Grupy ceramiki wg Buko: ceramika kuchenna (naczynie służące do obróbki cieplej), naczynia stołowe, zasobowe, przemysłowe (tygle), miniaturowe, pogrzebowe, kultowe.
Hołubowicz: naczynia ręcznie lepione, częściowo słabo formująco obtaczane, silnie f-o, całkowicie silnie f-o.
Przełomy Kurnatowskiej: VI-stwierdza istnienie ceramiki ręcznie lepionej, VII-pierwsze twory na kole, IX-ośrodki ceramiczne, rzemieślnicy, wzrost częściowo obtaczanej, XI-ceramika całkowicie obtaczana, XIII-ceramika”siwa”.
Przęślik-element wrzeciona do ręcznego przędzenia, ułatwiający jego ruch obrotowy i zapobiegający zsuwaniu się nici z wrzeciona. Przęślica-część kołowrotka służąca do umocowania kądzieli razem z wrzecionem. Radlica-żelazne okucie pracujące radła lub sochy. Radło a socha –narzędzie do rowkowego spulchniania gleby, radło ma jeden element orzący, socha dwa. Pług – bardziej skomplikowane narzędzie, ma radlice i nóż, głębsze i lepsze utlenianie gleby.
Ceramika pomorska wg Schuldta (na podstawie ceramiki z Pomorza Zachodniego):
Tutaj ceramika rzemieślnicza pojawia się poprzez wpływy z Meklemburgii w IX w.
Gr. A (Sukow-Dziedzice) – słabo profilowana, nieornamentowana, brak śladów obtaczania, dat. VI – VIII w.
Gr. B – ślady obtaczania, ceramika dość zbliżona do Sukow-Dziedzice, gruba domieszka.
Gr. C (Feldberg wg Schuldta) – naczynia baniaste z wyodrębnioną krawędzią, obtaczanie krawędzi, ornament w górnej części naczynia (przykłady: stan. Kędrzyno, Bardy), wyodrębniony wylew, dat. VIII – IX w., w tej grupie występują liczne nawiązania do ceramiki z Wielkopolski
Gr. D (Menkendorf lub typ Szczecin) – X-XI w., naczynia dwustożkowate (dwustożkowatość to cecha bardzo charakterystyczna dla naczyń pomorskich, często ornament pionowy w kształcie X, nakłucia grzebykiem
Gr. J – górna część brzuśca zredukowana i w zaniku, załom ornamentowany, wyodrębniona szyjka, naczynia doniczkowate, całkowicie obtaczane, XII w., ornament różnorodny
Gr. K – wyróżniana w całej Polsce, cylindryczna szyjka
Ceramika z wczesnego średniowiecza to najczęściej naczynia kuchenne, brak ceramiki stołowej. W formach dominują garnki.
Ceramika typu sukow dla niemiec, praskiegio dla polski, dziedzice dla Pomorza (typ A).
Wyspecjalizowane warsztaty w IXw., częściowo obtaczane, silnie profilowanie, silne dekorowanie.
II poł. IX w. następuje regres, pojawiają się naczynia dwustożkowate, ornamentowane grzebykiem.
Ok. poł. X w. upowszechnia się całkowite obtaczanie naczyń. Ceramika ze żłobkami.
Łasiński, Rogosz – artykuły o ceramice na PomZach.
Jan Kanapariusz(1000 r. żywot św. Wojciecha), Brunon z Kwerfurtu
Jak się bawili: kościana piszczałka z Kowalewa, gęśle gdańskie, rogi, bębny, grzechotki, jęczmienne piwo, miód.
Koszula lniana (giezło), peleryny, pstruchy, nogawice sukienne lub płócienne, pończochy, gacie, skórznie (buty), soroka (suknia), czapy z futer, tuniki.
Techniki wytwarzania: odlewanie, kucie, drutownictwo, wytłaczanie, wybijanie, rytowanie, filigran, granulacja, kameryzacja
Kabłączki skroniowe wg Musianowicz: wykonywane z drutów lub blachy, z brązu, srebra, czasem z innych.
Typ I: oba końce prosto ucięte, II: koniec wygięyty na zew. w haczyk, III: koniec w esowate uszko (wszystko IX-XI). III wg Kocki-Krenz, odmiana A, B, C (wielkość. IX-XIII). IV: końce prosto ucięte, zachodzące na siebie; V: końce owinięte na kabłąku tworzą zamknięty pierscień, X: zwinięty korkociągowato.
Zausznice: wykonywane ze srebra i brązu, głównie skarby. Zausznice o kabłąku oplatanym filigranem (X-XIII); z paciorkami malinowatymi (IX-XIII); z pustymi paciorkami (X-XIII); koszyczkowate (2 ćw. XI – 2 poł. XII w.); gwiaździste (poł.X-poł.XII);typu świątki[cztery jaja](X-XI);z ażurowymi pochewkami[również jaja](X-XIw.);z paciorkami cylindrycznymi (X-XII w.); z zawieszkami na łańcuszkach (X-XI); półkoliste z główkami zwierzęcymi (X); trójkątny pacior (poł. X-poł.XI);z główkami zwierzęcymi(XI-XIII);torebkowate (XI-XIII); krzyżowate (X-XI); długi pusty pacior (X-XI); kukurydzianym wisiorkiem (X-XI); wisiorkiem winogrowatym (IX-XI).
Kaptorga prostokątna (X-XIII); trapezowata (X-XII); Lunule (X-XII); Zawieszka okrągła (X-XII); krzyżyki; naszyjniki; bransolety; pierścionek.
Budownictwo drewniane: piece kopułkowate, używanie podkładów by domy się nie zapadły, układ zrębowy, sumikowy (słupowy), sumikowo-łątkowy, podłoga: dranice, nawóz, kora, glina. Dach: pokrywano słomą, trzciną lub dartymi dranicami, przekładanymi korą brzozową. Konstrukcje slegowa i sochowa. Dwuspadowy, czterospadowy. Bierwono (pień oczyszczony z gałęzi,kory), ciosło (do żłobienia drewna), konstrukcja szkieletowa (drewniany szkielet wypełniany gliną, cegłą), zrębowa (poziomy układ drewna, krzyżujący się w miejscu stykana się ścian ze sobą w narożnikach), pazowanie (rowki wyżłobione w bierwonie, do mocowania).
Murowane: opus incertum, opus emplectum, Ostrów Lednicki, Giecz, Przemyśl, Wiślica,Ostrów Tumski, katedra w Poznaniu, bazylika w Kałdusie, Klasztor Norbertanek w Strzelnie (rotunda+bazylika), kolegiata w Tumie, Mogilno,
Ośrodki kultu pogańskiego: Wolin, Łysa Góra, Góra Dobrzeszowska, Ślęża, Góra św. Wawrzyńca w Kałdusie, Góra Lecha w Gnieźnie, Rowokół. Kąciny; Kapiszty- odgrodzone placyki, na których stawiano posąg bóstwa; kapły –niewielki budynek, w którym składowano przedmioty związane z kultem. Kopce: Przemysława, Salve Regina, Krakusa i Wandy.
Tabliczki z Podebłocia – VII/VIII-IXw., próba doszukiwania się wczesnego chrześcijaństwa w Polsce