nie może się jednak odbyć bez kontrasygnaty odpowiednich członków rządu federalnego. Końcowym aktem całości procedury jest publikacja danej ustawy w Federalnym Dzienniku Ustaw. Ustawa zazwyczaj wchodzą w życie w 14 dni od czasu jej publikacji, choć jej przepisy mogą stanowić inaczej.

System sądowniczy

System sądowniczy w RFN opiera się na zasadzie niezawisłości sędziów i minimum dwuinstancyjnym orzekaniem spraw.

System sądowniczy RFN składa się z trzech rodzajów sądów:

sądy zwykłe – zajmujące się najpopularniejszymi sprawami kryminalnymi i cywilnymi,

sądy wyspecjalizowane – zajmujące się sprawami administracyjnymi, z zakresu prawa pracy, finansów i prawa patentowego,

sądy konstytucyjne – skupiają się na badaniu hierarchicznej zgodności ze sobą aktów prawnych, również z konstytucją.

Sądy zwykłe mają konstrukcję czteroszczeblową. Na najniższym szczeblu są to sądy lokalne (niem. Amtsgerichte), zajmujące się sprawami karnymi i cywilnymi małej wagi. Spełniają także rutynowe obowiązki sądów rejestrowych, takie jak np. rejestracja firm, fundacji lub stowarzyszeń. Orzekanie w większości spraw zgłaszanych na wokandę sądów lokalnych jest jednoosobowe. Jednak w sprawach w których oskarżony zagrożony jest wyrokiem przekraczającym 2 lata, sędziemu zawodowemu towarzyszy dwóch ławników.

Wyższy szczebel sądów zwykłych to sądy regionalne (niem. Landgerichte), podzielone na dwie sekcje: dla rozpatrywania poważniejszych spraw karnych i cywilnych. Funkcjonują one formalnie w składach trzech sędziów, w praktyce jednak najczęściej jednego. Sądy regionalne są drugą instancją dla sądów lokalnych, a pierwszą dla poważniejszych spraw karnych i cywilnych.

Powyżej w hierarchii znajdują się krajowe sądy apelacyjne (niem. Oberlandesgerichte), będące drugą instancją dla spraw rozpatrywanych przez sądy regionalne w pierwszej instancji. Są też pierwszą instancją w sprawach oskarżeń o zdradę stanu i działalność antykonstytucyjną. Ostatnim szczeblem w organizacji sądów zwykłych jest sąd najwyższy, czyli Federalny Trybunał Sprawiedliwości (niem. Bundesgerichtshof) z siedzibą w Karlsruhe i Lipsku. Jest on najwyższą instancją odwoławczą w sprawach objętych jurysdykcją sądów zwykłych wszystkich rodzajów.

Sądy wyspecjalizowane zajmują się sprawami z zakresu: prawa administracyjnego, prawa pracy, socjalnego, finansowego i patentowego. Podobnie jak sądy zwykłe, zorganizowane są hierarchicznie:

Sądy administracyjne składają się z sądów lokalnych, wyższych i Federalnego Sądu Administracyjnego (Bundesverwaltungsgericht). Do nich mogą zwracać się obywatele ze skargą na działania jakichkolwiek organów administracji państwowej i samorządowej.

Sądy pracy funkcjonują na trzech szczeblach i rozpatrują kwestie spraw związanych z prawami pracowniczymi.

Sądy socjalne również posiadają strukturę trójstopniową i do nich kierowane są kwestie związane z zabezpieczeniami społecznymi, wypłacaniem rozmaitych zasiłków itd.

Sądy finansowe lub fiskalne rozpatrują sprawy związane z podatkami i funkcjonują w strukturze dwupoziomowej.

Federalny Sąd Patentowy z siedzibą w Monachium, zajmujący się m.in. prawami własności do wynalazków.

Każdy kraj związkowy posiada własny sąd konstytucyjny. Wyjątkiem tutaj jest Szlezwik-Holsztyn. Sądy te zajmują się rozstrzyganiem o zgodności aktów prawnych niższej rangi z aktami wyższej rangi. Sądy te są administracyjnie niepodległe i finansowo autonomiczne, nie uzależnione od jakiejkolwiek władzy rządu. Jest jeden federalny sąd konstytucyjny, Związkowy (lub Federalny) Trybunał Konstytucyjny.

Federalny Trybunał Konstytucyjny

Trybunał (niem. Bundesverfassungsgericht) to organ złożony z dwóch senatów, spośród których każdy liczy 8 sędziów. Wybierają ich po połowie obie izby parlamentu na kadencję trwającą 12 lat.

Trybunał ma trzy główne funkcje:

rozstrzyganie o sporach kompetencyjnych pomiędzy konstytucyjnymi organami władzy,

badanie zgodności z konstytucją działań organów państwowych, partii politycznych oraz prywatnych osób prawnych,

badanie zgodności ustaw i innych aktów z konstytucją.

Faktyczna rola prawodawstwa Trybunału Konstytucyjnego w regulowaniu systemu politycznego w Niemczech jest wobec lapidarności niemieckiej konstytucji bardzo duża.

Podział terytorialny i administracja publiczna

Poza krajami, Niemcy podzielone są na mniejsze jednostki administracji zarówno rządowej, jak i samorządowej. Podział nie jest taki sam w każdym kraju związkowym, co wynika z uwarunkowań historycznych i kulturowych. W uproszczeniu, hierarchia jednostek administracyjnych przedstawia się następująco:

kraje (niem. Länder) – 16 krajów związkowych, na terytorium każdego ograniczona państwowość (izby parlamentarne, rządy, sądy krajowe, trybunały konstytucyjne), federalizm jest nienaruszalna, ale nie układ geograficzny krajów związku,

powiaty (niem. Kreise) – przed wszystkim ziemskie (niem. Landkreise lub Kreise – w zależności od regionu), ale także i grodzkie (niem. Stadtkreise lub Stadtfreie Städte), liczące sobie od 60 do 600 tys. mieszkańców, obecnie 439 powiatów (z czego ziemskich – 323). Powiaty mają charakter jednostek jednocześnie zarówno samorządowych, jak i rządowych. Na czele każdego stoi starosta (niem. Landrat lub jeśli jest to kobieta Landrätin), będący także przedstawicielem zarówno władz rządowych, jak i organem samorządu terytorialnego.

gminy (niem. Gemeinde) – jednostki samorządu terytorialnego. Gminy mogą posiadać status gmin zwykłych (wiejskich), miast (Stadt) lub prawa targowe (Markt, Flecken) – poza nazwą nie wiążą się z tym jednak żadne przywileje. W gminach organem legislacyjnym są rady (niem. Rat), pochodzące z wyborów powszechnych. Na czele rady w gminie stoi burmistrz (niem. Bürgermeister). W Niemczech północnych burmistrz jest jednocześnie przewodniczącym rady, wybieranym przez nią. Natomiast w Niemczech południowych burmistrz wybierany jest przez obywateli, tam nie stoi on na czele rady. W przypadku gmin miejskich bywa kilku burmistrzów, najważniejszy z nich nosi tytuł nadburmistrza (niem. Oberbürgermeister) lub pierwszego burmistrza (niem. Erster Bürgermeister); w niektórych miastach pierwszy burmistrz jest zastępcą nadburmistrza. Istnieją terytoria nienależące do żadnej gminy (niem. Güter), podlegające bezpośrednio powiatom.

W niektórych krajach związkowych ponad powiatami znajdują się jeszcze rejencje (niem. Regierungsbezirke), które są przedstawicielstwami administracji rządowej. Wyjątkiem jest tutaj Bawaria, gdzie równolegle do rejencji istnieją identyczne terytorialnie okręgi (niem. Bezirke), będące jednostkami samorządowymi.

Dwa kraje związku o charakterze miast wydzielonych (Berlin, Hamburg) nie dzielą się na powiaty ani gminy, zadania wszystkich jednostek do szczebla krajowego są zunifikowane. Kraj związkowy Brema dzieli się na dwa powiaty grodzkie.

System partyjny

System partyjny w Niemczech jest stosunkowo stabilny. Najważniejsze partie polityczne obecnie to: Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna (Christlich Demokratische Union Deutschlands, CDU), Unia Chrześcijańsko-Społeczna (Christlich-Sociale Union in Bayern, CSU), Socjaldemokratyczna Partia Niemiec (Sozialdemokratische Partei Deutschlands, SPD), Wolna Partia Demokratyczna (Freie Demokratische Partei, FDP), Die Linke (Lewica) i Sojusz 90/Zieloni (Bündnis 90/Die Grünen). Kilkanaście mniejszych partii i ugrupowań ma także swoje reprezentacje w landtagach.

W pierwsze lata po wojnie, w Niemczech Zachodnich panował system umiarkowanie wielopartyjny z dwiema partiami dominującymi (CDU-CSU i SPD). Jednak w latach 1953-1957 partią dominującą stała się CDU-CSU, bez której udziału niemożliwe było tworzenie rządu. W owym czasie najczęściej jej partnerem koalicyjnym było FDP. Poczynając od 1961 roku, w Niemczech wykształcił się na szczeblu federalnym tzw. system dwuipółpartyjny – u sterów władzy zmieniały się CDU-CSU i SPD, które zawierały koalicje z FDP. System ten trwał w zasadzie do połowy lat 90. XX wieku, gdy znaczenia nabrała inna mniejsza partia – Zieloni. W latach 2005-2009 władzę sprawowała tzw. wielka koalicja – zjednoczone siły obu wielkich partii: chadeków i socjaldemokratów.

Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna (CDU) (194) • Unia Chrześcijańsko-Społeczna w Bawarii (CSU) (45) • Socjaldemokratyczna Partia Niemiec (SPD) (146) • Wolna Partia Demokratyczna (FDP) (93) • Die Linke (76) • Związek 90/Zieloni (68)

SYSTEM POLITYCZNY FRANCJI

Ustrój polityczny Francji opiera się na konstytucji Francji, która głosi, że państwo francuskie jest niepodzielną, laicką (fr. laïcité), demokratyczną oraz socjalną republiką.

Władza wykonawcza we Francji jest dwuczłonowa i należy zarówno do rady ministrów, na czele której stoi premier, jak i do prezydenta. Prezydent, wybierany bezpośrednio przez wszystkich obywateli na 5-letnią (zgodnie z konstytucją kadencja prezydenta powinna trwać 7 lat, lecz na mocy referendum konstytucyjnego z roku 2000 została skrócona do lat 5) kadencję ma prawo powoływania i odwoływania premiera, którego jednak musi również zatwierdzić Zgromadzenie Narodowe, niższa izba francuskiego parlamentu. Prezydent odpowiada za politykę międzynarodową, jest formalnym głównym dowódcą wojska i ma prawo wydawać dekrety oraz kontrasygnować ustawy.

Władza ustawodawcza we Francji należy do dwuizbowego parlamentu, w którym głos decydujący ma Zgromadzenie Narodowe liczące 577 deputowanych, wybieranych bezpośrednio przez obywateli na 5-letnią kadencję. Senat liczy 343 członków, którzy są wybierani na 6-letnią kadencję przez elektorów powoływanych wg skomplikowanego klucza przez lokalne władze departamentów Francji i niektóre instytucje centralne. Senat jest ciałem doradczym z bardzo ograniczonymi prerogatywami. Inicjatywa ustawodawcza we Francji należy niemal w całości do rady ministrów i prezydenta, aczkolwiek muszą oni stosować się do złożonej procedury legislacyjnej, obejmującej konieczność akceptacji projektów ustaw przed złożeniem w parlamencie przez Radę Stanu Francji.

Władza sądownicza opiera się na prawie stanowionym. Sądy dzielą się na powszechne, wojskowe, administracyjne i rozrachunkowe. Wszystkie cztery piony sądowe są trójinstancyjne. Na szczycie sądów powszechnych i wojskowych znajdują się odpowiednie sądy kasacyjne. Na czele systemu sądów administracyjnych znajduje się wydział kasacyjny Rady Stanu Francji. Naczelny Sąd Rozrachunkowy jest ostatnią instancją sądów rozrachunkowych. Sędziowie wszystkich pionów sądownictwa Francji są państwowymi urzędnikami powoływanymi przez ministra sprawiedliwości. Konstytucja i ustrój sądów zapewnia jednak raz powołanym sędziom wysoki stopień niezależności od władzy wykonawczej. Rada Konstytucyjna Francji posiada strukturę, zakres władzy i sposób wybierania sędziów bardzo zbliżony do polskiego Trybunału Konstytucyjnego.

Francja jest państwem silnie scentralizowanym. Cały kraj jest podzielony na departamenty (fr. département), odpowiadające polskim powiatom. Władze departamentów pochodzą częściowo z wyboru ich mieszkańców, a częściowo są powoływane przez radę ministrów. Jakkolwiek trwa stopniowy proces decentralizacji państwa, lokalna samorządność jest wciąż znacznie mniej rozwinięta niż w większości państw Unii Europejskiej.

Władza wykonawcza

W swym założeniu konstytucja utrzymuje dwuczłonową egzekutywę. Szef rządu otrzymał inną nazwę niż w IV Republice, zamiast prezesa rady ministrów - premier. Głową państwa jest prezydent Republiki. On to, a nie premier, przewodniczy posiedzeniom rządu. Prezydent, jako arbiter, posiadający pewne uprawnienia osobiste został usytuowany ponad partiami politycznymi. Charles de Gaulle sam przekonywał, że zapewni to normalne funkcjonowanie władz. Dlatego też ustrój V Republiki zyskał nazwę „semiprezydencki”.

Prezydent Republiki

Brama do Pałacu Elizejskiego, rezydencji prezydenta Francji

Zgodnie z konstytucją prezydent Republiki (fr. Président de la République) miał być wybierany na siedem lat, jednak obecnie jego kadencję skrócono do pięciu lat w wyniku referendum konstytucyjnego z 2000 roku. To prezydent desygnuje kandydata na premiera, przewodzi Radzie Ministrów, jest zwierzchnikiem sił zbrojnych oraz ma prawo parafowania traktatów międzynarodowych. Prezydent ma prawo poddawania różnych kwestii politycznych pod referendum oraz może rozwiązać Zgromadzenie Narodowe. W sytuacjach nadzwyczajnych prezydent może przejąć pełnię władzy w państwie.

Zgodnie z systemem stworzonym przez de Gaulle'a prezydent ma dużą władzę. Jeżeli w parlamencie dominuje jego frakcja polityczna, to on decyduje kto będzie premierem oraz określa cele polityczne rządu. Jednak gdy frakcja prezydencka stanowi mniejszość parlamentu, prezydent musi wyznaczyć premiera wywodzącego się z opozycyjnej wobec siebie większości. Zjawisko względnej współpracy pomiędzy premierem i prezydentem wywodzącymi się z przeciwnych obozów politycznych nosi miano koabitacji i po raz pierwszy opisano je właśnie we Francji.

W takiej sytuacji dwukrotnie znalazł się Jacques Chirac - w latach 1986-1988 jako prawicowy premier przy socjalistycznym prezydencie oraz jako prezydent z socjalistycznym rządem w okresie od maja 1997 do 2002 roku.

Rada Ministrów

Francuski rząd (fr. gouvernement) , któremu przewodniczy premier Francji (fr. Premier ministre), wykonuje swoje uprawnienia konstytucyjne z pomocą służby cywilnej oraz sił zbrojnych.

Gabinet jest odpowiedzialny przed parlamentem. Zgromadzenie Narodowe ma prawo przegłosowania wotum nieufności, co powoduje dymisję rządu. Ministrowie muszą udzielać odpowiedzi na pytania zadawane przez członków parlamentu zarówno na piśmie jak ustnie, co określa się po francusku jako questions au gouvernement. Jednocześnie ministrowie mają obowiązek stawiać się na posiedzeniach komisji dotyczących kierowanych przez nich resortów.

Zgodnie z tradycją rada ministrów składa się z następujących urzędników

ministrów,

wiceministrów (ministres délégués),

sekretarzy stanu (secrétaires d'état),

W historii Piątej Republiki niektórzy ministrowie mieli też tytuł wicepremiera (ministres d'État), ale miał on znaczenie wyłącznie prestiżowe.

Liczba ministrów oraz podział kompetencji zmieniał się w różnych gabinetach. Jednak pewne najważniejsze funkcje i urzędy pozostawały niezmienne:

Ministerstwo Finansów (podatki i budżet),

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (bezpieczeństwo, władze lokalne),

Ministerstwo Sprawiedliwości (więzienia, obsługa sądów, nadzór nad prokuraturą),

Ministerstwo Edukacji,

Ministerstwo Obrony,

Ministerstwo Spraw Zagranicznych.

Rząd ma znaczącą rolę w określaniu prac legislacyjnych realizowanych w parlamencie. Posiada prerogatywy uprawniające go do inicjatywy ustawodawczej oraz składania poprawek podczas posiedzeń parlamentu. Rząd może też powołać się na specjalny tryb pracy ustawodawczej, który skraca cykl tworzenia prawa.

W zwyczaju jest, że gabinet zbiera się raz w tygodniu (rano w środę) w Pałacu Elizejskim (fr. Palais d'Élysée) odpowiadając na zaproszenie prezydenta.

Od 31 maja 2005 do 15 maja 2007 funkcje premiera Francji pełnił Dominique de Villepin wywodzący się z prawicowej partii UMP. Uprzednio był on ministrem spraw zagranicznych. Villepin objął funkcję po tym, jak jego poprzednik Jean-Pierre Raffarin podał się do dymisji na skutek klęski w referendum dotyczącym ratyfikacji traktatu konstytucyjnego. Rząd cieszył się małym poparciem społeczeństwa, które odrzuca próby przeprowadzenia niezbędnych reform socjalnych. Francuzi obwiniają całą klasę polityczną o przyczynienie się do wzrostu bezrobocia powyżej 10%.

Od 17 maja 2007 funkcję premiera pełni François Fillon.

Procedury legislacyjne władzy wykonawczej

Tylko prezydent i premier mają prawo podpisywania dekretów (décrets):

prezydent ma uprawnienie do wydawania dekretów zawierających nominacje oraz dymisje wysokich urzędników cywilnych oraz dowódców wojskowych. Lista stanowisk obsadzanych w ten sposób jest wyszczególniona w konstytucji oraz ustawach regulujących funkcjonowanie poszczególnych instytucji.

premier wydaje dekrety stanowiące rozporządzenia, kontrasygnowane przez odpowiedzialnych za poszczególne dziedziny ministrów. W niektórych obszarach rozporządzenia są jedyną regulacją, ale zwykle pełnią rolę aktów wykonawczych do wydanych już ustaw. W niektórych przypadkach przed wydaniem dekretu konieczne jest skonsultowanie go z Radą Stanu (fr. Conseil d'État), wtedy nosi on zwyczajową nazwę décrets en Conseil d'État. Dekrety nie poddane temu procesowi określane są jako dekrety uproszczone (décrets simples).

Poszczególni ministrowie mają uprawnienia do wydawania decyzji administracyjnych (arrêtés) w ramach zarządzanych przez nich instytucji, ale mają one niższą rangę legislacyjną niż ustawy i dekrety.

Władza ustawodawcza

Parlament francuski jest dwuizbowy. Składa się ze Zgromadzenia Narodowego i Senatu. Obie izby zbierają się na jedną sesję w roku trwającą od pierwszego roboczego dnia października do ostatniego roboczego dnia czerwca, ale w trakcie sesji nie może zebrać się na więcej niż na 120 posiedzeń. Odbywać się mogą także sesje nadzwyczajne zwoływane przez prezydenta na wniosek premiera lub większości członków Zgromadzenia Narodowego. Na czele każdej z izb stoi przewodniczący, kierujący jej obradami. Jednym z ważniejszych organów jest także biuro (prezydium), w którego skład wchodzą: przewodniczący, jego zastępcy, sekretarze, kwestorzy. W skład izb wchodzą komisje stałe (po sześć w każdej z izb) oraz komisje specjalne. Obie izby działają na podstawie wewnętrznie obowiązujących regulaminów

Mimo że uprawnienia parlamentu są mniejsze niż w Czwartej Republice, może on jednak doprowadzić do upadku rządu, jeżeli Zgromadzenie Narodowe przegłosuje absolutną większością wotum nieufności.

Gabinet ma silny wpływ na prace parlamentu. Istnieje tryb legislacyjny, w którym rząd składa projekt ustawy do parlamentu i jeżeli nie pojawi się wniosek o wotum nieufności dla gabinetu, to nowy akt prawny zostaje uchwalony bez głosowania. W przypadku, gdy parlamentarzyści będą chcieli zablokować ustawę, cała procedura może trwać maksymalnie 72 godziny (24 na złożenie wniosku o wotum nieufności i 48 na jego przegłosowanie).

Stosunek ustaw parlamentu do rozporządzeń rządu

We francuskim systemie prawnym istnieje różnica pomiędzy ustawami (loi) i związanymi z nimi aktami wykonawczymi, czyli rozporządzeniami (règlement) stanowionymi dekretami (décrets) wydanymi przez premiera.

Zgodnie z konstytucją Francji, jedynie poprzez ustawy mogą być regulowane następujące dziedziny życia:

prawa obywatelskie oraz inne najważniejsze uprawnienia przyznawane obywatelom, obowiązki obywateli związane z obroną kraju,

przyznawanie obywatelstwa, emigrację, małżeństwa oraz prawa rodzicielskie, dziedziczenie, darowizny,

ściganie i karanie za najcięższe przestępstwa, procedury karne, amnestie, powoływanie sądów oraz uprawnienia sędziów, prokuratorów i adwokatów,

podstawę opodatkowania, jego wysokość i sposób ściągania podatków jak również politykę monetarną,

ordynacje wyborcze do ciał obieranych w wyborach powszechnych,

uprawnienia urzędników służby cywilnej, oraz służb mundurowych,

nacjonalizację oraz prywatyzację mienia.

ogólne zasady organizacji systemu obrony narodowej,

uprawnienia i podział terytorialny samorządów oraz źródła ich finansowania,

system szkolnictwa,

stosunki pracy, tworzenie związków zawodowych, ubezpieczeń społecznych.

Parlament uchwala trzy rodzaje ustaw: konstytucyjne, organiczne i zwykłe. W drodze ustaw konstytucyjnych regulowany jest ustrój państwa. Ustawy organiczne są uchwalane w wyniku realizacji zapowiedzi konstytucyjnych. Stoją one wyżej w hierarchii niż ustawy zwykłe. Parlamentarzyści uczestniczą w głosowaniach osobiście. Jednak możliwe jest w wypadku nieobecności delegowanie głosu, zarówno na posiedzeniu plenarnym, jak i w komisjach.

Szczególną ustawą jest budżet państwa, który określa źródła finansowania oraz zobowiązania państwa.

Pozostałe obszary ładu prawnego są regulowane przez rozporządzenia rządu.

Procedury legislacyjne parlamentu

Inicjatywa ustawodawcza należy do rządu, a właściwie rady ministrów, jak również do odpowiednio licznej grupy parlamentarzystów. Projekt nowego prawa zgłoszony przez rząd określa się jako projet de loi, a ten złożony przez członków legislatywy jest nazywany proposition de loi. Każdy projekt ustawy rządowej jest opiniowany przez Radę Stanu (Conseil d'État), przed rozpoczęciem procesu ustawodawczego. Projekty ustaw proponowane przez grupę parlamentarzystów nie mogą zwiększać obciążenia budżetu bez podania źródła finansowania nowych wydatków.

Ustawy rządowe rozpoczynają swój proces legislacyjny w Zgromadzeniu Narodowym, a te zgłoszone przez członków którejś z izb legislatywy są rozpatrywane najpierw w tej izbie. Jeżeli przepisy proponowane przez obie izby różnią się między sobą, to powoływana jest specjalna komisja harmonizacyjna. Składa się ona po połowie z członków Senatu i Zgromadzenia Narodowego. Jeżeli jej prace zakończą się fiaskiem, to o ostatecznym tekście decyduje niższa izba parlamentu.

Nowe prawo musi być podpisane przez prezydenta. Na tym etapie głowa państwa, przewodniczący obu izb (fr. président), grupa 60 senatorów lub 60 posłów może zaskarżyć projekt przed Radę Konstytucyjną. Prezydent ma też prawo weta, które zmusza parlament do ponownego głosowania projektu ustawy. Jeżeli nowe prawo zostanie przegłosowane, to prezydent musi je podpisać. Po kontrasygnacie przez odpowiedniego ministra ustawa jest publikowana w dzienniku ustaw (fr. Journal Officiel de la République Française).

Zgromadzenie Narodowe

Zgromadzenie Narodowe (fr. Assemblée Nationale) jest niższą izbą parlamentu francuskiego. Składa się z 577 deputowanych (posłów) wybieranych na 5-letnią kadencję w systemie większości bezwzględnej. Podczas każdych wyborów głosowanie obejmuje cały skład Zgromadzenia Narodowego.

Po ukonstytuowaniu się nowo wybranego parlamentu, o tym kto zostanie premierem decyduje zwykle partia mająca najwięcej miejsc w parlamencie.

Senat

Senat składa się z 343 senatorów (rok 2008). Jego skład jest obierany przez około 145 tys. elektorów. Od 1 lipca 2004 r. kadencja senatora trwa 6 lat, a co 3 lata lata połowa składu izby jest wymieniana. Do 30 czerwca 2004 kadencja senatora trwała 9 lat, a co 3 lata odnawiano 1/3 składu izby.

Elektorzy to zwykle przedstawiciele władzy lokalnej. 322 senatorów reprezentuje swoje departamenty (fr. départements), 9 - terytoria zależne, zaś 12 – Francuzów mieszkających na emigracji.

Prerogatywy Senatu są bardzo ograniczone i zwykle rozstrzygający głos ma Zgromadzenie Narodowe. W historii Piątej Republiki izba wyższa zwykle była kierowana przez prawicową większość. Wynikało to z ordynacji wyborczej. Dziś wielu Francuzów uważa sposób obierania Senatu za zupełny anachronizm.

Rada Społeczno-Ekonomiczna

Rada Społeczno-Ekonomiczna (fr. Le Conseil Economique et Social ) jest ciałem doradczym. Nie bierze udziału w procesie legislacyjnym, ale konsultuje tworzone prawo, szczególnie w kwestiach związanych z gospodarką i sprawami społecznymi. Rada publikuje raporty, które są przesyłane do rządu i parlamentu oraz publikowane w dzienniku ustaw.

Władza sądownicza

Francuski system prawny opiera się na prawie stanowionym, jednak wyroki sądów mają znaczenie w interpretacji niektórych przepisów. Sądownictwo jest podzielone na powszechne oraz administracyjne.

Sądy powszechne

Sądy powszechne zajmują się rozstrzyganiem spraw cywilnych oraz karnych. System sądowniczy składa się z sądów trzech instancji - rejonowych, apelacyjnych oraz sądu kasacyjnego (Cour de cassation).

Sędziowie są urzędnikami państwowymi, jednak posiadają szereg praw, które chronią ich niezależność. Sędziów nie można przenosić ani awansować bez ich zgody. Na straży niezależności sędziów i prokuratury stoi Naczelna Rada Niezawisłości Sądownictwa (fr. Conseil Superieur de la Magistrature). Członkami rady są prezydent, minister sprawiedliwości, przewodniczący sądów administracyjnych i kasacyjnych oraz sędziowie i prokuratorzy reprezentujący samorząd zawodowy. Rada decyduje o nominacjach sędziowskich i prokuratorskich, ma prawo do prowadzenia postępowań dyscyplinarnych przeciwko sędziom.

Prokuratura odpowiada przed Ministrem Sprawiedliwości. W przeszłości prowadziło to do wielu podejrzeń, dotyczących umarzania spraw niewygodnych dla rządzącej partii. Niektórym postępowaniom dotyczącym skorumpowanych polityków próbowano ukręcić głowę, co wywoływało burzliwe debaty.

Ławnicy biorą udział tylko w sprawach dotyczących najcięższych zbrodni. Zgodnie ze standardem współczesnych państw demokratycznych, we Francji oskarżony jest niewinny, dopóki ponad wszelką wątpliwość nie udowodni mu się winy.

Sądownictwo administracyjne

Sądy administracyjne zajmują się rozstrzyganiem spraw spornych pomiędzy obywatelami a instytucjami państwa oraz między różnymi urzędami. Każda decyzja urzędnika może zostać zaskarżona. Sądownictwo administracyjne podobnie jak powszechne zapewnia możliwość apelacji. Wyroki rejonowych trybunałów administracyjnych, mogą podlegać apelacji do administracyjnych sądów apelacyjnych, a najwyższą instancją, do której można się odwołać jest Rada Stanu (fr. Conseil d'État) a dokładnie jej wydział zajmujący się pozwami.

Rada Stanu jest organem rządowym, pełniącym dwie funkcje: doradczą (doradza rządowi w sprawie projektów ustaw i ordonansów) oraz sądowniczą (jest najwyższą instancją sądownictwa administracyjnego). Formalnie na czele Rady Stanu stoi Premier, lecz faktyczne kierownictwo sprawowane jest przez wiceprezesa, nominowanego dekretem Rady Ministrów. Bliskie powiązanie Rady Stanu z administracją rządową bywa przedmiotem kontrowersji co do jej niezależności przy rozpatrywaniu skarg na działania organów administracji publicznej. Zgodnie z francuską doktryną prawa administracyjnego, sędzia administracyjny sam jest administratorem.

Rada Stanu rozpatruje również skargi dotyczące decyzji rządu. Jeżeli rozporządzenia wykonawcze lub inne decyzje władzy wykonawczej są sprzeczne z ustawami lub ogólnymi zasadami państwa prawa, mogą zostać unieważnione na mocy wyroku tego ciała.

Rada Konstytucyjna

Rada Konstytucyjna Francji (fr. Conseil Constitutionnel) rozpatruje akty prawne i ocenia, czy są one zgodne z konstytucją oraz traktatami międzynarodowymi. Wniosek o wszczęcie postępowania przed Radą Konstytucyjną mogą składać prezydent, przewodniczący Senatu (fr. président du Sénat), przewodniczący Zgromadzenia Narodowego (fr. président de l'Assemblée nationale), premier, 60 senatorów lub 60 posłów. Jednocześnie za niekonstytucyjne trybunał może uznać przepisy sprzeczne z Deklaracją Praw Człowieka i Obywatela (fr. Déclaration des Droits de l'Homme et du Citoyen) oraz Europejską Konwencją Praw Człowieka.

Rada Konstytucyjna składa się z 9 członków, z czego 3 jest mianowanych przez prezydenta, 3 przez przewodniczącego Senatu i 3 przez przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego. Ponadto do zasiadania w radzie mają prawo byli prezydenci Francji. Charakterystyczne jest to, że członkowie rady nie muszą mieć wykształcenia prawniczego, jednak utrwalił się zwyczaj konstytucyjny, aby takie wykształcenie posiadali.

Sądy rozrachunkowe

Sądownictwo rozrachunkowe zajmuje się audytem finansów państwa oraz innych instytucji publicznych. Jego struktura opiera się na lokalnych sądach rozrachunkowych, a instytucją odwoławczą jest tutaj Naczelny Sąd Rozrachunkowy (fr. Cour des Comptes). Ciało to publikuje coroczny raport, który czasami staje się wstępnym materiałem dla działań prokuratury.

Władze samorządowe

Francja jest państwem silnie scentralizowanym. Cały kraj jest podzielony na departamenty (fr. département), odpowiadające polskim powiatom. W każdym z nich władzę za ramienia rządu sprawuje prefekt. Jednak w roku 1982 Francja rozpoczęła proces decentralizacji. Część uprawnień administracyjnych oraz nadzór nad pewnym wycinkiem spraw podatkowych przekazano politykom lokalnym. W marcu 1986 roku pierwszy raz odbyły się bezpośrednie wybory do lokalnych rad regionalnych. Proces decentralizacji trwa do dnia dzisiejszego, jednak urzędy centralne zachowały jak dotąd sporą władzę.

Podział administracyjny opiera się na:

około 36000 gmin (fr. commune) zarządzanych przez rady oraz merów,

100 departamentów (fr. département) posiadających rady (fr. conseil général),

26 regionów (fr. région), z tego 22 we Francji metropolitalnej i 4 regiony zamorskie, kierowanych przez rady regionalne (fr. conseil régional).

Władze różnych szczebli prowadzą działalność publiczną na różnych poziomach. Przykładem może być tutaj edukacja, gdzie gminy zarządzają szkołami podstawowymi, departamenty średnimi, a regiony wyższymi. Jednak władze lokalne we Francji zajmują się tylko utrzymaniem budynków, natomiast programy nauczania i nadzór nad nauczycielami jest w gestii Ministerstwa Oświaty.

SYSTEM POLITYCZNY WLK BRYTANII

Ustrojem politycznym Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej jest monarchia parlamentarna, w ramach której funkcjonuje system gabinetowo-parlamentarny. Pod względem terytorialnym Wielka Brytania jest unią realną poszczególnych części składowych. Formalnie jest to państwo unitarne o silnym stopniu decentralizacji.^[1] Podstawy systemu prawnego stanowią konwenanse konstytucyjne, ustawy ustrojowe, prawo zwyczajowe, zasady ustrojowe^[2] oraz krajowe prawo stanowione, a także prawo Unii Europejskiej.^[3] Do najważniejszych organów państwa zalicza się monarchę, dwuizbowy Parlament i Gabinet wraz z Premierem. Dla ustroju charakterystyczny jest również system dwupartyjny i związane z nim funkcjonowanie gabinetu cieni.

Historia 

 Charakterystyczną cechą „ustroju politycznego Wielkiej Brytanii jest nieprzerwany rozwój urządzeń politycznych dokonywany z zadziwiającą ciągłością. Nie są to dzieje burzenia starego i budowania nowego ustroju, lecz raczej historia nieuchwytnych modyfikacji, bardzo powolnych zmian. Łatwo można stwierdzić poważne różnice pomiędzy ustrojem politycznym jednej epoki i następnej, oddalonej od niej o jeden bądź kilka wieków, trudno natomiast wykryć zmiany przy porównaniu okresów dwóch najbliższych pokoleń. Rzadko, bowiem można wskazać dokładna datę zmian, wszystko dzieje się „około” tego lub owego roku albo nawet „w ciągu” tego czy innego pokolenia”.

  Ten fakt stanowi pierwszą trudność w zajmowaniu się historią ustroju WB. Nie można, bowiem jednoznacznie stwierdzić, kiedy system czysto monarchiczny przeszedł
w demokrację, gdyż takich perturbacji, jak podkreśla Gdulewicz, nie było. Jednakże ta sama publikacja podaje podział na 3 okresy, które układają w niemalże systematyczną całość ową ewolucję:

1. Okres kształtowania się reprezentacji ogólnonarodowej. Oddzielenie się parlamentu  od władzy królewskiej. Zakończony w XVI wieku. Okres ten uregulował
w pewnym stopniu stosunki panujące między władzą wykonawczą a ustawodawczą. W tym czasie powstawały zalążki parlamentaryzmu. Początek tego procesu datuje się już a XII wiek, kiedy to dynastia normandzka była wypierana przez Plantagenetów. Oczywiście miejscem powstawania takiego tworu mógł być tylko dwór królewski, czyli ówczesny ośrodek życia kulturalnego i politycznego. Wyróżniamy:

         Kurię Królewską (Curia Regis) – zgromadzenie dygnitarzy przy dworze królewskim

         Zgromadzenie Wasali

o       Rada Zwykła (Concilium Ordinarium) – najbliżsi doradcy Korony

o       Wielka Rada (Magnum Concilium) – zgromadzenie króla i baronów.

 

To właśnie Wielka Rada, w składzie, której od 1215 roku zasiadali biskupi, opaci, baronowie
i hrabiowie, a od 1265 kiedy to przestała być zjazdem feudałów, a stała się organem reprezentacji również rycerstwa oraz mieszczan stała się Parlamentem i tą datę przyjmuję się jako rok jego powstania.

 

 

Sama nazwa parlament, czyli parlamentum została zastosowana w tym samym czasie, czyli za panowania Henryka III (1216-1272). Była tłumaczona jako sklep z gadaniną lub konferowanie. Oczywiście nie było to zgromadzenie w żaden sposób podobne do dzisiejszego. Była to ciągle rada królewska, ale rozszerzona o głos przede wszystkim mieszczan - „ciało to było na równi ciałem ustawodawczym i administracyjnym, finansowym i sądowym”.

 

Największym osiągnięciem tego okresu jest uchwalenie w 1215 r. Wielkiej Karty Wolności (Magna Charta Liberatum), która to wciąż stanowi część prawodawstwa składającego się na  Konstytucję WB, o której będzie mowa w dalszej części pracy. Karta:

• Dawała okrojoną niezależność Rady w sprawach finansowych i sądowych,

• Zabraniała ściągania podatków bez jej zgody,

• Była zalążkiem sądów przysięgłych, czyli sądzenia równych przez równych (czyli szlachtę przez szlachtę, inne równości w tym momencie historycznym nie wchodziły w grę),

• Regulowała kary majątkowe,

• Stanowiła prawo oporu, czyli możliwość legalnego wystąpienia przeciw królowi
  w razie łamania postanowień Karty.

 

Opisuję Kartę dość szczegółowo, ponieważ jest ona jako dokument niemalże tym, czym Deklaracja Niepodległości dla Amerykanów. Oczywiście pomijam aspekty klasowe, ponieważ poruszamy się w epoce feudalnej. Jednocześnie przypominam, że w Polsce pierwsze zalążki przywilejów pojawiają się dopiero za Kazimierza Wielkiego, czyli 100 lat później i to w na pewno nie parlamentarnej formie.

Kolejne wydarzenie tego okresu, które wymaga opisania to podział Wielkiej Rady
w XIV w. na dwie izby, czyli Izbę Lordów (House of Lords) i Izbę Gmin (House of Commons), a nie wyodrębnienie się jak w XVIII w. we Francji trzech stanów: duchowieństwa, szlachty i mieszczan. Oczywiście cały czas na czele obu izb pozostawał król. Ustalono również zasadę w myśl, której ważność każdej z ustaw gwarantowało jedynie poparcie obu izb i króla. Można dodać, że decyzje parlament podejmował według zasady kolejnego rozpatrywania sprawy przez obie izby, nie osobnego rozpatrywania stanowego jak to miało miejsce w innych paramentach. To angielska praktyka jest dzisiejszym standardem i klasyką parlamentaryzmu.     

 

 

Wiek XV to początek projektów ustaw tzw. bills, czyli odpowiedzi na petycje przedkładane królowi. Jest to początek inicjatywy ustawodawczej parlamentu. Oprócz tego „od 1377 roku Izba Gmin posiada prawo wniesienia przez Izbę Lordów skargi przeciwko osobom urzędowym oskarżonym o nadużycie władzy, defraudację itp. v– procedura ta będzie zwana impeachmentem. Ta ogromnie istotna procedura zapisała się na stałe w ustrojach wielu państw i jest wykorzystywana do dnia dzisiejszego w rozwiniętych demokracjach (USA, Litwa, etc.).

 

 

Od XIV w, król musiał zapewniać w przysiędze koronacyjnej, że będzie respektował prawa ustanowione przez parlament. Jednak jako monarcha miał prawo prerogatywy, czyli dekretów królewskich omijających parlament. Później u boku króla utworzono Tajną Radę (Privy Council), szybko stała się instrumentem wykonawczym woli królewskiej.

 

Od XV w. w Anglii ewoluuje mandat poselski jako reprezentacja narodowa. W 1406 r. wydano przepisy regulujące powoływanie posłów do Izby Gmin. Dzięki temu w XVIII
w. zaistniała instytucja wolnego mandatu poselskiego, która dawała deputowanemu swobodę głosowania.

 

Od 1541 r. król musiał zapewnić poszanowanie nietykalności członków parlamentu, swobody dyskusji oraz swobodnego dostępu do tronu (w ramach zdrowego rozsądku) dla jego członków.

 

2. Okres walki parlamentu z monarchią, uwieńczony ukształtowaniem się systemu parlamentarnego w XVII w. (epoka Stuartów).

 

To oczywiście czas Rewolucji Angielskiej [16] i walki monarchii z parlamentem. Owe wydarzenia polityczne doprowadziły w efekcie do podpisanie w 1628 r. przez króla Petycji o Prawach (Petition of Rights), w których to przyznawał się do łamania Karty Wolności i wielu innych wykroczeń. Zamknęła ona drogę do absolutyzmu i była kolejnym po Wielkiej Karcie krokiem do umocnienia pozycji parlamentu i wolności obywatelskich.

 

 

Konflikt kończy się w latach 1668-1689 okresem „Chwalebnej Rewolucji” (Glorius Rewolution). Przypieczętował on pozycję obu Izb. Odtąd już nigdy król nie zakwestionuje jego roli. Dało to początek bumowi gospodarczemu i kulturalnemu, a przede wszystkim stabilizacji.

Również i ten okres posiada swoje milowe akty prawne: Habeas Corpus Act (1679), Ustawa o Prawach (Bill of Rights) z 1689 r. Podstawą do kształtowania się demokracji parlamentarnej była uchwalona 1701 r. Ustawa o Następstwie Tronu (Act of Settlemnet) oraz wcześniejsza Petycja o prawach.

 

Najważniejszy z nich to Ustawa o Prawach. Ostatecznie potwierdzono wyłączność parlamentu do stanowienia podatków oraz innych obciążeń, regulowanie wielkości armii a także najważniejsze - stanowienie prawa. Bardzo ciekawa regulacja to część mówiąca o tym, że to parlament jest forum do dociekania krzywd obywatelskich doznanych od Korony. Obowiązuje do dziś. Jednocześnie dokument był gwarantem wolności słowa, debat oraz zalecał częste zwoływanie sesji parlamentarnych.

 

„Niewątpliwym osiągnięciem tego okresu było utrwalenie zasad, ze król, zgodnie z rozpowszechnioną w Anglii doktryną Johna Locke’a, podlega prawu. Jego władza nie jest pochodzenia boskiego, lecz stanowi wynik umowy zawartej ludem. Do obowiązków panującego należy ochrona wolności i własności. Król ma prawo wykonywania przekazanej mu władzy, dopóki jej nie nadużywa – w przeciwnej sytuacji lud może go jej pozbawić.” To chyba najistotniejszy powód, dzięki któremu nie doszło do rewolucji rodem z Francji. Realna perspektywa utraty przywilejów królewskich skutecznie wyhamowała władcze zapędy monarchów. Wybrali wygodne życie, niż nieograniczoną władzę i problemy z nią związane, ale to tylko moje skromne zdanie. Jednakże do dziś poparcie dla monarchii jest bardzo wysokie i z tego, co wiem nikt nie planuje jej obalania, więc chyba nikt nie stracił na tej transakcji.

 

 

Jeszcze jednym godnym odnotowania faktem niech będzie utworzenie Gabinet Council, czyli kręgu złożonego z najbliższych królowi ministrów w miejsce Tajnej Rady.  Od 1695 w skład tej rady powoływano członków partii, która zwyciężyła w wyborach, bo koniec XVII w. to czas kształtowania się pierwszych partii politycznych, czyli wigów i torysów. Rada ewoluowała i już w 1705 roku Izba Gmin uchwaliła, że minister powinien legitymować się mandatem parlamentarnym, Po części zapobiegło to wyłączności lordowskiej w Gabinecie. Ten krok zakończył praktycznie proces powstawania współczesnego ustroju. Teraz pozostało już tylko go udoskonalać. O tym mówią następne okresy.

 

3. Okres umacniania się systemu parlamentarno - gabinetowego w wieku XVIII
 i pierwszej połowie wieku XI.

 

Datuje się go na czas nowej dynastii panującej. Dla przypomnienia dodam, ze dynasta hanowerska wywodzi się z kręgu kultury germańskiej. Jerzy I i Jerzy II nie byli zapoznani
z prawem i zwyczajami angielskimi, a nawet z językiem! Dlatego zachowali „pod angielską koroną niemiecki sposób myślenia”.Stało się to przyczyną nieobecności króla na obradach parlamentu i gabinetu, ponieważ nic nie rozumiał, więc nie miał, co tam robić. Jego funkcję, czyli przewodniczenie, przejął z czasem pierwszy minister – premier, czyli pierwszy Lord Skarbu.

 

Rok 1782 przyniósł kolegialną odpowiedzialność gabinetu przed parlamentem. Dzięki temu podobnie jak w Polsce dziś, tam wtedy wyklarowała się zasada, że jeśli premier nie ma poparcia Izby Gmin, czyli Izby Niższej, król rozwiązuje izbę i odbywają się nowe wybory.

W tym czasie następuje powolna, acz znacząca zmiana. Do tej pory to król praktycznie udzielał zaufania gabinetowi, parlament był trochę obok. Tak już w XIX wieku parlament zagarnia dla siebie  funkcję powoływania faktycznego gabinetu i zamiast go zwalczać, korzysta z jego uprawnień. Jednak punkt, który mówi o odpowiedzialności gabinetu przez Izbą Gmin ma echo, które z kolei mówi, że premier na polecenie króla może ją rozwiązać.
W tym momencie „władza króla staje się nominalna”.

 

4. Czasy najnowsze, których cechą charakterystyczną staje się dominacja egzekutywy (gabinetu i premiera) nad legislatywą.

 

Ostatni okres ewolucji parlamentaryzmu to już właściwie ostatnie jego szlify. Kończy się formować system partyjny. Monarcha ma ustabilizowaną pozycję. Brakuje tylko poszerzenia głosu ludu. Nie zapominajmy, że nadciąga kolejny kataklizm – komunizm, faszyzm, a później totalitaryzm. Tu kolejny ukłon w stronę Brytyjczyków. Nie mogąc walczyć z klasą robotniczą, nadają jej prawa wyborcze. Zniesienie cenzusu majątkowego i innych uregulowań obowiązujących niezmiennie od średniowiecza to rok 1832 i reforma prawa wyborczego, rozszerzyła prawo wyborczego na „solidną i szacowną klasę średnia”. W dalszej kolejności rozszerzono zasadę powszechności i nadano prawa wyborcze kobietom. Jednocześnie kończy się okres panowania arystokracji. System dwupartyjny mocno zakorzenia się w ustroju. Wojny światowe przynoszą natomiast wzrost interwencjonalizmu państwowego, tak samo jak np. w USA.

 

Społeczeństwo i skutki wojny to kolejne progi, które przekracza system parlamentarno – gabinetowy. Izba Gmin powoli traci swoją równorzędność z gabinetem. Powodują to silne osobowości polityczne. W. Churchill, M. Thatcher to ludzie dzięki, którym funkcja premiera staje się nadrzędną w procesie zarządzania krajem.

 To wszystko czyni nieadekwatną oficjalną nazwę ustroju politycznego Wielkiej Brytanii: monarchia konstytucyjna. Gdyż faktycznie w ustroju jako w mechanizmie, nie ma króla, gdyż jego funkcja jest marginalna, a akt zwany konstytucją – de facto – nie istnieje. Jedyne co, można powiedzieć w jej obronie, to niezaprzeczalny fakt oparcia systemu ciągle na autorytecie władcy, co gwarantuje stabilność marki politycznej WB.

 

 Konstytucja 

 

Zacznijmy od terminologii: „konstytucja (od łac. constituo,-ere - urządzać, ustanawiać, regulować) to ustawa zasadnicza wyposażona w najwyższą moc prawną, regulująca podstawy ustroju państw., określająca zasady organizacji i powoływania najważniejszych ogniw aparatu państw. oraz normująca podstawowe prawa i obowiązki obywatela. Konstytucja jest aktem nadrzędnym w stosunku do całości porządku prawnego, normy konstytucji stanowią podstawę i punkt wyjścia pozostałych norm w państwie, które powinny konkretyzować normy konstytucji i nie mogą być z konstytucją sprzeczne. Konstytucję cechuje specyficzna forma: jest to dokument traktujący o specjalnym sposobie uchwalania konstytucji, dokonywania w niej zmian i o jej szczególnej strukturze wewnętrznej”.

 

Taką definicję podają współczesne encyklopedie i słowniki. W myśl tego W. Brytania „konstytucji jako ustawy zasadniczej nie posiada”.Jako monarchia konstytucyjna
o systemie politycznym definiowanym jako parlamentarno gabinetowy ma cały zbiór aktów, które to składają się na Konstytucję materialną złożoną nieskodyfikowaną. Brak Konstytucji jako ustawy jest specyficzną cechą ustroju WB. Podobne zjawisko obserwujemy w Izraelu i Nowej Zelandii, czyli zaskakująco skutecznie działających państwach, które mogą poszczycić się bardzo wysokim PKB na jednego mieszkańca.

 

Na prawo konstytucyjne WB składają się następujące źródła prawa:

 

1.      Prawo Stanowione (statute law) -  należą do niego podstawowe akty państwowe przyjęte przez parlament:

a.       Magna Charta Liberatum – 1215 r.

b.      Petycja Prawa – 1626 r.

                  c.       Habeas Corpus Act – r.1679 r.

d.      Bill of Rights – 1689

e.       Ustawa Sukcesyjna – 1701 r.

f.        Ustawy o funkcjonowaniu parlamentu –  z lat 1911 i 1949 r.

g.       Ustawy określające prawa wyborcze –  z lat 1872, 1868, 1883, 1970, 1975, 1983, 1985, 1987 r.

h.       Ustawy o ustroju organów sprawiedliwości – 1971 r.

i.         Ustawy o ustroju samorządu lokalnego – 1972 r.

                  j.        The Life Peerage Act – 1958 r. – reforma Izby Lordów

k.      Ustawa o prawie wyborczym lordów   - 1963 r.

                  l.         Ustawa o Izbie Lordów (The House of Lords Act) – 1999 r.

m.     Ustawy o ministrach Korony – 1937 i 1964 r.

 

2.      Prawo Precedensowe (case law), czyli orzecznictwo sądowe. Wyroki stanowią precedensy, które stają się częścią prawa. Najwyżej ceni się wyroki
i rozstrzygnięcia Izby Lordów.

 

3.      Konwenanse Konstytucyjne (convetions of the constitution) – są to zwyczaje i praktyki, które z czasem stały się prawem przez włączenie do ustaw. Konwenans może się przeterminować i wyjść z użycia. Taki proces to desuetudo. Najważniejsze konwenanse regulujące zasady systemu parlamentarno – gabinetowego to:

a.       obowiązek rezygnacji rządu, który stracił zaufanie Izby Gmin;

b.      kolegialna odpowiedzialność gabinetu przed Izbą Gmin za ogólna politykę
i działalność poszczególnych resortów administracji;

c.       powierzenie funkcji i misji tworzenia rządu przez monarchę liderowi partii posiadającej większość mandatów w Izbie Gmin;

d.      rezygnacja premiera jako szefa rządu równoznaczna jest z dymisją wszystkich członków rządu;

e.       złożenie rezygnacji przez premiera, jeśli jego partia w wyniku wyborów parlamentarnych utraciła większość w Izbie Gmin;

f.        zasada, że premier musi być członkiem Izby Gmin;

g.       zmiany w prawie wyborczym oraz ustroju parlamentu uzgadniane są przez obie partie polityczne na konferencji pod przewodnictwem spikera;

h.       instytucje premiera, gabinetu, opozycji JKMmości

i.         zwoływanie sesji parlamentu, co roku.

 

4.      Dzieła, Traktaty i Podręczniki Prawnicze to zbiór nakazów
i dyrektyw, które interpretuje się w sytuacji wykładni stosowania prawa.

 

Możemy podsumować: „tak szeroki system źródeł, ich niekonwencjonalny charakter, wyróżniający się w ich jednakowej mocy prawnej, brak sądowej kontroli konstytucyjności ustaw powoduje, że konstytucja ta ma charakter elastyczny. Niemniej obowiązujące konwenanse nakazują, aby propozycja konstytucji przedstawiona była suwerenowi politycznemu – narodowi – w trakcie wyborów powszechnych.”

 

Biorąc pod uwagę duże znaczenie niepisanych praktyk i ważność procesów, które je regulują trzeba przyznać, że Brytyjczycy to bardzo zdyscyplinowany naród, jeśli można nazwać ich oczywiście narodem. Uważam, że taka budowa ustawy zasadniczej i wzorowa efektywność ustroju, WB świadczy o wysokiej kulturze politycznej i prawnej panującej w tym kraju, a także o tradycjach w poszanowaniu prawa.

Parlament 

Mam nadzieję, że moje historyczne wprowadzenie, choć trochę wyklarowało przebieg ewolucji i wyłonienie się elementów systemu politycznego Wielkiej Brytanii. Teraz chciałabym przedstawić zarys jego funkcjonowania z podziałem na poszczególne elementy składowe. Zajmę się tylko parlamentem Angielskim.

Parlament WB składa się formalnie z monarchy, Izby Lordów i Izby Gmin. Są to dwie izby i monarcha w parlamencie, a nie 3 izby.

 

Poniższy schemat przedstawia powiązania polityczne tych grup

W gestii parlamentu leży:

1. Władza ustawodawcza. Teoretycznie, wszystkie trzy człony parlamentu muszą zgodzić się na wprowadzenie nowego prawa; natomiast Izba Lordów posiada jedynie prawo veta zawieszającego, które w dodatku nie ma zastosowania przy uchwalaniu budżetu.

2. Nadzór nad pracą rządu. Izba Gmin oraz Izba Lordów nadzorują prace rządu poprzez system debat, interpelacji oraz powoływanie specjalnych komisji.

3. Kontrola finansów państwa. Ustalanie podatków oraz stanowienie budżetu należy do obowiązków Izby Gmin.

4. Obrona praw jednostki. Każdy obywatel, który czuje, że został potraktowany niesprawiedliwie może zwrócić się o pomoc do swojego przedstawiciela w Izbie Gmin lub sądu apelacyjnego.

5. Wdrażanie dyrektyw Unii Europejskiej. W obydwu Izbach działają specjalne komisje których zadaniem jest dokładne badanie unijnych dyrektyw przed wprowadzeniem ich jako praw.

6. Parlament wprowadza również niezbędne zmiany w przepisach prawnych dostosowując je do wymogów prawa europejskiego.

7. Dyskusja nad aktualnymi problemami. Obydwie izby Parlamentu debatują nad kwestiami o istotnym znaczeniu dla społeczeństwa brytyjskiego oraz nad ważnymi wydarzeniami międzynarodowymi. Tematyka tego rodzaju debat nie jest niczym ograniczona.

To parlament ma bardzo ważne prawo, chodzi mianowicie o zasadę suwerenności, która to sprawia, że absolutnie nikt nie może podważyć woli parlamentu i unieważniać jego ustaw i decyzji.

Jednakże rząd może ograniczyć to prawo w fazie procedury ustawodawczej przez:

1.      Zamknięcie dyskusji

2.      Gilotyny

3.      Kangura

Przykłady ustaw:

        Projekty ustaw publicznych (public bills)

        Projekty rządowe (government bills)

        Prywatne projekty ustaw (private member’s bills)

        Projekty ustaw prywatnych (private bills)

        Projekty ustaw finansowych (money bills)

        Projekty ustaw mieszanych (hybryd bills).

  

Izba Lordów 

Izba Lordów – Izba Wyższa – (House of Lords)

Pełna, oficjalna nazwa Izby Lordów to: "The Right Honourable The Lords Spiritual and Temporal of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland in Parliament Assembled". Izba Lordów, podobnie jak Izba Gmin spotyka się w Pałacu Westminsterskim. Jej obrady plenarne odbywają się w tzw. czerwonej sali, obrady Izby Gmin odbywają się w sali zielonej.

 

Izba ta nie jest organem objętym kadencją. Jej skład jest wyłaniany na podstawie zasad dziedziczenia i mianowania. Pod koniec 1999 roku prawo do zasiadania w niej miało 670 członków:

        525 lordów dożywotnich, mianowanych przez monarchę, osoby zasłużone
w życiu publicznym państwa,

        26 lordów duchownych – hierarchowie Kościoła anglikańskiego: arcybiskupi Canterbury i Yorku, biskupi Londynu, Dhruam i Winchesteru, oraz innych 21 z urzędu,

        27 lordów prawa, dożywotnio mianowani przez monarchę, tworzą trzon władzy sądowniczej,

        92 lordów dziedzicznych.

 

Izba przechodziła szereg reform,ale ta najbardziej aktualna z 1999 roku stanowiła, że posiadanie tytułu lorda dziedzicznego nie obliguje do automatycznego zsiadania w Izbie Lordów. 410 lordów wybrało z pośród siebie 75.

 

Na czele Izby stoi lord kanclerz, który ma mniejsze uprawnienia niż speaker, ale jest jednocześnie ministrem sprawiedliwości i najwyższym funkcjonariuszem państwowym angielskiego sądownictwa.

 

Izba Lordów pełni funkcję najwyższego sądu apelacyjnego dla całej Wielkiej Brytanii z zakresu prawa cywilnego oraz w sprawach karnych dla Anglii, Irlandii Północnej i Walii (Szkoci mają osobny sąd). Sąd Izby Lordów działa jako Komisja Apelacyjna Izby, a jej orzeczenia zawiera cała Izba.

Izba Gmin 

Izba Gmin -  Izba Niższa – (House of Commons)

Liczy obecnie 646 członków wybieranych według ordynacji większościowej, w jednomandatowych okręgach, o czym wspomnę jeszcze przy okazji omawiania partii politycznych. Do wygranej potrzebna jest zwykła większość głosów. Aby uniknąć długów i tłoków na listach wyborczych, kandydat [46] musi wpłacić 500 funtów kaucji  zwrotnej, jeśli uzyska więcej niż 5 % głosów. Musi również posiadać poparcie 10 obywateli.

 

Co ciekawe Izba Gmin nie jest objęta kadencją! W WB systemie istnieje termin „pełnomocnictwa” i tak parlament może skrócić kadencję lub ją wydłużyć, co miało miejsce, np.: podczas obu światowych wojen. Jest to charakterystyczna cecha parlamentu angielskiego.

 

Podobnie jak polski sejm, posiada marszałka, WB posiada speakera, który jest odpowiedzialny za pracę parlamentu, przebieg sesji i czuwanie nad regulaminem i dyscypliną Izby.

 

Miejscem posiedzeń parlamentu jest Pałac Westminster w Londynie. Izba Gmin dekorowana jest na zielono i jej wystrój jest raczej skromny w porównaniu z Izbą Lordów. Składają się nań dwa rzędy ław przedzielonych po środku przejściem. Ze względów historycznych, przejście to ma zawsze szerokość "dwóch i pół długości miecza". Spiker zajmuje miejsce na końcu sali, członkowie rządu po jego prawej stronie, a opozycja - po lewej.

 

Od niedawna Izba Gmin spotyka się też w sali Westminster Hall, choć na razie jest to eksperyment i dyskutuje się tam jedynie na nie kontrowersyjne tematy. Spotkania odbywają się w poniedziałki, wtorki, środy, czwartki i niektóre piątki. Sesje sobotnie odbywają się tylko w wyjątkowych wypadkach; ostatni taki przypadek miał miejsce podczas wojny
o Falklandy/Malwiny.

 Monarcha 

Jest oficjalnie głową państwa, ponieważ Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii
i Irlandii Północnej jest monarchią konstytucyjną. Od 6.02.1952 r. tą funkcję pełni królowa Elżbieta II, która również jest głową Kościoła anglikańskiego w Anglii.

 

W Wielkiej Brytanii tron jest dziedziczny i przechodzi z ojca na najstarszego syna lub, jeśli nie ma syna wtedy obejmuje go najstarsza córka. Małżonek/a króla nie ma żadnych pełnomocnictw królewskich.

 

 

Władca stoi na czele władzy wykonawczej i równocześnie jest jednym z członków brytyjskiej legislatywy. Ma szereg uprawnień, które w rzeczywistości są funkcjami reprezentacyjnymi, a faktyczna władza scedowana jest na poszczególnych ministrów
 i organy państwowe. Są to:

1. dowództwo nad armią,

2. prawo veta wobec ustaw,

3. mianowanie sędziów,

4. mianowanie parów,

5. zawieranie i ratyfikowanie umów międzynarodowych,

6. urzeczywistnienie prawa łaski,

7. wypowiadanie wojny,

8. nadawanie tytułów szlacheckich, 

9. zwoływanie, odraczanie i rozwiązywanie parlamentu.

Realne prawa monarchy ujęte w słowach:

1. „udzielanie rady,

2. zachęcanie,

3. ostrzeganie”.

Monarcha musi podpisać każdą dostarczoną mu ustawę. Swoje prerogatywy wykonuje w formie:

1. rozporządzeń w radzie ( Orders In Council)

2. zarządzeń królewskich (Warrants)

3. rozporządzeń królewskich z odręcznym podpisem (Orders under Sign Manual).

W prawie precedensowym jest wzmianka w myśl, której: „ król nie może czynić źle” i król nie może działać sam”, więc król nie ponosi żadnej odpowiedzialności za swoje decyzje. Monarcha nie uczestniczy w zebraniach gabinetu.

 

Obecnie monarcha to funkcja reprezentacyjna i historyczna, wręcz symboliczna. Rodzina królewska żyje za pieniądze podatników i gra w polo. Jednak królowa to symbol jedności królestwa i reprezentant honorowy Wielkiej Brytanii w świecie.

 Gabinet, rząd i premier 

Wydawałby się, że podobnie jak w Polsce rząd i gabinet to jeden organ. Jednak w WB rząd to wszyscy ministrowie powołani przez premiera bądź monarchę, o którym to podziale powiem później. Gabinet natomiast to już ścisły zespół premiera i praktycznie organ rządowy, jego trzon.. Zbiera się on dwa razy w tygodniu przy Downing Street 10, w siedzibie premiera. Jak już wspominałam, po ogłoszeniu wyników wyborów do Izby Gmin, monarcha powierza zadanie utworzenia rządu liderowi zwycięskiej partii, który staje się jednocześnie premierem (prime minister - pierwszy minister), I lordem skarbu oraz minister ds. administracji. Wspominałam również o tym, że jednym z konwenansów jest to, że premier musi być członkiem jedne z Izb.

W parlamencie WB występuje prawo echa, które stanowi, że gabinet ma swój cień.
I tak: „Lider najsilniejszej w parlamencie partii opozycyjnej obejmuje stanowisko Lidera Opozycji Jej Królewskiej Mości. Otrzymuje przy tym służbową pensję w wysokości połowy pensji premiera. Partia opozycyjna powołuje własny rząd z pełną obsadą ministerialną (tak zwany gabinet cieni), dzięki czemu w jest każdej chwili gotowa by przejąć władzę. Ponadto, członkowie gabinetu cieni mają rywalizować w trakcie debat parlamentarnych ze swoimi rządowymi odpowiednikami”.

 

Współcześnie system parlamentarny pozycja rządu i gabinetu cieni służy jako kanwa do gry politycznej zwanej „Debatą”. Jest to rodzaj dyskusji na zasadzie kontrargumentów ocenianej przez sędziów. Gra toczy się na takich samych zasadach i przy zachowaniu etykiety parlamentu WB. Wojna argumentów i dyskusji. Skład rządu liczy około 100 osób, ale w pełnym składzie rząd nie zbiera się nigdy.

Rząd dzieli się na:

  senior ministers (ministrowie właściwi lub ministrowie Korony), kierujących pracą poszczególnych resortów,
  junior ministers (ministrowie młodsi) – są podporządkowani seniorom, zadaniem, których jest przede wszystkim zapewnianie łączności pomiędzy rządem a Izbą Gmin.

Rząd w całości ponosi solidarną odpowiedzialność polityczną przed Izbami. [56] Dodatkowo członkowie rządu dzielą się na:

        Sekretarzy Stanu – kierownicy głównych resortów,

        Ministrów Resortowych – kierownicy reszty resortów,      

        Minister finansów – kanclerz skarbu    

        Minister sprawiedliwości- lord kanclerz

        Ministrowie Nieresortowi – ministrowie bez teki,      

       Lord strażnik Tajnej Pieczęci      

       Lord – Prezydent tajnej Rady     

        Kanclerz księstwa Lancaster

        Radcy Prawni Korony,

        Ministrowie Stanu

        Ministrowie Młodsi.

 

Skład ścisłego gabinetu brytyjskiego (stan na grudzień 2000 r.):

        Premier i I lord skarbu oraz minister ds. administracji państwowej

        Wicepremier-i sekretarz stanu ds. ochrony środowiska; transportu i regionów

        Lord kanclerz

        Sekretarz stanu ds. zagranicznych i brytyjskiej Wspólnoty Narodów

        Sekretarz stanu ds. wewnętrznych

        Kanclerz skarbu

        Sekretarz stanu ds. obrony

        Przewodniczący Tajnej Rady i przywódca większości rządowej w Izbie Gmin Minister ds. gabinetu i kanclerz księstwa Lancaster

        Lord strażnik Tajnej Pieczęci oraz przywódca większości rządowej w Izbie Lordów i minister ds. kobiet

        Minister ds. rolnictwa, rybołówstwa i aprowizacji

        Sekretarz stanu ds. handlu i przemysłu

        Sekretarz stanu ds. ubezpieczeń społecznych

        Sekretarz stanu ds. Walii

        Sekretarz stanu ds. Szkocji

        Sekretarz stanu ds. Irlandii Północnej

        Sekretarz stanu ds. kultury, mediów i sportu

        Sekretarz stanu ds. edukacji i zatrudnienia

        Sekretarz stanu ds. zdrowia

        Sekretarz stanu ds. rozwoju międzynarodowego

        Główny sekretarz ds. skarbu

Bardzo przebiegłym kruczkiem prawnym jest możliwość wykorzystania mocy , która daje premierowi możliwość rozwiązania parlamentu przed czasem. Robi to w chwili, kiedy jego partia ma duże poparcie i szanse na wygranie wyborów. Jest to częsta praktyka. Odnośnie władzy wykonawczej można dodać jeszcze, że istnieją również komitety gabinetu koordynujące pracę ministrów, np. Gabinet Częściowy ( Partial Cabinet) oraz oczywiście Sekretariat Gabinetu koordynujący pracę gabinetu.

Co zaś się tyczy  uprawnień gabinetu i rządu to są one prawie takie jak w Polsce. Jednakże ostatnimi czasy następuje scedowanie roli parlamentu na rzecz premiera
i prawdopodobnie system z parlamentarno – gabinetowego będzie dążył do gabinetowo – parlamentarnego. Dzieje się tak, ponieważ wzrasta autorytet premiera, a w ostatnich kilkudziesięciu latach to stanowisko piastowały wielkie osobowości, więc jest oczywiste, że władzę dzierży silny.  

System partyjny

Model brytyjski to stabilny dwupartyjny system z dwoma czołowymi partiami: Partią Pracy i Partią Konserwatywną . Ta stabilizacja w mniejszym lub w większym stopniu trwa od  1922 r. Obok tych dwóch partii można jeszcze wspomnieć o Liberalnych Demokratach, Partii Liberalnej oraz ostatnie z liczących się ugrupowań - Partia Niepodległości Zjednoczonego Królestwa. Jednakże zamieszczam aneks dla odnotowania faktu, że w WB istnieją np. partie faszystowskie, skrajnie prawicowe i lewicowe.

Dwupartyjność pozwala utworzyć stabilny większościowy rząd. Dwupartyjność wynika z systemu wyborczego, który ustanawia okręgi jednomandatowe, co skutkuje marginalizacją mniejszych ugrupowań. Co jakiś czas opozycja chce to zmienić, potrzebna jest do tego konferencja gabinetu i opozycji, więc nie jest to nigdy przeprowadzone. Od 1983 r. wyborcy głosują w 651 okręgach.

Nad skutecznością tego typ systemu, który występuje jeszcze chociażby w USA toczą się dyskusje. Czy np. system wielopartyjny obowiązujący w Polsce, gdzie nie można utworzyć rządu jest lepszy? Biorąc pod uwagę stabilizację gospodarczą i co już podkreślałam skuteczność to system anglosaski bije na głowę rozdrobnione i nie mogące dojść do consensusu  forum parlamentarne RP

 

 Zakończenie 

Tak wygląda, w dużym uproszczeniu, retrospekcja ustroju brytyjskiego. Krótka i w dodatku pobieżna, ponieważ wniosek jest taki, że scedowanie władzy królewskiej doprowadziło do zagmatwania całości systemu. Faktem jest, że na pierwszy rzut oka wydaje się, iż jest to parlamentaryzm bardziej przejrzysty od polskiego. Jest to bardzo złudne. Całość zawiłości i występującego powszechnego braku zrozumienia wynika z połączenia tradycji monarchicznej z systemem parlamentarnym. Nastąpiła wzajemna korelacja, której wynikiem jest sprawny aczkolwiek skomplikowany system polityczny. Jego sprawność wynika z podkreślanej w rozdziale o historii płynności jego rozwoju. Pozostający na piedestale ród Windsorów ma się nadzwyczaj dobrze i podobnie jak w innych monarchiach nie ma zamiaru udawać się na emigrację.

 

Jednocześnie panujący system polityczny gabinetowo – parlamentarny, (różne podręczniki podają def. parlamentarno – gabinetowy,) ewoluuje paradoksalnie w stronę rządów nawet nie gabinetowych, ale premierskich. Jak nazwać taki twór? System premiersko – parlamentarnego? Istnieją systemy kanclerskie, więc czemu nie premierski.

 

W opracowaniach dotyczących tego zagadnienia nieustannie przewijają się spekulacje na ten temat. WB jest rozczarowana Unią Europejską. Nurtującym jest pytanie jak długo potrwa absorpcja taniej siły roboczej z Europy Wschodniej. Obecnie radzą sobie z mniejszością muzułmańską, lecz jak długo? Wejście do strefy euro, itd., problemy stojące przed obecnym gabinetem można mnożyć w nieskończoność. Pozostają one jednak bez odpowiedzi, gdyż sławna „angielska flegma” nie pozwala nawet na spekulacje. Rzeczywistością jest powolność polityczna. Chociaż zdarzają się bardzo finezyjni dyplomaci, którzy burzą ten wyrafinowany wizerunek.

 

Jak wynika ze statystyki, era Partii Pracy dobiega końca. Nie wiadomo jak potoczy się reforma UE i jaki będzie to miało oddźwięk na Wyspach. Wydaje się, że społeczeństwo obywatelskie WB jest na tyle mało zrywne, że i tym razem zmiany odbędą się kulturalnie i na tak zwanym poziomie. Wydaje się, że archaiczność niektórych procesów nieuchronnie prowadzić będzie do zmian natury chociażby kompetencyjnej.

 

Premierzy i monarchowie. Wojny i procesy pokojowe. To wszystko składa się na obraz kraju, który nie dość, że radzi sobie całkiem dobrze to jeszcze przyjmuje setki emigrantów, którzy jak na razie koegzystują z Brytyjczykami nad wyraz sprawnie. Stabilność i przewidywalność są kluczem do sukcesu.

 

Przyszłość i dalsza ewolucja parlamentaryzmu WB pozostaje w sferze domysłów, mimo, że wyżej zapewniam, iż kraj ten ma największe doświadczenie parlamentarne to jednocześnie nie można się nie zgodzić ze słowami Sir Winstona Leonarda Spencera Churchilla:

„Poza korzyściami doświadczenie ma tę wadę, że bieg wypadków nigdy nie jest taki sam.” oraz „Wielka Brytania nie ma stałych ani wrogów ani przyjaciół. Ma tylko stałe interesy”.

Dlatego poza przedstawieniem faktów, pozostaje tylko domyślne analizowanie dokumentów i obserwowanie sceny politycznej albowiem kraj ten może nas jeszcze niejednokrotnie zaskoczyć.

 

SY