Cała pediatria na dyplom

1.Wymień i uzasadnij najważniejsze zadania w opiece nad dzieckiem zdrowym i chorym.

Dziecko zdrowe – to takie, które zgodnie z etapami rozwoju realizuje swoje potrzeby, reaguje na bodźce płynące ze środowiska, rozwija się zgodnie z ustalonymi normami.

Do zadań pielęgniarki w opiece nad dzieckiem zdrowym należą:

- Zapewnienie warunków do prawidłowego rozwoju, potęgowanie zdrowia i osiągania optymalnego poziomu samodzielnego, aktywnego i twórczego życia.

- Uwzględniając wiek dziecka, pielęgniarka realizuje wybrane zadania z zakresu funkcji zawodowych tj. opiekuńczej, wychowawczej promocji zdrowia, profilaktycznej.

Dziecko chore – to takie, u którego występują reakcje organizmu na działanie czynnika chorobotwórczego, wyrażające się zaburzeniami współdziałania narządów i tkanek, prowadząc do zmian czynnościowych i organicznych ustroju.

Do zadań pielęgniarki w opiece nad dzieckiem chorym należą:

Przygotowanie dziecka i jego rodziców do współpracy w procesie pielęgnowania w czasie choroby, w okresie rekonwalescencji, rehabilitacji.
Pielęgniarka realizuje zadania z zakresu funkcji terapeutycznej, rehabilitacyjnej, opiekuńczej, profilaktycznej, promowania zdrowia (testy przesiewowe, zdrowe odżywianie).

Do zadań pielęgniarki w czasie pobytu dziecka w szpitalu należą:

Współpraca z rodzicami (wykorzystanie ich aktywności w procesie pielęgnowania).
Przygotowanie opiekunów do pielęgnowania w warunkach domowych , do kontynuowania terapii i rehabilitacji dziecka.
Przygotowanie dziecka do współpracy i współdziałania w procesie pielęgnowania, do samoopieki. Motywowanie do realizowania stylu życia potęgującego zdrowie.

2.Przedstaw reakcje rodziców na fakt hospitalizacji dziecka.

Zdenerwowanie
Oszołomienie
Strach
Niemożliwość logicznego myślenia
Wyzwolenie emocji często poniżej poziomu kultury

3.Specyfika prowadzenia procesu pielęgnowania w oddziale pediatrycznym.

Proces pielęgnowania to uporządkowany systematyczny sposób rozwiązywania problemów indywidualnych dziecka i jego opiekuna, ustalania planów ich rozwiązywania, wykonywania ustalonego planu, oceny tego, do jakiego stopnia były one efektywne w rozwiązywaniu zidentyfikowanych problemów zdrowotnych człowieka.

Realizacja procesu pielęgnowania w oddziale dziecięcym wynika z samej specyfiki wieku rozwojowego. Pielęgniarka swoje działania uzależnia od wieku, poziomu rozwoju psycho- fizycznego i emocjonalnego oraz zdolności adaptacyjno- komunikacyjnych dziecka, a także od jednostki chorobowej. Swoimi działaniami jednakowo obejmuje dziecko jak i opiekunów. Zachowuje wszystkie etapy realizacji procesu pielęgnowania. Duży nacisk pielęgniarka musi nałożyć na sferę emocjonalna oraz uwzględnić edukacje zdrowotną zarówno dziecka jak i rodziców.

4.W oddziale pediatrycznym pielęgniarka realizuje funkcję promocji zdrowia przez:

-współpracę z dzieckiem (w zależności od wieku, stanu zdrowia ), jego rodziną, grupami wsparcia działającymi na rzecz zdrowia dziecka,

-realizowanie zatwierdzonych programów promocji zdrowia,

propagowanie zachowań prozdrowotnych wśród dzieci ich rodzin i osób świadczących opiekę dzieciom,

- doradzanie w sprawach korzystnych warunków rozwoju dziecka, a tekę stylu życia sprzyjającemu zdrowiu dziecka,

- pomaganie dziecku i jego rodzinie we wprowadzaniu korzystnych zmian w ich życiu dla uzyskania jak najlepszego zdrowia fizycznego i psychicznego wieku dojrzałym

5. Omów reakcje rodziców na fakt rozpoznania choroby nowotworowej u ich dzieci.

Strach przed nowo zaistniała sytuacja
Niewarygodnosc ,ze ich dziecko jest chore nieuleczalne
Załamanie depresyjne ze strony rodziców
Niezgadzanie się na leczenie
Lęk spowodowany utrata dziecka
Większość z nich doznaje szoku, reaguje ostrym zespołem kryzysowym, co określa się frustracją. W tej dramatycznej sytuacji kryzysowej pojawia się wiele różnych zachowań.
Obwinianie się nawzajem wśród rodziców
Pretensje do całego świata
Pogodzenie się z dodatkowymi

obowiązkami wynikającymi choroby dziecka jest tym trudniejsze, iż wiadomo jest, że zmiana trybu życia będzie obejmować wiele miesięcy, a nawet lat. Uświadomienie sobie przez rodziców faktu, że ich dziecko cierpi na chorobę nowotworową, wywołuje nie tylko naturalny lęk o jego życie i zdrowie, ale także obawe przed niepewną przyszłością. Częstą reakcją rodziców na diagnozę jest poszukiwanie „winnego” zaistniałej sytuacji; niekiedy rodzice wbrew oczywistym faktom nie chcą przyjąć do wiadomości choroby swego dziec- ka. Zdarza się też nierzadko, że rodzina poszukuje możliwości innych, niekonwencjonalnych metod le- czenia, nie chcąc wyrazić zgody na chemio- i radiote- rapię. Nawiązanie bliskiego kontaktu z pacjentem i jego rodziną oraz uzyskanie ich akceptacji dla pro-wadzonej terapii znacznie ułatwia realizację progra-mu terapeutycznego.

6. Uzasadnij przydatność wiedzy na temat czynników wpływających na rozwój dziecka dla pełnienia roli edukacyjnej przez pielęgniarkę pediatryczną.

Znając poniższe czynniki pielęgniarka ma możliwość wykorzystania swojej wiedzy z zakresu promocji zdrowia. Pielęgniarka poprzez edukację zdrowotną może ustrzec rodziców dzieci przed negatywnymi wpływami czynników wpływających na rozwój dzieci.

Czynniki wpływające na rozwój dzieci:

Endogenne

- genetyczne zwane determinantami;

- paragenetyczne zwane stymulatorami zależą od stanu zdrowia matki, wieku matki, właściwości metabolicznych, liczby ciąż;

Egzogenne

- środowiskowe zwane modyfikatorami, pochodzenie socjalne, poziom wykształcenia rodziców, poziom kultury zdrowotnej, warunki mieszkaniowe, klimat

- czynniki biogeograficzne (klimat, ukształtowanie terenu, rośliny i zwierzęta)

- czynniki społeczno – ekonomiczne: kultura, sytuacja rodzinna, zarobki, warunki mieszkaniowe, higieniczne, poziom wykształcenia, żywienie dziecka, aktywność ruchowa.

-czynniki psychiczne: zmiana środowiska, stres

- choroby przewlekłe

7.Jakich zasad powinna przestrzegać pielęgniarka pediatryczna w celu zminimalizowania stresu u hospitalizowanego dziecka

Pediatria to specyficzna dyscyplina medycyny, której celem jest ochrona zdrowia dziecka.

Cel ten jest osiągany przez promocję zdrowia i profilaktykę, rozpoznawanie i leczenie chorób.

Przedmiotem naszych rozważań jest chore dziecko wymagające leczenia szpitalnego. Pobyt w szpitalu wywołuje zawsze u dzieci niepokój i lęk przed nieznanym lub lęk przed powtórzeniem się wcześniejszych doświadczeń, przed zabiegiem, przed bólem, przed oddzieleniem od najbliższych osób.

Zaspokojenie wszystkich potrzeb bio-psycho-społecznych chorego dziecka i pomoc w rozwiązywaniu jego problemów to wyzwanie dla współczesnego pielęgniarstwa pediatrycznego. W praktyce oznacza to nie tylko sprawowanie opieki w ramach zleceń lekarskich i wykonywanie czynności pielęgnacyjnych, lecz również podjęcie działań profilaktycznych, edukację zdrowotną rodziców i dziecka oraz skierowanie uwagi na uczucia i myśli dziecka oraz jego wewnętrzny świat.

Celem działań pielęgniarstwa pediatrycznego jest m.in. zapewnienie dziecku hospitalizowanemu najwyższej jakości opieki pielęgniarskiej.

Aby ten cel osiągnąć należy spełnić następujące warunki:

Hospitalizacja dziecka ma miejsce tylko w oddziałach pediatrycznych. Szpital/oddział spełnia warunki niezbędne do leczenia i rozwoju dziecka.
Personel pielęgniarski we wszelkich działaniach stosuje się do Kodeksu etyki zawodowej pielęgniarki i położnej oraz Karty praw pacjenta.
KONWENCJA
O PRAWACH DZIECKA

przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych
dnia 20 listopada 1989 r.

zmiany: 1999-09-02; Dz.U.2000.2.11

Pielęgniarki pediatryczne respektują Europejską Kartę Dziecka w szpitalu:

Prawo do możliwie najlepszej opieki medycznej jest podstawowym prawem zwłaszcza w odniesieniu do dzieci.
Dzieci powinny przebywać w szpitalu tylko wtedy, gdy leczenie, którego wymagają, nie może być prowadzone w domu, ambulatoryjnie lub w oddziale dziennym.
Dzieci przebywające w szpitalu powinny mieć prawo do tego, aby cały czas przebywali razem z nimi rodzice lub stali opiekunowie.
Wszystkim rodzicom należy tworzyć możliwość pozostawania w szpitalu razem z dzieckiem, trzeba ich do tego zachęcać i pomagać. Pobyt rodziców w szpitalu nie powinien narażać ich na dodatkowe koszty lub utratę dochodów. Rodzice, by mogli uczestniczyć w opiece nad dzieckiem, powinni być stale informowani o sposobie postępowania w oddziale i zachęcani do aktywnej współ-pracy.
Dzieci i rodzice powinni mieć prawo do uzyskiwania informacji w sposób odpowiedni do ich wieku i możliwości pojmowania. Należy starać się o zapobieganie i łagodzenie stresów fizycznych i emocjonalnych u dzieci w związku z ich pobytem w szpitalu.
Dzieci i rodzice mają prawo świadomie uczestniczyć we wszelkich decyzjach dotyczących opieki nad ich zdrowiem. Każde dziecko powinno być chronione przed zbędnymi zabiegami leczniczymi i badaniami.
Dzieci powinny przebywać w szpitalu z dziećmi o podobnych potrzebach rozwojowych. Nie należy umieszczać dzieci w oddziałach dla dorosłych. Nie powinno być żadnych ograniczeń wiekowych dla osób odwiedzających dzieci przebywające w szpitalu.
Dzieci powinny mieć pełną możliwość zabawy, odpoczynku i nauki dostosowanej do swego wieku i stanu zdrowia. Powinny przebywać w otoczeniu zaprojektowanym, urządzonym i wyposażonym z myślą o ich potrzebach oraz personelem potrafiącym zaspokajać ich potrzeby.
Dziećmi powinien opiekować się personel, którego przygotowanie i umiejętności zapewniają zaspokajanie potrzeb fizycznych, emocjonalnych i rozwojowych dzieci i ich rodzin.
Zespół opiekujący się dzieckiem w szpitalu powinien zapewnić mu ciągłość leczenia.
Dzieci powinny być traktowane z taktem i zrozumieniem, a ich prawo do intymności powinno być zawsze szanowane.

Karta została opracowana przez Krajowe Stowarzyszenie na rzecz Opieki nad Dziećmi w Szpitalu w Wielkiej Brytanii (National Association for the Welfare of Children in hospital - NAWCH) i zaaprobowana przez 13 krajów na I Europejskiej Konferencji Stowarzyszeń na rzecz Dzieci w Szpitalu w 1988 r.

Każda choroba ma swoją specyfikę, różny przebieg i skutki oraz rokowanie, ale zawsze stanowi trudne przeżycie emocjonalne zarówno dla dziecka, jak i jego rodziców.

Hospitalizacja oznacza dla dziecka całkowite lub częściowe oddzielenie od matki i bliskich osób. Przeżycia dzieci i sposoby ich reagowania na pobyt w szpitalu są różne, ale ściśle związane z poziomem rozwoju psychospołecznego i wiekiem dziecka.

Minimalizowanie stresu szpitalnego u dzieci

Pacjent w wieku rozwojowym różni się od dorosłego chorego i wymaga odmiennych, specjalnych warunków leczenia i hospitalizacji. Inne są jego właściwości i potrzeby rozwojowe. Dziecko ma niedojrzałą psychikę, wrażliwą i podatną na urazy, nie potrafi radzić sobie w nowych, trudnych sytuacjach i stosować skutecznych strategii przystosowawczych. Jest niesamodzielne, bezbronne, uzależnione od osób dorosłych. Znajduje się w okresie intensywnego rozwoju psychofizycznego. Do prawidłowego rozwoju potrzebuje zaspokojenia podstawowych potrzeb psychicznych: więzi emocjonalnej z matką, miłości, poczucia bezpieczeństwa, aktywności poznawczej i ruchowej, zabawy, nauki i in.

Dziecko w prawie każdej chorobie, choć w różnym nasileniu, doświadcza trzech podstawowych obciążeń psychicznych: lęku, bólu i ograniczenia aktywności. Silne negatywne emocje związane z chorobą nie tylko obciążają psychikę, ale też niekorzystnie wpływają na proces leczenia i dalszy rozwój dziecka. Jedność psychosomatyczna manifestuje się u dziecka ze szczególną wyrazistością. Zaburzenia fizjologiczne, metaboliczne wywołane lękiem i psychicznym stresem właśnie u dzieci osiągają największe nasilenie. W chorobie dziecko jest narażone na podwójny stres. Cierpi psychicznie i fizycznie.

Dziecko w szpitalu

Szpital w odróżnieniu od naturalnego środowiska domowego jest dla dziecka środowiskiem sztucznym, nowym i obcym. Pozbawia je stałej obecności matki i bliskich osób gwarantujących poczucie bezpieczeństwa, ogranicza możliwość zaspokojenia wielu ważnych potrzeb rozwojowych i prowadzenia typowej dla wieku codziennej aktywności.

Dziecko w szpitalu często jest przerażone nową dla niego sytuacją. Boi się nieznanych osób, miejsc, zabiegów, aparatury medycznej. Styka się z wieloma osobami personelu szpitalnego, ale czuje się "niczyje", samotne, zagubione, zagrożone. Małe dzieci hospitalizowane bez matki odbierają taką sytuację jako porzucenie lub ukaranie.

Długotrwała hospitalizacja małego dziecka bez opieki matki prowadzić może do dramatycznych skutków dla jego zdrowia i prawidłowego rozwoju. Gdy dochodzi do zerwania więzi uczuciowej z matką i utraty przez dziecko poczucia bezpieczeństwa, zapada ono na groźną chorobę zwaną chorobą szpitalną (odmiana choroby sierocej).

Kolejnym źródłem szkodliwego dla dziecka stresu psychicznego są bolesne medyczne zabiegi diagnostyczno-lecznicze, prowadzone bez niezbędnego psychicznego przygotowania i farmakologicznej ochrony przed bólem. Aż 84% hospitalizowanych dzieci doświadcza bólu związanego z medycznymi zabiegami.

Młodsze operowane dzieci, nie mając świadomości zagrożeń i dolegliwości związanych z zabiegiem chirurgicznym, niepokoją się głównie brakiem stałej obecności matki (jeszcze dla dwulatka to, co znika z pola widzenia - nie istnieje), boją się nowych osób i miejsc, bólu, natomiast starsze dzieci, podobnie jak dorośli pacjenci, niepokoją się przewidywanym dyskomfortem psychofizycznym, całkowitym uzależnieniem od innych osób, boją się bólu, okaleczenia, śmierci.

Groźna dla dziecka jest też monotonia, nuda i rutyna życia szpitalnego. Jej skutków doświadczają zwłaszcza dzieci unieruchomione i przewlekle hospitalizowane. Pobudzanie aktywności poprzez dostarczanie różnorodnych bodźców wielozmysłowych, zabaw i zajęć, przeciwdziała bierności i apatii tych chorych, przyspiesza leczenie.

Dziecko w szpitalu wymaga szczególnej ochrony przed cierpieniem psychicznym i fizycznym, respektowania jego praw i potrzeb rozwojowych. Zaniedbania w tym względzie mogą powodować, że dziecko wyjdzie ze szpitala z wyleczoną chorobą fizyczną, lecz niestety z okaleczoną psychiką. Dla niektórych dzieci sam pobyt w szpitalu bywa bardziej dotkliwy niż przebyta choroba i stosowane leczenie. Skutki silnego urazu psychicznego mogą pozostać na całe życie.

Znając źródła i konsekwencje stresu szpitalnego można i należy ograniczać ich szkodliwy wpływ na chore dziecko.

Tendencje do hospitalizacji małych dzieci wraz z matkami, skracanie okresu pobytu w szpitalu do niezbędnego minimum, tworzenie oddziałów dziennego pobytu dziecka z matką, oddziałów chirurgii jednego dnia czy też tzw. hospitalizacji domowej, są podyktowane nie tylko względami ekonomicznymi, ale też troską o ograniczenie stresogennego wpływu środowiska szpitalnego na chore dziecko.

Ważniejsze dokumenty dotyczące leczenia i hospitalizacji dzieci

Wyrazem dostrzegania szczególnych potrzeb dzieci hospitalizowanych i dążenia do tworzenia warunków sprzyjających ich dobremu samopoczuciu w okresie leczenia jest Europejska Karta Dziecka w Szpitalu*. W Polsce czynione są starania o jej przyjęcie.

Dziecko w szpitalu zachowuje liczne prawa przysługujące wszystkim dzieciom zawarte w Konwencji o Prawach Dziecka, przyjętej przez ONZ w 1989 r. i ratyfikowanej przez Polskę w 1991 r. (m.in. art. 3, 9, 16, 23, 24, 25, 28).

Umieszczenie dziecka w szpitalu nie pozbawia rodziców stałych praw i obowiązków, w tym m.in. do sprawowania opieki nad dzieckiem, dbałości o jego zdrowie i rozwój, o zaspokojenie potrzeb - określonych w Kodeksie Rodzinnym i Opiekuńczym (m.in. art. 96).

Prawa pacjenta określono po raz pierwszy w Polsce w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej z dnia 30 VIII 1991 r. (Dz. U. nr 91, poz. 408):

Dział I, Rozdział 1.

Art. 19. Pacjent ma prawo do:

Świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom wiedzy medycznej.
Wyrażania zgody lub odmowy jej udzielania na określone świadczenia - po uzyskaniu odpowiedniej informacji.
Uzyskania informacji o swoim stanie zdrowia.
Poszanowania jego intymności i godności w czasie udzielania mu świadczeń zdrowotnych.
Umierania w spokoju i godności.

Dział I, Rozdział 2.

Art. 20.2 Osoba przebywająca w szpitalu ma prawo do:

Opieki pielęgnacyjnej przez bliską osobę lub przez inną wskazaną osobę.
Kontaktu osobistego, telefonicznego i korespondencyjnego z osobami z zewnątrz.
Opieki duszpasterskiej.
Świadomą, pisemną zgodę na inwazyjne badania diagnostyczne i operację wyraża oprócz rodziców także pacjent, który ukończył 16 lat - zgodnie z ustawą o zawodzie lekarza z 1996 (Rozdział 5, art. 34), a na udział w badaniach klinicznych pacjent, który ukończył 13 lat - zgodnie z ustawą farmaceutyczną z 1991 r. (art. 16).
Obowiązek informowania pacjenta o jego prawach przez pielęgniarkę nakłada ustawa o zawodach pielęgniarki i położnej z 1996 r. (Rozdział 4, art. 20).

Przedstawione wybrane dokumenty stanowią podstawę prawną do dokonywania koniecznych zmian w funkcjonowaniu służby zdrowia, służących humanizacji medycyny. Zmiany wymagają wysiłku i aktywnego zaangażowania personelu medycznego. U podstaw leży jednak zrozumienie potrzeby ich przeprowadzenia, by przepisy i deklaracje nie pozostały martwym zapisem.

Model opieki nad dzieckiem w szpitalu

Proponowany model został wypracowany na podstawie wieloletnich doświadczeń Centrum Zdrowia Dziecka w doskonaleniu systemu opieki, ograniczającym występowanie psychicznego stresu u dzieci hospitalizowanych.

Model oparty jest na następujących zasadach:

Szpital jest środowiskiem przyjaznym dzieciom i rodzicom. Prowadzi politykę "otwartych drzwi". Rodzice mogą opiekować się dzieckiem w szpitalu przez cały dzień, w wyjątkowych przypadkach również w nocy.
Personel szpitala zachęca i uczy rodziców, jak pomagać dziecku w szpitalu i jak współpracować z personelem w efektywnym leczeniu dziecka.
Dziecko w szpitalu jest traktowane podmiotowo, z życzliwością i wyrozumiałością. Respektuje się jego prawa i potrzeby, szanuje godność, chroni przed cierpieniem psychicznym i fizycznym, dba o dobre samopoczucie.

Model zawiera następujące elementy:

Przygotowanie dziecka i rodziców do planowanej hospitalizacji przez lekarza kierującego w poradni specjalistycznej i poprzez drukowane materiały informacyjne. Każdy pierwszorazowy pacjent CZD otrzymuje w rejestracji poradni lub w izbie przyjęć szpitala ulotkę informującą o funkcjonowaniu szpitala i zasadach współpracy z personelem leczącym.
Przyjęcie dziecka do szpitala w towarzystwie matki lub opiekuna. Razem z pielęgniarką udają się z izby przyjęć do oddziału szpitalnego. Pielęgniarka udziela informacji o prawach pacjenta, specyfice i regulaminie oddziału, zakresie czynności pielęgnacyjnych i opiekuńczych, jakie matka powinna wykonywać przy dziecku. Matka lub opiekun może być obecny w czasie obchodów lekarskich.
Personel medyczny informuje i przygotowuje psychicznie dziecko i rodziców do czekających je zabiegów, zachęca do współpracy. Rodzice i starsze dzieci podpisują świadomą zgodę na zabiegi inwazyjne.
Dzieci mają stworzone warunki do zabawy, nauki i rekreacji w szpitalu (sala zabaw, sala telewizyjna, pracownia komputerowa, zajęcia przedszkolne, szkolne, profilaktyczno-terapeutyczne: muzykoterapia, biblioterapia i in.). Przebywają w estetycznych, kolorowych pomieszczeniach. Mogą nosić własne ubrania i korzystać z własnych domowych przedmiotów; zabawek, książek, radiomagnetofonów i in.
Wypis dziecka ze szpitala poprzedza wspólna rozmowa lekarza z dzieckiem i rodzicami, informująca i wyjaśniająca zalecenia co do dalszego postępowania i medycznej opieki poszpitalnej.

Doświadczenia wskazują, że podstawą dobrej współ-pracy z dziećmi i rodzicami jest udzielanie im nie tylko informacyjnego, ale też emocjonalnego wsparcia przez chociażby życzliwą uwagę i zobiektywizowaną troskę. Brak podstawowych informacji o zasadach funkcjonowania szpitala, wymogach życia szpitalnego, oczekiwaniach personelu, utrudnia pacjentom i rodzicom przystosowanie się do warunków hospitalizacji i powoduje niepotrzebne konflikty.

Zmiany w relacjach dziecko i jego rodzice - personel leczący, wymagają zaangażowania i dobrej woli obu stron. Od lat uczymy się wspólnego bycia z dziećmi i rodzicami w szpitalu i efektywnego współdziałania. W proces zmian muszą być włączeni wszyscy pracownicy szpitala.

8.Jakie znasz przyczyny i objawy zespołu maltretowanego dziecka?

Krzywdzenie dzieci- to każde zamierzone działanie osób dorosłych, które wpływają ujemnie na rozwój fizyczny i / lub psychiczny dziecka.

To każde działanie lub bezczynność jednostki, instytucji lub społeczeństwa jako całości i każdy rezultat takiego działania lub bezczynności.

Przyczyny krzywdzenia dzieci:

1. ze strony dziecka:

- dziecko niechciane

- dz. nieślubne

- kalekie i przewlekle chore

- urodzone z wagą poniżej 2000 gram i przez dłuższy czas rozdzielone z matką

2. ze strony rodziców:

- sami byli krzywdzeni w dzieciństwie

- choroby psychiczne

- zaburzenia osobowości, np. niskie poczucie własnej wartości

- patologie społeczne:narkomania, alkoholizm, prostytucja

- karalność za przestępstwa

- niedojrzałość psychiczna i bardzo młody wiek

3. ze strony rodziny:

- kryzys rodzinny

- związki, w których tylko ojciec lub matka jest rodzicem

- trudności w karierze zawodowej, brak satysfakcji zawodowej

- sytuacje zagrażające utratą pozycji życiowej( kryzys ekonomiczny, bezrobocie, choroby)

- zła adaptacja do nowych warunków bytowych, np. migracja czy emigracja

Objawy krzywdzenia:

1. Fizyczne:

- rany, wylewy podskórne, ślady po przedmiotach, którymi posługiwał się maltretujący dziecko

- siniaki i pręgi na pośladkach, udach, plecach

- utrata przytomności, napad drgawkowy, krwiak podoponowy, krwawienie do przewodu pokarmowego, uszkodzenie wątroby, trzustki

( następstwo potrząsania, popychania, poszturchiwania, uderzania pięścią)

- strach, lęk przed rozebraniem się, chodzi w ubraniach zakrywających całe ciało

- niechętnie wraca do domu

- krańcowe zachowania: izolacja lub agresja

- boi się dorosłych, unika kontaktu wzrokowego

2. Emocjonalne ( psychiczne):

- zaburzenia mowy wynikające z napięcia nerwowego

- moczenie i zanieczyszczanie się bez powodów medycznych

- lęk, stałe poczucie winy

- rozdrażnienie, zamknięcie się w sobie

- ugrzecznione zachowanie lub wręcz przeciwnie- agresywne

- próby samobójcze lub ich demonstrowanie

- narkomania lub alkoholizm

- wstępowanie do grup " chuligańskich" stanowiące łakome kąski dla sekt religijnych

3. Seksualne ( molestowanie):

a) w wieku przedszkolnym:

- strach na widok konkretnej osoby

- histeryczny płacz podczas rozbierania, zmiany bielizny

- cofanie się do zachowań charakterystycznych dla znacznie młodszych dzieci

- zabawa w seks z lalkami lub innymi dziećmi ze zbyt wielką dla swego wieku dokładnością

- powtarzanie obscenicznych słów i zwrotów, których używa prześladowca

b) między 6 a 12 rokiem życia:

- mówi, że ma jakąś tajemnicę, której nie może wyjawić, pieniądze niewiadomego pochodzenia

- zaczyna się moczyć, nie chce się rozebrać na W- F

- tworzy rysunki o tematyce seksualnej, mówiąc że są złe, zepsute

c) nastolatki:

- chroniczne przygnębienie

- szuka pretekstów do pozostania w szkole

- niektóre zachowują się uwodzicielsko, cierpią na dyskomfort podczas chodzenia, siedzenia

- często ciąża

- otarcia krocza, pęknięcia krocza, stany zapalne dróg rodnych, choroby przenoszone drogą płciową

4. Instytucjonalne:

- ograniczenie czasu pobytu rodziców przy dziecku

- brak miejsc na całodobowy pobyt matki przy dziecku

- nieinformowanie chorego dziecka o jego stanie w sposób przystępny

- brak przygotowania psychicznego dziecka przed planowanymi, bolesnymi zabiegami i operacjami

9.Zróżnicuj i omów postępowanie w śpiączce hipo- i hiperglikemicznej u dziecka.

Różnicowanie

· Elementy różnicowania	Śpiączka ketonowa	Śpiączka hipoglikemiczna
początek	powolny (dni, wyjątkowo godziny)	nagły (minuty)
objawy poprzedzające wystąpienie śpiączki	narastające pragnienie i wielomocz, a następnie skąpomocz brak apetytu nudności i wymioty ból brzucha narastające osłabienie duszność senność utrudniony kontakt - śpiączka	nadmierna potliwość drżenie rąk głód osłabienie zawroty głowy zaburzenia widzenia zaburzenia zachowania (wesołkowatość, agresja) utrudniony kontakt utrata przytomności drgawki
odchylenia w badaniu fizykalnym	skóra zaczerwieniona i sucha, następnie bladoszara oddech Kussmaula (pogłębiony, przyspieszony) może wystąpić gorączka znaczne odwodnienie (sucha skóra i błona śluzowa jamy ustnej, zmniejszona elastyczność skóry, obniżone napięcie gałek ocznych) odruchy ścięgniste prawidłowe lub zniesione objawy wstrząsu hipowolemicznego (szybkie, słabo wypełnione tętno, zmniejszone ciśnienie tętnicze, sinica)	skóra blada, wilgotna i chłodna oddech powierzchowny lub prawidłowy szerokie źrenice obniżona ciepłota ciała prawidłowy stan nawodnienia odruchy ścięgniste wygórowane często obecny objaw Babińskiego i inne ogniskowe objawy neurologiczne drgawki brak objawów wstrząsu hipowolemicznego tętno przyspieszone ciśnienie tętnicze zwykle podwyższone

Postępowanie w hipo i hiperglikemii.

Hipoglikemia – wywołana jest niskim stężeniem glukozy we krwi (< 80 mg %).

W przypadku łagodnej lub średnio nasilonej hipoglikemii należy podać 10 gramów glukozy lub szklankę soku owocowego albo słodkiej lemoniady. Jeśli objawy nie ustępują, czynności te powtarza się po 5 lub 10 minutach. W przypadku ciężkiej hipoglikemii nie wolno nic wkładać do ust dziecka. Natychmiast wstrzyknąć glukagon. U małych dzieci wstrzyknąć tylko połowę dawki glukagonu. Stężenie glukozy w surowicy krwi podniesie się w ciągu pięciu minut po wstrzyknięciu, a dziecko zacznie się powoli budzić. W każdym przypadku hipoglikemii jest niezwykle ważne, aby ustabilizować poziom cukru we krwi podając do zjedzenia jedną lub dwie kromki chleba.

Hiperglikemia - to stan, kiedy poziom glukozy we krwi jest zbyt wysoki, zwykle > 250 mg%.

Przy stężeniach powyżej 250 mg% może także występować kwasica ketonowa (diabetic ketoacidosis) objawiająca się obecnością ciał ketonowych w moczu (ketonuria),

Ciężkie przypadki hiperglikemii (<400 mg%) należy leczyć w warunkach szpitalnych. Przy podwyższonych stężeniach glukozy we krwi (160 – 180 mg%) wskazany jest dodatkowy wysiłek fizyczny, natomiast przy wyższych stężeniach należy podać dodatkowe korekcyjne dawki insuliny.

10.Wyjaśnij na czym polega rola pielęgniarki w medycznych działaniach prewencyjnych wieku rozwojowego?

- szczepienia ( wg. Kalendarza szczepień)

bilanse

edukacja zdrowotna (filmy edukacyjne- antynikotynowe, antyalkoholowe, antynarkotykowe)

promocja zdrowia (pogadanki, zachowania prozdrowotne- zasady zdrowego odżywiania, zdrowy styl życia, promocja sportu)

badania przesiewowe ( wady postawy, wady wzroku, słuchu)

11.Przygotowując dziecko z cukrzycą do wyjścia do domu, jakich informacji mu udzielisz?

Informacje te powinny być dopasowane do wieku dziecka i jego sprawności intelektualnej. Im starsze dziecko tym bardziej szczegółowa powinna być dostarczona wiedza. Zanim rozpocznie się edukację należy ocenić wiadomości i umiejętności już posiadane na temat cukrzycy i jej objawów oraz określić motywację dziecka do zdobywania nowych informacji.

Przed wyjściem do domu pielęgniarka powinna poinformować o:

-istocie choroby (objawy, przyczyny, przebieg kliniczny),

-insulinoterapii (rodzaje preparatów, dawki przechowywanie, technika wstrzyknięcia strzykawką, penem, miejsca iniekcji),

-hiperglikemii i hipoglikemii (objawy, postępowanie, zapobieganie),

-zasadach pomiaru glikemii glukometrem oraz znaczeniu poziomu cukru w moczu,

-doborze wysiłku fizycznego (rodzaje, intensywność, czas),

-zasadach higieny osobistej,

-zasadach diety (godzina posiłków, obliczanie wymienników węglowodanowych, produkty wskazane i zabronione, układanie jadłospisu),

-prowadzeniu zeszytu samokontroli

Pielęgniarka ma za zadanie także kształtować w dziecku postawę akceptacji choroby, odpowiedzialności za własne zdrowie i życie oraz dążenia do niezależności i podnoszenia jakości życia. Przed wyjściem do domu należy ocenić poziom przygotowania dziecka do prowadzenia samokontroli i samoopieki.

12. Uzasadnij znaczenie komfortu fizycznego i psychicznego w pielęgnowaniu dzieci z chorobami układu oddechowego.

Choroba dotycząca układu oddechowego zmienia rytm życia dziecka, ogranicza jego możliwości fizyczne i psychiczne a także obniża nastrój. Osoba opiekująca się chorym dzieckiem powinna w sposób jak najbardziej skuteczny zniwelować problemy pielęgnacyjne występujące u chorego dziecka zarówno te fizyczne jak i psychiczne. Skuteczność leczenia chorób układu oddechowego zależy przede wszystkim od dobrego nastawienia „małego pacjenta” do wykonywanych przy nim zabiegów pielęgnacyjnych (np.: inhalacje, podanie leków, oklepywanie, drenaż złożeniowy), zabiegów diagnostycznych (np.: osłuchiwanie, opukiwanie). W zapewnieniu komfortu fizycznego i psychicznego istotne znaczenie ma pomieszczenie, w którym przebywa chore dziecko. Powinno one być czyste ciepłe i dobrze przewietrzone. Nie należy nigdy pozostawiać dziecka samego, osoba opiekująca się dzieckiem powinna być zawsze osiągalna a najlepiej kiedy dziecko widzi ją przez cały czas. Atmosfera spokoju i bezpieczeństwa panująca w oddziale często wystarcza aby dziecko nabrało zaufania do personelu a dzięki temu spowoduje to niemal natychmiastową poprawę czynności oddechowej. Dziecku pozwala się przyjąć pozycje, która jest dla niego najwygodniejsza, ubranie powinno być przewiewne i lekkie, zapewnienia się odpowiednią podaż płynów, a także stwarza się warunki do dobrego samopoczucia. Chore dziecko często czuje się źle i jest nieszczęśliwe z powodu konieczności pozostania w łóżku dlatego należy umiejętnie wypełnić mu czas choroby, aby zapobiec nudzie oraz odwrócić uwagę od nieprzyjemnych dolegliwości.

Zapewnienie komfortu fizycznego i psychicznego w pielęgnowaniu dzieci z chorobami układu oddechowego jest istotne przede wszystkim dla przebiegu leczenia i jego skuteczności

13.Pielęgnowanie dziecka z niedokrwistością z niedoboru żelaza.

Niedobór żelaza jest częstą przyczyną niedokrwistości u dzieci, rzadko jednak stanowi wskazanie do przyjęcia do szpitala. Nie powikłany niedobór żelaza jest zazwyczaj następstwem stosowania nieprawidłowej diety lub objadania się ,, ulubionymi przysmakami" przez dzieci. Do niedoboru żelaza dochodzi często, gdy dziecko jest zbyt długo karmione mlekiem matki lub mieszankami mlecznymi. Choroba częściej występuje u dzieci z rodzin ubogich, imigrantów i żyjących w mieści, w złych warunkach. Dzieci urodzone przedwcześnie są pozbawione dowozu

żelaza od matki, a w dodatku zapotrzebowanie ich na nie jest większe w następstwie szybkiego wzrostu. Łatwo powstaje u nich niedokrwistość i należy im podawać rutynowo preparaty żelaza. U dzieci z nawracającym nieżytem żołądkowo-jelitowym, zespołem złego wchłaniania lub nawracającymi krwawieniami z nosa lub przewodu pokarmowego rozwija się wtórne niedokrwistość z niedoboru

żelaza.

PRZYCZYNY:

- nieodpowiednia dieta

- niski poziom żelaza już przy urodzeniu

- utrata krwi

- upośledzenie wchłaniania żelaza towarzyszące zmianom zapalnym w śluzówce jelit

OBJAWY:

- brak łaknienia u dziecka

- zahamowanie wzrostu i przyrostu masy ciała u niemowląt

- zmiany w kącikach ust

- łamliwość włosów i paznokci

- nadmierna pobudliwość

- obniżona tolerancja wysiłkowa

- bladość powłok skórnych, błon śluzowych

- skórka dziecka szorstka, włosy suche bez połysku

- skłonność do infekcji, ze strony ukł. oddechowego

- złe samopoczucie dziecka

CELE PIELĘGNACJI:

- zapewnienie dostatecznej podaży żelaza,

- zapoznanie matki z przyczynami choroby, jej leczenie i zapobieganiem.

DZIAŁANIA PIELĘGNACYJNE:

a) wytłumaczenie dziecku z upośledzonym łaknieniem, aby przyjmowało odpowiednią dietę,

która zawiera żelazo, lub połykało tabletki z preparatem żelaza, jest trudne.

b) w wywiadzie pielęgniarskim przeprowadzonym zarówno w szpitalu, jak i w domu powinny się znaleźć dokładne informacje dotyczące nawyków dietetycznych dziecka, godziny, o której zazwyczaj jada ono posiłki, oraz pokarmów lub słodyczy, które lubi jeść między posiłkami.

posiłki powinny się składać z pokarmów, które dziecko lubi, podawanych w niewielkich

ilościach w swobodnej atmosferze. należy dziecku wytłumaczyć, że nie powinno jadać niczego,

a zwłaszcza słodyczy, między posiłkami.

c) rozpoczyna się doustne podawanie preparatów żelaza, najlepiej w trzech dawkach między

posiłkami, które dzieci muszą popić sokami z owoców, nigdy zaś mlekiem.

jeżeli pojawiają się dolegliwości żołądkowe, takie jak biegunka, to żelazo należy podawać

po posiłku. stolce dziecka zaczną nabierać zabarwienia ciemnozielonego, o czym należy uprzedzić rodziców.

d) starszym dzieciom żelazo zazwyczaj podaje się w tabletkach. Dzieci młodsze wolą preparaty

w płynie, który można podać do wypicia przez słomkę lub na łyżeczce, a nigdy nie należy mieszać go z pokarmem.

e) żelazo podawać razem z witm.C i kwasem foliowym ale nie wolno z magnezem

f) Istotne znaczenie ma dokładne czyszczenie zębów, ponieważ stosowanie żelaza powoduje ich przebarwienie.

g)ograniczyć wysiłek fizyczny dziecka i izolować od potencjalnych źródeł zakażenia

PORADY DLA RODZICÓW:

Często potrzeba wiele cierpliwości i wysiłku, aby przekonać matki, że powinny zmienić swoje nawyki dotyczące karmienia dziecka. Zestawy posiłków i wybór odpowiednich pokarmów należy dostosować do zwyczajów i możliwości finansowych rodziny. Pielęgniarce jest łatwiej wszystko wytłumaczyć w czasie posiłków. Nie ma sensu przezwyciężania na siłę nawyków dziecka. Znacznie lepiej wybrać mu pokarmy z tych, które lubi. Preparaty żelaza stosuje się długo, często przez 3 miesiące. Skuteczność leczenia zależy więc od tego, czy matka będzie kontynuowała leczenie. Warto zachęcić matkę, aby sama podawała dziecku żelazo w czasie, gdy

przebywa na oddziale, tak aby nie miała z tym kłopotów potem w domu. Musi ona zdać sobie sprawę z tego, że przedawkowanie żelaza u malutkiego dziecka, nawet przypadkowe, może mieć fatalne następstwa. Lekarstwa należy trzymać w domu w zamkniętej szufladzie, do której dziecko nie może samo sięgnąć.

14.Na czym polega edukacja rodziców i dziecka z alergią?

Kiedy wiadomo, że dziecko przyjdzie na świat obciążone atopią ( genetyczna skłonność do alergii) Mama powinna podczas ciąży i potem, w okresie karmienia, być na diecie eliminacyjnej oraz jak najdłużej karmić dziecko piersią. Nowe pokarmy zawierające silnie alergizujące białka (np. mleko, jajko, pszenicę) u takiego dziecka wprowadza się później niż jest to zalecane w schemacie żywienia niemowlęcia.
Zasada postępowania z dzieckiem genetycznie obciążonym atopia brzmi: tak modyfikować najbliższe środowisko, żeby maksymalnie ograniczyć kontakt z silnymi alergenami, z którymi wiąże się największe zagrożenie.
Przez pierwsze dwa lata życia dziecka najważniejsze jest zapobieganie alergiom pokarmowym. W tym celu należy przestrzegać ograniczeń diete-tycznych.

Najczęstsze alergeny (białka) pochodzenia zwierzęcego

· jaja kurzego

· mleka krowiego

· mięsa zwierząt

· mięsa ryb

· skorupiaków: krewetek, krabów, homarów
Potem ważniejsza jest ochrona przed alergenami wziewnymi, do których przede wszystkim należą: roztocza kurzu domowego, sierść domowych zwierząt, pleśnie i pyłki roślin.

Mieszkanie powinno być suche, sło-neczne, często wietrzone, pozbawione nadmiaru sprzętów chłonących kurz, roślin doniczkowych i zwierząt, regularnie i starannie sprzątane, a palenie tytoniu przez domowników jest wykluczone. Można stosować filtry powietrza usuwające alergeny wziewne.

Dziecko powinno spać w pościeli dla alergików, często pranej i wietrzonej, nie używać perfumowanych kosmetyków, a w okresie najsilniejszego pylenia roślin nie przebywać długo na powietrzu, zwłaszcza podczas suchej, słonecznej i wietrznej pogody.

15. Wpływ choroby na funkcjonowanie dziecka w sferze bio-psycho-społecznej.

Wpływ choroby na stan fizyczny:

– złe samopoczucie dziecka spowodowane:

- dolegliwościami bólowymi

- wymiotami, biegunką, co może doprowadzić do odwodnienia organizmu

- osłabieniem organizmu spowodowany gorączką, brakiem łaknienia

- dyskomfort fizyczny spowodowany innymi dolegliwościami, takimi jak: katar, kaszel, utrudnione oddychanie

Wpływ choroby na stan psycho – społeczny:

- strach przed hospitalizacją, nowym otoczeniem

- złe samopoczucie spowodowane rozłąką z matka, co może przyczynić się do wystąpienia u dziecka choroby szpitalnej

- tęsknota za rówieśnikami

- opuszczenie zajęć w szkole, co powoduje zaległości w nauce

16..Postrzeganie choroby dziecka przez rodziców a sposoby reagowania i przystosowania.

Rodzaje choroby dziecka:

- dziecko zdrowe

- dziecko narażone na zachorowanie

- dziecko chore

- dziecko w ostrym stanie choroby

- dziecko przewlekle chore

- dziecko nieuleczalnie chore

- dziecko niepełnosprawne

- dziecko umierające

Rodzice dowiadując się o chorobie dziecka reagują na różne sposoby.

1.zaprzeczenie- rodzice zaprzeczają, że ich dziecko jest chore. Jest to reakcja działania mechanizmu obronnego określanego inaczej jako wyparcie. Pomimo, iż napływają do nich informacje o chorobie dziecka, to nie wpływają one w żaden sposób na wytworzenie u nich obrazu choroby dziecka. Część informacji w ogóle nie zostaje przez nich przyjęta, a cześć ulega wyparciu w sposób świadomy. Zaprzeczają chorobie dziecka. Tu zwykle rodzice są przygnębieni oraz rozdrażnieni.

2.pomniejszanie- rodzice bagatelizują chorobę dziecka, otrzymane informacje, że ich dziecko jest chore nie budzą u nich obaw. Rodzice interpretują dolegliwości dziecka jako wyraz mało znaczących dysfunkcji jego organizmu, trzymają się własnej diagnozy, która wg nich brzmi niegrożnie i zwykle daleko odbiega od rzeczywistości. Tu rodzice wykazują obojętność.

3.akceptacja diagnozy- rodzice zdają się na opiekę lekarza i osób opiekujących się ich dzieckiem. Przyjmują udzielane im informacje, wyjaśnienia, na podstawie których tworzą obraz choroby dziecka. Chętnie oddają dziecko leczeniu, współpracują z personelem. Może się jednak zdarzyć, że akceptacja choroby dziecka przez rodziców jest ich głęboką rezygnacją z pozytywnych myśli o wyzdrowieniu ich dziecka. Tu zwykle rodzice są przygnębieni.

4.wyolbrzymianie- rodzice wyolbrzymiają chorobę dziecka. Lekkie i nie znaczące objawy wzbudzają u nich przekonanie o ciężkiej chorobie ich dziecka. Rodzice reagujący w ten sposób są całkowicie skoncentrowani na dolegliwościach jakie towarzyszą dziecku(np. mało znaczący katar).Rodzice mogą w tej sytuacji płakać, krzyczeć.

5.walka- choroba dziecka staje się dla rodziców wyzwaniem. Często poszukują różnych środków leczenia, chodzą do wielu lekarzy

6.rezygnacja- rodzice wykazują zanik nadziei na wyleczenie ich dziecka. Biernie poddają się biegowi wydarzeń. Są bardzo smutni, przygnębieni.

7.przeciwstawianie się i uleganie- rodzice raz zmagają się z chorobą dziecka i dążą do przeciwstawienia się jej, a raz występują u nich okresy apatii i rezygnacji.

17. Sposoby łagodzenia cierpień fizycznych i emocjonalnych u dzieci z chorobą nowotworowa.

Cierpienia fizyczne:

1.zajmowanie uwagi dziecka poprzez rozmowę, ciekawe zabawy;

2.podawanie dziecku takich pokarmów jakie chce, tzn. jeśli ma ochoty na lody to nie odmawia się, bo to i tak jakas tam mała radość w obecnej sytuacji;

3.podawanie kostek lodu do ssania w celu zmniejszenia odczuwania objawów w okolicy jamy ustnej, jak pieczenie, ból, posmak żelaza w ustach;

4.stosowanie ciepłych lub chłodnych okładów;

5.masaż dziecka, nawilżanie ciała dziecka oliwkami(gdy skóra wysycha)

6.podawanie leków przeciwbólowych wg zlecenia, nawet leków narkotycznych jak morfina.

Cierpienie emocjonalne:

1.umożliwienie dziecku kontaktu z rodzicami w jak największej ilości, uczestniczenie rodziców w czasie badań, podanie kontaktowego numer tel. umożliwienie rodzicom przebywanie na sali z dzieckiem

2.udostępnienie dziecku w miarę możliwości spokoju, odpoczynku i zarazem kontaktu z innymi dziećmi, zabawy.

3.odpowiednia przestrzeń, udekorowanie pokoju dziecka tak jak on chce;

4.udostępnienie dziecku jego ulubionych zabawek i kocyka czy przytulanki.;

5.czytanie bajek, opowiadanie historyjek, co angażuje wyobraźnię dziecka i odwraca jego uwagę, ból i cierpienie.

6.techniki relaksacyjne, wizualizacyjne, wyobrażeniowe. Np.” gdzie chciałbyś teraz być? Zamknij oczka i wyobraź sobie...”

7.Czynności wokół dziecka powinna wykonywać w miarę możliwości jedna osoba, którą dziecko lubi i której ufa.

8.To powinno być na samym początku! Wprowadzenie dziecka w rolę pacjenta pokazanie oddziału i personelu oraz innych dzieci, które też chorują.

18.Zróżnicuj rolę pielęgniarki w opiece nad dzieckiem hospitalizowanym w sposób tradycyjny i hospitalizowanym wspólnie z matką.

Rola pielęgniarki w opiece nad dzieckiem hospitalizowanym w sposób tradycyjny

Wspólnie z matką

- pielęgnowanie gwarantujące ciągłość i jakość opieki,

- postępowanie zgodnie ze standardami opieki,

- opieka holistyczna,

- zapewnienie poczucia bezpieczeństwa i oparcia,

- włączenie rodziców do opieki, edukacja i instruktaż,

- stworzenia minimum warunków na czas pobytu rodziców w szpitalu (obecność rodziców daje poczucie bezpieczeństwa, dziecko łatwiej znosi pobyt w szpitalu i chorobę.

- odpowiednie przygotowanie rodziców do obecności przy dziecku, co pozwoli uniknąć wielu nieporozumień. (przestrzeganie zasad panujących na oddziale)

- stworzenie pozytywnej współpracy,

- włączenie rodziców do aktywnego udziału w procesie diagnostyki, leczenia i pielęgnowania,

- przygotowanie do sprawowania opieki, instruktaż w zakresie sposobu wykonywania poszczególnych czynności,

- korekta błędnych zachowań,\

- obserwacja i nadzór,

- zwrócenie uwagi na pozamedyczne aspekty hospitalizacji (organizowanie czasu wolnego, terapia zajęciowa, zabawa, wolontariat)

19. Pytanie od Ani , ktora jeszcze nie wyslala odpowiedzi. Jutro zostanie wam wysalana ona osobna to sobie skopiujecie tu i wkleicie:)

20. Jakie znasz sposoby zapobiegania zakażeniom dróg moczowych u dzieci?

Do niefarmakologicznych metod profilaktyki należy przestrzeganie higieny (mycie od wzgórka łonowego do odbytu)

* zapobieganie i leczenie zaparcia stolca

* częste opróżnianie pęcherza moczowego (mikcje)

* utrzymywanie kwaśnego odczynu moczu poprzez stosowanie kwasu askorbinowego

* kontrolne, okresowe badania ogólne i na posiew moczu

* bawełniana i przewiewna bielizna

* używanie swojego ręcznika

21.Omów Kartę Praw Dziecka w Szpitalu.

Pielęgniarki pediatryczne respektują Europejską Kartę Dziecka w szpitalu:

Dziecko jest traktowane indywidualnie z godnością i zrozumieniem, z zachowaniem intymności
Dziecko ma prawo do obecności rodziców, polepszyć warunki pobytu rodziców
Dzieci i rodzice uzyskują informacje o możliwych sposobach pielęgnacji w sposób zrozumiały i otrzymują wsparcie psychiczne w trudnych chwilach
Należy organizować oddziały dziennego pobytu, ograniczyć pobyty szpitalne
Dzieci i rodzice mogą świadomie uczestniczyć we wszystkich decyzjach odnoście ich zdrowia
Każde dziecko ma prawo do opieki sprawowanej przez wykwalifikowane pielęgniarki profesjonalistki w opiece pediatrycznej

Jakie znasz funkcje zawodowe pielęgniarki związane z jej profesjonalnym rozwojem?

czynne uczestnictwo w zajęciach dla uczniów i studentów
współudział w procesie adaptacji nowych pracowników
prowadzenie wybranych form zajęć w doskonaleniu wewnątrzzakładowym
współudział w tworzeniu planów i programów kształcenia i doskonalenia
inwestowanie we własnym rozwoju zawodowym

22.Omów udział pielęgniarki w edukacji dzieci z cukrzycą i ich dzieci.

Pielęgniarka zobowiązana jest nauczyć pacjenta:

Przed przystąpieniem do edukacji pielęgniarka ocenia: wiadomości i umiejętności dziecka i rodziców dotyczące cukrzycy i jej objawów, sprawność intelektualną i motoryczną, określa motywację do zdobywania nowych umiejętności i wiadomości.
Pielęgniarka przygotowuje rodziców do wsparcia dziecka w chorobie.
Zlecone przez lekarza leki lub insulinę należy przechowywać w miejscu niedostępnym dla dzieci, najlepiej, żeby było to chłodne, zacienione miejsce np. lodówka).
Pacjent powinien dokładnie wiedzieć jaki typ insuliny przyjmuje, w jakich dawkach, ile razy na dobę i jakiego sprzętu używa.
Pacjent powinien wiedzieć, że należy używać tego samego „pena” aby uniknąć błędów w dawkowaniu zleconego leku.
Pielęgniarka powinna pokazać pacjentowi możliwe miejsca do podawania insuliny (ramię, okolice pępka, boczna część uda).
Pielęgniarka powinna uzmysłowić pacjentowi, jak ważna jest stała kontrola poziomu cukru we krwi i w moczu pacjenta.
Pacjent powinien wiedzieć, że jeśli będzie stosował dietę cukrzycową, zwiększy wysiłek fizyczny, dawka insuliny , może ulec zmianie.
Pacjent i jego rodzina powinien umieć rozpoznać u siebie objawy hipo- i hiperglikemii i umieć pomóc.
Pacjent powinien wiedzieć, jak ważne jest, aby zawsze miał przy sobie informacje o swojej chorobie, o tym, jaki typ insuliny przyjmuje, w jakich dawkach i ile razy dziennie.
Pacjent powinien wiedzieć, że przy każdej wizycie u lekarza innej specjalizacji, powinien powiedzieć, że choruje na cukrzycę.
Pacjent powinien unikać alkoholu, papierosów i narkotyków.
Pacjent powinien dbać o aktywność fizyczną i dietę

23.Wykaż przydatność umiejętności oceny rozwoju psychoruchowego dziecka dla profilaktyki zaburzeń w tym zakresie.

Umiejętność oceny pozwala na wczesne wykrywanie wad i schorzeń, wymagają leczenia, rehabilitacji. Wyrazem tego jest min. Prowadzenie badań przesiewowych i bilansowych, które są podstawą do objęcia specjalną opieką określonych grup dziecka i młodzieży

Działania prewencyjne mają na celu zapobieganie wystąpienia niektórych częstych zaburzeń, zapobieganie krzywicy, próchnicy zębów (prof. I fazy)
Zahamowanie rozwoju zaburzeń i chorób przez wczesne ich wykrycie i podjęcie odpowiedniego postępowania. Wykrywanie – wad słuchu, wzroku i mowy, nieprawidłowego rozwoju fizycznego (prof. II fazy)

Zmniejszenie stopnia niepełnosprawności, pomoc w akceptacji choroby (prof. III fazy)

24.Omów działania edukacyjne i prewencyjne na rzecz bezpieczeństwa u dzieci.

Działania edukacyjne i prewencyjne w szkole:

przeciw alkoholowe
narkotykowe
nikotynowe
przeciw przemocy
zasady racjonalnego żywienia
zasady ruchu drogowego i zasad bezpieczeństwa na drodze
podstawy zdrowego stylu życia i higieny
podstawy udzielania I pomocy przy urazach powstałych podczas zabawy
stosowanie szczepień ochronnych
stosowanie fotelików dla dzieci w samochodach

Wszystkie te działania maja na celu wykształcenie nawyków dbałości o bezpieczeństwo, higienę i pomoc potrzebującym u dzieci.

Wprowadzają dzieci w zagadnienia bezpieczeństwa, a także kształtują u dzieci właściwe nawyki higieniczne w celu zapobiegania rozprzestrzeniania się chorób.

Działania takie kształtują u dzieci:

- bezpieczne zachowania podczas nauki, zabawy i wypoczynku

- przestrzegania zasad bezpieczeństwa komunikacyjnego

- przestrzegania nawyków higienicznych i dbałości dzieci o higienę osobistą

- umiejętność udzielania pierwszej pomocy

- przestrzeganie zasad prozdrowotnych- większe spożycie chociażby owoców i warzyw w diecie dziecka

25.Jaki jest wpływ żywienia na rozwój i zdrowie dziecka?

Racjonalne żywienie to dostarczenie organizmowi wszystkich niezbędnych składników pokarmowych w odpowiedniej ilości i odpowiednim stosunku przy uwzględnieniu liczby posiłków i ich rozłożenia w ciągu dnia.

Zawartosc ilościowa poszczególnych produktów w racji pokarmowej powinna zależeć od wieku, płci oraz wykonywanej pracy. Niestety często obserwuje się nieprawidłowe stosunki ilościowe i jakościowe w żywieniu ludzi.

Żywienie musi być właściwie dostosowane do każdego stadium życia. Badania nad żywieniem i jego znaczeniem w okresie niemolęcym mówią o ogromnej przewadze karmienia piersią nad karmieniem sztucznym. W mleku matki znajdują się niezbędne składniki dla prawidłowego wzrostu i rozwoju bilogicznego organizmu dziecka. Karmienie piersią ma znaczenie dla rozwoju mózgu i inteligencji dziecka, rozwoju emocjomalnego i odporności na zachorowania.

Niedożywienie ilościowe- zbyt niska podaż energii pokarmowej, która wystarcza na pokrycie spoczynkowej przemiany materii, natomiast jest zbyt mała na dodatkowe wydatkowanie związane z aktywnością fizyczną i umysłową. Prowadzi to do powstania deficytu energetycznego w organizmie. Na początku nie zawsze powoduje objawy chorobowe, w związku z wyzwoleniem się mechanizmu adapcyjnego. Następstwiem tego jest ubytek masy ciała.

Niedobory kaloryczne przeciągające się w czasie stanowią przyczynę niedożywienia ludzi.

Groźniejsze jest niedożywnie jakościowe. Przewlekłe niedobory stanowią zagrożenie dla zdrowia człowieka.

Skutki zdrowotne zbyt niskiej podaży niektórych składników żywieniowych to m.in.:

-niedokrwistość z powodu niedoboru żelaza obserwowana szczególnie w populacji dzieci, młodzieży i kobiet ciężarnych na skutek niedostatecznego spożycia produktów dostarczających żelazo, wit. B12, folianów

-wole endemiczne- zbyt niska zawartość jodu w glebie i wodzie, żywności na terenach, gdzie jest jego niedobór, niestosowanie soli kuchennej jodowanej, która pozwala zapobiegać niedoborom.

-przewlekłe zaparcia, zbyt mała ilość błonnika pokarmowego w dziennej racji pokarmowej

-subkliniczne stany niedoboru wit. C (szczególnie sezonowej na skutek małego spożycia warzyw i owoców), czy niedoboru wit. Antyoksydacyjnych obserwowanych np. u osób z nadwagą.

-zaburzenia gospodarki lipidowej na skutek niskiego spożycia jedno- i wielonasyconych kw. Tłuszczowych przy zbyt dużej ilości kwasów nasyconych.

Duży stopień niedożywienia w okresie płodowym i pourodzeniowym może zahamować rozwój fizyczny, intelektualny dziecka.

Niedobory białkowo-kaloryczne u dzieci prowadzą do zmniejszenia wzrostu i ciężaru ciała ale również niskiego poziomu inteligencji i opóźnienia w rozwoju umysłowym.

Skutki nieprawidłowego stanu odżywienia:

- atrofia- zredukowany stan odżywienia z krańcowym wychudzeniem

- dystrofia- zredukowany stan odżywienia z zanikiem podskórnej tkanki tłuszczowej, bladością, spowolnieniem wzrostu organizmu

- hipertrofia- nadmierny stan odżywienia, obfita podskórna tkanka tłuszczowa

Żywienie wpływa na:

- rozwój uzębienia: zęby mleczne ok.6-8 m-c życia, zazwyczaj siekacze żuchwy: uzębienie mleczne- 20 zębów, uzębienie stałe 32 zęby

- rozwój drugorzędowych cech płciowych: wzrost miednicy kostnej, tzw. Stadium pączka i rozwój sutków (thelarche), wzrost jąder i prącia, owłosnienie łonowe (pubarche), pierwsza miesiączka (menarche), owłosienie pachowe, mutacja głosu.

Prawidłowe żywienie w dzieciństwie i młodości wpływa na:

-prawidłowe, harmonijne wzrastanie i dojrzewanie

-dobre zdrowie, sprawność fizyczną, zdolność do nauki

-chroni przed niedoborami pokarmowymi

-zmniejsza ryzyko przedwczesnego rozwoju miażdżycy, cukrzycy i innych w przyszłości

26.Potrzeby rozwojowe dziecka wyznaczające role i zadania pielęgniarki pediatrycznej

Główne zadania, które stoją przed pielęgniarką pediatryczną w procesie rewalidacji dziecka to:

stworzenie dziecku należytych warunków rozwoju i leczenia oraz zaspokajania potrzeb,
wspieranie rozwoju dziecka i kształtowanie tych dyspozycji , które ułatwią mu osiągnięcie samodzielności osobistej i społecznej oraz realizację własnych pragnień i zainteresowań,
wzmacnianie zdrowia i ogólnej sprawności dziecka .

Do szczegółowych zadań należą :

troska o dokładną diagnozę choroby dziecka przy pomocy lekarzy specjalistów i stosowanie się do ich zaleceń,
zaopatrzenie dziecka w zalecane leki oraz odpowiednie ich stosowanie,
przestrzeganie zasad higieny osobistej u dziecka; codzienne podmywanie mydłem pod bieżącą wodą, zmiana bielizny, u małych dzieci przebieranie pieluch, ich gotowanie w płatkach mydlanych i prasowanie,
zapewnienie odpowiedniego ubioru i obuwia, gdyż dziecko nie może się przeziębić,
prowadzenie licznych obserwacji dziecka oraz kalendarzy - mikcji, zalegania moczu , pojemności moczu ,
zapewnienie odpowiedniej diety i właściwej temperatury w oddziale,
stałe czuwanie nad samopoczuciem dziecka i udzielanie mu właściwej, szybkiej pomocy w czasie nawrotów choroby oraz w innych stanach chorobowych,
zaspakajanie potrzeb psychoemocjonalnych, a zwłaszcza potrzeby bezpieczeństwa, przynależności i miłości, poprzez stworzenie pozytywnej atmosfery w oddziale. Udzielenie psychicznego wsparcia podczas zabiegów diagnostycznych, leczenia. Zapewnienie przebywania rodzinie z dzieckiem, odwiedzanie go, kontakt telefoniczny lub listowny,
wyjaśnienie dziecku planowanych zabiegów, ich wartości i oczekiwanych efektów,
kształtowanie u dziecka właściwego obrazu jego choroby poprzez przekazywanie wiedzy o niej w sposób przemyślany i celowy, z uwzględnieniem możliwości jej zrozumienia w danym wieku życia i na danym poziomie jego rozwoju,
ukazywanie dziecku pozytywnej prognozy leczenia i możliwości podejmowania w przyszłości dostępnych dla niego działań i ról społecznych,
dostarczenie dziecku miłych przeżyć w czasie ostrych rzutów choroby; takie zorganizowanie czasu, aby nie było pozostawione samo sobie, by w mniejszym stopniu koncentrowało się na własnej chorobie, kompensowanie mu braku aktywności ruchowej przez dostarczenie środków aktywizujących procesy poznawcze: zabawki, książeczki, gry dydaktyczne,
uczenie dziecka samokontroli zdrowotnej; przestrzegania higieny osobistej i diety, wyrabianie nawyków korzystania z toalety, ubierania pantofli, dostrzegania symptomów chorobowych - ból brzucha, pieczenie przy oddawaniu moczu, unikania sytuacji stanowiących dla niego zdrowotne zagrożenie np. zabaw w wodzie, przetrzymywania moczu, nadmiernego wysiłku fizycznego,
stopniowe włączenie dziecka w samoobsługę leczniczą; samodzielne mierzenie temperatury, pobieranie leków, systematyczne udawanie się do łazienki,
kształtowanie u dziecka pozytywnych cech charakteru poprzez; mobilizowanie go do pokonywania bólu, lęku, a tym samym do wzmacniania takich dyspozycji, jak: wytrwałość, cierpliwość opanowanie,
zapewnienie dziecku nauki w takich formach kształcenia, które są najbardziej dla niego odpowiednie, pomoc w wyborze zawodu z uwzględnieniem zdrowotnych przeciwwskazań,
nawiązywanie stałej współpracy ze środowiskami, w których uczy i wychowuje się dziecko – przedszkole, szkoła, zakład leczniczy – przekazywanie informacji o chorobie dziecka, jej objawach i leczeniu w celu roztoczenia nad nim optymalnej opieki,
łagodzenie i usuwanie zaburzeń rozwoju dziecka spowodowanych chorobą; opóźnień dydaktycznych, zaburzeń emocjonalnych, rozwojowych - korzystanie z porad i z pomocy specjalistów.

Pielęgniarka swą pracę w oddziale pediatrycznym powinna opierać na znajomości poszczególnych faz rozwojowych dziecka. Swoje działania uzależnia od wieku dziecka, jego rozwoju psychoruchowego, możliwości intelektualnych. Dążąc do zaspokojenia osobowych potrzeb podopiecznych musimy uwzględnić cechy charakterystyczne dla kolejnych etapów rozwoju emocjonalnego.

1 rok życia:

Dziecko wszystko, co widzi, słyszy i czuje odbiera jako nowe doświadczenie
Odpowiadają reakcją na głos, kontakt wzrokowy i dotyk, przytulenie
Naśladuje głosy, uśmiecha się, gaworzy
Odkrywa swoje paluszki i stopy
Jego wzrok przyciągają jasne barwy, poruszające się przedmioty, które może chwycić
Zaczyna siadać, i rzuca zabawki, obserwuje je.
Zaczyna wstawać w łóżeczku
Nie umie bawić się z innymi dziećmi, ale pragnie mieć przy sobie osobę która się z nim bawi
Przed ukończeniem roku zaczyna samodzielnie jeść łyżeczką

Zadania pielęgniarki:

Zapewnić kontakt z matką
Brać dziecko na ręce, przytulać, głaskać
Zapewnić miękką pościel
Zapewnić dostęp bodźców słuchowych (głos, muzyka, inne dźwięki), wzrokowych (wiszące poruszające się zabawki, obrazki na ścianie)
Unikać umieszczania dzieci w boksach
Zapewnić bezpieczne zabawki (niezbyt małe, bez ruchomych części
Usunąć niebezpieczne sprzęty z zasięgu ręki dziecka
Konsystencję posiłków dostosowuje do możliwości dziecka, pozwala na samodzielne trzymanie łyżeczki

1-3 rok życia

Dziecko jest bardzo wrażliwe i trudne
Bardzo potrzebują matki i zamkniętego kręgu rodziny
Jest niezwykle ciekawe świata
Znajduje radość w odkrywaniu budowaniu form i kształtów wszelkiego rodzaju
Uwielbiają wdrapywać się na szafki, krzesła itp.
Frustracja spowodowana niechęcią, albo niemożnością sprzyja typowym wybuchom złego nastroju
Nie umie jeszcze zgodnie bawić się z innymi dziećmi
Lubi oglądać kolorowe książki i słuchać historyjek

Zadania pielęgniarki

Zapewnienie kontaktu z matką i rodziną
Umożliwić korzystanie z kolorowanek, książek, różnego typu zabawek
Oglądać z dzieckiem kolorowe książki, czytać bajki, ewentualnie włączyć magnetofon
Zabezpieczyć miejsce pobytu, krzesła szafki, aby dziecko nie miało możliwości wspinania się po nich
Przytulać, dawać dużo ciepła i zrozumienia
W czasie wybuchu gniewu odwracać uwagę, a nie pogłębiać złości
Pielęgniarka uczy dziecko, co jest dozwolone, a co zabronione

4-6 rok życia

Dzieci stają się życiowo mądrzejsze i bardziej przedsiębiorcze
Ujawniają pewien stopień niezależności od rodziców, ale tylko w sprzyjającej sytuacji
Zaprzeczenie, niepewność i ból mogą wywołać głęboką dewastację psychiczną
W świat rzeczywisty mogą wkroczyć magiczni, wymyśleni towarzysze zabaw
Pasjonują się uczeniem i zdobywaniem wszelkiego rodzaju sprawności
Zaczynają być świadome własnego ciała
Występuje silna potrzeba pochwały i zachęty

Zadania pielęgniarki:

Zapewnienie kontaktu z rodziną i kolegami
Umiejętne tłumaczenie wszelkiego rodzaju zabiegów wykonywanych u dzieci. (np. demonstrowanych na lalkach)
Stosowanie nagród i pochwał za dzielność (nawet, jeśli dziecku nie udało się przejść badania bez płaczu)

Powyżej 7 lat

Bardziej niezależna i pełna energii grupa wiekowa
Okres wielkiej aktywności fizycznej
Poznanie więzi z grupą rówieśniczą, słabe zainteresowanie pomocą dorosłych,
Wysoko cenioą opinię kolegów
Frustrację z powodu np. unieruchomienia wyrażają agresywnie zachowaniem, albo przygnębieniem

Zadania pielęgniarki

Umożliwić naukę
Możliwość odwiedzin kolegów
Jeśli to możliwe dziecko powinno brać czynny udział w zajęciach w świetlicy (np. zawieść go na wózku, lub zaopatrzyć w stojak do kroplówki)
Do przekonania dziecka, np. o konieczno ści danego zabiegu wykorzystać grupę rówieśniczą
Szczera rozmowa
Nie reagować gniewem na agresywność dziecka

Nastolatki

Okres wachań i niepewności
W chwili zagrożenia nieśmiali, zaniepokojeni własnym cuiałem
Potrzeba intymności
Wrażliwi na negatywną ocenę

Zadania pielęgniarki

Zachować szczególnie intymność i godność pacjenta
Partnerska rozmowa
Umożliwienie słuchania ulubionych płyt, czytania gazet itp.umożliwić kontakty z rówieśnikami

27.Najczęstsze problemy pielęgnacyjne u dzieci ze schorzeniami układu oddechowego i sposoby rozwiązywania ich przez pielęgniarkę.

PROBLEMY:

zaleganie wydzieliny w drzewie oskrzelowym

podwyzszona temp ciala

katar

kaszel

drapiace gardlo

dusznosc

wymioty

Drogi oddechowe sa krotkie i wezsze gorzej rozwiniete, sciany tchawicy i oskrzeli sa miekkie wiotkie. Klatka piersiowadziecka nie potrafi poglebic oddechow , zmniejszona jest tez powierzchia wymiany gazowej i mniej jest pecherzykow plucnych.Uposledzona jest czynnosc ruchow rzestkowych , niedojrzaly odruch kaszlowy , czeso dlawiacy i wymioty. Gorsza jest rowniez funkcja gruczolow sluzowych. Problemy pielegnacyjne to:

a)Poprawa wentyloacji pluc w celu zapewnienia lepszej wymiany gazowej

-uspokojenie dziecka , ulozenie wysokie lub polwysokie , czeste noszenie dziecka na boku nie zajetym stanem zapalnym z odchylona glowa

b)utrzymanie droznoszi drog oddechowych i ulatwienie ewakuacji wydzieliny

-inhalacje w pozycji polwysokiej lub wysokiej 10-15min

-fizykoterapia ukl oddechowego , drenaz ulozeniowy , oklepywanie , odsluzowanie zalegajacej wu\ydzieliny

-stosowanie lekow wziewnych

-nawilzanie drog oddechowych i blon sluzowych nosa np sola fizjol

-nauka i zachecenie d o gimnastyki oddechowej przez 5-10min

co 1-2 godz i kaszlu z odpluwaniem wydzieliny

-podawanie przegotowanej wody ze srodkiem antyseptycznym d o plukania j , ustnej

c)zapewnienie mikroklimatu sali

-wietrzenie,utrzymanie temp, powietrza 18-20stopni c, wilgotnosci 50-70%

d)obserwacja stanu ogolnego dziecka, ocena wydzieliny i kaszlu, stosunek wydechu do wdechu , obserwacja regularnych wyproznien , temp ciala , dusznosci

e)inne potrzeby dziecka

-zapewnienie luznej bielizny aby nie krepowala ruchow

-ograniczenie wysilku dzicka , pomoc w wykonywaniu toalety. karmienie , zapewnienie ciszy i spokoju , umozliwnienie kontaktu z rodzicami , zmniejszenie poczucia niepokoju.Okazywanie serdecznosci zrozumienia , organizowanie czasu wolnego.

28.. Omów czynniki predysponujące do rozwoju alergii i nietolerancji pokarmowej u dzieci.

Nietolerancja pokarmowa – oznacza taką odpowiedź organizmu na spożyty pokarm, w których dolegliwości powstają w wyniku mechanizmów inne niż alergiczne. Przyczynami mogą być: braki konkretnego enzymu (enzymy są potrzebne do specyficznych reakcji chemicznych w organizmie ludzkim), dziedziczność, stres czy choroba, osłabiony system odpornościowy, zanieczyszczenie środowiska, brak odpowiednich składników odżywczych.

Nietolerancja laktozy jest najbardziej powszechnym typem nietolerancji żywności. Ludzie cierpiący na nietolerancję laktozy nie posiadają wystarczającej ilości enzymu laktazy do trawienia cukru laktozy znajdującego się w mleku. Innymi typami nietolerancji są nietolerancja fruktozy, glutenu, alkoholu, wybranych typów błonnika oraz dodatków do żywności takich jak wzmacniacze smaku (MSG) czy konserwanty (sulfid) używane w żywności.

Alergia pokarmowa - oznaczającą te dolegliwości, które są wynikiem odpowiedzi immunologicznej ustroju na spożyty pokarm.

Teoretycznie każdy spożyty pokarm może być czynnikiem uczulającym.

Alergeny pokarmowe – podział Jakie pokarmy uczulają najczęściej:

Białka zwierzęce: - jaja

- mleko krowie i produkty mleczne - mleko

- białko jaja kurzego - orzechy

- ryby - soja

- ryby

Białka roślinne: - białka zbóż

- nasiona zbóż zawierające gluten - cytrusy

- soja i inne strączkowe

- orzechy

- owoce

- warzywa

29.. Zróżnicuj rolę pielęgniarki w opiece nad dzieckiem hospitalizowanym w sposób tradycyjny i hospitalizowanym wspólnie z matką.-pytanie to samo co 18, tak wyszlo, przynajmniej jest wiecej informacji:)

Celem działań pielęgniarki pediatrycznej jest między innymi zapewnienie dziecku hospitalizowanemu najwyższej jakości opieki pielęgniarskiej poprzez uwzględnienie Europejskiej Karty Praw Dziecka w szpitalu. Uwzględnia ona prawo dziecka do indywidualnego traktowania z godnością, zachowaniem intymności, zasad bezpieczeństwa,
a także prawo do obecności rodziców podczas hospitalizacji dziecka.

Hospitalizacja oznacza dla małego pacjenta całkowite lub częściowe oddzielenie od rodziców, osób bliskich. Przeżycia dzieci i sposoby reagowania na pobyt w szpitalu są różne, ale ściśle związane z poziomem rozwoju psychospołecznego i wiekiem dziecka.

- od urodzenia do ok.3 miesiąca życia dziecko reaguje na oddzielenie od matki zmianą rytmu snu, łaknienia i wydalania,

- od 4 do 6 miesiąca zakłócenie równowagi wewnętrznej, utratę znanych dziecku zapachów, dźwięków, co objawia się np. gwałtownym płaczem,

- 6-18 miesiąc- dziecko nie rozumie, że to czego nie widzi, nadal istnieje, traktuje jak utratę, opuszczenie każde odejście matki,

- od 18 miesiąca życia do ok. 4 roku życia problemy są bardziej skomplikowane, ponieważ dziecko jest bardzo silnie związane z matką, czuje się przy niej bezpiecznie, konsekwencją nieobecności matki w szpitalu może być tzw. choroba szpitalna, która jest odmianą choroby sierocej.

Matka swoją obecnością uspokaja dziecko, które ma poczucie bezpieczeństwa, pomaga przy tym w wykonywaniu działań leczniczo-terapeutycznych, może sama wykonywać przy dziecku czynności pielęgnacyjne, dzięki czemu możemy ograniczyć dziecku niepotrzebny niepokój, który może towarzyszyć przy kontaktach z osobami obcymi dla dziecka, nie wzbudzającymi zaufania(personel, białe fartuchy, przykre skojarzenia z zabiegami, podawanie leków, igły itp.), niepokój ten może manifestować się płaczem lub brakiem kontaktu z otoczeniem (3 fazy reakcji dziecka na hospitalizację: f. protestu, f. rozpaczy,
f. tłumienia). Matka tworzy nić porozumienia między personelem a dzieckiem, podczas hospitalizacji wspólnie z matką dzieci szybciej wracają do zdrowia, są spokojniejsze, wyniki są bardziej efektywne.

30.Wyjaśnij jak zapobiegać rozwojowi alergii i nietolerancji pokarmowych u dzieci?

ALERGIA POKARMOWA POSTĘPOWANIE PREWENCYJNE (Hide 1995)

- prewencja pirwotna:

zapobieganie uczuleniu

- prewencja wtórna

zapobieganie wystąpienia objawów alergicznych u osoby już uczulonej ( np. z dodatnimi testami skórnymi, z odpowiednią klasą przeciwciał IqE/ RAST / przeciw alergenom pokarmowym, wziewnymi, kontaktowymi

- prewencja trzeciorzędowa

zmniejszenie lub ustąpienie objawów alergicznych u osoby, która je aktualnie demonstruje

Pierwotne działania profilaktyczne w grupie zwiększonego ryzyka rozwoju alergii pokarmowej zalecenie karmienia naturalnego przez co najmniej 6 pierwszych miesięcy życia

stosowanie mieszanek mlekozastępczych o silnym stopniu hydrolizy białek u dzieci które nie mogą być karmione naturalnie (hydrolizaty kazeiny ze względu na mniejszy odsetek uczuleń dzieci na kazeinę niż laktoglobulinę białek mleka krowiego wydają się być bezpieczniejsze i skuteczniejsze w postępowaniu leczniczo-profilaktycznym
opracowanie i zalecenie indywidualnej diety eliminacyjnej dla kobiet w ciąży obciążonych atopią i matek karmiących piersią, których dzieci wykazują kliniczne objawy alergii pokarmowej
wprowadzenie do diety stałych pokarmów po 6 miesiącu życia i opóźnione wprowadzenie pokarmów silnie alergizujących jak np. białko mleka krowiego, jaja czy glutenu
zalecenie gotowania pokarmów celem obniżenia ich zdolności alergizujących
unikanie pokarmów zawierających związki biologicznie czynne (histamina, tyramina, serotonina) i dodatki chemiczne
eliminacja potencjalnych alergenów wziewnych z najbliższego otoczenia
profilaktyka zakażeń, szczególnie jelitowych
eliminacja narażenia na dym tytoniowy

Kalendarz karmienia dzieci zagrożonych alergią - do 1 roku życia

miesiąc	sposób dokarmiania karmienia i produkty
0-6 (co najmniej)	Wyłączne karmienie piersią / mleko modyfikowane hipoalergiczne
>5	Kleik ryżowy, kaszka kukurydziana (zbożowe bezglutenowe)soki, przeciery: z jabłka, marchwi, porzeczek, dyni
>6	Zupa jarzynowa (marchew, ziemniak, burak, cebula, kalarepa, kalafior), oliwa z oliwek, olej słonecznikowy, rzepakowy niskoerukowy
7-8	mięso drobiowe (kura,indyk), królik
10	Żółtko jaja kurzego
>10	kaszki z glutenem: pszenna, owsiana, jęczmienna, pieczywo, biszkopty itd.

unikanie przez kobietę ciężarną tych pokarmów, na które jest sama uczulona lub uczulone jest poprzednie dziecko
unikanie w okresie ciąży diety zawierającej dużej ilości tylko jednego rodzaju pokarmu
ochrona kobiety ciężarnej oraz urodzonego dziecka przez dymem tytoniowym
karmienie piersią dziecka w pierwszym roku życia, a w okresie pierwszych 4-6 miesięcy życia dziecka mleko matki jako wyłączny składnik diety niemowlęcia,
unikanie przez matkę lub nawet eliminacja z diety matki w okresie karmienia piersią dużych ilości: mleka, jaj, orzechów ziemnych, owoców cytrusowych oraz mięsa wołowego,
stopniowe wprowadzanie nowych pokarmów do diety dziecka ze ścisłą obserwacją ewentualnych niepożądanych reakcji
unikanie wprowadzania nowych pokarmów do diety dziecka w okresie jego choroby
zrezygnowanie z trzymania w domu w pierwszym roku życia dziecka zwierząt domowych takich jak: kanarki, papużki, psy i koty
ograniczenie w miarę możliwości kontakt z kurzem (sprzątanie na mokro, ewentualne zrezygnowanie z łatwo gromadzących kurz dywanów i ciężkich zasłon, częste wietrzenie pomieszczeń) oraz walka i niedopuszczenie do zagnieżdżenia się pleśni
unikanie zabiegów chirurgicznych w pierwszym roku życia dziecka, o ile nie są one bezwzględnie konieczne

31. Dokonaj podziału i omów znaczenie czynników wpływających na rozwój dziecka.

Endogenne

- genetyczne zwane determinantami;

- paragenetyczne zwane stymulatorami zależą od stanu zdrowia matki, wieku matki, właściwości metabolicznych, liczby ciąż;

Egzogenne

- środowiskowe zwane modyfikatorami, pochodzenie socjalne, poziom wykształcenia rodziców, poziom kultury zdrowotnej, warunki mieszkaniowe, klimat

- czynniki biogeograficzne (klimat, ukształtowanie terenu, rośliny i zwierzęta)

- czynniki społeczno – ekonomiczne: kultura, sytuacja rodzinna, zarobki, warunki mieszkaniowe, higieniczne, poziom wykształcenia, żywienie dziecka, aktywność ruchowa.

-czynniki psychiczne: zmiana środowiska, stres

- choroby przewlekłe

32.Podaj ogólną charakterystykę rozwoju psychoruchowego dziecka w wieku poniemowlęcym.

Okres poniemowlęcy (2-3 lata).

Okres ten rozpoczyna się na przełomie 1 i 2 roku życia i trwa ok. 2 lat, a więc do ukończenia przez dziecko 3 roku życia. Jest to okres dalszego bardzo intensywnego rozwoju psychoruchowego. Wzrastające sprawności manipulacyjne pozwalają dziecku na nowe formy działania, na bardziej niż poprzednio celowe i skuteczne oddziaływanie na przedmioty, przemieszczania ich w przestrzeni i zmianę ich stanu podczas zabawy. Zabawa manipulacyjna i ruchowa stanowi typowy dla tego okresu rodzaj aktywności małego dziecka.

W 2 roku życia wzrasta precyzja ruchów wykonywanych palcami rąk, co możliwe jest dzięki zestrojeniu ruchów rąk ze spostrzeżeniami dziecka, czyli koordynacji wzrokowo – ruchowej.

Dziecko uczy się coraz lepiej dostosowywać swoje ruchy do kształtów przedmiotów, ich wielkości i odległości itp. Dzięki temu potrafi ustawić klocki jeden na drugim, włożyć pastylki do buteleczki itp.

Dziecko poznaje zatem przedmioty nie jednym, ale kilkoma zmysłami, poznaje je w sposób aktywny podczas manipulacji. Opanowanie sprawności motorycznych, prawidłowy rozwój ruchowy dziecka przyczynia się do dobrych kontaktów społecznych, wpływa na rozwój osobowości dziecka.

Tempo rozwoju somatycznego jest teraz znacznie wolniejsze, mniejsze jest zapotrzebowanie na pokarmy, znika podskórna tkanka tłuszczowa, dziecko staje się znacznie szczuplejsze, ale za to sprawniejsze. Dziecko doskonali swoją motorykę i mowę, przez co staje się bardziej niezależne, samodzielne, poznaje otoczenie.

Dziecko 3 letnie posługuje się zdaniami nawet złożonymi, zna i potrafi wypowiedzieć około 1000 słów- ale to nie reguła.
Charakterystyczną cechą dziecka w tym okresie jest ogromne zapotrzebowanie na ruch. Nazywamy to „głodem ruchu i wrażeń”. Dzieci źle znoszą monotonne zajęcia – z trudem skupiają się nad jedną czynnością na dłużej. Wielka ruchliwość prowadzi do zmęczenia, trzeba więc dbać, by dziecko dużo spało.
W okresie poniemowlęcym dzieci chorują zazwyczaj na choroby zakaźne. Obecnie szczepienia wyeliminowały większość tych chorób. Zwiększają się także ilości urazów. Dziecko ruchliwe pozbawione doświadczenia wykazuje brak rozwagi i na przykład dotyka płomienia świecy, czy skacze ze znacznej wysokości, ponieważ nie umie jej ocenić. Dzieci w zabawach naśladują dorosłych i nawiązują liczne kontakty społeczne z rówieśnikami.

Reakcje emocjonalne są jeszcze gwałtowne, słabo kontrolowane i łatwo się zmieniają.
W trzecim roku życia dziecko zaczyna stawiać pytania: „ co to jest?”
W tym okresie dziecko powinno już opanować świadome oddawanie moczu i kału. Uzębienie mleczne ustala się w pełnym zakresie (20 zębów). W związku z tym zmienia się sposób żywienia dziecka, które coraz bardziej przechodzi z pokarmów papkowatych i półstałych na stałe. W trzecim r.ż. już potrafi samo jeść

33.Scharakteryzuj typowe cechy rozwoju dziecka w wieku przedszkolnym.

Granice tego wieku określono na podstawie kryterium społeczno – wychowawczego, czy nawet administracyjnego, jakim jest wiek przyjęty dla zinstytucjalizowanej formy wychowania przedszkolnego.
Przyrost długości ciała przeważa nad przyrostem masy ciała, dalsze smuklenie ciała
U chłopców większe tempo wzrastania szerokości barkowej niż biodrowej, u dziewczynek tempo wzrastania tych cech jest mniej więcej jednakowe do 14 roku życia.
Większy obwód klatki piersiowej
Obfitsza podściółka tłuszczowa u dziewczynek niż u chłopców, różnica zwiększa się z wiekiem
Nadal zaznaczona lordoza lędźwiowa i nieznaczna kifoza
Zmiany w budowie stopy, wydłużenie.
Nasilają się procesy mineralizacji kości, około 6 roku życia rozpoczyna się wymiana zębów mlecznych na stałe.
Wzmożona ruchliwość, ruchy nabierają płynności i harmonii. Precyzyjne ruchy manualne nadal sprawiają trudności, duża ruchliwość „głód ruchu”
Zasób słownictwa stale się powiększa i z początkowego 1000 słów rozrasta się do średnio 4000 słów w wieku 7 lat
Wzrasta zdolność rozumowania, dziecko rozwiązuje proste zagadki
Dziecko przejawia dwa rodzaje działalności o podstawowym znaczeniu dla dalszego rozwoju: jest to zabawa i twórczość dziecięca

]

34. Podaj charakterystyczne cechy rozwoju dziecka w okresie wczesnoszkolnym.

Okres wczesnoszkolny to 6-12 r.ż dziecka
Wzrost i masa ciała

o Przeciętny 6-latek – 114 cm wzrostu i 21 kg

o Przeciętny 12-latek – 150 cm wzrostu i 39 kg

Względna stabilność stabilność ogólna harmonia rozwoju,
zwalnia się tempo rozwoju, powiększa się masa ciała,
intensyfikacji ulega różnicowanie i dojrzewanie wielu układów ciała wzrasta ogólna odporność ustroju.
Od 6 roku życia wyrzynanie zębów stałych.
Warunkiem podjęcia nauki szkolnej jest osiągnięciem tzw. Dojrzałości szkolnej.

- dojrzałość intelektualna

- dojrzałość społeczna

- dojrzałość fizyczna

dojrzałość immunologiczna
Stopniowo zaznacza się dymorfizm płciowy
U dziewcząt kończy się występowaniem menarche, menarche chłopców trudno jest określić granicę, bowiem pierwsza polucja często jest niedostrzegalna
Większą role odgrywa współzawodnictwo (najczęstsze zajęcia to gry sportowe, harcerstwo, czytanie – szukanie bohaterów)
Rozwija się prawidłowy, dorosły typ artykulacji do ukończenia 9 r.ż
Czytanie jest jedną z najbardziej znaczących zdolności jakie nabywa dziecko w tym wieku
Dziecko chce być odpowiedzialne i samodzielne po przez pełnienie obowiązków domowych

35.Co to jest S1DS i na czym polega?

SIDS to inaczej Zespół Nagłego Zgonu Niemowlęcia. Rozpoznaje się go w przypadku, kiedy zgon niemowlęcia wystąpił nagle, niespodziewanie a wywiad i badanie pośmiertne nie wyjaśniają przyczyny zgonu. Zespół nagłej śmierci jest główna przyczyną zgonów niemowląt w 1- wszym roku życia.

Chociaż zatrzymanie oddychania prawdopodobnie nie jest najczęstszą przyczyną SIDS, ocenia się, że bezdech w 5 – 20% może być powodem zespołu nagłej śmierci. U niemowląt bezdech oznacza zatrzymanie oddychania na czas dłuższy niż 20 sekund lub każde zatrzymanie oddechu, któremu towarzyszy zbledniecie powłok skórnych, uogólniona wiotkość, sinica, bradykardia, które wymaga podjęcia czynności pobudzających lub zabiegów resuscytacyjnych. Wystąpienie takiej sytuacji nazywane jest także Jawnie Zagrażającym Życiu Zdarzeniem (ALTE).

OBJAWY MOGĄCE SUGEROWAĆ SIDS:

Temp. mierzona w odbycie pow. 38şC lub pon. 36şC u dziecka poniżej 6 m.ż. (bez uchwytnej przyczyny);
Istotna zmiana zachowania dziecka, np. dziecko bardzo spokojne lub pobudzone;
Postękiwanie w czasie snu;
Wymioty i niechęć do jedzenia;
Trudności w oddychaniu;
Znaczna bladość powłok skórnych;
Nadmierne pocenie się podczas snu;
Głośny, utrudniony oddech bez uchwytnej przyczyny.

CZYNNIKI RYZYKA WYSTAPIENIA SIDS:

Związane ze środowiskiem:

· Niski status społeczny; bezrobocie; brak wykształcenia;

· Złe warunki mieszkaniowe lub częste zmiany mieszkania;

· Ciąża mnoga;

· Krótkie odstępy między ciążami;

· Nieprawidłowy przebieg porodu;

· Młody wiek matki;

· Palenie tytoniu podczas ciąży i karmienia piersią;

· Niepełna rodzina;

· Wyst. przemocy w rodzinie;

· Uzależnienie rodziców od narkotyków;

Dotyczące chorych niemowląt:

· Epizody napadów bezdechu z sinicą;

· Zakażenia górnych dróg oddechowych lub przewodu pokarmowego;

· Wyst. bólu u noworodka w szpitalu lub w domu;

· Pora roku: zima, jesień;

Dotyczące zdrowych niemowląt:

· Przegrzewanie lub oziębianie dziecka (temp. > 38ş C ; < 36ş C);

· Spanie na brzuchu;

· Płeć· męska;

· Mała masa urodzeniowa;

· Niska punktacja w skali Apgar (pon. 4 pkt.);

· Wiek dziecka: 2- 4 m.ż.;

Inne:

· Niemowlę nieszczepione;

· Brak prawidłowej opieki prenatalnej;

· Niemowlę, którego rodzeństwo zmarło na SIDS.

PROFILAKTYKA SIDS:

Nie palenie papierosów w obecności i w miejscu, w którym przebywa dziecko;
Nie układanie śpiącego dziecka na brzuchu (szczególnie w nocy) – lepsza pozycja- na plecach i na boku;
Dobranie do łóżeczka dziecka twardego materaca – nie używanie poduszek;
Nie zamykanie śpiącego dziecka w osobnym pokoju lub częste zaglądanie do dziecka;
Zapewnienie dziecku swobodnego poruszania rączkami i nóżkami w czasie snu;
Jeśli dziecko zasnęło płaczące – upewnienie się, czy śpi spokojnie, czy nie zalega ślina, treść żołądkowa, katar;
Dziecko nie powinno zasypiać w pozycji półleżącej, np. z rodzicami na kanapie, ani nie powinno spać z rodzicami;
W czasie snu dziecka w pokoju nie powinno przebywać zwierzę;
Unikanie potrząsania dzieckiem;
Nie przegrzewanie niemowlęcia – wysoka temp. może spowodować tzw. stres termiczny, który zaburza funkcjonowanie mózgowych ośrodków regulacji czynności ukł. krążenia i oddychania;
Wietrzenie pokoju dziecka (temp. w pokoju nie powinna przekraczać 20şC);
Karmienie piersią – pokarm zmniejsza częstotliwości występowania infekcji dróg oddechowego;
Regularne kontrolowanie stanu zdrowia dziecka u pediatry lub u lekarza rodzinnego.

36.Na czym polega pielęgnacja dziecka odwodnionego?

Odwodnienie oznacza nadmierną utratę wody zawartej w tkankach ciała. Zaburzenie to występuje dość powszechnie u niemowląt i małych dzieci.

Odwodnienie może być wynikiem niewidocznej utraty wody, zwiększonej utraty wody drogą nerkową i przez przewód pokarmowy oraz niedostatecznego przyjmowania płynów.

Do odwodnienia ustroju dochodzi już wtedy, gdy utrata wody wynosi 1% ciężaru ciała. Widoczne objawy odwodnienia występują przy zmniejszeniu masy ciała o 3%, natomiast przy utracie masy ciała wynoszącej powyżej 10% objawy te mają ciężki, zagrażający życiu dziecka charakter. Im mniejsze dziecko tym szybciej dochodzi u niego do odwodnienia.

Przyczyny odwodnienia:

- nasilone wymioty i biegunka,

- niedostateczne przyjmowanie płynów,

- cukrzycowa kwasica ketonowa,

- ciężkie oparzenia,

- przedłużająca się, wysoka gorączka,

- hiperwentylacja.

Objawy kliniczne:

- wzmożone pragnienie,

- ogólne osłabienie,

- utrata masy ciała,

- suche śluzówki jamy ustnej,

- obniżone wytwarzanie łez lub jego brak,

- obniżone napięcie skóry i wydłużony czas powrotu włośniczkowego,

- zapadnięte gałki oczne,

- zmniejszona objętość wydalanego moczu,

- tachykardia,

- przyspieszenie oddechu,

- obniżone ciśnienie tętnicze.

Podstawowym celem działań pielęgniarskich będzie przywrócenie i utrzymanie prawidłowego stanu nawodnienia.

Na wstępie dokonaj pomiaru masy ciała, a następnie monitoruj jej zmiany, odzwierciedlające przybytek lub utratę płynów.

Monitoruj i zapisuj dokładne objętości płynów przyjętych i wydalonych.

Stosuj płyny dożylne. Uzupełnianie płynów tą drogą wymagane jest w przypadku, gdy dziecko nie jest w stanie przyjąć objętości płynów pokrywających podstawowe zapotrzebowanie.

Podawaj małe objętości płynów doustnych (30-60ml co godzinę).

Pełną dietę można włączyć po uzyskaniu dobrego nawodnienia dziecka i opanowaniu przyczyny wywołującej.

Dietę należy wprowadzać stopniowo, zgodnie z zaleceniami, sprawdzając jak dziecko ją znosi.

LECZENIE DOMOWE

W biegunce z niewielkim lub średnim odwodnieniem przez 4 godziny należy dziecko poić tzw. doustnym płynem nawadniającym, nie podając mieszanek mlecznych. Wyjątkiem są dzieci karmione piersią, u których karmień nie przerywa się, tylko skraca czas ich trwania. Doustne płyny nawadniające (DPN) dostępne są one w aptece pod nazwą Gastrolit lub Saltoral. W razie braku dostępności tych płynów można zastąpić je letnią, osłodzoną herbatą z dodatkiem szczypty soli i szczypty sody oczyszczonej. Jeżeli jest to możliwe do słodzenia herbaty należy użyć glukozy, a nie zwykłego cukru. Objętość płynu jaką powinno wypić dziecko wynosi 50-100 ml/kg masy ciała. Dodatkowo po każdym stolcu biegunkowym lub wymiotach podajemy 5-10 ml/kg masy ciała płynu. U dzieci wymiotujących płyny powinny być chłodne, podawane w niewielkich porcjach – 1 łyżeczka co 3-5 minut. Brak akceptacji smaku płynu zwykle pojawia się u dzieci bez odwodnienia, jeśli doszło do odwodnienia dzieci zwykle piją DPN bez protestów. W razie oporu można podawać zamiast DPN herbatę, mus jabłkowy, jogurt, natomiast soki owocowe, płyny gazowane, coca-cola są przeciwwskazane w leczeniu odwodnienia. Po 4 godzinach nawadniania można stopniowo powrócić do podawania mieszanek mlecznych (początkowo karmić mniejszymi porcjami ale częściej) lub do pełnego karmienia piersią. U starszych dzieci wprowadza się lekkostrawną dietę opartą o ryż, sucharki, mus jabłkowy, stopniowo ją rozszerzając o produkty mleczne, gotowane warzywa, mięso, tak aby po kilku dniach powrócić do normalnej diety dziecka.

37.Wymień omów najczęstsze przyczyny drgawek u dzieci.

Drgawki są zaburzeniem prawidłowej czynności mózgu, wynikającym z obecności nieprawidłowych wyładowań elektrycznych w jego obrębie, mogącymi powodować utratę przytomności, nieskoordynowane ruchy ciała, odchylenia w zachowaniu i odczuwaniu oraz zmiany w obrębie autonomicznego układu nerwowego.

Przyczyny wystąpienia drgawek u noworodków i niemowląt:

zamartwica przy urodzeniu (Tętno poniżej 100 na minutę w chwili urodzenia, zwalniające lub stałe, oddech nieobecny lub przerywany, nieprawidłowe zabarwienie skóry, brak napięcia mięśniowego, ocena w skali Apgar w 1 minucie od 0 do 3 pkt) prowadzi do niedotlenienia mózgu a tym samym do jego uszkodzenia
krwawienie dokomorowe zbyt późno rozpoznane prowadzi do zaburzeń rozwojowych, porażenia mózgowego, wodogłowia, padaczki, ślepoty, głuchoty

Zamartwica i krwawienie występują w pierwszych dobach życia jeszcze w szpitalu

zaburzenia metaboliczne

- hipoglikemia

- hipokalcemia

- hipomagnezemia

- brak Wit B6

- zaburzenia przemiany aminokwasów np. fenyloketonuria

4. przyczyny infekcyjne

- bakteryjne zapalenie opon mózgowo- rdzeniowych

- wirusowe zapalenie opon mózgowo- rdzeniowych( cytomegalia, wrodzona różyczka, zakażenie wirusem Hermes)

- pasożytnicze opon mózgowo- rdzeniowych

5. abstynencja polekowa występuje po narkotykach używanych w czasie ciąży przez matkę( morfina, heroina) lub spożywanym alkoholem

Jeżeli drgawki wystąpią u noworodka niezbędna jest natychmiastowa hospitalizacja w celu ustalenia przyczyny

Przyczyny wystąpienia drgawek u dzieci:

DRGAWKI POCHODZENIA CENTRALNEGO:

przyczyny infekcyjne

- zapalenie opon mózgowo- rdzeniowych

- zapalenie mózgu

- ropień mózgu

- ropień podtwardówkowy

2. z powodu wystąpienia wysokiej gorączki

3. drgawki padaczkowe

4. przyczyny pourazowe na skutek:

- stłuczenia

- obrzęku

- krwawienia wewnątrzczaszkowego

5. drgawki na skutek obrzęku nieurazowego

- po zatrzymaniu krążenia

6. w przebiegu choroby nowotworowej

DRGAWKI NIE ZWIĄZANE Z PATOLOGIĄ O.U.N

przyczyny metaboliczne

- hipoglikemia

- hiponatremia(niedobór sodu we krwi)

- hipokalcemia

- hipernatremia

- z niedoboru pirydoksyny (Wit B6)

2. zespól abstynencyjny na skutek nagłego odstawienia leków, substancji odurzających

3. pochodzenia narządowego

- w niewydolności nerek

- w niewydolności wątroby

- w bloku serca( to zaburzenia przewodzenia elektrycznego, które nie pozwalają na prawidłowy przepływ krwi w sercu i jej wypchnięcie)

- w nadciśnieniu tętniczym

38.Poda przyczyny brania narkotyków przez dzieci i młodzież.

Najczęściej młodzież zaczyna się stykać z narkotykami od:

- eksperymentowania[jednorazowego],

- dla odreagowania –”zabijania stresu „

- z ciekawości,

- pod presją grupy,

- bo panuje moda na narkotyk

- dla „podniesienia własnej wartości, odwagi,

- dla „ukarania rodziców”- niech cierpią, gdy biorę!

- gdyż one „poprawią” sprawność umysłową, bo „szybko, prosto, łatwo „!

- w przekonaniu mistycyzmu – szukania własnego „ja”- wglądu we własną świadomość!

- Zakłócenia w funkcjonowaniu rodziny

• rozpad rodziny z powodu rozwodu czy śmierci jednego z rodziców, ale także niewłaściwa socjalizacja (szczególnie podatne na zachowania dewiacyjne są dzieci pochodzące z rodzin bądź zimnych emocjonalnie, bądź nadopiekuńczych). Postawę nadopiekuńczą, która generalnie prowadzi do ograniczenia wolności i samodzielności dziecka pod pozorem działania dla jego dobra, charakteryzuje działanie nastawione na realizację oczekiwań rodziców, a nie na pomoc w zaspokajaniu fundamentalnych potrzeb dziecka. Taka postawa prowadzi w konsekwencji do obniżenia poczucia własnej wartości i wzrostu reakcji lękowych u dziecka, w końcu - do buntu w stosunku do nadopiekuńczych rodziców.

!Kot 19:24:45

Znudzenie i naśladowanie

• Jak się wydaje, istotnym czynnikiem sięgania po narkotyki młodego pokolenia jest zwykła nuda. Wspomniany już brak możliwości zaspokajania różnego rodzaju potrzeb poznawczych i emocjonalnych w wyniku ograniczenia dostępności rozmaitych form aktywnego spędzania czasu wolnego prowadzi do wyalienowania, poczucia bezsensu i straty czasu. Brak zajęcia może rodzić frustrację, która z kolei owocuje poczuciem bezsensownie mijającego życia. Narkotyki stają się wtedy formą szukania alternatywy, dając na krótki czas poczucie siły i swoistej mocy w przezwyciężaniu bezbarwności codziennego dnia.

• młodzi ludzie sięgają po narkotyki między innymi dlatego, że robią to starsi. Oglądając filmy prezentujące młodzieżowych idoli, czytając o muzykach z młodzieżowych zespołów, często wręcz jest się zachęcanym do brania narkotyków. Branie środków odurzających staje się swoistym warunkiem osobistego i zawodowego sukcesu. W sytuacjach trudnych, na przykład podczas ważnych dla młodego człowieka egzaminów, narkotyki wydają się sprawdzonym przez innych pomocnym środkiem w radzeniu sobie ze stresem. Młody człowiek wchodzący w okres adolescencji jest szalenie podatny na wpływ nonkonformistycznych idoli wyrażających bunt przeciw wszelkim zasadom i normom społecznym. Kultywowanie w środkach masowego przekazu takich postaw - w imię szukania taniej sensacji - przykuwających uwagę mas niewątpliwie przyczynia się do uatrakcyjnienia zachowań sprzyjających sięganiu po narkotyki.

I tu przykład – Paris Hilton, Britney Spears – buhahahahahahaha.

- Brak zrozumienia w społeczeństwie

Kolejnym tematem krążącym wśród młodzieży są MITY O NARKOTYKACH, ułatwiające ich „ branie ”. Należą do nich stwierdzenia, przekazywane w kręgu zainteresowanych, że :

- po jednym się nie uzależni – „jeden nie zaszkodzi”!

- pomagają w nauce!

- rozwiązują problemy!

- są sposobem na dobrą zabawę!

- w każdej chwili można przestać brać !

- inni mogli spróbować to i ja mogę !

- prawdziwy narkoman daje w żyłę!

- pomagają przy odchudzaniu,

- poprawiają sex u chłopców.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
plan rozwoju na dyplomowanie 2
D Dokumenty na n. dyplomowanego
CAŁA PRAWDA NA TEMAT BRACTWA ŚW. PIUSA X, Katolik
photoshop tutorial praca na dyplom 11 FXF2ZKAOCEM64AG2J6IJZDZY3WA6TYRB55H7BWA
BT Plan rozwoju na dyplomowanego, Testy
cala teoria na egzamin enegra
proces na dyplom
opracowane zagadnienia na dyplomację opcja II
Cale podstawy pielegniarstwa na dyplom
scenariusz na dyplomowanego
Cale podstawy pielegniarstwa na dyplom[1]
chirurgia na dyplom
Jakie było moje zachowanie podczas wyjścia z całą klasą na, szkoła, Rady Pedagogiczne, wychowanie, p
plan rozwoju na dyplomowanie 5
Nowelizacja ustawy o szkolnictwie, czyli komu przeszkadza orzeł na dyplomie
plan rozwoju na dyplomowanie 3
plan rozwoju na dyplomowanie 3