Made by: Przemysław Zybek

OPISY PASOŻYTÓW Z WYKŁADU NR 2:

1. Trichinella spiralis (włosień kręty) – gatunek nicienia

Należy do pasożytów poliksenicznych (wielodomowych) tzn. może występować u różnych gatunków mięsożernych lub wszystkożernych (świnia, lis, kot, niedźwiedź, wilk, szczur czy człowiek).Zakażenie następuje po zjedzeniu zakażonego mięsa świni lub dzika albo jego przetworów zawierających inwazyjne larwy włośnia krętego, nie poddanych odpowiedniej obróbce termicznej. Gotowanie kilograma mięsa w całości musi trwać ponad pół godziny, aby zginęły wszystkie larwy. W żołądku człowieka, pod wpływem enzymów trawiennych, otorbione larwy (znajdujące się wcześniej w mięśniach zwierzęcia) wydostają się z otoczek, a następnie przedostają się do jelita cienkiego gdzie wgryzają się w ścianki. Tam w ciągu 48-72 godzin osiągają dojrzałość płciową i kopulują. Samice rodzą żywe larwy, każda samica około 1500. Z węzłów chłonnych larwy dostają się do krwi, a wraz z nią do mięśni poprzecznie prążkowanych. Po wniknięciu do włókna mięśniowego zwijają się spiralnie i otorbiają. Niektóre giną, inne zachowują zdolność do zarażania nawet przez kilkadziesiąt lat (nawet 50). Te, które przetrwają mogą powodować poważne zaburzenia w organizmie, a nawet prowadzić do śmierci.

1. Anisakis simplex

Obszarami gdzie najczęściej dochodzi do zakażenia tym pasożytem są Skandynawia (po zjedzeniu wątroby dorsza), Japonia (źródłem infestacji jest sushi albo sashimi), Holandia (po spożyciu potrawy z marynowanych śledzi) i kraje Ameryki Południowej wzdłuż wybrzeża Pacyfiku (po spożyciu ceviche). Pasożyty te rzadkie są w morzach o niskim zasoleniu (Bałtyk, Morze Północne). Choroba nazywa się anisakiozą. Człowiek jest przypadkowym gospodarzem nicieni, podczas gdy naturalnym żywicielem ostatecznym są żywiące się rybami walenie, w których ciele larwy dojrzewają i składają jaja wydalane następnie przez walenie do wody. Z jaj wykluwają się larwy które połykane są przez małe skorupiaki, a te następnie przez ryby. Ssaki morskie spożywają ryby i cykl się zamyka. Ponieważ jelito człowieka jest podobne do środowiska jelita ssaków morskich, zdarza się, że człowiek zaraża się przez spożycie surowego mięsa ryb.

1. Schistosoma haematobium (przywra krwi)

Pierwszym stadium rozwoju jest miracidium. Larwa ta żyje ok. 48 godzin. W tym czasie wnika do organizmu ślimaka. Tam przekształca się w sporocystę. Sporocysta rozmnaża się partenogenetycznie dając drugie pokolenie sporocyst, a następnie cerkarie, które opuszczają ciało ślimaka i wwiercają się w skórę żywiciela ostatecznego. Wędrują z krwią do płuc, potem do serca a na koniec do dużego obiegu krwi. Tam osiągają dojrzałość. Po kopulacji samice wędrują do naczyń włosowatych pęcherza moczowego i tam składają jaja. Jaja posiadają kolec, dzięki któremu dostają się do wnętrza pęcherza moczowego, a potem z moczem do wody, gdzie wykluwa się z nich miracidium.

1. Onchocerca volvulus – powoduje ślepotę rzeczną – odmianę filariozy

Jest to inwazja powodowana przez nicienie, które w stadium dojrzałym pasożytują w układzie chłonnym i tkance łącznej żywiciela. Przenosicielem nitkowców są owady krwiopijne: komary, bąki, meszki. U owadów mikrofilarie wzrastają i przechodzą w nitkowate postacie inwazyjne, które w czasie pobierania krwi przez owada wnikają czynnie przez skórę człowieka.Najważniejsze spośród nitkowców człowieka to: Wuchereria bancrofti, Brugia malayi, Onchocerca volvulus, Loa loa. Pozostałe gatunki rodzaju: Acanthocheilonema, Dirofilaria, Mansonella mają mniejsze znaczenie.Ślepota rzeczna (onchocerkoza, ang. onchocerciasis, river blindness) – występująca w Afryce choroba, odmiana filariozy. Przyczyną jest ukłucie czarnej muchy, która wprowadza do ludzkiego organizmu pasożyta

1. Plasmodium (zarodziec)

U zarodźca malarii występuje złożona przemiana pokoleń, w której człowiek jest żywicielem pośrednim, a komar - ostatecznym. Samica komara, wprowadza do krwi człowieka sporozoity. Te przedostają się do hepatocytów i węzłów chłonnych, gdzie przekształcają się w schizonty i za pomocą schizogonii (pewnego procesu) wytwarzają merozoity. Merozoity z kolei atakują erytrocyty, w których znów osiągają stadium schizontów i produkują kolejną porcję merozoitów, doprowadzając w końcu do lizy komórki. Po kilku takich cyklach schizogonii, niektóre merozoity osiągają stadium gametocytów. Te zostają wessane razem z krwią przez kolejnego komara, gdzie przekształcają się w mikrogamety, które po gamii tworzą ruchliwą ookinetę. Ookineta w końcu przekształca się w oocystę, która daje życie kolejnym sporozoitom, które w krwi człowieka ponownie rozpoczną cykl

1. Naegleria – powoduje zapalenie opon mózgowych i mózgu

Pierwotniak Naegleria fowleri występuje w wodach słodkich, wilgotnych glebach i powietrzu. Do zakażenia może dochodzić przez jamę nosowo-gardłową podczas kąpieli w basenie, jeziorze. Pierwotniak przenika poprzez wypustki komórek węchowych do mózgu. Lubią ciepłą wodę – 40-45 stopni. Skażenie termiczne wody sprzyja szerzeniu się negleriozy.

1. Giardia – pasożytniczy wiciowiec homokseniczny (błędnie: lamblia)

Giardie przenoszą się poprzez kał. Pasożyt kolonizuje środkowy odcinek przewodu pokarmowego - dwunastnicę i jelito czcze. Tu przyczepia się do ścianki jelita i intensywnie mnoży. W świetle jelita dochodzi do przeobrażenia w bardzo odporne na warunki środowiskowe cysty, które są wydalane z kałem. Cysty te charakteryzują się dużą odpornością na czynniki środowiska zewnętrznego - w wodzie chlorowanej w temperaturze 18 °C przeżywają do 3 miesięcy, w wodzie z rzeki lub jeziora do kilku miesięcy, w wilgotnym kale ok. 3 tygodni. Do zakażenia lambliami dochodzi w wyniku połknięcia cyst.

1. Ascaris lumbricoides (glista ludzka)

Dorosłe samice żyją w jelicie cienkim. Składają dziennie do 200 tysięcy jaj, które z kałem żywiciela wydostają się na zewnątrz. Po kilku tygodniach w jajach rozwijają się larwy i w takiej postaci czekają na połknięcie przez żywiciela. Ponieważ glista jest pasożytem monoksenicznym (występują tylko u jednego żywiciela), kolejnym żywicielem jest również człowiek. W jelicie człowieka larwy wydostają się z osłon jajowych. Uwolnione larwy przez ścianki jelita przedostają się do naczyń krwionośnych i rozpoczynają wędrówkę do płuc. Jest to konieczne, ponieważ do dalszego rozwoju potrzebują tlenu. Docierają więc do pęcherzyków płucnych. Tam dwukrotnie linieją. Po osiągnięciu 2 mm długości zaczynają wędrówkę w górę przez oskrzeliki, oskrzela, krtań do tchawicy, skąd odruchowo przełknięte, dostają się do żołądka i stąd do jelita. Tu dorastają. Po ok. 2 miesiącach od zakażenia zaczynają w jelicie rozmnażać się płciowo.

1. Ancylostoma duodenale (tęgoryjec dwunastnicy) – podobny do „Necator americanus” – innego nicienia – też tęgoryjca

Do zakażenia dochodzi przez połknięcie jaj znajdujących się w zanieczyszczonej wodzie lub na niedomytych owocach i warzywach. Larwy mogą aktywnie wwiercać się przez skórę do naczyń krwionośnych, np. przez skórę stóp osób chodzących boso. Tęgoryjec jest pasożytem homoksenicznym poliksenicznym (posiada jednego żywiciela ale mogą być nim różne zwierzęta np. goryle i inne, niekoniecznie naczelne).Żywi się nabłonkiem dwunastnicy i wysysaną ze ściany dwunastnicy krwią; wywołuje niedokrwistość. Niekiedy przy długotrwałym i znacznym zarażeniu może powodować śmierć. Występuje w strefie subtropikalnej, bardzo rzadko w południowej Europie.Choroba przez niego wywoływana nazywana jest ancylostomozą, rzadziej ancylostomiozą lub ancylostamatozą

1. Echinococcus granulosus (tasiemiec bąblowiec)

Bąblowiec jest niezwykle agresywnym pasożytem. Jego larwy po dostaniu się do organizmu wybierają najważniejsze części ciała człowieka: wątrobę (w ponad 90 proc. przypadków), płuca i mózg i tam się zagnieżdżają. Wokół larw tworzy się torbiel, która powiększa się i uciska sąsiednie tkanki. Po pęknięciu, głowy tasiemca mogą rozsiać się po organizmie i powodować powstanie nowych torbieli. Echinokokoza jest więc chorobą mającą cechy choroby nowotworowej. Rozsiewanie przypomina dawanie przerzutów przez nowotwory. Żywicielami ostatecznymi tasiemca bąblowcowego są zwierzęta mięsożerne, na ogół dziko żyjące, u których pasożyt ten zamyka swój cykl rozwojowy. Bliski kontakt z psami i ich odchodami sprzyja szerzeniu się bąblowicy.

1. Taenia saginata (tasiemiec nieuzbrojony)

1. Zapłodnione jaja magazynowane są w macicy tasiemca. Tam rozwijają się z nich kuliste larwy pierwszego stadium - onkosfery. 2. Wypełnione jajami człony tasiemca są wydalane wraz z kałem z organizmu żywiciela ostatecznego (człowieka) 3. Jaja są zjadane przez żywiciela pośredniego (bydło). 4. W jelicie krowy onkosfery uwalniają się z otoczek i wnikają do błony śluzowej jelita. 5. Larwy przedostają się przez ścianki jelita do naczyń krwionośnych i wędruje wraz z krwią najczęściej do mięśni, rzadziej wątroby, płuc, nerek lub opon mózgowych. 6. Onkosfera przekształca się w następne stadium larwalne - wągry (cysticerkus). Wygląd Cysticerkus - jest pęcherzykiem w wpuklonym do wnętrza skoleksem tasiemca. Skoleks przyjmuje kształt tasiemca nieuzbrojonego tzn. nie jest wyposażony w żadne haczyki, ani ryjek. Rośnie zazwyczaj do rozmiarów 10 mm, ale istnieją przesłania mówiące o występowaniu form wielkości nawet do jaja kurzego. 7. W przypadku zjedzenia zarażonego mięsa (np. surowej lub półsurowej wołowiny), wągry wynicowują się w jelicie czczym i przekształcają się w postaci dojrzałe (u człowieka żyje z reguły tylko jeden osobnik).

1. Taenia solium (tasiemiec uzbrojony)

Cykl rozwojowy jest prawie taki sam jak u tasiemca nieuzbrojonego z tym wyjątkiem, że żywicielem pośrednim tasiemca uzbrojonego jest świnia i jego larwa cysticerkus posiada na skoleksie dodatkowy wieniec haczyków. W związku z tym tasiemcem uzbrojonym można się zarazić zjadając niedogotowaną wieprzowinę, pochodzącą od zakażonej świni. Oprócz przewodu pokarmowego tasiemiec uzbrojony może się osadzić w mięśniach i narządach wewnętrznych człowieka jako larwa wągier. Szczególnie niebezpieczne są przypadki osadzenia larwy w mózgu, uciskając go może ona wywoływać objawy podobne do padaczki. Choroby wywoływane przez tasiemca uzbrojonego to tenioza (zarażenie wągrami) oraz cysticerkoza (jaja inwazyjne).

1. Echinococcus multilocularis (tasiemiec wielokomorowy)

gatunek tasiemca, pasożytującego w jelicie cienkim lisa, rzadziej psa i kota. Człowiek może być żywicielem pośrednim tego gatunku; uważa się że E. multilocularis jest najbardziej patogennym ze wszystkich tasiemców pasożytniczych dla ludzi. Wywoływana przez niego echinokokoza wielokomorowa ma cechy choroby nowotworowej.

1. Dracunculus Medinensis (Nitkowiec podskórny)

Do zarażenia człowieka dochodzi podczas spożycia wody, w której znajdują się skorupiaki z rodzaju Cyclops. Larwy przebijają ścianę żołądka lub jelit, łączą się w pary i dojrzewają. Osobniki męskie giną, natomiast samice rosną przez około 1 rok i w końcu lokalizują się w tkance podskórnej, najczęściej kończyn dolnych, gdzie ich długość może dochodzić do 1 metra. W skórze, w miejscu, gdzie znajduje się część przednia pasożyta, powstaje pęcherzyk, który najczęściej w przypadku kontaktu z wodą pęka i powstaje owrzodzenie, w którym widoczna jest przednia część pasożyta, a uwolnione w ten sposób larwy przedostają się do środowiska wodnego i może się rozpocząć kolejny cykl życiowy pasożyta.

OPISY INNYCH PASOŻYTÓW OMAWIANYCH PODCZAS WYKŁADÓW:

1. Diphylobothrium latum (bruzdogłowiec szeroki)

Pierwszym żywicielem pośrednim jest skorupiak z rzędu widłonogów, drugim ryba kostnoszkieletowa. Żywicielem ostatecznym jest ssak, może być nim człowiek. Pierwszym stadium rozwoju jest koracidium, które żyje w środowisku wodnym. Zostaje zjedzone przez widłonoga, w którego organizmie uwalnia się onkosfera i przekształca się w procerkoid. Po zjedzeniu skorupiaka przez rybę larwa przyjmuje kolejne stadium rozwojowe – plerocerkoid. Plerocerkoid osiedla się w mięśniach ryby, gdzie może przebywać przez kilkanaście lat. Po połknięciu przez ssaka osiedla się w jego jelitach i osiąga postać dorosłą. Osiąga od 3 do nawet 20 m długości, jest najdłuższym tasiemcem, jaki pasożytuje u człowieka. Zarażenie bruzdogłowcem szerokim wywołuje u ludzi chorobę zwaną difylobotriozą

1. Toxocara canis , Toxocara cati (glista psia, kocia)

Spożycie inwazyjnych jaj Toxocara canis (lub podobnego gatunku Toxocara cati – glista kocia) przez człowieka może skutkować toksokarozą. U człowieka pasożyt ten może wywołać objawy "larwy trzewnej wędrującej" związane z bytowaniem otorbionych larw L2 w obrębie wątroby czy śledziony. Objawami są głównie powiększenie wątroby (hepatomegalia) i śledziony (splenomegalia) oraz nieprawidłowy obraz krwi. Człowiek jest tylko przypadkowym żywicielem.

W przypadku ciężarnej suki larwy podejmują wędrówkę z jelita przez krwiobieg, by trafić do łożyska. Następuje wtedy śródmaciczne zarażenie szczeniąt. Larwy mogą przedostawać się także do gruczołów mlecznych karmiącej suki – zarażenie laktogenne.

1. Dicrocoelium dendriticum (motyliczka wątrobowa)

Wywołuje dikroceliozę. U żywiciela ostatecznego żyje w przewodach żółciowych. Zwykle nie atakuje człowieka (spowodowane jest to miejscem otorbienia metacerkarii pasożyta - w odwłoku mrówek. Aczkolwiek odnotowano przypadki zarażenia człowieka).

Ślimak zaraża się, zjadając jaja zawierające miracidium. W jego jelicie larwa wykluwa się i wędruje do wątrobotrzustki, gdzie przekształca się w sporocystę. Sporocysta rozmnaża się partenogenetycznie, dając kolejne pokolenie sporocyst, a potem cerkarie. Cerkarie dostają się do jamy płaszczowej ślimaka (z rodzajów: Cionella w Ameryce Północnej, Helicella i Zebrina w Europie), a następnie są usuwane z jego organizmu ze śluzem. Są zjadane razem z roślinami, na których się osadzą, przez mrówki (Formica fusca, F. gagates, F. rufibarbis)[2]. W organizmach mrówek jedna cerkaria wędruje w stronę mózgu, przekształca się w metacerkarię i tworzy cystę w zwoju podprzełykowym[3]. Wpływa na zachowanie mrówki, powodując, że wieczorem, kiedy inne mrówki wracają do mrowiska, ta zarażona wchodzi na liście roślin polnych (lub traw) co zwiększa szansę na zjedzenie przez żywiciela ostatecznego. W postaci metacerkarii są zjadane razem z trawą przez przeżuwacze. Osiedlają się w ich przewodach żółciowych. Są obojnakami, po zapłodnieniu krzyżowym składają jaja.

1. Trypanosoma (świdrowiec) – opis dotyczy Trypanosoma gambiense

1 )Ukłucie muchy tse-tse i wprowadzenie do organizmu postaci trypomastigot 2) trypanosomy początkowo występuja w osoczu krwi, następnie chłonce (limfie) i płynie mózgowo-rdzeniowym 3) mucha tse-tse zaraża się od czlowieka postacią trypomastigota 4) w przewodzie pokarmowym muchy postacie te szybko się dzielą i przechodzą w postacie epimastigota 5) epimastigota wędruje przez przełyk i gardziel muchy do jej gruczołów ślinowych, gdzie przekształcają się w formy inwazyjne - trypomastigota

Rozmnaża się przez podział podłużny. Żywi się krwią, chłonką, płynem mózdowo-rdzeniowym. Żywi się endosmotycznie - wchłania pokarm całą powierzchnią ciała (tak jak tasiemce). Cykl rozwojowy świdrowca rozedyjskiego jest dosyć podobny, tylko że jest on przenoszony przez muchę glossina morsitans. Świdrowce należą do organizmow jednokomórkowych - pierwotniaków

1. Toxoplasma gondii

Gatunek chorobotwórczego pierwotniaka wywołującego u ludzi toksoplazmozę. Występuje u około 200 gatunków ptaków i ssaków, ale żywicielem ostatecznym są kotowate, w których przewodzie pokarmowym pasożyt rozmnaża się płciowo tworząc oocysty[2]. Oocysty są wydalane z odchodami i zjadane przypadkowo przez inne zwierzęta, w tym gryzonie. Wtedy pasożyt tworzy cysty w różnych narządach, między innymi w układzie nerwowym. Cykl życiowy pasożyta zamyka się, gdy zakażone zwierzę (szczur lub mysz) zostanie zjedzone przez kota. T. gondii wpływa na zachowanie gospodarza, między innymi powodując, że gryzonie przestają się bać zapachu kota.Zarażenie toksoplazmozą u ludzi odbywa się drogą bezpośrednią np. przez zjedzenie brudnych warzyw zawierających cysty lub pośrednią przez zjedzenie niedogotowanego mięsa, możliwe jest także przekazanie zakażenia z kobiety na płód przez łożysko.

1. Cyclospora (najczęściej Cyclospora cayetanensis) - pierwotniak

Wywołuje cyklosporiazę. Nieugotowana woda, surowe owoce (maliny), warzywa (sałata).

1. Cryptosporidium

Kryptosporydioza (łac., ang. cryptosporidiosis) – choroba pasożytnicza zajmująca jelita ssaków, wywoływana przez pierwotniaka Cryptosporidium parvum należącego do typu apikompleksów. Choroba szerzy się drogą fekalno-oralną, poprzez jamę ustną, ale możliwe jest także zarażenie drogą inhalacyjną, szczególnie u dzieci. Głównym objawem u ludzi ze sprawnym układem odpornościowym jest samoograniczająca się biegunka, występuje też podwyższona nieznacznie temperatura ciała, oraz wymioty. Głównym wektorem są gołebie i ich odchody.

1. Leishmania

Leiszmanioza – grupa chorób pasożytniczych, wywoływanych przez wiciowce z rodzaju Leishmania. Przenoszona poprzez muchówki (moskity) z rodzajów Lutzomyia (w Nowym Świecie) i Phlebotomus (w Starym Świecie). Choroba wzięła swą nazwę od nazwiska szkockiego patologa Williama Booga Leishmana. To on w 1901 zidentyfikował obce organizmy w śledzionach osób zmarłych z powodu "gorączki z Dum-Dum".

1. leiszmanioza trzewna (kala-azar, czarna febra, gorączka dum-dum) – wywoływana przez wiciowce Leishmania donovani, L. infantum i L. chagasi. Jest to jedna z najgroźniejszych odmian choroby. Najwięcej śmiertelnych epidemii ma miejsce w Indiach i Brazylii.

2. leiszmanioza skórna (biały trąd) – wywoływana przez wiciowce L. major, L. tropica, L. mexicana, L. aeothiopica. Występuje na Bliskim Wschodzie oraz w Brazylii i Peru.

3. leiszmanioza skórno-śluzówkowa (pendynka) – wywoływana przez L. brasiliensis. Atakuje mieszkańców Boliwii, Brazylii i Peru.

1. Mikrosporydia

Mikrosporydia są pasożytami zwierząt (Animalia) i protist (Protista). Charakteryzują się znacznie zredukowanymi mitochondriami. Komórki często posiadają dwa jądra komórkowe i są okryte chityną. Posiadają specjalną nić którą przebijają komórki żywiciela. Pasożytują głównie na stawonogach i rybach. Nosema bombycis pasożytuje na jedwabnikach wywołując u nich tzw. pebrynę. Do niedawna były zaliczane do protistów.

1. Trichuris trichiura (Włosogłówka ludzka) – gatunek nicienia

Samica składa około 3 tys. jaj. Jaja wydostają się wraz z kałem do wody lub gleby, gdzie dojrzewają w ciągu kilku tygodni. Zakażenie następuje przez spożycie pokarmu lub wody zanieczyszczonej jajami. Jaja w przewodzie pokarmowym (jelito cienkie kręte) żywiciela uwalniają larwy. Dojrzewają w ciągu miesiąca, po czym przedostają się do jelita grubego.

1. Entamoeba histolytica – pełzak czerwonki

Cysta E. histolytica po dostaniu się do organizmu człowieka ulega przekształceniu w czterojądrowy trofozoit; jest to tak zwany proces ekscystacji. Czterojądrowy trofozoit ulega dalszym podziałom, prowadząc do powstania bardzo licznej populacji trofozoitów zdolnych do inwazji błony śluzowej jelita oraz zasiedlenia innych tkanek (na przykład wątroby).Cykl życiowy E. histolytica kończy proces encystacji w wyniku którego trofozoity przechodzą w postacie cyst; cysty te są następnie wydalane z kałem.

1. Fasciola hepatica – motylica wątrobowa

Żywiciel pośredni - ślimak - błotniarka moczarowa

Żywiciel ostateczny - bydło

Przywra o złożonym cyklu życiowym. Forma dojrzała pasożytuje w przewodach żółciowych wątroby roślinożerców (gł. bydła, owiec, kóz oraz niekiedy człowieka) - żywicieli ostatecznych. Powoduje chorobę zwaną fascjolozą.

Jaja pasożyta dostają się do przewodu pokarmowego wraz z żółcią a następnie są wydalane razem z kałem. Poza organizmem żywiciela zachowują żywotnosc od 2 do 6 miesięcy. W zbiornikach wodnych z jaja wykluwa się larwa zwana miracidium atakująca ślimaki wodne (błotniarkę moczarowa (Lymnaea truncatula) < 1cm), będące żywicielem pośrednim. W ślimaku larwa przekształca się w sporocystę, z której namnaża się kolejne stadium larwalne - redia, a następnie cerkarie. Cały proces trwa ok. 2 miesiące i prowadzi do wytworzenia do 2000 cerkarii z jednego jaja.Cerkarie aktywnie opuszczają ślimaka i przymocowują się do roślin wodnych. Następnie cerkarie tracą ogony, otorbiają się i przekształcają w formę inwazyjną - metacerkarię. W tej postaci są w stanie przetrwać nawet przez kilka tygodni/miesięcy w temperaturach spadających do < -15 °C. Cykl życiowy zamyka się z chwilą zjedzenia metacerkarii przez żywiciela ostatecznego

1. Fasciolopsis buski

Gatunek pasożytniczej przywry, największej spotykanej u człowieka; dorosłe osobniki osiągają 7,5 cm długości. Choroba pasożytnicza wywoływana przez Fasciolopsis buski to fasciolopsoza (fasciolopsidosis).

Pierwszym żywicielem pasożyta są ślimaki wodne, które ulegają zarażeniu gdy do ich organizmu dostaną się miracidia przywry. W ślimaku przywra przechodzi kolejne stadia rozwojowe (sporocysta, redia, cerkaria) po czym opuszcza go i osadza się na wodnych roślinach, często na orzechach Trapa natans i kasztanach wodnych Eliorachis tuberosa. Tam przeobraża się w metacerkarię, która jest przypadkowo zjadana przez świnię albo człowieka. Istnieje możliwość zarażenia się przywrą przez picie wody z metacerkariami, ponieważ mogą one znajdować się na jej powierzchni. W przewodzie pokarmowym larwa przyczepia się do ściany jelita czczego lub dwunastnicy i osiąga dojrzałość. Jaja przywry wydostają się z kałem; jeśli dostaną się do zbiornika wodnego, cykl pasożyta zamyka się.

1. Paragonimus westermani

Gatunek pasożytniczej przywry, spotykanej także u człowieka. Choroba wywoływana przez tę przywrę to paragonimoza. Przywra pasożytuje w miąższu płuc człowieka, powodując powstawanie torbieli łatwo ulegających zakażeniom bakteryjnym. Podczas migracji larw do płuc występują niecharakterystyczne objawy: gorączka, ból w klatce piersiowej, kaszel, krwioplucie. Człowiek zaraża się spożywając surowe ryby lub skorupiaki zawierające metacerkarie pasożyta.

1. Clonorchis sinensis

Gatunek pasożytniczej przywry. Przywra Clonorchis (Opistorchis) sinensis i pokrewne gatunki (O. felineus, O. viverrini) występują pospolicie na Dalekim Wschodzie (Tajlandia, Korea). Żywicielami przywr są człowiek i zwierzęta mięsożerne (psy, koty), a zarażenie odbywa się na drodze zjedzenia surowego mięsa ryb z otorbionymi metacerkariami. Inwazje pasożytnicze przywr Clonorchis sinensis wywołują chorobę określaną jako klonorchoza (ang. clonorchiasis), której najważniejszym powikłaniem u człowieka jest rak dróg żółciowych.