Odnowa biologiczna w siatkówce na siedząco .

Gry zespołowe

Masaż treningowy

Po każdym treningu wykonuje się spokojny, ale mocny masaż karku i obręczy barkowej, kkg i kkd (ok. 4-5h po ostatnim treningu, najlepiej wieczorem). Masuje się naprzemiennie w jeden dzień kkg i obręcz barkową a w drugi kkd. Przy intensywnym treningu masaż częściowy należy wykonać max 3 razy w tygodniu. Po dużych obciążeniach treningowych masuje się łagodniej wykorzystując głównie rozcieranie i głębokie ugniatanie. Masaż całego ciała 2 razy w tygodniu, rezygnując wówczas z masażu częściowego. Wykonywanie masażu treningowego należy przerwać na 2 dni przed meczem.

Masaż przed zawodami

Między ostatnim dniem treningowym a dniem meczu stosuje się mocny masaż całkowity celem utrzymania aparatu mięśniowego w optymalnej gotowości do rywalizacji podczas meczu.

Masaż startowy u piłkarzy ręcznych, koszykarzy i siatkarzy

Krótki ale dokładny masaż kkd ze szczególnym uwzględnieniem stawów skokowych i kolanowych oraz ścięgna Achillesa, mm brzuchatych łydek i mm oddechowych oraz kkg z uwzględnieniem wszystkich stawów. W pozycji leżenia tyłem przednie strony kkd, mm piersiowe i międzyżebrowe mostka do linii pachowej środkowej najpierw po jednej stronie później po drugiej. W  pozycji tej można również wymasować kkg. W leżeniu przodem – tylne strony kkd wraz z mm pośladkowymi oraz mm międzyżebrowe od linii pachowej środkowej do kręgosłupa, najpierw po jednej stronie, później po drugiej. Kolejno wykonuje się masaż karku i obręczy barkowej. Jeżeli kkg nie były wymasowane w pozycji leżącej należy je wymasować w pozycji siedzącej.

Początki siatkówki na siedząco

Historia siatkówki na siedząco sięga 1956 roku i jest związana z Holenderskim Komitetem Sportowym, który połączył dwie gry – rekreacyjny niemiecki sitzball, dla osób mających problemy z poruszaniem się i dynamiczną siatkówkę.

Pierwszy mecz siatkówki na siedząco rozegrano na paraolimpiadzie w Toronto w 1976 roku, a cztery lata później gra na stałe zagościła w programie Igrzysk Olimpijskich Osób Niepełnosprawnych.

Od 1993 roku wszystkie rozgrywki odbywają się w dwóch kategoriach: męskiej i żeńskiej. W Polsce piłka siatkowa na siedząco zaczęła rozwijać się w 1997 roku. Do czołówki zaliczają się drużyny z Wrocławia, Poznania, Elbląga Szczecina i Katowic.

Zasady siatkówki na siedząco

Drużyna składa się z 12 zawodników. Na placu gry w rozgrywkach klubowych mogą znajdować się dwie osoby pełnosprawne i czterech niepełnosprawnych ruchowo. Mecze międzynarodowe rozgrywają tylko zawodnicy niepełnosprawni.

Podstawową zasadą obowiązującą w siatkówce na siedząco jest gra w pozycji siedzącej. Pośladki zawodnika w momencie kontaktu z piłką muszą mieć kontakt z podłożem.

Jedna połowa boiska do gry jest prostokątem o szerokości 6 m i długości 5 m. Linia ataku wyznaczona jest 2 m od siatki. U kobiet siatka zawieszona jest na wysokości 105 cm, u mężczyzn - 115 cm. Zawodnik znajdujący się w pierwszej linii może blokować zagrywkę przeciwnika.

Mecz toczy się tak, jak w tradycyjnej siatkówce, do zdobycia przez jedną drużynę 25 punktów lub dwóch oczek przewagi np. 26:24, 27:25 i trzech wygranych setów. W przypadku remisu 2:2 w setach rozgrywany jest tie-break do 15 punktów lub dwóch oczek przewagi, np. 16:14, 17:15. W pozostałych kwestiach siatkówka na siedząco praktycznie nie różni się od tradycyjnej siatkówki.

W siatkówkę na siedząco mogą grać osoby niepełnosprawne ruchowo, np. po amputacji kończyn, z niedowładem, osoby głuchonieme, ale także zawodnicy pełnosprawni, np. po zakończeniu kariery w tradycyjnej piłce siatkowej. Ze względu na niskie ryzyko wystąpienia kontuzji sport ten jest odpowiedni zarówno dla młodszych, jak i starszych amatorów siatkówki.