Rozmowa Sokratesa i Fajdrosa ma miejsce za murami miasta nad rzeką Illisos. Filozofowie spotkali się po fakcie wysłuchania przez Fajdrosa mowy na temat Erosa, której autorem był Lizjasz. Kiedy Fajdros przeczytał ją Sokratesowi, ten poddał mowę Lizjasza krytyce - uznał, że jest rozwlekła, mało treściwa (kilka razy mówi o tym samym innymi słowami), chaotyczna i przede wszystkim szkodliwa, bowiem to co dobre uporczywie nazywa złem, a to co złe dobrym - miesza pojęcia. Młody Fajdros zauroczony mową Lizjasza domaga się więc od Sokratesa wygłoszenia lepszej mowy. Sokrates wygłasza dwie mowy. Pierwszą mowę Sokrates wygłasza, kładąc sobie na twarz materiał tak, by Fajdros go nie widział, bo to by go (Sokratesa) peszyło. W pierwszej swojej mowie skupia się bardziej na krytyce Lizjasza, a przytaczając argumenty, które kompromitowałyby przedmówcę, krytykuje również sam przedmiot mowy – czyli Erosa. Przerywa jednak pierwszą mowę ponieważ uznaje, że bluźni przeciw Prawdzie (i bogom) i zniża się w dyskursie do poziomu Lizjasza. Zniesmaczony swoją mową (i swoją nieszczerą intencją wygłoszenia jej) chce zakończyć rozmowę i odejść, lecz Fajdros prosi go, by spróbował jeszcze raz. Dlatego też Sokrates wygłasza drugą mowę (tym razem już bez materiału na twarzy - wcześniejsze użycie go uznaje za przejaw tchórzostwa), w której nie nawiązuje już do Lizjasza, tylko chwali Erosa. W związku z tym poglądy na temat miłości Sokratesa mogą wydawać się niespójne (w pierwszej mowie gani Erosa, w drugiej chwali). Za właściwe należy uznawać tylko te, które zawarte są w mowie drugiej.

Platon (427 - 347 r. p. n. e.) żył w Atenach. Pochodził ze znamienitego rodu, zdobył staranne wychowanie, kształcił ciało i umysł. Był artystą, kształcił swe zdolności poetyckie, malarskie i muzyczne. W wieku dwudziestu lat poznał Sokratesa, z którym przebywał 8 lat, do momentu jego śmierci. Założył szkołę filozoficzną. Był indywidualistą, nie miał rodziny, mieszkał w swojej szkole wraz ze swoimi uczniami. Napisał 35 dialogów oraz grupę listów, m.in. Obrona Sokratesa, Fajdros, Uczta. Najistotniejsze sprawy ukryte są przez autora w przenośniach, aluzjach oraz mitach. W filozofii Platona można wyróżnić trzy okresy. Pierwszy z nich nosi w sobie cechy filozofii sokratejskiej, jego zagadnienia mają naturę etyczną i logiczną. W kolejnym okresie swojej twórczości Platon stworzył teorię idei, które są wieczne, rozwinął tezy o wiecznej duszy, odnosząc się do religii orfickiej. W trzecim okresie zmienił swój styl, wyrzekł się dualizmu, przeszedł na stronę idealizmu, i spirytualizmu, widząc w rzeczywistości coraz większą liczbę elementów duchowych. Zajął się wtedy również zagadnieniami z zakresu filozofii przyrody oraz filozofii państwa. Istotą systemu filozoficznego stworzonego przez Platona jest idealizm. Jest to teoria, która zakłada istnienie we wszystkich dziedzinach bytu i działania, obok pierwiastków realnych, pierwiastki idealne. Platon uważał że istnieją idee. Świat idei został zobrazowany przez Platona za pomocą paraboli jaskini. Ludzie siedzą, niby więźniowie przykuci do skał. Znajdują się plecami do wejścia, a widzą ślepą ścianę. Na zewnątrz jaskini rozgrywa się prawdziwe życie, a ludziom się wydaje, że cienie na ścianie, które widzą to jest nasza rzeczywistość. Nie posiadamy bowiem dostępu do świata idei - doskonałych wzorców. Uważał że dusza jest najdoskonalsza. Dusza jest bardziej doskonała od ciała, gdyż ma zdolność poznawania idei i upodabniania się do nich, dzięki czemu staje się źródłem prawdy i dobra, a także wszystkiego, co jest najcenniejsze i najlepsze w człowieku. Ciało jest więzieniem dla duszy, jest jednak śmiertelne, więc kiedy dusza je opuszcza staje się wolna a jej istnienie trwa bez końca. Platonizm stanowi oryginalną filozofię głoszącą, iż obok świata materialnego, który jest przemijający i zmienny istnieje świat idei, które są absolutne i wieczne. Pojęciami kluczowymi tej filozofii są pojęcie dobra, idei i duszy.