„ Gazeta Warszawska” narodziła się w styczniu 1794r. Jej wydawaniem zajął się współredaktor „ Widomości Warszawskich”, eks- jezuita Stefan Łuskina. Po 1832r. pozostały tylko trzy dzienniki mniej zaangażowane politycznie jedną z nich była „ Gazet Warszawska”. Gazeta ukazywała się aż do 1935 potem zastąpiona przez „ Warszawski Dziennik Narodowy”.

Na pierwszych stornach podawano krótkie informacje z kraju. Zdecydowanie obszerniejsze były opisywane wydarzenia rozgrywające się w Europie, były to głównie tłumaczenia z czołowych europejskich tytułów.

Do 1793r. wydawcą jej był Stefan Łuskina. Posiadał ona monopol prasowy dlatego była atakowana, ponadto była zachowawcza i nie była lubiana przez środowiska postępowe w Warszawie. Prenumerował ją ostatni król Rzeczpospolitej Obojga Narodów Stanisław August Poniatowski. „ Gazeta Warszawska” znajdowała się w rękach rodziny Lesznowskich.

Po śmierci Antoniego Lesznowskiego przekazywała wydawnictwo w dzierżawę kolejnym redaktorom. Konkurencja na rynku prasowym sprawiała, że aż do roku 1841 kierownictwo redakcji ulegało częstym przetasowaniom. W 1832r. z rąk J. Wilkoszewskiego przejął je Jan Nepomucen Krupski. 1838r. Krupskiego zastępuje Florentyn Gwozdecki a w 1839r. redaktorem głównym zostaje Stefan Lasocki. W 1830r. „ Gazeta Warszawska” miała około 1200 prenumeratów należało obok „ Kuriera Warszawskiego”( 2000 prenumeratów) do najbardziej poczytnych. Lecz liczba ta w roku 1841 wynosiła zaledwie 400. Co oznaczało 3 krotny spadek liczby osób prenumerujących gazetę.

Po powstaniu listopadowym wiadomo było, że treści zamieszczane w dziennikach cenzura poddawała selekcji prze co ich wypływ na społeczeństwo była prawie żaden. „ Gazeta Warszawska” również nie uniknęła takowych reperkusji. Przejawiały one lojalizm wobec władz, jednak po cichu przebijały się z ich stron treści umiarkowanie liberalne. (123 str. bibliografia Prasy Polskiej)

Lata czterdzieste XIX wieku. – Następuje ożywienie po poprzednim nieudanym dziesięcioleciu, gdy gazeta przechodziła w ręce kolejnych wydawców (126 str. bibliogriafia Prasy Polskiej). „ Gazetę Warszawską” na nogi postawił syn poprzedniego wydawcy Antoni Lesznowski, w 1841r. za kwotę 2000 złp rocznie przejął wydawnictwo w dzierżawę od pozostałych członków rodziny i sam został redaktorem. Młody Lesznowski podniósł poziom literacki gazety starał się ,aby była ona niezależna politycznie. Podjął on walkę ideową za pośrednictwem artykułów poświęconych problematyce literackiej, popularnonaukowej oraz artystycznej. Poświęcał wiele uwagi krytyce teatralnej było to novum. „Gazeta Warszawska” zaczęła odgrywać nawet pewną rolę społeczno- polityczną w KP. Jednak władze zainteresowały się działalnością gazet na tyle ,że w 1843 groziła jej nawet likwidacja.

Lesznowski prowadził polemikę i zarazem otwarty konflikt z Iwanem Abramowiczem prezesem dyrekcji miejscowych teatrów. W 1843r. do składu redakcyjnego „Gazety Warszawskiej” doptowano Józefa Keniga, który związał się na długie lata z pismem i odegrał w dziejach dziennikarstwa polskiego znaczną rolę. Kenig przejął od Lesznowskiego dział recenzji teatralnych. Działalność Keniga zaznaczyła się na polu artystycznym.(127str)

W latach pięćdziesiątych XIX (1851) wieku przybył „ Gazecie Warszawskiej” bardzo groźny konkurent jakim został „ Dziennik Warszawski”. Pismo to było szczególnie groźne gdyż chciało ono pozyskać czytelników „ Gazety Warszawskiej”. Wydarzenia te stały się impulsem, do modernizacji czasopisma. Antoni Lesznowski ulepszył zewnętrzną stronę pisma, wprowadził większy ład, przez co stało się bardziej przejrzyste i wzbogacił dział „ Rozmaitości”. Rozwinął wiadomości z życia społeczno- kulturalnego i gospodarczego kraju oraz część literacką. Ponadto Lesznowski poinformował czytelników, że nawiązał stałą współpracę z Józefem Korzeniowskim, Zygmuntem Kaczkowskim, Józefem Ignacy Kraszewskim. Ponadto wprowadził honoraria autorskie. Zmiany wprowadzone przez „ Gazetę Warszawską” stały się impulsem do zmiany profilu pism w Warszawie.

„Gazeta Warszawska” była tytułowana do klasy ziemiańskiej.

Okres przedpowstaniowy „ Gazeta Warszawska”- Od końca lat 50 i na początku lat 60 XIX wieku na terenie KP, dominowała „ Gazeta Warszawska”. Jednak na początku lat 60 kiedy to rozwijał się w KP kapitalizm., głównie obcy czyli w tym przypadku niemiecki oraz żydowski, doprowadzi on do konfliktów społecznych, w których głos swój zabierze „ Gazeta Warszawska” przez co będzie mieć ona przykrości. Krytykę Żydów prowadził w swoich powieściach Józef Ignacy Kraszewski, i występował on przeciwko „plutokracji żydowskiej”. Jednak prawdziwe trzęsienie wywołała recenzja Józefa Keniga ( zamieszczono w numerze 4 „ Gazety Warszawskiej” z 1859r.) z warszawskiego koncertu znanych skrzypaczek z Moraw: Marii i Wilhelminy Neurad. Oburzenie recenzenta wywołał fakt, że koncert odbył się przy znikomej ilości widzów, gdyż tym razem nie stawiła się publiczność żydowska. Stwierdził, że nie było to dziełem przypadku a ponadto obraził Żydów odnosząc się do ich cech fizjonomii, końcówek nazwisk itd. Reakcją na to były protesty Żydów wysyłane do Józefa Keniga oraz Antoniego Lesznowskiego. List podpisało 23 znanych warszawskich Żydów. Grożono również Kenigowi. Ponadto do listu protestacyjnego, była dołączone odwołanie. Jednak cenzura nie zgodziła się na opublikowanie ani listu ani odpowiedzi. Ponadto wywołana została polemika zagraniczna. Lesznowski próbował się bronić, ale zagraniczne pisma Polskie były podzielone. Natomist wygrał proces, autorzy listu mieli go przeprosić, oraz zwrócić koszta rozprawy sądowej.

13 października 1859r. nagle na serce umiera Lesznowski. Po śmierci Lesznowskiego Ignacy Kraszewski zostaje zwerbowany do „ Gazety Codziennej” , której nowym właścicielem został Kronenberga. (147str.-149str).

Rekordowa liczba prenumerat „ Gazety Warszawskiej” wynosiła 7tys. egzemplarzy.

Pierwszym redaktorem naczelnym był Antoni Lesznowski, współtwórcą gazety Włodek Tadeusz.

Częstotliwość ukazywania się : dziennik

Ilość stron w numerze: od 4(po 1843) do 8

Wydawana początkowo 2 razy w tygodniu czyli w środy oraz soboty

20 cm grubości przeciętnie liczył dziennik

Profil gazety: prasa ogólnoinformacyjna

Format: 25*20 cm (bardziej zbliżony do książki aniżeli do prasy codziennej czyli zbliżone do formatu A5). Po 1843r. zwiększa się format i będzie mieć wymiary: 27*24 cm.

Mało przejrzysty wygląd, mieszanie ważnych informacji z mniej istotnymi.

Około roku 1830 całkowity nakład 7 dzienników wydawanych na terenie Królestwa Polskiego wynosił 6500-7000 egzemplarzy. Po 1831 nakład ten spadło ok. 3000 egz.