Izabela Walska

Kl. II a LO

„Jaki styl kierowanie według Ciebie powinien przyjąć menedżer jako wychowawca klasy”

Wychowawca jest bardzo ważną osobą w klasie, to łącznik między klasą a dyrektorem, a innymi nauczycielami, często przychodzi mu rozstrzygać konflikty, łagodzić sytuacje, brać odpowiedzialność za wybryki klasy. Bycie wychowawcą jest ciężkim zadaniem, odpowiedzialnością nie tylko za siebie ale za kilkanaście innych osób, wymaga to często poświęcenia i trudu, praca ta nie kończy się dla wychowawcy wraz z opuszczeniem terenu szkoły, praca ta trwa i przekłada się na jego życie codzienne, gdyż niejednokrotnie osoba taka musi myśleć na rozwiązaniem spraw klasy w domu, szukać tych rozwiązań.

Ze względu na wysokie stanowisko i duża odpowiedzialność jaką przyjmuje wychowawca powinien on kierować klasą w wcześniej przemyślanym dla siebie stylu. Spotykamy wychowawców autokratycznych, demokratycznych czy liberalnych. Ja uważam, że najlepszy styl kierowania jaki może przyjąć wychowawca to styl demokratyczny. Na pewno znalazła by się nie jedna osoba, która oburzyłaby się i powiedziała, że nie mam racji, spytała może dlaczego tak uważam, a być może nie wdawała się ze mną w dyskusję. Jednak wyjaśnię dlaczego według mnie ten styl jest najlepszym, poprzez napisanie jaki według mnie powinien być wychowawca i czym powinien się zajmować. Przede wszystkim wychowawca nie może brać tylko swojego zdania pod uwagę, powinien konsultować z klasą swoje decyzje jej dotyczące, brać pod uwagę zdanie uczniów i ich chęci do danej czynności jak np. wyjazd na wycieczkę. Nie może być to tylko sprawa wychowawcy, nie tylko on powinien decydować o miejscu wyjazdu, może zaproponować, ale powinien wziąć pod uwagę czy klasa chce jechać w dane miejsce czy może jednak wolałaby pojechać w inne, nie może w takiej sytuacji podejmować decyzji na podstawie swoich chęci. Dotyczy to także decyzji mniej i bardziej poważnych, a dotyczących uczniów. Jednak wychowawca nie może też kierować się tylko zdaniem uczniów w swoich działaniach, często musi podejmować decyzje, które nie odpowiadają jego wychowankom ze względu na ich dobro i na jego zadania powierzone przez dyrekcje. Decyzje więc podejmowane są wspólnie, a wychowawca bierze pod uwagę zdanie klasy. Istnieje również kwestia współpracy. Wychowawca to także człowiek, nie robot, nie maszyna, też ma swoje życie prywatne i obowiązki domowe, a więc nie obarczajmy go wszystkimi problemami i zadaniami klasy. W wieku szczególnie licealnym jesteśmy na tyle odpowiedzialni, że część zadań powinna spoczywać na nas. Posłużę się tu tym razem przykładem corocznej wigilii klasowej. Propozycja i pomysł wychodzi od uczniów, wychowawca znajduje pomieszczenie i przygotowuje rzeczy techniczne, które wymagają jego wkładu pracy, jednak my współpracując z nim przygotowujemy potrawy, ozdoby. Nauczyciel nie bierze wszystkiego na swoje barki, dzieli się zadaniami z klasą, poprzez współpracę nawiązuje tez z nią lepszy kontakt, przynosi mu ona również wiele korzyści i satysfakcji, zżywa się on z uczniami, troszczy się i dba o ich dobro. Wychowawca ma również karać za to co zrobimy źle, bo musi to robić, żebyśmy wiedzieli, że to co robimy jest złe, żebyśmy po jednej, drugiej czy nawet trzeciej karze za to samo uświadomili sobie, że to co robimy może rzeczywiście nie jest niczym dobrym. Ma on karać żeby pokazać nam, że nie wszystko jest dopuszczalne, że istnieją zachowania, które są złe, uświadamiając nam, że nieważne czy mam 7 czy 17 lat, stojąc u progu dorosłości ale często jeszcze nie dojrzałości, nie wolno nam robić wszystkiego na co mamy ochotę. Ale czy tylko kary i upomnienia mają znaczenie? Oczywiście, że nie! Wychowawca ma nie być tylko złym i srogim nauczycielem, którzy krzyczy gdy zrobimy coś źle, a nie zauważa tego co dobre bo czy wtedy byli byśmy zadowoleni? Oczywiście, że nie. Chodzilibyśmy źli, narzekali i mówili bardzo nie miłe słowa w kierunku naszego nauczyciela, który w naszych oczach czepiałby się o wszystko, ciągle miał do nas pretensje i zawsze znajdował jakiś problem w klasie. Wychowawca ma tez chwalić, chwalić to co było naprawdę dobre, co na to zasługuje, a nie chwalić po to by zyskać naszą sympatię. Ma on dostrzegać nasz wysiłek, zachęcać i motywować nas do dalszej pracy i głównie ten środek motywacji wykorzystywać w stosunku do uczniów. Wychowawca ma stać się dla nas nie tylko nauczycielem ale również poniekąd takim cichym-przyjacielem, który pomaga nam gdy jest źle. Zauważmy, że bardziej cenimy tych wychowawców, którzy starają nam się pomóc, którzy zauważają nas nie tylko jako uczniów, ale przede wszystkim jako ludzi, którzy interesują się też naszym życiem poza szkolnym. Szczególnie teraz, kiedy wielu z nas uważa się za ludzi „prawie dorosłych” chcemy by traktowano nas poważnie, by nie obchodzono się z nami jak z przedszkolakami, chociaż często nasze zachowanie wiele się od nich nie różni. Jednak czy przez głupie wybryki nie chcemy zwrócić na siebie uwagi? Jeżeli będziemy szanowali naszego wychowawcę, czuli, że stara się on i robi wszystko dla dobra klasy, że jest naszym przywódcą ale liczącym się z nami i będącym nam pomocą, to czy wtedy nie będzie nam wobec niego głupio gdy popełnimy błąd, kiedy niezbyt mądry pomysł przyjdzie do głowy? Ale na to musi zapracować też wychowawca, nie zrażając się wieloma porażkami jakie przyniesie los, bo niestety niektórzy nie doceniają jego wkładu i pracy. Miałam świetną wychowawczynię w gimnazjum do której byliśmy tak przywiązani, wobec której odczuwaliśmy do tego stopnia szacunek, że idąc na wagary poszliśmy ją o tym uprzedzić, że kiedy przychodził koniec szkoły pomagaliśmy jej w organizacji wszystkiego, sami zajęliśmy się wystrojem sal na komers, przychodziliśmy pomagać jej na feriach posprzątać na zapleczu nie biorąc pod uwagę tego, że mamy wolne, ze moglibyśmy wtedy spać, grać na komputerze i robić mnóstwo innych rzeczy. Dla nas to było naturalne, bo stworzyliśmy wspólnotę, bo nasza wychowawczyni nam pomagała, brała odpowiedzialność za nas więc i my chcieliśmy być tacy wobec niej. Razem szukaliśmy rozwiązań problemów, dużo rozmawialiśmy o nich i każdy z nas myślał co zrobić z daną sytuacją. Ludzie jednak boją się zaangażować, myślą, że to się nie opłaca, bo wychowawca ma to zrobić i koniec kropka, nas więcej nie obchodzi, to zadanie nauczyciela i temat skończony. Nie, styl kierowania wychowawcy zależy też od nas, w mniejszej mierze, ale także mamy w tym swój udział, bo jak wychowawca ma dzielić się z nami pomysłami, podejmować wspólnie decyzje czy powierzać nam zadania, kiedy wykazujemy niechęć i brak odpowiedzialności, wtedy musi zmienić swój styl dowodzenia tak aby jego i nasze zachowania były wykonane. Wychowawca nie jest zwykłym nauczycielem, który przychodzi do klasy aby przekazać im wiedzę, to osoba znacznie dla uczniów klasy ważniejsza.

Właśnie taki moim zdaniem powinien być wychowawca, którego styl kierowania jest demokratyczny gdyż dla mnie wychowawca to taki anioł stróż klasy, który zawsze nad nią czuwa choć często pozostaje w ukryciu, ale zawsze pomoże gdy się go o to poprosi, który bierze odpowiedzialność za klasę, ale każe jej się też wykazać, który uczy i wychowuje. I zgodzę się w całości ze słowami Aleksandra Kamińskiego „Być wychowawcą – znaczy: dawać, służyć, pomagać, inspirować” oraz innego poety Janusza Korczaka „Dob­ry wycho­waw­ca, który nie wtłacza a wyz­wa­la, nie ciągnie a wzno­si, nie ug­niata a kształtu­je, nie dyk­tu­je a uczy, nie żąda a za­pytu­je – przeżyje wraz z dziećmi wiele nat­chnionych chwil.”.