Inhalacje

Inhalacje

1. wziewaniem lub inhalacją nazywamy metodę leczniczą, polegającą na wprowadzeniu leków do układu oddechowego dzięki zastosowaniu urządzeń wytwarzających aerozole o różnym stopniu rozproszenia

Rodzaje inhalacji

2. INHALACJE NATURALNE: aerozol morski - przy wietrze od morza o średniej prędkości; w odl. ok. 300m od brzegu oddziaływanie wątpliwe.

LECZNICZE WODY MINERALNE: w postaci od 0,25 do 3 % w zabiegach 10-15 min., 1-2/dzień

3. wody izotoniczne (0,9% Na Cl) zmniejszają przekrwienie błony śluzowej, wzmagają wydzielanie , normalizują funkcję bł.śluzowej

wody hipotoniczne (0,3 - 0,8% NaCl) usuwają zalegające substancje

wody hipertomiczne (1-3% NaCL) - wywołują przekrwienie błony śluzowej pobudzają wydzielanie gruczołów, rozrzedzają wydzielinę = odkrztuszanie i usuwanie.

4. JOD działa jw. (silniej).

5. Zawartość siarki szczególnie korzystna w przewlekłych stanach ropnych.

6. Aerozole - są to względnie  trwałe układy cząstek substancji stałych, płynnych lub gazowych, rozproszonych i zawieszonych w środowisku rozpraszającym, gazowym. Lecznicze zastosowanie  mają aerozole powstałe po rozproszeniu cieczy w środowisku gazowym, zwykle powietrzu.   
   
   
   

7. Pyły - rozproszenie ciała stałego w środowisku gazowym (powietrzu)

Mgła - rozproszenie cieczy w środowisku gazowym (powietrzu)

Dym - rozproszenie w środowisku gazowym (powietrzu) substancji pochodzących ze spalania

Podział aerozoli (w zależności od średnicy):

8. aerozole prawdziwe = suche - od 0,1 do 5 µm

9. aerozole wilgotne = od 5 do 20 µm

10. mgła = spray - powyżej 20 µm

Podział aerozoli - penetracja

11. kropelki o średnicy 30µm penetruja tchawicę, oskrzela główne, oskrzela płatowe

12. kropelki o średnicy 10µm penetrują oskrzele segmentowe, oskrzela najmniejsze i oskrzeliki końcowe

13. kropelki  o średnicy 1µm penetrują oskrzeliki oddechowe, przewodziki pęcherzykowe

14. kropelki o średnicy < 0,3µm penetrują do woreczków pęcherzykowych

UWAGA

15. zasadnicze znaczenie dla metod leczniczych ma stopień rozdrobnienia tj. średnicy kropelek, która warunkuje poziom dostępności anatomicznej aerozolu    

16. przy średnicy kropelek od 0,1 - 1,3µm istnieje możliwość, że zarówno przy wdechu jak i wydechu nie będą one wchodzić w kontakt z nabłonkiem dróg oddechowych i zostaną w dużej części wydalone przy wydechu

Częstość oddychania

17. im częstszy i płytszy oddech tym gorsze jest zwilżenie aerozolem dróg oddechowych, np. przy 30 oddechach na min. zostanie wykorzystane zaledwie 10% wdychanego aerozolu, a przy 5 oddechach 50-60%

Temperatura aerozolu

18. optymalna temp. waha się w granicach 30şC

19. aerozole o temp. wyższej od temp. otoczenia ulegają kondensacji (skropleniu) przy zetknięciu z chłodniejszymi powierzchniami

zbyt niska temp. wpływa drażniąco na drogi oddechowe i może spowodować skurcz oskrzeli

Aparaty do wziewań

Aparaty rozpraszające leki za pomocą sprężonego powietrza: sprzężone powietrze o ciśnieniu 152-304kPa przepływa przez dyszę o średnicy 0,3-1mm uzyskana w ten sposób prędkość przepływu powietrza nad wylotem prostopadle usytuowanej rurki zanurzonej w cieczy powoduje podciśnienie zasysające ciecz i rozbicie je na mgłę o średnicy kropelek powyżej 10µm

Aparat rozpraszający leki za pomocą ultradzwięków: zogniskowanie fal ultradźwiękowych na granicy cieczy z powietrzem, wytwarza mgłę o dużej gęstości, wielkość kropelek zależy od częstotliwości, np. częstotliwość 1MHz - kropelki o średnicy 4µm, 5MHz-1µm

Inne aparaty

20. aparat Schnitzlera: wytwarzający spray o średnicy kropelek Ý50mm, które uderzają pod ciśnieniu błonę śluzowa nosa i gardła (stosowane w tzw. zanikowym nieżycie błon śluzowych),

21. aparat do inhalacji tzw. Szkockich: umożliwia zmiany temperatury aerozoli w granicach od 20ş do 40şC,

22. aparaty do wytwarzania i wziewań elektroaerozoli:

   naładowane ujemnie cząsteczki przyspieszają i ułatwiają oczyszczanie dróg oddechowych, zwiększając wydzielanie śluzu, pobudzają ruch mgiełkowy rzęsek (także wodospady, tężnie),

Inne aparaty c.d

23. aparat do wziewań zbiorowych: charakterystyczną cechą aparatu jest wyposażenie go w kilka lub kilkanaście dysz rozpraszających, które w celu równomiernego rozpraszania roztworu bywają wprawiane w ruch obrotowy; gęstość mgły jest mniejsza niż w aparatach do wziewań indywidualnych

24. aparaty do wytwarzania aerozoli wibracyjnych , mogące wprowadzić je w drgania mechaniczne (10-100Hz, ułatwiające przenikanie, szczególnie do zatok obocznych nosa

25. Tężnie w Ciechocinku – zespół trzech tężni solankowych, wzniesionych w XIX wieku w Ciechocinku, w województwie kujawsko-pomorskim. Jest to największa tego typu drewniana konstrukcja w Europie[1].

Ciechocińskie tężnie zostały zaprojektowane przez profesora Akademii Górniczej w Kielcach Jakuba Graffa, w oparciu o źródła solanki odkryte tu jeszcze w drugiej połowie XVIII wieku chociaż miejscowa ludność wydobyciem i warzeniem soli zajmowała się już w XIII wieku na mocy zezwoleń danych przez Konrada I mazowieckiego.

Tężnia numer I o długości 333 metrów, pojemności 2900 m3 i tężnia numer II o długości 719 metrów, pojemności ok. 6000-6300 m3 zbudowane zostały w latach 1824-1828, ostatnia tężnia numer III o długości 648 metrów, pojemności ok. 5000-5800 m3 powstała w 1859. Podstawę tężni stanowią wbite w ziemię dębowe pale w liczbie około 7000, na których umieszczono świerkowo-sosnową konstrukcję wypełnioną tarniną, po której spływa solanka. Ustawione w kształcie podkowy o łącznej długości 1741,5 metrów i każda o wysokości 15,8 metrów. Solanka pompowana jest ze źródła nr 11 (tzw. fontanna Grzybek) i wtłaczana na szczyt tężni do specjalnych korytek. Dalej solanka przesącza się po ścianach tężni po tarninie i pod wpływem wiatru i słońca paruje, tworząc mikroklimat obfitujący w jod, dzięki czemu powstało tu naturalne, lecznicze inhalatorium.

Tężnie stanowią drugi etap w procesie produkcji soli gdzie następuje stopniowe zwiększanie stężenia solanki. Najmniejsze stężenie jest na tężni nr I (9%), tężnia nr II (16%) a największe na tężni nr III (30%), stąd solanka rurociągami płynie do warzelni soli (trzeci etap produkcji soli). Pierwszym etapem w procesie produkcji soli jest pompowanie solanki ze źródła nr 11 "fontanna Grzybek".

Tężnia w remoncie

26. Tężnia w remoncie. Wymiana gałązek i belek ukośnych.

Schodami na górę tężni

27. Na górze drewnianymi korytami płynie solanka i wypływa ona z otworów co ok. 1m.

Drewniane kołki regulują ilość wypływającej solanki, a nacięciami w dolnym korytku

solanka skapuje na gałązki. Spływając po tych gałązkach woda z solanki odparowuje

i na dole jest ona zbierana do koryta. W ten sposób solanka zagęszczana jest

z 5,8% do 27%. Przy okazji część soli wykorzystywana jest do naturalnej inhalacji.

 

 

Wskazania

28. Przewlekłe nieżyty infekcyjne nosa, gardła, krtani lub zatok przynosowych

Przewlekłe nieżyty alergiczne nosa, gardła, krtani i zatok

Przewlekły nieżyt zanikowy lub przerostowy krtani oraz przeciążenie głosu

Stany po operacjach nosa, migdałków , krtani i zatok

Astma oskrzelowa

Stany po zapaleniu płuc

Przewlekłe nieżyty trąbki słuchowej

Przeciwwskazania do inhalacjji

29. Choroby zakaźne układu oddechowego

Przewlekłe ropne zapalenia dróg oddechowych wymagające leczenia chirurgicznego

Nowotwory i krwawienia z dróg oddechowych

Niewydolność krążeniowo oddechowa

Leki stosowane wziewnie

30. leki rozkurczowe (teofilina)

31. lekiβ-adrenergiczne powodujące zmniejszenie napięcia ściany oskrzeli i rozszerzenie dróg oddechowych:

32. salbutamol(Salbutamol, Ventolin)

salmeterol(Serevent)

fenoterol(Berotec)

33. leki antycholinergiczne, rozszerzające drogi oddechowe poprzez blokowanie w oskrzelach receptorów układu nerwowego przywspółczulnego:

34. bromek ipratropium(Atrovent)

35. leki ułatwiające wykrztuszanie wydzieliny (bisolvon, mucosolvan) (działanie rozrzedzające wykazują solanki izotoniczne i lekko hipotoniczne)

36. leki p/zapalne (woda wapienna, wody mineralne zawierające wapń)

37. antybiotyki (po uprzednim zrobieniu antybiogramu i próby uczuleniowej)