_{Dla Jacka}

_{Aby wyrosły nam skrzydła, każdego}

_dnia

_{musimy rzucać się w przepaść.}

_{Kurt Vonnegut}

₁

_{Allie schowała telefon do kieszeni}

_{i zatrzęsła się, czując przenikliwy}

_{podmuch lutowego wiatru, który zmusił}

_{ją do ukrycia się pod sosną.}

_{Zniecierpliwionym ruchem zsunęła}

_{rękawiczkę i ponownie spojrzała na}

_{zegarek. Minęło już prawie dwadzieścia}

_{minut. Jeśli będzie musiała czekać}

_{jeszcze dłużej…}

_{Ogień płonął jej w gardle, z trudem}

_{przełknęła ślinę.}

_{Stała przed wysoką i sprawiającą}

_{groźne wrażenie bramą z czarnych}

_prętów

_{zakończonych}

_ostrymi,

_{metalowymi grotami. Jeśli się dobrze}

_{orientowała, było to jedyne wejście na}

_{tereny należące do Cimmerii. Do}

_budynku

_szkoły

_prowadził

_{półtorakilometrowy podjazd, a furtę}

_{otwierano i zamykano automatycznie.}

_{Mogła to zrobić tylko dyrektorka lub}

_{jeden ze starannie wyselekcjonowanych}

_ochroniarzy.

_{Goście w samochodach odwiedzali}

_{szkołę raczej rzadko. Większość kadry}

_{pedagogicznej i pracowników mieszkała}

_{na terenie Akademii Cimmeria. Każdego}

_{dnia przyjeżdżały jednak furgonetki}

_dostawcze

_i

_pocztowe,

_a

_także

_{ochroniarze zatrudniani przez Raja}

_{Patela. Allie od kilku tygodni uważnie}

_{obserwowała godziny ich kursowania,}

_{była więc pewna, że furgon dostawczy}

_{pojawi się koło czwartej po południu.}

_{Na zegarku właśnie dochodziła czwarta.}

_{Jeśli dopisze jej szczęście, samochód}

_przejedzie

_przez

_bramę,

_zanim

_{ktokolwiek ją zobaczy.}

_Ukryła

_się

_nieopodal

_miejsca,

_{w którym zginęła Jo. Wspomnienie tej}

_{nocy sprzed ośmiu tygodni wciąż nie}

_{dawało jej spokoju. Wystarczyło, że}

_{zamknęła oczy, i wszystko do niej}

_{wracało – głęboka pokrywa białego}

_{śniegu, niebieskawy blask księżyca,}

_{wiotkie ciało leżące na drodze, podobne}

_{do zepsutej lalki… Kałuża krwi}

_{otaczająca zwłoki niczym płatki kwiatu.}

_{Allie otwarła oczy.}

_{Tej nocy podjazd był zupełnie pusty.}

_{Dziewczyna wzięła głęboki wdech.}

_{„Czy ja naprawdę zamierzam to}

_zrobić?”

_{Zadawała sobie to pytanie od}

_{chwili, gdy znalazła się pod bramą.}

_{Miała ochotę się rozpłakać, jakaś część}

_jej

_umysłu

_{podpowiadała,}

_by

_{natychmiast zawrócić i schować się}

_{w pokoju. Ale nie zrobiła tego, tylko}

_{coraz bardziej umacniała się w swoim}

_{postanowieniu.}

_{Musiała się stąd wydostać. Jeśli}

_{chciała otrzymać odpowiedź na pytanie,}

_{co się tutaj naprawdę działo, powinna}

_{wyrwać się z tej szkoły i rozpocząć}

_{poszukiwania.}

_{Kolejny podmuch wiatru zatrząsł}

_{wierzchołkami drzew, a na głowę Allie}

_zaczęły

_spadać

_lodowate

_krople.

_{Wzdrygnęła się z zimna i owinęła}

_{szczelniej szalikiem. Donośny szelest}

_{gałęzi kołyszących się nad nią skutecznie}

_zagłuszył

_odgłos

_{nadjeżdżającego}

_pojazdu.

_Kiedy

_dziewczyna

_{zorientowała się, co słyszy, na drodze}

_{rozbłysły światła samochodu.}

_{Przykucnęła, usiłując się ukryć przed}

_zasięgiem

_{reflektorów,}

_skupiona

_{i gotowa, jak sprinter czekający na start.}

_{Przez niewygodną pozycję wszystko ją}

_{bolało, zwłaszcza kolana, starała się}

_{jednak ignorować dolegliwości. Nie}

_{miała czasu na wsłuchiwanie się}

_{w swoje ciało, musiała uciekać.}

_{Wstrzymując oddech, spoglądała}

_{przez metalowe pręty bramy. Ciemna}

_{kurtka i spodnie ułatwiły jej kamuflaż.}

_{Spodziewała się czerwonej furgonetki,}

_{jednak zamiast niej ujrzała czarny}

_{samochód z niskim zawieszeniem.}

_{Nagle zabrakło jej tchu w piersiach.}

_{Przecież to ochroniarze jeździli takimi}

_{wozami. Bez wątpienia był to jeden}

_{z nich.}

_{Smukła maszyna podjechała wolno}

_{do bramy i zatrzymała się tuż przed nią.}

_{Allie podjęła decyzję w ułamku}

_{sekundy: tak, zrobi to. Nie miało dla niej}

_{znaczenia, kto siedział w samochodzie,}

_{musiała się stąd wydostać.}

_{Przygotowała}

_się.

_To

_była

_{prawdopodobnie jej jedyna okazja do}

_ucieczki.

_{Przez dłuższą chwilę nie działo się}

_{nic. Coraz mocniej bolało ją zgięte}

_{kolano, a trwanie w bezruchu było}

_{strasznie wyczerpujące. Wiedziała, że}

_{długo tego nie wytrzyma.}

_{Przymknęła oczy, marząc o tym, by}

_{brama wreszcie się otwarła, ale nic}

_{takiego się nie zdarzyło. Coś było nie}

_tak.

_{„A może oni wiedzą? Może to}

_{pułapka zastawiona przez Raja, który}

_przysłał

_ochroniarzy,

_żeby

_mnie

_{pojmali? Może właśnie po mnie idą?”}

_{Zaschło jej w gardle i każdy oddech}

_{przychodził z coraz większym trudem.}

_{Nagle wielkie metalowe wrota}

_{zadrżały i zaczęły się rozsuwać ze}

_zgrzytem.

_{Poruszając niemo ustami, Allie}

_{naliczyła osiem oddechów, nim brama}

_{otwarła się na całą szerokość. Droga po}

_{drugiej stronie delikatnie zakręcała}

_{i ginęła w ciemności lasu. Po zmroku}

_{wydawało się, że kończyła się tuż za}

_{ogrodzeniem, jakby cały świat za}

_{murami szkoły gdzieś zniknął.}

_{Allie wyjęła telefon i rzuciła go na}

_ziemię.

_Nie

_chciała

_tego

_robić,

_{wiedziała jednak, że mogą namierzyć}

_jego

_sygnał.

_W

_tym

_momencie

_{urządzenie było zupełnie nieprzydatne.}

_{Musiała wierzyć, że Mark postąpi tak,}

_{jak ustalili.}

_{Teraz wystarczyło zaczekać, aż}

_{samochód wjedzie na teren szkoły,}

_{i wymknąć się przez bramę tak, by}

_{kierowca nie zauważył uciekinierki.}

_{Pojazd wciąż jednak nie ruszał. Jego}

_{silnik pomrukiwał cichutko jak kot}

_{zabawiający się zdobyczą. Ze swojej}

_{kryjówki Allie nie mogła dostrzec}

_{twarzy kierowcy.}

_{O co chodzi? Ogarnęła ją frustracja}

_{i z trudem powstrzymywała się od}

_krzyku.

_Dlaczego

_u

_diabła

_stał

_{w miejscu? Mógłby w końcu odjechać.}

_{Kiedy była niemal przekonana, że ją}

_odkryto,

_czarne

_audi

_ruszyło,

_{chrzęszcząc oponami na żwirowej}

_nawierzchni.

_Auto

_potoczyło

_się

_{niespiesznie w stronę szkoły.}

_Brama

_wjazdowa

_prawie

_{natychmiast zaczęła się zamykać, lecz}

_{Allie została w swojej kryjówce.}

_Samochód

_wciąż

_był

_za

_blisko

_{i kierowca z łatwością mógłby dojrzeć}

_{dziewczynę w lusterku.}

_{Mięśnie paliły ją żywym ogniem,}

_{nadal jednak wpatrywała się w bramę.}

_{Czekała, aż auto zniknie za zakrętem, ale}

_{kierowca prowadził pojazd tak powoli,}

_{jakby kogoś wypatrywał. To znów ją}

_{zaniepokoiło. Wzięła kilka głębokich}

_{wdechów, żeby odzyskać panowanie}

_{nad sobą. „Uspokój się, Allie. Skup}

_{się”. Powtarzała sobie w myślach, że}

_mężczyzna

_już

_dawno

_wysiadłby

_{z samochodu, gdyby wiedział, że ona}

_{tam jest. Zerknęła na bramę i zaczęła}

_{liczyć oddechy. Trzy. Cztery. Pięć.}

_{Wrota były już prawie całkowicie}

_zamknięte,

_lecz

_samochód

_wciąż

_{znajdował się w zasięgu jej wzroku. Nie}

_{miała wyboru – jeśli nie ruszy w tej}

_{sekundzie, już nigdy się stąd nie}

_wydostanie.

_{Nie mogła na to pozwolić.}

_{Wyskoczyła z ukrycia i pobiegła,}

_{przedzierając się przez gałęzie drzew}

_{rosnących na skraju drogi. Bolały ją}

_{kolana, zdrętwiały jej nogi, serce waliło}

_{jak oszalałe, a każdy oddech zdawał się}

_{rozrywać płuca. Szczelina, przez którą}

_{chciała się wydostać, robiła się coraz}

_{mniejsza. Allie wystraszyła się, że źle}

_{oceniła swoje możliwości i nie zdąży}

_{przed zamknięciem.}

_{Dobiegła do bramy i złapała jej}

_{metalowe pręty, ale zamykania nie dało}

_{się zatrzymać ani spowolnić. Mechanizm}

_{działał automatycznie.}

_{Nie zastanawiając się już więcej,}

_Allie

_wcisnęła

_się

_w

_szczelinę.

_Kratownica

_przycięła

_jej

_kurtkę

_{i uderzyła w ramię z taką siłą, że}

_{dziewczyna zasyczała z bólu przez}

_{zaciśnięte zęby. Szarpnęła i uwolniła się}

_{z potrzasku, upadając na ziemię po}

_{drugiej stronie bramy, która zamknęła}

_{się z metalicznym zgrzytnięciem.}

_{Allie była wolna.}

₂

_{Allie nie obudziła się tego dnia}

_{z myślą o ucieczce. Zastanawiała się}

_{raczej nad urwaniem się z lekcji.}

_{Ostatnio często jej się to zdarzało.}

_{Nauka nie miała już dla niej}

_{znaczenia. Po co więc tracić czas?}

_Po

_tym

_jak

_kilkakrotnie

_siłą

_{zaciągnięto}

_ją

_do

_klasy,

_gdzie

_zawstydzona

_i

_skruszona

_musiała

_{uczestniczyć}

_w

_zajęciach,

_zaczęła

_wynajdywać

_kryjówki,

_w

_których

_miałaby

_święty

_spokój.

_{W wiktoriańskim budynku aż się roiło}

_{od takich zakamarków. Do ulubionych}

_miejsc

_Allie

_należały

_opustoszałe

_{sypialnie uczniów i sekretne klatki}

_{schodowe, z których niegdyś korzystała}

_{służba, a teraz nikt już tam nie zaglądał.}

_{Do wyboru miała jeszcze kryptę}

_{i kaplicę.}

_Dzisiaj

_po

_przetrwaniu

_kilku

_{porannych lekcji wdrapała się na}

_{parapet w swoim pokoju i ostrożnie}

_{przeszła po wąskim kamiennym gzymsie,}

_{z którego wspięła się na niższy fragment}

_{dachu. To tutaj Jo tańczyła jak szalona}

_{z butelką wódki w ręku. Razem}

_{z Carterem uratowali jej wtedy życie.}

_{Allie mimo zimna przesiadywała tu}

_całymi

_godzinami,

_zatopiona

_we

_{wspomnieniach. Miała stąd doskonały}

_widok

_na

_uczniów

_i

_nauczycieli

_{przemieszczających się po terenie szkoły}

_{i zawsze dziwiło ją to, że nikt nigdy nie}

_{spojrzał do góry. Na dachu pełno było}

_{kominów i misternych ozdobników}

_{z kutej stali, tworzących prawdziwy}

_{gąszcz, w którym łatwo można się ukryć.}

_{Tkwiła tam jak żywy gargulec.}

_{Spędzała tak całe dnie i ten pewnie}

_{niczym nie różniłby się od wielu}

_{poprzednich, kiedy nagle usłyszała tuż}

_{obok siebie znajome głosy. W pierwszej}

_{chwili wystraszyła się, że ktoś znalazł}

_{jej kryjówkę, ale po kilku sekundach}

_{zrozumiała, że to rozmowa tocząca się}

_{przy otwartym oknie w jej sypialni.}

_{Przytrzymując się rynny w kształcie}

_{smoka, opuściła się nieco niżej, żeby}

_{lepiej słyszeć.}

_{– Nie znalazłeś jej? – Głos Isabelle}

_{był pełen napięcia.}

_{– Nie. Moi ludzie przeszukują całą}

_{szkołę. – Raj mówił tak cicho, że Allie}

_{z trudem rozpoznawała słowa.}

_{Nigdy jej nie znajdą. Nie ma szans.}

_Ta

_myśl

_wzbudziła

_w

_niej

_{przygnębiającą satysfakcję. Może nie}

_{potrafiła ocalić nikomu życia, ale za to}

_{umiała przechytrzyć najlepszych ponoć}

_{ochroniarzy na świecie.}

_{– Jak ona się czuje? Myślisz że… –}

_{Słowa dyrektorki zabrzmiały znacznie}

_{wyraźniej. Musiała stanąć przy oknie,}

_{patrząc dokładnie w to samo miejsce, co}

_{Allie. – Czy Rachel coś ci mówiła? –}

_{zapytała z wahaniem.}

_{Odpowiedziało jej westchnienie.}

_{– Ciężko stwierdzić, czy czuje się}

_{lepiej czy gorzej – odparł Raj. – A może}

_{nic się nie zmieniło? Rachel strasznie}

_{się o nią martwi. Nadal ma sesje}

_{z doktorem Cartwrightem?}

_Allie

_skrzywiła

_się,

_słysząc

_{nazwisko psychologa, którego Isabelle}

_{sprowadziła do szkoły po ostatnich}

_{wydarzeniach.}

_–

_Już

_nie

_–

_{odpowiedziała}

_{dyrektorka. – Dała się na to namówić,}

_{ale lekarz nie potrafił nic z niej}

_wyciągnąć

_i

_uznał,

_że

_jest

_{„niekomunikatywna”.}

_{„Ciekawe skąd o tym wiedzą” –}

_{pomyślała dziewczyna z niesmakiem. –}

_{Przecież to poufne informacje, które}

_{w ogóle nie powinny do nich dotrzeć”.}

_{Przypomniała}

_sobie

_koszmary

_{i paskudne myśli, którymi podzieliła się}

_{z psychologiem, zanim całkowicie się}

_{przed nim zamknęła. Wolałaby, żeby}

_{o nich nie wiedzieli.}

_{– Jak mam chodzić na zajęcia po}

_{tym, gdy widziałam śmierć swojej}

_{przyjaciółki? – zapytała kiedyś podczas}

_{jednej z nielicznych sesji. – Interesować}

_{się odmianą francuskich czasowników}

_{albo dziejami hiszpańskiej Armady?}

_{– Musisz – odparł wtedy doktor}

_{Cartwright. – Każdego dnia robisz}

_{kolejny krok. Nie rezygnujesz.}

_–

_Bzdura!

_–

_{prychnęła Allie}

_{z goryczą.}

_{Ten człowiek najwyraźniej nie miał}

_{pojęcia, jak wygląda strach przed}

_{zaśnięciem, gdy wiesz, że za chwilę}

_{pojawią się koszmary. Nie wiedział, jak}

_{się wtedy czuła.}

_{Nikt tego nie wiedział.}

_{Raj zaśmiał się ponuro, dając do}

_{zrozumienia, że „niekomunikatywna” to}

_{całkiem dobre określenie stanu Allie.}

_{– Nie potrafi się pogodzić ze}

_{śmiercią Jo – ciągnęła Isabelle. Allie}

_pochyliła

_się

_mocniej,

_spragniona

_{zatajanych przed nią informacji. – Stara}

_{się znaleźć kogoś, kogo mogłaby za to}

_{obwinić. Zdaniem lekarza poszukiwanie}

_{winnych jest czymś w rodzaju protezy}

_{emocjonalnej, która pozwala przeciągać}

_{żałobę w nieskończoność. Dopóki przez}

_to

_nie

_przejdzie,

_będzie

_tkwiła

_{w miejscu i nigdy się nie pogodzi ze}

_{śmiercią Jo.}

_{„Gadanie” – pomyślała Allie. –}

_{Przecież nie wkurzam się bez powodu.}

_{To przez was!” Mimo gniewu wiedziała}

_{jednak, że w słowach Isabelle tkwi}

_{ziarno prawdy, i to również ją}

_{denerwowało.}

_{– Potem jednak Allie uznała, że nie}

_{przepada za Cartwrightem – opowiadała}

_{dalej dyrektorka. – Miał się dziś z nią}

_{spotkać, ale… – Dziewczyna bez trudu}

_{mogła sobie wyobrazić, jak Isabelle}

_{wzrusza ramionami. – … dokładnie}

_{w tym momencie gdzieś zniknęła.}

_{Patel podniósł głos, jego gniew był}

_{słyszalny nawet na dachu.}

_{– To nie może dłużej trwać. Musisz}

_{coś z tym zrobić. Moi ludzie szukają jej}

_{po całej szkole, chociaż powinni}

_zajmować

_się

_zapewnianiem

_{bezpieczeństwa.}

_Wciąż

_nie

_znamy

_{planów Nathaniela i spodziewamy się}

_{ataku w każdej chwili. Przez nią tracimy}

_{czas. Nie możemy na to pozwolić. Allie}

_{zachowuje się jak…}

_{– Tak jak zawsze – wtrąciła się}

_{dyrektorka. – Reagowała podobnie, gdy}

_{zniknął jej brat. Jest wkurzona i wcale}

_{się jej nie dziwię. Ja też jestem}

_{wkurzona, ale nie mam szesnastu lat}

_{i wiem, jak sobie z tym poradzić, a ona}

_nie.

_{Ich rozmowę przerwało pukanie do}

_drzwi.

_{Kto to mógł być?}

_{Żeby lepiej słyszeć, Allie wychyliła}

_{głowę i ramiona ponad krawędzią}

_{dachu. Raj i Isabelle musieli przejść}

_{w głąb pokoju, aby otworzyć drzwi.}

_{Wciąż docierały do niej głosy, ale były}

_{zbyt daleko, żeby mogła zrozumieć sens}

_rozmowy.

_{Po chwili usłyszała trzaśnięcie}

_{drzwi. Zapadła cisza.}

_{Pokój opustoszał.}

_{Rozczarowana Allie podciągnęła się}

_na

_rękach

_i

_usiadła

_na

_dachu,

_{spoglądając}

_w

_stronę

_dziedzińca.

_{Dwóch ochroniarzy pracujących dla}

_{Raja stało tuż pod oknem i patrzyło jej}

_{prosto w oczy. Poczuła, że serce stanęło}

_{jej w gardle.}

_{Niech to szlag!}

_{W panice ukryła się przed ich}

_{wzrokiem, ślizgając się nieporadnie po}

_{mokrych dachówkach. Kiedy uznała, że}

_{udało jej się schować, ponownie}

_{wychyliła się nad krawędzią, żeby}

_{spojrzeć w dół. Ochroniarz stojący na}

_{dziedzińcu przywoływał kogoś gestem}

_{ręki. Sekundę później u jego boku}

_pojawił

_się

_Raj.

_Obaj

_strażnicy

_{wskazywali dokładnie jej kryjówkę.}

_{Patel skrzyżował ramiona na piersi}

_{i spojrzał Allie prosto w oczy.}

_{Dziewczyna przełknęła ślinę. Będzie}

_{musiała znaleźć nowe schronienie.}

_Zerwała

_się

_na

_równe

_nogi

_{i pobiegała do miejsca, gdzie dachówki}

_{opadały łagodnie w dół, skąd zsunęła}

_się

_na

_pupie.

_Krótka

_plisowana

_{spódniczka, niezbyt praktyczna w takich}

_{sytuacjach, momentalnie się podwinęła,}

_a

_rajstopy

_natychmiast

_przemokły.

_{Przytrzymując się rynny, Allie ześliznęła}

_{się na gzyms, po którym przedostała się}

_{do swojego okna. Wskoczyła na biurko}

_{i weszła do środka.}

_{Wyprostowała}

_się

_tryumfalnie,

_{pewna, że jej się udało, gdy nagle}

_{spostrzegła Isabelle z rękami założonymi}

_{na siebie. Dyrektorka nie czekała na}

_{żadne wyjaśnienia.}

_{– Tego już za wiele – stwierdziła}

_stanowczo,

_ale

_w

_jej

_głosie

_{pobrzmiewał smutek. – To się musi}

_{skończyć, Allie.}

_{Jakaś część umysłu dziewczyny}

_{wstydziła się tego, że zawiodła Isabelle,}

_{ale szybko zdusiła w sobie to uczucie}

_{i wzruszyła tylko ramionami.}

_{– Pewnie. Oczywiście. Nie ma}

_{sprawy. Już nigdy. I tak dalej…}

_Isabelle

_nabrała

_gwałtownie

_{powietrza. Allie nie potrafiła wytrzymać}

_jej

_zasmuconego

_spojrzenia,

_więc

_{ruszyła ku drzwiom.}

_{– Nie jestem twoim wrogiem –}

_{przypomniała dyrektorka, najwyraźniej}

_{biorąc się w garść.}

_{– Czyżby? – Stojąca przy drzwiach}

_{dziewczyna spojrzała na nią jak na}

_eksponat.

_{– Allie… – Isabelle wyciągnęła ku}

_{niej dłoń, lecz natychmiast ją opuściła. –}

_{Martwię się i chcę ci pomóc. Ale nie}

_{dam rady, jeśli mi na to nie pozwolisz.}

_{Kiedyś Allie często przychodziła do}

_{niej po pomoc i porady. Coś je wtedy}

_{łączyło. Ufała jej.}

_{Te dni już nigdy nie powrócą.}

_Zmierzyła

_dyrektorkę

_obojętnym

_wzrokiem.

_{– Problem w tym, Isabelle, że twoja}

_{pomoc przynosi śmierć innym ludziom.}

_{Tak więc… dzięki, ale nie.}

_{Widząc zrozpaczoną twarz kobiety,}

_{zrozumiała, że trafiła w czuły punkt, po}

_{czym wybiegła na korytarz. Powlokła}

_{się w stronę schodów, tłumiąc łzy}

_{napływające do oczu. Kolano wciąż ją}

_{pobolewało, a nierówne kuśtykanie}

_{odbijało się szyderczym echem od ścian.}

_{Szła ze spuszczoną głową i nie}

_{zwracała uwagi na lśniącą dębową}

_{boazerię. Ani na gigantyczne obrazy,}

_{często dwukrotnie większe od niej,}

_{przedstawiające}

_dawno

_zmarłych

_{mężczyzn i kobiety, przyodzianych}

_{w połyskliwe jedwabie i klejnoty. Nie}

_{widziała żyrandoli z setek kryształów}

_migocących

_w

_delikatnym

_{popołudniowym}

_świetle

_ani

_{półtorametrowych ciężkich świeczników}

_{czy arrasów, na których damy uganiały}

_{się konno za beztroskimi lisami.}

_Przemknęła

_przez

_hol

_główny

_{i schowała się za drzwiami sali}

_{balowej. Pomieszczenie było zupełnie}

_{puste i oświetlone słabym blaskiem}

_{słońca, wpadającym przez gigantyczne}

_{okna na drugim końcu sali. Gdy Allie}

_{zaczęła krążyć tam i z powrotem,}

_{próbując ukoić gniew, który szalał w jej}

_{umyśle niczym stado demonów, jej kroki}

_{odbijały się głuchym echem.}

_{Trzydzieści trzy kroki i nawrót.}

_{Trzydzieści trzy kroki i od nowa.}

_{„Dlaczego miałoby mi być przykro?}

_To

_Isabelle

_ponosi

_całą

_{odpowiedzialność. Jo jej zaufała, a teraz}

_{nie żyje”.}

_{Obróciła się na pięcie i ruszyła}

_{w drugą stronę.}

_{Jej umysł ciągle krążył wokół}

_pokrytego

_śniegiem

_lasu,

_trzepotu

_{sroczych skrzydeł i drobnej postaci}

_{przedzierającej się przez zaspy…}

_To

_wspomnienie

_{przypominało}

_{bolesny strup, którego wciąż nie mogła}

_{się pozbyć. Powracała do niego, choć}

_{wiedziała, że przyniesie jej tylko}

_cierpienie.

_{A może po prostu chciała cierpieć.}

_{„Jo zginęła. Wszyscy ją zawiedli.}

_{A teraz Isabelle domaga się, żebym}

_{wróciła do «normalności»? Chrzanić}

_ją!”

_{Ponownie skierowała się na drugi}

_{koniec sali.}

_{Już nigdy nie zaufa dyrektorce. To}

_{wszystko przez jej walkę z bratem,}

_{której Allie nie potrafiła zrozumieć.}

_{Z tego powodu wszyscy znaleźli się}

_{w niebezpieczeństwie, a Jo zapłaciła}

_{najwyższą cenę.}

_{Wiedziała, że nie może również}

_{wierzyć Rajowi. Choć był szefem}

_{ochrony całej Akademii Cimmeria,}

_{odpowiednio wykwalifikowanym, to bez}

_{namysłu zostawił je same, mimo że Allie}

_{prosiła, aby nie wyjeżdżał. Błagała. Nie}

_{pomógł im, gdy ktoś ze szkoły – ktoś}

_{kogo znała i darzyła zaufaniem – otwarł}

_{bramę, aby Gabe mógł się pozbyć Jo.}

_{Znów poczuła przypływ wściekłości}

_{i gwałtownie obróciła się na pięcie.}

_{W ciągu ośmiu tygodni, które}

_{upłynęły od śmierci Jo, Isabelle i Raj}

_{nie byli w stanie się dowiedzieć, kto}

_{otwarł tamtej nocy bramę. Nie udało im}

_{się namierzyć wspólnika Nathaniela.}

_{Każdego dnia po szkolnym korytarzu}

_{krążył ktoś – uczeń, nauczyciel lub}

_{instruktor Nocnej Szkoły – kto chciał,}

_{żeby Allie zginęła.}

_{A oni to wszystko zignorowali.}

_{Zawiedli ją. Zdradzili ich. Nie}

_{mogła dopuścić, aby się to powtórzyło.}

_{Nagle stanęła w miejscu. Wiedziała,}

_{co musi zrobić.}

_{Wybiegła z sali balowej, kierując}

_{się prosto do gabinetu dyrektorki. Dotrze}

_{tam, zanim zmieni decyzję. Powie jej, że}

_{nie chce się już uczyć w tej szkole. Nie}

_{wytrzyma tego dłużej. Tylko na zewnątrz}

_{mogła się dowiedzieć, o co w tym}

_wszystkim

_naprawdę

_chodzi.

_{Porozmawia ze swoją babcią i obie}

_{znajdą zabójców Jo. A potem ich ukarzą.}

_Drzwi

_wejściowe

_do

_gabinetu

_{Isabelle kryły się pod zdobionymi}

_{dębowymi schodami w głównym holu}

_{i były tak zamaskowane, że na początku}

_{swojego pobytu w Cimmerii Allie}

_{nieraz miała problem z odnalezieniem}

_{ich w ozdobnej boazerii. Teraz nie}

_{sprawiało jej to już żadnego problemu.}

_{Weszła do środka bez pukania,}

_{zaciskając zęby.}

_{– Isabelle, musimy porozmawiać…}

_{Gabinet był pusty.}

_{Dyrektorka zapewne opuszczała go}

_{w pośpiechu – jej czarny sweter wisiał}

_{niedbale na oparciu krzesła, a znad}

_{filiżanki z herbatą, obok okularów}

_{porzuconych na środku biurka, wciąż}

_{unosiła się para.}

_{Tuż obok leżał telefon komórkowy.}

_{Allie otwarła usta ze zdziwienia, nie}

_{wierząc własnym oczom.}

_{W szkole obowiązywał całkowity}

_zakaz

_posiadania

_urządzeń

_{elektronicznych. Była to najściślej}

_{przestrzegana ze wszystkich zasad.}

_Żadnych

_komputerów,

_telewizji

_{i absolutnie żadnych telefonów.}

_{Jeżeli uczniowie chcieli zadzwonić,}

_musieli

_najpierw

_uzyskać

_zgodę

_{dyrektorki. Dozwolony był jedynie}

_kontakt

_z

_rodzicami

_i

_to

_{w nadzwyczajnych przypadkach.}

_{A teraz miała przed sobą telefon.}

_{Szybko obmyśliła w głowie możliwe}

_{konsekwencje. Isabelle nigdy jej tego}

_{nie wybaczy. Wyrzucą ją ze szkoły.}

_{Będzie musiała opuścić przyjaciół. I być}

_{może wreszcie uda jej się odkryć, o co}

_{tutaj chodzi, a tym samym zmusić Raja}

_{i Isabelle do podjęcia jakichkolwiek}

_działań.

_Wsunęła

_komórkę

_do

_kieszeni

_{i opuściła gabinet.}

₃

_{Las poza murami szkoły był o wiele}

_{gęstszy, a splątane konary odcinały}

_dopływ

_słonecznego

_światła.

_Pod

_{drzewami zapadła już noc. Allie}

_{przedzierała się w mroku, wciąż}

_{nerwowo spoglądając przez ramię.}

_{Z każdym krokiem miała coraz}

_większą

_pewność,

_że

_postąpiła

_{właściwie. Nathaniel wciąż jej szukał,}

_{ale nie obchodziło jej to. Była tak}

_{wyczerpana, wściekła i załamana…}

_{Naprawdę nie mogła tam dłużej zostać.}

_{Musiała uciekać.}

_{Jeszcze nigdy w życiu nie czuła się}

_tak

_bardzo

_narażona

_na

_{niebezpieczeństwo. Była zupełnie sama,}

_{a zabójcy Jo mogli się czaić właściwie}

_wszędzie.

_{Wokół panowała nieznośna cisza,}

_{zakłócana jedynie szelestem suchych}

_{liści pod jej stopami. Po zachodzie}

_{słońca chłód stał się zdecydowanie}

_{dotkliwszy – wiatr przenikał przez}

_{cienki materiał jej kurtki, chłodząc}

_spoconą

_skórę.

_Mimo

_że

_miała

_{rękawiczki, jej dłonie w kieszeniach}

_{zmieniły się w bryłki lodu.}

_{Ale przynajmniej wiedziała, dokąd}

_idzie.

_{Ponieważ w ostatnich tygodniach}

_{często bywała w szpitalu, doskonale}

_{poznała okoliczne drogi i idąc przed}

_{siebie, potrafiła wyobrazić sobie ich}

_{mapę. Z jej obliczeń wynikało, że}

_{musiała się znajdować blisko szosy.}

_{Trzeba tylko do niej dotrzeć, skręcić}

_{w prawo, a potem trzymać się znaków.}

_{Przy szosie rosło stanowczo mniej}

_{drzew i było więcej światła. To pomoże}

_{jej zwalczyć strach.}

_{Wystarczy, że przejdzie przez las}

_{i będzie bezpieczna. Nic więcej.}

_{Szło jej całkiem nieźle. Allie}

_{właśnie zbliżała się do skrzyżowania,}

_{kiedy jej uszu dobiegł delikatny dźwięk,}

_{cichy jak westchnienie. Włosy stanęły}

_{jej dęba.}

_{Tłumiąc jęk strachu, zeskoczyła ze}

_{ścieżki i ukryła się za pniem potężnej}

_sosny.

_{Przykucnęła,}

_opierając

_się

_{o niego dłońmi, i wbiła wzrok}

_{w ciemności. Nie miała pojęcia, skąd}

_{pochodził ten dźwięk, ale na pewno nie}

_{wydawały go drzewa.}

_{Las był pełen roztańczonych cieni}

_{i nie potrafiła wśród nich niczego}

_wypatrzeć.

_Każda

_gałąź

_{w rzeczywistości mogła się okazać}

_{człowiekiem. Każdy cień zabójcą.}

_{Oddychanie sprawiało jej coraz}

_{większą trudność.}

_{Nie zobaczyłaby nikogo, choćby stał}

_{metr od niej. Nawet Gabe mógłby ją}

_{teraz obserwować. Już sama ta myśl}

_{wzbudziła w niej taki strach, że zaczęła}

_{się uderzać pięścią po czole. „Dlaczego}

_{się w ogóle na to zdecydowałam?}

_{Jestem idiotką. Weszłam im prosto}

_{w łapy”.}

_{Przywarła do drzewa, próbując}

_{odzyskać spokój. Jeśli ktoś ją faktycznie}

_śledził,

_musiała

_natychmiast

_coś

_{wymyślić. Nasłuchiwała w bezruchu,}

_{gotowa w każdej chwili zerwać się do}

_{biegu. Wokół niej panowała absolutna}

_{cisza, zakłócana jedynie szelestem}

_{wiatru w koronach drzew.}

_{Uspokoiła się dopiero po jakimś}

_{czasie. Przecież niczego tak naprawdę}

_{nie słyszała ani nie widziała. Jej}

_{skołatane nerwy musiały wywołać}

_fałszywy

_alarm.

_Próbowała

_się

_{skoncentrować na tym, czego nauczono}

_{ją na treningach. Co zrobiłby na jej}

_{miejscu Raj?}

_{„Ufaj swoim instynktom, ale się im}

_{nie poddawaj – przypomniała sobie jego}

_{słowa. – Nie reaguj na strach, tylko na}

_{zagrożenie”.}

_{W jej myślach rozległ się spokojny}

_{głos instruktora: „A jakie masz dowody}

_{na istnienie zagrożenia?”.}

_{Nikogo nie widziała, niczego nie}

_{słyszała. Postąpiła według zasad i nie}

_{odkryła żadnego niebezpieczeństwa.}

_{– Dowody mówią, że nikogo tu nie}

_{ma – szepnęła, próbując przekonać samą}

_siebie.

_{Niezależnie od tego, czy ktoś}

_{faktycznie krył się w pobliskim lesie,}

_{czy też był to jedynie wymysł jej}

_{wyobraźni, miała tylko dwa wyjścia:}

_czekać

_lub

_ruszać

_przed

_siebie

_{z nadzieją, że na nikogo się nie natknie.}

_{Zdecydowała się na to drugie}

_{rozwiązanie.}

_{Ignorując ból kolana, pokuśtykała}

_{przez las w stronę drogi. Czapka wciąż}

_{zsuwała się jej z głowy, więc ją zdjęła}

_{i niosła w ręku. Wreszcie dotarła do}

_{skrzyżowania. Dopiero wtedy odważyła}

_{się zatrzymać i spojrzeć do tyłu.}

_{Las był zupełnie cichy i pusty.}

_{Zgięła się wpół i oparła ręce na}

_{kolanach. Płuca paliły ją żywym ogniem}

_{z zimna i wyczerpania. Wciąż miała}

_{przed sobą kawał drogi, a oni mogli ją}

_{dopaść w każdej chwili. Musiała ruszać.}

_{Przypomniała sobie jeszcze raz}

_{rozkład dróg i skręciła we właściwą}

_{stronę. Jednopasmową jezdnię oddzielał}

_{z obu stron wysoki żywopłot, którego}

_{gałęzie o tej porze roku były zupełnie}

_{nagie. Za nim rozciągały się błotniste}

_łąki

_i

_pola,

_ledwo

_widoczne

_{w wieczornym świetle. Na szczęście}

_{gdzieniegdzie stały pojedyncze latarnie,}

_{a asfalt był idealnie równy. Jeśli się nie}

_{pomyliła, parę kilometrów stąd powinno}

_{się znajdować miasteczko. Musiała tylko}

_{iść naprzód i nie pozwalać sobie na}

_{kolejne załamanie nerwowe.}

_{Aby zabić czymś czas, zaczęła}

_{wspominać swoją ucieczkę.}

_{Ostatecznie wszystko okazało się}

_{bardzo proste. Tak jakby chcieli, żeby}

_{im uciekła. Po zwinięciu telefonu}

_{z biurka Isabelle natychmiast pobiegła}

_na

_górę.

_Schowane

_w

_kieszeni

_{niewielkie urządzenie zdawało się}

_{ważyć tyle co cegła i paliło ją jak ogień.}

_Była

_pewna,

_że

_wszyscy

_mijani

_{uczniowie mogą je bez trudu zobaczyć}

_przez

_gruby

_materiał

_granatowej

_{szkolnej spódniczki.}

_{Przepchnęła}

_się

_przez

_grupkę

_{rozgadanych i roześmianych uczniów}

_{okupujących półpiętro i ruszyła w stronę}

_{wąskich schodów prowadzących do}

_{sypialni dziewczyn.}

_{– Krejzolka. – Usłyszała za sobą}

_{szyderczy szept. Arystokratyczny akcent,}

_{z jakim wypowiedziano to słowo, był aż}

_{nadto znajomy.}

_{Nie musiała się odwracać. Zawsze}

_{potrafiła rozpoznać głos Katie Gilmore.}

_{– Lepiej zejdź jej z drogi albo też}

_{zginiesz – dodał ktoś inny i cała grupa}

_{wybuchła śmiechem.}

_Aby

_powstrzymać

_się

_przed

_{uderzeniem Katie w twarz, Allie wbiła}

_{wzrok w podłogę i poszła dalej, licząc}

_{w myślach kolejne kroki. Liczby ją}

_uspokajały.

_{… pięćdziesiąt pięć, pięćdziesiąt}

_{sześć, pięćdziesiąt siedem, pięćdziesiąt}

_{osiem, pięćdzie…}

_{– Allie!}

_{Usłyszawszy swoje imię, zatrzymała}

_{się gwałtownie i spojrzała na jasne}

_{skórzane botki, które stanęły na jej}

_{drodze. Powoli uniosła głowę.}

_Miała

_przed

_sobą

_Jules,

_{przewodniczącą}

_żeńskiej

_części

_{samorządu. Jej idealnie proste, prawie}

_{białe włosy opadały na ramiona.}

_{Dziewczyna skrzyżowała ręce na piersi,}

_{patrząc na Allie z wyraźną dezaprobatą.}

_{– Isabelle prosiła, żebym cię}

_znalazła.

_{Allie poczuła gwałtowne bicie}

_{serca. Odruchowo wsunęła dłoń do}

_kieszeni

_i

_zacisnęła

_palce

_na

_skradzionym

_telefonie.

_To

_chyba

_{niemożliwe, żeby dyrektorka już się}

_{o tym dowiedziała?}

_{– Nie wiesz, czego może ode mnie}

_{chcieć? – zapytała spokojnie, ignorując}

_{adrenalinę szalejącą w żyłach.}

_{Zaskoczona tym pytaniem Jules}

_{zmierzyła ją dziwnym spojrzeniem.}

_{– Nie mam pojęcia. Mówiła tylko,}

_{że cię szuka, i prosiła, żeby cię odesłać}

_{do jej gabinetu, jeśli się spotkamy.}

_{Allie pomyślała z ulgą, że Isabelle}

_{najwyraźniej wciąż nie wie o kradzieży}

_{telefonu. Na razie.}

_{– W porządku – odparła, odzyskując}

_{śmiałość. – Dostarczyłaś wiadomość,}

_{więc możemy uznać, że twoja robota jest}

_{już skończona. – Zrobiła krok w stronę}

_{przewodniczącej.}

_–

_Nie

_masz

_{przypadkiem jakiegoś chłopaka, który na}

_{ciebie czeka? Nie powinnaś mu teraz}

_{dotrzymywać towarzystwa?}

_{Twarz Jules pozostała bez wyrazu,}

_{ale jej policzki zapłonęły czerwonym}

_rumieńcem.

_{Przewodnicząca i były chłopak Allie}

_{Carter stanowili od czasu zimowego}

_balu

_najbardziej

_wpływową

_parę

_{w szkole. Dziewczyna przywykła już do}

_{tego, jak się obejmują na szkolnym}

_korytarzu.

_Jego

_ciemne

_włosy

_{kontrastowały z jasną grzywą Jules.}

_{Przypominali figury szachowe – czarny}

_{król i biała królowa.}

_{Ten widok zawsze wywoływał}

_{u niej mdłości.}

_{– Nie chcę się z tobą kłócić, Allie –}

_westchnęła

_pojednawczo

_{przewodnicząca.}

_{– To cudownie – zakpiła. –}

_{Pozwolisz, że skoczę tylko na chwilę do}

_{swojego pokoju, a potem jak grzeczna}

_{dziewczynka pójdę do Isabelle.}

_{Nie chciała być wredna dla Jules,}

_{ale nie potrafiła się powstrzymać.}

_Marzyła

_o

_tym,

_żeby

_na

_nią

_{nawrzeszczeć.}

_Albo

_rzucić

_się

_{z pięściami.}

_{Jules nie dała jej jednak okazji i po}

_{prostu sobie poszła. Allie popędziła do}

_{swojego pokoju. Zatrzasnęła z hukiem}

_{drzwi. Nie miała zbyt wiele czasu.}

_{Isabelle na pewno zauważy brak}

_{telefonu, a domyślenie się, kto go zabrał,}

_{nie sprawi jej problemu.}

_W

_sypialni

_panował

_okropny

_{bałagan. Na podłodze walały się stosy}

_brudnych

_ubrań,

_papierów,

_{prześcieradeł i śmieci. Po opuszczeniu}

_{izby chorych Allie oznajmiła, że nie}

_{chce tu sprzątaczek, a dyrektorka}

_{niechętnie wyraziła zgodę. Teraz jej}

_{pokój przypominał śmietnik.}

_{Tak miało być.}

_{Zrzuciła spódniczkę oraz szkolne}

_{pantofle i założyła na siebie obcisłe}

_{czarne dżinsy. Od śmierci Jo straciła}

_{sporo na wadze, więc spodnie były}

_{nieco zbyt luźne, ale nie zamierzała się}

_{tym przejmować. Zawiązała sznurówki}

_{w czerwonych martensach sięgających}

_{jej do kolan, wygrzebała z szafy czarną}

_{kurtkę i zaczęła rozglądać się po}

_{podłodze w poszukiwaniu szalika.}

_{Narzucając kurtkę, wystukała znajomy}

_{numer na klawiaturze telefonu.}

_–

_Czego?

_–

_Rozbrzmiało

_w

_słuchawce

_agresywne

_pytanie.

_{Słysząc ciężki londyński akcent, Allie}

_{od razu poczuła się jak w domu.}

_{– Mark, to ja – szepnęła.}

_{– Allie? – Głos momentalnie}

_{złagodniał. – A niech to… Gdzie się}

_{u diabła podziewasz?}

_{– Mam kłopoty.}

_–

_Gdzie

_jesteś?

_–

_Mark

_{spoważniał. – Wróciłaś do domu? Masz}

_{jakiś problem z rodzicami?}

_{– Nie. Jestem w szkole. Ale stało się}

_{coś złego.}

_{– Czego ci trzeba? – zapytał bez}

_wahania.

_{– Uciekniesz ze mną? – Allie}

_{spojrzała za okno, gdzie powoli zapadał}

_mrok.

_{O tej porze ruch na drodze był}

_{niewielki. Allie zgarnęła z ziemi patyk}

_{i rzuciła nim na niknące w mroku pola,}

_{wsłuchując się w głuche uderzenie, gdy}

_{upadł na wilgotną glebę poza zasięgiem}

_{jej wzroku.}

_{Przy drodze nie było żadnych latarni,}

_{a najbliższe budynki znajdowały się tak}

_{daleko, że ledwo widziała światła}

_{migocące po drugiej stronie pól. Mimo}

_{tego czuła się zdecydowanie lepiej niż}

_{w lesie, gdzie panował mrok. Czuła, że}

_im

_dalej

_była

_od

_szkoły,

_tym

_{pogodniejszy miała nastrój. Kolano}

_{wciąż pobolewało, ale nie utrudniało}

_{chodzenia. Powinna dojść do miasteczka}

_{o własnych siłach.}

_{Zatopiona w myślach potknęła się}

_{o nierówny kawałek asfaltu i tylko}

_{cudem zdołała zachować równowagę.}

_{„Skup się” – upomniała samą siebie. –}

_{Jak złamiesz nogę, znów wylądujesz na}

_{izbie chorych”.}

_{Nagle usłyszała dochodzący z oddali}

_{warkot silnika. Rozejrzała się w panice}

_{za jakimś schronieniem, ale żywopłot po}

_{obu stronach jezdni tworzył jednolitą}

_{ścianę. Zza zakrętu błysnęły reflektory.}

_{Rzuciła się w gęste krzaki, ignorując}

_{kłujące gałęzie. Wcisnęła się tak}

_{głęboko, jak się dało, i czekała.}

_{Wmawiała sobie, że to na pewno któryś}

_{z okolicznych mieszkańców, a nie}

_ochroniarze

_z

_Cimmerii.

_Widząc

_{przejeżdżający samochód, wstrzymała}

_{oddech. Z ulgą wypuściła powietrze}

_dopiero

_wtedy,

_gdy

_zniknął

_{w ciemnościach.}

_{Nie zauważyli jej.}

_Podjęła

_wędrówkę

_w

_mroku,

_{wydłubując z włosów połamane gałązki.}

_{Bolały ją wszystkie mięśnie, a chłód}

_{przenikał aż do kości. Żeby odsunąć od}

_siebie

_te

_ponure

_myśli,

_zaczęła

_{wyobrażać sobie, co w tej chwili może}

_{robić Rachel.}

_{Jej najlepsza przyjaciółka była}

_{totalną kujonką, więc przewidywanie jej}

_{zachowań nie sprawiało Allie trudności:}

_{Rachel zapewne tkwiła właśnie z nosem}

_{w podręczniku do chemii. Siedziała na}

_skórzanym

_fotelu

_w

_bibliotece,

_oświetlona

_punktowym

_światłem

_niewielkiej

_lampki.

_Z

_okularami

_{zsuniętymi na czubek nosa radośnie}

_{pochłaniała kolejne wykresy, równania}

_{i diagramy.}

_{Allie uśmiechnęła się do własnego}

_{wyobrażenia,}

_lecz

_natychmiast

_{posmutniała. Rachel pewnie nigdy jej}

_nie

_wybaczy

_tej

_{niespodziewanej}

_{ucieczki. Potrząsnęła głową, próbując}

_{odgonić od siebie tę myśl. Nie może się}

_{przejmować tym, co ludzie o niej}

_{myślą – nawet Rachel. Musiała to}

_{zrobić. Zabójcy Jo powinni zostać}

_{ukarani, a skoro nikt inny sobie z tym nie}

_{poradził, czas, by Allie wzięła sprawy}

_{we własne ręce.}

₄

_{Ostatecznie okazało się, że miała}

_{rację co do kierunku swojej wędrówki,}

_{ale źle oceniła odległość – od}

_{miasteczka dzieliło ją znacznie więcej}

_{niż parę kilometrów. Kiedy dotarła na}

_miejsce

_po

_dwóch

_godzinach

_{wyczerpującego marszu, ledwo trzymała}

_{się na nogach.}

_Długa

_wędrówka

_przez

_mrok

_{sprawiła, że oślepiły ją uliczne latarnie,}

_{a huk samochodów był ogłuszający.}

_{Wiedziała jednak, że miasteczko nie jest}

_{zbyt wielkie i po dotarciu do centrum}

_{powinna znaleźć to, czego szukała.}

_{Kilka minut później staroświecki,}

_{żelazny drogowskaz wskazał jej drogę}

_{do dworca. Budynek był całkowicie}

_{pusty – do odjazdu następnego pociągu}

_pozostało

_sporo

_czasu.

_Kasę

_{i poczekalnię zamknięto na głucho. Nie}

_{miała innego wyjścia, przycupnęła na}

_{zimnej, metalowej ławce i czekała. Para}

_{oddechu unosiła się gęstymi obłoczkami}

_{w mroźnym powietrzu, więc przez}

_{chwilę zabawiała się puszczaniem}

_kółeczek.

_{Zabawa szybko ją znudziła. Wkrótce}

_{musiała się mocniej opatulić kurtką}

_{i podnieść kołnierz, chroniąc uszy przed}

_mrozem.

_{Chyba zasnęła, ponieważ zbudził ją}

_{dopiero huk pociągu wjeżdżającego na}

_{stację. Z długich, czerwonych wagonów}

_{wysypali się elegancko ubrani ludzie,}

_{wracający po całym dniu pracy. Allie}

_{przyglądała się uważnie, ale nikt nie}

_obdarzył

_jej

_nawet

_przelotnym

_{spojrzeniem, wszyscy pędzili do swoich}

_{ciepłych domów i szczęśliwych rodzin.}

_Była

_tak

_{zafascynowana}

_{obserwowaniem}

_pasażerów

_{i wyobrażaniem sobie, że jest jedną}

_{z nich, że w ogóle nie usłyszała}

_{chłopaka, który stanął za jej plecami.}

_{– A pozwolenie na pobyt jest? –}

_zapytał.

_{Zerwała się na równe nogi i rzuciła}

_{mu w ramiona z taką siłą, że omal nie}

_{upadł na ziemię. Czapka zsunęła się jej}

_{z głowy i spadła na peron.}

_{– Mark! – Uścisnęła go radośnie,}

_{zaciągając się zapachem papierosów,}

_{który zawsze unosił się z jego ubrań.}

_Końcówki

_jego

_włosów

_były

_{ufarbowane na niebiesko, a pomiędzy}

_ciemnymi

_gęstymi

_splotami

_migał

_{niewielki złoty kolczyk, pasujący do}

_{drugiego, który zdobił brew chłopaka.}

_{Od czasu ich ostatniego spotkania Mark}

_pozbył

_się

_pryszczy

_i

_wyglądał

_{dojrzalej, wciąż jednak nosił te same}

_{ciuchy – sprane dżinsy i czarny}

_{podkoszulek z lustrzanym odbiciem}

_{hasła „Revolution”.}

_{To serdeczne powitanie musiało go}

_{zaskoczyć, bo wahał się przez chwilę,}

_{zanim czule ją przytulił.}

_{– Co tu się u diabła dzieje, Allie?}

_{Co ja tu robię? – Spojrzał na ostatnich}

_{pasażerów, którzy tupiąc obcasami,}

_{opuszczali peron. – I gdzie my, do}

_{cholery, tak właściwie jesteśmy?}

_{Stanęli objęci w kręgu światła}

_{i Mark zauważył jej bliznę – lekarze}

_{musieli wygolić jej skroń, żeby oczyścić}

_{ranę. Włosy zdążyły odrosnąć, ale pod}

_{nimi pozostało poszarpane czerwone}

_zgrubienie.

_{Chłopak gwizdnął z podziwem.}

_{– Niezła pamiątka – stwierdził. –}

_{Kto cię tak załatwił?}

_Allie

_{spoważniała}

_w

_ułamku

_sekundy.

_{– To długa historia. Właśnie po to}

_cię

_tu

_{sprowadziłam.}

_Potrzebuję

_pomocy.

_{– No co ty powiesz. Fatalnie}

_{wyglądasz, Al. – Zmierzył poważnym}

_{spojrzeniem ciemne wory pod jej}

_{oczami, nienaturalnie blade policzki}

_{i wychudzone ciało. – Co oni z tobą}

_zrobili?

_{Peron znów opustoszał, a pociąg}

_{z głośnym wizgiem ruszył w dalszą}

_{drogę, mimo to dziewczyna ściszyła}

_głos.

_{– Pewni ludzie… próbowali mnie}

_{zabić. Nie mogłam… – Zamilkła, nie}

_{potrafiąc znaleźć właściwych słów.}

_{W jaki sposób miała to wytłumaczyć?}

_{Mark nie wiedział, co się z nią działo od}

_{momentu, gdy opuściła Londyn. Nie miał}

_{pojęcia o Cimmerii czy Nocnej Szkole,}

_{Nathanielu i zabójstwie. Ten świat był}

_{mu kompletnie obcy. – Posłuchaj,}

_{najlepiej będzie, jeśli wsiądziemy}

_{w pociąg i się stąd wyniesiemy. –}

_{Złapała go za ramię i pociągnęła}

_{w stronę rozkładu jazdy. – Opowiem ci}

_{o wszystkim po drodze. Sprawdźmy,}

_{kiedy odjeżdża następny pociąg do}

_Londynu.

_{Jej nagła zmiana nastroju wytrąciła}

_{go nieco z równowagi.}

_{– Spokojnie – poprosił, unosząc}

_{dłonie. – Wyluzuj. Popatrz na tablicę. –}

_{Wskazał na podświetloną gablotę przy}

_{drzwiach. – Mamy dwie godziny do}

_{odjazdu. Pamiętaj, że jesteśmy na}

_zadupiu.

_{Widząc smutek malujący się na jej}

_{twarzy, natychmiast zaproponował nowe}

_{rozwiązanie.}

_{– Chodźmy się napić i pogadać.}

_{Mamy mnóstwo czasu.}

_{Allie spojrzała z tęsknotą na puste}

_{tory i pozwoliła wyprowadzić się ze}

_{stacji. Co innego mogła zrobić?}

_{– W porządku – westchnęła. – Ale}

_{postarajmy się nie spóźnić na ten pociąg,}

_dobra?

_{– Dokąd idziemy? – zapytał, gdy}

_{znaleźli się na ciemnej ulicy. Przed nimi}

_{błyszczały światła centrum miasteczka. –}

_{Co to za miejsce?}

_{Przed przybyciem do Cimmerii to}

_{Mark był jej najbliższym przyjacielem.}

_{Razem trafili do aresztu za graffiti na}

_{mostach i szkolnych murach. Pokazał jej}

_{Londyn nieznany dziewczynom takim jak}

_ona

_–

_miasto

_buntu

_i

_anarchii.

_{Najsilniejszym uczuciem, jakie łączyło}

_{ich w tych czasach, była wściekłość.}

_{– Nie wiem – przyznała. – Znam}

_{tylko tutejszy szpital.}

_{Mark uniósł brew z błyszczącym}

_kolczykiem.

_{– No cóż… dobra. – Pociągnął Allie}

_{w stronę światła. – Znajdźmy jakiś}

_{nocny i miejsce, gdzie będziesz mogła}

_{mi o wszystkim opowiedzieć. Chętnie}

_{się czegoś dowiem o tej bliźnie.}

_{– Spoko. – Skinęła głową i ruszyła}

_{za nim.}

_–

_Spoko?

_–

_powtórzył,

_{przedrzeźniając jej akcent. – Spokooo?}

_{– Stul dziób. – Zaśmiała się,}

_{wymierzając mu kuksańca w bok.}

_{Właściwie do tej pory nie zdawała}

_{sobie sprawy, jak bardzo szkoła}

_{wpłynęła na jej wymowę. Musiała nad}

_{tym zapanować, jeśli nie chciała}

_{brzmieć jak panienka z dobrego domu.}

_{Wzdłuż głównej ulicy miasteczka}

_błyszczały

_wystawy

_luksusowych

_butików.

_Mark

_omiótł

_wrogim

_spojrzeniem

_stosy

_jedwabnych

_{i kaszmirowych ubrań, marudząc coś}

_{pod nosem o snobach. Zamilkł dopiero,}

_{gdy natknęli się w bocznej uliczce na}

_{sklep monopolowy.}

_{– Zobaczę, co mają ciekawego. –}

_Obrzucił

_uważnym

_spojrzeniem

_{młodziutką twarz Allie. – Lepiej tu}

_{zostań. Jeśli wejdziemy razem, ktoś się}

_{może zacząć czepiać twojego wieku.}

_Czekając

_przed

_sklepem,

_{przestępowała z nogi na nogę, by się}

_{rozgrzać. Kiedy Mark wrócił, trzymał}

_w

_ręku

_{reklamówkę,}

_w

_której

_{pobrzękiwały puszki.}

_{– Dobra. – Rozejrzał się dookoła. –}

_Teraz

_musimy

_znaleźć

_jakąś

_{miejscówkę.}

_{Błądzili prawie dziesięć minut po}

_{pustych ulicach, aż w końcu Allie}

_wypatrzyła

_brukowany

_zaułek,

_{prowadzący na opustoszały dziedziniec}

_kościoła.

_Wiekowy

_budynek

_oświetlały

_punktowe

_reflektory

_wycelowane

_w

_blankowaną

_dzwonnicę,

_ale

_{otaczający go cmentarz niknął w mroku.}

_{Znaleźli wilgotną drewnianą ławeczkę,}

_{ustawioną pod rozłożystym dębem,}

_{i rozsiedli się wygodnie.}

_{Mark wyłowił z reklamówki dwie}

_puszki

_taniego

_cydru

_i

_podał

_{dziewczynie jedną z nich. Oderwał}

_{zawleczkę i z wyraźną przyjemnością}

_{pociągnął solidny łyk.}

_{– Od razu lepiej – westchnął.}

_Allie

_poszła

_w

_jego

_ślady,

_{a musujący jabłecznik gładko spłynął do}

_{gardła. Alkohol szybko ją rozgrzał}

_{i wreszcie przestała trząść się z zimna.}

_{Może faktycznie uda im się doczekać na}

_{dworze do przyjazdu pociągu.}

_{Wypili jeszcze odrobinę i Mark}

_{spojrzał jej prosto w oczy.}

_{– Dobra. A teraz mów, co sobie}

_{zrobiłaś w głowę.}

_{Nie mógł się przecież domyślać, jak}

_{trudne to było pytanie i jak zawiła}

_{będzie odpowiedź.}

_Allie

_{pociągnęła}

_solidny

_łyk,

_{pozwalając, by alkohol zapłonął w jej}

_żyłach.

_{– W mojej szkole jest pewna grupa –}

_{zaczęła. – Sama do niej należę. To}

_{ściśle tajne, szkolimy się w różnych}

_{dziwnych rzeczach…}

_{– To znaczy? – Mark zgniótł}

_{opróżnioną puszkę i rzucił ją na trawę.}

_{Allie skrzywiła się odruchowo, ale nie}

_{zareagowała. Zawsze przecież taki był.}

_{Musiała pomyśleć, więc zabrała się}

_{za swój cydr, osuszając puszkę w kilku}

_łykach

_{zakończonych}

_donośnym

_beknięciem.

_{– Nieźle – pochwalił ją Mark}

_{i zaczął otwierać kolejny napój.}

_{– Dzięki. – Uśmiechnęła się z dumą}

_{i wróciła do opowieści. – Ćwiczymy}

_{samoobronę. Sztuki walki. Uczą nas, jak}

_{zabić człowieka gołymi rękami.}

_{– Co? – Mark zastygł z puszką}

_{w dłoniach i spojrzał z zaskoczeniem. –}

_Serio?

_{– Serio. – Allie odstawiła puste}

_{opakowanie na ławkę i wyciągnęła rękę}

_{po następne. Chłopak zmarszczył brew,}

_{ale spełnił jej życzenie. – Wszystkie}

_{dzieciaki pochodzą z bardzo zamożnych}

_{i wpływowych rodzin. I jest też taki}

_{koleś, który chce przejąć kontrolę nad}

_{szkołą, grupą oraz… oraz nade mną.}

_{– Żartujesz, prawda? – Popatrzył na}

_{nią, jakby miała go za chwilę ugryźć. –}

_{Bo jeśli nie…}

_{– Nie żartuję, Mark. – Ton jej głosu}

_{okazał się ostrzejszy, niż planowała. –}

_{To wszystko dzieje się naprawdę,}

_przysięgam.

_{Chłopak wciąż nie wyglądał na}

_{przekonanego.}

_{– Ten facet, który na ciebie poluje…}

_{Czego on chce?}

_Dziewczyna

_otwarła

_usta

_{i natychmiast je zamknęła. Zadawała}

_{sobie to pytanie od dawna, ale nadal nie}

_{wiedziała, co kieruje Nathanielem.}

_{– Ma to jakiś związek z moją}

_{rodziną. Jestem pionkiem w grze,}

_{wojnie, która rozgrywa się między}

_{naszymi rodami…}

_{Zauważyła, że jej przyjaciel wciąż}

_{nie jest przekonany. W oczach Marka}

_{widoczne było zakłopotanie. Zależało}

_{jej, by uwierzył, musiał ją zrozumieć.}

_{Nie miała szans bez jego pomocy.}

_{Spojrzała mu prosto w twarz.}

_{– Wiem, że brzmi to idiotycznie, ale}

_taka

_właśnie

_jest

_prawda.

_To

_{niebezpieczny człowiek. W czasie}

_{ostatnich świąt zabił moją przyjaciółkę.}

_{– Moment. – Mark był naprawdę}

_{zszokowany. – Chcesz powiedzieć, że}

_{w twojej szkole załatwiono jakąś}

_pannę?

_Ze

_wszystkich

_sił

_próbowała

_{odpędzić od siebie obraz konającej Jo,}

_{ale nie potrafiła o tym zapomnieć.}

_{– To ja ją znalazłam, Mark.}

_{Paskudnie to wyglądało. Wszędzie pełno}

_{krwi… – Zamilkła.}

_{Przez długą chwilę patrzył na nią,}

_{jakby szukając potwierdzenia jej słów.}

_{Wyglądało na to, że wciąż ma z tym}

_problem.

_{– Ale jakim cudem nie czytałem}

_{o tym w gazetach? – zapytał wreszcie. –}

_{Przecież śmierć jakiejś bogatej panienki}

_{w ekskluzywnej szkole na pewno}

_{trafiłaby na nagłówki.}

_{Zamarła, słysząc powątpiewanie}

_{w jego głosie. Nadal jej nie wierzył.}

_{– Zatuszowali to – wyjaśniła,}

_{wiedząc, że brzmi jak wariatka. –}

_{Zawsze tak robią.}

_{Sięgnęła po puszkę i pociągnęła}

_{solidny łyk, widząc, że nie potrafi go}

_{przekonać. Żałowała, że nie może wypić}

_{tak dużo, by świat stał się lepszy.}

_{Mark wciąż próbował poukładać}

_{usłyszane informacje.}

_{– Daj spokój. Jak mogliby coś}

_{takiego zrobić? Nie da się przecież}

_zatuszować

_zabójstwa

_bogatej

_dziewczyny.

_{– Nie wiem – przyznała bezradnie. –}

_{Ale tak to wyglądało. W tej szkole}

_{uczyło się wielu wpływowych ludzi.}

_{Mogą wszystko.}

_{– To stąd masz tę bliznę? – Wskazał}

_{palcem na jej głowę. – Byłaś wtedy z tą}

_dziewczyną?

_{– Facet, który ją zabił, Gabe,}

_najpierw

_próbował

_mnie

_porwać.

_{Przyjaciele przyszli mi z pomocą… –}

_{Coś w tym wspomnieniu nie dawało jej}

_{spokoju, ale była już na tyle wstawiona,}

_{że natychmiast o tym zapomniała.}

_{Zmarszczyła czoło, patrząc na puszkę}

_{w swoich dłoniach.}

_{– I co dalej? – ponaglił ją.}

_{– Gabe wrócił. Razem z drugim}

_{kolesiem zadźgali Jo, a potem rzucili się}

_{na mnie. Założyli mi worek na głowę,}

_{wpakowali do samochodu i odjechali.}

_{Mark znieruchomiał.}

_{– Tyle, że… nauczyłam się czegoś}

_{na tych treningach – ciągnęła dalej}

_{Allie. – Wiedziałam, jak się od nich}

_{uwolnić. I tak zrobiłam. – Pokiwała}

_{smutno głową. – Skrzywdziłam ich.}

_{– Co im zrobiłaś? – Chłopak}

_{z trudem przełknął ślinę.}

_–

_Rzuciłam

_się

_na

_kierowcę

_{i wbiłam mu paznokcie w oczy –}

_{wyznała głosem wypranym z emocji. –}

_{Wrzeszczał z bólu, ale go nie puściłam,}

_{nie cofnęłam się też, gdy Gabe mnie}

_walnął.

_Potem

_samochód

_{przekoziołkował, złamałam sobie rękę,}

_potłukłam

_kolano,

_rozwaliłam

_{głowę… – Pociągnęła kolejny łyk}

_{cydru. – Ale uciekłam.}

_{– Cholera, Allie! – Zmierzył ją}

_{zdumionym i nieco przestraszonym}

_{spojrzeniem. – To znaczy… Co to…?}

_{– Właśnie problem w tym, że to nie}

_miało

_znaczenia.

_Rozumiesz?

_–

_{Pochyliła się w jego stronę. –}

_{Pokaleczyłam się, próbując ratować Jo,}

_{ale on ją i tak zabił. Zabił ją, chociaż ją}

_{kochałam. Ona nie żyje i to moja wina. –}

_{Zamilkła, a potem powtórzyła: – Moja}

_{wina, moja wina. Moja.}

_{Powtarzała te słowa tak długo, aż}

_{sama uwierzyła w ich prawdziwość.}

_Nerwowym

_ruchem

_dłoni

_otarła

_{lodowatą łzę cieknącą po policzku.}

_{Chciała mu powiedzieć o tak wielu}

_{rzeczach, ale nie potrafiła. O tym, że}

_{w Nocnej Szkole kazano jej ryzykować}

_{życie – swoje i innych. O tym, że nauka}

_{tam zmieniła ją w arogancką idiotkę. To}

_{właśnie z tego powodu pomiędzy nią}

_{a Jo wyrósł nieprzebyty mur. To dlatego}

_{przyjaciółka nie wspomniała nawet}

_{słowem o listach od Gabe’a. Nie}

_{przyznała się, że chciał się z nią}

_zobaczyć.

_Allie

_nie

_mogła

_jej

_powstrzymać

_przed

_pójściem

_na

_{spotkanie. Spotkanie, na którym zginęła.}

_{Trudno było to wyjaśnić komuś}

_{z zewnątrz. Poza tym Mark musiał}

_{zrozumieć jeszcze jedno.}

_{– Uciekłam stamtąd, ponieważ}

_{niczego w tej sprawie nie zrobili. To}

_{dlatego zadzwoniłam. Ktoś ze szkoły}

_{pomagał Gabe’owi. Otwarł bramę.}

_{Jeden z nas. Ale za każdym razem, kiedy}

_{pytałam o postępy w tej sprawie,}

_{wszyscy mnie ignorowali, mówiąc, że}

_{potrzebuję pomocy, „żeby sobie z tym}

_{wszystkim poradzić”. – Zaznaczyła}

_ironiczny

_cudzysłów

_palcami.

_–

_{Zachęcali, abym sobie dała z tym}

_{spokój, zapewniali, że się tym zajmą.}

_{Posłuchałam ich. A oni nie zrobili nic.}

_{Napiła się cydru i wbiła w Marka}

_{zdeterminowane spojrzenie.}

_{– Dlatego muszę to załatwić sama.}

_{Dla Jo. Znajdę Gabe’a i tych, którzy mu}

_{pomagali. A potem wymierzę im karę.}

_{Siedzieli i rozmawiali, aż skończył}

_{im się cydr. Wyjaśniała mu właśnie, jak}

_{wydostała się ze szkoły, gdy Mark rzucił}

_{okiem na zegarek i zaklął.}

_{– Co jest? – Spojrzała na niego}

_{mętnym wzrokiem.}

_{– Cholerny pociąg. – Wyszarpnął}

_{z kieszeni komórkę. – Uciekł nam.}

_{– Niech to szlag! – Cydr zbyt mocno}

_{szumiał jej w głowie, żeby mogła się do}

_{czegoś przydać, ale próbowała się}

_{skupić na jego palcach, wystukujących}

_{coś na klawiaturze. – O której mamy}

_następny?

_{Chłopak wpatrywał się przez chwilę}

_{w ekranik, a potem zaklął ponownie.}

_–

_Jutro.

_–

_Nie

_ukrywał

_{rozczarowania. – To był ostatni pociąg}

_{na dziś.}

_{Allie wpatrywała się w niego}

_{z rozdziawioną buzią.}

_{– Jutro? I co teraz zrobimy? –}

_Momentalnie

_rozbolała

_ją

_głowa,

_{a chłód pokonał ciepło wywołane}

_{cydrem i przeniknął ją aż do kości. –}

_{Jest jakiś autobus?}

_{Mark rzucił okiem na telefon,}

_{a potem pokręcił głową.}

_{– Żadnych autobusów. – Wepchnął}

_{komórkę z powrotem do kieszeni. –}

_{Cholerne zadupie. Utknęliśmy.}

_{– Ale… – Dziewczyna spojrzała na}

_{otaczające ich nagrobki, przypominając}

_{sobie, że siedzą wśród zmarłych. – Nie}

_{możemy tu zostać na noc.}

_{Mark podniósł się sztywno, nie}

_{zwracając uwagi na pustą puszkę, która}

_{spadła z jego kolan na ziemię.}

_{– Pierwszy pociąg odchodzi o wpół}

_{do szóstej rano. Tym pojedziemy.}

_{A teraz musimy znaleźć jakąś metę na}

_{parę godzin.}

_{Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Nie}

_{mieli pieniędzy, by wynająć jakiś pokój.}

_{A po spędzeniu dwudziestu minut na}

_{poszukiwaniu otwartych drzwi lub}

_{opuszczonego budynku, z powrotem}

_{znaleźli się na kościelnym dziedzińcu,}

_{czując narastającą bezsilność.}

_{Ból głowy nasilał się z sekundy na}

_{sekundę i Allie ponownie zaczęła drżeć}

_{z zimna. Dopiero wtedy wpadli na to, by}

_{sprawdzić wrota kościoła. Ku ich}

_zaskoczeniu,

_drzwi

_otwarły

_się

_{bezszelestnie.}

_{– Nie ma jak w domu – szepnął}

_{Mark, wpatrując się w główną nawę,}

_{pogrążoną w ciemnościach.}

_{Temperatura wewnątrz kamiennej}

_{budowli nie była dużo wyższa niż na}

_{dworze, ale w środku przynajmniej nie}

_wiało.

_{Mark namacał włącznik światła}

_{i w ciągu paru sekund zgarnął obrusy}

_{z ołtarza oraz tyle świec, ile był}

_{w stanie znaleźć, podczas gdy Allie}

_czekała

_przy

_drzwiach,

_krzyżując

_{ramiona na piersi. Chwilę później}

_{chłopak pogasił lampy i wyjął telefon,}

_{oświetlając}

_sobie

_drogę

_blaskiem

_{wyświetlacza.}

_{– Nie chcemy ściągnąć sobie na łeb}

_jakiegoś

_wścibskiego

_księdza,

_{sprawdzającego, kto się modli po nocy –}

_wyjaśnił.

_{Ułożyli się w rogu pomieszczenia,}

_{naciągając na siebie złoto-purpurowe}

_{obrusy. Mark rozstawił świece na}

_{podłodze i zapalił je zapalniczką.}

_Dziewczyna

_wbiła

_wzrok

_w

_migocące

_płomyki,

_próbując

_{zapanować nad szczękającymi z zimna}

_{zębami. Ból głowy był coraz gorszy.}

_{Chociaż Mark nie lubił się przytulać,}

_{tym razem nie protestował, gdy oparła}

_{głowę na jego ramieniu.}

_{– Co zrobimy jutro? – zapytała.}

_–

_Pojedziemy

_do

_Londynu

_{i znajdziemy jakieś miejsce, gdzie}

_{będziesz się mogła zadekować. Paru}

_{moich znajomych ma własne mieszkania,}

_{któryś na pewno cię przekima na}

_{kanapie. A potem… coś wymyślimy.}

_{Allie miała wrażenie, że wciąż}

_{słyszy powątpiewanie w jego zaspanym}

_{głosie. Nadal nie był pewien, co ma}

_{myśleć o tej sytuacji. Czuła, że nie do}

_końca

_wierzył

_w

_jej

_historię,

_{podejrzewał zapewne, że przesadziła}

_{pod wpływem alkoholu. Albo że}

_{kompletnie jej odbiło. Cały czas chciał}

_{jednak jej pomóc.}

_{Patrząc w płomienie, próbowała}

_sobie

_wyobrazić,

_jak

_to

_będzie

_{wyglądało. Zostanie zupełnie sama,}

_skazana

_na

_brudne

_kanapy

_jego

_{znajomych, nie wiedząc, co powinna tak}

_{naprawdę zrobić.}

_{Czyżby jednak popełniła fatalną}

_pomyłkę?

₅

_{Lokalny posterunek policji mieścił}

_{się w niskim, przysadzistym budynku}

_{wybudowanym na obrzeżach miasteczka,}

_{tuż obok leniwie płynącego strumienia.}

_{Po krótkiej przejażdżce na tylnym}

_{siedzeniu radiowozu, Allie i Mark}

_{zostali bocznym wejściem wprowadzeni}

_{do środka.}

_Gdy

_kościelny,

_{przygotowujący}

_{świątynię do pierwszej mszy, znalazł ich}

_{rano na podłodze, wywołało to niemałe}

_{poruszenie. Kiedy się obudzili, otaczała}

_{ich grupka ludzi złożona z księdza,}

_dwóch

_policjantów

_i

_kilkorga

_{przestraszonych, siwowłosych parafian.}

_{Policjanci odprowadzili oboje do}

_{samochodu, a Allie usłyszała, jak ktoś}

_mówi

_podniesionym

_głosem

_{o „chuliganach” i „wandalach”.}

_Kiedyś

_byłaby

_dumna

_z

_tych

_określeń.

_Po

_przybyciu

_na

_komisariat

_{natychmiast ich rozdzielono. Widząc}

_{niebieską czuprynę Marka niknącą za}

_załomem

_korytarza,

_Allie

_poczuła

_{gwałtowny przypływ strachu. Odwróciła}

_się,

_chcąc

_za

_nim

_pobiec,

_ale

_{funkcjonariusz zatrzasnął jej drzwi przed}

_nosem.

_Pokój

_{przesłuchań}

_był

_mały

_{i zagracony biurkami, szafkami na}

_{dokumenty oraz regałami. W powietrzu}

_{unosił się nieprzyjemny zapach pleśni,}

_{ale było tu chociaż na tyle ciepło, że}

_skostniałe

_kończyny

_Allie

_zaczęły

_{wreszcie odmarzać. Umieszczone zbyt}

_{wysoko okna, przez które wpadało}

_jaskrawe

_światło

_poranka,

_nie

_{pozwalały wyjrzeć na zewnątrz.}

_{Towarzyszyło}

_jej

_dwóch

_{policjantów. Młodszy miał świdrujące}

_{spojrzenie, a starszy bujną brodę, którą}

_{należałoby nieco przystrzyc. Żaden nie}

_{okazywał otwartej wrogości.}

_Allie

_usiadła

_na

_poobijanym

_metalowym

_krześle.

_Młodszy

_{z funkcjonariuszy wklepywał coś na}

_{klawiaturze komputera, posługując się}

_{jedynie palcami wskazującymi, podczas}

_{gdy starszy pisał w swoim notesie.}

_{Zapytał ją o nazwisko oraz wiek, a jego}

_{kolega z zaskakującą szybkością wpisał}

_{obie wymamrotane odpowiedzi do}

_komputera.

_{Słysząc pytanie o imiona i adres}

_zamieszkania

_rodziców,

_dziewczyna

_{pomasowała obolałą skroń.}

_{Wpakowała się po uszy.}

_{– A nie mogliby panowie zadzwonić}

_{do Isabelle le Fanult z Akademii}

_{Cimmeria? – zaproponowała po dłuższej}

_{chwili milczenia. – Poręczy za mnie.}

_{Chciałabym też poprosić o coś do}

_{picia. – Była tak spragniona, że język}

_{przywarł jej do podniebienia.}

_Słysząc

_wzmiankę

_o

_szkole,

_{policjanci wymienili się znaczącymi}

_{spojrzeniami.}

_{– Uczysz się tam? – zapytał starszy}

_{funkcjonariusz.}

_Jego

_siwe

_włosy

_{i ojcowskie spojrzenie wzbudzały}

_zaufanie.

_{Allie skinęła głową.}

_–

_{Interesujące}

_–

_stwierdził,

_{odwracając się do młodszego kolegi,}

_{który ciągle stukał w klawiaturę. –}

_Mieliśmy

_tu

_kiedykolwiek

_kogoś

_{z Cimmerii?}

_{– Nie wydaje mi się. – Drugi}

_policjant

_{potrząsnął}

_głową,

_nie

_{odrywając wzroku od monitora.}

_{Starszy mężczyzna spojrzał na Allie}

_{z nieskrywaną ciekawością. Potrafiła}

_sobie

_wyobrazić,

_co

_zobaczył

_–

_{ubrudzoną nastolatkę z rozczochranymi}

_{włosami i potężnym kacem.}

_{– Co taka sympatyczna panienka ze}

_{snobistycznej}

_szkoły

_robiła

_nocą

_{w kościele? Twoich rodziców nie stać,}

_{żeby ci jakiś kupić?}

_Siedzący

_przed

_komputerem

_{policjant parsknął śmiechem. Allie}

_zmierzyła

_mężczyzn

_gniewnym

_spojrzeniem,

_czując

_rumieniec

_{wpełzający na policzki. Nienawidziła,}

_{gdy ktoś się z niej śmiał. Dumnie zadarła}

_{podbródek i spojrzała policjantowi}

_{prosto w oczy.}

_{– Nie ma pan pojęcia o moim}

_{życiu – odparowała.}

_{Mężczyzna nie dał się zbić z tropu.}

_{Wyglądało na to, że spodziewał się}

_{takiej reakcji.}

_{– Czyżby? – zapytał, przechylając}

_{się do tyłu na krześle. – To może nam}

_{o nim opowiesz?}

_{Allie z przygnębieniem potrząsnęła}

_głową.

_{– Nie chcę o tym rozmawiać.}

_{– Szkoda. – Patrzył na nią}

_{obojętnie. – Bo tylko w ten sposób}

_{możesz się stąd w miarę szybko}

_wydostać.

_{Na jej rękach pojawiła się gęsia}

_{skórka. Coś się nie zgadzało. To nie}

_było

_jej

_pierwsze

_{aresztowanie,}

_{wiedziała więc, że policjanci zachowują}

_{się inaczej. Nie obchodziło ich, do}

_{jakiej szkoły chodzi. Ich pytania były}

_proste

_i

_{bezpośrednie:}

_Jak

_się

_{nazywasz? Ile masz lat? Nazwisko}

_{rodziców lub opiekuna?}

_–

_Mam

_szesnaście

_lat

_–

_{odpowiedziała spokojnie, patrząc mu}

_{prosto w oczy. – Nie mogę z wami}

_{rozmawiać bez dorosłego opiekuna.}

_{Proszę zadzwonić do dyrektorki szkoły,}

_{nazywa się Isabelle le Fanult. Udzieli}

_{wam wszystkich niezbędnych informacji.}

_{– Tak właśnie zrobimy – zapewnił}

_{policjant, który nagle przestał się}

_{zachowywać po ojcowsku. – Ale}

_{najpierw chcielibyśmy zadać kilka}

_pytań.

_{Miała wrażenie, że przesłuchanie}

_{wlecze się w nieskończoność. Wciąż}

_{odmawiała odpowiedzi. Ilu uczniów}

_przebywało

_w

_Cimmerii?

_Liczba

_{nauczycieli? Ich nazwiska? Co robiła}

_{w kościele?}

_{Wyczerpana Allie wbijała wściekłe}

_{spojrzenie w podłogę i powtarzała}

_jedynie:

_{– Zadzwońcie do Isabelle le Fanult.}

_{Odpowie na wszystkie pytania.}

_{Kiedy wreszcie rozpoznała głos}

_Raja,

_dochodzący

_z

_sąsiedniego

_{pomieszczenia, ulga, jaką poczuła, była}

_{niczym przypływ świeżego powietrza.}

_{W końcu pozwoliła sobie na głęboki}

_oddech.

_Obaj

_{funkcjonariusze}

_wyszli.

_{Słyszała przez cienkie ściany, jak Patel}

_spokojnie

_przedstawia

_dokumenty

_{dowodzące, że jest uczennicą, i kłamie,}

_że

_Mark

_również

_uczęszcza

_do

_{Cimmerii, a ich zachowanie było tylko}

_{dziecinnym wygłupem. Obiecał, że}

_{szkoła pokryje wszelkie szkody.}

_Szef

_ochrony

_był

_spokojny

_{i uprzejmy, jednak Allie wyczuwała}

_{gniew kryjący się w jego słowach. Nie}

_{potrafiła powiedzieć, na kogo się}

_{wściekał: na nią czy na policjantów.}

_{Kiedy funkcjonariusze zadali mu}

_pytanie

_o

_systemy

_{bezpieczeństwa}

_{szkoły, ton głosu Patela stał się}

_lodowaty.

_{– Mógłbym oczywiście udzielić}

_{odpowiedzi. Ale najpierw chciałbym}

_{wiedzieć, jak długo przetrzymywaliście}

_{tych nieletnich, zanim postanowiliście}

_{poinformować szkołę?}

_{Zapadła cisza.}

_{– Wezwalibyśmy pana wcześniej –}

_{wyjaśnił w końcu jeden z policjantów –}

_{ale nie chcieli nam powiedzieć, kim są.}

_Straciliśmy

_mnóstwo

_czasu

_na

_{identyfikację. Wygląda na to, że macie}

_{tam niezłych łobuzów.}

_{Allie z niedowierzaniem spojrzała}

_{na drzwi.}

_{Groźba kryjąca się w słowach Raja}

_{wywarła jednak zamierzony skutek,}

_{ponieważ policjanci przestali zadawać}

_{pytania. Kiedy kilka minut później}

_{wprowadzono ją do sąsiedniego pokoju,}

_Raj

_zmierzył

_Allie

_uważnym

_spojrzeniem,

_szukając

_widocznych

_obrażeń.

_{– Wszystko w porządku? – zapytał}

_{z autentyczną troską w głosie.}

_{– Nie żeby im jakoś na tym}

_{szczególnie zależało – zakpiła, patrząc}

_{pogardliwie na stróżów prawa.}

_{– To nie ich wina – przypomniał}

_{chłodno Raj. – Sama się w to}

_{wpakowałaś.}

_Uczucie

_ulgi

_momentalnie

_wyparowało.

_Patel

_co

_prawda

_przyjechał

_im

_na

_ratunek,

_ale

_{najwyraźniej był też na nią wściekły.}

_{Po opuszczeniu posterunku Allie}

_{zmrużyła oczy, oślepiona blaskiem}

_{słońca. Niebo było idealnie błękitne,}

_a

_zimowe

_powietrze

_lodowate

_{i krystalicznie czyste. W jej sytuacji}

_{piękno tego dnia nabrało mocno}

_{ironicznego wymiaru.}

_Jak

_spod

_ziemi

_pojawili

_się

_{ochroniarze Raja w czarnych mundurach}

_{i odprowadzili ich na parking. Oczy}

_{dziewczyny kleiły się z niewyspania,}

_a

_ból

_w

_głowie

_{przekształcił}

_{się w nieustające, tępe pulsowanie.}

_{Chwilę później znalazła się wewnątrz}

_czarnego

_samochodu,

_skąd

_mogła

_zobaczyć

_Marka,

_którego

_kolejny

_{ochroniarz wsadzał do innego auta.}

_{– Mark! – krzyknęła, ale chłopak}

_{nawet na nią nie spojrzał.}

_{Jak zwykle w ostatnich czasach}

_{poczuła, że ogarnia ją wściekłość.}

_{– Dokąd go zabieracie? – Pochyliła}

_{się do przodu, patrząc na Raja, który}

_{sadowił się w fotelu. Nie odpowiedział,}

_{więc zaczęła powtarzać pytanie coraz}

_{bardziej piskliwym głosem. – Dokąd?}

_Dokąd?

_{– Do Cimmerii – warknął Patel, gdy}

_{samochód wytoczył się na drogę. – Tak}

_{jak ciebie. A teraz się ucisz.}

_{– Nie możecie tego zrobić! –}

_{Z niedowierzaniem wpatrywała się}

_{w tył jego głowy. – Nie jest waszym}

_{uczniem. To porwanie. Musicie go}

_wypuścić.

_{– Został oficjalnie oddany pod naszą}

_{opiekę – wyjaśnił spokojnie mężczyzna.}

_{– Oficjalnie!? – prychnęła. –}

_{Przecież okłamał pan policję. Mówił}

_{pan, że jest uczniem naszej szkoły, a to}

_przecież

_nieprawda.

_Co

_w

_tym

_{oficjalnego? – Zatrzęsła się z gniewu}

_{i bezsilności.}

_{Kiedy nie usłyszała odpowiedzi,}

_{sięgnęła po klamkę i wbiła gniewne}

_{spojrzenie w tył jego głowy. Samochód}

_{solidnie się już rozpędził, ale zupełnie}

_{o to nie dbała.}

_{– A może powinnam tam wrócić}

_{i powiedzieć im prawdę?– stwierdziła}

_nagle.

_Raj

_bez

_ostrzeżenia

_nacisnął

_{hamulce. Auto zatrzymało się z piskiem}

_opon.

_{Allie poleciała do przodu, ale pasy}

_{natychmiast odrzuciły ją na siedzenie.}

_{Przyglądając się twarzy Patela, który}

_{odwrócił się w jej stronę, po raz}

_{pierwszy dostrzegła ciemne worki pod}

_{jego oczami.}

_{– Narobiłaś już dość problemów.}

_{Isabelle zamartwiała się na śmierć.}

_{Szukałem cię całą noc. Moi ludzie nie}

_{spali od czternastu godzin, żeby znaleźć}

_{twoje ciało.}

_{Krzywiąc się na dźwięk ostatniego}

_{słowa, Allie próbowała wytrzymać jego}

_{gniewne, zmęczone spojrzenie.}

_{– A teraz usiądź i zamilcz, jeśli nie}

_{chcesz reszty podróży spędzić ze}

_{związanymi rękami. – Patel wypowiadał}

_{każde słowo z olbrzymim naciskiem.}

_Wiedziała,

_że

_miał

_rację.

_{Zachowywała się jak dziecko. Ale nie}

_{mogła się wycofać. Nie tylko Raj był}

_{wściekły i wykończony. Teatralnym}

_{gestem odsunęła rękę od klamki}

_{i położyła ją na kolanach, nie odrywając}

_{wzroku od Patela. Chwilę później}

_{ochroniarz odwrócił się z powrotem}

_{i samochód ruszył.}

_{Przez resztę drogi wpatrywała się}

_{w okno, połykając łzy. Została całkiem}

_{sama. Nawet Raj ją znienawidził.}

_{Gdy wjechali na teren szkoły, wokół}

_{roiło się od uczniów. Zaskoczyło ją to}

_{z początku, ale przypomniała sobie, że}

_{jest przecież pora lunchu. Wszyscy}

_{wyszli na zewnątrz, żeby skorzystać}

_{z rzadkich promieni lutowego słońca.}

_Kawalkada

_samochodów

_{parkujących na żwirowanym podjeździe}

_{wzbudziła ogólne zaciekawienie. Raj}

_wysiadł

_i

_odsunął

_się

_na

_bok,

_{przepuszczając}

_ochroniarza,

_który

_{otwarł drzwi przed Allie. Natychmiast}

_{po wyjściu z auta otoczyło ją dwóch}

_{strażników. Spojrzała na Marka, którego}

_{również eskortowano jak więźnia.}

_{Widząc gromadzących się uczniów}

_{i słysząc zaciekawione szepty, Allie}

_{schowała się za ochroniarzami. W ciągu}

_{najbliższej półgodziny szkoła zacznie}

_{huczeć od plotek.}

_{Na samą myśl o tym poczuła}

_{mdłości. Marzyła jedynie, by zwinąć się}

_{w kłębek i ukryć przed tymi wścibskimi}

_{spojrzeniami. Ale nie mogła pozwolić}

_{na to, by zobaczyli jej upokorzenie.}

_{Podniosła głowę i zmierzyła wszystkich}

_{władczym wzrokiem, jakby całkowicie}

_{panowała nad sytuacją, a ochroniarze}

_{byli na jej usługach.}

_Nagle

_natrafiła

_na

_nieruchome

_{spojrzenie znajomych oczu o barwie}

_{bezchmurnego,}

_zimowego

_nieba

_{i zamarła.}

_{Stojący na schodach Sylvain patrzył}

_{tak, jakby nie potrafił uwierzyć w to, co}

_{widzi. Jego postawa i zaciśnięte zęby}

_{zdradzały krańcowe napięcie.}

_{Przez chwilę myślała naiwnie, że}

_{może weźmie ją w ramiona i zabierze}

_{z tego miejsca. Ale nawet on nie mógł}

_{tego zrobić. Popatrzył tylko prosto w jej}

_{oczy i wykonał pytający gest dłońmi.}

_{Zaczerwieniła się i wbiła wzrok}

_{w ziemię. Nie miała mu nic do}

_{powiedzenia. Kiedy znów spojrzała}

_{w jego stronę, chłopak zniknął.}

_{Za to po drugiej stronie drzwi}

_{czekała na nią rozwścieczona Isabelle,}

_{która nie odezwała się ani słowem. Idąc}

_{za dyrektorką do gabinetu, Allie}

_{przyglądała}

_się

_jej

_{nienaturalnie}

_{wyprostowanym plecom i z każdym}

_krokiem

_była

_coraz

_bardziej

_zawstydzona.

_Isabelle

_{zaprowadziła}

_ją

_do

_{gabinetu, po czym wyszła w milczeniu,}

_{zostawiając dziewczynę pod opieką}

_{ochroniarza, który stanął przy drzwiach}

_{z rękami skrzyżowanymi na piersi.}

_{Nikt jej nie powiedział, dokąd}

_{zabrano Marka.}

_{Czekając na powrót dyrektorki,}

_{Allie rozglądała się z niepokojem po}

_{znajomym gabinecie. Pod ścianą stały}

_{niskie drewniane szafki, a większość}

_{miejsca zajmowało solidne biurko.}

_{Spojrzała tam, gdzie wczoraj leżał}

_{telefon. Pusto.}

_{Isabelle już nigdy nie popełni}

_{takiego błędu.}

_{Nie zdążyła się nad tym nawet}

_{zastanowić, gdy dyrektorka ponownie}

_stanęła

_w

_drzwiach,

_tym

_razem

_{w towarzystwie Jerry’ego Cole’a,}

_{jednego z instruktorów Nocnej Szkoły.}

_{Oboje byli zdenerwowani i spięci.}

_{Ochroniarz wyszedł na zewnątrz.}

_{Z twarzą pobladłą z wściekłości,}

_{Isabelle zajęła miejsce za biurkiem,}

_{podczas gdy Jerry przycupnął na szafce.}

_{To on odezwał się pierwszy.}

_{– Wpakowałaś się w naprawdę}

_{poważne kłopoty, Allie – zaczął}

_{surowo. – Musimy wiedzieć, co się}

_{stało, a jeśli chcesz poprawić swoją}

_{sytuację, lepiej będzie, jeśli odpowiesz}

_{na nasze pytania.}

_{Dziewczyna pokiwała głową, choć}

_{ze strachu zaczęło jej się przewracać}

_{w żołądku.}

_{– Chciałabym tylko… Mogłabym}

_{prosić o coś do picia? Strasznie zaschło}

_{mi w gardle.}

_{Isabelle w milczeniu podeszła do}

_{niewielkiej lodówki, stojącej w rogu}

_{gabinetu, i przyniosła jej butelkę wody.}

_{Allie jeszcze nigdy w życiu nie piła}

_{tak pysznej wody.}

_Ich

_pytania

_były

_konkretne

_{i bezpośrednie – W jaki sposób zdobyła}

_{telefon Isabelle? Jak udało jej się uciec?}

_{Kto ją zawiózł do miasteczka? Czy}

_{ktokolwiek jej pomagał?}

_Udzielała

_prostych

_odpowiedzi,

_{mając nadzieję, że w ten sposób uda się}

_{to szybko skończyć, ale oni wciąż mieli}

_{dodatkowe pytania.}

_{Gdy streściła im przebieg wydarzeń}

_{na posterunku, oboje wymienili się}

_{ponurymi spojrzeniami.}

_{– Sprawdzę to – zaoferował Jerry.}

_{Isabelle to jednak nie wystarczyło.}

_{– Dowiedz się, kim byli ci dwaj –}

_{poleciła. – Ja zajmę się resztą.}

_{Wrócili do pytań. Allie była głodna}

_{i zmęczona, ból głowy nasilał się}

_{z minuty na minutę i zaczynała powoli}

_{tracić cierpliwość.}

_{– Szkoda, że nie chciało wam się}

_{poświęcić tyle czasu na wykrycie}

_{szpiega Nathaniela. – Nie wytrzymała}

_wreszcie.

_Jerry

_zmierzył

_ją

_gniewnym

_spojrzeniem.

_{– A skąd wiesz, że twój kolega Mark}

_{z nim nie współpracuje?}

_{– Chyba żartujesz. – Dziewczyna}

_{parsknęła śmiechem. Błąd.}

_{– Myślisz, że to zabawne? – warknął}

_wykładowca.

_Zanim

_zdążyła

_{odpowiedzieć, Isabelle uciszyła ją}

_{gestem dłoni.}

_{– Wystarczy. Uspokójcie się. Oboje.}

_{Allie zgarbiła się na krześle.}

_{Umierała z wyczerpania, a pulsowanie}

_{w jej głowie nie słabło nawet na chwilę.}

_{Nie potrafiła się skupić.}

_{Isabelle spojrzała jej prosto w oczy.}

_{Po raz pierwszy tego dnia nie wyglądała}

_{na rozwścieczoną. W jej wzroku}

_{pojawił się smutek.}

_{– Odpowiedz mi jeszcze tylko na}

_{ostatnie pytanie – poprosiła. – Co}

_{powiedziałaś}

_Markowi

_na

_temat

_Cimmerii?

_{W umyśle Allie pojawiły się mętne,}

_{pijackie wspomnienia narzekań na}

_{Nocną Szkołę i Cartera. Na Nathaniela}

_{i Isabelle. Na ochroniarzy i zagrożenia.}

_{Na los Jo.}

_–

_Nic

_–

_{odpowiedziała}

_bez

_{zastanowienia.}

_{– Mamy uwierzyć, że spędziłaś}

_{z nim całą noc, ale o niczym mu nie}

_{powiedziałaś? – W głosie Jerry’ego}

_{pobrzmiewał sceptycyzm.}

_{Allie spojrzała na niego z irytacją.}

_{– Nie uciekłam po to, żeby zdradzić}

_wasze

_sekrety.

_Spotkałam

_się

_{z Markiem, ponieważ nie chcę już dłużej}

_{uczyć się w tej szkole. Do dziś nie}

_{znaleźliście}

_osoby,

_która

_pomogła

_{Nathanielowi zabić Jo. Nie czuję się}

_{tutaj bezpieczna. Wszyscy jesteśmy}

_{zagrożeni. A ja… – Potarła zmęczone}

_{oczy. – Chciałam wrócić do swojego}

_przyjaciela.

_{– Jak tak dalej pójdzie, to wrócisz}

_{do niego na zawsze – wymamrotał Jerry.}

_{– Skoro tak bardzo chcecie się mnie}

_pozbyć,

_to

_po

_co

_mnie

_tutaj

_{przywoziliście? – wściekła się. – Może}

_{byście mi tak, do cholery, podziękowali,}

_że…

_{– Słownictwo, moja panno –}

_{przerwała jej ostro Isabelle. – Nie}

_{pozwolę ci na przeklinanie w obecności}

_{nauczycieli. Pomimo tego, że miałaś zły}

_{dzień, wciąż obowiązują nas zasady}

_{kultury. – Dyrektorka spojrzała na}

_{Jerry’ego. – Możesz nas zostawić?}

_{Chciałabym przez chwilę porozmawiać}

_{z Allie.}

_{– Proszę, Isabelle, posłuchaj mnie –}

_{odezwała się dziewczyna z wahaniem. –}

_{Myślę, że powinnam stąd odejść…}

_{Dyrektorka uniosła dłoń i zmierzyła}

_{ją stalowym spojrzeniem.}

_{– To nie ty decydujesz, co się teraz}

_{stanie. Złamałaś wszystkie zasady.}

_{Zawiodłaś moje zaufanie. Okradłaś}

_mnie.

_{Smutek i cierpienie w głosie}

_{Isabelle sprawiły, że Allie straciła wolę}

_{walki. Jej dolna warga niebezpiecznie}

_{zadrżała. Dyrektorka miała przecież}

_{rację – dbała o nią, opiekowała się nią,}

_{być może nawet ją kochała. A ona ją}

_{zdradziła. Po raz tysięczny powtórzyła}

_{w myślach, że zrobiła to ze słusznego}

_powodu.

_Tym

_razem

_jednak

_nie

_{przyniosło to żadnej pociechy.}

_{Isabelle musiała czytać w jej}

_{myślach, bo jej głos natychmiast}

_{złagodniał.}

_{– Nie wiem, czy będę w stanie ci}

_{jeszcze zaufać. Może Jerry ma rację}

_{i posunęłaś się za daleko, może}

_faktycznie

_już

_tu

_nie

_pasujesz

_{i powinnam pozwolić ci odejść. –}

_{Sięgnęła do kieszeni i wyjęła telefon.}

_{„Ktoś musiał odnaleźć go w lesie”,}

_domyśliła

_się

_Allie.

_Dyrektorka

_{przeglądała listę kontaktów. Wreszcie}

_{znalazła to, czego szukała, i nacisnęła}

_{guzik połączenia. – Ale ta decyzja nie}

_{należy do mnie.}

_{W słuchawce odezwał się czyjś}

_głos.

_–

_{Zechciałabyś}

_z

_nią

_teraz

_{porozmawiać? – zapytała Isabelle swoją}

_{niewidzialną rozmówczynię. Chwilę}

_{później podeszła do Allie i podała jej}

_{telefon. Dziewczyna spojrzała na niego}

_{podejrzliwie, nie wyciągając ręki.}

_{Dyrektorka nie miała jednak zamiaru}

_{rezygnować. – Weź go – poleciła}

_{lodowatym tonem.}

_{Allie przełknęła ślinę i wykonała}

_rozkaz.

_{– Słucham? – zapytała z wahaniem.}

_{– Z tej strony twoja babcia, Allie –}

_{odezwał się energiczny głos. – Myślę, że}

_{musimy porozmawiać.}

₆

_{– Jestem w stanie zrozumieć,}

_dlaczego

_czujesz

_się

_zagrożona

_{w Cimmerii, ale mogę cię zapewnić, że}

_{na zewnątrz również nie będziesz}

_{bezpieczna. – Lucinda przemawiała}

_{monotonnym głosem, jakby prowadziła}

_{jakąś prezentację podczas spotkania}

_{biznesowego. – Wiem, że mamy wroga}

_{działającego}

_na

_terenie

_szkoły,

_{i podobnie jak ty, nie mam pojęcia, kim}

_{on jest. Ale tam przynajmniej otaczają}

_{cię ludzie, którzy próbują cię chronić.}

_{Allie burknęła coś pod nosem,}

_{znudzona przemową. Doskonale o tym}

_{wiedziała. Lucinda zamilkła na sekundę,}

_{a kiedy odezwała się ponownie, w jej}

_głosie

_pojawiła

_się

_nuta

_{zniecierpliwienia.}

_{– Wiem, że jak na razie nie}

_{zdołaliśmy zapewnić ci bezpieczeństwa.}

_{Zawiedliśmy twoją przyjaciółkę Jo.}

_{Chciałabym ci obiecać, że już nikt nie}

_{zostanie skrzywdzony, ale musiałabym}

_skłamać…

_{Allie ścisnęła mocniej telefon,}

_{czując gwałtowne bicie serca. Jej}

_{babcia miała rację.}

_{– Doskonale wiem, co zrobili wam}

_{ludzie Nathaniela. Na twoim miejscu}

_{chciałabym jak najszybciej stamtąd}

_{uciec i mieć to już za sobą. Ale}

_{niezależnie od tego, jak szybko będziesz}

_{biegła, on i tak cię dopadnie. Nie}

_{uciekaj, Allie – poprosiła Lucinda}

_{z powagą w głosie. – Zostań. Razem}

_{stawimy mu czoła.}

_{Przez chwilę nie wiedziała co}

_{powiedzieć. Czyżby babcia faktycznie}

_{prosiła ją o pomoc?}

_{– Ale}

_jak

_możemy

_mu

_się

_{przeciwstawić? – zapytała w końcu.}

_{– Nathaniel wymknął się spod}

_{kontroli. Chcę zobaczyć, jak cierpi, mam}

_{zamiar zniweczyć jego plany i wsadzić}

_{jego ludzi do więzienia. Dowiem się,}

_{kto z naszych przyjaciół wszedł z nim}

_{w zmowę, i sama się z nim rozliczę. –}

_{Głos Lucindy stał się lodowaty. –}

_{Zniszczę wszystko, na czym mu zależy.}

_{Ale potrzebuję twojej pomocy. Jeśli}

_{zostaniesz w szkole, to obiecuję, że}

_{Gabe poniesie srogą karę za to, co}

_{zrobił. Podobnie jak ten, który wpuścił}

_{go do środka.}

_Allie

_nie

_miała

_{najmniejszych}

_{wątpliwości, że babcia mówiła zupełnie}

_poważnie.

_Pozwoliła,

_żeby

_myśl

_{o zemście całkowicie wypełniła jej}

_{umysł. Chciała pomścić Jo, odpłacić jej}

_zabójcom.

_W

_tym

_celu

_musiała

_zaufać

_{Lucindzie. Nie wiedziała, czy jest do}

_{tego zdolna. Na czym miałoby się}

_{opierać to zaufanie? Na słowach? Na}

_{uczuciach? Na delikatnej więzi ukrytej}

_{w łączącym je kodzie genetycznym?}

_{To za mało. Musiała być pewna, że}

_Lucinda

_zasługuje

_na

_zaufanie.

_{Potrzebowała więcej informacji.}

_{– Dlaczego nie zadzwonimy na}

_{policję? – zapytała. – Aresztują go}

_{przecież, jeśli im powiemy, prawda?}

_{Delikatne zawahanie w głosie babci}

_{nie umknęło jej uwadze.}

_{– Obawiam się, że aktualny minister}

_{spraw wewnętrznych zdaje się wierzyć}

_{słowom Nathaniela – wyjaśniła Lucinda.}

_{Allie spojrzała z zaskoczeniem na}

_telefon.

_Dlaczego

_minister

_miałby

_słuchać

_Nathaniela?

_To

_przecież

_{szaleniec. Potem jednak przypomniała}

_sobie

_zachowanie

_policjantów

_na

_{posterunku i oblał ją zimny pot.}

_{– Przecież powinni go aresztować –}

_{jęknęła z rozpaczą. – Jak to w ogóle}

_możliwe?

_{– To rozgrywka o władzę. I kontrolę.}

_{Ja mam jedno i drugie, a Nathaniel o tym}

_{marzy. Po prostu.}

_{– To wcale nie jest proste! –}

_{wybuchła Allie. – Nic z tego nie}

_rozumiem!

_–

_Oczywiście,

_że

_rozumiesz.

_{Wystarczy, że się nad tym zastanowisz –}

_{odparła Lucinda, a jej głos zmienił się}

_{we wściekły pomruk. – Po tylu}

_{miesiącach nauki wciąż nie wiesz,}

_{w czym uczestniczysz? Twoje serce ci}

_{niczego nie podpowiada?}

_Trzymając

_w

_dłoni

_rozgrzany

_{telefon, dziewczyna próbowała ogarnąć}

_{w myślach wydarzenia ostatnich kilku}

_miesięcy

_i

_wszystko,

_co

_jej

_powiedziano.

_Skrawki

_informacji

_{zaczynały się powoli układać w spójną}

_całość.

_{„Nocna Szkoła to część większej}

_{organizacji. Cimmeria jest o wiele}

_{potężniejsza,}

_niż

_myślałaś.

_Rada

_{zarządzająca Nocną Szkołą przewodzi}

_{również organizacji. Rada kontroluje}

_{wszystko. Premier. Ministrowie obecni}

_{na szkolnym balu. Lucinda pełni funkcję}

_{przewodniczącej rady. Rząd. Lucinda.}

_{Nadal się nie domyślasz?”}

_{– Nocna Szkoła kontroluje rząd –}

_{szepnęła i w tej samej sekundzie}

_{zrozumiała, że to prawda.}

_{– Nie. To nie Nocna Szkoła –}

_{poprawiła ją babcia. – To organizacja.}

_{Przez długą chwilę dziewczyna}

_siedziała

_nieruchomo,

_{przyswajając}

_{informacje. To było zbyt straszne, żeby}

_uwierzyć.

_{– Nie rozumiem – wyznała w końcu}

_{zmęczonym głosem. – W jaki sposób?}

_{– W tym momencie to nieistotne –}

_{odpowiedziała}

_{błyskawicznie}

_{Lucinda. – Liczy się sam fakt. Jeśli}

_{Nathaniel mnie pokona, przejmie całą}

_{władzę. I wtedy nic go nie powstrzyma.}

_{Allie przygryzła wargę, wyobrażając}

_{sobie świat rządzony przez Nathaniela.}

_{Poczuła w ustach miedziany smak krwi.}

_{– Nie możesz do tego dopuścić.}

_{Lucinda tylko czekała na taką}

_odpowiedź.

_–

_Chcę

_go

_powstrzymać

_–

_{potwierdziła bez namysłu. – Ale nie}

_{poradzę sobie bez ciebie. Dlatego}

_{spytam raz jeszcze: czy chcesz mu się}

_{przeciwstawić razem ze mną?}

_Allie

_pozbyła

_się

_ostatnich

_{wątpliwości. To wszystko było o wiele}

_{straszniejsze, niż sobie wyobrażała.}

_{Raczej nie miała innego wyboru.}

_{– Zostanę.}

_{– Doskonale. – W głosie babci}

_{pobrzmiewało zadowolenie. – Ale mam}

_{nadzieję, że teraz, kiedy już wiesz, o co}

_{toczy się walka, dołożysz wszelkich}

_starań,

_by

_w

_niej

_{uczestniczyć.}

_{Niezależnie od tego gdzie jesteś,}

_{w Cimmerii czy na zewnątrz, ciągle}

_{grozi ci niebezpieczeństwo. Nie wiemy,}

_{kto szpieguje dla Nathaniela, więc}

_{musisz zachować najwyższą ostrożność.}

_{– Tak zrobię – obiecała ponuro}

_Allie.

_{– Słuchaj Isabelle i rób wszystko, co}

_{ci każe – kontynuowała Lucinda. – Mam}

_{do niej stuprocentowe zaufanie i ty też}

_powinnaś.

_{Dziewczyna spojrzała na dyrektorkę,}

_{która przyglądała się jej zza biurka,}

_{bawiąc się długopisem. Isabelle musiała}

_{słyszeć każde słowo wypowiedziane}

_{przez Lucindę, a w jej oczach błyszczało}

_zrozumienie.

_{– W porządku – zgodziła się}

_dziewczyna.

_{– To nie będzie łatwe – ostrzegła}

_{babcia. – Musisz odpokutować za to, co}

_{zrobiłaś ostatniej nocy. Isabelle jest na}

_{ciebie wściekła i na pewno wymyśli}

_{odpowiednią karę. Przyjmiesz ją bez}

_{marudzenia i zrobisz wszystko, co}

_{trzeba, niezależnie od tego jak głupie,}

_{niepotrzebne i wyczerpujące będzie to}

_zajęcie.

_Od

_tej

_pory

_koniec

_{z ucieczkami: nie mogę cię ochraniać,}

_{jeśli nie wiem, gdzie jesteś. Żadnego}

_{łamania zasad. Musisz pamiętać, że to}

_{one pomagają utrzymać cię przy życiu.}

_{Poza tym wciąż jesteś w szkole,}

_{spodziewam się więc, że nadgonisz}

_{zaległości i opanujesz cały materiał.}

_{Rozumiemy się?}

_{Litania życzeń spowodowała, że}

_{Allie zakręciło się w głowie, więc tylko}

_{pokiwała nią delikatnie w odpowiedzi,}

_{aż w końcu uświadomiła sobie, że}

_{Lucinda jej przecież nie widzi.}

_{– Tak – odparła wreszcie. –}

_{Zgadzam się.}

_{Babcia jednak nie zamierzała tak}

_{szybko kończyć.}

_{– To dobrze. I jeszcze jedno: jeśli}

_{złamiesz choćby jeden z punktów, nasza}

_{umowa będzie nieważna. Nie chcę cię}

_{izolować, ale zrobię to, gdy będę}

_{musiała. Możesz mi wierzyć, że nic nie}

_{zdziałasz na własną rękę. Jeśli jednak}

_{wykonasz wszystkie moje polecenia,}

_{obiecuję, że będziesz miała okazję do}

_zemsty.

_{Zanim Allie została wypuszczona}

_{z gabinetu, słońce zdążyło się już}

_{schować za horyzontem. Idąc w swoich}

_{cywilnych ciuchach pomiędzy uczniami}

_{w granatowych szkolnych mundurkach}

_{z białym herbem Cimmerii, czuła się}

_{osaczona. Mimo spuszczonej głowy}

_{wciąż bombardowały ją zaciekawione}

_{spojrzenia, a do jej uszu dobiegały}

_{szepty i śmiechy. Kiedy wreszcie}

_podniosła

_wzrok,

_wszyscy

_się

_{odwracali. Była niewidzialna.}

_{Przyspieszając kroku, popędziła do}

_{skrzydła dziewczyn i dotarła wąskim}

_{korytarzem pod swoją sypialnię. Weszła}

_{do środka i oparła się plecami o drzwi.}

_{Wreszcie była sama. Co za ulga. Kiedy}

_zapaliła

_światło,

_wmurowało

_ją

_{w ziemię.}

_{Pokój był wysprzątany na błysk.}

_{Brudne ubrania zniknęły. Papiery}

_{ułożono w równych stosach. Książki}

_{wróciły na odkurzone półki. Podłogę}

_{pozamiatano i umyto, na łóżku rozłożono}

_{świeżą pościel, a na szafce leżał}

_{poskładany niebieski koc.}

_Wiadomość

_od

_Isabelle

_była

_{wyraźna: żadnych przywilejów.}

_{Allie stanęła przed lustrem przy}

_drzwiach

_i

_zobaczyła

_swoje

_rozczochrane

_włosy

_i

_rozmazany

_{makijaż. Śmierdziała potem i cydrem.}

_{Zupełnie nie pasowała do tego pokoju.}

_{Zdjęła ubłocone dżinsy i bluzę,}

_owinęła

_się

_grubym

_szlafrokiem

_{i zabrawszy ze sobą biały ręcznik,}

_{ruszyła w stronę drzwi. W ostatniej}

_{sekundzie zawróciła, zgarnęła z podłogi}

_{brudne ubrania i wrzuciła je do kosza}

_{z praniem stojącego w rogu sypialni.}

_{Umowa to umowa.}

_{– Zadowolona? – zapytała na głos}

_{w pustym pokoju.}

_{W drodze do łazienki próbowała}

_{zapomnieć o wyrazie twarzy Marka, gdy}

_{powiedziała mu, że zamierza zostać}

_{w Cimmerii. Isabelle pozwoliła im się}

_{pożegnać, zanim odesłała go na pociąg}

_{do Londynu.}

_{– Chyba żartujesz? – Spojrzał jej}

_{w oczy z niedowierzaniem. – Jeszcze}

_{przed chwilą trzymali mnie przez parę}

_{godzin w więzieniu. Jesteś poharatana}

_{bliznami, a nauczyciele z twojej szkoły}

_{to jacyś naziole. I nagle mówisz, że}

_{wszystko w porządku?}

_{Nie wiedziała, co powiedzieć. Jak}

_{wytłumaczyć}

_to

_wszystko

_komuś

_{z zewnątrz?}

_{– Posłuchaj… – zaczęła. – Jest}

_{sporo rzeczy, o których nie wiesz.}

_{Przerwał jej gwałtownym ruchem}

_dłoni.

_{– Daj spokój, Allie. Widziałem tę}

_{szkołę: to jakaś cholerna twierdza.}

_{A zresztą sama posłuchaj, jak mówisz.}

_{Zawsze miałaś snobistyczny akcent, ale}

_{teraz brzmisz jak jakaś pieprzona}

_królowa.

_{– To nieuczciwe – zaprotestowała,}

_{czując rumieniec na policzkach. –}

_{Jestem wciąż tą samą osobą.}

_{– Nie, wcale nie. – Oparł dłonie na}

_{biodrach i spojrzał na nią, jakby widział}

_{ją po raz pierwszy. – To dla mnie}

_{oczywiste, nawet jeśli sama tego nie}

_{zauważyłaś. Nie jesteś już jedną z nas.}

_{Przeszłaś na drugą stronę.}

_{Na samo wspomnienie jego zimnego}

_{spojrzenia w tamtej chwili przeszły ją}

_{dreszcze, owinęła się więc ciaśniej}

_{szlafrokiem. Ciężko wzdychając, weszła}

_{do łazienki. Stanęła w czystej, białej}

_{kabinie prysznicowej i odkręciła gorącą}

_{wodę, spłukując parzącym strumieniem}

_{cały osad ostatnich dwudziestu czterech}

_godzin.

_{Namydlając mokrą skórę, liczyła}

_blizny

_pozostałe

_po

_wypadku

_{samochodowym – drobne zgrubienia,}

_{które wyczuwała opuszkami palców.}

_{Każde z nich przypominało o tym, co}

_{musi zrobić.}

_Nękały

_ją

_słowa

_doktora

_{Cartwrighta, który powiedział podczas}

_{jeden z sesji, że nie ma niczego złego}

_{w tym, że Allie żyje, choć Jo poniosła}

_śmierć.

_{Wtedy mu nie wierzyła. Teraz była}

_{skłonna przyznać mu rację. Musiała żyć,}

_{żeby zabić Gabe’a.}

_{Po powrocie do sypialni rozczesała}

_{splątane włosy i nałożyła podkład. Ale}

_{nawet to nie maskowało głębokich cieni}

_{pod jej oczami, a skóra na twarzy wciąż}

_{miała ziemisty odcień.}

_{Otwarła szafę i spojrzała na rząd}

_{granatowych ubrań. Wybór właściwego}

_stroju

_nie

_stanowił

_w

_Cimmerii

_{większego problemu. Czarne rajstopy}

_{i krótka plisowana spódniczka. Potem}

_{biała bluzeczka i granatowy blezer.}

_{Jeszcze tylko wygodne szkolne pantofle}

_{i już wyglądała jak uczennica.}

_{Spojrzała na zegarek – zbliżała się}

_{pora kolacji.}

_Pomyślała

_z

_{determinacją,}

_że

_{nadszedł początek pokuty.}

_{Kiedy biegła po schodach, słyszała}

_odległy

_szum

_głosów

_dobiegający

_{z zatłoczonej jadalni. Radosny gwar,}

_{który z każdym krokiem stawał się coraz}

_{bardziej doniosły, brzmiał zupełnie}

_{obco, więc stanęła przed drzwiami,}

_{bojąc się wejść do środka. Od wielu}

_{tygodni nie pojawiała się na kolacji.}

_{Dziś jednak Isabelle dała jasno do}

_{zrozumienia, że nie ma już takiej}

_{możliwości. Miała uczestniczyć we}

_{wszystkich posiłkach, dokładnie według}

_zasad.

_{Była to jedna z wielu rzeczy, na}

_{które musiała się zgodzić. Kiedy tylko}

_{powiedziała,}

_że

_zostaje,

_Isabelle

_{odczytała jej cały wyrok. Nakazywał jej}

_{uczestniczenie we wszystkich lekcjach}

_{i nadrobienie zaległości. Z każdego}

_{przedmiotu powinna mieć najlepsze}

_{oceny. Była zobowiązana ponownie}

_{dołączyć do Nocnej Szkoły.}

_{Słysząc ostatnie żądanie, Allie}

_{poczuła, jak jej żołądek zwija się}

_{boleśnie ze strachu.}

_{Sprzeciw był bezsensowny. Jeśli}

_{chciała odkryć, co się naprawdę stało,}

_{musiała się uczyć i trenować w Nocnej}

_{Szkole. Ale sam pomysł wejścia w ten}

_świat

_jeszcze

_raz…

_Umierała

_{z przerażenia.}

_{Isabelle doskonale o tym wiedziała}

_{i miała to gdzieś. Kiedy nie usłyszała}

_{natychmiastowej}

_zgody,

_zmierzyła

_{dziewczynę chłodnym spojrzeniem.}

_{– Uczestnictwo w zajęciach Nocnej}

_Szkoły

_to

_jeden

_z

_warunków

_{pozwalających ci na dalszą naukę}

_{w Cimmerii – oznajmiła. – Radziłabym}

_{się szybko zastanowić. Chcesz się tu}

_{uczyć czy nie?}

_{Pokonana Allie skinęła głową.}

_{Chciała zostać w szkole. Dla zemsty}

_{zrobi wszystko.}

_{A skoro zgodziła się wrócić do}

_{Nocnej Szkoły, to równie dobrze mogła}

_{teraz wejść do jadalni i zjeść kolację.}

_{Zacisnęła zęby i ruszyła pewnym}

_{krokiem, nim Zelazny zdążył zamknąć}

_{drzwi. Dostrzegła kątem oka jego}

_{zaskoczone spojrzenie, ale szła dalej,}

_{kierując się do pustego krzesła przy}

_{swoim stoliku.}

_{Kiedy usiadła, wszystkie rozmowy}

_zamilkły.

_Zmusiła

_się,

_by

_spojrzeć

_na

_{otaczających ją ludzi – tych, których}

_unikała

_lub

_ignorowała

_całymi

_{tygodniami. Tych, których kochała.}

_{Isabelle nie zostawiła na niej suchej}

_nitki,

_{przypominając}

_Allie,

_jak

_{potraktowała swoich przyjaciół. Patrząc}

_{na nich, wciąż słyszała jej słowa.}

_{– Wiem, jak wiele przeszłaś przez}

_{tych parę miesięcy, ale twoja reakcja na}

_{śmierć Jo odbiła się na wszystkich,}

_którzy

_cię

_kochają

_–

_mówiła

_{dyrektorka. – Zraniłaś ich. Nigdy nie}

_{zwróciłaś uwagi na to, że też cierpieli.}

_{Odsunęłaś się od Rachel, więc musiała}

_przechodzić

_przez

_to

_sama.

_{Zignorowałaś Zoe, która traktuje cię jak}

_{starszą siostrę. Jesteś jej potrzebna, ale}

_{byłaś zbyt zaabsorbowana własnym}

_{smutkiem, żeby to zauważyć.}

_Teraz

_miała

_naprzeciw

_siebie

_{Cartera i Jules. Patrzenie na nich jak}

_{zwykle spowodowało lodowate ukłucie}

_{bólu w sercu. Carter zawsze okazywał}

_{jej przyjaźń. Nie chciała go stracić.}

_{Nawet jeśli oznaczało to bycie miłą dla}

_{jego dziewczyny.}

_{Siedząca obok nich drobniutka Zoe}

_wodziła

_wzrokiem

_po

_wszystkich

_{twarzach. Rachel wbiła spojrzenie}

_{w blat stolika, jakby nie potrafiła}

_{patrzeć na to, co stało się z Allie. Lucas}

_{ściskał delikatnie jej dłoń.}

_{Allie miała wrażenie, jakby wszyscy}

_{czekali, aż coś się wydarzy. Może}

_{spodziewali się, że zacznie krzyczeć}

_{i ucieknie. Albo na nich nawrzeszczy.}

_{– Posłuchajcie – odchrząknęła. –}

_{Chciałabym coś powiedzieć. Wiem, że}

_ostatnio

_{zachowywałam}

_się

_jak

_{pomylona, i chcę was za to przeprosić.}

_{Potrzebowałam trochę czasu, musiałam}

_{się pozbierać. Wiecie, że uciekłam}

_wczoraj

_ze

_szkoły,

_ale

_musicie

_{zrozumieć, że nie uciekałam od was… –}

_{zamilkła, zastanawiając się, czy to}

_faktycznie

_prawda.

_Nie

_potrafiła

_{zdecydować. – Ale teraz wezmę się}

_{w garść. Wcześniej tak naprawdę}

_{w ogóle mi na tym nie zależało. –}

_Omiotła

_spojrzeniem

_wszystkich

_{zebranych, zatrzymując się na Carterze.}

_{Odwrócił wzrok. – Wiem, że byłam}

_{samolubna, i mogę mieć tylko nadzieję,}

_{że… – popatrzyła z rozpaczą na}

_{Rachel – … zdołacie mi to wybaczyć.}

_{I pomożecie mi się opamiętać.}

_{Po jej słowach zapadła pełna}

_zdumienia

_cisza,

_którą

_przerwali

_{wszyscy jednocześnie.}

_{– Oczywiście, że ci pomożemy…}

_{– Nawet nie myśl, że…}

_{– Na twoim miejscu każdy…}

_{Wszyscy okazali się niezwykle mili,}

_{ale Allie odczuła ulgę dopiero wtedy,}

_{gdy rozmowa zeszła z niewygodnego}

_{tematu jej załamania nerwowego na}

_{omawianie szczegółów ucieczki.}

_{– Jak to zrobiłaś? – dopytywał Lucas}

_z

_wyraźnym

_{zaciekawieniem}

_{w oczach. – Mówią, że przeszłaś przez}

_ogrodzenie.

_{– Zapomnij – parsknęła. – Nie ma}

_{szans. Jest za wysokie, przynajmniej dla}

_mnie.

_{– Ktoś ci pomagał? – zapytała}

_{niepewnie Jules.}

_{– Nie – odpowiedziała po chwili}

_wahania.

_{– Co oni ci zrobili? – Głos Cartera}

_{sprawił, że przestała zwracać uwagę na}

_{całą resztę. Zawsze można było liczyć}

_{na trudne pytania z jego strony. – Jaką}

_{dostałaś karę?}

_{– Mnóstwo lekcji do odrobienia.}

_{Prace w ogrodzie do końca życia. –}

_Próbowała

_wzruszyć

_obojętnie

_{ramionami. – Normalka.}

_{Na ich twarzach malowało się}

_{niedowierzanie,}

_ale

_nie

_mogła

_{powiedzieć wszystkiego. Nie zdradzi,}

_{co obiecała jej Lucinda. Jeszcze nie}

_teraz.

_{W tym momencie otwarły się}

_{kuchenne drzwi i obsługa zaczęła}

_roznosić

_parujące

_półmiski.

_Allie

_{popatrzyła na dwa rzędy ubranych}

_{w liberie kelnerów, a potem skupiła}

_{wzrok na Sylvainie, który mierzył ją}

_{uważnym spojrzeniem. Jego oczy lśniły}

_{niczym lodowiec.}

₇

_{Następnego dnia, po raz pierwszy od}

_{wielu tygodni, poszła na wszystkie}

_lekcje.

_{Nauczyciele musieli wiedzieć o jej}

_{powrocie, ponieważ nikt tego nie}

_{skomentował, choć Zelazny obrzucił ją}

_niechętnym

_wzrokiem,

_gdy

_zajęła

_{miejsce w sali do historii.}

_Uczniowie

_byli

_jednak

_mniej

_{wyrozumiali. Mogła znosić ich ciągłe}

_{spojrzenia, choć dostawała od tego}

_{gęsiej skórki, dużo gorzej było ze}

_zgryźliwymi

_zniewagami,

_{wypowiadanymi na tyle głośno, by je}

_usłyszała.

_Przez

_większość

_czasu

_{udawało się to jakoś wytrzymać, aż do}

_{chwili, kiedy na lekcji matematyki ktoś}

_{zapytał scenicznym szeptem:}

_{– Myślisz, że to ona zabiła Jo…?}

_{Przez moment nie potrafiła złapać}

_{tchu, a potem pojaśniało jej przed}

_{oczami i zapomniała o wszystkich}

_{obietnicach. Trzymając długopis niczym}

_{sztylet, odwróciła się na krześle}

_{i spojrzała na dwie dziewczyny siedzące}

_{za jej plecami. Amber i Ismay, dwórki}

_{Katie Gilmore, „piekielne bliźniaczki”,}

_{jak nazywała je w czasach, gdy miała}

_{jeszcze poczucie humoru. Teraz zupełnie}

_{jej to nie bawiło.}

_{– Na waszym miejscu – odezwała}

_{się niskim i zaskakująco spokojnym}

_{głosem – stuliłabym dziób.}

_{Dziewczyny zachichotały niepewnie.}

_{Nie potrafiły zdecydować, czy powinny}

_{się przestraszyć, czy ją wyśmiać.}

_Wreszcie

_Amber

_{wyćwiczonym,}

_{nonszalanckim gestem odrzuciła włosy}

_{na ramię.}

_{– Boję się jej – oznajmiła. – Ma}

_{oczy kryminalistki. Dlaczego pozwalają}

_{jej biegać luzem?}

_{Ośmielona przykładem przyjaciółki,}

_{Ismay znalazła w sobie odwagę, żeby}

_{dołączyć do szyderstwa.}

_{– To jakiś potwór. – Na jej twarzy}

_zakwitł

_pogardliwy

_uśmieszek.

_–

_Dlaczego

_nie

_mogłabyś

_nam

_{wyświadczyć tej przysługi i znowu}

_uciec?

_{Ich małostkowość była żałosna.}

_{Gniew Allie ustąpił jak morska fala,}

_{cofająca się z piasku. Mogła znosić}

_{obelgi, dopóki nie będą dotyczyły Jo.}

_{Tym niemniej korciło ją, by walnąć}

_{jedną i drugą w te zadarte małe noski}

_{i posłuchać, co wtedy będą miały do}

_powiedzenia.

_{Ale obiecała Lucindzie, że nie}

_{sprawi więcej kłopotów. Nie złamie}

_{żadnych reguł. A w nagrodę dostanie}

_{szansę wyrządzenia krzywdy właściwym}

_ludziom.

_Rozluźniła

_palce

_zaciśnięte

_na

_{długopisie i odwróciła go do normalnej}

_pozycji.

_{– Debilki – szepnęła wystarczająco}

_{głośno, by wszyscy usłyszeli, a potem}

_{usiadła tyłem do nich. Wciąż wściekła}

_{próbowała się skupić, by zagłuszyć ich}

_pełne

_nienawiści,

_{przewidywalne}

_komentarze.

_{Kiedy tylko zaczęła się lekcja, nie}

_{było już czasu, by przejmować się tym,}

_{co o niej wygadują. Miała tak duże}

_{zaległości, że chwilami w ogóle nie}

_{wiedziała, o czym mówią nauczyciele.}

_{Najgorzej było na chemii. Robiła}

_obszerne

_notatki,

_ale

_patrząc

_na

_{niekończące się wzory i niezrozumiałe}

_{diagramy wypełniające całe strony}

_{zeszytu, czuła coraz większy przypływ}

_{paniki. Nie była pewna, czy zdoła to}

_nadrobić.

_{Dwa dni temu miała jeszcze to}

_wszystko

_gdzieś.

_Ale

_obiecała

_Lucindzie,

_że

_zda

_ze

_wszystkich

_{przedmiotów.}

_Biorąc

_pod

_uwagę

_{stawkę, o jaką toczyła się gra, bardzo jej}

_{na tym zależało.}

_{Kolejnym problemem był fakt, że}

_{chemii uczył Jerry Cole. Próbując się}

_{skupić na jego słowach, równie mocno}

_{koncentrowała się na tym, by nie patrzeć}

_{mu w oczy.}

_{Nauczyciel był pogodny jak zawsze}

_{i sypał słabymi dowcipami o atomach}

_{i budowie molekularnej. Co chwilę się}

_{uśmiechał i odgarniał opadające mu na}

_czoło

_bujne

_loki.

_Zupełnie

_nie

_przypominał

_wściekłego

_człowieka,

_{z którym rozmawiała dzień wcześniej.}

_{Po zakończeniu lekcji wtopiła się}

_{w tłum uczniów zmierzających do}

_{wyjścia. Gratulowała sobie właśnie}

_{udanej ewakuacji, gdy usłyszała, że}

_{Jerry woła ją po imieniu.}

_{– Mogłabyś zostać jeszcze na}

_{sekundę, Allie?}

_{Serce podeszło jej do gardła. Przez}

_{chwilę zastanawiała się nad ucieczką –}

_{mogłaby udać, że niczego nie usłyszała –}

_{w końcu jednak odwróciła się powoli.}

_{Światło odbijające się od jego okularów}

_{nie pozwalało dostrzec kryjących się za}

_{nimi oczu. Ruchem ręki wskazał jej}

_{miejsce w pierwszej ławce.}

_{Usiadła sztywno i położyła na}

_{kolanach plecak z książkami. Jerry oparł}

_{się o biurko i zaszurał niespokojnie}

_{stopami. Wyglądał na zakłopotanego.}

_{– Chciałbym porozmawiać o tym, co}

_{się wczoraj wydarzyło, Allie. To nie był}

_{dla nas łatwy dzień i wolałbym mieć to}

_{już za sobą. – Zdjął okulary. W jego}

_{oczach widać było zmęczenie. – Zrozum,}

_{że to, co się tutaj dzieje: śmierć Jo,}

_{twoje rany, wpływa nie tylko na}

_{uczniów. Nauczyciele też mają uczucia.}

_{Wszyscy jesteśmy w dużym stresie. Ale}

_{jeśli mam cię czegokolwiek nauczyć,}

_{musisz się czuć swobodnie w moim}

_{towarzystwie. Powinnaś wiedzieć, że}

_{cię nie osądzam. Mam nadzieję, że uda}

_{się nam pracować tak jak kiedyś. Jesteś}

_{dobrą uczennicą, dobrym człowiekiem}

_{i cieszę się, że mogę cię uczyć.}

_{Zabrzmiało to szczerze, a ona}

_{tęskniła za normalnością. Oferował jej}

_{to, czego tak bardzo pragnęła.}

_{– W porządku – odpowiedziała. – Ja}

_{również chciałam przeprosić. Za… cóż,}

_{za wszystko, co zrobiłam.}

_{Jerry wyraźnie się odprężył, tak}

_{jakby obawiał się tej rozmowy równie}

_mocno

_jak

_Allie.

_Było

_to

_tak

_{rozczulające, że od razu poczuła się}

_lepiej.

_{– Cieszę się, naprawdę. A skoro}

_{mamy to już za sobą, to chciałbym teraz}

_porozmawiać

_o

_czymś

_bardziej

_{przyziemnym, czyli o chemii. – Zaśmiał}

_{się cicho i zaczął czyścić okulary wyjętą}

_{z kieszeni chusteczką. – Masz spore}

_{zaległości, a dogonienie reszty twojej}

_{klasy nie będzie łatwe. Wystarczy}

_{niewielkie opóźnienie, żeby wszystko}

_{błyskawicznie wymknęło się spod}

_{kontroli i zanim się zorientujesz… –}

_{rozłożył bezradnie ręce – … będziesz}

_{musiała powtarzać rok.}

_Próbowała

_zachować

_kamienny

_{wyraz twarzy, ale jej dłonie zacisnęły}

_{się odruchowo na plecaku. Czyżby}

_{nauczyciel chciał ją oblać? Sama groźba}

_{była tak upokarzająca, że na policzkach}

_{Allie zapłonął rumieniec.}

_{– Nie chcę, żeby to się tak}

_skończyło

_–

_kontynuował

_Jerry,

_{nieświadom jej wzburzenia. – Wydaje}

_{mi się jednak, że będziesz potrzebowała}

_{pomocy w nadrobieniu zaległości.}

_{Rozmawiałem z Rajem Patelem, który}

_{ma dla ciebie korepetytora na resztę}

_{semestru. Biorąc pod uwagę twoje}

_{poprzednie wysokie oceny, myślę, że}

_{jeśli się porządnie przyłożysz, tu uda ci}

_{się dogonić pozostałych. Mogę na to}

_liczyć?

_{Allie poczuła przypływ nadziei,}

_{rozgrzewający jak promień słońca. Jerry}

_{wciąż w nią wierzył. Był przekonany, że}

_{jej się uda. A co najlepsze znów będzie}

_{pracowała z Rachel. Może nawet}

_{znajdzie jakiś sposób, by naprawić ich}

_{nadwyrężoną przyjaźń.}

_{– Zdecydowanie tak – odparła}

_{z entuzjazmem.}

_{– Doskonale. – Zszedł z biurka,}

_{sygnalizując koniec rozmowy.}

_{Zanim doszła do drzwi, znów ją}

_zawołał.

_Kiedy

_się

_odwróciła,

_wpatrywał

_się

_w

_nią

_dziwnym

_wzrokiem.

_{– Uwierz, że wszystko będzie}

_{dobrze – powiedział.}

_{– Mam taką nadzieję – z zaskoczenia}

_{odpowiedziała zupełnie szczerze.}

_{Krótka rozmowa z Jerrym była}

_{jedynym przebłyskiem słońca w tym}

_{ponurym dniu, więc po ostatniej lekcji}

_{Allie wracała do swojego pokoju,}

_{ciężko powłócząc nogami. Kiedy ujrzała}

_znajomą

_drobną

_figurkę,

_która

_{przedzierała się przez tłum uczniów,}

_{z trudem przełknęła ślinę. „Zoe traktuje}

_{cię jak starszą siostrę”, przypomniała}

_{sobie słowa Isabelle. „Potrzebowała}

_cię”.

_{– Hej, Zoe! – zawołała do}

_{dziewczynki. – Zaczekaj.}

_Usłyszawszy

_swoje

_imię,

_{trzynastolatka wyhamowała w pół kroku}

_{i odwróciła w jej stronę, mierząc}

_{czujnym spojrzeniem.}

_{Zoe była cudownym dzieckiem –}

_{mimo młodego wieku chodziła do}

_{wyższej klasy niż Allie. Zaprzyjaźniły}

_{się w ostatnim semestrze, ale po śmierci}

_{Jo dziewczynka zachowywała się tak,}

_{jakby nic ważnego się nie stało, jakby}

_{jej to nie obchodziło. Nigdy nie}

_zapłakała.

_Po

_prostu

_żyła

_dalej,

_{zapominając o istnieniu Jo.}

_{Podczas sesji terapeutycznych doktor}

_Cartwright

_próbował

_{wytłumaczyć}

_{Allie, na czym polega zespół Aspergera,}

_{ale nie chciała go słuchać. Nie potrafiła}

_{się z tym pogodzić. Teraz rozumiała, jak}

_{bardzo była okrutna dla Zoe.}

_{Stanęła przed koleżanką i zaczęła od}

_przeprosin.

_{– Chcę, żebyś wiedziała, że strasznie}

_mi

_przykro,

_że

_tak

_źle

_cię

_{potraktowałam. To było niewłaściwe.}

_{Nie powinnam była tego robić, nawet}

_{jeśli mieszało mi się w głowie.}

_{Zoe zmarszczyła się, co oznaczało,}

_{że myśli – analizuje każde słowo}

_{i dodaje je do siebie, jak ciągi cyfr.}

_{Rozważa odpowiedź.}

_–

_Wybaczam

_ci

_–

_oznajmiła

_{w końcu. – Ale zrobisz to jeszcze raz}

_{i nasza przyjaźń się skończy. Na zawsze.}

_{Allie poczuła gwałtowne bicie}

_serca.

_Nie

_mogła

_stracić

_Zoe.

_{Potrzebowała jej.}

_{– Już nigdy tego nie zrobię,}

_{przysięgam – obiecała, zaskoczona siłą}

_{własnych uczuć. – I mogę mieć tylko}

_{nadzieję, że wszystko będzie tak jak}

_dawniej.

_Proszę…

_wróćmy

_do

_{normalności.}

_Wyraźnie

_{usatysfakcjonowana}

_dziewczynka

_pokiwała

_energicznie

_{głową, wprawiając w ruch swój koński}

_ogon.

_{– Dobrze – odparła. – Też tego chcę.}

_{Ruszyły korytarzem, mijając rzędy}

_{białych drzwi oznaczonych czarnymi}

_{numerami. Zoe przechyliła głowę na bok}

_{i zapytała jak zwykle wprost:}

_{– Dlaczego uciekłaś? Byłaś smutna?}

_{– Tak – przyznała Allie po krótkim}

_{zawahaniu. – Byłam smutna.}

_Dziewczynka

_przyjęła

_to

_do

_wiadomości.

_{– Gdzie się schowałaś?}

_{Na to pytanie było jeszcze trudniej}

_{odpowiedzieć.}

_–

_Ostatecznie

_{wylądowałam}

_{w kościele. – Allie uśmiechnęła się ze}

_{smutkiem. – Chociaż w ogóle nie}

_{miałam takiego zamiaru. Nie taki był}

_{mój plan.}

_{– A jaki?}

_{– Chciałam się dostać do Londynu}

_{i znaleźć tych, którzy skrzywdzili Jo. –}

_{Wzruszyła ramionami, słysząc, jak}

_{głupio to zabrzmiało. – Jakoś.}

_{– Przecież jesteś z Londynu. – Zoe}

_{zmierzyła ją ostrym spojrzeniem.}

_{– No i…?}

_{– Nathaniel mógł cię natychmiast}

_namierzyć.

_Słaby

_plan,

_od

_razu

_{wpadłabyś w jego łapy.}

_{Allie otwarła usta, ale zaraz je}

_{zamknęła. Przyjaciółka miała rację.}

_{– Gdybyś znowu chciała uciekać,}

_{przyjdź najpierw do mnie. Pomogę ci}

_wybrać

_{najbezpieczniejsze}

_miejsce.

_{Przynajmniej statystycznie – oznajmiła}

_{Zoe, gdy zatrzymały się przed jej}

_sypialnią.

_{Wzruszenie odebrało Allie mowę.}

_{Kiedy się wreszcie pozbierała, w jej}

_{słowach słychać było prawdziwy żar:}

_{– Jeśli będę kiedykolwiek uciekać,}

_{dowiesz się o tym jako pierwsza.}

_{W jej własnej sypialni powitała ją}

_{cytrynowa woń płynu do polerowania}

_{mebli. Wciągnęła ją głęboko w płuca}

_{i zapaliła światło. Nie przyznawała się}

_{do tego przed sobą, ale cieszył ją brak}

_{brudnych ciuchów na podłodze i czyste}

_{ręczniki leżące na półce. Porządek}

_{sprawiał jej radość.}

_Zimowy

_deszcz

_załomotał

_{gwałtownie o szyby, próbując wedrzeć}

_{się do środka. Allie rzuciła plecak na}

_{biurko i pozbyła się butów. W pokoju}

_{było ciepło i przytulnie.}

_{Usiadła na podłodze i zaczęła}

_{sortować zadania przydzielone przez}

_{nauczycieli. Potrzebowała w tym celu}

_{sporo miejsca.}

_{– Popatrzmy tylko… – wymamrotała}

_{pod nosem, zerkając na pierwszą}

_{kartkę. – To jest raczej pilne. – Odłożyła}

_{ją na prawą stronę. – A to… to też jest}

_{pilne. – Dorzuciła ją do poprzedniego}

_{zadania. – A to… – Wbiła wzrok}

_{w kolejny papier. – A to jest, kurde,}

_megapilne!

_{Trwało to jakiś czas, a stos}

_oznaczony

_jako

_„pilne”

_rósł

_w

_{zastraszającym}

_tempie.

_Kiedy

_w

_końcu

_{przegrzebała}

_się

_przez

_{wszystkie papiery, rozejrzała się wokół}

_{z narastającym niedowierzaniem: cała}

_{podłoga zniknęła pod stosami kartek.}

_{– Przewalone – westchnęła na}

_głos.

_–

_Teraz

_to

_się

_dopiero

_wpakowałam.

_Uznała,

_że

_jej

_największym

_zmartwieniem

_jest

_wypracowanie

_{z angielskiego, które musi oddać jutro}

_{rano. Tysiąc dwieście słów o włoskim}

_{romantyzmie. Nie przeczytała na ten}

_{temat ani jednej strony.}

_{Przeglądała właśnie podręcznik do}

_{angielskiego, kiedy ktoś zapukał do}

_drzwi.

_–

_Proszę!

_–

_zawołała,

_nie

_{odwracając głowy.}

_{– Cze… ść Allie… – Rachel zatkało}

_{na widok bałaganu na podłodze. – No}

_{ładnie. Masz tu chyba całe drzewo}

_{w kawałkach.}

_{– Pomocy! – Allie pomachała w jej}

_{stronę kartką z zadaniem. – Co wiesz}

_{o włoskich romantykach?}

_–

_Zależy

_o

_których.

_Tych

_{z Toskanii? – Dziewczyna weszła do}

_{środka, zamykając za sobą drzwi. – Czy}

_{o rzymskich?}

_{– To oni byli w dwóch różnych}

_{miejscach? – Allie patrzyła na nią z}

_rozpaczą.

_{Rachel bez słowa zabrała jej kartkę}

_{i spojrzała na temat.}

_{– Zobaczmy. Już to pisałam… –}

_{Podeszła do regału i wyciągnęła cienki}

_tomik.

_–

_Korzystałam

_z

_tego

_{opracowania. W ósmym rozdziale}

_{znajdziesz wszystko, czego potrzebujesz.}

_{Przeczytaj to i możesz pisać. Znajdź}

_{sobie jakieś cytaty z Shelleya, zajmą}

_{sporo miejsca. Ten facet uwielbiał}

_{brzmienie własnego głosu, posłuchaj}

_{tylko. – Zaczęła recytować z wielkim}

_{namaszczeniem,}

_trzymając

_książkę

_{w ręku:}

_{A wielkie zgromadzenie,}

_Na

_słowa

_uważne

_mając

_baczenie,

_{Niech wyda oświadczenie,}

_{Żeśmy wolni, bo takie jest Boga}

_życzenie.

_{Allie wyciągnęła rękę po tomik.}

_{– Bóg miał życzenie, byś nas}

_zbawiła.

_{– Ciągle mi to powtarzają. –}

_{Uśmiechnęła się Rachel, jednak Allie}

_{znała ją zbyt dobrze i widziała}

_{niepewność w jej oczach. Ale sam}

_{pogodny wyraz twarzy przyjaciółki}

_{sprawił jej radość.}

_{Zapadła cisza. Zaczęła grzebać}

_{w papierach, próbując wymyślić, co}

_{powiedzieć, ale to Rachel pierwsza}

_{przerwała milczenie.}

_{– Wiesz już, że będę twoją}

_{korepetytorką z chemii?}

_{– Tylko sobie nie wyobrażaj, że}

_zostanę

_z

_tego

_powodu

_twoją

_{niewolnicą – zażartowała Allie. –}

_{Wciąż jestem wolną kobietą.}

_{– Czyżby? – Tym razem uśmiech}

_{Rachel był naprawdę szczery. – Pokazać}

_{ci, kto tu rządzi? Kto jest od teraz twoim}

_tatuśkiem?

_{– Moment… – Allie błyskawicznie}

_{przełączyła się na kpiarski ton, zwykle}

_{towarzyszący ich rozmowom, choć po}

_{tak długiej przerwie trochę wyszła}

_{z wprawy. – Próbujesz mi powiedzieć,}

_{że od teraz moim tatuśkiem jest panienka}

_{imieniem Rachel? Chyba tak właśnie}

_{zatytułuję swoją biografię: „Tatusiek}

_{Allie zwał się Rachel”.}

_{– Sprzedasz milion egzemplarzy}

_{i będziesz sławna. Musisz mi odpalić}

_{jakiś procent. – Koleżanka zatarła ręce}

_{z udawaną chciwością. – Czyli co, dziś}

_{wieczorem zaczynamy tortury? To}

_znaczy

_naukę?

_Jakaś

_godzina

_{intelektualnych kaźni powinna ci dobrze}

_zrobić.

_{Żarty z Rachel sprawiły, że Allie}

_{poczuła się prawie normalnie. Udało jej}

_{się odzyskać przyjaciółkę.}

_{– A mam jakiś wybór? – westchnęła.}

_{– Nie. – Rachel podeszła do}

_{drzwi. – Widzimy się na kolacji.}

_{Będziesz mogła mi obrać winogrona.}

₈

_{– Pomocy! Pomóż mi, Allie, na}

_Boga!

_W

_{ciemnościach}

_rozległ

_się

_{przerażony krzyk Jo, przyniesiony przez}

_podmuch

_wiatru,

_który

_potrząsał

_{gałęziami drzew nad jej głową.}

_{Każde słowo sprawiało Allie ból.}

_Ogarnięta

_paniczną

_desperacją

_{pobiegła najpierw w lewo, potem}

_{w prawo i znów w lewo. Wciąż jednak}

_{nie znalazła źródła tego głosu i z coraz}

_{większym trudem łapała oddech. Miała}

_{wrażenie, że jej płuca oplotła metalowa}

_{taśma. Dyszała ciężko, próbując zebrać}

_{siły do krzyku.}

_{– Nie mogę cię znaleźć! – zawołała}

_{słabym głosem. – Gdzie jesteś?}

_{– Allie! – Nadzieja w głosie Jo}

_{złamała jej serce. – Pomóż mi! Błagam!}

_{Biegała w kółko po lesie z coraz}

_{mocniej zaciśniętym gardłem, ostre}

_{gałęzie szarpały jej ubranie niczym}

_{długie, powykrzywiane szpony. Nie}

_{zwracała uwagi na ból. Musiała}

_{odnaleźć Jo. Jeszcze może uratować jej}

_życie.

_{Była ledwo żywa z wyczerpania,}

_{gdy wreszcie zobaczyła przyjaciółkę.}

_{Dziewczyna leżała pomiędzy drzewami,}

_{wbijając wzrok w pociemniałe niebo,}

_{a jej jasne włosy układały się wokół}

_głowy

_niczym

_aureola.

_Błękitne,

_niewidzące

_oczy

_wpatrywały

_się

_{nieruchomo w warstwę chmur.}

_{Allie osunęła się na kolana,}

_{ściskając wiotkie ramię przyjaciółki.}

_{– Już jestem, Jo – jęknęła. – Jestem}

_{przy tobie.}

_{Oddech dziewczyny zamienił się}

_{w agonalny charkot, a kiedy odwróciła}

_{oczy, by spojrzeć na Allie, błękitne}

_{źrenice zaszły śnieżnobiałą mgłą.}

_{– Za późno – wydusiła z goryczą. –}

_{Spóźniłaś się. Umarłam. To twoja wina,}

_Allie.

_Spojrzawszy

_w

_dół,

_Allie

_{uświadomiła sobie, że ściska rękę}

_{trupa. Palce Jo były zimne, sine}

_{i sztywne.}

_{Otwarła usta do krzyku, ale nie}

_{wydobył się z nich żaden dźwięk…}

_{Allie wyprostowała się na łóżku,}

_próbując

_złapać

_oddech.

_Omiotła

_{przerażonym spojrzeniem pogrążoną}

_{w ciemnościach sypialnię, pot spływał}

_{jej po twarzy. Drżąc ze strachu,}

_{wcisnęła się w kąt łóżka i oparła plecy}

_{o zagłówek. Jej płuca paliły żywym}

_{ogniem, a serce waliło jak oszalałe,}

_{wzbudzając głuche echo pod czaszką.}

_{Zacisnęła powieki i zrobiła głęboki}

_{wdech, próbując rozluźnić skurczone}

_{mięśnie. Słyszała, jak powietrze rzęzi}

_{w jej gardle, a przed oczami zamigotały}

_{białe gwiazdy.}

_{Przypomniała sobie sztuczki, których}

_{nauczył ją Carter, gdy zobaczył, że nie}

_{radzi sobie z atakami paniki. Wciągnęła}

_{powoli powietrze przez nos, starając się}

_{jednocześnie}

_myśleć

_o

_czymś

_przyjemnym.

_Kociaki!

_Malutkie,

_puchate

_{stworzonka! Dni pełne słońca! Lody}

_{czekoladowe! Plaże!}

_{Pomysł ułożenia listy takich rzeczy}

_{wydał jej się tak idiotyczny, że}

_{popłakała się ze śmiechu.}

_{Metoda jak zwykle okazała się}

_{skuteczna. Ściany sypialni wróciły}

_{stopniowo na swoje miejsca, a serce}

_{przestało bić tak mocno. Wstrząs}

_{wywołany koszmarem wciąż jednak nie}

_minął.

_{– To tylko sen – powiedziała na}

_{głos, tuląc do piersi poduszkę. – Nic}

_więcej.

_{Ciemność nadal budziła w niej}

_{niepokój, więc zapaliła lampkę na}

_{biurku, spoglądając przy okazji na}

_{budzik. Dochodziło wpół do piątej nad}

_{ranem. Wypuściła głośno powietrze}

_{z płuc i oparła się plecami o chłodną}

_{ścianę, odgarniając z czoła kosmyki}

_{pozlepianych włosów.}

_{Dziś zaczynała się jej praca za karę}

_{w szkolnym ogrodzie – musiała się tam}

_{pojawiać trzy razy w tygodniu od szóstej}

_{do ósmej rano. Została jej jeszcze}

_{godzina do wyjścia, ale nie chciała już}

_{iść spać. Sny wciąż czaiły się w mroku,}

_{niczym węże szukające okazji do ataku.}

_{Poszła do łazienki, wzięła gorący}

_{prysznic, a po powrocie do sypialni}

_{otwarła szafę i wyciągnęła najgrubsze}

_{ciuchy. Musiała się ubrać na cebulę –}

_{ciepła bielizna, dresowe spodnie i dwa}

_{sweterki włożone pod najgrubszą bluzę.}

_{Zostało jej jeszcze trochę czasu, by}

_przeczytać

_wypracowanie

_{z angielskiego.}

_{Kiedy wyszła przed szóstą na}

_{korytarz, budynek był zupełnie cichy,}

_{nawet pracownicy nadal wylegiwali się}

_{w łóżkach. Zeszła po schodach, nie}

_{napotykając żywej duszy, a gdy otwarła}

_{tylne drzwi, ich zgrzyt odbił się echem}

_{od ścian niczym krzyk.}

_{Na zewnątrz równie dobrze mógł}

_{być środek nocy – jedyne światło}

_{zapewniały blaknące gwiazdy. Ruszyła}

_{przez trawnik, chrzęszcząc gumowymi}

_{podeszwami na pokrytej szronem trawie.}

_{Z zimna rozbolały ją nos i głowa, wokół}

_{której zacisnęła się lodowata klamra.}

_{Wepchnęła dłonie głębiej do kieszeni}

_kurtki.

_{Prace ogrodowe w lutym. Nie}

_{wierzyła, że ktoś naprawdę robi takie}

_rzeczy.

_{Bezlistne konary drzew rosnących}

_{po obu stronach ścieżki tworzyły nad jej}

_{głową ponury, widmowy baldachim.}

_{Opuściła wzrok i przyspieszyła kroku.}

_{Po lewej stronie zauważyła białą}

_marmurową

_kopułę,

_{prześwitującą}

_{pomiędzy gałęziami, a przed sobą miała}

_{ścieżkę niknącą w mroku.}

_Zaczęła

_biec

_dręczona

_lekkim

_{niepokojem. Nie chciała się przyznać do}

_{strachu, więc wmawiała sobie, że robi}

_{to tylko dlatego, by rozgrzać mięśnie}

_{przed ciężką harówką. Jednak poczucie}

_zagrożenia

_wciąż

_wywoływało

_{pieczenie w jej żołądku.}

_Odprężyła

_się

_dopiero,

_gdy

_{zobaczyła przed sobą kamienny mur}

_zbudowany

_z

_szarych,

_wiekowych

_{głazów. Za nim rozciągał się ogród.}

_{Skręciła w lewo, zatrzymując się przed}

_solidną

_drewnianą

_furtką.

_Zwykle

_{zatrzaśnięta kłódka zwisała luźno ze}

_{skobla, a wrota były odrobinę uchylone.}

_{Po jej kręgosłupie przeszedł dreszcz}

_{niepokoju. Momentalnie przypomniała}

_{sobie o Jo, która z wielką wprawą}

_nastawiała

_właściwy

_szyfr,

_by

_{odblokować kłódkę. Te drzwi zawsze}

_{były zamknięte.}

_{Wmawiała sobie, że być może}

_{otworzono je specjalnie dla niej.}

_{W końcu musiała wejść do środka, żeby}

_{odbyć karę. Mimo tego starała się}

_{zachować czujność i napięła mięśnie,}

_{obniżając jednocześnie środek ciężkości}

_ciała.

_{Otoczony murem ogród zajmował}

_{sporą przestrzeń – latem hodowano tu}

_warzywa

_i

_owoce

_w

_ilości

_{wystarczającej do wykarmienia całej}

_{szkoły, ale o tej porze roku zdawał się}

_{martwy i opuszczony.}

_{– Halo! – zawołała, stając na}

_{palcach i wciąż nie dostrzegając nikogo}

_{w ciemnościach. – Panie Ellison?}

_{Jej głos poniósł się nad zamarzniętą}

_ziemią.

_{Przecież ktoś się powinien z nią}

_{spotkać. Łażenie po ogrodzie w środku}

_{nocy nie było jej pomysłem.}

_{Zaczynała się wkurzać. Szósta}

_{minęła dawno temu, a ona wciąż}

_{pałętała się bez celu w ciemnościach.}

_{– Co za debilizm – wymamrotała}

_{pod nosem, przedzierając się przez}

_{splątane gałęzie. – Równie dobrze}

_{mogłabym sobie napisać na plecach:}

_{„Tu jestem! Rzuć się na mnie,}

_{Nathanielu!”.}

_–

_Szarpnęła

_ręką,

_{uwalniając rękaw z niewidocznych,}

_{czepliwych kolców. – „Jestem całkiem}

_{sama w tych ciemnościach. Możesz mnie}

_zgarnąć

_i

_zawlec

_do

_swojego

_{piekielnego centrum dominacji nad}

_{światem”. I dlaczego, do cholery, nie}

_{zabrałam ze sobą latarki?}

_{W tej samej sekundzie usłyszała}

_donośny

_trzask.

_Odwróciła

_się

_{gwałtownie w stronę, z której dochodził}

_{dźwięk, ale zobaczyła tylko ciemność.}

_{Uspokajała się w myślach, że być może}

_{sama na coś nadepnęła, a echo płata jej}

_{figle. Drżący z napięcia mięsień}

_{w policzku zdradzał jednak, że w to nie}

_wierzy.

_{– Halo!? – zawołała ponownie}

_{niepewnym głosem. – Jest tu kto?}

_Cisza.

_{Allie również zamilkła. Być może}

_{oznajmianie wszem i wobec swojej}

_obecności

_nie

_było

_najlepszym

_pomysłem.

_{Przez chwilę słyszała tylko własny,}

_{ciężki oddech, a potem trzask się}

_{powtórzył. A przecież Allie nie ruszyła}

_{się z miejsca.}

_{Jej ciało w ułamku sekundy znalazło}

_{się w trybie bojowym, wyćwiczonym na}

_treningach.

_Z

_bijącym

_gwałtownie

_{sercem przykucnęła nisko nad ziemią,}

_{tłumiąc jęk bólu, gdy jej poobijane}

_{kolana zaprotestowały przeciw tej}

_{niewygodnej pozycji.}

_{Kolejny trzask.}

_{Była całkowicie pewna, że ktoś}

_{czaił się w ciemnościach. Żadne zwierzę}

_{nie narobiłoby takiego hałasu. Dźwięk}

_{zdawał się dochodzić z drugiego krańca}

_{ogrodu, choć echo odbijające się od}

_kamiennych

_murów

_{uniemożliwiało}

_{dokładniejsze zlokalizowanie źródła.}

_{Przez długą chwilę kryła się}

_{w krzakach, rozważając różne opcje.}

_{Ogarnął ją niezwykły spokój. Być może}

_{był to skutek uprzedniego ataku paniki,}

_{który wypalił w niej całą adrenalinę.}

_{Wiedziała, że powinna pobiec do szkoły}

_{i sprowadzić pomoc. Tego właśnie}

_{chciałaby Isabelle.}

_{A co, jeśli to był Nathaniel? Lub}

_{Gabe? Mogli się kręcić w pobliżu.}

_Miała

_okazję,

_żeby

_to

_wreszcie

_{skończyć. Odpłacić im za wszystko.}

_{Wciąż jeszcze nie odzyskała pełni}

_{sił. Była całkiem sama. Stawienie im}

_{czoła w tym momencie to nie był}

_{najlepszy pomysł. Jeśli przegra…}

_{Nie miała pojęcia, co się może}

_{wydarzyć. Wiedziała tylko, że jest}

_{w stanie to zakończyć.}

_{Ostatecznie decyzja nie była aż tak}

_{trudna. Zaczęła macać wokół siebie,}

_{szukając jakiejś prowizorycznej broni.}

_{To nieważne, że miała niewielkie}

_{szanse. Jeśli faktycznie się tu kręcili, na}

_{pewno przed nimi nie ucieknie. Musiała}

_{to zrobić dla Jo.}

_{Znalazła w końcu dwa szpiczaste}

_{bambusowe paliki i wyrwała je}

_{z zamarzniętej ziemi. Trzymając je przed}

_{sobą, ruszyła ostrożnie do przodu na}

_{drugi koniec ogrodu. Przystanęła na}

_{chwilę, uważnie nasłuchując, a potem}

_{instynktownie}

_i

_{błyskawicznie}

_{przemknęła tyłami w stronę sadu.}

_{Przestała odczuwać zimno. Poczucie}

_{celu rozgrzewało ją od środka. Była}

_{całkowicie skoncentrowana na tym, co}

_{musi zrobić.}

_{Dotarła już prawie na miejsce, gdy}

_{dźwięk się znów powtórzył. Dobiegał}

_{zza drzew, które miała tuż przed sobą.}

_{Ktokolwiek się ukrywał w ogrodzie, był}

_{właśnie tam.}

_{Napięła mięśnie brzucha, gotowa}

_{w każdej chwili zerwać się do biegu.}

_{I wtedy usłyszała śmiech.}

_{Głęboki znajomy dźwięk zastąpiły}

_{po chwili słowa, których nie potrafiła}

_{zrozumieć. Sekundę później nastąpił}

_{kolejny wybuch radości.}

_{Rozpoznawała ten śmiech.}

_{Rezygnując z ostrożności, przedarła}

_{się przez gęstwinę jabłoni i drzewek}

_{brzoskwiniowych, wciąż niewidoczna}

_{w słabym świetle wczesnego poranka.}

_{– … zaczerwienił się, a oczy wyszły}

_{mu na wierzch. Przysięgam ci, że…}

_{Gdy wyszła na otwartą przestrzeń,}

_{zobaczyła plecy Cartera, który łamał}

_cienkie

_gałązki,

_kontynuując

_{opowiadanie historii. Stojący w pobliżu}

_{pan Ellison uśmiechał się do niego,}

_{ostrząc sekator. Pomiędzy nimi jaśniała}

_{zasilana bateriami latarnia.}

_{Allie poczerwieniała ze wstydu. Jak}

_mogła

_myśleć,

_że

_to

_Nathaniel?

_{Zachowywała się jak paranoiczka.}

_{Wciąż jednak nie rozumiała, dlaczego}

_{opowiadali sobie tutaj żarty, zamiast}

_{szukać jej w ogrodzie. Wstyd w ułamku}

_{sekundy przerodził się w gniew.}

_{– Ej! – zawołała o wiele głośniej niż}

_{zamierzała. Carter spojrzał w jej stronę,}

_{wciąż trzymając gałąź. Był totalnie}

_zaskoczony.

_–

_Dlaczego

_nie

_{odpowiadacie, kiedy was wołam? –}

_{dodała poirytowana.}

_{Zanim chłopak zdążył się odezwać,}

_{pan Ellison wycelował w nią sekator}

_{i zmarszczył brew.}

_{– Spóźniłaś się, młoda damo. I nie}

_{słyszałem, żebyś powiedziała choć}

_{„dzień dobry”.}

_{– Słucham!? Przecież wołałam… nie}

_{potrafiłam was znaleźć. Niczego nie}

_{słyszeliście? – Przybrała obronny ton. –}

_{Szukałam was godzinami. Nikt mi nie}

_{powiedział, że mam przyjść do sadu,}

_{a tutaj… jest strasznie ciemno.}

_{Obaj zmierzyli ją zdziwionymi}

_{spojrzeniami,}

_słysząc

_tę

_słabą

_wymówkę.

_{W końcu pan Ellison pochylił się}

_{i zaczął układać narzędzia w skrzynce.}

_{– Nie musi się panienka tłumaczyć.}

_Ale

_następnym

_razem

_prosiłbym

_{o punktualność. I zabierz ze sobą latarkę.}

_{Przed szóstą jest jeszcze ciemno.}

_Dziewczyna

_starała

_się

_unikać

_{wzroku Cartera, ale widziała, że}

_{chłopak tłumi uśmiech. Zawstydzona}

_{próbowała jak najszybciej zmienić}

_{temat, więc wskazała na niego.}

_{– A co on tutaj robi? – zapytała.}

_{Carter otwarł usta, ale pan Ellison}

_{znów go wyprzedził.}

_{– Pomaga nam dzisiaj. Nie do końca}

_{z własnej woli.}

_{W jego oczach błysnęły wesołe}

_{iskierki, a chłopak nie zdołał już dłużej}

_{ukrywać uśmiechu.}

_Co

_{zdenerwowało}

_ją

_jeszcze

_{bardziej. Jakim cudem fakt, że Carter}

_{został ukarany, może zostać uznany za}

_{zabawny, podczas gdy ona wciąż jest}

_{traktowana jak morderczyni? To jawna}

_{niesprawiedliwość.}

_{– Doskonale – oznajmiła ponuro. –}

_{A teraz będziemy tak stali, śmiejąc się}

_{z tego, że Carter złamał zasady, czy też}

_{dostanę coś do roboty?}

_{Pan Ellison spojrzał na nią spod}

_{uniesionych brwi.}

_{– Byłbym zobowiązany, panienko}

_{Sheridan, gdyby postarała się panienka}

_{o odrobinę uprzejmości.}

_{Jeszcze nigdy nie widziała, żeby}

_{patrzył na kogoś tak surowo. Potężny}

_i

_wysoki

_ogrodnik

_z

_ciepłym

_{spojrzeniem brązowych oczu i ogorzałą}

_{skórą zawsze był w stosunku do niej}

_{niezwykle życzliwy.}

_W

_innej

_sytuacji

_{próbowałaby}

_{przeprosić i jakoś to rozwiązać, teraz}

_{jednak była zmarznięta i poobijana,}

_{bolały ją wszystkie mięśnie. Wciąż}

_pamiętała

_o

_nocnym

_koszmarze

_{i wszystko to wydawało jej się}

_{niesprawiedliwe.}

_{Spojrzała na ogrodnika z niemym}

_sprzeciwem.

_{Nie słysząc odpowiedzi, mężczyzna}

_{odezwał się ponownie, a w jego głosie}

_{słychać było rozczarowanie.}

_{– Dobrze pamiętam, że jesteś}

_{praworęczna, Allie?}

_{Mogła odpowiedzieć i zakończyć}

_{sprzeczkę, ale wciąż czuła się dotknięta.}

_{Wzruszyła ramionami i skrzyżowała}

_{ręce na piersi.}

_{– Daj spokój, Allie… – odezwał się}

_{łagodnie Carter.}

_{Przygryzła usta, by nie krzyknąć mu}

_{prosto w twarz, żeby się nie wtrącał.}

_{Dlaczego nie zajmował się własnymi}

_sprawami?

_{Pan Ellison zrozumiał chyba, że}

_dziewczyna

_nie

_ma

_zamiaru

_się

_{odzywać, sięgnął więc do kieszeni}

_ogrodniczek

_po

_niewielki

_sekator.

_{Wyciągnął rękę w stronę Allie, lecz nie}

_{ruszył się z miejsca. Musiała sama}

_{podejść po narzędzie.}

_Nadal

_stała

_ze

_{skrzyżowanymi}

_{ramionami. Nie chciała się poddawać.}

_Musiała

_pokazać,

_jakie

_to

_było

_{niesprawiedliwe i jak bardzo ją to}

_wkurzało.

_{Tyle że pan Ellison mógł donieść}

_o

_wszystkim

_Isabelle.

_Dyrektorka

_przekaże

_tę

_informację

_Lucindzie.

_{A Allie zobowiązała się przecież do}

_{całkowitego podporządkowania, więc…}

_{Nie miała wyjścia. Powolnym}

_{krokiem pokonała dystans dzielący ją od}

_{ogrodnika i sięgnęła po nożyce, mierząc}

_go

_rozgniewanym

_spojrzeniem.

_{Pociągnęła za ostrze, on jednak nie}

_{wypuścił sekatora z ręki.}

_{– Przecież wiem, że wcale taka nie}

_{jesteś, Allie – szepnął, a w jego głosie}

_{słychać było troskę.}

_{W pierwszym odruchu chciała}

_{odpyskować, mówiąc, że nic o niej nie}

_{wie. Nikt niczego nie wiedział. Nagle}

_{jednak poczuła łzy wzbierające pod}

_{powiekami. Przecież nie chciała być}

_{niemiła dla pana Ellisona. Znów straciła}

_{panowanie nad sobą i miotała się na}

_{wszystkie strony, krzywdząc ludzi,}

_{którzy na to nie zasłużyli.}

_{Musiała przestać.}

_{Jej gniew natychmiast wyparował.}

_{– Przepraszam – powiedziała.}

_{Twarz ogrodnika momentalnie się}

_{rozjaśniła.}

_–

_Rozumiem

_więcej,

_niż

_się

_{domyślasz – odpowiedział głębokim,}

_{kojącym głosem. – Też musiałem się}

_{pogodzić ze stratą bliskich ludzi.}

_{Dobrych ludzi. Podobnie jak Carter.}

_{Ludzi, których kochaliśmy tak mocno,}

_{jak ty kochałaś Jo. Wiemy, że to}

_bolesne.

_Udało

_nam

_się

_jednak

_{pozbierać. Ty też musisz.}

_{Pamiętała przecież, że Carter stracił}

_{w dzieciństwie oboje rodziców. Pan}

_{Ellison był ich bliskim przyjacielem}

_{i pewnie przeżył to równie mocno.}

_{Musieli się wtedy czuć tak samo}

_{paskudnie, jak ona teraz.}

_{Odwróciła się, by spojrzeć na}

_{chłopaka, który wbijał wzrok w ziemię,}

_{przytłoczony}

_{wspomnieniami}

_{przywołanymi przez ogrodnika. Poczuła,}

_{że lód skuwający jej serce od tamtej}

_{strasznej nocy zaczął nieco tajać. Nie}

_{tylko ona musiała przez to wszystko}

_{przechodzić. Jej własny ból nie był}

_{usprawiedliwieniem dla krzywdy, jaką}

_{im wyrządzała. Wszyscy przecież kogoś}

_stracili.

_{– Pozbieram się, panie Ellison –}

_{powiedziała wreszcie, kiwając gorliwie}

_{głową. – Obiecuję.}

_Stała

_na

_najwyższym

_szczeblu

_{drabiny i przycinała gałązki poskręcanej}

_wiekowej

_jabłoni,

_pozwalając

_im

_{spadać na ziemię, tak jak nauczył ją tego}

_{ogrodnik. Widziała z tego miejsca górne}

_{piętra szkoły. W sypialniach zapalały się}

_{pierwsze światła. Zatęskniła za ciepłym}

_{wnętrzem budynku i zapachem bekonu}

_{oraz tostów, unoszącym się o tej porze}

_{na korytarzu.}

_{Zaburczało jej w żołądku.}

_Chuchając,

_próbowała

_rozgrzać

_{skostniałe palce zaciśnięte na rączce}

_{sekatora, którego nie mogła używać}

_{w rękawiczkach. Carter kręcił się pod}

_{drzewem, zbierając opadłe gałęzie}

_{w równe stosy i zamiatając liście. Pan}

_{Ellison ciął drewno na opał po drugiej}

_{stronie sadu, więc zostali sami.}

_{Patrzyła na chłopaka spomiędzy}

_{gałęzi, wspominając czasy, gdy byli ze}

_{sobą blisko. Najpierw się przyjaźnili,}

_potem

_została

_jego

_dziewczyną,

_{a teraz… nic.}

_{Nie rozmawiała z nim, od kiedy}

_{zaczął chodzić z Jules. Była zbyt}

_{zaszokowana tym, że tak szybko o niej}

_{zapomniał, on również unikał spotkań.}

_{Atmosfera pomiędzy nimi nabrzmiała od}

_{wzajemnych milczących oskarżeń.}

_{Zeszła na dół i pociągnęła za sobą}

_drabinę.

_{– Potrzebujesz pomocy? – zapytał,}

_{spoglądając w jej stronę.}

_{Potrząsnęła głową.}

_{– Dam sobie radę.}

_Chłopak

_wzruszył

_ramionami

_{i pracował dalej.}

_{Już miała przystawić drabinę po}

_{drugiej stronie drzewa, ale coś ją tknęło.}

_{Wróciła więc do Cartera i nim straciła}

_{odwagę, oświadczyła szybko:}

_–

_{Przepraszam…}

_za

_to,

_co

_{powiedziałam wcześniej. To nie było}

_miłe.

_{Przestał grabić liście. Na jego}

_{twarzy odmalowało się zaskoczenie.}

_{– Nic się nie stało – odpowiedział. –}

_{O nic cię nie obwiniam.}

_{– Szczerze mówiąc, strasznie się}

_{wystraszyłam w ogrodzie. – Spojrzała}

_{na trzymany w ręku sekator. –}

_{Wydawało mi się, że coś słyszałam.}

_{A to byliście tylko wy. Trochę}

_{przesadziłam.}

_{– Nikt cię nie może obwiniać za to,}

_{że jesteś zestresowana – stwierdził}

_{łagodnie. – Ja też jestem. Wszyscy}

_{jesteśmy. Nie musisz mnie za nic}

_{przepraszać.}

_{– O nie, myślę, że powinnam cię}

_{przeprosić za wiele rzeczy.}

_{Lekka drwina w jej głosie nie}

_{umknęła jego uwadze. Allie oparła się}

_{o drabinę i spojrzała w jaśniejące niebo,}

_{próbując sobie przypomnieć, jak się}

_{czuła tamtego dnia.}

_{– Miałam wrażenie… jakby nic się}

_{nie wydarzyło – wyznała. – Jo zginęła,}

_{a wszyscy oprócz mnie zajęli się swoimi}

_{sprawami. A ja nie chciałam wracać do}

_{normalności. Już nigdy.}

_{Carter zacisnął usta i pokiwał}

_głową.

_{– Problem w tym – zaczął po}

_{chwili – że nikt nie wrócił do}

_{normalności.}

_{Tego się nie spodziewała.}

_{– Co masz na myśli? – Popatrzyła na}

_{niego, marszcząc brew.}

_{– Wszystko się zmieniło. Nikt ci}

_{pewnie o tym nie mówił, bo każdy}

_{zdawał sobie sprawę, że potrzebujesz…}

_{więcej czasu. – Oberwał zeschnięty liść,}

_{unikając jej wzroku. – Mieliśmy}

_{mnóstwo spotkań, zmienił się cały}

_{program w Nocnej Szkole. Wszyscy}

_{zachowują się jak paranoicy i wciąż}

_{szukają szpiega. Rajowi udało się}

_{wyśledzić Nathaniela i Gabe’a. –}

_{Potrząsnął z niedowierzaniem głową. –}

_{Zdajesz sobie sprawę z tego, że Patel to}

_{Superman, prawda?}

_{– Moment. – Zależało jej na tym, by}

_{wrócił do tematu. – Chcesz powiedzieć,}

_{że nikt mnie o tym nie poinformował?}

_{Spojrzał na nią z nieodgadnionym}

_{wyrazem twarzy.}

_{– Isabelle mówiła, że nie jesteś}

_{jeszcze gotowa. Potrzebowałaś czasu na}

_żałobę.

_{Allie zacisnęła zęby z taką siłą, że}

_{z trudem wydobywała z siebie słowa.}

_{– Mam dość żałoby – oznajmiła. –}

_{Chcę się zemścić na Nathanielu.}

₉

_{Tego dnia lekcje upływały nieco}

_{spokojniej – uczniowie przestali się}

_{czepiać Allie, a wiadomości podawane}

_{przez nauczycieli miały w końcu jakiś}

_{sens. W wolnych chwilach wciąż}

_{wracała myślami do słów Cartera.}

_{Dlaczego Isabelle nigdy o tym nie}

_wspominała?

_Próbowała

_sobie

_przypomnieć

_informacje

_na

_temat

_{poszukiwań zabójcy Jo oraz szpiega,}

_{które uzyskała od dyrektorki. To, co}

_{pamiętała z tych rozmów, sprowadzało}

_{się do dwóch rzeczy: miała się nie}

_{wtrącać i nie martwić, wszystko było}

_{pod kontrolą.}

_{Z upływem kolejnych godzin stawała}

_się

_coraz

_bardziej

_{rozdrażniona.}

_{Wszystkiego dowie się wieczorem, gdy}

_{wróci na zajęcia Nocnej Szkoły. Siedząc}

_{po kolacji w bibliotece razem z Zoe}

_{i Rachel, nie była w stanie się skupić na}

_{korepetycjach z chemii, udzielanych}

_{przez przyjaciółkę.}

_{– W ogóle nie uważasz – poskarżyła}

_{się w końcu Rachel, gdy Allie po raz}

_{trzeci nie potrafiła ogarnąć tego samego}

_zadania.

_{– Sorki. – Dziewczyna z ciężkim}

_{westchnieniem odłożyła długopis. –}

_{Chyba muszę zrobić sobie przerwę}

_{i dopiero potem do tego wrócić. Jestem}

_zmęczona.

_{Siedząca po drugiej stronie stołu}

_{Zoe spojrzała na nie wymownie. Allie}

_{rzuciła okiem na zegarek. Dochodziła}

_{dziewiąta. Czas się zbierać.}

_{– Tak naprawdę – stwierdziła,}

_{zgarniając podręczniki – to jestem}

_{wykończona. Myślę, że się położę}

_{i zacznę na świeżo od rana.}

_{– Dobry pomysł. – Rachel pokiwała}

_{głową ze zrozumieniem. – Nie najlepiej}

_wyglądasz.

_{– Ja też się zwijam – oznajmiła Zoe,}

_{zrywając się na równe nogi. – Chociaż}

_{z lekcjami jestem do przodu.}

_{Po wyjściu z biblioteki Allie}

_ogarnęło

_lekkie

_poczucie

_winy.

_{Okłamywanie Rachel było niewłaściwe.}

_{Ledwo udało jej się odbudować tę}

_{przyjaźń, a znów wystawiała ją na}

_próbę.

_{Zoe zatrzymała się za drzwiami.}

_{– Muszę najpierw zanieść książki do}

_{pokoju – przypomniała sobie. – Idziesz}

_{ze mną?}

_{Allie chciała mieć to już za sobą,}

_{więc tylko potrząsnęła głową.}

_{– Zaczekam na dole.}

_{Kiedy Zoe popędziła do swojej}

_{sypialni, Allie ruszyła korytarzem,}

_{ignorując serce podchodzące jej do}

_{gardła. Tak, może to zrobić. Wróci do}

_{Nocnej Szkoły i niczego tym razem nie}

_spieprzy.

_{Pogrążona w myślach, zderzyła się}

_{na zakręcie z kimś nadchodzącym}

_{z przeciwnej strony. Zawadzili o siebie}

_{ramionami z taką siłą, że coś ją zakłuło}

_{w boku.}

_{– A niech to! Przepraszam. –}

_{Cofnęła się, podtrzymując obolałe}

_{ramię. Dopiero wtedy zobaczyła, na}

_{kogo wpadła.}

_{– Zrobiłem ci jakąś krzywdę? –}

_{W błękitnych oczach Sylvaina odbijała}

_{się troska.}

_{– Nic mi nie jest – odpowiedziała,}

_{choć wcale nie była tego pewna.}

_{Poczuła rumieniec na twarzy. Chłopak}

_{zmarszczył brew, patrząc na jej rękę.}

_{– Merde! A}

_jednak

_coś

_ci

_{zrobiłem. – Wyciągnął dłoń, jakby}

_chciał

_uleczyć

_ją

_dotykiem,

_ale

_natychmiast

_{zrezygnował.}

_–

_{Przepraszam. Strasznie się spieszę}

_{i w ogóle cię nie zauważyłem.}

_{– Nic się nie stało – wymamrotała.}

_{Kiedy podniosła głowę, wbijał w nią}

_{uważne spojrzenie. – Niczego sobie nie}

_złamałam.

_{– Zwykle nie jestem takim niezdarą.}

_{Spieszę się … – Machnął w stronę}

_otwartych

_drzwi

_sali

_treningowej,

_{znajdujących się na końcu korytarza.}

_{– Też tam idę.}

_{– Wróciłaś? – Spojrzał na nią ze}

_{zdumieniem. – Jak to się stało?}

_{Wzruszyła ramionami, jakby nie}

_{miało to większego znaczenia.}

_{– Taka kara – wyjaśniła.}

_{Patrzył na nią bez słowa. Był}

_{ewidentnie zaskoczony tym, że Allie}

_{w ogóle się do niego odezwała.}

_{W końcu unikała go od zimowego balu.}

_{Nie chodziło o to, że nie chciała z nim}

_{rozmawiać. Po prostu nie wiedziała, co}

_{mogłaby powiedzieć. Ich pocałunek}

_{tamtego wieczoru był tak intensywny}

_{i wyjątkowy, że jej serce waliło jak}

_{oszalałe, kiedy tylko sobie o tym}

_{przypominała.}

_{Potem zginęła Jo i wszystko się}

_zmieniło.

_{To właśnie wtedy zrozumiała, że}

_{Nathaniel zabija tych, na których jej}

_{zależy. I postanowiła, że już nigdy na}

_{nikim nie będzie jej zależeć.}

_{– Pewnie nie jest ci łatwo po tym}

_{wszystkim, co przeszłaś – zauważył}

_{Sylvain. – Na pewno chcesz wrócić?}

_{– Nie wiem – przyznała. – Ale}

_{muszę to zrobić. Dla niej.}

_{Pokiwał głową, jakby spodziewał}

_{się takiej odpowiedzi.}

_{– Zrobiłbym to samo.}

_{– Naprawdę? – Spojrzała mu}

_{w oczy.}

_{– Oczywiście. To jedyny sposób.}

_{Trzeba nabrać sił do walki. I wygrać.}

_{– Dzięki. To było pomocne. –}

_{Naprawdę tak uważała.}

_{Kiedy się uśmiechał, wyglądał}

_{bardzo chłopięco. Czasem zachowywał}

_{się strasznie dorośle i łatwo było}

_{zapomnieć, że ma dopiero szesnaście}

_lat.

_{Sylvain popatrzył na zegarek i jego}

_{uśmiech momentalnie zgasł.}

_{– Zaraz się spóźnimy – zauważył. –}

_{A ja muszę jeszcze skoczyć na górę.}

_{– W porządku. – Odsunęła się na}

_bok.

_{– Allie…}

_Zmierzyła

_go

_{zaciekawionym}

_{spojrzeniem, ale zamilkł.}

_{– Nic – westchnął w końcu. –}

_{Widzimy się na dole. – I pomknął po}

_{schodach, pokonując je z gracją pantery.}

_{Ruszyła w stronę sali treningowej.}

_{Znajome schody do piwnicy wyglądały}

_{ponuro. Schodząc w głąb wąskiego,}

_{obskurnego korytarzyka, poczuła się}

_jeszcze

_bardziej

_osamotniona.

_{Odetchnęła z ulgą dopiero, gdy weszła}

_{do żeńskiej szatni.}

_{Pomieszczenie było prawie puste,}

_{tylko kilka dziewczyn przebierało się}

_{w czarne uniformy Nocnej Szkoły.}

_{W jednym z rogów dostrzegła Nicole,}

_{wciąż ubraną w szkolny mundurek.}

_{Francuzka spinała włosy w kucyk, gdy}

_{ich spojrzenia się spotkały. Nicole nie}

_{okazała żadnego zaskoczenia. Albo}

_{doskonale je ukryła.}

_{– Jesteś gotowa, żeby znów wpaść}

_{w tryby? – zapytała z tak silnym}

_{francuskim akcentem, że z „trybów”}

_{zrobiły się „dyby”.}

_{– Tak to się teraz nazywa? – Allie}

_{zmusiła się do uśmiechu.}

_{– To chyba dobra nazwa, n’est ce}

_{pas? – Gorzka ironia dziewczyny}

_{doskonale pasowała do nastroju Allie.}

_{Wypełniała ją odwaga. I gniew.}

_{Chociaż poznała Nicole dopiero pod}

_{koniec ostatniego semestru, to szybko się}

_{polubiły. Francuzka była stanowczo zbyt}

_{ładna – drobna i szczupła, z olbrzymimi}

_{brązowymi oczami – ale niczego się nie}

_bała.

_{– Właściwie racja – przyznała Allie}

_{i podeszła do haczyka na ubrania}

_{podpisanego jej nazwiskiem. Wisiały na}

_{nim czarne legginsy, dwie obcisłe bluzy}

_{z długimi rękawami, które zakładało się}

_{jedna na drugą, oraz kurtka zapinana na}

_zamek.

_Na

_szafce

_stały

_solidne

_{nieprzemakalne buty, obok leżała czarna}

_wełniana

_czapka

_i

_rękawice.

_{Zastanawiała się przez chwilę, czy to}

_{wszystko czekało tu na nią cały czas.}

_{Ściągnęła koszulę przez głowę,}

_{wywracając ją na lewą stronę i nie}

_{przejmując się rozpinaniem guzików.}

_{Kiedy schyliła się po bluzę, spojrzenie}

_{Nicole zatrzymało się na bliznach Allie,}

_{pokrywających ramię i piersi. Po raz}

_pierwszy

_zobaczył

_je

_ktoś

_poza

_lekarzem,

_więc

_twarz

_dziewczyny

_spłonęła

_rumieńcem.

_Natychmiast

_{naciągnęła czarną bluzę. Widząc jej}

_{zmieszanie, Nicole potrząsnęła głową.}

_–

_Nie

_wstydź

_się

_blizn

_–

_{powiedziała.}

_{Zaskoczona Allie popatrzyła na nią}

_{przez ramię.}

_{– Noś je z dumą – kontynuowała}

_Francuzka.

_–

_Symbolizują

_wolę

_{przetrwania. Twoją siłę.}

_{Allie uznała to za bzdurę. Wcale nie}

_była

_silna.

_Ciągle

_{przegrywała.}

_{Przebierała się w milczeniu, wciąż}

_{myśląc o tych słowach. W końcu udało}

_{jej się przeżyć. Walczyła z dwoma}

_{dwukrotnie większymi od niej facetami}

_{i wygrała. Te blizny tego dowodziły.}

_{Zakładając getry, nie próbowała już}

_{ukryć czerwonej szramy nad lewym}

_kolanem.

_Nicole

_czekała,

_{aż Allie}

_się

_{przebierze, i razem weszły na salę, gdzie}

_{na niebieskich materacach rozciągało się}

_{już kilkunastu uczniów Nocnej Szkoły.}

_{Ci, którzy ćwiczyli najbliżej drzwi, na}

_{widok Allie zamarli w milczeniu.}

_{Znów wszyscy się na nią gapili.}

_{Rozejrzała się, szukając znajomych}

_{twarzy. Jules i Carter byli w rogu sali,}

_{tuż obok Lucasa. Carter stał tyłem do}

_{drzwi, ale przewodnicząca trąciła go}

_{w ramię i chłopak odwrócił się w stronę}

_{Allie. Spojrzał jej prosto w oczy,}

_{uprzejmie skinął głową i wrócił do}

_rozmowy.

_{Przełknęła ślinę, wpatrując się}

_w

_jego

_potylicę.

_Czego

_się

_{spodziewała? Że przybiegnie i weźmie}

_{ją w objęcia, witając w Nocnej Szkole?}

_{Poranna rozmowa wzbudziła w niej}

_większe

_nadzieje,

_niż

_mogłaby

_{przypuszczać, dlatego jego zachowanie}

_{ją zabolało. Poczuła silne kłucie}

_{w sercu, a na jej policzkach wykwitł}

_rumieniec.

_{Odwróciła się do Nicole, próbując}

_{pokazać, że ma to gdzieś.}

_{– I… jak tam? – wydukała w końcu.}

_{Czasem naprawdę nie rozumiała samej}

_siebie.

_{Nicole jak zwykle niczego nie}

_przegapiła.

_{– Doskonale, kochana – odparła,}

_{zanosząc się delikatnym, melodyjnym}

_{śmiechem, jakby usłyszała świetny}

_{dowcip. – Idziemy? – Wskazała głową}

_{przeciwległy róg pomieszczenia, z dala}

_{od Jules i Cartera.}

_{– O tak. – Allie nie ukrywała ulgi.}

_{Kiedy ruszyły przez salę, usłyszała,}

_{że ktoś woła ją po imieniu. Zwolniła}

_{i spojrzała przez ramię, dostrzegając}

_{zmierzającą ku nim uśmiechniętą Eloise.}

_{Natychmiast poprawiło to nastrój Allie.}

_{Bibliotekarka}

_była

_jej

_ulubioną

_{instruktorką Nocnej Szkoły. Młoda}

_{i pełna zapału, sprawiała wrażenie}

_{kogoś, komu można było zaufać.}

_{– Witaj z powrotem. – Kobieta}

_{objęła ją przyjaźnie i ściszyła głos do}

_{szeptu. – Na pewno jesteś na to gotowa?}

_Tego

_wieczoru

_{najwyraźniej}

_{wszyscy postanowili o to zapytać.}

_{– Chyba tak – odpowiedziała. –}

_{Mam przynajmniej taką nadzieję.}

_{– Wszystko będzie dobrze –}

_stwierdziła

_Eloise

_z

_absolutną

_{pewnością w głosie. – Chcę ci}

_{opowiedzieć o naszym planie.}

_{– Jakim planie?}

_{– Z powodu ran, jakie odniosłaś}

_{w wypadku, musieliśmy zmienić dla}

_{ciebie program ćwiczeń – wyjaśniła}

_{instruktorka. – Nie możemy cię wrzucić}

_{od razu na głęboką wodę, razem}

_{z pozostałymi uczniami. Jeszcze nie}

_jesteś

_gotowa.

_Dlatego

_wspólnie

_{z twoimi lekarzami opracowaliśmy plan}

_ćwiczeń

_siłowych.

_Zamiast

_jednej

_{partnerki od teraz będą ci towarzyszyć}

_{dwie. – Uśmiechnęła się szeroko. – A ja}

_{osobiście będę nadzorować twoje}

_postępy.

_{Na twarzy Allie pojawiła się ulga.}

_{Nie wyglądało to najgorzej. Gdyby sama}

_{miała znaleźć trenera, jej wybór}

_{zapewne padłby na Eloise. Może}

_{faktycznie uda jej się wrócić do formy.}

_{– A kim będą te partnerki? – Nicole}

_{wtrąciła się do rozmowy.}

_{– Jedną z nich będziesz na przykład}

_{ty – odparła Eloise, a Allie natychmiast}

_{poczuła się podniesiona na duchu.}

_{– A drugą? – dopytywała Francuzka.}

_{Bibliotekarka ponownie spojrzała na}

_Allie.

_{– A co byś powiedziała na powrót}

_{do pracy z twoją stałą partnerką?}

_{– Zoe? – Dziewczyna wprost nie}

_{potrafiła w to uwierzyć. – Naprawdę?}

_{– Tak. – Uśmiech Eloise stał się}

_{jeszcze szerszy. – Wasza drużyna będzie}

_{znowu w komplecie, tak jak powinno}

_być.

_–

_Dziękuję

_–

_{odpowiedziała}

_szczerze

_Allie.

_–

_To

_naprawdę

_{doskonała wiadomość.}

_{– Jeszcze mi nie dziękuj – ostrzegła}

_{bibliotekarka. – Czeka cię mnóstwo}

_{pracy. To nie będzie łatwe.}

_{Mimo to, kiedy Eloise zostawiła je}

_{same i poszła porozmawiać z Jerrym}

_{Colem, Allie czuła się świetnie.}

_{Cieszyło ją, że nie musiała przechodzić}

_{przez to sama.}

_{– Dobra! Wszyscy na miejsca.}

_{Tubalny głos Zelaznego zmusił ją do}

_{dołączenia do uczniów otaczających}

_{nauczyciela historii. Mężczyzna stał}

_{wyprostowany pośrodku sali, a ostre}

_{światło sprawiało, że spod jego}

_{przerzedzonych włosów prześwitywała}

_łysina.

_{– Zaczniemy dziś od tego, co}

_{robiliśmy przez cały tydziwowych}

_{ćwiczeń krav magi. Dobierzcie się}

_{w pary, porozciągajcie i bierzemy się do}

_roboty.

_{eń: od podsta}

_{Podczas gdy pozostali uczniowie}

_{ustawili się ze swoimi partnerami, Allie}

_{rozejrzała się zdezorientowana.}

_{Krav maga? Carter co prawda}

_{wspominał, że wiele się zmieniło od}

_{czasu ataku, ale dopiero teraz zaczynała}

_{rozumieć, co miał na myśli.}

_{– Jesteś! – Ucieszyła się Zoe, która}

_{znalazła się przy niej i od razu}

_{pociągnęła na tył sali. – Słyszałaś, że}

_znów

_będziemy

_ćwiczyć

_razem?

_{Najwyższy czas. – Spojrzała na nią}

_{krytycznym wzrokiem. – Mam nadzieję,}

_że

_nie

_będziesz

_nas

_za

_bardzo

_spowalniać.

_Kompletnie

_straciłaś

_kondycję.

_{– Zoe – wtrąciła się Nicole. –}

_{Czasem jednak jesteś zbyt szczera.}

_{– Zbyt szczera? – Dziewczynka}

_{popatrzyła na nią, jakby kompletnie nie}

_{wiedziała, o co chodzi. Nad jej głową}

_Nicole

_i

_Allie

_wymieniły

_się

_{rozbawionymi spojrzeniami.}

_{– Nieważne – stwierdziła wreszcie}

_{Allie. – Czy któraś z was wie, co mamy}

_{teraz robić.}

_{Nicole wskazała na Eloise, która}

_{przywoływała je do siebie gestem ręki.}

_{Idąc przez całą salę w towarzystwie}

_{Francuzki i genialnej trzynastolatki,}

_Allie

_miała

_{świadomość}

_{towarzyszącego im zainteresowania,}

_{dlatego dumnie uniosła podbródek}

_{i stawiała pewne kroki. Chciała}

_{pokazać, że się nie boi.}

_{– Możecie ich zignorować –}

_{powiedziała Eloise, kiedy do niej}

_{podeszły. – Mamy własny program}

_ćwiczeń.

_Podczas

_gdy

_reszta

_uczniów

_{trenowała sztuki walki, wykonując}

_{skomplikowane rzuty i rozbrajając}

_{przeciwników z atrap broni, trzy}

_{dziewczyny w kącie sali stworzyły}

_{prawdziwą oazę spokoju, skupione na}

_{jodze. Każde z tych łagodnych ćwiczeń}

_{było dla Allie w jakiś sposób}

_{nieprzyjemne,}

_przynosząc

_ból

_{w zabliźnionych ranach. Mimo to nie}

_{skarżyła się, a kiedy chciało jej się}

_{krzyczeć, zaciskała ze wszystkich sił}

_zęby.

_{Eloise musiała jednak dostrzec}

_{grymas bólu na jej twarzy, ponieważ}

_{pochyliła się i szepnęła tak, by pozostałe}

_{dziewczyny tego nie słyszały:}

_–

_Zobaczysz,

_będzie

_lepiej.

_{Najpierw będzie bolało coraz mniej,}

_{a któregoś dnia przestaniesz zauważać}

_{ból, obiecuję.}

_Allie

_skinęła

_gorliwie

_głową,

_{uradowana tym, że ktoś o nią dba.}

_{Wierzyła w jej słowa. Musiała nabrać}

_sił.

_{I stanąć do walki.}

_{Pod koniec treningu była kompletnie}

_wyczerpana.

_Wypociła

_z

_siebie

_{hektolitry wody i z trudem trzymała się}

_{na nogach w drodze do szatni.}

_Spędziła

_sporo

_czasu

_pod

_{prysznicem, próbując odzyskać siły.}

_{Zanim wyszła, żeby się przebrać,}

_pozostałe

_dziewczyny

_zdążyły

_już

_opuścić

_szatnię

_i

_została

_sama.

_{Wyludnione pomieszczenie wydawało}

_{się dziwne – dźwięki odbijały się}

_{głucho od ścian, a w narożnikach drżały}

_{cienie. Narzuciła na siebie ubrania}

_{i wyszła pospiesznie na korytarz, gdzie}

_{natknęła się na Sylvaina, opartego}

_{o ścianę.}

_{Spojrzała na wysoką, wyprostowaną}

_{sylwetkę, szerokie ramiona i uważne}

_{błękitne oczy, a jej serce natychmiast}

_{zaczęło szaleńczo galopować.}

_{– Cześć – rzuciła na powitanie. – Co}

_tam?

_{– Nic – odpowiedział z bardzo}

_{wystudiowaną obojętnością. – Tak tylko}

_{pomyślałem, że cię odprowadzę.}

_{– Spoko. – Jej obojętność była}

_{równie fałszywa.}

_{Linoleum na podłodze skutecznie}

_{tłumiło odgłos ich kroków, więc szli}

_{w całkowitej ciszy, dopóki w połowie}

_{korytarza Sylvain nie postanowił się}

_{wreszcie odezwać.}

_{– Chciałem ci to już wcześniej}

_{powiedzieć, ale nie miałem jak…}

_{– Tak?}

_{– Żałuję… – zaczął i zamilkł.}

_{Spojrzała na niego zaciekawiona. Jakoś}

_{nigdy wcześniej nie zauważyła, żeby był}

_{niezdecydowany. – Żałuję, że nie}

_{przyszłaś wtedy do mnie… zamiast}

_uciekać.

_{Allie westchnęła, zbyt zmęczona, by}

_{znaleźć jakąś wymówkę i uciec od}

_{niewygodnego tematu. Zresztą i tak}

_{wszyscy chcieli rozmawiać tylko o tym.}

_{– Teraz wiem, że powinnam była tak}

_{zrobić. Myślałam, że dam sobie radę}

_{sama. Wściekłam się, chciałam tylko,}

_{żeby coś wreszcie zaczęło się dziać. –}

_{Zatrzymała się u podnóża schodów}

_{i spojrzała na chłopaka. – Potrafisz to}

_{zrozumieć? Nie uważasz mnie za}

_{kompletną wariatkę?}

_{– Rozumiem, dlaczego się tak}

_{czułaś. – Ostrożnie ważył każde}

_{słowo. – Ale mogłaś to przemyśleć.}

_{Przyjść z tym do mnie. Powiedziałbym}

_{ci całą prawdę.}

_{– Jesteś pewien? – W jej głosie}

_{pojawiła się odrobina goryczy. –}

_A

_może

_pobiegłbyś

_do

_Isabelle

_{i powiedział jej o moich planach. Żeby}

_{mnie chronić.}

_{– Zrobiłem kiedyś coś takiego?}

_{Musiała przyznać mu rację. Nigdy}

_{tak nie postąpił.}

_{– Nie. Nie wydaje mi się.}

_{Wciąż wpatrywał się w jej twarz,}

_{jakby próbując coś zrozumieć albo}

_{zastanawiając się, co powiedzieć. Na}

_schodach

_złapała

_się

_poręczy

_{i przypadkowo musnęła jego dłoń. Dotyk}

_{jego ciała spowodował, że cofnęła się}

_{jak rażona prądem.}

_{– Przepraszam. – Poczuła, jak}

_{policzki oblewa jej rumieniec.}

_{– Za dotyk? Przecież nie ma}

_{zakazu… – W jego głosie pojawiła się}

_{filuterna nuta, ale ona nie była na to}

_{jeszcze gotowa i pomknęła w górę}

_{schodów. – O co chodzi, Allie? –}

_{zapytał, gdy doszli na parter. Jego głos}

_{odbił się echem od wysokich ścian}

_{w holu. – Pamiętasz chyba, że już się}

_{dotykaliśmy.}

_{Te słowa momentalnie przywołały}

_{w jej umyśle wspomnienie tamtej nocy.}

_{Jego usta na jej ustach. Palce gładzące ją}

_{po włosach.}

_{Potrząsnęła głową, próbując się}

_{pozbyć tych obrazów.}

_{– Nie możemy – odpowiedziała. – Ja}

_{nie mogę.}

_{– Dlaczego?}

_{Zaskoczona i zasmucona twarz}

_{Sylvaina sprawiła, że poczuła ukłucie}

_{bólu w żołądku.}

_{– Przecież wiesz, jak bardzo cię}

_{lubię. I wydawało mi się, że to}

_{odwzajemniasz. Ale nagle przestałaś ze}

_{mną rozmawiać. – Dziewczyna wciąż}

_{milczała, więc podszedł nieco bliżej. –}

_{Nie możesz się odciąć od świata przez}

_{to, co się stało. Musisz zacząć żyć,}

_Allie.

_{– Już raz omal przeze mnie nie}

_zginąłeś,

_Sylvain.

_Wtedy,

_gdy

_{zaatakował cię Gabe – przypomniała. –}

_{Mnie to wystarczy. Nie pozwolę, aby}

_{ktoś jeszcze zginął z mojego powodu.}

_{– To o to ci chodzi? – Wyglądał na}

_{szczerze zaskoczonego. – Chcesz mnie}

_{w ten sposób chronić przed Gabe’em}

_{i Nathanielem? – Wyciągnął przed}

_{siebie ręce, zmuszając ją, by na niego}

_{spojrzała. – Allie, jestem inny niż Jo.}

_{Potrafię sobie poradzić.}

_{– Wiem, zauważyłam – odparła}

_{poirytowana. – Ale spróbuj mnie}

_{zrozumieć. Ktoś ze szkoły pomógł}

_{w zabójstwie Jo. Muszę go odnaleźć}

_{i odpłacić mu za to, co zrobił. I nie chcę,}

_{żeby ktoś cię przy tym skrzywdził. Nie}

_{chcę, żebyś się wtrącał do moich}

_{planów i odciągał moją uwagę.}

_{– Czyli wszystko chcesz zrobić}

_{sama, a ja jestem tylko przeszkodą,}

_{tak? – Zgromił ją wzrokiem, odgarniając}

_{włosy z czoła. – Wiesz co? Wciąż nie}

_{przestałaś uciekać. Tylko nie zdajesz}

_{sobie z tego nawet sprawy.}

_{Odwrócił się i zostawił ją samą.}

_{Idąc do sypialni, wciąż myślała}

_{o dopiero co zakończonej rozmowie.}

_{Nie potrafiła się pogodzić z tym, co}

_usłyszała.

_{Najgorsze było to, że Sylvain miał}

_{częściowo rację – próbowała wszystko}

_{robić sama. Bała się poprosić go – lub}

_{pozostałych przyjaciół – o pomoc.}

_{Kiedy był przy niej, wszystko zaczynało}

_{jej się mieszać i nie potrafiła się skupić.}

_{Znów zaczęliby się całować. Nie mogła}

_{na to pozwolić do czasu wykrycia}

_szpiega.

_Poza

_tym

_wciąż

_jeszcze

_nie

_{rozwiązała problemu z Carterem –}

_{przynajmniej nie do końca. Po porannej}

_{rozmowie w jej sercu na nowo}

_{rozkwitła nadzieja, że to wszystko było}

_{straszliwą pomyłką i sprawy pomiędzy}

_{nimi ułożą się jak dawniej. Chociaż}

_{zawsze, gdy widziała go u boku Jules,}

_{wydawało się to coraz mniej realne.}

_{Westchnęła,}

_{poskrzypując}

_{gumowymi podeszwami na drewnianej}

_{podłodze korytarza. Niezły dół.}

_{Po wejściu do sypialni upuściła}

_{plecak na podłogę. Pokój wydawał się}

_{strasznie duszny, więc podeszła do okna}

_{i przechylając się nad blatem biurka,}

_{sięgnęła do skobla. Otwarła je na}

_{oścież, wpuszczając falę chłodnego,}

_{świeżego powietrza.}

_{Wciągnęła je głęboko w płuca,}

_{próbując oczyścić umysł.}

_{Jasne światło księżyca zalewało}

_{szkolny trawnik srebrzystym blaskiem.}

_{Ale tylko dzięki treningowi Nocnej}

_Szkoły

_Allie

_zdołała

_dostrzec

_{gwałtowne poruszenie pod swoim}

_oknem.

_{Zmarszczyła brwi i wpatrzyła się}

_{w położony dwa piętra niżej trawnik,}

_{rozglądając się za lisem lub jakimś}

_nocnym

_ptakiem.

_Nagle

_zamarła,

_{zaciskając palce na framudze okna.}

_{Pomiędzy drzewami biegł jakiś}

_mężczyzna.

₁₀

_{Nie mogła złapać tchu. Miała}

_{wrażenie, że płuca przestały jej się}

_{nagle mieścić w klatce piersiowej.}

_{Wspięła się na blat, zrzucając}

_{jednym ruchem ręki wszystkie leżące na}

_{nim rzeczy. Mężczyzna zniknął.}

_{Przez chwilę stała nieruchomo,}

_{zaciskając palce na framudze okna.}

_{Potem pomknęła do drzwi i wybiegła na}

_korytarz.

_{Pędząc po schodach, zapomniała}

_{o zmęczeniu. Błyskawicznie minęła}

_{szeroki, pusty hol i dotarła do wyjścia.}

_{Sztywnymi z niepokoju palcami szarpała}

_{się przez chwilę ze staroświeckim,}

_{skomplikowanym}

_zamkiem.

_Klamka

_{wreszcie ustąpiła i Allie znalazła się na}

_zewnątrz.

_{Zostawiła otwarte drzwi i zbiegła po}

_{schodkach. Kolano zaprotestowało, ale}

_{zignorowała ból i pognała przez}

_trawnik.

_{Nie bała się. Złapie tego mężczyznę.}

_{I sprawi, że będzie cierpiał.}

_{Światło księżyca oświetlało teren}

_{jak scenę, srebrząc trawę i drzewa.}

_{Allie nie próbowała się ukrywać ani}

_{zachowywać ciszy. Tym razem szybkość}

_{była ważniejsza od dyskrecji.}

_{Dobiegła do drzew, pośród których}

_widziała

_mężczyznę

_ostatni

_raz.

_{Wykończone wcześniejszym treningiem}

_mięśnie

_zaczynały

_odmawiać

_{posłuszeństwa.}

_Chwiejnym

_krokiem

_{weszła w głąb lasu.}

_{Tutaj było ciemniej. Słaby blask}

_{księżyca nie przebijał się przez sosnowe}

_{gałęzie. Nagle zrozumiała, że nie ma}

_{pojęcia, dokąd biec – mężczyzna zniknął}

_{jej z oczu, kiedy tylko znalazł się}

_{pomiędzy drzewami.}

_Odruchowo

_skierowała

_się

_na

_ścieżkę

_prowadzącą

_do

_kaplicy.

_{Przyspieszyła,}

_próbując

_przebić

_{wzrokiem ciemności. Na chwilę się}

_{zatrzymała i nasłuchiwała z nadzieją, że}

_{usłyszy odgłos kroków albo trzask}

_{łamanych gałęzi. Docierał do niej tylko}

_{świst własnego oddechu i bicie serca.}

_{Zgubiła go.}

_{Oparła dłonie na kolanach i zgięła}

_{się wpół, próbując złapać oddech.}

_Kiedy

_znów

_podniosła

_głowę,

_{zauważyła jakiś ruch, drżący, obcy cień.}

_{– Stój! – wrzasnęła z całych sił,}

_{zrywając się do biegu. Cień ruszył w jej}

_{stronę. Widziała teraz wyraźnie, że był}

_{to ubrany na czarno mężczyzna.}

_{Dopiero wtedy uświadomiła sobie,}

_{że nie ma żadnej broni. Rozejrzała się}

_{desperacko, szukając kija, kamienia –}

_{czegokolwiek, czego mogłaby użyć do}

_{obrony. W końcu znalazła gałązkę, zbyt}

_{małą i cienką, żeby na coś się przydała.}

_{Mężczyzna wciąż biegł w jej stronę.}

_{– Powiedziałam „stój”! – krzyknęła}

_{ponownie i… zamilkła.}

_{Postać wyglądała znajomo.}

_{– Allie? – Mężczyzna stanął}

_{w miejscu, gdzie światło księżyca}

_{przeświecało delikatnie przez gałęzie.}

_{Był to jeden z ochroniarzy Raja, ten sam,}

_{który wracał z nimi z więzienia. – Co tu}

_robisz?

_–

_Byłeś

_przed

_chwilą…

_na

_{trawniku? – Nadal miała problemy}

_{z oddychaniem. Nagle poczuła tak}

_{gwałtowne ukłucie w boku, jakby ktoś}

_{dźgnął ją nożem. Upuściła gałązkę}

_{i złapała się za żebra.}

_{– Tak. Patrolujemy teren. – Podszedł}

_{ostrożnie, gotowy na to, że dziewczyna}

_{może w każdej chwili zerwać się do}

_{ucieczki albo go ugryźć. Mówił ze}

_{sztucznym spokojem, wyciągając ręce}

_{w jej stronę. – Pamiętasz mnie? Jestem}

_{Peter. To jest Karen.}

_{Zza drzewa wychyliła się kobieta}

_z

_długimi

_włosami,

_zaplecionymi

_{w pojedynczy, jasny warkocz. Allie ją}

_również

_rozpoznała

_–

_pracowała

_{z uczniami Nocnej Szkoły.}

_{– Co się stało? – spytał Peter. – Co}

_{robisz na dworze?}

_–

_Wydawało

_mi

_się,

_że

_{widziałam… – sapnęła Allie. – …}

_Gabe’a.

_{Karen uniosła brwi.}

_{– I pomyślałaś, że po prostu tu}

_{przybiegniesz i go złapiesz? Sama?}

_{– Cóż… – Poczuła się nagle}

_koszmarnie

_zmęczona.

_Wyszła

_na

_{idiotkę. – Ktoś musiał to zrobić.}

_Ochroniarze

_zabrali

_ją

_do

_bezbarwnie

_urządzonego

_biura,

_{znajdującego się koło sali treningowej.}

_{Zelazny nie był szczęśliwy, a jej}

_{zachowanie określił jako „chorobliwą}

_{podejrzliwość”.}

_{– Mogłaś sobie coś zrobić. –}

_{Nauczyciel nie krył złości. – Albo}

_{komuś. Czasami wydaje mi się, że całe}

_twoje

_szkolenie

_idzie

_na

_marne,

_{Sheridan. Nieważne, czego cię uczymy,}

_{robisz dokładnie na odwrót. – Zatoczył}

_{dłonią okrąg, obejmując tym gestem}

_{puste biuro i ochroniarzy stojących}

_{w półkolu. – To nie jest twój salon. Nie}

_{jesteśmy twoimi służącymi.}

_Allie

_poczuła

_rumieniec

_na

_policzkach.

_–

_Naprawdę

_mi

_przykro

_–

_{wymamrotała,}

_wbijając

_wzrok

_{w podłogę. – Nie pomyślałam.}

_{– Rzeczywiście nie pomyślałaś. –}

_{Zelazny spojrzał jej w oczy. – Istnieje}

_{powód, dla którego uczymy cię tego}

_{wszystkiego, Allie. Nie robimy tego dla}

_{zabawy. Musisz się skupić albo nie dasz}

_{rady. – Podniósł długopis i machnął}

_{ręką. Mogła odejść. – Jutro po lekcjach}

_{idź do Isabelle, żeby wyznaczyła ci karę.}

_{A teraz, na litość boską, kładź się}

_{wreszcie spać.}

_{Następnego dnia przetrwała jakoś}

_{wszystkie zajęcia, wiedząc, że po}

_{południu będzie musiała wytłumaczyć}

_{się ze swoich działań przed Isabelle.}

_{Dyrektorka z pewnością nie będzie}

_{zadowolona. Złamała zasady. Czy to}

_naruszało

_umowę,

_którą

_miała

_{z Lucindą?}

_{A może wszystko zepsuła?}

_{Kiedy ostatnia lekcja wreszcie}

_{dobiegła końca, Allie powlekła się po}

_{schodach. Patrząc pod nogi, zauważyła}

_{Katie Gilmore w momencie, gdy prawie}

_{na nią wpadła.}

_{– Cholera, Katie… – Złapała}

_{szeroką, dębową poręcz, powstrzymując}

_{się przed upadkiem. – Co jest z tobą nie}

_tak?

_{W świetle kryształowego żyrandola}

_{jasna cera dziewczyny wydawała się}

_{idealna, a jej zielone oczy błyszczały}

_złowrogo.

_{– Mój Boże! Nie wiem. Być może}

_{jakaś patologiczna kłamczucha, która}

_{włamała się do wiejskiego kościoła}

_w

_towarzystwie

_{śmierdzącego}

_{złodziejaszka, będzie w stanie mi to}

_{wyjaśnić. Znasz kogoś, kto pasowałby}

_{do tego opisu?}

_{Allie poczuła płonący gniew, ale}

_zdołała

_go

_zdusić.

_Miała

_już

_{wystarczająco dużo kłopotów.}

_{– Daj sobie siana, Katie.}

_{Przesunęła się, żeby ją wyminąć, ale}

_{dziewczyna ponownie stanęła tuż przed}

_nią,

_a

_jej

_niebieska

_plisowana

_{spódniczka zatrzepotała.}

_{– Nie wiem, dlaczego pozwolili ci}

_{wrócić. Mieli idealną okazję, żeby się}

_{ciebie pozbyć i podnieść poziom}

_{w szkole.}

_{– Katie, mówię serio. Zacznij. Się.}

_{Leczyć. – Siliła się na lekceważący ton,}

_{ale jej głos wciąż drżał. Ostatnie dni}

_{były męczące, nie wiedziała, czy w tej}

_{chwili da sobie radę.}

_{– Allie ma bardzo dobre oceny. –}

_{Obie dziewczyny odwróciły się ze}

_{zdumieniem na dźwięk piskliwego}

_{głosiku Zoe. Trzynastolatka zatrzymała}

_{się tuż za nimi. – Poziom jest taki sam,}

_{czy ona tu jest, czy jej nie ma.}

_{Katie popatrzyła na nią ze złośliwym}

_{lekceważeniem.}

_–

_Och,

_kogo

_my

_tu

_mamy.

_{Dziewczyna-Robot.}

_Nie

_powinnaś

_{wkuwać jakichś książek na pamięć?}

_{Albo zajmować się dojrzewaniem? –}

_{Spojrzała na Allie. – Jakie to typowe, że}

_{to małe dziwadło cię lubi.}

_{Allie była teraz naprawdę wściekła.}

_{Otwarła usta, żeby bronić Zoe, ale}

_{dziewczynka zareagowała pierwsza.}

_{Zrobiła krok w stronę Katie. Stała teraz}

_dwa

_schodki

_wyżej,

_zmuszając

_{rudowłosą do spojrzenia w górę.}

_{– Już dojrzewam – wyjaśniła}

_z

_{charakterystyczną}

_dla

_siebie

_{pedanterią. – Tak samo jak ty.}

_{Dojrzewanie zaczyna się w wieku}

_{jedenastu lat i kończy w wieku}

_{siedemnastu. Zazwyczaj.}

_{– Mam to gdzieś, ty dziwaczny mały}

_{androidzie. – Katie odwróciła się od}

_{niej gwałtownie.}

_Allie

_weszła

_pomiędzy

_obie

_dziewczyny.

_{– Zostaw ją w spokoju.}

_Wokół

_zgromadził

_się

_tłumek,

_z

_{ciekawością}

_{przyglądający}

_się

_{sprzeczce. Sytuacja wymykała się spod}

_{kontroli. Allie zniżyła głos, starając się}

_{mówić tak samo cicho i groźnie jak}

_{Patel, gdy chciał kogoś przestraszyć.}

_{– Nie wiem, jaki masz ze mną}

_{problem, i mało mnie to obchodzi.}

_{Wiesz, kim jestem i kim jest moja babka.}

_{Zostaw w spokoju mnie i moich}

_{przyjaciół, bo źle się to dla ciebie}

_{skończy. Nie spocznę, dopóki cię nie}

_zniszczę.

_{Katie podeszła bliżej. Jej twarz}

_{znalazła się kilka centymetrów od}

_{twarzy Allie.}

_{– Nie boję się ciebie – syknęła. –}

_{I nie boję się Lucindy Meldrum. Nikt się}

_{jej nie boi. Możesz jej powiedzieć…}

_{Słysząc nazwisko babci, Allie}

_{uznała, że ma dość. Złapała Zoe za}

_{ramię i pociągnęła za sobą.}

_{– Chodź, Zoe. – Rzuciła Katie}

_{lodowate spojrzenie. – Nic tu po nas.}

_{Kiedy zeszły na parter, młodsza}

_{koleżanka popatrzyła jej w oczy.}

_–

_Powszechnie

_wiadomo,

_że

_{dojrzewanie to okres trudny pod}

_względem

_{emocjonalnym.}

_Czytałam

_{o tym, więc jestem przygotowana.}

_{– To świetnie – odpowiedziała jej}

_nieobecnym

_głosem

_Allie.

_Wciąż

_{myślała o słowach Katie. Co to znaczy,}

_{że nikt się nie boi Lucindy? Czy to jakaś}

_wiadomość?

_Rodzice

_Katie

_byli

_{wpływowymi członkami rady. Ale to}

_właściwie

_wszystko,

_co

_o

_nich

_wiedziała.

_{Zoe skończyła omawiać kwestię}

_{dojrzewania i była gotowa zająć się}

_{własnymi sprawami.}

_{– Tak czy inaczej muszę się teraz}

_{pouczyć. – Wymiana zdań na schodach}

_{najwyraźniej nie zrobiła na niej żadnego}

_{wrażenia, bo wciąż była pogodna.}

_{– Dzięki, że się za mną wstawiłaś –}

_{powiedziała cicho Allie.}

_{Zoe przerzuciła torbę przez ramię.}

_{– To było zabawne. Katie Gilmore}

_{jest wredną jędzą.}

_{Kiedy dziewczynka odeszła, Allie}

_{odwróciła się w stronę gabinetu}

_{Isabelle. Po krótkiej chwili wahania}

_zapukała

_do

_drzwi.

_Nie

_było

_{odpowiedzi, więc szarpnęła klamkę –}

_zamknięte.

_{– Isabelle? – spytała niepewnie. –}

_{Jesteś tam?}

_Cisza.

_{– Cholera.}

_{Czekała dłuższą chwilę, szurając}

_czubkiem

_buta

_po

_{wypolerowanej}

_podłodze.

_Isabelle

_wciąż

_nie

_{nadchodziła. Allie nie wiedziała, co}

_{robić. Zelazny stanowczo oświadczył, że}

_{dyrektorka będzie jej oczekiwać. A ona}

_{nie chciała dodatkowych kłopotów.}

_{Zagryzając usta, rozejrzała się za}

_{miejscem, w którym mogłaby poczekać.}

_{Po przeciwnej stronie holu stał ciężki,}

_{rzeźbiony stolik, na którym ustawiono}

_{wypełniony bladoróżowymi kwiatami}

_{wazon. Jeśli usiądzie na podłodze obok}

_{niego, nikomu nie będzie przeszkadzać}

_{i wciąż będzie widziała drzwi pokoju}

_dyrektorki.

_{Usiadła, wyciągnęła z torby książkę}

_{do historii i zaczęła szukać zadania}

_{domowego. Uczniowie i pracownicy}

_{szkoły mijali ją falami, Isabelle wciąż}

_{jednak nigdzie nie było.}

_{Minęło ponad pół godziny, zanim}

_usłyszała

_ciche

_skrzypienie

_drzwi

_{gabinetu. Podniosła głowę i zobaczyła,}

_{że ktoś tam jest. Dyrektorka stała do niej}

_{tyłem i najwyraźniej miała jakiś}

_{problem z zamkiem.}

_{– Isabelle! – Allie zostawiła książki}

_{na podłodze i zerwała się na równe}

_{nogi. Kobieta odwróciła się na dźwięk}

_{jej głosu. To nie była Isabelle.}

_{W ręku Eloise błyszczał mały}

_{srebrny kluczyk.}

_Kiedy

_Allie

_gwałtownie

_{wyhamowała przed bibliotekarką, przez}

_{chwilę patrzyły sobie ze zdumieniem}

_{w oczy.}

_{Co Eloise robiła w gabinecie}

_{dyrektorki? Jak długo tam była?}

_Dlaczego

_{ignorowała Allie,}

_kiedy

_{dziewczyna pukała do drzwi? I czemu}

_{teraz kombinowała z zamkiem?}

_{Dziewczyna wiedziała, że musi coś}

_{powiedzieć, ale jej mózg odmawiał}

_{współpracy.}

_{– Ja… yyy… – wyjąkała – …}

_{szukam Isabelle.}

_{Bibliotekarka popatrzyła ponad jej}

_{ramieniem, jakby obawiała się, że ktoś}

_{je zobaczy. Z bliska widać było, że ma}

_{zaczerwienione policzki i brakuje jej}

_{tchu. Ciemne włosy wysunęły się spod}

_{spinek, jakby ćwiczyła lub biegała.}

_{Zdziwienie i narastające podejrzenia}

_{sprawiły, że Allie poczuła bolesne}

_napięcie

_w

_żołądku.

_{Skrzyżowała}

_{obronnie ramiona.}

_{Eloise wzięła się wreszcie w garść}

_i

_uniosła

_podbródek,

_naśladując

_{wyniosłość Isabelle.}

_{– Nie ma jej. Mogę w czymś pomóc?}

_{Mogłaby na przykład powiedzieć, co}

_{robiła w gabinecie dyrektorki, jednak}

_{Allie zatrzymała tę myśl dla siebie.}

_{– Nie… nie. Po prostu muszę z nią}

_{porozmawiać – stwierdziła, starając się}

_{brzmieć zwyczajnie. – Nie wiesz}

_{przypadkiem… kiedy wróci?}

_{– Po ostatniej lekcji pojechała do}

_{Londynu na spotkanie. – Eloise rzuciła}

_{okiem na zegarek. – Będzie dopiero}

_późnym

_wieczorem.

_–

_Uważnie

_{popatrzyła na dziewczynę. – Jesteś}

_{pewna, że nie mogę ci pomóc?}

_{– Nie, dzięki. – Allie zrobiła szybki}

_{krok do tyłu i uderzyła głową w pochyłą}

_{krawędź znajdujących się za nimi}

_{schodów. – Auć! – Potarła bolące}

_{miejsce ręką, nie odrywając oczu od}

_{Eloise. – Ja, hm… chyba przyjdę}

_{później. No wiesz. Jutro.}

_{Zmuszała się, żeby iść powoli. Jak}

_{gdyby nigdy nic przeszła przez korytarz}

_{i zebrała książki, wciąż jednak czuła, że}

_{bibliotekarka obserwuje każdy jej ruch.}

₁₁

_Idąc

_wieczorem

_piwnicznymi

_{korytarzami do sali treningowej, Allie}

_{stawiała ciężkie, powolne kroki. Czuła}

_{się przybita. Chciała komuś o wszystkim}

_{opowiedzieć, ale kiedy tłumaczyła to}

_{sobie w myślach, brzmiało idiotycznie.}

_{„Wydawało mi się, że widziałam}

_{wczoraj na trawniku Gabe’a, ale tylko}

_{mi się wydawało. Poza tym Eloise}

_{buszuje po biurze Isabelle pod jej}

_{nieobecność. Ale tak w ogóle to jestem}

_{zupełnie zdrowa psychicznie. Nie martw}

_{się. Dostałam piątkę z testu z historii”.}

_{Kiedy dotarła na miejsce, Nicole}

_{i Zoe już na nią czekały, rozgrzewając}

_{się na tyłach sali. Podbiegła do nich, ale}

_{ledwo zdążyła się przywitać, weszła}

_{Eloise. Wyglądała tak samo jak zawsze.}

_{– Jak się czujesz? – spytała}

_{z troską. – Kolano nie boli?}

_{– Trochę. – Allie nie potrafiła}

_{spojrzeć jej w oczy.}

_{– Damy mu dzisiaj nieco odpocząć.}

_{Cieszy mnie, że wytrzymało wczorajszy}

_{trening. – Eloise uśmiechnęła się,}

_{najwyraźniej szczerze uszczęśliwiona. –}

_{Robisz postępy.}

_Podczas

_rozgrzewki

_Allie

_nie

_spuszczała

_z

_niej

_wzroku,

_ale

_{bibliotekarka zachowywała się zupełnie}

_{normalnie. Śmiała się z żartów Nicole}

_{i czuwała nad przebiegiem ćwiczeń.}

_{Jeśli była szpiegiem, któremu groziło}

_{zdemaskowanie, świetnie to ukrywała.}

_{Allie poczuła się rozdarta. Może}

_Eloise

_potrafiła

_to

_{wytłumaczyć?}

_{Pewnie wszystko dałoby się wyjaśnić,}

_gdyby

_tylko

_mogła

_porozmawiać

_{z Isabelle. Ale dyrektorka jeszcze nie}

_wróciła.

_{Po krótkiej rozgrzewce na środku}

_{sali stanął Zelazny.}

_–

_Zaczniemy

_dziś

_od

_{sześciokilometrowego wyścigu.}

_Zoe,

_która

_uwielbiała

_biegi,

_{podskoczyła z radości.}

_{– Nareszcie! – zaszczebiotała sama}

_{do siebie.}

_Allie

_nie

_miała

_nastroju

_do

_rywalizacji,

_więc

_była

_tym

_zdecydowanie

_mniej

_zachwycona.

_{Uczeń, który kończył wyścig ostatni,}

_dostawał

_karę.

_Zazwyczaj

_musiał

_{pracować w ogrodzie albo robić}

_dodatkowe

_ćwiczenia.

_Kara

_była

_{łagodna, ale upokorzenie spore.}

_{Kiedy Zelazny skończył mówić,}

_{Eloise odciągnęła dziewczyny na bok.}

_{– Przykro mi, Zoe – powiedziała,}

_{uśmiechając się do najmłodszej z nich –}

_{ale będziecie musiały odpuścić. Allie}

_{nie może biec tak szybko, a już}

_{z pewnością nie na takim dystansie.}

_–

_Szlag

_–

_zasmuciła

_się

_dziewczynka.

_{Po tym jak reszta uczniów wybiegła}

_{na zewnątrz, Eloise dała im ścisłe}

_{instrukcje. Allie miała się ograniczyć do}

_{trzykilometrowego marszobiegu.}

_{– Jeśli chcecie biec dłużej –}

_{powiedziała do Zoe i Nicole – najpierw}

_{musicie odprowadzić Allie. W żadnym}

_{wypadku nie wolno wam zostawić jej}

_{bez opieki na zewnątrz.}

_Te

_słowa

_były

_dla

_Allie

_{zaskoczeniem. Dotarło do niej, że}

_{Nicole i Zoe odgrywały tak właściwie}

_{rolę jej goryli. To miało sens.}

_{Przydzielono jej dwie partnerki zamiast}

_jednej,

_obie

_znane

_z

_szybkości.

_{W dodatku Nicole – starsza uczennica}

_Nocnej

_Szkoły

_–

_była

_świetna

_{w samoobronie i sztukach walki.}

_{Pozostali uczniowie już dawno}

_{wyszli. Sala treningowa była pusta.}

_{Ruszyły w stronę drzwi, kiedy Eloise}

_{zawołała ją po imieniu.}

_{– Allie!?}

_{Dziewczyna zatrzymała się, żeby na}

_{nią spojrzeć.}

_{– Bądź ostrożna.}

_{Wybiegła na korytarz, dołączając do}

_{Zoe i Nicole. Ogarnęła ją kolejna fala}

_{wątpliwości. Nieważne, jak bardzo się}

_{starała, nie rozumiała wcześniejszego}

_{dziwacznego zachowania Eloise, która}

_{zdawała się dwiema zupełnie różnymi}

_osobami.

_{– Eloise jest całkiem miła –}

_{odezwała się Nicole, jakby usłyszała}

_{wewnętrzny monolog Allie. – Opiekuje}

_{się nami jak żaden inny nauczyciel.}

_{– Hm…}

_{– Zelazny rzuciłby cię wilkom na}

_{pożarcie, a Jerry stawiałby nierealne}

_{wymagania. Ale ona ci współczuje –}

_{ciągnęła Francuzka.}

_{Zoe wyrwała do przodu.}

_{– Ufasz jej? – Dopiero słysząc}

_{własny głos, Allie zorientowała się, że}

_{wypowiedziała to pytanie na głos.}

_{Chętnie kopnęłaby się w tyłek.}

_{Nicole obrzuciła ją zaciekawionym}

_spojrzeniem.

_{– Oczywiście. A ty nie?}

_{Zeszły ze schodów i dotarły do}

_{drzwi. Allie wciąż biła się z myślami.}

_{– Nie wiem – stwierdziła w końcu. –}

_{Nie wiem, komu ufać. Kiedyś jej}

_{wierzyłam…}

_{Zeszły po kilku stopniach i znalazły}

_{się na zewnątrz. Allie zamilkła, czując}

_{lodowate lutowe powietrze. Myślała, że}

_Nicole

_będzie

_zszokowana

_jej

_{wyznaniem, ale nic z tego. Francuzka}

_{wzruszyła ramionami.}

_{– Gdybym przeszła tyle co ty, też}

_{bym nikomu nie ufała.}

_{Wskazała na Zoe, która w oddali}

_{podskakiwała w miejscu jak wściekły}

_elf.

_{– Biegniemy? To sprawi, że będzie}

_{szczęśliwa.}

_{Z powodu jej akcentu „szczęśliwa”}

_{zabrzmiało jak „rzęśliwa” i Allie}

_{roześmiała się wbrew woli.}

_{– Tak, może eksplodować, jeśli nie}

_{zaczniemy biec.}

_{– To byłoby okropne – stwierdziła}

_{radośnie Nicole. – Jest taka młoda…}

_Poza

_tym

_Zelazny

_kazałby

_nam

_{posprzątać.}

_{Ruszyły wolnym truchtem. Zoe}

_{pędziła przed nimi tak szybko, że traciły}

_{ją z oczu, potem czekała, aż ją dogonią,}

_{i znów zaczynała biec. Inni uczniowie}

_{byli daleko z przodu. Zostały całkiem}

_same.

_{Noc była pogodna i przez jakiś czas}

_{ścieżka tonęła w blasku księżyca. Potem}

_{jednak znalazły się w lesie i przestały}

_{widzieć, dokąd biegną. Chwilę później}

_{Allie potknęła się o korzeń i stłukła}

_{kolano. Zataczała się przez chwilę,}

_{trzymając za nogę i klnąc pod nosem.}

_{– Mocno się pieprznęłaś? – spytała}

_{Zoe, zatrzymując się obok niej.}

_{– Zoe! – wykrzyknęła zaskoczona}

_{Allie. – Gdzie się nauczyłaś tak}

_bluzgać?

_–

_Ćwiczyłam

_–

_wyjaśniła

_{dziewczynka. – Lucas mnie uczy.}

_{– Bardzo boli? – Nicole nie}

_{pozwoliła im odbiec od tematu.}

_{Allie skrzywiła się i postawiła nogę}

_{na ziemi, czekając na ból.}

_{Nie bolało.}

_{– Właściwie… nic mi nie jest –}

_{stwierdziła. – Możemy biec dalej.}

_{Zoe podskoczyła i znów wyrwała do}

_przodu,

_ale

_Nicole

_wciąż

_miała

_{wątpliwości.}

_{– Pospacerujmy przez kilka minut –}

_{zaproponowała. – Zobaczymy, jak}

_będzie.

_{Jej cierpliwość sprawiała, że Allie}

_{poczuła dziwną pokorę. Musiała to}

_{jakoś wyrazić.}

_{– Dziękuję… – zaczęła. – Za to, co}

_{dla mnie robisz. Że idziesz ze mną,}

_{zamiast biec z pozostałymi.}

_Nos

_i

_policzki

_Nicole

_{poczerwieniały z zimna. Z jasną cerą}

_{i ciemnymi włosami wyglądała jak}

_{Królewna Śnieżka z bajki. O ile Śnieżka}

_{była taką twardzielką ubraną jak ninja.}

_{– Nie ma sprawy – odpowiedziała}

_{Nicole. – Wolę to niż bieganie.}

_{Uratowałaś mnie przed czymś, czego nie}

_znoszę.

_–

_Naprawdę?

_–

_Allie

_nie

_{spodziewała się takiej odpowiedzi. –}

_{Myślałam, że lubisz Nocną Szkołę.}

_{– Nocna Szkoła to nie był mój}

_{pomysł. Rodzice nalegali. – Na widok}

_{jej miny Nicole wymownie rozłożyła}

_{ręce. – To nic. Zasadniczo nie mam nic}

_{przeciwko. Czasami jest zabawnie,}

_{ale… – Zrobiła zrezygnowany gest. –}

_{Wolałabym robić inne rzeczy.}

_{Allie przez chwilę szła w milczeniu,}

_{zastanawiając się nad tym, co usłyszała.}

_{– Nie myślałaś o tym, żeby odmówić}

_rodzicom?

_{– Nigdy – padła natychmiastowa}

_{odpowiedź. – Moja mama przykłada do}

_tego

_olbrzymie

_znaczenie.

_Jestem

_{pierwszą dziewczyną w naszej rodzinie,}

_{którą przyjęto. Mama chodziła do}

_{Cimmerii, ale nie wybrano jej do}

_{Nocnej Szkoły, więc … – Machnęła}

_{ręką. – Myślę, że spełniam jej marzenia.}

_{Allie roześmiała się z goryczą.}

_{Niespełnione marzenia rodziców nie}

_{były jej obce.}

_{– Ja żyję koszmarem mojej mamy,}

_{więc… Z różnych powodów jedziemy}

_{na tym samym wózku.}

_{Przez chwilę szły w milczeniu.}

_{Kolano Allie przestało boleć, ale Nicole}

_{nie zdradzała ochoty do dalszego biegu.}

_{Allie nie miała nic przeciwko temu.}

_{Eloise powiedziała, że nie powinna się}

_{przemęczać. Las wokół nich był cichy,}

_{jak bywa tylko głęboką, zimową nocą.}

_{Nawet wiatr zamilkł w gałęziach.}

_{Spojrzała ukradkiem na Nicole,}

_która

_wydawała

_się

_pogrążona

_{w ponurych myślach. Czy powinna jej}

_{zaufać? Może ona jej jakoś doradzi?}

_{Zebrała się na odwagę i chrząknęła,}

_{przerywając ciszę.}

_{– Nicole… mogę cię o coś zapytać?}

_{Francuzka spojrzała zdziwiona, ale}

_{w tej samej chwili na ścieżce znów}

_{pojawiła się Zoe. Biegła tak szybko, że}

_{obie poczuły niepokój. Jakby przed}

_{czymś uciekała.}

_{Wszystko zwolniło. Allie chciała}

_{złapać Nicole za ramię, żeby ją ostrzec,}

_{ale dziewczyna już ruszyła w stronę}

_{trzynastolatki. Pobiegła więc za nią,}

_{potykając się o własne nogi.}

_Zdyszana

_Zoe

_nie

_potrafiła

_{powiedzieć ani słowa, machnęła tylko}

_{ręką, wskazując za siebie.}

_{– Kaplica – wysapała. – Ktoś…}

_{tam… jest.}

_{Allie poczuła, że jej nogi wrosły}

_{w skutą lodem ziemię. Stała nieruchomo,}

_{wsłuchując się w głos trzynastolatki,}

_{który dobiegał jakby z dystansu. Nicole}

_{zadawała dziewczynce jakieś pytania.}

_{Na twarzy Zoe pojawił się znajomy}

_wyraz.

_Allie

_widziała

_go

_już

_{wcześniej – Zoe się bała.}

_{Wszystko zaczynało się od nowa.}

_{– Co dokładnie widziałaś?}

_{Słysząc kolejne pytanie Nicole,}

_{Allie zmusiła się wreszcie do działania.}

_{Ruszyła z miejsca, dołączając do}

_{dziewczyn stojących pod drzewem. Na}

_{twarzy Zoe malowało się napięcie, ale}

_{nie zapomniała o swoim przeszkoleniu.}

_{– Drzwi są otwarte – powiedziała. –}

_{Widziałam płonące świece.}

_{Allie poczuła, że włosy stają jej}

_{dęba. O tej porze kaplica powinna być}

_{pusta. Zamykano ją przed zachodem}

_{słońca i używano w nocy tylko podczas}

_{specjalnych uroczystości. Ochroniarze}

_{sprawdzają ją co dwie godziny.}

_{Dlaczego była otwarta? To nie miało}

_{sensu. Domyśliła się, że dziewczyny}

_{myślą o tym samym.}

_{– Widziałaś kogoś? – spytała ze}

_{ściśniętym gardłem.}

_{Zoe pokręciła głową.}

_{– Jesteś pewna? – drążyła Nicole.}

_Zdenerwowana

_dziewczynka

_{wyciągnęła przed siebie ręce.}

_{– Musicie to zobaczyć. To…}

_dziwne.

_{Tym razem to Nicole zaoponowała.}

_{– Nie podoba mi się to. Powinnyśmy}

_{zabrać Allie z powrotem.}

_{Razem z Zoe spojrzały na nią, jakby}

_{była problemem, który trzeba rozwiązać.}

_{Allie zarumieniła się. Nie mogły tego}

_{zrobić. To ich szansa. Co, jeśli}

_{w kaplicy siedział Gabe albo szpieg?}

_{Miały okazję go teraz złapać.}

_{– Nic mi nie będzie – nalegała}

_{Allie. – Dotrzymam wam kroku.}

_{– Nie możesz biegać – przypomniała}

_Zoe.

_{– Owszem, mogę – broniła się. –}

_{Przed chwilą przecież biegłam.}

_{– Niezbyt szybko – zauważyła}

_Nicole.

_{Racja. Allie nie chciała jednak}

_{wracać. Lecz pierwszy raz miała}

_{nieprzyjemne wrażenie, że mogą ją do}

_{tego zmusić.}

_{– Daj spokój, Nicole – błagała. –}

_{Musimy to zrobić.}

_{Francuzka pokręciła głową.}

_{– To zbyt niebezpieczne.}

_{– Jesteśmy we trójkę i mamy}

_{przeszkolenie – zauważyła Allie. –}

_{A jeśli jest tam morderca Jo? Możemy}

_{go złapać. Wiem, że możemy. Jeśli teraz}

_{pójdziemy po pomoc, zdąży uciec. Nie}

_{chcesz przepuścić takiej okazji, Nicole.}

_{Nie wiemy, czy jeszcze tej nocy kogoś}

_{nie zaatakuje. Proszę. – Patrzyła na}

_{nią błagalnym wzrokiem, licząc na}

_{zrozumienie. – Zróbmy to.}

_Dziewczyny

_wymieniły

_się

_{spojrzeniami. Zoe nie była przekonana,}

_{ale decyzja należała do najstarszej w ich}

_{grupie, czyli Nicole.}

_{– Dobrze – westchnęła w końcu}

_Francuzka,

_chociaż

_była

_wyraźnie

_{zmartwiona. – Ale pracujemy razem}

_{i nie robimy nic głupiego. Jasne?}

_{Mówiła do nich obu, jednak patrzyła}

_{na Allie.}

_{– Oczywiście – odpowiedziała, nie}

_{mrugnąwszy okiem.}

_{Pobiegły za Zoe. Kiedy ścieżka}

_{zrobiła się zbyt wąska, Allie została}

_{z tyłu, starając się nie tracić Nicole}

_{z oczu. Bieg okazał się męczący, choć}

_{obie dziewczyny dostosowały swoje}

_{tempo do najmłodszej. Odgłos stóp}

_{uderzających w równym rytmie o ziemię}

_{brzmiał w jej uszach jak wystrzał}

_{z armaty. Para ich oddechów migotała}

_{w świetle księżyca.}

_{Dobiegły do czarnego cmentarnego}

_{muru i zaczęły się rozglądać, szukając}

_{jakiegoś poruszenia. Ścieżka ciągnąca}

_{się wzdłuż cmentarza była pusta.}

_{Pobiegły dalej.}

_{Dotarły w pobliże strumienia. Szum}

_{wezbranej po niedawnych deszczach}

_{wody zagłuszył odgłos ich kroków.}

_{Mogły biec szybciej, bez obawy, że}

_{kogoś spłoszą. Wreszcie znalazły się}

_{przed uchyloną bramą na dziedziniec}

_kaplicy.

_{Oddech Allie stał się płytszy.}

_Zoe

_spojrzała

_na

_dziewczęta

_{i wskazała na wrota. Nicole stanęła po}

_{jednej stronie, ona i Allie po drugiej.}

_{Za murem stare nagrobki i grobowce}

_{walczyły o miejsce z bezlistnymi}

_{drzewami. Nad ziemią snuły się pasma}

_{mgły. Wzrok Allie przyciągnął olbrzymi}

_{stary cis, górujący nad cmentarzem.}

_{Chodząc z Carterem, spędziła mnóstwo}

_{czasu na długich niskich gałęziach}

_{drzewa. Teraz nikt tam jednak nie}

_siedział.

_Wszystko

_wyglądało

_tak,

_jak

_{opisywała to Zoe. Ciężkie łukowate}

_{drzwi kaplicy były otwarte. W środku}

_{migotały płomienie świec.}

_{Zoe przebiegła przez cmentarz.}

_{Pędziła bezszelestnie, prosto jak strzała,}

_{stawiając kroki na trawie, gdzie nie było}

_{ich słychać. Po kilku sekundach zniknęła}

_{w cieniu. Chwilę później zobaczyły jej}

_{rękę na tle szarej, kamiennej ściany}

_{kościoła. Przywoływała je do siebie.}

_{Nicole spojrzała na Allie i kiwnęła}

_głową,

_wskazując,

_by

_pobiegła

_pierwsza.

_{Dziewczyna wzięła głęboki wdech,}

_{jak przed skokiem do basenu. Schyliła}

_{się nisko i przebiegła na drugą stronę.}

_{Trawa po grubymi podeszwami jej}

_{butów była śliska. Nie słyszała nic}

_{oprócz ogłuszającego świstu własnego}

_{oddechu. Świat wokół wydawał się}

_{zupełnie bezgłośny.}

_{Miała wrażenie, że biegnie całą}

_{wieczność, ale kiedy znalazła się}

_{w cieniu, koło Zoe, młodsza koleżanka}

_{tylko skinęła z aprobatą i odwróciła się}

_{ponownie, machając na Nicole.}

_{Francuzka dołączyła do nich po kilku}

_{sekundach i spojrzała pytająco na}

_{trzynastolatkę. Zoe wskazała na drzwi}

_{kaplicy. Nicole potrząsnęła głową.}

_{Pozostało im okno.}

_Poruszając

_się

_{równocześnie,}

_{przemknęły pod witraż. W ciągu dnia}

_{światło słoneczne wpadające przez}

_{niego do środka wypełniało budynek}

_{mnóstwem barw. Ale teraz blask}

_{dochodził od wewnątrz.}

_{Zoe wyprostowała się i próbowała}

_{zajrzeć przez okno, ale była za niska.}

_Parapet

_znajdował

_się

_piętnaście

_{centymetrów nad jej czupryną. Opuściła}

_{się zrezygnowana. Nicole spróbowała}

_{następna, ale była tylko trochę wyższa}

_{od Zoe.}

_Kucnęła

_ponownie,

_nie

_kryjąc

_irytacji.

_{Spojrzały na Allie. Stanęła na}

_{palcach, ściskając dłońmi zimny kamień,}

_{i zajrzała do środka. To, co zobaczyła,}

_{odebrało jej dech.}

_{W środku płonęły wszystkie świece.}

_{Dziesiątki świec. Może nawet setka.}

_{Pomieszczenie}

_było

_wypełnione

_{światłem. Świeczniki, które normalnie}

_{stały koło ołtarza, zostały przesunięte}

_{i ustawione w półokręgu niedaleko}

_{ściany, na lewo od okna. Allie nie}

_{widziała, co oświetlały. Opadła na}

_{ziemię i popatrzyła na dziewczyny.}

_{Potrząsnęła}

_głową

_i

_szepnęła

_{bezgłośnie:}

_{– Nikogo nie widać.}

_{Przez chwilę czekały bez ruchu,}

_{spoglądając}

_na

_Nicole,

_która

_{najwyraźniej próbowała podjąć jakąś}

_{decyzję. Zoe wskazała ostro na drzwi.}

_{Francuzka pokręciła głową.}

_{Zmrużywszy oczy, trzynastolatka}

_{znów wystawiła palec w stronę drzwi,}

_{tym razem jeszcze bardziej stanowczo.}

_{Nie zamierzała ustąpić. Po chwili}

_{Nicole podniosła ręce w górę w geście}

_poddania.

_{Ruszyły w stronę drzwi, ale niemal}

_{natychmiast Nicole odwróciła się do}

_{Allie, popychając ją do tyłu i nakazując}

_gestem

_pozostanie

_na

_miejscu.

_{Dziewczyna nie mogła w to uwierzyć.}

_{Przebyła tak daleką drogę tylko po to,}

_{żeby niczego nie zobaczyć?}

_{– Proszę… – błagała bezgłośnie.}

_{Na Nicole nie zrobiło to wrażenia}

_{i ponownie wskazała na ziemię. Chociaż}

_{mięśnie Allie były napięte, by walczyć,}

_{gotowe, żeby złapać mordercę Jo, jeśli}

_{tam był, i zrobić mu krzywdę, nie było}

_{szans, aby Francuzka wpuściła ją do}

_{środka. W porządku, niech sobie idą}

_{jako pierwsze. Jakoś się za nimi}

_{prześliźnie.}

_{Zrezygnowała}

_z

_konfrontacji

_{i pojednawczo skinęła głową. Zoe, która}

_{na pewno dałaby się przekonać,}

_{spojrzała na nią współczująco, po czym}

_{przykleiła się do framugi i czekała na}

_{Nicole, która dołączyła sekundę później.}

_{Starsza z dziewczyn wskazała coś,}

_{czego Allie nie mogła dostrzec, i obie}

_{zniknęły. Kiedy tylko znalazły się poza}

_{zasięgiem jej wzroku, pobiegła do drzwi}

_{i schowała się w cieniu. Gdyby}

_{ktokolwiek chciał przez nie uciec,}

_{dopadnie go, zanim ten ktoś zrozumie, co}

_{się dzieje.}

_{Stała nieruchomo i wpatrywała się}

_{bez mrugania w drzwi, ignorując łzy}

_{napływające do oczu. Nasłuchiwała}

_{krzyków lub płaczów, ale słyszała tylko}

_{szum strumienia dochodzący z oddali}

_{i miarowe bicie własnego serca.}

_{Kiedy już myślała, że zwariuje, nie}

_{wiedząc, co się dzieje, w drzwiach}

_{stanęła Zoe. Światło świec za nią było}

_{tak silne, że przez chwilę wyglądała,}

_{jakby paliły jej się włosy. Bez słowa}

_{przywołała Allie do siebie.}

_{W środku było gorąco i duszno.}

_Pachniało

_dymem

_i

_rozgrzanym

_woskiem.

_Ich

_kroki

_wywołały

_{poruszenie powietrza, które zakołysało}

_{płomieniami świec. Obrazy wiszące na}

_{szarych kamiennych ścianach zdawały}

_{się ożywać w ich blasku. Allie}

_{zrozumiała, że komuś bardzo zależało,}

_{żeby to zobaczyły.}

_{Na jednej ze ścian olbrzymi,}

_{czerwony diabeł wpychał cierpiące}

_{dusze do piekła, podczas gdy zbawieni}

_{wspinali się po drabinie do nieba. Ale}

_{skoro mieli zostać ocaleni, to dlaczego}

_{wyglądali na przestraszonych? Gdzie}

_indziej

_smok

_wzlatywał

_w

_górę

_{w pogoni za gołębiem, który znajdował}

_{się poza zasięgiem jego pazurów. Farba}

_{zawsze wydawała się stara i poszarzała,}

_{ale w świetle świec czerwone smocze}

_{łuski błyszczały jak żywe.}

_{Zoe i Nicole nie zwracały na to}

_{uwagi. Przyglądały się wiszącemu na}

_innej

_ścianie

_obrazowi

_{przedstawiającemu}

_drzewo,

_bardzo

_{podobne do cisu rosnącego przy ścianie}

_{kościoła. Jego malowana wersja pełna}

_{była kolorowych owoców i ptaków,}

_{a splecione korzenie układały się}

_{w napis: „Drzewo Życia”. To był}

_{ulubiony obraz Allie w tym pełnym}

_{ozdób kościele. I pod nim stały świece.}

_Kiedy

_Allie

_podeszła

_bliżej,

_{zobaczyła coś dziwnego.}

_{– Co to jest? – szepnęła.}

_{– Kartka. – Nicole wciąż nie}

_{odrywała oczu od malowidła. Podniosła}

_{powoli rękę i wskazała na pień drzewa.}

_{Allie dopiero wtedy dostrzegła}

_złożony

_kawałek

_papieru,

_{przygwożdżony}

_do

_ściany

_nożem

_{myśliwskim, i ogarnęła ją wściekłość.}

_{Kto mógłby zrobić coś podobnego? Jak}

_{można zniszczyć obraz, który przetrwał}

_{niemal tysiąc lat? Problem w tym, że}

_{dokładnie wiedziała, kto mógłby to}

_zrobić.

_{Idąc wolno jak we śnie, weszła}

_{pomiędzy stojące w półkolu świece. Zoe}

_i

_Nicole

_szepnęły

_{ostrzegawczo,}

_{prosząc, żeby się zatrzymała. Szła dalej,}

_przyciągana

_jakimś

_{niewidzialnym}

_magnesem.

_{Na papierze widać było tylko jedno}

_{słowo, wypisane równym pochyłym}

_{pismem: Allie.}

₁₂

_{Bez wahania ujęła zimną, zdobioną}

_{rękojeść sztyletu. Szarpnęła, wyrywając}

_{nóż ze starego kamienia. Złapała}

_{spadający list. Jedwabisty w dotyku,}

_{ciężki papier rozłożył się w jej ręku jak}

_{materiał. Zaczęła czytać.}

_{Droga Allie,}

_{przepraszam Cię za użycie}

_tak

_radykalnych

_środków

_komunikacji,

_ale

_musiałem

_{przyciągnąć}

_Twoją

_uwagę.

_{Wierzę, że mi się udało.}

_{Wybrałaś w tej wojnie}

_{niewłaściwą stronę, Allie. Tym}

_{niemniej pewnie zdziwi Cię fakt,}

_{że Cię za to nie winię. Lepiej niż}

_{ktokolwiek inny wiem, jak}

_{przekonująco Isabelle potrafi}

_udawać

_miłość,

_jak

_{uwodzicielska może okazać się}

_{Lucinda, jak silne są więzi}

_{rodzinne, które nas pętają. Ale}

_{oni wszyscy Cię okłamują, Allie.}

_Na

_razie

_mnie

_{rozczarowujesz.}

_Będziesz

_{musiała ponieść konsekwencje.}

_{Przykro mi to mówić, ale mogą}

_{być bardzo surowe.}

_{Jednak sytuacja, w jakiej się}

_{znaleźliśmy, może się zmienić.}

_{Jeśli zrozumiesz, że zachowałaś}

_{się niewłaściwie, i zmienisz}

_{zdanie, przyjmę Cię do swojej}

_organizacji,

_tak

_samo

_jak

_wcześniej

_przyjąłem

_{Christophera.}

_Wszystko

_się

_{skończy. Będziesz mogła zająć}

_{należne Ci honorowe miejsce.}

_Zasługujesz

_na

_to,

_Allie.

_{Zasługujesz również, by poznać}

_{prawdę. Tylko ja jestem gotów}

_{Ci ją pokazać.}

_{Musisz jedynie do mnie}

_{przyjść. Stale Cię obserwuję.}

_Zacznij

_mnie

_szukać,

_{a natychmiast się pojawię.}

_{Ze mną wreszcie będziesz}

_bezpieczna.

_Nathaniel

_{– Co tam jest napisane? Allie?}

_{Wszystko w porządku? – Nicole weszła}

_{między płonące świece.}

_{Dopiero teraz Allie zdała sobie}

_{sprawę, że jej twarz była mokra od łez}

_{wściekłości, chociaż nie przypominała}

_{sobie, żeby płakała.}

_{Francuzka spokojnie sięgnęła po}

_kartkę.

_{– Mogę zobaczyć?}

_Odrętwiała

_dziewczyna

_skinęła

_{głową. Patrzyła, jak koleżanka szybko}

_przebiega

_wzrokiem

_po

_tekście,

_zaciskając

_usta.

_Kiedy

_skończyła,

_{wyrzuciła z siebie szereg francuskich}

_{przekleństw, zapewne dużo gorszych niż}

_{te, które Allie słyszała w wykonaniu}

_Sylvaina.

_{– Ten facet to jakiś świr. Dobrze się}

_{czujesz? – Nicole objęła ją opiekuńczo,}

_{nie czekając na odpowiedź. – Zoe}

_{pobiegła po pomoc.}

_{– Chciałam tylko go złapać. – Allie}

_{ścisnęła rękojeść noża tak mocno, aż}

_{pobielały jej knykcie. – Dlaczego nie}

_{mogę go złapać?}

_{Kilka minut później na cmentarzu}

_zrobiło

_się

_gwarno

_jak

_w

_ulu.

_{Ochroniarze, nauczyciele i uczniowie}

_Nocnej

_Szkoły

_biegali

_między

_{nagrobkami, rozstawiając lampy na}

_{baterie i wykrzykując rozkazy. Co}

_{chwilę ktoś wchodził i wychodził ze}

_{środka kaplicy.}

_Trzy

_dziewczyny

_stały

_{w ciemnościach w pobliżu muru}

_{cmentarza. Nikt z nimi nie rozmawiał od}

_{chwili, gdy Raj łagodnie wyjął nóż}

_{i kartkę z zaciśniętych palców Allie}

_{i wypchnął je z budynku.}

_{– Zostańcie tutaj. – To wszystko, co}

_powiedział,

_zanim

_zniknął

_{w ciemnościach.}

_Allie

_nie

_opierała

_się

_przed

_{zabraniem listu. Zdążyła już przeczytać}

_zapisaną

_eleganckim,

_kanciastym

_{charakterem pisma wiadomość tyle razy,}

_{by zapamiętać wszystkie pogróżki.}

_{Zagotowała się z wściekłości, myśląc}

_{o jego ostatnich słowach.}

_{„Musisz przyjść do mnie…”}

_{– Jeszcze czego, ty ciulu – mruknęła}

_{głośno. Stojąca tuż obok Zoe zmierzyła}

_ją

_pytającym

_spojrzeniem.

_–

_{Przepraszam. Nie mówiłam do ciebie –}

_{wyjaśniła Allie, bluzgając w myślach na}

_{Nathaniela. Z ledwo skrywaną irytacją}

_{zerknęła na zegarek. Było po północy.}

_{Ochroniarze i uczniowie Nocnej Szkoły}

_{zajmowali się swoimi zadaniami. Ona}

_{też chciała coś robić. – Jak sądzicie,}

_{długo będą nas tu jeszcze trzymać?}

_{– Nie wiem, ale żałuję, że nie}

_możemy

_pomóc.

_–

_Nos

_Zoe

_{poczerwieniał z zimna. Dziewczyna}

_{z niecierpliwością przeskakiwała z nogi}

_{na nogę. – Nie wiem, na co tu czekamy.}

_{– Żeby mogli z nami porozmawiać. –}

_Nicole

_nie

_spuszczała

_oka

_ze

_{strażników. – Zabezpieczają teren,}

_{a kiedy skończą, zaczną zadawać}

_{pytania. Standardowa procedura.}

_{Ochroniarze Raja najwyraźniej jakoś}

_{się ze sobą porozumiewali. Allie nie}

_{widziała mikrofonów, ale zgadywała, że}

_{muszą mieć jakiś sprzęt do komunikacji.}

_{To była niespodzianka – w szkole}

_{obowiązywał}

_całkowity

_zakaz

_{korzystania z nowoczesnych technologii.}

_{W tym samym momencie ktoś zapalił}

_{światła i cmentarz zatonął w upiornym,}

_{białoniebieskim oślepiającym blasku.}

_{Allie zmrużyła oczy i zrobiła daszek}

_{z dłoni. W mgle i poświacie widziała}

_{tylko cienie, ale zbliżały się do nich}

_{dwie osoby.}

_{Raj Patel i Zelazny.}

_{– Musimy zabrać was w bezpieczne}

_miejsce

_–

_oznajmił

_na

_wstępie

_{historyk. – Chcemy, żebyście poczekały}

_{w szkole, aż zakończymy poszukiwania.}

_–

_Żadne

_miejsce

_nie

_jest

_{bezpieczne. – Allie spojrzała na niego}

_{z goryczą.}

_Zanim

_zdążył

_{odpowiedzieć,}

_{z ciemności wyłoniły się kolejne trzy}

_{cienie. Podeszły na tyle blisko, że Allie}

_{zdołała rozróżnić rysy twarzy. Dwójka}

_{ochroniarzy Patela: Peter i Karen.}

_{Trzecią osobą był Carter.}

_{– Zabiorą was do szkoły i zostaną}

_{z wami, dopóki nie wrócimy. – Ciemne}

_{oczy ojca Rachel świdrowały Allie}

_{stalowym spojrzeniem. – Nie zamierzam}

_ryzykować.

_{Ruszyli natychmiast, zostawiając za}

_{sobą cmentarz, jasne światła i tłum}

_{ochroniarzy. Allie poczuła na karku}

_{zimny pot. Las był zbyt ciemny. Zbyt}

_cichy.

_{Ich eskorta przemieszczała się}

_{szybko. Allie znalazła się pomiędzy}

_strażnikami

_w

_środku

_formacji

_ochronnej.

_Pokonywali

_ścieżkę

_{miarowym tempem. Nikt się nie}

_{odzywał. Biegli równo w kompletnej}

_ciszy.

_{Czuła się wyczerpana. Jej ciało było}

_{ociężałe, a kończyny ciągnęły ją ku}

_{ziemi. Allie wydawało się, że z każdym}

_{krokiem zużywa resztę energii, jaka jej}

_{jeszcze została. A potem musiała zrobić}

_{kolejny. Stłuczone kolano przeszywał}

_ból

_jak

_po

_dźgnięciu

_nożem.

_{Przyjmowała to z ponurą rezygnacją.}

_{Fizyczne cierpienie pomagało jej skupić}

_{się na tym, co ważne. I pogłębiało}

_{wściekłość.}

_{Nicole i Zoe biegły koło niej. Carter}

_{trzymał się w pobliżu Francuzki. Allie}

_{spojrzała na niego kątem oka, ale patrzył}

_{prosto przed siebie, uważny i spięty.}

_{Przebiegli las w czasie o połowę}

_krótszym

_niż

_normalnie.

_Kiedy

_{przemierzali trawnik, budynek szkoły}

_{górował nad nimi jak forteca. Na}

_{wyższych piętrach okna sypialni były}

_{ciemne, ale światło wylewało się przez}

_{otwarte frontowe drzwi, podświetlając}

_{od tyłu Isabelle, która czekała na}

_{szczycie schodów. Jej złotobrązowe}

_{włosy spływały na plecy w lśniących}

_falach.

_Na

_ramionach

_udrapowała

_{szeroki, biały płaszcz, który nadawał jej}

_{wygląd bogini.}

_{Spojrzała na Allie z poważnym}

_{wyrazem twarzy i oparła ręce na jej}

_ramionach.

_{– Nic ci się nie stało?}

_{Dziewczyna pokręciła głową.}

_{– Nie.}

_{– Dzięki Bogu. – Isabelle odwróciła}

_{się, spoglądając na jej towarzyszki. –}

_Proszę,

_idźcie

_do

_świetlicy

_i

_poczekajcie

_na

_mnie.

_Kazałam

_{przygotować dla was kanapki i herbatę,}

_{musicie być okropnie zmarznięte. –}

_{Odwróciła się do Cartera. – Możemy}

_{porozmawiać?}

_Zeszli

_ze

_schodów,

_pogrążeni

_w

_poufałej

_rozmowie.

_Allie

_{zastanawiała się, czego mogła dotyczyć.}

_{– Chodź. Powinnaś być w środku. –}

_{Zoe złapała ją za rękę i wciągnęła do}

_{głównego holu, gdzie czekała Nicole.}

_{Zazwyczaj o tej porze żyrandole}

_{były przygaszone, ale teraz świeciły}

_{z pełną mocą. Sprawiały, że puste}

_{pomieszczenie wyglądało odświętnie,}

_{jakby miała się tu odbyć impreza, na}

_{którą nikt nie przyszedł.}

_{Wciąż towarzyszyli im ochroniarze –}

_{Karen daleko przed nimi, a Peter z tyłu.}

_{Kiedy dotarli do świetlicy, stanęli po}

_{obu stronach drzwi, przepuszczając}

_{dziewczyny przodem i wchodząc za}

_nimi.

_{Po mrozie panującym na zewnątrz}

_{głębokie, skórzane kanapy i orientalne}

_dywany

_wydawały

_się

_bardzo

_{zachęcające. Ogień trzaskał wesoło}

_{w dużym kominku, a obok niego stała}

_taca

_z

_herbatą,

_kanapkami

_{i ciasteczkami. Nicole i Zoe nie}

_{potrzebowały dodatkowego zaproszenia.}

_{Od razu rozsiadły się przy ogniu.}

_{– Znacznie lepiej – stwierdziła}

_{Nicole, wyciągając nogi w stronę}

_płomieni.

_{Allie zatrzymała się przy drzwiach,}

_{patrząc tępo dookoła. Wszystko to było}

_{zbyt zwyczajne, zupełnie jakby wróciły}

_{z miłej popołudniowej wyprawy na}

_{łyżwy albo na zakupy. To nie miało}

_{sensu. Przecież za drzwiami byli}

_ochroniarze.

_Zaczynała

_wierzyć,

_że

_gdyby

_{Nathaniel tylko tego chciał, mógłby}

_{przejść koło nich niezauważony.}

_{Była tak pogrążona w myślach, że}

_{nie usłyszała, kiedy nadszedł Carter.}

_{– Wszystko w porządku?}

_{Westchnęła, słysząc niski głos,}

_{i spojrzała w jego stronę. Przyglądał się}

_{Allie z troską. Nagle powróciło do niej}

_{gorzkie wspomnienie z sali treningowej,}

_{gdy w ogóle nie przyszedł się z nią}

_{przywitać. Wyglądało na to, że mogą się}

_{przyjaźnić i ze sobą rozmawiać tylko}

_{wtedy, gdy w pobliżu nie ma Jules.}

_{– Tak – skłamała.}

_{– Raj powiedział mi o liście… –}

_{Potrząsnął głową, nie wiedząc, jak to}

_{skomentować. – Na pewno dobrze się}

_czujesz?

_{– Nie. Wcale nie – przyznała}

_{z wahaniem. – Jestem przerażona i nic}

_{z tego nie rozumiem. Nienawidzę się za}

_to,

_że

_nie

_złapałam

_Nathaniela,

_{i nienawidzę Raja, ponieważ on też go}

_{nie złapał i… po prostu się boję. Tego,}

_{co się teraz stanie. – Zakryła usta dłonią,}

_{jakby chciała zmusić się do milczenia. –}

_{Przepraszam. Chyba mi odbija.}

_{Carter zaprzeczył.}

_{– Wcale nie. Całemu światu odbija.}

_{To nie nasza wina. My się do tego nie}

_{przyczyniliśmy.}

_Dostaliśmy

_go

_{w spadku.}

_{Wpatrywała się w znajome, ciemne}

_{oczy i poczuła bolesne ukłucie w sercu.}

_{Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo}

_tęskniła

_za

_jego

_spokojem

_{i racjonalnością. Tak świetnie ją}

_rozumiał.

_Potrafił

_uspokoić,

_kiedy

_{traciła dystans. Wciąż tak na nią działał.}

_{Jej usta zadrżały i uśmiechnęła się}

_niepewnie.

_{– Myślę, że świat jest w niezłych}

_{tarapatach, jeśli to my mamy być}

_normalni.

_{– To się musi skończyć katastrofą –}

_{potwierdził.}

_Allie

_przestała

_się

_nad

_tym

_{zastanawiać, słysząc dźwięk kroków}

_{dochodzących}

_z

_holu,

_a

_chwila

_{wyparowała niczym ciepły oddech na}

_{mroźnym powietrzu. Do pokoju weszli}

_{Zelazny, Raj i Isabelle. Na widok ich}

_{posępnych min Allie poczuła ściskanie}

_{w żołądku.}

_{Dyrektorka zwróciła się w jej}

_stronę,

_wskazując

_pozostałym

_{uczennicom, żeby zostały na miejscach.}

_{– Allie – powiedziała. – Proszę,}

_{chodź z nami.}

₁₃

_{– W tym liście nie ma niczego}

_{nowego – rzucił lekceważąco Zelazny.}

_{– Nie zgadzam się – Raj mówił}

_{cicho, ale z przekonaniem. – Musisz}

_{spojrzeć głębiej i zrozumieć, co on}

_{naprawdę chce powiedzieć. Sądzę, że to}

_{jest ważne.}

_{Tłoczyli się w niewielkim gabinecie}

_{dyrektorki. Isabelle siedziała przy}

_{biurku, a Raj i Allie zajęli miejsca na}

_{krzesłach. Zelazny skrzyżował ręce na}

_piersi

_i

_oparł

_się

_o

_drzwi.

_{W pokoju było gorąco i duszno,}

_{w powietrzu unosiła się lekka woń potu.}

_–

_Nie

_jestem

_pewna,

_czy

_{rozumiem. – Isabelle zmarszczyła brwi.}

_{Z rozpuszczonymi ciemnoblond włosami}

_{przypominała raczej uczennicę niż}

_{dyrektorkę. Ale wciąż mówiła w sposób}

_{nieznoszący sprzeciwu. Była zła.}

_{– List zaadresowano do Allie, ale to}

_{my mieliśmy go przeczytać. Nathaniel}

_{informuje o swoim kolejnym ruchu –}

_{wyjaśnił Raj. – Nie prosi Allie, żeby do}

_{niego przyszła. Prosi nas, żebyśmy mu ją}

_wysłali.

_{Zapadła cisza.}

_Allie

_poczuła

_lodowaty

_pot

_{spływający wzdłuż kręgosłupa. Teraz,}

_{kiedy Patel powiedział to na głos,}

_{prawdziwa treść wiadomości wydawała}

_{się taka oczywista. Nathaniel pokazywał}

_{Isabelle, jak może wybrnąć z sytuacji.}

_{Prosił, żeby zdradziła Allie i Lucindę.}

_{Dawał jej ostatnią szansę.}

_Dyrektorka

_westchnęła

_{z niecierpliwością.}

_{– Jeśli tak, to stracił niepotrzebnie}

_czas.

_{Allie uznała, że te buńczuczne słowa}

_{nic nie znaczą. Co innego mogła}

_{powiedzieć, kiedy wszyscy przed nią}

_siedzieli?

_{Isabelle spojrzała na Raja.}

_{– Możemy porozmawiać później}

_{o życzeniach Nathaniela. W tej chwili}

_{najbardziej interesuje mnie, jak mogło}

_{do tego dojść. Dlaczego kaplica nie była}

_{zabezpieczona? Dlaczego ochroniarze}

_{nie odkryli, co się stało, zanim znaleźli}

_{się tam moi uczniowie? To poważne}

_zaniedbanie.

_{Jej ton był złowrogi i Patel popatrzył}

_{na nią ostrzegawczo.}

_{– Nic nie wskazuje na to, że coś}

_{przegapiliśmy.}

_{– Co to ma znaczyć? – warknął}

_{Zelazny. – Przecież ktoś był w kaplicy.}

_{Raj skupił wzrok na pobladłej}

_{twarzy Isabelle. Allie wiedziała, co}

_{miał na myśli, zanim zdążył otworzyć}

_usta.

_{– Wygląda na to, że nikt nie wdarł}

_{się na nasz teren. List mógł zostać}

_{przyniesiony do szkoły, albo nawet}

_{przyszedł pocztą. Ale scena w kaplicy}

_{została zaaranżowana przez kogoś stąd.}

_{To wewnętrzna robota.}

_{Isabelle uderzyła dłońmi w blat}

_{biurka. Wszyscy popatrzyli na nią ze}

_zdumieniem.

_Allie

_widziała,

_że

_{dyrektorka walczy ze sobą, żeby nie}

_wybuchnąć

_gniewem.

_Kiedy

_się

_{odezwała, w jej głosie pojawiła się}

_frustracja.

_{– Dlaczego nie możemy znaleźć tej}

_{osoby, Raj? Jak to możliwe, że wciąż}

_{nam się wymyka? Co przegapiliśmy?}

_{Patel po prostu potrząsnął głową.}

_{Podałby jej odpowiedź, gdyby ją tylko}

_{znał. Co mógł powiedzieć?}

_{– August? – Isabelle odwróciła się}

_{do Zelaznego, ale on jedynie zacisnął}

_{usta i podniósł w górę ręce.}

_{Dyrektorka potarła zmęczone oczy}

_{i zwróciła się do Allie.}

_{– Czy jest coś, czego nam nie}

_{powiedziałaś? Cokolwiek?}

_Dziewczyna

_wahała

_się

_przez

_chwilę.

_{– Allie. – Isabelle intensywnie się}

_{w nią wpatrywała. – Cokolwiek to jest,}

_{nie bój się. Możesz nam powiedzieć.}

_{Nie chcę, żebyś zatrzymała dla siebie}

_{coś, co może okazać się istotne.}

_{– Po prostu… pomyślałam… –}

_{Czuła się jak zdrajczyni, ale nie}

_{przestała mówić. – Wydawało mi się, że}

_{coś zobaczyłam. Pewnie nic takiego. Ale}

_{powinniście wiedzieć.}

_{W pokoju zapadła martwa cisza.}

_{Trójka dorosłych nie odrywała od niej}

_{wzroku. Pierwszy odezwał się Raj.}

_{– Wydawało ci się, że co widziałaś?}

_{Ciężar ich spojrzeń sprawił, że się}

_{zdenerwowała i zaczęła owijać brzeg}

_{sweterka tak mocno, aż zabolał ją palec.}

_{– To była tylko… Eloise.}

_–

_Nie

_rozumiem.

_–

_Isabelle

_{zamarła. – Co zrobiła Eloise?}

_Isabelle

_i

_{bibliotekarka}

_były

_{przyjaciółkami – z pewnością dlatego}

_{miała klucz. To był okropny błąd. Allie}

_{poczuła gorącą falę paniki. Nie miała}

_{żadnych dowodów. Nie mogła po prostu}

_{oskarżać ludzi o morderstwo.}

_{Ale sprawy zaszły za daleko.}

_{Musiała to wyjaśnić.}

_{– Szukałam cię po lekcjach –}

_{zwróciła się do dyrektorki. – Byłaś}

_{w Londynie, ale ja tego nie wiedziałam,}

_{więc czekałam pod twoim gabinetem}

_{całe wieki. Wtedy… Eloise tam była…}

_{Chyba… Cały czas. Ale nie otwierała}

_{drzwi. Zobaczyłam ją, jak wychodziła.}

_{Pewnie to… nic takiego. Ale kiedy mnie}

_{zauważyła, zachowywała się dziwnie:}

_{była cała spocona i wyglądała na…}

_{przestraszoną. Miała klucz. – Allie}

_{spojrzała z nadzieją na Isabelle. – Była}

_{w gabinecie i coś tu robiła…}

_{Isabelle i Raj popatrzyli na siebie}

_{znacząco. Dyrektorka wyglądała, jakby}

_{z jej twarzy odpłynęła cała krew.}

_–

_Istnieje

_wiele

_możliwych

_{wyjaśnień…}

_–

_ostrożnie

_zaczęła

_Isabelle.

_{– Oczywiście. I Eloise może nam}

_{o nich opowiedzieć. – Głos Raja był}

_{niski i jedwabisty, jak mruczenie kota,}

_{który zobaczył ptaka lądującego tuż}

_{przed nim.}

_{Allie się tego nie spodziewała.}

_{Poczuła na plecach gęsią skórkę.}

_{Co ona najlepszego zrobiła?}

_Przez

_dłuższy

_czas

_dyrektorka

_{wytrzymywała}

_spojrzenie

_Raja,

_{próbując podjąć decyzję. W końcu}

_{skinęła głową.}

_{Ochroniarz skoczył na równe nogi}

_{i błyskawicznie opuścił gabinet. Zelazny}

_{poszedł za nim. Kiedy zniknęli, Isabelle}

_{wbiła wzrok w zamknięte drzwi. Zaległa}

_{ciężka cisza. Allie zastanawiała się, co}

_powiedzieć,

_lecz

_dyrektorka

_{najwyraźniej}

_zapomniała

_o

_jej

_obecności.

_{– Może ja też powinnam…}

_{Podniosła się z krzesła, ale Isabelle}

_{wskazała jej gestem, żeby została. Nos}

_{miała czerwony, jakby próbowała}

_{powstrzymać łzy.}

_{Allie wstrząsały dreszcze. To była}

_{jej wina, bo zdradziła im, co widziała.}

_{Pluła sobie teraz w brodę, że w ogóle}

_była

_świadkiem

_tamtej

_sytuacji.

_{Dlaczego nikt inny nie stał wtedy pod}

_{drzwiami gabinetu?}

_{– Na pewno będzie miała jakieś}

_{wytłumaczenie – spróbowała pocieszyć}

_dyrektorkę.

_{W złotobrązowych oczach Isabelle}

_{błysnął ból.}

_{– Znam Eloise od dziecka. Nie}

_{wierzę, że mogłaby być kretem. – Głos}

_jej

_drżał,

_ale

_powtórzyła

_{z determinacją: – Nie mogę w to}

_{uwierzyć. Musi być coś jeszcze, Allie.}

_{Coś przegapiliśmy. – Złapała kawałek}

_{papieru i długopis. Kiedy ponownie}

_{podniosła wzrok, miała zdecydowany}

_{wyraz twarzy. – Zastanówmy się nad}

_{wszystkim jeszcze raz. Od początku.}

_{Kiedy Allie wreszcie znalazła się}

_{w łóżku, za oknem świtało. Była}

_{kompletnie wykończona – nogi miała jak}

_{z betonu, zaczerwienione oczy, a pod}

_{powiekami piasek. Ale nie mogła}

_zasnąć.

_{Rozmawiały godzinami, analizując}

_{najdrobniejsze szczegóły wszystkiego,}

_{co Allie zobaczyła lub usłyszała.}

_{Isabelle przeglądała swój pamiętnik,}

_{notatki i rozkład zajęć, żeby sprawdzić,}

_{czym zajmowała się Eloise, i próbując}

_{udowodnić, że nie mogła tego zrobić.}

_{Nawet tego wieczora Eloise była na}

_{treningu Nocnej Szkoły. Ale potem}

_{uczniowie wyszli sami. Czy miała}

_{wystarczająco dużo czasu, żeby zdążyć}

_{przed nimi do kaplicy? A może ktoś jej}

_pomagał?

_{Allie pamiętała, że bibliotekarka}

_{przywołała ją do siebie, zanim poszła}

_{biegać z Nicole i Zoe. W jej głowie}

_{pojawiła się przerażająca myśl, że}

_{Eloise próbowała ją zatrzymać, żeby}

_{dać komuś więcej czasu.}

_Wydawało

_się

_to

_niemożliwe.

_{Kobieta była taka miła. Nie mogła chyba}

_pomagać

_komuś,

_kto

_zabił

_dwie

_uczennice?

_{Próbując bezskutecznie powstrzymać}

_{kołowrót myśli, Allie przykryła głowę}

_poduszką.

_{Jednak w pamięci wciąż miała}

_{scenę, gdy Eloise odkryła, w jakich jest}

_{kłopotach. Kiedy wróciła do szkoły,}

_{Isabelle poszła po nią, nakazując Allie,}

_{by zaczekała w biurze. Zostawiła jednak}

_{otwarte drzwi, dzięki czemu dziewczyna}

_{usłyszała wesoły głos bibliotekarki,}

_mówiącej:

_„Dostałam

_twoją

_{wiadomość. Co tam?”.}

_{Potem odezwał się Raj, lecz Allie}

_nie

_zrozumiała,

_co

_powiedział.

_{Cokolwiek to było, Eloise musiała się}

_{zdenerwować. W jej głosie pojawiła się}

_panika.

_{– Co? Nie! To idiotyczne. – I po}

_{chwili: – Isabelle, proszę! Nie pozwól}

_{im na to.}

_Allie

_podbiegła

_do

_drzwi

_{i zobaczyła, że bibliotekarka jest}

_{wyprowadzana jak więzień. Zelazny}

_{szedł po jednej jej stronie, a Raj po}

_{drugiej. Na ten widok wywróciło jej się}

_{w żołądku. Dokładnie wiedziała, jak}

_{musiała się czuć Eloise.}

_Porzuciła

_myśl

_o

_spaniu

_{i wyskoczyła spod kołdry. Wspięła się}

_{na biurko i otwarła okno. Zamknęła oczy}

_{i pozwoliła, żeby owiało ją chłodne,}

_{świeże powietrze. Gdyby tylko mogła}

_{o tym z kimś porozmawiać. W zeszłym}

_{semestrze wyszłaby teraz na zewnątrz}

_{i pobiegła do części budynku, w której}

_{spali chłopcy, żeby wśliznąć się do}

_{pokoju Cartera i o wszystkim mu}

_{opowiedzieć.}

_{Spojrzała z tęsknotą na solidny}

_{gzyms pod framugą okna. Potrząsnęła}

_{głową i odwróciła się. Te czasy już}

_minęły.

_{Ale z kim miała w takim razie}

_{porozmawiać? Rachel nie należała do}

_{Nocnej Szkoły, więc nie mogła jej tego}

_{wyjawić. Zoe miała tylko trzynaście lat}

_i

_chociaż

_była

_niesamowicie

_{inteligentna, to wciąż dziecko.}

_{Zaczęła marznąć, więc zamknęła}

_okno.

_W

_tym

_samym

_momencie

_{usłyszała, że ktoś lekko stuka do jej}

_{drzwi. Zmarszczyła brwi, patrząc na}

_{stojący obok budzik. Było wpół do}

_{piątej nad ranem. Kto to może być, o tej}

_godzinie?

_{Otwarła drzwi, za którymi stała}

_{Nicole. W granatowej piżamie i grubym,}

_{białym szlafroku nie była już taka}

_{perfekcyjna – miała potargane włosy}

_i

_nie

_nałożyła

_makijażu.

_Allie

_{zauważyła, że na jednym policzku}

_Francuzki

_pojawiło

_się

_skupisko

_{drobniutkich pryszczy. Czyli pod tą}

_{fasadą doskonałości Nicole też była}

_{człowiekiem.}

_–

_Przepraszam

_–

_powiedziała

_{dziewczyna, szczęśliwie nieświadoma}

_{intensywnej obserwacji, jakiej właśnie}

_{została poddana. – Nie mogłam spać.}

_{Myślałam, że może też jeszcze się nie}

_{położyłaś.}

_{– Dokładnie tak. – Allie zrobiła krok}

_{do tyłu i wpuściła koleżankę. – Cieszę}

_{się, że nie jestem sama.}

_{– Cóż. To była dziwna noc – zakpiła}

_{Francuzka. Bez pytania usiadła na łóżku,}

_{wzięła leżący na nim koc i owinęła}

_{sobie nogi. – U ciebie jest zimniej niż}

_{u mnie – zauważyła.}

_Allie

_podziwiała

_jej

_pewność

_{siebie. Wydawało się, że Nicole}

_przejmuje

_kontrolę

_nad

_sytuacją

_{niezależnie od tego, gdzie się znajduje}

_{i co robi.}

_{Allie weszła z powrotem do łóżka}

_{i przykryła się kołdrą. W pokoju}

_{faktycznie było chłodno.}

_{– Kiedy poszłaś, Zelazny i Jerry}

_{Cole przyszli z nami porozmawiać –}

_{zaczęła cicho Nicole. – Zadawali}

_mnóstwo

_pytań,

_ale

_nie

_chcieli

_{powiedzieć, gdzie jesteś. To było takie}

_{głupie. Jakbyśmy znów grali w gry}

_{wojenne, wiesz?}

_{Skinęła głową. Nienawidziła chwil,}

_{kiedy coś szło nie tak i nauczyciele}

_{zaczynali się zachowywać jak Służba}

_{Bezpieczeństwa.}

_{– Czy oni… mówili coś o Eloise? –}

_{Allie spytała z wahaniem.}

_{– Zadawali mnóstwo pytań. Czy ona}

_{ma kłopoty? Bardzo mnie to zdziwiło. –}

_{Nicole delikatnie zmarszczyła czoło,}

_{obrzucając ją uważnym spojrzeniem.}

_{Allie przez chwilę milczała, nie}

_{wiedząc, ile może zdradzić. Ale jako}

_starsza

_uczennica

_Nocnej

_Szkoły

_{Francuzka na pewno wkrótce się}

_{o wszystkim dowie.}

_{– Myślą, że może być szpiegiem}

_Nathaniela.

_{Powiedziała to szeptem, ale jej}

_{słowa zahuczały jak dzwon.}

_{W pierwszej chwili Nicole była zbyt}

_{zszokowana, by zareagować. Potem}

_{westchnęła z przerażeniem.}

_{– O nie, to przecież głupie –}

_{mruknęła coś ze złością po francusku. –}

_{Dlaczego oni tak myślą? Nie rozumiem.}

_–

_To

_moja

_wina.

_–

_Allie

_{zaczerwieniła się i opuściła wzrok. –}

_{Ja… Zobaczyłam coś i im o tym}

_{opowiedziałam. I oszaleli.}

_{Ku jej zdumieniu Nicole przyjęła to}

_{zadziwiająco spokojnie.}

_{– Co widziałaś?}

_{Allie opowiedziała jej o biurze}

_Isabelle,

_Eloise

_i

_kluczu.

_Kiedy

_skończyła,

_dziewczyna

_zmarszczyła

_brwi.

_{– To dziwne. Nie rozumiem,}

_{dlaczego… – Spojrzała na Allie. – Czy}

_{Isabelle mówiła, że nie powinno jej tam}

_być?

_{Allie przytaknęła ze smutkiem.}

_{– Och, nie. – Dziewczyna oparła się}

_{z powrotem o ścianę. – To okropne. To}

_{nie może być ona. Nie chcę, żeby to była}

_Eloise.

_{– Ja też tak pomyślałam, ale}

_{potem… nie wiem. Kiepsko to wygląda.}

_{– Poczekaj. – Nicole wyprostowała}

_{się i zaczęła w zamyśleniu stukać}

_{bladoróżowym}

_paznokciem

_{w podbródek. – Przemyślmy to.}

_{– Musimy? – Allie schowała twarz}

_{w dłoniach i jęknęła. – Całymi}

_godzinami

_rozmawiałam

_o

_tym

_{z Isabelle. Nie wymyśliłyśmy nic, co}

_{pomogłoby Eloise.}

_{Ale Francuzka nie dała się odwieść}

_{od tego tematu.}

_{– Mam pomysł. Mówiłaś, że była}

_spocona?

_I

_wydawała

_się

_{zdenerwowana?}

_{Allie potaknęła.}

_Nicole

_przez

_chwilę

_się

_{zastanawiała, po czym rzuciła:}

_{– A włosy miała… jak to się mówi}

_{po angielsku… zmierzwione? Jak po}

_{wyjściu z łóżka?}

_–

_Chyba

_tak.

_–

_Wzruszyła

_{ramionami, nie wiedząc, w czym może}

_{to pomóc.}

_{– Widziałaś, żeby ktokolwiek inny}

_{wychodził z biura? Jacyś nauczyciele?}

_Allie

_pokręciła

_głową,

_{zaciekawiona.}

_{– Nie. Ale odeszłam zaraz potem.}

_{– Hm… – Nicole oparła podbródek}

_{na dłoni, patrząc przed siebie. – Mogło}

_{tak być.}

_{– Jak?}

_{– Być może Eloise nie jest}

_{szpiegiem. – Dziewczyna mrugnęła}

_{porozumiewawczo. – Może była tam}

_{z Jerrym i uprawiali seks.}

_{– Co!? – Allie rozdziawiła buzię,}

_{nie wierząc własnym uszom. – Mówisz,}

_{że Eloise i Jerry Cole…}

_{– Bzykają się, jak to mówicie.}

_{Tak. – Pokiwała głową Francuzka.}

_{Allie wciąż nie mogła zamknąć ust.}

_{Sama myśl o tym, że bibliotekarka}

_{i nauczyciel chemii uprawiają seks,}

_{wydawała się obrzydliwa. Dlaczego}

_{Eloise, taka młoda i ładna, miałaby się}

_{spotykać ze starym facetem? Musiał}

_{mieć przynajmniej… czterdzieści lat.}

_{Próbowała sobie wyobrazić, co kobieta}

_{mogła w nim widzieć, i nagle}

_{przypomniało jej się, jak Jo patrzyła na}

_{chemika. Jerry zawsze ją fascynował.}

_{Nie, Eloise na pewno się w nim nie}

_{kochała. Mogła mieć każdego.}

_{– Myślę, że to bzdura – oznajmiła. –}

_{Nie ma mowy, żeby Eloise go chciała.}

_Teraz

_Nicole

_wyglądała

_na

_zaskoczoną.

_{– Dlaczego nie? Moim zdaniem jest}

_{całkiem przystojny. Ma świetne ciało.}

_{– Jerry? – Allie spojrzała na nią}

_{z przerażeniem. – To przecież stary}

_{facet. Jak możesz uważać, że ma ładne}

_{ciało? To po prostu… obrzydliwe.}

_{– Och, wy, Angielki, jesteście takie}

_{naiwne – westchnęła przyjaciółka. –}

_{Jerry jest bardzo przystojny. Zapewniam}

_{cię. I wiem, że mają romans. Mogę się}

_{z tobą o to założyć.}

_{– A skąd ty to niby wiesz? – Allie}

_{bezskutecznie próbowała ukryć swoje}

_{przerażenie.}

_{– Myślę, że pytanie powinno raczej}

_{brzmieć: jak to możliwe, że ty nie}

_{wiesz? Nie widziałaś, jak na siebie}

_zerkają?

_Lubią

_się

_od

_wieków,

_{a w poprzednim semestrze zostali parą.}

_{Ciągle obserwuję, jak wymykają się}

_{razem do lasu. Raz nawet przyłapałam}

_{ich, jak się całowali w sali treningowej}

_{przed zajęciami… Sądziłam, że wszyscy}

_{wiedzą. – Wzruszyła ramionami. – Są}

_zakochani.

_{Allie próbowała jakoś to przyswoić.}

_{– Dobrze, ale nawet jeśli są parą, co}

_{wcale mi się nie podoba, to jak się}

_{dostali do biura Isabelle? I dlaczego}

_{poszli akurat tam, żeby się… bzyknąć?}

_{Dlaczego nie robią tego po prostu}

_{w swoich pokojach?}

_{– Nie wiem. Ale nauczycielom nie}

_{wolno chodzić ze sobą na randki, a seks}

_{jest absolutnie zabroniony. Więc…}

_{może jakoś dorwali klucz i wiedząc, że}

_{Isabelle nie będzie do wieczora, poszli}

_{tam, gdzie nikt im nie przeszkodzi. To}

_{znaczy, nie wiem, to tylko taka myśl. –}

_{Nicole spojrzała na nią pytająco, jakby}

_{rozwiązywały skomplikowane zadanie}

_{domowe. – To małe biuro, ale chyba jest}

_{tam wystarczająco miejsca, żeby dwoje}

_{ludzi mogło się kochać, non?}

_{Allie zmarszczyła nos. Nie podobała}

_{jej się ta myśl.}

_{– Wydaje mi się, że to możliwe. Ale}

_{jeśli właśnie to robiła, dlaczego im nie}

_{powiedziała? Wtedy Jerry mógłby}

_{potwierdzić jej słowa i byłaby wolna.}

_{– Jeśli powie im, że jest w związku}

_{z Jerrym, oboje stracą pracę. Może go}

_{chroni. Albo właśnie im o tym}

_{powiedziała, a on… nie, to zbyt}

_{nieludzkie… a on zaprzeczył, żeby}

_{chronić samego siebie. – Nicole zrobiła}

_{poważną minę. – Możliwe też, że Raj}

_{i Zelazny po prostu im nie wierzą.}

_{– A w co ty wierzysz? – Allie}

_{spojrzała jej w oczy. – Myślisz, że}

_{Eloise pracuje dla Nathaniela? Że ona}

_{jest szpiegiem?}

_{– Oczywiście, że nie – dziewczyna}

_{odpowiedziała}

_natychmiast

_i

_ze

_{współczuciem.}

_{Dopóki nie zadała sobie tego}

_{pytania, Allie nie przypuszczała, że}

_{w pewnym stopniu naprawdę pragnęła,}

_żeby

_to

_była

_Eloise.

_Mieliby

_{przynajmniej odpowiedź, nieważne jak}

_{okropną. Koniec polowania. To byłoby}

_coś.

_{W głębi serca jednak w to nie}

_{wierzyła. Czuła, że to musi być ktoś}

_{inny. Eloise nie pasowała na szpiega.}

_{Ogarnęła ją rozpacz, czarna jak}

_{chmura burzowa. Była wykończona.}

_{Wszyscy tak się starali i nic. Nathaniel}

_{wciąż tam był, a oni przetrzymywali}

_{niewłaściwą}

_osobę.

_Szpieg

_nadal

_{działał, wciąż im zagrażał. Dalej nie}

_{wiedzieli, kim jest. Nic się nie}

_{poprawiło. Było tak samo źle jak}

_{wcześniej. Jeśli nie gorzej.}

_Spojrzała

_{beznamiętnie}

_na

_{przyjaciółkę.}

_{– Więc kto?}

_Przez

_dłuższą

_chwilę

_Nicole

_{wpatrywała się w Allie, po czym nagle}

_{wpadła na jakiś pomysł i wyprostowała}

_{się na łóżku.}

_{– Zastanówmy się. Mogę prosić}

_{o kartkę?}

_{Allie wyszła z łóżka i zabrała}

_{z biurka notatnik i długopis. Nicole,}

_podobnie

_jak

_Rachel,

_brylowała

_{w naukach ścisłych. Podeszła do tego,}

_{jak do rozwiązania skomplikowanego}

_zadania.

_{– Ograniczmy się do samych}

_{ataków. – Narysowała na kartce kilka}

_{kwadratów. W jednym napisała „Ruth”,}

_w

_drugim

_„Jo”,

_a

_w

_ostatnim

_{„Kaplica”. – Tak. – Postukała końcówką}

_{długopisu w kartkę. – Gdzie byłyśmy,}

_{kiedy zginęła Ruth?}

_{Z mozołem odtworzyły wydarzenia}

_{tamtej nocy, gdy odbywał się letni bal,}

_i

_ustaliły,

_gdzie

_znajdowali

_się

_{uczniowie Nocnej Szkoły i nauczyciele.}

_{Zrobiły listy tych, których miejsce}

_{pobytu znały, i tych, którzy byli nie}

_{wiadomo gdzie. Potem postąpiły tak}

_{samo, analizując noc śmierci Jo. Kogo}

_{dokładnie widziały w momencie, kiedy}

_{otwarto bramę i Jo została raniona?}

_Zrobiły

_podobnie

_po

_raz

_trzeci,

_{przywołując wydarzenia poprzedniego}

_{wieczora. Nicole narysowała diagram}

_i

_umieściła

_na

_nim

_kwadraciki

_{z imionami. Podkreśliła te osoby,}

_{których miejsce pobytu było nieznane.}

_{Allie szybko zorientowała się, że}

_{przyjaciółka szuka wzoru. Tak, ktoś}

_{z zewnątrz też mógł być w to}

_{zamieszany, ale osoba ze szkoły musiała}

_dać

_mu

_klucz,

_otworzyć

_zamek,

_{umożliwić otwarcie bramy. Pomóc.}

_{Tego człowieka właśnie szukały. Kogoś,}

_{kto zawsze znikał, gdy coś się działo.}

_{Przez chwilę patrzyły na kartkę}

_{w ponurym milczeniu.}

_{Allie koniuszkiem palca przesunęła}

_{po czarnych liniach prowadzących do}

_kilku

_{kwadracików.}

_W

_każdym

_znajdowało

_się

_znajome

_imię.

_{Wyrysowane linie były jak nici zaufania,}

_{które miała w stosunku do tych ludzi.}

_{Ale wszystko, co można zbudować,}

_{można również zniszczyć.}

_{– Czyli to któreś z nich? – upewniła}

_się.

_{– Tak. – Nicole poważnie skinęła}

_głową.

_{Allie raz jeszcze popatrzyła na}

_kartkę,

_a

_potem

_spojrzała

_na

_{przyjaciółkę.}

_{– I co teraz zrobimy?}

₁₄

_{Nicole wyszła z jej pokoju dopiero}

_{przed dziewiątą, ale miały gotowy plan.}

_{Bardzo ogólnikowy, lecz lepszy taki niż}

_żaden.

_Pierwszy

_krok

_zakładał

_{skompletowanie drużyny, która może im}

_pomóc.

_Zgodziły

_się,

_że

_obie

_muszą

_{zaakceptować wszystkich, którzy mieli}

_{wziąć udział w realizacji planu, ale}

_{koniec końców podjęcie decyzji wcale}

_{nie okazało się takie trudne.}

_{Teraz musiały tylko przekonać}

_{wybrane osoby, żeby zechciały pomóc.}

_{Allie szybko się ubrała i wybiegła}

_{z pokoju. Na korytarzach panowała}

_{cisza. Była sobota, więc większość}

_{uczniów w coś grała albo snuła leniwe}

_pogaduszki.

_Niektórzy

_marzli

_na

_{zewnątrz, kopiąc piłkę. Przez otwarte}

_{drzwi świetlicy dobiegał ją cichy gwar}

_{rozmów. Przez krótki, pełen melancholii}

_{moment zatęskniła za zwyczajnym,}

_{uczniowskim życiem. Byłoby miło}

_{wrócić do tego choć na chwilę.}

_{Ruszyła biegiem w stronę biblioteki.}

_{Wewnątrz można było odnieść}

_{wrażenie, że trafiło się do zupełnie}

_{innego świata. Panowała tam cisza.}

_{Grube, perskie dywany tłumiły odgłos}

_{kroków, a wysokie sufity sprawiały, że}

_{głuche dźwięki niknęły wśród ścian.}

_{Mogło się wydawać, że ściany owinięte}

_{są watą.}

_{Duszący zapach dymu, pozostały po}

_{letnim pożarze, już zniknął. Teraz}

_{pachniało tu tylko starymi, skórzanymi}

_książkami,

_{dziewiętnastowiecznym}

_{atramentem i płynem do czyszczenia}

_{drewna. Wszystkie półki na książki}

_{wyglądały identycznie, ale wiedziała, że}

_{wiele z tych, które znajdowały się na}

_{przodzie, to repliki, zrobione na wzór}

_oryginalnych

_regałów,

_ginących

_{w ciemnościach ponad jej głową. Nawet}

_{nowe, przesuwane drabiny, były takie}

_{same jak te prawdziwe.}

_Wszystkie

_rany,

_które

_zadał

_{budynkowi Nathaniel, zdążyły się już}

_{zabliźnić. Allie wiedziała, że powinno}

_{ją to cieszyć. Ale w tej chwili wcale tak}

_{nie było.}

_Kiedy

_zauważyła

_szczupłego

_{mężczyznę w okularach, siedzącego na}

_{miejscu Eloise, poczuła ukłucie bólu.}

_{Wydawało jej się to bezduszne – tak}

_{jakby bibliotekarkę uznano już za winną}

_{i natychmiast wydalono.}

_Kiedy

_podeszła

_do

_biurka,

_rozpoznała

_w

_{mężczyźnie}

_jednego

_{z nauczycieli angielskiego w młodszych}

_{klasach. Starała się stłumić wściekłość.}

_To

_nie

_była

_jego

_wina.

_{Prawdopodobnie.}

_Mimo

_wszystko

_{chciała się na nim wyżyć. Musiała}

_{zobaczyć, czy będzie potrafił skłamać}

_{jej prosto w twarz.}

_{– Przepraszam – spytała. – Nie wie}

_{pan, gdzie jest Eloise?}

_Odsunął

_wypełniany

_właśnie

_{dokument. Choć Allie nie pamiętała jego}

_{imienia, wyraz twarzy nauczyciela}

_{zdradzał, że dokładnie wie, kim była}

_{stojąca przed nim uczennica.}

_{– Obawiam się, że ma spotkania –}

_{odpowiedział}

_z

_nienaganną

_{uprzejmością. – Przez cały weekend.}

_{Kombinacja kłamstw i dobrych}

_{manier sprawiła, że naprawdę się}

_{wściekła. Musiał wiedzieć, gdzie była}

_{Eloise i przez co przechodziła, ale nic}

_{go to nie obchodziło.}

_{Co za dupek.}

_{– Cudownie – zakpiła lodowatym}

_{tonem. – To dobrze. Bałam się, że mogło}

_{jej się przytrafić coś złego.}

_{Nie czekając na reakcję, odwróciła}

_{się na pięcie i pospieszyła w stronę}

_{słabo oświetlonego rogu biblioteki.}

_{Znalazła Rachel dokładnie tam, gdzie się}

_{spodziewała.}

_{Przyjaciółka}

_opuściła

_{okulary do czytania na czubek nosa,}

_{a długie włosy spięła ołówkiem}

_{w niedbały węzeł na szyi. Koniec}

_{ołówka sterczał jak antena.}

_{Allie zdziwiła się, z jaką łatwością}

_Nicole

_{zaakceptowała}

_pomysł,

_by

_{włączyć w to Rachel, która nie uczyła}

_{się w Nocnej Szkole. Spodziewała się}

_{znacznie większego oporu.}

_{– Obecność Rachel w drużynie}

_{sprawi, że złamiemy większość zasad –}

_{przypomniała, składając tę propozycję,}

_{ale Nicole tylko wzruszyła ramionami.}

_{– Łamiemy tyle zasad, że to bez}

_{znaczenia. Jeśli nas złapią, i tak nas}

_wywalą.

_{– Hej! – rzuciła teraz Allie na}

_{powitanie, wsuwając się na siedzenie}

_{naprzeciwko Rachel.}

_{– O, hej! – Dziewczyna spojrzała na}

_{nią. – Jesteś tutaj za karę… to znaczy}

_{przyszłaś na korki z fizyki?}

_{Kiedy Allie nie odpowiedziała}

_{żartem, przyjaciółka zmrużyła oczy.}

_{– Co się dzieje? Coś się stało, od}

_{razu widać. Nos ci się tak rusza.}

_{Allie nieufnie dotknęła czubka}

_{swojego nosa. Wcale się nie poruszał.}

_{– Jak? – spytała, zanim doszła do}

_{wniosku, że to nieważne. – Posłuchaj,}

_{coś się stało…}

_{– Wiedziałam. – Rachel wyraźnie}

_{była zadowolona z siebie. – Nos nigdy}

_{nie kłamie.}

_{– Potrzebuję twojej pomocy. –}

_{Sąsiednie stoliki były puste, lecz Allie}

_{i tak zasłoniła częściowo usta, zanim}

_{zaczęła dalej mówić. – Nie spodoba ci}

_{się to, co zamierzam powiedzieć.}

_{– Oho. – Rachel zdjęła okulary.}

_{– Eloise ma kłopoty i musimy jej}

_pomóc.

_{– Co się stało? – Dziewczyna}

_{momentalnie spoważniała.}

_{Allie rozejrzała się po pozostałych}

_stolikach.

_{– Chodź ze mną.}

_{Zostawiły książki na stole i poszły}

_{w stronę ciemnego kąta biblioteki,}

_{w którym mieścił się dział literatury}

_{antycznej. Nikt go nigdy nie odwiedzał.}

_{Allie wciąż się martwiła, że Rachel jej}

_odmówi.

_{Przyjaciółka nie cierpiała Nocnej}

_{Szkoły i całej tej ciemnej strony}

_{Cimmerii i nie chciała, by Allie w tym}

_{uczestniczyła. Ale biblioteka była jej}

_{ulubionym miejscem na świecie i nie}

_{wyobrażała jej sobie bez Eloise. Allie}

_sądziła,

_że

_{podkreślając}

_niedolę

_{bibliotekarki, łatwiej będzie namówić}

_Rachel

_na

_udział

_w

_całym

_{przedsięwzięciu, choć i tak czuła się jak}

_{zdrajczyni. Wpychała ją w sam środek}

_{czegoś, czego przyjaciółka szczerze}

_{nienawidziła.}

_{Szybko zrelacjonowała, co stało się}

_{poprzedniej nocy – nóż w ścianie,}

_{Nathaniel, Gabe. Kiedy wyjaśniała, że}

_{ktoś w szkole musiał im pomagać,}

_{Rachel z trudem stłumiła okrzyk, po}

_{czym rozejrzała się na boki.}

_{– Tego się obawiałam – stwierdziła}

_{po chwili. – Mój tata jakiś czas temu}

_{powiedział coś, co sprawiło, że}

_{uznałam, że może to być ktoś z nas.}

_{Kogo podejrzewają?}

_{– W tej chwili? – Allie spojrzała jej}

_{w oczy. – Sądzą, że to Eloise.}

_{Rachel zaklęła cicho, zaciskając}

_{pięści. Allie nie pamiętała, żeby}

_kiedykolwiek

_słyszała

_{przekleństwa}

_{w jej ustach.}

_{– Chodzi o to, że jesteśmy niemal}

_{pewne, że to nie ona – kontynuowała. –}

_{Ale potrzebujemy twojej pomocy, żeby}

_{to udowodnić. Wiem, jak bardzo tego}

_wszystkiego

_{nienawidzisz,}

_ale…

_{Pomożesz mi?}

_Dziewczyna

_milczała

_dłuższą

_{chwilę. Kiedy podniosła wzrok, jej}

_migdałowe

_oczy

_pociemniały

_ze

_zmartwienia.

_{– Co mam zrobić?}

_{Reszta poszła jak z płatka.}

_{Allie nalegała, żeby włączyć Zoe.}

_{Chociaż dużo młodsza, była też szybka}

_{i mądra. A co najważniejsze – mogła się}

_wemknąć

_i

_wymknąć

_z

_każdego

_{pomieszczenia i nikt nie zwróciłby na}

_{nią uwagi. Nikt przecież nie przejmuje}

_{się dziećmi.}

_Nicole

_wykonała

_swoją

_część

_{zadania – wprowadziła do zespołu}

_{Cartera i Sylvaina.}

_{Kiedy w trakcie narady z Nicole}

_{padło imię Jules, Allie potrząsnęła}

_{przecząco głową. Nie mogłaby się}

_{skupić, mając pod nosem gruchające}

_{gołąbki w postaci swojego ekschłopaka}

_{i przewodniczącej szkoły.}

_{Ku jej zdumieniu Nicole postawiła}

_{weto Lucasowi, nie podając żadnego}

_{wytłumaczenia.}

_{– Nie chcę, żeby był w zespole –}

_{przyznała, kiedy Allie ją przycisnęła.}

_{– Co ty, Nicole – zaoponowała}

_{Allie. – To chłopak Rachel. Można mu}

_zaufać.

_{Ale Francuzka tylko potrząsnęła}

_{głową. Lucas odpadał.}

_{Ostatecznie w skład grupy weszło}

_{sześć osób. Sześć osób polujących na}

_{szpiega, którego nie znaleźli najlepsi}

_{instruktorzy Nocnej Szkoły. Pierwszy}

_{krok był stosunkowo łatwy. Mieli}

_{spotkać się o północy w krypcie pod}

_{sypialniami dziewcząt.}

_{Potem sytuacja się skomplikowała.}

_{Trzy minuty przed północą Allie}

_{zapukała mocno w ścianę oddzielającą}

_{jej sypialnię od pokoju Rachel. Po}

_{chwili odpowiedziało jej jedno słabe}

_stuknięcie.

_{Czas ruszać.}

_Drzwi

_otwarły

_się

_niemal

_{bezgłośnie. Wysunęła się na korytarz}

_{i zamknęła je za sobą starannie}

_wypracowanym

_ruchem

_nadgarstka.

_{Zapadka niesłyszalnie wskoczyła na}

_{miejsce. Dochodziła dwunasta. Długi,}

_{wąski korytarz był pusty i ciemny,}

_{a drzwi pokoju Rachel wciąż były}

_{zamknięte na głucho.}

_{Allie podskakiwała niespokojnie,}

_{ściskając w ręku latarkę i próbując nie}

_{wydawać żadnych dźwięków.}

_{– Wychodź… – szepnęła pod nosem.}

_Przez

_kilka

_ciągnących

_się

_{w nieskończoność sekund nic się nie}

_{działo. Potem drzwi otwarły się ze}

_{skrzypnięciem. Rachel wyszła z pokoju}

_{powoli, z wyraźną niechęcią. Garbiła}

_{się, wbijając wzrok w podłogę. Allie}

_{wiedziała, jak bardzo jej przyjaciółka}

_{nie chciała tego robić, ale nie mogła jej}

_{odpuścić – potrzebowała jej.}

_{Bez słowa ruszyła korytarzem,}

_{wskazując Rachel, żeby szła za nią.}

_{Ogrzewanie przykręcono, a budynek}

_{pojękiwał i stukał wokół nich, próbując}

_{poradzić sobie z panującym na zewnątrz}

_zimnem.

_{Drzwi na końcu korytarza wyglądały}

_{jak zwyczajne wejście do pomieszczenia}

_{gospodarczego, ale kiedy się je otwarło,}

_ukazywały

_się

_stare

_schody

_dla

_{służących ukryte w ścianach budynku.}

_W

_czasach

_{wiktoriańskich}

_{niezauważalnie}

_przemykały

_tamtędy

_{pokojówki, wykonujące prace domowe}

_{w obrębie budynku. Teraz prawie nikt}

_{o nich nie pamiętał.}

_{Przez otwarte drzwi dmuchnęło}

_{zimne powietrze, sprawiając, że Allie}

_{podniosły się włosy na karku. Rzuciła}

_{okiem za siebie, by upewnić się, że ma}

_{przy sobie Rachel, po czym włączyła}

_{latarkę i ruszyła w dół.}

_{Cztery piętra niżej wąska, kręta,}

_{kamienna klatka schodowa przechodziła}

_{w spore pomieszczenie z niskim sufitem.}

_{Wapienne podłogi i ściany działały jak}

_{lodówka – było przenikliwie zimno.}

_{I kompletnie pusto. A nie powinno być.}

_{Allie poczuła gęsią skórkę. Coś się}

_{nie zgadzało.}

_{Skierowała latarkę na piwniczne}

_{ściany – światło omiotło upiorne}

_kamienne

_kolumny,

_noszące

_ślady

_{wiekowych szalunków, przywodzących}

_{na myśl zadrapania zrobione pazurami.}

_{Za nimi rozległo się szuranie, tak jakby}

_{blask obudził jakieś stworzenie.}

_{Allie obróciła się błyskawicznie,}

_pociągając

_Rachel

_za

_siebie

_{i przykucając w pozycji obronnej.}

_{Dzierżyła latarkę jak pałkę.}

_{– Tu jest niesamowicie – szepnęła}

_{Zoe, włączając swoją latarkę. –}

_{Najlepszy pomysł w historii.}

_{Allie poczuła, że robi jej się słabo,}

_{kiedy poziom adrenaliny zaczął spadać.}

_{– Do diabła, Zoe. Dlaczego się nie}

_{odezwałaś? Przestraszyłaś mnie na}

_śmierć.

_{– Cześć. Jestem tutaj. Przecież}

_{kazałaś mi tu przyjść. – W wesołe}

_{szczebiotanie Zoe wkradła się nerwowa}

_{nuta. – Do licha, Rachel, nie wyglądasz}

_{najlepiej. Może powinnaś usiąść.}

_{Allie odwróciła się i zauważyła, że}

_{skóra przyjaciółki przybrała dziwny,}

_{jasnozielony odcień.}

_{– Rachel!}

_{– Nic mi nie jest. – Dziewczyna}

_{szczękała zębami.}

_Allie

_złapała

_ją

_pod

_rękę

_{i poprowadziła w stronę zakurzonej}

_skrzyni.

_{– Usiądź na chwilę. Wyglądasz,}

_{jakbyś zaraz miała zwymiotować.}

_{– Po prostu… przestraszyłam się. –}

_{Głos miała cienki i niewyraźny. –}

_{Myślałam, że zaraz zginiemy. Nic}

_takiego.

_{– Wsadź głowę między kolana –}

_{zakomenderowała Zoe.}

_{– Co się stało Rachel? – Z korytarza}

_{wyłonił się Sylvain pod postacią}

_{jasnego światła latarki z francuskim}

_{akcentem. – Brzmi dziwnie.}

_{– Zoe nas przestraszyła. – Allie}

_{spojrzała oskarżycielsko na młodszą}

_{koleżankę. – Rachel miała zawał serca.}

_–

_Żaden

_zawał

_–

_mruknęła

_{dziewczyna. Wciąż trzymała głowę}

_{między kolanami i jej głos brzmiał}

_{niewyraźnie. – Ale owszem, życie}

_{przeleciało mi przed oczami. Naprawdę}

_{jest mi przykro z powodu Roberta}

_Petersona.

_{Wszyscy wybałuszyli na nią oczy.}

_{– Kim jest Robert Peterson? –}

_{zapytały jednocześnie Allie i Zoe.}

_{– Ja wiem – odezwała się Nicole,}

_{wychylając się z tych samych drzwi,}

_{przez które przed chwilą weszły Allie}

_{i Rachel. – Chodził ze mną w zeszłym}

_{roku na fizykę. Genialny uczeń w bardzo}

_{grubych okularach.}

_{– Pocałowałam go – przyznała}

_{Rachel. – Raz. Ślinił się.}

_{– Obrzydliwość. – Zoe skrzywiła się}

_{z niesmakiem.}

_{Nicole tylko wzruszyła ramionami.}

_{– A jednak żyjesz.}

_{– Ledwo – przyznała Rachel.}

_{– Gdzie jest Carter? – spytała}

_Nicole,

_{rozglądając}

_się

_po

_{przypominającym sejf pomieszczeniu.}

_{– Tutaj. – Wszyscy spojrzeli na}

_{zbliżającą się latarkę. Allie zwróciła}

_{w tamtą stronę strumień światła, tak że}

_{mogli zobaczyć zarys jego sylwetki}

_{w ciemnościach.}

_{– W takim razie jesteśmy już}

_{w komplecie – stwierdziła poważnie}

_{Francuzka. – Zaczynajmy.}

₁₅

_{Usiedli w kręgu na zakurzonej}

_{podłodze krypty, oświetleni blaskiem}

_{latarek. Allie pomyślała, że wyglądają,}

_{jakby mieli zagrać w jakąś imprezową}

_{grę w rodzaju „Prawda lub wyzwanie”}

_{czy w „Butelkę”.}

_{Ale to była zupełnie inna gra.}

_{Spojrzała po znajomych twarzach,}

_{które przypatrywały się jej z uwagą.}

_{Wiedziała, że chcieli tego samego co}

_ona.

_Odpowiedzi.

_{Rozwiązania.}

_{Sprawiedliwości.}

_{Nie mogła im tego dać.}

_{– Domyślacie się na pewno, czemu}

_{tu jesteśmy. – Jej głos odbił się echem}

_{od zimnych, kamiennych ścian. – Po tym,}

_{co się stało poprzedniego wieczoru,}

_{ja… – Rzuciła okiem na Francuzkę. –}

_{Nicole i ja myślimy, że Isabelle}

_{i pozostali są na złym tropie. Chcemy}

_{dojść, kto naprawdę jest szpiegiem.}

_{Zrobiłyśmy diagram, który pokazuje,}

_{gdzie wszyscy się znajdowali, kiedy}

_{działy się różne rzeczy. – Pozostali}

_{wpatrywali się w nią wyczekująco. –}

_{Wciąż nie wiemy, kim jest szpieg. Ale}

_wydaje

_nam

_się,

_że

_możemy

_{wyeliminować osoby, które nim nie są.}

_{Allie odeszła do tyłu, ustępując}

_{miejsca Nicole. Jej ciemne włosy były}

_{ściągnięte w gładki kucyk z tyłu głowy}

_{i błyszczały jak granit w świetle latarki.}

_{– Zaczęłyśmy od założenia, że szpieg}

_{raczej nie jest uczniem. Tylko najstarsi}

_{uczniowie Nocnej Szkoły mogliby coś}

_{takiego zrobić. Czyli… to musiałby być}

_{ktoś z nas. – Przesunęła latarką po}

_siedzących

_w

_kręgu

_osobach,

_{podświetlając}

_po

_kolei

_wszystkie

_{twarze. – Wydaje mi się, że tak nie jest.}

_{– Dlaczego nie?}

_{To pytanie zadała Rachel. Wszyscy}

_{wybałuszyli na nią oczy.}

_{– Jak to „dlaczego nie”? – Allie aż}

_{zaskrzeczała ze zdumienia.}

_{Dziewczyna wzruszyła ramionami.}

_{– To mógłby być ktoś z nas. Przecież}

_{nie chodzimy za sobą na okrągło.}

_{Jedynie Nicole nie wydawała się}

_{zaskoczona jej słowami.}

_{– Tak. Dlatego na wszelki wypadek}

_sprawdziłam

_najstarszych

_uczniów

_{Nocnej Szkoły. Wiem, gdzie byli za}

_{każdym razem, gdy działo się coś złego.}

_Powiedziano

_mi,

_że

_ty

_byłaś

_{w bibliotece. – Wskazała na Rachel,}

_{która potwierdziła, kiwając głową. –}

_{Allie, Zoe i ja byłyśmy razem. Carter}

_{i Sylvain też tam byli, razem z Jules,}

_{Lucasem i wszystkimi pozostałymi}

_{starszymi uczniami Nocnej Szkoły –}

_{podsumowała. – Każdy z nas ma alibi.}

_{Sprawdziłam też inne wypadki. Nie było}

_{takiego momentu, kiedy ten sam starszy}

_{uczeń mógł uczestniczyć we wszystkich}

_{trzech atakach. To żadne z nas.}

_{– Czyli to nauczyciel – odezwał się}

_{głucho Carter.}

_{Chociaż Allie doszła do tego samego}

_{wniosku przy pomocy Nicole, jej serce}

_{zamieniło się w bryłę lodu, gdy}

_{usłyszała te podejrzenia wypowiedziane}

_{na głos. Po reakcjach pozostałych mogła}

_{stwierdzić, że podzielali jej uczucia.}

_{Sylvain schował twarz w dłoniach.}

_{Rachel wyglądała na smutną. Nawet Zoe}

_{wydawała się przejęta – marszczyła}

_{brwi i zagryzała usta.}

_{– Tak – powiedziała cicho Nicole. –}

_{To musi być jeden z instruktorów}

_{Nocnej Szkoły. Ktoś, kto jest bardzo}

_{blisko Isabelle. Nauczyciele wszędzie}

_{mają wolny dostęp, więc trudno ustalić,}

_{gdzie się znajdowali w danej chwili.}

_{– To dlaczego nie Eloise? – spytała}

_{Zoe, zachmurzona.}

_{Allie wróciła myślą do kartki}

_{leżącej tego ranka na jej łóżku}

_{i przekreślonego imienia bibliotekarki.}

_{Do dziwnej mieszanki rozczarowania}

_{i ulgi, jaką wtedy poczuła.}

_{– Eloise była z nami, zanim}

_{znalazłyśmy}

_nóż

_–

_wyjaśniła.

_–

_{Ktokolwiek umieścił go w kaplicy,}

_{musiał zrobić to w czasie, kiedy}

_{uczniowie Nocnej Szkoły już pobiegli}

_{dalej, a my jeszcze nie nadbiegłyśmy.}

_{Inaczej ktoś by to zauważył. Eloise nie}

_{zdążyłaby dobiec do kaplicy i ustawić}

_tego

_wszystkiego

_przed

_naszym

_{przybyciem. Tak więc, jeśli nikt inny nie}

_{przekradł się na teren szkoły, a według}

_{Raja tak właśnie było, to nie mogła być}

_ona.

_{Nicole znów przesunęła promieniem}

_{latarki po twarzach zebranych, którzy}

_{starali się przyswoić nowe informacje.}

_{– Zwalanie winy na nią jest… jak}

_{wy to mówicie? Przedstawieniem.}

_{Wydawało się, że w lodowatej}

_{krypcie zrobiło się jeszcze zimniej.}

_{– Jeśli to prawda, to jeden}

_{z nauczycieli, który ją oskarża, sam}

_{pracuje dla Nathaniela – stwierdził}

_Sylvain.

_{– To ma sens – potwierdziła}

_{Rachel. – Jeśli uwierzą, że Eloise jest}

_{szpiegiem, przestaną szukać.}

_{Allie skinęła głową.}

_{– A w tym czasie prawdziwy szpieg}

_może…

_{Nicole dokończyła za nią:}

_{– Wszystko.}

_Zoe

_myślała

_intensywnie,

_{wykrzywiając}

_usta.

_Próbowała

_{rozpracować całą sytuację.}

_{– Jeśli Eloise jest niewinna, to}

_{znaczy, że szpiegiem jest Zelazny,}

_{Isabelle, Jerry albo Raj…}

_{– To na pewno nie mój tata –}

_{przerwała jej ostro Rachel. Wszyscy na}

_{nią spojrzeli.}

_{– Rachel ma rację – stwierdziła}

_{Allie. – To nie może być pan Patel. Zbyt}

_{kocha to miejsce i Isabelle. Ona również}

_{odpada, z oczywistych przyczyn.}

_{– Może to któryś z wyższych rangą}

_ochroniarzy

_Raja?

_–

_dopytywał

_{Sylvain. – Kilku z nich ma dostęp do}

_wszystkiego.

_{Ale Nicole też o tym pomyślała.}

_{– Dokładnie trzech ochroniarzy ma}

_{dostęp – wyjaśniła. – Tylko dwóch}

_{z nich pracowało tutaj tej nocy, kiedy}

_{zabito Ruth.}

_{W piwnicy zapadła cisza. Lista}

_{potencjalnych szpiegów zrobiła się}

_{nagle bardzo krótka.}

_{– Zostaje Zelazny, Jerry i jeden}

_{z ochroniarzy Raja. – Carter wymieniał}

_{imiona, wyliczając je ponuro na}

_{palcach. – A Patel bardzo ostrożnie}

_{dobiera ochroniarzy.}

_{Sylvain wyglądał, jakby dostał}

_{w twarz.}

_{– Po prostu w to nie wierzę –}

_{stwierdził. – To musi być jeden}

_{z ochroniarzy. Niemożliwe, żeby Jerry}

_{albo Zelazny zrobili coś takiego.}

_Niemożliwe.

_{Allie i Nicole spojrzały sobie}

_{w oczy. Nic już nie było niemożliwe.}

_{Następnego dnia była niedziela}

_{i Allie znalazła się przed gabinetem}

_{dyrektorki o dziewiątej rano. Czekała.}

_{Drzwi były zamknięte, a biuro}

_{wydawało się puste.}

_{Oparła się o ścianę w wygodnej}

_{pozycji i skrzyżowała ręce na piersiach.}

_{Isabelle kiedyś się w końcu pojawi.}

_Carter

_i

_Sylvain

_obserwowali

_{Zelaznego i Jerry’ego. Nicole i Rachel}

_{próbowały dowiedzieć się jak najwięcej}

_{od pozostałych nauczycieli. Zoe węszyła}

_{wśród ochroniarzy. Zadaniem Allie było}

_{wyciągnięcie informacji od dyrektorki.}

_{Któreś z nich na pewno coś wytropi.}

_Kret

_Nathaniela

_musiał

_{w końcu popełnić jakiś błąd, nikt}

_{przecież nie był ideałem. Znajdą go.}

_{Po upływie kilku kolejnych minut}

_{Allie zaczęła żałować, że to właśnie jej}

_{przypadło takie zadanie. Podskoczyła}

_{kilkakrotnie w miejscu. Usiadła na}

_{podłodze i rozprostowała nogi. Zaczęła}

_{liczyć panele kunsztownie zdobionej}

_{boazerii, ale szybko ją to znudziło.}

_{Następnym razem musi pamiętać, żeby}

_{zabrać ze sobą książkę.}

_{Nadeszła pora lunchu, a Isabelle}

_{wciąż się nie pojawiła. Z początku Allie}

_{chciała opuścić posiłek i dalej pilnować}

_{drzwi, ale unoszące się w korytarzu}

_{smakowite wonie były zbyt kuszące, by}

_{mogła im się oprzeć. W końcu krótka}

_{przerwa na pewno w niczym nie}

_{zaszkodzi. Isabelle przecież i tak nie}

_było.

_{Poszła do jadalni, gdzie Rachel}

_{i Nicole zajadały przy stole kanapki,}

_{porozumiewając się szeptem.}

_{– Coś nowego? – Allie przysunęła}

_{sobie krzesło.}

_{Potrząsnęły głowami.}

_{– Wielkie nic – podsumowała}

_{Rachel. – A u ciebie?}

_{– To samo. Isabelle nie przyszła.}

_Cały

_ranek

_kiblowałam

_pod

_{gabinetem. – Spojrzała posępnie na}

_{elegancki stosik kanapek leżących przed}

_{nią na tacy. – Chciałabym wiedzieć,}

_{gdzie ona się, do diabła, podziewa.}

_{Wciąż była zmarznięta po nocnym}

_{spotkaniu w lodowatej krypcie, więc}

_{podniosła się z krzesła i zajrzała do}

_{wazy stojącej na środku stołu.}

_{– Dziś jest jakaś dziwna, zielona}

_{zupa – ostrzegła Rachel. – Nie}

_{ryzykowałabym.}

_{Dziewczyny przyglądały się, jak}

_{Allie nalewała sobie zupy w osobliwym}

_kolorze

_do

_białej,

_porcelanowej

_{miseczki, ozdobionej herbem Cimmerii.}

_{– Muszę zjeść coś gorącego –}

_{wyjaśniła. – Nawet jeśli to zielona}

_pożywka[1].

_{– Zielona pożywka jest z ludzi –}

_{przypomniała Zoe, wsuwając się na}

_{krzesło obok nich.}

_{– O, świetnie – zirytowała się}

_{Rachel. – Właśnie zdradziłaś mi}

_{zakończenie.}

_{– Myślałam, że wszyscy to wiedzą. –}

_{Zoe przyjrzała się uważnie zawartości}

_{miski. – Obrzydliwe. Może to naprawdę}

_ludzie.

_{– Smakuje lepiej, niż wygląda. –}

_{Allie zupełnie się tym nie przejęła.}

_{Spojrzała na Zoe. – Może chociaż tobie}

_{dopisało szczęście?}

_{– W czym? – spytała bezmyślnie}

_dziewczynka.

_{Allie przechyliła głowę.}

_{– Wiesz… w tym… O czym}

_{mówiliśmy wczoraj?}

_–

_Ach,

_w

_{szpiegowaniu?}

_–

_Wszystkie

_natychmiast

_zaczęły

_ją

_{uciszać. Zoe złapała kanapkę z tacy. –}

_Trochę.

_{Całkowicie przykuła ich uwagę.}

_{– Czego się dowiedziałaś? –}

_{Naciskała Allie.}

_{– Tak jak sądziliśmy, trzymają}

_Eloise.

_{– Gdzie? – zapytały jednocześnie.}

_{– Nie wiem – odparła z ustami}

_{pełnymi chleba i sera. – Nie zdradzili mi}

_{tego. Ale ochroniarze są wściekli. Nie}

_{mogą pracować w nieskończoność.}

_{A teraz robią na dwie zmiany. Oni też}

_{mają rodziny, wiecie. To nie tak miało}

_{wyglądać. I nie chcą brać udziału}

_{w niczym nielegalnym.}

_{Dziwnie wymawiała poszczególne}

_{słowa – każde zdanie z odrobinę innym}

_{akcentem – i Allie dopiero po chwili}

_{zrozumiała, że Zoe przekazuje im}

_{dokładnie to, co powiedzieli jej}

_ochroniarze.

_Naturalna

_skłonność

_{trzynastolatki do precyzji wypowiedzi}

_{sprawiała, że idealnie nadawała się na}

_szpiega.

_{– Musimy się dowiedzieć, gdzie ją}

_{trzymają – stwierdziła Allie. – Isabelle}

_{pewnie też tam będzie. Jak mam z nią}

_{porozmawiać, skoro nie mogę jej}

_znaleźć?

_{Frustracja sprawiła, że podniosła}

_{głos, ale natychmiast się opanowała.}

_{– Znajdę ją – oznajmiła pewnie}

_{Zoe. – Jeden z ochroniarzy mówił…}

_{Otwarła szeroko oczy i Allie}

_{odwróciła się, żeby zobaczyć, o co}

_chodzi.

_{Carter i Sylvain biegli przez}

_{jadalnię. Dziwnie było widzieć ich}

_{razem, biorąc pod uwagę, jak bardzo się}

_{nienawidzili. Teraz jednak wyglądali}

_jak

_członkowie

_jednej

_drużyny,

_{przepychając}

_się

_w

_idealnie

_{zsynchronizowany}

_sposób

_przez

_{zatłoczoną salę.}

_{Za ich plecami powstało jakieś}

_{zamieszanie. Hałas narastał, a uczniowie}

_siedzący

_najbliżej

_drzwi

_zaczęli

_{opuszczać jadalnię.}

_{– Chodźcie! – Carter nie mógł}

_{złapać oddechu. – Coś się dzieje.}

_{Dziewczyny wymieniły zdumione}

_{spojrzenia, po czym pobiegły za nimi do}

_{drzwi, gdzie spory tłum spowodował}

_zator.

_{Chwilę trwało, zanim przecisnęli się}

_{na drugą stronę, a potem chłopcy}

_{poprowadzili je korytarzem w kierunku}

_{frontowych drzwi, otwartych pomimo}

_{zimnego, lutowego wiatru.}

_{Allie zadrżała. Nie wyglądało to}

_dobrze.

_{Na podjeździe przed budynkiem}

_{szkoły błyszczał elegancki bentley.}

_Potężnie

_zbudowany

_mężczyzna

_{w dziwacznym stroju – częściowo}

_{w mundurze, częściowo w liberii –}

_{szedł w stronę auta. W jednej ręce}

_{trzymał walizkę od znanego projektanta.}

_{Drugą zaciskał na ramieniu szarpiącej}

_{się dziewczyny.}

_{– To Caroline Laurelton. – Rachel}

_{zrobiła przerażoną minę. – Co się}

_dzieje?

_{– Naprawdę? – Zoe przepchnęła się}

_{do przodu, próbując coś zobaczyć.}

_{– Zostaw mnie! – Dziewczyna}

_{szarpała się w uścisku kierowcy, jej}

_{krótkie, brązowe włosy sterczały na}

_{wszystkie strony, a tembr głosu wzniósł}

_{się do krzyku. Ale mężczyzna miał}

_{ponad sto osiemdziesiąt centymetrów}

_wzrostu

_i

_wydawał

_się

_składać

_{wyłącznie z mięśni. Ona była drobna}

_{i młoda. Nie miała szans.}

_{– Nie rozumiem… – Allie zwróciła}

_{się do Sylvaina, który stanął obok.}

_{Zaciskał zęby, a w jego czach widać}

_{było złość i obrzydzenie. – Co się}

_dzieje?

_{– Rodzice zabierają ją ze szkoły.}

_{Przysłali kierowcę, żeby odwiózł ją do}

_{domu – wyjaśnił, nie spuszczając oczu}

_{z dziewczyny, która w tej chwili}

_{rozpłakała się. – A ona nie chce jechać.}

_{Spojrzał w bok. Allie poszła w jego}

_{ślady. Jeden z ochroniarzy Raja stał}

_{obok drzwi i przyglądał się całej scenie.}

_Pokręcił

_głową,

_patrząc

_w

_oczy

_Sylvaina.

_{Mieli się nie wtrącać.}

_{Tymczasem mężczyzna popychał}

_{płaczącą dziewczynę do ogromnego}

_samochodu.

_{– To niewłaściwe – powiedziała}

_{Allie do siebie.}

_{– Wiem – zgodził się z goryczą}

_Sylvain.

_{Kierowca poprawił czapkę, złapał}

_{walizkę i wrzucił ją na przednie}

_{siedzenie. Potem, nie zwracając uwagi}

_{na tłumek obserwujących go uczniów,}

_{wsiadł za kierownicę i odjechał. Kiedy}

_{samochód zniknął w lesie, wszyscy}

_zaczęli

_się

_kręcić

_w

_miejscu,

_rozmawiając

_podniesionym

_tonem,

_{w którym pobrzmiewały jednocześnie}

_{niepokój i ekscytacja.}

_{Zoe i Rachel stanęły obok Allie.}

_–

_Dlaczego

_nikt

_go

_nie

_{powstrzymał?}

_–

_Chciała

_wiedzieć

_{trzynastolatka.}

_{– Może się mylę, ale czy dla kogoś}

_{jeszcze to wyglądało jak porwanie? –}

_{wtrąciła wściekła Rachel. Wszyscy}

_{milczeli. – Nie rozumiem, co się dzieje.}

_{Gdzie jest mój tata!?}

_Sylvain

_i

_Carter

_wymienili

_{porozumiewawcze spojrzenia. Carter}

_{wskazał głową drzwi za ich plecami.}

_{– Wejdźmy do środka.}

_{Jadalnia była prawie pusta, kiedy}

_{wrócili do swojego stolika. Odsunęli}

_talerze

_i

_ścisnęli

_się,

_mówiąc

_{przyciszonymi głosami.}

_{– Sprawa wygląda tak. Rodzice}

_{Caroline Laurelton są w radzie –}

_{wyjaśnił Carter. – Nie przepadają za}

_{Lucindą. Krążą plotki, że dziś rano}

_{wystosowali pismo do pozostałych}

_{członków rady. Twierdzą, że Isabelle}

_{i Lucinda rujnują szkołę i oni nie chcą}

_{brać w tym udziału. – Wahał się przez}

_{moment, po czym wyjawił ostatnią złą}

_{wiadomość. – Podobno nie tylko oni}

_{chcą zabrać dzieci. Mówi się, że}

_{wszyscy odejdą.}

_{Allie poczuła nagły ból w żołądku.}

_–

_Kolejne

_{przedstawienie}

_–

_{westchnęła gorzko Nicole. – Rodzice}

_{grają tą dziewczyną jak pionkiem. Nie}

_{obchodzą ich jej uczucia. Wykorzystują}

_{ją, żeby przesłać wiadomość Nathaniela}

_{do Isabelle.}

_{– Na tym chyba polega jego następny}

_{krok. – Sylvain wyglądał na mocno}

_{skupionego. – Podzielił już radę. Teraz}

_{oni podzielą szkołę. Zaczęło się.}

_{Jego słowa docierały do nich}

_powoli.

_Patrzyli

_na

_siebie

_z

_{niedowierzaniem.}

_Wszyscy

_{zastanawiali się, co zrobi Nathaniel. Ale}

_{tego nikt się nie spodziewał.}

_{– Czy on ma rację? – Rachel}

_{spojrzała na Cartera. – Czy to wojna?}

_{Przez długą chwilę chłopak nie}

_{odpowiadał. Potem zerknął w górę na}

_{Sylvaina i skinął głową.}

_{– To wojna.}

_{[1] Syntetyczna żywność przyszłości w amerykańskim filmie science-fiction z 1973}

_{roku nakręconym na podstawie powieści}

_{Harry’ego Harrisona Przestrzeni, przestrzeni! .}

₁₆

_{– Jeśli to jest wojna – stwierdziła}

_{z namysłem Rachel – to Caroline nie}

_{będzie jedyna. Inni uczniowie również}

_odejdą.

_{– Też tak myślimy – potwierdził}

_Carter.

_{– Nie rozumiem. – Zoe zmarszczyła}

_{brwi. – Przecież instruktorzy muszą}

_{o tym wiedzieć. Ale wszyscy gdzieś}

_zniknęli.

_{– Co masz na myśli, mówiąc, że}

_{zniknęli? – dopytywała Allie.}

_{– Od wczoraj nikt nie widział}

_Zelaznego,

_Jerry’ego,

_Eloise

_ani

_{Isabelle – wyjaśniła dziewczynka. –}

_{Wszyscy o tym mówią. Jerry nie pojawił}

_{się na warsztatach. Zelazny miał}

_{przeprowadzić}

_dzisiaj

_dodatkową

_{lekcję, ale nie przyszedł. Po prostu… –}

_{Podniosła ręce w górę. – Zniknęli.}

_{– W takim razie gdzie są?}

_Nauczyciele

_nie

_rozpływają

_się

_{w powietrzu – zdenerwowała się Allie.}

_{– Muszą być z Eloise – zauważył}

_Sylvain.

_Carter

_skinął

_potakująco

_{głową. – Raj ją przesłuchuje gdzieś}

_{z dala od budynku, bo nie chce, żeby im}

_{przeszkadzano.}

_{Zoe ożywiła się.}

_{– Znajdźmy ich i powiedzmy, co się}

_dzieje.

_{– To, co mnie przeraża… A jeśli}

_{tego właśnie chciał Nathaniel? –}

_{zastanawiała się na głos Rachel. – Może}

_{wrobił Eloise? Im większy chaos, tym}

_{lepiej dla niego.}

_{– Nie mógł tego zrobić – pisnęła}

_{żałośnie Allie. – To ja oskarżyłam}

_{Eloise. Nikt mnie nie zmuszał.}

_{– Myślę, że Allie ma rację –}

_{odezwała się Nicole. – Nathaniel tylko}

_{skorzystał z okazji.}

_{– Tak – potwierdził Sylvain. –}

_{Dowiedział się, że oskarżono Eloise,}

_{więc postanowił uderzyć.}

_{– Sprytny manewr – zauważyła}

_{Francuzka. – Uderzyć teraz, kiedy}

_{wszyscy nauczyciele są zajęci.}

_{Rachel zmarszczyła brwi.}

_{– Zaraz, a skąd wiesz, co jej rodzice}

_{powiedzieli radzie?}

_{– Od Katie – odparł Sylvain}

_{z wyraźnym niesmakiem na twarzy. –}

_{Wszystkim o tym opowiada.}

_{Cała grupa jęknęła. Wiedzieli, że}

_{rodzice Katie Gilmore są aktywnymi}

_{członkami rady szkoły.}

_{– Ale skąd ona o tym wie? – drążyła}

_{Allie. – Musiałaby mieć telefon.}

_{Sylvain uniósł brwi.}

_{– Dobre pytanie. Porozmawiam}

_{z nią. Widziałem ją właśnie na dworze,}

_{więc nie mogła odejść daleko. Dowiem}

_{się, co jeszcze może nam zdradzić.}

_Kiedy

_odszedł,

_zaczęli

_się

_{zastanawiać nad następnym ruchem. Bez}

_skutku.

_–

_Musimy

_coś

_zrobić

_–

_{zniecierpliwiła się Zoe. – Odnaleźć}

_{nauczycieli i powiedzieć im, co się}

_dzieje.

_{– Jak? – dopytywał Carter. – W tej}

_{chwili nie mamy nawet informacji, gdzie}

_są.

_{Nicole zerknęła na dziewczynkę.}

_{– Może zrobimy małą rundkę po}

_{dworze? Zobaczymy, czy nie uda nam}

_{się czegoś znaleźć}

_{– Porozmawiam z ochroniarzami. –}

_{Rachel wstała. – Może powiedzą mi coś}

_{ze względu na tatę.}

_Dziewczyny

_wyszły

_szybko,

_{szczęśliwe, że mają przed sobą wyraźny}

_{cel. Carter i Allie zostali sami.}

_{– Hm… A my co robimy? – spytała,}

_{zwijając serwetkę w ciasny węzełek.}

_{– Musimy się dowiedzieć, co}

_{naprawdę się dzieje i ile wiedzą}

_nauczyciele.

_{– Jak?}

_{Uśmiechnął się z niebezpiecznym}

_{błyskiem w oczach.}

_{– Mam pewien pomysł.}

_Tego

_popołudnia

_Allie

_znów

_{znalazła się przed biurem Isabelle. Tym}

_{razem nie była sama. Oparła się o ścianę}

_w

_pozie

_udawanej

_{obojętności}

_{i skrzyżowała ręce na piersiach. Carter}

_{stanął naprzeciwko, plecami do drzwi}

_{gabinetu, pogwizdując fałszywie.}

_{Od czasu do czasu patrzył na nią}

_{i podnosił pytająco brwi. Za każdym}

_{razem kręciła głową.}

_{Jeszcze nie teraz.}

_{Wiedziała z doświadczenia, że na to,}

_{co planował zrobić, wystarczyłaby mu}

_{minuta. Ale jeśli ktoś go zauważy,}

_konsekwencje

_będą

_{katastrofalne.}

_{Musiała być pewna, że Carter jest}

_bezpieczny.

_{W końcu w holu zrobiło się pusto.}

_{Wykręcając szyję, Allie sprawdziła}

_{schody i korytarz za nimi. Pusto.}

_{Odwróciła się i spojrzała na chłopaka.}

_{Czekał gotowy do akcji.}

_{– Teraz – rzuciła.}

_{Pochylił się nad zamkiem u drzwi}

_{i zwinnie wsunął do dziurki błyszczącą,}

_{metalową spinkę. Allie stanęła obok,}

_{żeby go zasłonić i mieć na widoku cały}

_korytarz.

_{– Wciąż czysto? – zapytał, nie}

_podnosząc

_głowy.

_Dziewczyna

_{popatrzyła w dół. Musiała przyznać, że}

_{jego spokój, nawet pod taką presją,}

_{robił na niej duże wrażenie.}

_{– Uhm.}

_{Trzask otwieranego zamka zabrzmiał}

_{jak wystrzał armatni.}

_{– Naprawdę powinni wymienić ten}

_{mechanizm – stwierdził cicho Carter. –}

_{Każdy sobie z nim poradzi.}

_{Wsunęli się do środka i zamknęli}

_drzwi.

_{Z braku okien w gabinecie panowały}

_kompletne

_ciemności.

_Wszystkie

_dźwięki

_dobiegające

_ze

_szkoły

_{wydawały się przytłumione. Cisza była}

_{denerwująca. Allie ledwo widziała}

_{Cartera, ale słyszała jego spokojny}

_oddech.

_Zdjęła

_sweter

_i

_upchnęła

_go

_{w szparze pod drzwiami.}

_Chłopak

_lawirował

_ostrożnie

_{pomiędzy meblami, aż wreszcie namacał}

_{włącznik mosiężnej lampki stojącej na}

_{biurku. Nagle zrobiło się jasno.}

_{Spojrzał na Allie w żółtym świetle}

_{i wskazał ręką na biurko.}

_{– Zacznijmy tutaj.}

_Wielkie,

_mahoniowe

_biurko

_{dyrektorki jak zwykle zawalone było}

_stosami

_papierów.

_Przejrzeli

_je

_{pospiesznie, szukając czegokolwiek na}

_{temat Eloise i Nathaniela. Jakiejkolwiek}

_{wskazówki odnośnie tego, co się działo.}

_{Nie mieli pojęcia, kiedy dyrektorka}

_{wróci ani gdzie jest, więc musieli}

_{działać szybko. Gdyby ktoś ich złapał, to}

_{byłby koniec.}

_{Pracowali w ciszy przez dziesięć}

_{minut. Większość dokumentów okazała}

_{się wypracowaniami z angielskiego,}

_{resztę stanowiły zwyczajne szkolne}

_{papiery, rachunki i sprawozdania. Nic}

_przydatnego.

_{Allie otwarła teczkę, w której były}

_{wyłącznie rachunki za prąd i wodę,}

_{kiedy Carter gestem przywołał ją do}

_siebie.

_{– Tutaj.}

_{Spojrzała w jego stronę. Trzymał}

_{w ręku dokument zapisany odręcznym}

_pismem.

_{– Co to jest?}

_{Zbliżył papier do światła, by też}

_{mogła zobaczyć.}

_{– To oskarżenia przeciwko Eloise.}

_Na

_kartce

_znajdowała

_się

_{ponumerowana lista zarzutów, zapisana}

_{kwadratowym, precyzyjnym pismem.}

_{Większość sprowadzała się do tego, że}

_{bibliotekarka nie potrafiła potwierdzić}

_{miejsca swojego pobytu w czasie}

_{ataków, utrzymując, że była wtedy sama.}

_{– Popatrz na to – szepnęła Allie,}

_{wskazując na tekst. – Zupełnie pomija}

_{fakt, że nie mogła się dostać do kaplicy}

_{i zapalić świeczek, zanim my tam}

_{dotarłyśmy.}

_{– To pismo Zelaznego – powiedział}

_{Carter głucho.}

_–

_Myślisz…

_–

_Spojrzała

_{z powątpiewaniem.}

_{Wzruszył ramionami i zacisnął usta.}

_{– Jeśli ją oskarża… Trzeba się}

_{zastanowić, czy nie może czegoś w ten}

_{sposób zyskać. Prawdziwy szpieg wie,}

_{że to nie ona.}

_{Jego słowa sprawiły, że Allie}

_{poczuła to samo, co wcześniej – jakby}

_{jej kręgosłup zamienił się w sopel lodu.}

_Zadrżała.

_{– Po prostu… trudno to sobie}

_{wyobrazić. Zelazny wydaje się taki}

_lojalny.

_{W świetle stojącej na biurku lampki}

_{ciężko było rozszyfrować, co się kryje}

_{w oczach Cartera.}

_{– Nikomu już nie ufam – stwierdził.}

_{Niepewna, co odpowiedzieć, Allie}

_{skupiła się ponownie na papierach na}

_biurku.

_{Nauczyciel historii był opryskliwy,}

_{owszem, i kurczowo trzymał się zasad.}

_Ale

_zawsze

_sprawiał

_wrażenie

_najbardziej

_godnego

_zaufania

_ze

_{wszystkich wykładowców. Tego, na}

_{którym można było polegać. Całkowicie}

_{lojalnego wobec szkoły.}

_{Nie wierzyła, że to możliwe.}

_{Kręciło jej się od tego w głowie.}

_{Przeglądała pobieżnie wyciągi z konta}

_{szkoły, kiedy nagle coś zwróciło jej}

_{uwagę. Podniosła kartkę do światła.}

_{– Carter – szepnęła. – To dziwne.}

_{– Co takiego?}

_{– Po prostu… Czy my jesteśmy}

_spłukani?

_{– Spłukani? – Zmarszczył czoło,}

_{sięgając po papier. – Co masz na myśli?}

_{– Spójrz tutaj… – Wskazała na}

_{ostatnią linijkę. – Tu jest napisane, że}

_{szkoła ma minus trzysta siedemdziesiąt}

_{cztery tysiące funtów na swoim koncie.}

_{To spory debet.}

_Przejrzał

_szybko

_dokument

_{i potrząsnął głową.}

_{– Nie rozumiem – stwierdził. – To}

_niemożliwe.

_{Allie sprawdziła kolejne pismo.}

_{– Poczekaj. Popatrz na to.}

_{Przeczytała na głos:}

_Ponieważ

_niemal

_połowa

_{rodziców nie uregulowała opłat}

_{w tym semestrze, wpłaciłam na}

_konto

_Cimmerii

_niezbędne

_{fundusze, żeby uzupełnić różnicę.}

_{Tym niemniej oznacza to, że}

_{Nathaniel planuje atak w tym}

_{semestrze. Musimy zwiększyć}

_wysiłki

_mające

_na

_celu

_{powstrzymanie jego grupy, zanim}

_{to się stanie. Inaczej szkoła może}

_{tego nie przetrwać. I stracimy}

_{organizację.}

_{Pod listem widniał zamaszysty}

_{podpis Lucindy.}

_{– Czyli wiedzieli, że to się stanie –}

_{stwierdziła Allie. – Dlatego wszyscy}

_{mieli nadzieję, że udało się złapać}

_szpiega.

_{Carter spojrzał na nią.}

_{– Myślą, że to ich jedyna szansa.}

_Kiedy

_sięgnął

_po

_list,

_żeby

_{przeczytać go ponownie, zetknęli się}

_{palcami. Przeskoczyła między nimi}

_{elektryczna iskra i Allie odskoczyła,}

_{upuszczając papier na podłogę.}

_–

_Przepraszam

_–

_powiedzieli

_{jednocześnie, schylając się po dokument}

_i

_zderzając

_czołami

_z

_głuchym

_{stuknięciem.}

_{Allie złapała się za głowę, nie}

_{wiedząc, czy się śmiać czy płakać.}

_{Zatoczyła się do tyłu. Carter trzymał się}

_{za skroń.}

_{– Wszystko w porządku?}

_{– Nic mi nie jest. – Roześmiała się}

_{z zażenowaniem, chociaż głowa pękała}

_{od tego niefortunnego uderzenia. Sunąc}

_{palcami po włosach, poczuła, że rośnie}

_{jej guz. Syknęła z bólu. Chłopak zrobił}

_{zaniepokojoną minę.}

_{– Co się stało? Pozwól mi zobaczyć.}

_{– Nie, nic mi się nie stało,}

_{naprawdę… – zaprotestowała, ale on}

_{pokręcił stanowczo głową.}

_{– Chodź. Pozwól zerknąć doktorowi}

_Carterowi.

_–

_Przysunął

_lampkę

_{i rozdzielił jej włosy, delikatnie}

_{dotykając skóry. Gwizdnął cicho. – Guz}

_{wielki jak jajko, Sheridan.}

_{– Przeżyję, doktorze? – Spojrzała}

_{z ironią.}

_{Uśmiechnął się, mrużąc oczy.}

_{Tak właśnie czuła się przy nim}

_{kiedyś – swobodnie i naturalnie.}

_{Chciała, żeby ta chwila trwała wiecznie.}

_{Ale Carter jakby nagle przypomniał}

_{sobie, z kim jest, bo odchrząknął, zrobił}

_{krok do tyłu i postawił lampkę na}

_{miejsce. Kiedy odezwał się ponownie,}

_{ton jego głosu był znacznie chłodniejszy.}

_{– Lepiej się pospieszmy. Sprawdzisz}

_szuflady?

_{– Hm… tak. – Przeszła na drugą}

_{stronę biurka, pochylając głowę, żeby}

_{nie mógł zobaczyć rumieńców na jej}

_{policzkach. To było strasznie trudne.}

_{Czy nie mogli po prostu wciąż się}

_{przyjaźnić?}

_{Z westchnieniem pociągnęła za}

_{uchwyt w górnej szufladzie.}

_Zamknięta.

_Kolejna

_również.

_{I wszystkie pozostałe.}

_{– Nic z tego – oznajmiła.}

_{– Ja… – zaczął Carter i nagle}

_zamilkł.

_{W tej samej chwili usłyszeli jakiś}

_{dźwięk. Allie zamarła, wbijając wzrok}

_{w drzwi.}

_{Ktoś próbował wejść do środka.}

_{Carter bez słowa złapał ją za rękę}

_{i przyciągnął do siebie, po czym zgasił}

_{światło na biurku.}

_Gabinet

_pogrążył

_się

_{w ciemnościach.}

₁₇

_{Allie wstrzymywała oddech, kucając}

_{nisko pod biurkiem Isabelle. Niczego}

_{nie widziała, ale czuła, że Carter jest tuż}

_obok.

_{Ktokolwiek próbował dostać się do}

_{środka, wyraźnie miał z tym problem.}

_Klamka

_ponownie

_się

_poruszyła

_{i usłyszeli zgrzyt metalu o metal.}

_{– Ma klucz – szepnął Carter niemal}

_{niedosłyszalnie.}

_Oboje

_nawet

_nie

_drgnęli.

_{Przez jakiś czas słychać było}

_{chrobotanie. Potem nagle zamilkło.}

_{– Nie pasuje – usłyszeli stłumiony}

_{głos. – Musiała dać nam niewłaściwy}

_klucz.

_{To był głos mężczyzny. Po chwili}

_{dołączyły do niego inne.}

_{Allie modliła się w duchu, żeby nie}

_{mieli dobrego klucza. Jeśli otworzą}

_{drzwi, natychmiast ich znajdą. Sama}

_{myśl sprawiła, że zadrżała. Gdyby ich}

_{teraz złapali, wszystko przepadło.}

_{Ale rozmowa na zewnątrz stopniowo}

_{cichła. Dziewczyna wstrzymała oddech,}

_{uważnie nasłuchując. Żadnego dźwięku.}

_{Nie ruszyli się jeszcze przez minutę.}

_{– Chyba poszli – szepnął w końcu}

_{Carter. – Powinniśmy znikać, zanim}

_wrócą.

_{Wstali ostrożnie, zachowując się jak}

_{najciszej. Carter trzymał rękę na jej}

_{łokciu, pomagając przejść przez ciemny}

_{pokój w stronę drzwi. Nie musiał tego}

_{robić – Allie dobrze znała gabinet. Ale}

_{dzięki temu czuła się bezpieczniej. Nie}

_{chciała, żeby puszczał.}

_{Zatrzymali się przy drzwiach i Allie}

_{spojrzała na cień stojącego obok niej}

_{chłopaka. Tak bardzo pragnęła znaleźć}

_{słowa, mogące sprawić, że wszystkie}

_{złe rzeczy, które się między nimi}

_{wydarzyły, po prostu przestałyby istnieć.}

_{Dzięki temu mogliby znów zostać}

_{przyjaciółmi.}

_{Ale nie było takich słów.}

_{– Gotowa? – spytał.}

_{Podniosła podbródek.}

_{– Tak.}

_Otwarła

_drzwi

_i

_wyszła

_na

_{oświetlony korytarz.}

_{– Dowiedzieliśmy się, że trzymają ją}

_{gdzieś indziej – szepnęła Nicole.}

_{– A coś więcej? – Carter zapytał}

_{zbyt głośno. Siedzący obok uczeń}

_{spojrzał na niego znad podręcznika do}

_fizyki.

_{– Carter – napomniał go cicho}

_{Sylvain. – Może trochę dyskretniej?}

_{Allie spodziewała się, że Carter}

_{zabije go wzrokiem albo rzuci jakiś}

_{wredny komentarz. Ale on po prostu}

_{skinął głową.}

_{Zmarszczyła czoło, przyglądając się}

_{tej dwójce. Coś się między nimi}

_{zmieniło, kiedy odcięła się od nich. Nie}

_{byli już wrogami. Nie zachowywali się}

_jak

_przyjaciele,

_ale

_{najwyraźniej}

_{nawiązali jakieś porozumienie. Stali}

_{się… sojusznikami.}

_{Carter odezwał się ponownie, tym}

_{razem ciszej.}

_{– Przepraszam, Nicole. Mów dalej.}

_{Zebrali się w najdalszym kącie}

_{świetlicy. Rozsiedli się na krawędziach}

_{kanapy i foteli, pochyleni ku sobie, by}

_{lepiej słyszeć, co mówią pozostali. O tej}

_{porze wokół pełno było uczniów,}

_śmiertelnie

_znudzonych

_relaksem.

_{Niektórzy grali w gry planszowe, inni}

_{czytali książki albo plotkowali.}

_{Hałas wokół był wystarczająco}

_{duży, żeby mogli spokojnie rozmawiać.}

_{– Poczekaj – wtrącił Sylvain, zanim}

_Nicole

_znów

_się

_odezwała.

_–

_{Udawajmy, że dyskutujemy o czymś}

_{ciekawym. Na przykład o piłce nożnej.}

_{– Piłka nożna jest nudna – zauważyła}

_Rachel.

_{Chociaż sytuacja wciąż była zła}

_{i nadal nie rozwiązali problemu, sam}

_{fakt, że nareszcie coś robili, sprawiał,}

_{że atmosfera odrobinę się rozluźniła.}

_{Coś już wiedzieli. Działali, prowadzili}

_{śledztwo i zdobywali nowe informacje.}

_Sylvain

_westchnął

_zmartwiony

_{i wyciągnął spod stojącego obok stolika}

_{wypolerowane, mahoniowe pudełko}

_{szachów. Zaczął rozkładać figury na}

_{szachownicy namalowanej bezpośrednio}

_{na blacie. Czarne po prawej, białe po}

_{lewej stronie.}

_{Spojrzał na Allie i wskazał jej}

_{gestem, żeby usiadła naprzeciwko na}

_{podłodze. Po krótkim wahaniu zrobiła}

_{to, o co ją prosił.}

_–

_Możemy

_rozmawiać

_{o czymkolwiek – wyjaśnił. – O ile}

_{będziemy wyglądali tak samo jak}

_{wszyscy. Ludzie widzą to, co chcą}

_widzieć.

_{Kiedy podniósł wzrok, w jego}

_{oczach błysnął odbity promień światła.}

_{– Nie grałam w szachy odkąd… –}

_Allie

_zamilkła.

_Sięgnęła

_po

_{ceramicznego pionka: był zimny. Miał}

_{kolor śniegu. – Moją poprzednią}

_{partnerką była Jo.}

_{– Pamiętam. – Współczucie w głosie}

_{Sylvaina sprawiło, że poczuła się}

_{jednocześnie lepiej i gorzej. – Graj}

_białymi.

_–

_Odwrócił

_się

_do

_{pozostałych.}

_–

_Udawajcie,

_że

_{rozmawiacie, patrząc na naszą grę.}

_{I starajcie się mówić cicho. – Znów}

_{spojrzał na Allie i uśmiechnął się}

_{zachęcająco. – Twój ruch.}

_{Widząc, że mówi poważnie, Allie}

_przez

_chwilę

_trzymała

_rękę

_nad

_{szachownicą. Potem wybrała pionka}

_{i przesunęła go o jedno pole do przodu.}

_{Sylvain natychmiast skontrował swoim.}

_{– Trzymają Eloise w jednym ze}

_{starych domów dla pracowników. –}

_{Rachel odezwała się cichym, spokojnym}

_{głosem. – Widziałyśmy, jak Raj, Jerry}

_{i reszta bandy wracali do szkoły,}

_{a potem znów wychodzili. Zoe ich}

_śledziła.

_{Allie zamarła w połowie ruchu,}

_{zapominając o trzymanej figurze.}

_{– Sama? Czy to bezpieczne?}

_{– Oczywiście – warknął Carter,}

_{zanim Zoe zdążyła się odezwać. –}

_{Nauczyciele by jej nie skrzywdzili.}

_{Niepotrzebnie przyjął tak ostry ton.}

_Allie

_rzuciła

_mu

_pełne

_wyrzutu

_spojrzenie

_i

_wróciła

_do

_gry.

_{Najwyraźniej to, co wydarzyło się parę}

_{godzin temu w gabinecie Isabelle, już}

_minęło.

_Postawiła

_swoją

_figurę

_poza

_{zasięgiem pionka przeciwnika.}

_{– Nieważne – szepnęła tak cicho, że}

_{usłyszał ją tylko Sylvain. Uśmiechnął się}

_do

_niej

_{konspiracyjnie,}

_a

_ona

_{odpowiedziała tym samym.}

_–

_Powiedz

_im,

_czego

_się

_{dowiedziałaś – Nicole cicho zwróciła}

_{się do Zoe.}

_{– Nie trzymają jej w domku pana}

_{Ellisona, tylko w innym, niedaleko}

_{stawu w lesie. Trochę zapuszczony}

_{i nieźle zarośnięty. – Przyglądała się}

_{z uwagą szachownicy. – Źle ruszasz}

_{gońcem, Allie.}

_{Dziewczyna spojrzała zmieszana na}

_figurkę

_w

_biskupiej

_mitrze,

_{zastanawiając się, jaki jest właściwy}

_{sposób jej ruchu.}

_{– Znam to miejsce – stwierdził}

_Carter.

_–

_Kiedyś

_mieszkali

_tam

_{pracownicy, ale kilka lat temu z jakiegoś}

_{powodu przestali go używać. Chyba}

_{wymagał remontu, ale Isabelle nigdy się}

_{do tego nie zabrała.}

_{– Widziałaś Eloise? – Rachel}

_{pochyliła się w stronę Zoe. – Jak ona się}

_czuje?

_{Zoe potrząsnęła głową.}

_{– Tylko ją słyszałam. Wszyscy}

_{weszli do środka i podsłuchałam, jak}

_{rozmawiają. Powiedzieli, że klucz nie}

_pasuje.

_Kilka

_razy

_prosili

_ją

_{o właściwy. – Rozejrzała się dookoła. –}

_{Co to znaczy?}

_{Sylvain przesunął królową o cztery}

_{pola do przodu.}

_{– Mieli klucz, którym próbowali}

_{otworzyć drzwi gabinetu – wyjaśnił}

_{Carter. – Byliśmy wtedy w środku.}

_{Przestraszyli nas, ale nie zdołali wejść.}

_{– Ale co to znaczy? – zastanawiała}

_{się Rachel. – Dlaczego to takie ważne,}

_{że klucz nie pasował?}

_{Allie nagle przypomniała sobie}

_{bibliotekarkę stojącą przed drzwiami.}

_{– Eloise miała klucz do gabinetu}

_{Isabelle – wyjaśniła. – Widziałam go}

_{w jej dłoni. To dlatego pomyślałam, że}

_{jest szpiegiem. Powiedziałam im o tym.}

_{– Pewnie teraz go szukają –}

_{stwierdziła z namysłem Nicole. – Chcą}

_{się upewnić, że jest bezpieczny, żeby}

_{nikt nie mógł go użyć.}

_{– Ale ona dała im zły klucz. – Carter}

_{był zaskoczony. – Dlaczego?}

_{– Może już nie ma właściwego? –}

_{zasugerowała Rachel.}

_{– To kto go ma? – Chciał wiedzieć}

_Sylvain.

_{Nikt nie znał odpowiedzi.}

_{– A wy co znaleźliście w biurze? –}

_{przerwała ciszę Rachel.}

_Allie

_pozwoliła

_Carterowi

_opowiedzieć

_o

_tym,

_czego

_się

_{dowiedzieli. Kiedy skończył, pozostali}

_{wyglądali na oszołomionych.}

_{– Cały czas wiedzieli, że to się}

_stanie?

_–

_Rachel

_nie

_ukrywała

_zdumienia.

_{– Skoro otrzymali tylko połowę}

_{pieniędzy, których się spodziewali od}

_{rodziców, to znaczy, że połowa uczniów}

_{teraz odejdzie? – dociekała Nicole.}

_{– Uważam, że na tym polega plan}

_{Nathaniela – wyjaśnił Sylvain. –}

_{Podzielić szkołę, zmuszając członków}

_{rady, żeby opowiedzieli się po którejś}

_{ze stron. Myśli, że pójdą za nim.}

_{Królowa i król Sylvaina osaczyły}

_{króla Allie. „Jak on to u diabła zrobił?”}

_{– Szach – mruknął, unosząc brew.}

_Allie

_wpatrywała

_się

_{w szachownicę, ale nie wiedziała, jak}

_{mogłaby się z tego wyplątać.}

_{– Cholera.}

_{– A co, jeśli nasi rodzice spróbują}

_{nas stąd zabrać? – spytała przytomnie}

_Zoe.

_–

_Zaciągnęli

_Caroline

_do

_{samochodu. – Rachel pobladła. – Chyba}

_{nie zrobią tak z połową uczniów?}

_–

_Ale

_jak

_możemy

_ich

_{powstrzymać? – westchnęła Allie.}

_{Sylvain wziął odrzuconego pionka.}

_{Trzymając w dłoni białego skoczka,}

_przyglądał

_mu

_się

_przez

_chwilę

_{w zamyśleniu. Potem podniósł figurkę}

_{do góry.}

_{– Możemy ich ostrzec.}

_Pomysł

_Sylvaina

_wywołał

_{powszechny protest. Jak mieliby to}

_{zrobić? W ten sposób tylko się ujawnią.}

_{Jak wyjaśnić, skąd mają te informacje?}

_{Nie mogą przecież wysłać wszystkim}

_{anonimowych maili. Jeśli zaczną mówić}

_{ludziom, nauczyciele natychmiast się}

_{o tym dowiedzą.}

_Wreszcie

_Rachel

_znalazła

_{rozwiązanie.}

_{– Nigdy nie lekceważ potęgi plotki –}

_{stwierdziła po prostu.}

_Wszyscy

_popatrzyli

_na

_nią

_z

_wyraźnym

_{niezrozumieniem}

_na

_twarzach.

_{– Nie ogarniam. – Nicole rozejrzała}

_{się w poszukiwaniu kogoś, kto mógłby}

_{jej to wyjaśnić.}

_{Carter wpatrywał się w Rachel.}

_–

_Ooo,

_to

_jest

_wyjątkowo

_{przebiegłe… – Najwyraźniej pojął, co}

_{dziewczyna miała na myśli. – Powiemy}

_{plotkarzom, a oni puszczą to w świat.}

_{– Dokładnie tak – potwierdziła}

_{Rachel. – Niby przypadkiem zdradzimy}

_{pięciu największym plotkarzom w całej}

_{szkole, co robi Nathaniel, i ostrzeżemy}

_{przed tym, że rodzice mogą ich zabrać. –}

_{Popatrzyła na nich wyczekująco, ale}

_{wciąż nie byli przekonani. Wywróciła}

_{oczami. – Oni powiedzą całej reszcie…}

_{Och, dajcie spokój! To lepsze niż}

_{Facebook. Do wieczora wszyscy będą}

_{o tym mówić, a nikt nie będzie w stanie}

_{dojść źródła tych plotek.}

_{Grupa wymieniła się spojrzeniami,}

_{przyjmując to do wiadomości.}

_{– I co wtedy? – Nicole zadała}

_{pytanie, które nie dawało im spokoju.}

_{– Wtedy będą mogli wybrać –}

_{stwierdził Sylvain. – Co będzie później,}

_{to już zależy od nich.}

_{– Ale co tak naprawdę mogliby}

_{zrobić? – drążył Carter. – Uciec?}

_{– Mogliby uciec – potwierdziła}

_{Allie. – Albo walczyć.}

₁₈

_{Następnego ranka przed szóstą Allie}

_{znalazła się znowu w lodowatym,}

_{ogrodzonym murem ogrodzie. To był}

_pierwszy

_dzień,

_kiedy

_wbrew

_{wszystkiemu musieli udawać, że nic się}

_{nie dzieje. Z nerwów i podekscytowania}

_{żołądek ścisnął jej się w supeł. Dzisiaj}

_{mieli zrealizować swój plan.}

_{Zaabsorbowana całą akcją niemal}

_{zapomniała o tym, że ma do wykonania}

_{dodatkową pracę, ale kiedy rozchodzili}

_{się do swoich sypialni poprzedniego}

_{wieczoru, Carter zawołał za nią:}

_{– Do zobaczenia bladym świtem}

_{w ogrodzie…}

_{Stanęła jak wryta, patrząc na niego}

_{z niedowierzaniem.}

_{– Poważnie? Myślisz, że Isabelle}

_{naprawdę spodziewa się, że będziemy}

_{tyrać przed lekcjami, skoro tyle się}

_dzieje?

_–

_Zatoczyła

_wokół

_ręką

_{z irytacją.}

_{– Hm… Tak? – Spojrzał na nią,}

_{wyraźnie dając do zrozumienia, żeby}

_{przestała udawać naiwną. – Dostałaś}

_karę

_na

_czas

_{nieokreślony.}

_Do

_odwołania.

_Isabelle

_nie

_będzie

_{szczęśliwa,}

_jeśli

_nie

_przyjdziemy

_{z powodu katastrofy, o której nikt nam}

_{nawet nie powiedział.}

_{– Dobrze. – Ruszyła za resztą}

_{dziewczyn, tupiąc głośno na schodach. –}

_{Przecież nie mam nic lepszego do}

_roboty.

_{– Ja też jestem raczej zajęty,}

_{wiesz? – przypomniał, ale nawet się nie}

_obejrzała.

_{Ściskając w ręku latarkę, wśliznęła}

_{się przez otwartą bramę do ogrodu.}

_{Pogoda trochę się poprawiła i nie było}

_{tak zimno, a zamarznięta ziemia zmieniła}

_{się w lepkie błoto. Brnęła przez nie,}

_{myśląc o szpiegach i Nathanielu oraz}

_{szukając pana Ellisona.}

_Znalazła

_go

_na

_skraju

_sadu.

_{Pracował, pogwizdując pod nosem.}

_{– Pierwszy pracownik to najlepszy}

_{pracownik – stwierdził radośnie na}

_{powitanie. – Jak się dzisiaj czujesz?}

_{– Dobrze. – Wyprostowała się.}

_{– To całe szczęście. – Wyniósł}

_z

_otwartej

_szopy

_pokaźną

_stertę

_{sprzętu. – Dzięki temu wszyscy mają się}

_{lepiej. Jeśli tobie jest dobrze, to ludziom}

_{wokół również.}

_{Allie nieświadomie zmarszczyła}

_{z niedowierzaniem nos, aż pan Ellison}

_{pogroził jej palcem.}

_{– To prawda. Spróbuj, jeśli mi nie}

_{wierzysz. Sama zobaczysz.}

_{– W porządku… – powiedziała, ale}

_{nie zabrzmiało to przekonująco.}

_{– Dziś czeka cię praca w sadzie}

_owocowym.

_–

_Podał

_jej

_grabie

_{i sekator. – Przygotujesz krzaki na}

_{nadejście wiosny. Chodź za mną, pokażę}

_{ci, co robić.}

_{Ruszyli na tyły ciemnego ogrodu.}

_–

_Gdzie

_Carter?

_–

_zapytała,

_{przeskakując nad błotnistą górką.}

_{Mężczyzna zrobił groźną minę.}

_{– Spóźnia się, jak widzisz.}

_{– Och.}

_{Ogrodnik pokazał jej, jak odróżnić}

_{bezlistne krzaki borówek od krzaków}

_{jeżyn. Nagle usłyszeli ciężkie, szybkie}

_{kroki. Oboje się odwrócili. Pan Ellison}

_stanął

_przed

_nią,

_zanim

_Allie

_{zorientowała się, co zamierza zrobić.}

_{W ręku trzymał ciężką, żelazną motykę,}

_{zupełnie jakby nie ważyła więcej niż}

_długopis.

_{Ogrodnik był bardzo wysoki, miał}

_{prawie dwa metry wzrostu i zawsze}

_{poruszał się ociężale. Teraz jednak}

_{sprawiał wrażenie zwinnego i pełnego}

_{gracji. Poczuła jednocześnie podziw}

_{i niepewność. Czy nikt w Cimmerii nie}

_{był tym, kim się wydawał?}

_{Sekundę później mężczyzna rozluźnił}

_{się i Allie usłyszała, jak mruczy pod}

_nosem:

_{– Co z tobą nie tak, chłopcze?}

_{Stanęła na palcach i zobaczyła}

_{Cartera, gnającego przez błoto. Jego}

_{latarka mrugała słabo.}

_{– Przepraszam – wysapał, stając}

_{przed nimi. – Zaspałem.}

_{– Spóźniłeś się. – Pan Ellison}

_{powiedział to z takim obrzydzeniem,}

_{jakby zarzucał mu zdradę.}

_Allie

_{przyglądała}

_się

_{z niedowierzaniem. Carter zwiesił}

_głowę.

_{– Przepraszam, Bob – kajał się. –}

_{Mogę przyjść później i nadrobić.}

_{– Jeszcze zobaczymy – mruknął pod}

_{nosem ogrodnik. Ale wydawał się}

_{udobruchany skruchą chłopaka i wkrótce}

_{zostawił ich samych.}

_Wahania

_nastroju

_Cartera

_{poprzedniego dnia sprawiły, że Allie}

_{postanowiła podejść do niego ostrożnie}

_{i z dystansem. Nie wiedziała, co dzieje}

_{się w jego głowie, ale nie chciała}

_pozwolić,

_żeby

_traktował

_ją

_jak

_{zabawkę, kiedy mu to akurat pasowało.}

_{Albo się przyjaźnili, albo nie.}

_{Praca nie była łatwa – kolce na}

_{krzakach jeżyn raniły jak małe sztylety.}

_W

_podstępny

_i

_złośliwy

_sposób

_przebijały

_się

_przez

_rękawiczki

_{i ubrania.}

_{– Auć, ty cholerna, wstrętna,}

_{głupia… roślino! – Zerwała rękawiczkę}

_{i przyjrzała się kropelce krwi, która}

_{pojawiła się na palcu. – Już nigdy nie}

_{spojrzę na jeżyny. Wredne, małe dranie.}

_{– Wszystko w porządku? – Carter,}

_{który zbierał przycięte gałęzie, żeby je}

_potem

_spalić,

_przyglądał

_jej

_się

_{z mieszaniną niepokoju i rozbawienia.}

_Pierwszy

_raz

_odezwał

_się

_{bezpośrednio do niej, więc spojrzała}

_{z zaskoczeniem. Szybko jednak się}

_{pozbierała i wzruszyła nonszalancko}

_ramionami.

_{– Przeżyję. Nie słyszałam, żeby}

_{ktokolwiek został zakłuty na śmierć}

_{kolcami jeżyn.}

_–

_Przynajmniej

_o

_ile

_nam

_{wiadomo… – zauważył Carter.}

_–

_Może

_przemysł

_jeżynowy

_{zatuszował te wypadki.}

_{Włożyła z powrotem rękawiczkę,}

_{myśląc o reakcji pana Ellisona sprzed}

_{paru minut.}

_{– Czy pan Ellison jest w Nocnej}

_Szkole?

_{Carter spoważniał.}

_{– Tak i nie. – Rozejrzał się wokół,}

_{by się upewnić, czy ogrodnik nie stoi}

_{nigdzie w pobliżu. – Kiedyś był.}

_{Chodził do tej szkoły. Studiował}

_{filozofię w Oksfordzie. Potem pracował}

_{w Londynie w jednym z dużych banków.}

_{Później coś się stało, coś złego.}

_{Allie próbowała wyobrazić sobie}

_{pana Ellisona w garniturze, młodego}

_{i eleganckiego, Wydawało się to niemal}

_{niemożliwe. Nigdy nie widziała go}

_{w niczym innym niż ciemnozielone}

_{ogrodniczki. Zawsze miał ubrudzone}

_ręce.

_{Patrzyła na Cartera, z nadzieją, że}

_{powie coś więcej.}

_{– Wiesz, co się stało?}

_{– Powiedział mi tylko, że popełnił}

_{błąd i wiele osób na tym ucierpiało.}

_{Musiało to być coś okropnego, bo}

_{zrezygnował i nigdy nie wrócił do}

_{pracy. – Rzucił długą gałąź na kupkę}

_{kompostu. – Nigdy sobie nie wybaczył.}

_{Myśl, że można popełnić jeden}

_{błąd – tylko jeden – który spowoduje, że}

_{całe twoje życie legnie w gruzach, była}

_{przygnębiająca.}

_Allie

_skupiła

_się

_{ponownie na tym, co działo się tu i teraz.}

_{Czy ktoś właśnie nie popełnił tego}

_{rodzaju błędu? Była niemal pewna, że}

_tak.

_{– Zastanawiam się… – odezwała}

_się.

_{– Myślę… – powiedział w tej samej}

_{chwili Carter.}

_Oboje

_zamilkli

_i

_zachichotali

_{z zakłopotaniem.}

_{– Przepraszam. – Machnął w jej}

_{stronę gałązką. – Ty pierwsza.}

_{– To nic takiego. Zastanawiałam się}

_{po prostu, jak się czuje Eloise, siedząc}

_{tam sama. Czy się boi?}

_{– Po pierwsze, na pewno nie jest}

_{sama – wyjaśnił. – Nie zostawiliby jej,}

_{chociaż pewnie ona by tego chciała.}

_{A po drugie… – Spojrzał na nią}

_{uważnie, jakby próbując zdecydować,}

_{ile może zdradzić. – Nie przywiązuj się}

_{zanadto do myśli, że Eloise jest}

_{niewinna, tylko dlatego, że Nicole tak}

_uważa.

_{Patrzyła na niego ze ściśniętym}

_{gardłem, czując narastającą panikę.}

_{– Czekaj. Chyba nie uważasz, że ona}

_{naprawdę jest szpiegiem?}

_{– Nie wiem. Wydaje mi się tylko, że}

_{teoria Nicole nie udowadnia jej}

_{niewinności. Nie zakładałbym, że na}

_{pewno tego nie zrobiła.}

_{– Dlaczego nie? – Przybrała}

_defensywny

_ton.

_–

_Nie

_mogła

_{zaaranżować sceny w kaplicy, prawda?}

_{Nie sama.}

_{Nie zdawała sobie sprawy z tego,}

_{jak bardzo przekonanie, że Eloise jest}

_{niewinna, było jej potrzebne. Chciała}

_{znów w to wierzyć.}

_{Ale jego spojrzenie pozostawało}

_{gorzkie jak ciemna czekolada.}

_{– Ponieważ nikt tutaj nie jest}

_{naprawdę niewinny, Allie. Chyba już to}

_odkryłaś?

_–

_Czyżbyście

_gadali

_zamiast

_pracować?

_{Nadejście pana Ellisona sprawiło,}

_{że nie mogła odpowiedzieć Carterowi.}

_Przeniosła

_wzrok.

_Ogrodnik

_szedł

_{szybko w ich stronę, a jego zielone}

_{ciuchy były już ubrudzone błotem.}

_{Świadomość tego, co mu się przytrafiło,}

_{sprawiała, że lubiła go jeszcze bardziej.}

_Cierpienie

_wywoływało

_bliskość.

_{Wiedziała, że będzie musiała później}

_{porozmawiać z Carterem i udowodnić}

_{mu, że się myli. Eloise nie była}

_szpiegiem.

_{Allie przetrwała lekcje z ledwo}

_skrywaną

_{niecierpliwością.}

_Żaden

_{z instruktorów Nocnej Szkoły nie}

_{pojawił się na swoich zajęciach. Kilku}

_{nauczycieli z innych klas przejęło ich}

_obowiązki,

_przez

_co

_lekcje

_{przeprowadzono niedbale i irytująco.}

_{Rozeszła się też informacja, że}

_treningi

_Nocnej

_Szkoły

_zostały

_{chwilowo zawieszone – bez podania}

_przyczyny.

_{Tego wieczoru Allie i Rachel stały}

_{na półpiętrze, udając, że swobodnie}

_rozmawiają.

_Nagle

_Rachel

_{wyprostowała się.}

_{– Obiekt w zasięgu wzroku. Na}

_{godzinie szóstej. Przygotować się do}

_walki.

_{– Tak jest, kapitanie! – Allie}

_{spojrzała w tę samą stronę, co}

_{przyjaciółka. Jasnoczerwona grzywa}

_{włosów Katie sprawiała, że łatwo było}

_{ją zobaczyć z daleka. Szła właśnie po}

_schodach

_w

_towarzystwie

_swoich

_{idealnych przyjaciółek. – Co takiego}

_{słyszałaś? – spytała Allie nieco zbyt}

_głośno.

_{Rachel czekała z odpowiedzią, aż}

_{Katie znalazła się niemal na tej samej}

_{wysokości, co one.}

_–

_Połowa

_dzieciaków

_będzie

_{musiała odejść. I nikt nie wie kto.}

_{Będzie tak samo jak z Caroline, tylko sto}

_{razy gorzej.}

_{– To okropne! – Allie symulowała}

_{wstrząs. – Co możemy zrobić?}

_{Katie zatrzymała się tak gwałtownie,}

_{że dwórki musiały zrobić krok do tyłu,}

_{żeby nie wpaść jej na plecy, ale ona}

_{machnęła na nie z irytacją palcami.}

_{– Idźcie już. Dołączę do was.}

_{Wahały się przez chwilę, po czym}

_{poszły dalej. Kiedy znalazły się poza}

_{zasięgiem głosu, Katie odwróciła się do}

_Rachel.

_{– Co mówiłaś przed chwilą,}

_kujonko?

_Porzucając

_pozory,

_Rachel

_{opowiedziała}

_jej,

_co

_wiedzieli.

_{Dziewczyna słuchała, oparta o ścianę.}

_{Z każdym kolejnym zdaniem odchylała}

_{głowę do tyłu, aż w końcu stuknęła nią}

_{o boazerię.}

_{– A więc o to im chodzi. –}

_{Pobladła. – Mogłam się domyślić, kiedy}

_{Caroline odeszła. Dlaczego byłam taka}

_głupia?

_{Allie zmarszczyła brwi.}

_{– Im? To znaczy?}

_{– Moim rodzicom. Ich plan polega}

_{oczywiście na tym, żeby wyciągnąć mnie}

_{z Cimmerii i zrujnować mi życie! –}

_{Odwróciła się do Allie. – Próbowałam}

_{cię ostrzec, że coś się dzieje. Że Lucinda}

_{przegrywa. Ale nie słuchałaś.}

_{– Poczekaj – drążyła Allie. – Twoi}

_{rodzice są po stronie Nathaniela?}

_Katie

_spojrzała

_na

_nią

_{z wściekłością.}

_{– Oczywiście, że tak. Nie bądź}

_{śmieszna. Wiesz w ogóle, co się wokół}

_{ciebie dzieje?}

_{– A ty?}

_{Jej bezpośredniość była dla Katie}

_{zaskoczeniem. Potrząsnęła głową tak}

_{mocno, że jej rude włosy zaczęły się}

_kołysać.

_{– Nie. Nigdy.}

_{– Co zrobisz, jeśli kogoś po ciebie}

_{przyślą? – spytała Rachel.}

_{Przez chwilę nie odpowiadała.}

_{Kiedy wreszcie się odezwała, w jej}

_{głosie pojawiło się zmęczenie.}

_{– Nie wiem. Ale będą musieli mnie}

_{zabić, żeby mnie stąd wyciągnąć. Nie}

_{dam się wywlec jak Caroline.}

_{– Postawiłabyś się rodzicom? – Tym}

_{razem to Allie była zdumiona.}

_{Oczy Katie błyszczały jak grudki}

_{śniegu w zimowym słońcu.}

_{– Nienawidzę swoich rodziców,}

_{Allie. Nigdzie z nimi nie pójdę. A ten}

_{obleśny gad Nathaniel może pocałować}

_{mnie w moją idealną dupę.}

_{Jej arystokratyczny akcent sprawił,}

_{że nawet brzydkie wyrazy brzmiały}

_{szykownie. Jo bluzgała w ten sam}

_{sposób. Allie znów poczuła tę pustkę,}

_{która zaskakiwała ją w najdziwniejszych}

_{momentach, tak jakby wpadła do}

_{niewidzialnej dziury.}

_{Przyglądała się Katie uważnie. Może}

_{źle ją oceniła.}

_{Dziewczyna, jakby świadoma, że}

_{Allie rewiduje swoją opinię na jej}

_{temat, spojrzała wyniośle na Rachel.}

_{– Co mogę zrobić, kujonko?}

_{Powiedz tylko. Zrobię to.}

₁₉

_{Następnego dnia wszyscy plotkarze}

_{pracowali z bezlitosną wytrwałością.}

_{Do kolacji nie było innego tematu}

_{rozmów – powtarzano plotkę, że rodzice}

_{zabiorą dzieci ze szkoły z powodu}

_{różnicy zdań pomiędzy członkami rady.}

_{Większość uczniów wiedziała już}

_{o Nathanielu – od wieków niosła się}

_{fama o rozłamie w administracji}

_{szkoły – ale myśl, że ten podział mógł}

_{iść tak daleko, wywołała panikę.}

_{Elegancka jadalnia wyglądała jak}

_{zawsze – na okrągłych stołach płonęły}

_{świece, każde nakrycie lśniło od}

_{kryształów, a ciężkie, srebrne sztućce}

_{błyszczały w ciepłym świetle zdobnych}

_{żyrandoli. Nie miało to żadnego wpływu}

_{na fatalny nastrój wszystkich zebranych.}

_{Po raz kolejny nie pojawił się żaden}

_{z instruktorów Nocnej Szkoły. Minęło}

_już

_tyle

_czasu,

_odkąd

_ostatnio

_{uczestniczyli w kolacji, że Allie}

_{zaczynała się zastanawiać, czy nie}

_{zamierzali przypadkiem zagłodzić się na}

_{śmierć w lesie. W jakimś stopniu na to}

_liczyła.

_{Po drugiej stronie jadalni kłóciło się}

_{dwóch zacietrzewionych chłopaków.}

_{Jeden z nich walił pięścią w stół.}

_{Siedzące obok nich dziewczynki były}

_{bliskie płaczu.}

_{Czy nauczyciele wiedzieli, co się}

_{tutaj dzieje? Czy zdawali sobie sprawę,}

_{że tracą nad wszystkim kontrolę?}

_{Tego dnia nie został zabrany żaden}

_{uczeń, chociaż wszyscy się tego}

_spodziewali.

_To

_tylko

_wzmagało

_{przerażenie. Oczekiwano, że wydarzy}

_{się coś strasznego.}

_{– Jak myślicie, co on robi? – spytał}

_{Carter. – Jeśli naprawdę chce zabrać}

_{pół szkoły, dlaczego skończył na jednej}

_uczennicy?

_{– Może to ostrzeżenie – zgadywała}

_Nicole.

_{– To jego sposób na pokazanie}

_{Isabelle, że nie żartuje: daje im okazję,}

_{żeby spełnili żądania – stwierdziła}

_{Rachel. – Taki szantaż.}

_{– Traci czas. Nigdy tego nie}

_{zrobią. – Allie grzebała widelcem}

_{w jedzeniu.}

_{– Zwłaszcza że ledwo zauważyli}

_{zniknięcie Caroline – przypomniała Zoe.}

_{Allie spojrzała na nią, kątem oka}

_{zauważając siedzącą przy sąsiednim}

_{stoliku Jules, która przyglądała im się}

_z

_uwagą.

_Tak

_jak

_poprzedniego

_{wieczoru, towarzyszyła jej Katie i kilka}

_{przyjaciółek.}

_{Przewodnicząca}

_{wyglądała na przygnębioną, a widząc}

_{wzrok Allie, szybko odwróciła głowę.}

_{Allie zastanawiała się, jak Carter}

_{wytłumaczył jej, co się dzieje i dlaczego}

_{już nie siedzi z nią przy posiłkach.}

_{Biorąc pod uwagę wydarzenia ostatnich}

_{kilku dni, na pewno nie mieli czasu, by}

_{sobie wszystko wyjaśnić.}

_{– A zatem nie mamy dzisiaj}

_{treningu… – Carter najwyraźniej nie}

_{zauważył miny swojej dziewczyny, bo}

_{patrzył na siedzącego po drugiej stronie}

_{stołu Sylvaina i zbytnio skupiał się na}

_{ich planach.}

_{Sylvain zrozumiał jego sugestię.}

_{– Tak – potwierdził. – I pogoda jest}

_ładna.

_{Najwyraźniej obaj coś knuli.}

_{Na ustach Nicole zakwitł znaczący}

_uśmieszek.

_{– Wydaje mi się, że chłopcy coś}

_kombinują.

_{Sylvain i Carter wyszczerzyli zęby.}

_{Allie nie była pewna, czy podoba jej się}

_{ten sojusz.}

_{– Okej, chodzi o to… – zaczął}

_{Carter – że wciąż czekamy, aż}

_{nauczyciele wrócą, żeby czegoś się od}

_{nich dowiedzieć. Pomyśleliśmy, że może}

_{czas iść do nich i zapytać.}

_{– Co? Pójdziemy ich szukać? –}

_{Twarz Zoe pojaśniała na samą myśl.}

_–

_Pójdziemy

_–

_potwierdził

_{Sylvain. – Porozmawiamy z Eloise.}

_{– Może to jednak nie najlepszy}

_{pomysł – wahała się Allie. Siedząc na}

_{ławce w szatni, poluzowała węzeł}

_{w sznurówkach tenisówek. – Mam}

_{wrażenie, że trochę ryzykujemy.}

_{– Myślisz? – Głos Rachel był}

_{przytłumiony i dobiegał spod pożyczonej}

_{koszulki, którą dziewczyna naciągała na}

_{głowę. – Tylko trochę.}

_{– Wszystko będzie dobrze. – Nicole}

_{założyła grube czarne legginsy i sięgnęła}

_{po skarpetki. Allie podziwiała jej}

_{opanowanie. Wydawało się, że nic nie}

_zdoła

_jej

_{przestraszyć.}

_–

_Tylko

_popatrzymy.

_{Jedyną dekorację pomalowanej na}

_{biało szatni stanowiły powieszone na}

_{ścianach lśniące mosiężne haczyki. Nad}

_każdym

_{błyszczącą}

_czarną

_farbą

_{wypisano imię właścicielki. Wisiały na}

_{nich czarne ubrania. Na jednej ze ścian}

_{zamontowano lustra, sięgające od sufitu}

_do

_podłogi,

_co

_sprawiało,

_że

_{pomieszczenie wydawało się większe}

_{niż w rzeczywistości. Allie doskonale}

_{znała to miejsce. Ale Rachel, choć od}

_{tak dawna uczyła się w Cimmerii, nigdy}

_{tu nie była – dostęp mieli tylko}

_{uczniowie Nocnej Szkoły.}

_{Kiedy chłopcy powiedzieli o swoim}

_{pomyśle, wszyscy okazali entuzjazm.}

_{Zgodzili się, że jeśli w ten sposób}

_{zdołają dowiedzieć się czegoś więcej,}

_{to warto zaryzykować.}

_{Dopiero teraz, tuż przed ruszeniem}

_{do akcji, Allie ogarnęły wątpliwości.}

_{Wiedzieli, że wprowadzając Rachel}

_{do części szkoły zarezerwowanej na}

_{tajne spotkania i przebierając ją w cudzy}

_{mundur, łamią kilka najważniejszych}

_zasad.

_{– Jak możesz być taka spokojna? –}

_{Allie spytała Nicole. – Nie martwisz}

_{się, że nas wywalą?}

_{– Przykro mi, ale jeśli któryś}

_{z nauczycieli zarzuci mi, że złamałam}

_{zasady, to będę musiała zapytać, gdzie}

_{jest Eloise i co się stało z Jo i Ruth. –}

_{Kiedy się złościła, mówiła z ostrym}

_{francuskim akcentem. – Gdzie byli, jak}

_{szkoła rozpadała się na kawałki? Myślę,}

_{że to zakończy rozmowę.}

_{Allie musiała przyznać jej rację.}

_{Sytuacja była fatalna. Jakie znaczenie}

_{miały teraz zasady? Czy ktokolwiek ich}

_{przestrzegał?}

_{Zoe stała w kącie, ubrana od stóp do}

_głów

_w

_czarny

_strój,

_i

_kopała

_{w powietrze. Z każdym kopniakiem}

_{wydawała odgłos przypominający ptaka.}

_{Wyglądała jak mała, wściekła wrona.}

_{Allie martwiła się również o nią.}

_{Była szybka i sprytna, ale… taka młoda.}

_Taka

_mała.

_Zanim

_zdążyła

_to

_{przemyśleć, Rachel przywołała ją do}

_siebie.

_{– Nie pasuje. – Stała przed lustrem,}

_patrząc

_z

_{powątpiewaniem.}

_{Podkradziona bluza sięgała jej tylko do}

_{pasa, odsłaniając kilka centymetrów}

_{skóry w kolorze kawy z mlekiem. –}

_{Jestem za wysoka.}

_{– Jules jest twojego wzrostu –}

_{przypomniała sobie Nicole, ściągając}

_{włosy w kucyk. – Spróbuj znaleźć jej}

_mundur.

_{Rachel przeszła na drugą stronę sali,}

_{wzięła nową czarną bluzę i ważyła ją}

_{przez chwilę w dłoniach. Allie, która}

_{miała na sobie identyczne ubranie,}

_{wiedziała, że bluza była lekka, ale}

_{bardzo ciepła, zrobiona z materiału}

_{wykorzystywanego do produkcji ubrań}

_{narciarskich.}

_{– To takie dziwne – zamyśliła się}

_{Rachel, nakładając znalezioną odzież. –}

_{Nie wierzę, że to robimy.}

_{Zoe przestała kopać powietrze}

_{i spojrzała na nią.}

_{– My ciągle coś takiego robimy.}

_{Rachel popatrzyła w jej stronę.}

_{Między jej brązowymi oczami pojawiła}

_{się cienka linia.}

_{– Wiem.}

_{Allie miała świadomość tego, że}

_{Rachel przez całe życie starała się}

_{ignorować informacje o Nocnej Szkole.}

_{Sporo wiedziała, ponieważ jej ojciec}

_{był bardzo aktywnym członkiem, ale}

_{zawsze unikała tematu i nie chciała mieć}

_{z nim do czynienia.}

_{Dziewczyna założyła ostatni element}

_{munduru Nocnej Szkoły i zmieniła się}

_{z pilnej uczennicy w bojowniczkę. Jules}

_{była kilka centymetrów niższa, ale}

_{czarne ubranie wyglądało na niej}

_{wystarczająco dobrze. Na nogach miała}

_{grube getry i ciepłe buty do biegania. Jej}

_{ciemne, kręcone włosy zniknęły pod}

_{czarną, wełnianą czapką.}

_{Allie przemknęło przez myśl, że}

_ostatecznie

_wszyscy

_skończą

_jako

_{uczniowie Nocnej Szkoły.}

_{– Wyglądam jak włamywacz –}

_{jęknęła Rachel.}

_–

_Możemy

_już

_iść?

_–

_Zoe

_{podskakiwała}

_{niecierpliwie}

_przy

_{wyjściu, aż w końcu wszystkie ustawiły}

_{się za nią.}

_{Wtedy zgasiła światła i otwarła}

_drzwi.

_Była

_północ.

_Od

_godziny

_{obowiązywała cisza nocna.}

_{W piwnicznym korytarzu panował}

_mrok.

_{Konspiratorki}

_skradały

_się

_{w absolutnej ciszy. Allie szła koło}

_{Rachel i oświetlała jej drogę specjalną}

_{latarką, która emitowała słabe, błękitne}

_{światło – wystarczająco jasne, żeby}

_{dostrzec przeszkody, ale trudne do}

_zauważenia

_z

_daleka.

_Pozostałe

_{dziewczyny nie potrzebowały światła.}

_{Były w tym korytarzu tyle razy, że mogły}

_{iść z zamkniętymi oczami.}

_{Ochroniarze Raja nie pracowali}

_{według swojego stałego grafiku, więc}

_{nie wiedziały, kiedy będzie przechodzić}

_{patrol. Ale ostatnio obchody zdarzały}

_{się rzadziej niż kiedyś, więc istniała}

_{spora szansa, że uda im się przemknąć.}

_{Zmniejszająca się liczba patroli}

_{budziła niepokój. Być może dyrekcja}

_{szkoły naprawdę uwierzyła, że złapali}

_{szpiega i mogą rozluźnić ochronę.}

_{Dokładnie tego chciał Nathaniel.}

_{Zoe stanęła u podnóża schodów,}

_{zatrzymując dziewczyny gestem dłoni.}

_{Czekały w ciszy, kiedy pobiegła na górę.}

_Drzwi

_otwarły

_się

_{bezszelestnie,}

_{wpuszczając chłodny wilgotny powiew.}

_Allie

_uspokoiła

_się

_trochę,

_gdy

_{wciągnęła świeże powietrze. Zimno}

_{koiło jej nerwy.}

_{Spojrzała ukradkiem na Rachel.}

_{Podobnie jak inne dziewczyny stała bez}

_{ruchu, patrząc w miejsce, w którym}

_zniknęła

_Zoe.

_Jej

_{zdenerwowanie}

_{zdradzał tylko pot błyszczący na czole}

_{i dłoniach, które zaciskała w pięści}

_{i rozluźniała.}

_{Allie ścisnęła jej rękę. Rachel}

_{odpowiedziała tym samym.}

_{Zoe stanęła na szczycie schodów}

_{i przywołała dziewczyny gestem.}

_{Allie natychmiast puściła dłoń}

_{przyjaciółki.}

_{Pokonały schody, pochylając się}

_{nisko, i wybiegły w noc. Kiedy pędziły}

_{przez trawnik, słychać było tylko chlupot}

_{błota pod ich butami i świst oddechów.}

_{Z każdym krokiem Allie czekała na}

_{krzyk, oznaczający, że ktoś je zauważył}

_{i zaraz zmusi do powrotu. Jej mięśnie}

_{drżały z napięcia, gdy pędziły przez}

_{otwarty dziedziniec. Ale nikt za nimi nie}

_wołał.

_{Odetchnęła z ulgą, gdy dotarły do}

_{lasu. Ustawiła się pomiędzy Rachel,}

_{która biegła na przodzie, a Nicole,}

_{zamykającą ich grupę. Między drzewami}

_{były bezpieczniejsze – w ciemnościach}

_{trudniej było je zauważyć.}

_{Z każdym krokiem uświadamiała}

_{sobie, jak bardzo brakowało jej}

_{kondycji. Wciąż nie była w pełni}

_{sprawna. Cieszyła się, że z powodu}

_{Rachel miała wymówkę, żeby biec}

_trochę

_wolniej.

_{Przyjaciółka}

_nie

_{cierpiała ćwiczyć – Allie słyszała jej}

_{ciężki oddech. Ale wciąż biegła.}

_{Dotarcie do muru otaczającego}

_{kaplicę zajęło im jakieś dziesięć minut.}

_{Zoe zwolniła, więc dziewczęta poszły}

_{jej śladem. Chwilę później stanęły przed}

_{starą, zniszczoną bramą – była otwarta.}

_{Allie poczuła przyspieszone bicie}

_{serca, ale biegła dalej, pamiętając, że}

_{taki był plan. Dokładnie w tym}

_{momencie na cmentarzu pojawiły się}

_dwa

_cienie

_ciche

_jak

_widma.

_{Dziewczyny przyspieszyły.}

_{Pierwszy z cieni – Carter – dołączył}

_{do Zoe. Cień Sylvaina został z tyłu,}

_{równając krok z Nicole.}

_{Zoe i Carter pobiegli obok kaplicy,}

_{po czym skręcili w stronę strumienia. Na}

_{znak dany przez dziewczynkę wszyscy}

_{zwolnili i przykucnęli, poruszając się}

_{całkowicie bezgłośnie.}

_{Po jednej stronie z ciemności}

_{wyłonił się mały, kamienny budynek –}

_{dom pana Ellisona, gdzie Carter}

_{mieszkał jako dziecko. Dla Allie zawsze}

_{wyglądał jak piernikowy domek z bajki}

_{otoczony bujnym ogrodem.}

_Światła

_były

_zgaszone,

_ale

_{w powietrzu wciąż wisiał delikatny}

_{zapach dymu – ogrodnik całkiem}

_{niedawno położył się spać.}

_{Skradając się wzdłuż kamiennego}

_muru,

_Allie

_zauważyła

_blade

_{ciemierniki. Dotknęła jednego czarną}

_{rękawiczką – wydawał się zbyt piękny,}

_{żeby był prawdziwy. Strąciła z krzaka}

_{krople deszczu, które z pluskiem spadły}

_{na ziemię.}

_{Sylvain złapał dziewczynę za ramię,}

_{odciągnął ją od ściany i rzucił}

_{ostrzegawcze spojrzenie. Nawet w tych}

_{okolicznościach jego błękitne oczy}

_{sprawiały, że serce Allie zaczynało}

_{żwawiej bić. Skinęła przepraszająco}

_{głową. Sylvain puścił jej rękę, znów}

_{znikając w ciemnościach.}

_{Druga ścieżka była węższa i bardziej}

_{wyboista niż główna droga, ponieważ}

_{rzadziej z niej korzystano. Wszędzie}

_{było pełno kamieni i połamanych gałęzi.}

_Musieli

_zwolnić

_i

_zapomnieć

_{o bezszelestnym poruszaniu – tutaj to nie}

_{było możliwe.}

_{Zatrzymali się przed zwalonym}

_{drzewem blokującym ścieżkę. Zoe, lekka}

_{i zwinna jak wiewiórka, wskoczyła na}

_{pień, łapiąc się gałęzi, po czym}

_{zeskoczyła z drugiej strony.}

_Carterowi

_sprawiło

_to

_nieco

_{większy kłopot. Potem, jedno po drugim,}

_{pomagali sobie nawzajem przejść przez}

_{przeszkodę. Allie najpierw pomogła}

_{Rachel, po czym złapała za gałąź,}

_{starając się podciągnąć, ale wysiłek}

_sprawił,

_że

_jej

_kolano

_przeszył

_{rozdzierający ból. Dotknęła nogi, mając}

_{nadzieję, że ból za chwilę minie.}

_{Ciepła dłoń złapała ją za ramię,}

_ułatwiając

_zachowanie

_równowagi.

_{Spojrzała w ciemne oczy Cartera.}

_{– W porządku? – szepnął.}

_{Skinęła głową i przygotowała się do}

_{skoku. Zanim zdążyła to zrobić, Carter}

_{złapał ją w pasie, zdjął z pnia i postawił}

_{na ziemi. Dokładnie tak się zachowywał,}

_kiedy

_byli

_jeszcze

_{przyjaciółmi.}

_{Spojrzała na niego zaskoczona.}

_{Zanim otwarła usta, żeby coś}

_{powiedzieć, dołączyła do nich Nicole,}

_{która również przedostała się na drugą}

_{stronę pnia.}

_{– Biegiem! – syknęła Francuzka,}

_{wskazując ścieżkę.}

_{Allie odwróciła się i zobaczyła, że}

_{reszta grupy zdążyła już odbiec. Carter}

_{zaklął pod nosem i ruszył w ciemność.}

_{Pobiegła za nim, ignorując sztywne}

_{i obolałe kolano. Z trudem utrzymywała}

_{równe tempo.}

_{Przypominając sobie, w jak dobrej}

_{była formie przed wypadkiem, jeszcze}

_bardziej

_{nienawidziła}

_Nathaniela

_{i Gabe’a. Wszystko zepsuli.}

_{Gdy wyłoniła się zza zakrętu,}

_{zobaczyła, że Carter już na nich czeka.}

_{Trzymał ostrzegawczo rękę w górze.}

_Zwolniła

_tempo,

_próbując

_ukryć

_{utykanie. Kiedy do niego dobiegła,}

_{Nicole i Sylvain byli tuż za nią. Carter}

_{wskazał na lewo. Wąziutka ścieżka}

_{znikała między drzewami. Pokazał jej na}

_{migi, że ma pobiec za nim.}

_{Skinęła głową.}

_{Nowa ścieżka była tak wąska, że}

_{praktycznie ginęła w ciemnościach –}

_{Allie widziała tylko poruszającego się}

_{przed nią ostrożnie Cartera. Dotarli do}

_{wąskiego strumyka. Pomodliła się}

_{w duchu, żeby jej kolano wytrzymało}

_{skok na drugi brzeg. Ustawiła się za}

_{Carterem. Miękka ziemia sprawiła, że}

_{wylądowała bez problemów.}

_{Dopiero wtedy zobaczyła w oddali}

_{domek. Stał po drugiej stronie stawu,}

_{w którym poprzedniego lata wszyscy}

_{pływali nago. Wtedy go nie zauważyła.}

_{Pewnie dlatego, że był tak zarośnięty}

_{i przez to niemal niewidoczny. Otaczały}

_{go drzewa i krzaki. Kamienne ściany}

_{porastał bluszcz.}

_{Wskazała w tamtym kierunku, Carter}

_{potwierdził ruchem głowy. To był ich}

_cel.

_{Trzymając się z dala od budynku,}

_{obeszli go łukiem przez las, aż w końcu}

_{znaleźli się przy kępie krzaków pod}

_{boczną ścianą. Allie niemal wpadła na}

_Rachel,

_która

_zatrzymała

_się

_{w ciemnościach blisko Zoe.}

_Carter

_podszedł

_szybko

_do

_{trzynastolatki,}

_żeby

_przekazać

_jej

_{informacje, po czym wrócił do Allie.}

_{– Czekamy, aż strażnicy odejdą –}

_{szepnął, pochylając się do jej ucha.}

_{Skinęła i zaczęła się wpatrywać}

_w

_niewielki

_budynek

_z

_taką

_{intensywnością, jakby chciała przejrzeć}

_{przez ściany.}

_{Dołączyła do nich para Francuzów.}

_{Sylvain ukrył się obok Zoe za grubym}

_{pniem sosny i patrzył na kamienną}

_{budowlę. Nicole kucnęła przy nich.}

_{Nagle rozległ się zgrzyt otwieranych}

_{drzwi. Wszyscy zamarli. Allie miała}

_{wrażenie, że jest doskonale widoczna.}

_{Reszta grupy ukryła się lepiej. Nie}

_{spodziewała się, że wszystko wydarzy}

_{się tak szybko.}

_{Słyszała szaleńczy łoskot własnego}

_{serca. Rozejrzała się wokół, szukając}

_{jakiejś kryjówki, ale było już za późno.}

_{Jeśli się teraz poruszy, na pewno ich}

_odkryją.

_{Nie mogła nic zrobić, więc po}

_{prostu zamarła i wstrzymała oddech.}

₂₀

_{Ochroniarze nawet nie próbowali}

_{zachować ciszy. Kiedy wyłonili się}

_{z domku, pomimo odległości doskonale}

_{słyszała ich głosy. Jeden z nich zaśmiał}

_{się krótko i donośnie. Dźwięk rozniósł}

_{się po lesie jak huk wystrzału.}

_{Stojący obok niej Carter, wpatrywał}

_{się w patrol z wściekłą koncentracją,}

_{jakby chciał zmusić go do odejścia siłą}

_{spojrzenia. Nicole opierała dłoń na}

_{ramieniu Rachel. Allie stwierdziła}

_{z ulgą, że przyjaciółka wcale się nie}

_{bała, a w jej ciemnych, uważnych}

_{oczach błyszczała ciekawość.}

_Ochroniarze

_zdawali

_się

_iść

_{wiecznie. Kiedy w końcu zniknęli za}

_{drzewami, Allie wciągnęła powietrze}

_{i rozluźniła napięte mięśnie.}

_{Gdzieś w oddali pohukiwała sowa.}

_{Zoe wyłoniła się ze swojej kryjówki}

_{i stanęła koło Sylvaina. Szepnęła mu coś}

_{do ucha i pomknęła do lasu.}

_{Allie spojrzała na chłopaka, unosząc}

_{pytająco brew.}

_{– Będzie ich śledzić – szepnął. –}

_{Żeby się upewnić, że nie zawrócą.}

_{– Myślisz, że mogli nas zauważyć? –}

_{Wciąż była zdenerwowana.}

_{Potrząsnął głową.}

_{– Po prostu musimy mieć pewność.}

_{Odwrócił się, żeby porozmawiać}

_{z Carterem, a ona kucnęła przy Rachel.}

_{– Wszystko w porządku?}

_Dziewczyna

_skinęła.

_Jej

_oczy

_{błyszczały w ciemnościach.}

_{– To bardziej ekscytujące, niż się}

_{spodziewałam. Teraz widzę, dlaczego to}

_{lubisz. Jest fajnie.}

_{– Taaaa… – ponuro westchnęła}

_{Allie. – Bombowo.}

_{Rachel zmarszczyła czoło i otwarła}

_{usta, żeby coś powiedzieć, ale w tej}

_{samej chwili Zoe wybiegła z lasu.}

_{Zerwali się z miejsc i otoczyli ją kołem.}

_{– Poszli główną ścieżką – szepnęła}

_{zdyszana. – Już nie wrócą.}

_{– W porządku. – Sylvain spojrzał na}

_{zegarek. – Mamy jakieś pół godziny do}

_{następnego patrolu.}

_{– Gotowi? – Nicole przyjrzała się}

_{wszystkim uważnie.}

_{Dopracowali to w najdrobniejszych}

_{szczegółach, nie było więc potrzeby}

_{powtarzania planu po raz kolejny –}

_{wiedzieli, co robić.}

_{Nicole ruszyła pierwsza. Przebiegła}

_{skulona przez polanę, aż znalazła się}

_{bezpiecznie w cieniu domu.}

_{Pozostali czekali, próbując dojrzeć}

_{coś w ciemnościach. W końcu zobaczyli}

_dwukrotny

_błysk

_{bladoniebieskiej}

_{latarki. Ruszyli po kolei: najpierw}

_{Rachel, potem Sylvain i wreszcie Allie.}

_{Biegnąc przez polanę, czuła się}

_{całkowicie obnażona i miała wrażenie,}

_{że trwa to całą wieczność. Zacisnęła}

_{zęby i zignorowała ból w kolanie.}

_{Próbowała nie utykać, dziwiąc się}

_{jednocześnie, że potrafi biec tak szybko.}

_{Wszystko trwało może kilka sekund.}

_Znalazła

_się

_bezpiecznie

_koło

_{pozostałych i oparła plecami o zimny}

_kamień.

_Opuściła

_głowę

_między

_{ramiona, próbując złapać oddech. Po}

_chwili

_podniosła

_wzrok.

_Rachel

_{przyglądała jej się z troską.}

_{– W porządku? – spytała bezgłośnie.}

_{Allie skinęła, świadoma ironii losu. To}

_{ona powinna martwić się o Rachel, nie}

_odwrotnie.

_{Zoe poprowadziła ich naokoło, do}

_{miejsca, gdzie słyszała głos Eloise.}

_{Zabite dyktą okno znajdowało się tuż}

_{nad ich głowami.}

_{Nicole stanęła na palcach.}

_{– Eloise? – szepnęła.}

_{Zamarli, nasłuchując. Nie było}

_odpowiedzi.

_{– Może śpi – mruknęła Rachel. –}

_{Jest późno.}

_{O tym nie pomyśleli. Wymienili}

_{niespokojne spojrzenia. Allie poczuła}

_{lęk. Tyle ryzykowali i nic?}

_{Sylvain wyciągnął ręce do góry,}

_obmacując

_brzegi

_sklejki,

_którą

_{zabezpieczono stare okno.}

_{– Tutaj. – Szarpnął lekko prawy}

_{dolny róg. Płyta była słabo przybita}

_{i dała się odchylić o kilka centymetrów,}

_{na tyle by wsunąć pod nią dłoń i zapukać}

_{w szybę.}

_{Puk, puk, puk.}

_{– Eloise? – szepnął. – Śpisz?}

_{Puk, puk, puk.}

_{Allie przycisnęła ucho do muru,}

_{próbując usłyszeć bibliotekarkę przez}

_grubą

_na

_trzydzieści

_{centymetrów,}

_{kamienną ścianę. Cisza.}

_{Sylvain przestał pukać.}

_{– Może jej tam nie ma. Może…}

_{Wszyscy usłyszeli to jednocześnie.}

_{Pukanie z drugiej strony.}

_{Puk, puk, puk.}

_{– To ona! – syknęła Zoe. Sylvain}

_{podniósł się i zastukał w odpowiedzi.}

_{– To ty, Eloise? – szepnął.}

_{– Tak. – Odpowiedź była tak cicha,}

_{że ciężko było w nią uwierzyć. Głos zza}

_{ściany brzmiał niemalże upiornie.}

_{Miłość do Eloise kazała Rachel}

_{zapomnieć o bezpieczeństwie. Stanęła}

_{obok Sylvaina.}

_{– Wszystko w porządku?}

_{Cisza. Wreszcie:}

_{– Tak.}

_{Carter pochylił się do Sylvaina.}

_{– Spytaj, czy jest tam ktoś jeszcze.}

_{– Ktoś jest z tobą? Pilnuje cię teraz?}

_{– Tak.}

_{Allie wyobraziła sobie Eloise,}

_{stojącą przy oknie i szepczącą do nich}

_{przez szybę, samotną i uwięzioną. Ktoś}

_musiał

_siedzieć

_w

_pokoju

_obok,

_obserwować

_ją.

_Jakby

_była

_{przestępczynią.}

_{Poczuła rosnącą złość.}

_{Zwróciła się do Sylvaina.}

_{– Spytaj, czy możemy ją stamtąd}

_{jakoś wyciągnąć.}

_{– Możemy ci pomóc? – dopytywał}

_{chłopak pod oknem. – Jest stamtąd}

_{jakieś wyjście?}

_{Tym razem przerwa trwała bardzo}

_długo.

_{– Nie.}

_{Allie chciała płakać z bezsilnej}

_{wściekłości. Coś na pewno mogli}

_zrobić!

_{Rachel popatrzyła na Sylvaina.}

_{– Mogę?}

_{Kiwnął głową i zrobił krok do tyłu,}

_{przytrzymując dyktę, żeby mogła mówić}

_{do szyby.}

_{– Eloise, wiemy, że tego nie}

_{zrobiłaś – oznajmiła dziewczyna. – Albo}

_{przynajmniej tak myślimy. Wiemy, że}

_{byłaś z Jerrym. Możemy coś zrobić,}

_{żeby udowodnić twoją niewinność?}

_{Cisza, która potem nastąpiła, trwała}

_{tak długo, że Allie zastanawiała się, czy}

_{Eloise nie została jakoś uciszona.}

_{– Klucz. – Usłyszeli w końcu słaby}

_{szept bibliotekarki. Popatrzyli po sobie}

_{zdziwieni. O co jej chodziło?}

_{Rachel przysunęła się do okna.}

_{– Jaki klucz, Eloise?}

_{– Do biura Isabelle… Ten, którego}

_{użyłam… Znajdźcie go.}

_{Allie poczuła falę wątpliwości,}

_{która ścisnęła jej żołądek jak imadło. Po}

_{co mieli szukać klucza? Chciała, żeby go}

_{ukryli przed pozostałymi nauczycielami?}

_{Żeby ją chronić? Czy jednak była}

_winna?

_{Skrzyżowała ramiona i wbiła wzrok}

_{w ziemię.}

_{– Gdzie jest klucz? – Rachel}

_{podciągnęła się w górę na parapecie. –}

_{Nie rozumiem.}

_{Kiedy bibliotekarka odezwała się}

_{ponownie, Allie odniosła wrażenie, że}

_{płacze. Jej głos był zduszony.}

_–

_Zelazny

_dał

_go

_Jerry’emu,

_{a potem… zabrał go. Chyba… ukrył.}

_{Znajdźcie go. Mały, srebrny kluczyk.}

_{Na dźwięk jej słów Allie podniosła}

_{gwałtownie głowę i spojrzała na}

_{Cartera. W jego oczach błysnęło}

_zdziwienie.

_Czy

_Eloise

_właśnie

_{powiedziała, że Zelazny ją wrobił?}

_{Sylvain podszedł do okna.}

_{– Dlaczego miałby to zrobić, Eloise?}

_{Brak odpowiedzi.}

_{Allie poczuła się wyczerpana.}

_{Zastanawiali się nad tym, czy Zelazny}

_{mógłby być szpiegiem, ale żadne z nich}

_{w to nie wierzyło. Jeśli wiedział, gdzie}

_{jest klucz…}

_Zatrzęsła

_się

_z

_{wściekłości.}

_{Dlaczego on jej to zrobił? Czemu}

_{pozwolił na to, żeby ją tu trzymali, i nie}

_{odezwał się ani słowem.}

_{Mógł to zrobić tylko z jednego}

_{powodu – sam miał coś do ukrycia.}

_{Była tak wkurzona, że w pierwszej}

_{chwili nie usłyszała cichego skrzypienia.}

_{Chwilę później trzasnęły frontowe}

_drzwi.

_{Jej serce zamarło na ułamek}

_{sekundy. Spojrzała z przerażeniem na}

_{pozostałych. Czas zdawał się ciągnąć}

_w

_{nieskończoność.}

_Nagle,

_bez

_{ostrzeżenia, Carter złapał ją za rękę}

_i

_pociągnął

_za

_sobą.

_Pochyleni,

_{popędzili do lasu.}

_{Wszystko stało się tak szybko, że}

_{Allie nie miała szansy na reakcję. Zanim}

_{zdążyła pomyśleć o Rachel, było już za}

_późno.

_{Przekonywała się w myślach, że}

_{Sylvain jej pomoże. Stał obok niej, na}

_{pewno się nią zaopiekuje, wiedząc, że}

_{Rachel nie przeszła treningu.}

_{Chciała się obejrzeć i sprawdzić,}

_{czy pozostali biegną za nimi, ale Carter}

_{trzymał ją za rękę tak mocno i biegł tak}

_{szybko po nierównym terenie, że nie}

_{widziała niczego poza rozmazanymi}

_{w ciemności plamami.}

_{Przeskoczyli nad strumieniem. Pod}

_{jej stopami trzasnęła gałązka. Allie}

_{skrzywiła się, ale biegła dalej. Nie mieli}

_{czasu na ostrożność. Musieli działać}

_{błyskawicznie.}

_{Każdy oddech palił jak ogień,}

_{a każdy krok przynosił przeszywający}

_{ból w kolanie. Carter był bezlitosny –}

_nie

_zwalniał

_nawet

_na

_sekundę.

_{Ignorowali gałęzie wczepiające się}

_{w rękawy i drapiące po twarzach.}

_{Kamienie wypryskiwały spod ich stóp.}

_{Pędzili przez suche paprocie i bezlistne}

_{krzaki. Musieli przebiec niemal kilometr}

_{i Allie właśnie zaczęła się zastanawiać,}

_{ile jeszcze zdoła wytrzymać, kiedy}

_dotarli

_do

_{zagłębienia}

_w

_ziemi,

_{osłoniętego}

_zwalonym

_drzewem.

_{Carter wskoczył do środka, pociągając}

_{dziewczynę za sobą na ziemię.}

_{Zapadła cisza.}

_{Długie minuty leżeli bez ruchu. Allie}

_w

_pełnym

_skupieniu

_{nasłuchiwała}

_{odgłosu kroków, ale las niczego nie}

_{zdradzał. Gałęzie nad ich głowami}

_{uderzały o siebie, miotane świszczącym}

_wiatrem.

_{Kiedy powietrze w końcu ucichło,}

_{jedynymi dźwiękami, jakie słyszała,}

_{były tylko bicie jej serca i ciężki}

_oddech.

_{Byli całkowicie sami.}

_{Uspokajała się powoli, próbując się}

_{zorientować,}

_gdzie

_trafili.

_Była

_{przygnieciona}

_ciałem

_Cartera.

_{Obejmował ręką jej ramię, a jego głowa}

_{leżała na mokrej glinie tuż obok jej}

_{głowy. Czuła, jak klatka piersiowa}

_{chłopaka wznosi się i opada w rytm}

_{oddechów. Pomimo ciągnącej od ziemi}

_{wilgoci promieniowało na nią ciepło}

_{jego ciała.}

_{Powoli przesunęła głowę w prawo,}

_{ostrożnie i cicho, aż w końcu zobaczyła}

_{jego twarz. Obserwował ją, leżąc}

_w

_bezruchu.

_Wyczuwała

_w

_nim

_{napięcie – jakby na coś czekał.}

_{Nie wiedziała, jak długo leżeli,}

_{patrząc na siebie i nasłuchując, czy ktoś}

_ich

_nie

_śledzi.

_Najpierw

_liczyła

_{oddechy, ale szybko straciła rachubę.}

_Bliskość

_Cartera

_wytrącała

_ją

_{z równowagi. Była w pełni świadoma,}

_{że jego ręka znajdowała się pomiędzy}

_{jej łopatkami. I tego, jak na nią patrzył.}

_{W końcu przesunął dłoń w dół jej}

_pleców.

_{Dlaczego to zrobił?}

_{Oddech uwiązł jej w gardle. „To nic}

_{takiego, tylko się razem ukrywamy. Stara}

_{się być dla mnie miły”.}

_{Ale jego oddech stał się cięższy,}

_{a mięśnie bardziej napięte.}

_{Nie chciała go pocałować. Nie}

_{pamiętała nawet, jak to się stało. Po}

_{prostu ich usta nagle się zetknęły}

_{i znalazła się w jego objęciach.}

_{Dotyk znajomych warg sprawił, że}

_{poczuła ból w sercu. Zapomniała, jak}

_{dobrze było go całować. Jak smakował.}

_{Jak przyjemne było ciepło jego ciała.}

_{Otoczył ją ramionami i natychmiast}

_{zrobiło jej się cieplej, poczuła się}

_{bezpieczniejsza.}

_Zatonęła

_w

_jego

_{objęciach. Przesunął dłońmi po jej}

_{plecach i przyciągnął ją do siebie.}

_Chciała

_zapomnieć

_w

_jego

_ramionach

_o

_wszystkim,

_co

_się

_{wydarzyło, a nawet o tym, gdzie byli}

_{w tej chwili i dlaczego. Tak bardzo tego}

_{potrzebowała. Chciała, żeby ktoś jej}

_{pragnął. Marzyła, by nie myśleć}

_{o niczym i być najważniejszą osobą}

_{w czyimś życiu, choćby tylko przez kilka}

_minut.

_{Ale rozum jej na to nie pozwolił.}

_{Ciągle miała przed oczami urażoną}

_{minę Jules, kiedy nie zaprosili jej do}

_{stolika w jadalni. Wydawała się wtedy}

_{taka zagubiona.}

_{Myśl o tym, ile spowodowaliby}

_{bólu, sprawiła, że ścisnął jej się}

_żołądek.

_{Dopiero co zaczęli odbudowywać}

_{swoją przyjaźń. Po raz kolejny wszystko}

_{mogło się między nimi zepsuć. Co}

_{będzie jutro w szkole? A może mają}

_{udawać, że nic się nie stało?}

_{Zmroził ją lęk. Nie powinni tego}

_robić.

_{Wyczuwając jej wahanie, Carter}

_{przestał ją całować. Oparł się na łokciu}

_{i patrzył na nią ponuro. Widziała w jego}

_{ciemnych oczach to samo zakłopotanie.}

_{– Przepraszam – westchnął. – Po}

_prostu…

_{– Wiem. – Próbowała wymyślić coś,}

_{co mogłoby poprawić sytuację, ale nic}

_{nie przychodziło jej do głowy. Kiedyś}

_{czuli się ze sobą tak swobodnie. Teraz}

_{wszystko się skomplikowało. – To nie}

_{twoja wina. Ja też przepraszam.}

_{– Chyba po prostu… tęskniłem za}

_{tobą – wyznał. – I czasami…}

_{Nie dokończył zdania.}

_{– Ja też za tobą tęskniłam –}

_{odezwała się cichutko. – Chciałabym…}

_{żeby to było prostsze.}

_{Przez dłuższą chwilę patrzył jej}

_{w oczy. Potem przekręcił się na plecy}

_{i spojrzał w niebo, zasłaniając czoło}

_{ramieniem, jakby chciał uchronić się}

_{przed jakimś niewidzialnym, zabójczym}

_wzrokiem.

_{– Wiem.}

_{Szkoda, że nikt tego nie uczy. Nie}

_{mówią ci, jak z kimś zerwać i wciąż się}

_{przyjaźnić, nie powiedzą, jak rzucić}

_{chłopaka tak, żeby już nigdy nie chcieć}

_{go pocałować. Takie rady przydałyby}

_{się każdemu na świecie. Szkoda, że nie}

_istniały.

_{Allie podciągnęła kolana pod brodę}

_{i objęła je rękami, patrząc przed siebie.}

_{Carter podjął chyba jakąś decyzję,}

_{bo nagle usiadł i odwrócił się do niej.}

_–

_Posłuchaj.

_Muszę

_ci

_coś

_{powiedzieć. Chciałem to zrobić już}

_{dawno temu, ale nie potrafiłem. Teraz}

_{chyba muszę – mówił głosem pełnym}

_napięcia.

_{Przyglądała}

_mu

_się

_{z narastającym zdziwieniem. – Po}

_{prostu… Przepraszam za to, jak cię}

_{traktowałem, kiedy byliśmy razem.}

_{Wiem, że to schrzaniłem.}

_{Poczuła łzy pod powiekami, ale nie}

_{odwróciła wzroku.}

_–

_Najpierw

_byłem

_zazdrosny

_{i zachowywałem się jak dupek. Potem}

_{się wstydziłem i wściekałem, co było}

_{jeszcze gorsze. – Przesunął palcami po}

_{splątanych, ciemnych włosach. – Wiem,}

_{że cię zraniłem i bardzo za to}

_przepraszam.

_{Poczuła, że coś w niej pęka. Coś, co}

_{kumulowało się od długiego czasu.}

_{Zupełnie się tego nie spodziewała}

_{po dzisiejszym wieczorze. Wciąż czuła}

_{na ustach jego pocałunek. Nie mogła mu}

_{teraz powiedzieć, jak bardzo zraniło ją}

_{ich rozstanie. Nie wiedziała, jak opisać}

_{to tępe kłucie w piersi, kiedy patrzyła na}

_{niego i Jules. Nie potrafiła opowiedzieć}

_{o samotności, jaką czuła, gdy ją}

_ignorował.

_{Problem polegał na tym, że powinien}

_był

_{przeprosić…}

_cztery

_miesiące

_{wcześniej. Teraz jest już za późno.}

_{Zrozumiała to, gdy usłyszała jego}

_{wyznanie – spóźnił się. Przeżyła już}

_{stratę, ból, całe to zamieszanie –}

_{i przetrwała.}

_{Nie chciała do tego wracać.}

_{Ale nie mogła teraz mu się do tego}

_{przyznać. Mogła za to spróbować}

_naprawić

_szkody,

_które

_właśnie

_{wyrządzili swojej kiełkującej na nowo}

_{przyjaźni i Jules. Przynajmniej tyle.}

_{– Dziękuję, że to powiedziałeś. To}

_{pomaga. – Jej głos był zadziwiająco}

_{spokojny, ale dłonie zaciskała tak}

_{mocno, że paznokcie zostawiły ślady na}

_{skórze. – Ale nie powinnam cię dzisiaj}

_{całować, Carter. To było złe. Jesteś}

_{teraz z Jules. Gdyby się dowiedziała,}

_{okropnie by ją to zraniło. Nie może się}

_{nigdy dowiedzieć. Obiecuję ci, że…}

_{Chłopak zerwał się na równe nogi}

_{i wyskoczył na polanę, stając plecami}

_{do Allie.}

_{Wystraszyła się. Zastanawiając się,}

_{czy nie przesadziła, z trudem podniosła}

_{się na nogi.}

_{– Carter, posłuchaj… przepraszam.}

_{Nie chciałam…}

_{– Nie rób tego – przerwał jej. –}

_{Ciągle to robisz, wiesz? Przepraszasz za}

_{coś, co nie jest twoją winą. – Nie mogła}

_{dostrzec jego oczu. – Nigdy nie}

_{powinnaś przepraszać za to, że masz}

_rację.

_{Wyprostował ramiona i wskazał}

_północ.

_{– Lepiej już wracajmy. Będą się}

_niepokoić.

_{Nie czekając na odpowiedź, ruszył}

_{w ciemność.}

_{Kiedy dwadzieścia minut później}

_{weszli do szatni w Nocnej Szkole,}

_{reakcja była natychmiastowa.}

_{– Gdzie was poniosło? – Zoe}

_{gwałtownie wstała i podbiegła do Allie,}

_{żeby się przytulić. Było to tak}

_{niespodziewane, że dziewczyna wahała}

_{się przez sekundę, zanim przyjęła uścisk.}

_{Zoe nigdy się nie przytulała. Do}

_nikogo.

_{A jednak teraz mocno ją ściskała.}

_–

_Czekaliśmy

_całe

_wieki.

_{Myśleliśmy, że was złapali. Albo…}

_{Allie spojrzała ponad jej ramieniem.}

_{Z ulgą wypatrzyła Rachel. Wszyscy już}

_{wrócili – ona i Carter byli ostatni.}

_–

_Przepraszam,

_że

_was

_{wystraszyliśmy}

_–

_powiedziała

_{zdenerwowana.}

_–

_My…

_hm…

_{musieliśmy się schować i zaczekać,}

_{aż… będzie bezpiecznie.}

_{– Masz liść we włosach – zauważyła}

_{Zoe, cofając się o krok.}

_{Allie zarumieniła się i wyciągnęła}

_{pospiesznie suchy liść z plątaniny}

_{ciemnych włosów. Upuściła go na}

_{podłogę. Siedząca po drugiej stronie}

_{pomieszczenia Rachel przyglądała jej}

_{się uważnie.}

_{Wcześniej umówili się, że jeśli coś}

_{ich rozdzieli, spotkają się tutaj. Szatnia}

_{była jednym z niewielu miejsc w całej}

_{szkole, gdzie ochroniarze Patela nigdy}

_{nie zaglądali. Mimo wszystko dziwne}

_{było widzieć chłopców w przebieralni}

_dziewczyn.

_{– Czyli koniec końców odnieśliśmy}

_{sukces. – Głos Sylvaina dobiegł z rogu}

_{pomieszczenia. Allie odwróciła się}

_{w jego stronę. Siedział na niskiej}

_{ławeczce, wyciągając przed siebie}

_{długie nogi. Równie dobrze mógłby}

_{zajmować wygodną kanapę w świetlicy.}

_{Widząc, że na niego spojrzała, uniósł}

_{złośliwie jedną brew. Odwróciła wzrok,}

_czując

_rumieniec

_na

_policzkach.

_Zupełnie

_jakby

_wiedział,

_co

_się

_wydarzyło.

_{Ona i Carter prawie nie rozmawiali}

_{w drodze powrotnej. Szli przez ciemny}

_{las w niemal kompletnej ciszy. Nie znała}

_{tej części terenu, więc nie była pewna,}

_{gdzie są, ale choć trzymali się z dala od}

_{ścieżek, niezawodna orientacja Cartera}

_{sprawiła, że trafili prosto do budynku}

_szkoły.

_{– Zależy, jak na to spojrzeć. – Teraz}

_{Carter opierał się o ścianę, krzyżując}

_{ramiona na piersiach. Allie była pewna,}

_{że unika jej wzroku. – Nikt nas nie}

_{złapał, ale nie dowiedzieliśmy się zbyt}

_wiele.

_{– Nie podoba mi się to, ale… Część}

_{z tego, co mówiła Eloise, brzmiało}

_{bardzo dziwnie – westchnęła Nicole. –}

_{Nie miało sensu.}

_{Jej słowa wyrwały Allie ze stanu}

_{wewnętrznego chaosu i zmusiły do}

_{skupienia na tym, co naprawdę ważne –}

_{złapaniu szpiega. Pomszczeniu Jo.}

_{Nicole miała rację. Eloise mówiła za}

_{bardzo ogólnikowo i nie okazała się zbyt}

_{pomocna, chociaż od tego zależał jej}

_{własny los. Jej niewinność wciąż stała}

_{pod znakiem zapytania.}

_{– Też tak pomyślałam – stwierdziła}

_Rachel,

_wymieniając

_desperackie

_{spojrzenia z Francuzką.}

_Nastrój

_{przygnębienia,}

_który

_{wypełnił pomieszczenie, wydawał się}

_{niemal namacalny. Tylko Zoe wciąż nie}

_{traciła nadziei.}

_–

_Przecież

_jeszcze

_nie

_{próbowaliśmy – przypomniała. – To}

_{znaczy nie szukaliśmy klucza.}

_{– Co o tym myślisz, Allie? – Nicole}

_{odwróciła się w jej stronę. – Wierzysz}

_Eloise?

_{Dziewczyna potarła szorstką skórę}

_{na czole.}

_{– Nie jestem pewna, czy jej wierzę.}

_{Wiem, że klucz istnieje, widziałam go.}

_{Ale skąd go wzięła i co z nim zrobiła…}

_{to wszystko jest dziwne. Jakby kogoś}

_{chroniła. Poza tym, skoro nie jest}

_{szpiegiem, a Zelazny dał jej klucz}

_{i nikomu o tym nie powiedział, to…}

_{– To by znaczyło, że to on jest}

_{szpiegiem – dokończył Sylvain.}

_{Allie widziała, jak bardzo cierpi,}

_{mówiąc te słowa – zawsze był}

_{w bliskich stosunkach z Zelaznym. Myśl}

_{o tym, że jego mentor cały czas go}

_{oszukiwał, że mógł w rzeczywistości}

_{być wrogiem ich szkoły, musiała być}

_okropna.

_{– Wydaje mi się – oświadczyła}

_{Rachel – że powinniśmy być bardzo}

_{ostrożni. W tej chwili mamy powody,}

_{żeby podejrzewać wszystkich.}

₂₁

_{Najpierw uderzyła ją fala zimna,}

_{później wiatr. Zerwał się, gdy wyszła}

_{na spacer. Nie przypominała sobie,}

_{żeby wcześniej wiało. Teraz podmuchy}

_{przyciskały ją do ziemi i kołysały}

_{gałęziami drzew, które szumiały niczym}

_morze.

_{Okręciła się powoli wokół własnej}

_{osi, rozglądając się po okolicy.}

_{Gdzie właściwie była? Uciekała od}

_{tak dawna, że kompletnie się pogubiła.}

_{Zapomniała, kogo szukała.}

_{– Allie. – To był głos Sylvaina,}

_{a jego charakterystyczny francuski}

_{akcent sprawił, że jej imię zabrzmiało}

_{niczym westchnienie, czuła pieszczota.}

_{W spowijających las ciemnościach}

_nie

_widziała

_nikogo.

_Noc

_była

_{bezksiężycowa, a drzewa snuły się}

_{niczym cienie pośród cieni. Złowieszczy}

_{mrok zaciskał się wokół niej i utrudniał}

_oddychanie.

_–

_Sylvain?

_Gdzie

_jesteś?

_–

_{Wykręcała głowę na wszystkie strony,}

_{ale nadal rozpoznawała tylko drzewa.}

_{– Co ty narobiłaś?}

_{Załkała, zakrywając usta dłonią.}

_W

_jego

_słowach

_{pobrzmiewało}

_{przygnębienie.}

_Czy

_wiedział,

_że

_{całowała się z Carterem? Jak udało mu}

_{się to odkryć? Nikomu przecież nie}

_{powiedzieli. Nie mogli.}

_{– Co takiego? Przecież nic nie}

_{zrobiłam – odpowiedziała stanowczo,}

_{świadoma, że kłamie i Sylvain na}

_{pewno usłyszy fałsz w jej głosie.}

_{– Dlaczego nie poszłaś szukać}

_{Jo? – W tym pytaniu kryło się}

_{potępienie. – Ufała ci. Ja też.}

_{Łzy spłynęły jej po policzkach.}

_{Musiała go zobaczyć. Gdyby tylko}

_{spojrzała mu w oczy, przekonałaby go,}

_{że nic się nie stało. Nic a nic.}

_{– Możesz mi wierzyć – odparła}

_{stanowczo. – Jo również. Nie zawiodę}

_jej.

_{– Ale Jo już nie żyje – padła}

_{odpowiedź, która zmroziła jej krew}

_{w żyłach.}

_{Obudził ją własny, zduszony krzyk.}

_{Musiała płakać przez sen – poduszka}

_{była mokra od łez. Wróciły do niej}

_wspomnienia

_poprzedniej

_nocy

_{i ponownie załkała.}

_{Dlaczego całowała się z Carterem?}

_{Po co? Wszystko zepsuła. Czemu się tak}

_{zachowywała?}

_{Najpierw zawiodła Jo, a teraz}

_{znowu zrujnowała szansę na ich}

_{przyjaźń. Zatrzęsła się z wściekłości.}

_{Jeszcze nigdy nie czuła do siebie takiej}

_nienawiści.

_{Nagle drzwi do jej sypialni otwarły}

_{się bez żadnego ostrzeżenia i stanęła}

_{w nich Rachel. Miała rozczochrane}

_{włosy, pobladłą ze strachu twarz,}

_a

_w

_jej

_oczach

_widać

_było

_{zaniepokojenie.}

_{– Co się stało? Słyszałam, jak}

_{krzyczałaś. – Przebiegła przez pokój}

_{i dostrzegłszy jej mokre oczy, klęknęła}

_{przy łóżku i wzięła przyjaciółkę}

_{w ramiona. – Wszystko w porządku?}

_{Znów miałaś jakiś koszmar?}

_{Allie pociągnęła nosem i oparła}

_{czoło o ramię dziewczyny.}

_{– Tak mi smutno… Jestem załamana.}

_{Wszystko zepsułam i nie potrafię tego}

_{odkręcić. Dlaczego nie da się zmienić}

_{przeszłości? To okropne.}

_{– Ależ, kochanie – przemówiła}

_{łagodnie Rachel. – Nie zrobiłaś niczego}

_{złego, naprawdę. Nie musisz niczego}

_odkręcać.

_Ona

_jednak

_wiedziała,

_że

_to

_nieprawda.

_{– Nie udało mi się uratować Jo –}

_{szepnęła. – I znowu całowałam się}

_{z Carterem.}

_{Dłoń Rachel zamarła na jej plecach,}

_{ale chwilę później przyjaciółka znów}

_{zaczęła ją uspokajająco gładzić po}

_ramionach.

_{– Po pierwsze – odparła – zrobiłaś}

_{wszystko, żeby ocalić Jo. Nikt nie mógł}

_{jej uratować. Nawet Bóg. To nie twoja}

_wina.

_{Chociaż bardzo chciała, nie potrafiła}

_{uwierzyć w jej słowa.}

_{– A teraz – Rachel sięgnęła po}

_{chusteczki leżące na pobliskiej szafce}

_{i podała je Allie – przyniosę ci trochę}

_{wody i możesz mi opowiedzieć, o co}

_{chodzi z tym całowaniem Cartera.}

_{Wróciła chwilę później i obie}

_{usiadły na łóżku. Allie wciąż dławiła}

_{się łzami, trzymając w jednej ręce}

_{szklankę, a w drugiej przemoczone}

_chusteczki.

_Wreszcie

_płacz

_ustał

_i

_streściła

_{przyjaciółce}

_urywanym

_{głosem zdarzenia ubiegłej nocy.}

_{– I jak zareagował? – zapytała}

_{Rachel, nakrywając nogi kocem.}

_{– Jakby to była pomyłka. – Allie}

_{machnęła z rezygnacją. Jak inaczej mógł}

_zareagować?

_{– Ty też myślisz, że to pomyłka?}

_{A może wciąż ci na nim zależy?}

_–

_Nie.

_Sama

_nie

_wiem

_–

_{westchnęła. – Nic z tego nie rozumiem.}

_{Jak można z kimś być i… no wiesz…}

_{kochać go, a potem stwierdzić, że już się}

_{nie kochacie? To chyba niemożliwe?}

_{Tęsknię za nim, zależy mi na jego}

_{przyjaźni i wolałabym, żebyśmy nigdy ze}

_{sobą nie chodzili. Tak byłoby prościej.}

_{Ale nie potrafię o tym zapomnieć,}

_{a kiedy jestem z nim sama, wszystko}

_{zaczyna mi się mieszać.}

_{– Hm… Jeśli dobrze zrozumiałam,}

_{to chciałabyś się z nim znowu}

_{przyjaźnić, tak?}

_{Allie zastanawiała się chwilę nad}

_{odpowiedzią.}

_{– Chyba tak – przyznała.}

_Uśmiech

_Rachel

_zdawał

_się

_{promieniować}

_ciepłem

_na

_całą

_sypialnię.

_{– Mam pewną teorię… – zaczęła. –}

_{Chcesz posłuchać?}

_{Allie skinęła głową i przysunęła się}

_{bliżej, tuląc do przyjaciółki. Zaczynała}

_{wierzyć, że jej słowa rzeczywiście}

_{mogą naprawić świat.}

_{– Wydaje mi się, że kiedy się z kimś}

_{przyjaźnimy i go kochamy, tak jak ty i ja,}

_{i ten ktoś jest tej samej płci, to nie ma}

_żadnego

_problemu.

_Obie

_jesteśmy

_{hetero, kochamy się… i już. Najlepsze}

_{przyjaciółki.}

_{Allie ostrożnie potaknęła.}

_{– Co innego gdybym była facetem –}

_{ciągnęła Rachel. – Mogłybyśmy się}

_{przyjaźnić i kochać tak samo jak teraz,}

_{tylko wtedy łatwo wszystko pomieszać.}

_{Zwłaszcza jeśli oboje żyjecie w ciągłym}

_{napięciu, bo coś wam grozi. Łatwo}

_{pomylić taką miłość z zakochaniem.}

_{Mogłabyś uwierzyć, że chcesz zostać}

_{moją dziewczyną, i wszystko by się}

_{skomplikowało. – Pochyliła się do}

_{przodu i spojrzała Allie w oczy. –}

_{Powinnaś zrozumieć, że przyjaźniąc się}

_z

_facetem,

_możesz

_pomylić

_{to z zakochaniem. To dlatego czujesz się}

_zagubiona.

_{Zastanawiając się nad jej słowami,}

_{Allie podarła chusteczkę na strzępki.}

_Jeśli

_Rachel

_miała

_rację,

_toby

_{wyjaśniało dlaczego zawsze czuła się}

_rozdarta

_pomiędzy

_Carterem

_{a Sylvainem. Ale skąd miała wiedzieć,}

_{czy to, co czuła do pierwszego z nich,}

_{było jedynie przyjacielską miłością,}

_{a nie zakochaniem? Wciąż nie potrafiła}

_{tego odróżnić.}

_{– Sądzisz, że z Carterem łączy mnie}

_{przyjaźń? – zapytała, patrząc błagalnie}

_{na przyjaciółkę.}

_–

_Nie

_wiem

_–

_westchnęła

_{z wahaniem Rachel. – Tylko ty możesz}

_{sobie na to odpowiedzieć. Ale jestem}

_{pewna, że możesz kochać Cartera, nie}

_{będąc w nim zakochana. I wydaje mi}

_{się, że powinnaś się nad tym zastanowić.}

_{Ze względu na jego związek z Jules.}

_Skrzywiła

_się,

_słysząc

_imię

_{przewodniczącej. Nie przepadała za nią,}

_{ale nie chciała jej skrzywdzić, odbijając}

_chłopaka.

_{– Co mam teraz zrobić? – spytała}

_{Allie z rezygnacją. – Muszę to przecież}

_{naprawić. Nie chciałam wyjść na}

_{oszustkę. I nie mogę znowu stracić}

_Cartera.

_–

_Cóż…

_–

_Rachel

_ziewnęła

_{rozpaczliwie i spojrzała na budzik}

_{stojący na biurku. Dochodziła piąta. –}

_{Spróbuj z nim pogadać i jakoś to}

_{wyjaśnić. Powiedz mu o wszystkim: że}

_{dopóki jest z Jules, możecie się tylko}

_{przyjaźnić. Będziesz miała czas, żeby}

_{się zastanowić, co naprawdę do niego}

_czujesz.

_{– Ale jak mam to odróżnić? – Allie}

_{patrzyła na nią żałośnie. – Skąd wiesz,}

_{która miłość jest która?}

_{– Ach… – Dziewczyna położyła się}

_{obok i nakryła je kołdrą. – To właśnie}

_{najtrudniejsze pytanie.}

_{Kolejny dzień w szkole przypominał}

_{niekończące się pasmo tortur. Lekcje}

_{zdawały się ciągnąć poza wszelkie}

_dopuszczalne

_granice.

_Po

_nocy

_wypełnionej

_koszmarami,

_nawet

_{uspokajająca obecność Rachel nie}

_{pomogła jej w zaśnięciu. Allie siedziała}

_{półprzytomna, wsłuchując się w nudne}

_słowa

_nauczycieli

_na

_{zastępstwie,}

_{realizujących kolejne partie materiału.}

_{Na lekcjach angielskiego i historii –}

_{jedynych, na które chodzili razem –}

_{Carter trzymał się z daleka i ani razu nie}

_{spojrzał jej w oczy. Kiedy mijała Jules}

_{na korytarzu, ogarnęły ją nagle tak}

_{wielkie wyrzuty sumienia, że musiała się}

_{ukryć w najbliższej klasie i zderzyła się}

_{w drzwiach z nauczycielem, który}

_{właśnie z niej wychodził.}

_{Przy lunchu szeptem omówiła dalsze}

_{plany z pozostałymi członkami grupy.}

_{Chociaż usiadła pomiędzy Rachel a Zoe,}

_{samo przebywanie przy tym samym}

_stoliku

_z

_Sylvainem

_i

_Carterem

_{sprawiało, że nie potrafiła niczego}

_{przełknąć. Zamiast tego metodycznie}

_{rozkładała kanapkę na części pierwsze.}

_{Jules siedziała przy sąsiednim stole,}

_{tym razem w towarzystwie Lucasa}

_{i kilku przyjaciółek. Allie próbowała na}

_{nią nie patrzeć, lecz poczucie winy}

_{zmuszało ją co chwilę do rzucania}

_ukradkowych

_spojrzeń

_w

_stronę

_jasnowłosej

_{przewodniczącej,}

_{zajadającej zupę.}

_{Przy ich stoliku Carter zaangażował}

_{się w rozmowę z Nicole i Rachel.}

_Jedynymi

_śladami

_wczorajszej

_{nieprzespanej nocy były ciemne worki}

_{pod jego oczami. Siedzący dwa krzesła}

_{dalej Sylvain również przysłuchiwał się}

_{tej konwersacji, marszcząc brwi ze}

_{skupieniem. Machinalnie bawił się}

_nożem,

_{przekładając}

_ostrze

_tam

_{i z powrotem pomiędzy długimi palcami.}

_{Allie przyglądała mu się intensywnie,}

_{zahipnotyzowana delikatnymi, zwinnymi}

_dłońmi.

_Promienie

_{popołudniowego słońca odbijały się od}

_{metalu, rzucając srebrzyste blaski.}

_{Nagle nóż się zatrzymał. Podniosła}

_{głowę i napotkała spojrzenie chłopaka.}

_Sylvain

_wpatrywał

_się

_w

_nią

_{z nieodgadnionym wyrazem twarzy.}

_{Zamarła na ułamek sekundy, starając się}

_{odwrócić wzrok od jego błękitnych}

_oczu.

_Dopiero

_wtedy

_zauważyła,

_że

_{wszyscy spoglądają na nią wyczekująco.}

_{– Co? – Zabrzmiało to chyba zbyt}

_{ostro, więc natychmiast zniżyła głos. –}

_{Powiedziałam coś?}

_Rachel

_zmierzyła

_ją

_dziwnym

_spojrzeniem.

_{– Zadałam ci pytanie: co o tym}

_myślisz?

_{– O czym?}

_{– O naszym planie. – Nicole wodziła}

_{wzrokiem od Allie do Sylvaina,}

_{próbując rozszyfrować, co między nimi}

_{zaszło. – Chcemy wiedzieć, czy sądzisz,}

_{że to dobry pomysł?}

_{– Przepraszam. – Zarumieniła się}

_{Allie. – Jestem niewyspana. Słabo dziś}

_{ogarniam. Jeśli moglibyście powtórzyć,}

_{postaram się tym razem uważać.}

_{– W porządku – westchnął teatralnie}

_{Carter. – Wyjaśnię raz jeszcze. – Po raz}

_{pierwszy od dwunastu godzin spojrzał}

_{jej prosto w oczy, ale jego wzrok nie}

_{zdradzał żadnych uczuć. – Musimy}

_{podzielić się robotą. Razem z Nicole}

_{przeszukam pokój Eloise. Zoe i Rachel}

_{sprawdzą klasę Zelaznego. – Zmarszczył}

_brew,

_rzucił

_okiem

_na

_Sylvaina

_{i ponownie popatrzył na Allie. – A wy}

_musicie

_zajrzeć

_do

_mieszkania

_{Zelaznego. Sylvain zna drogę.}

_{Poczuła, że coś ścisnęło ją za}

_{gardło, a serce zerwało się do galopu,}

_{ale spokojnie skinęła głową.}

_Część

_nauczycieli

_mieszkała

_{w domkach gościnnych rozrzuconych po}

_terenie

_szkoły,

_większość

_jednak

_{zajmowała pokoje w głównym skrzydle.}

_{Allie jeszcze nigdy tam nie była –}

_{uczniów obowiązywał całkowity zakaz}

_{odwiedzania tej części budynku. Tylko}

_{przewodniczący}

_samorządu

_{uczniowskiego}

_mieli

_prawo

_tam

_{wchodzić, ale nawet oni musieli mieć}

_{istotny powód.}

_{Przyjaciele wpatrywali się w nią}

_{z napięciem, czekając na jej zdanie na}

_{temat planu, który zmusza ich do}

_{naruszenia wszystkich zasad, jakich nie}

_{udało się złamać poprzedniej nocy.}

_–

_Świetny

_pomysł

_–

_{odpowiedziała. – Wchodzę w to.}

₂₂

_{Krążyła niecierpliwie w mroku na}

_{tyłach biblioteki, czekając na Sylvaina,}

_{który spóźniał się już dziesięć minut.}

_{Była pewna, że się nie pomyliła –}

_{wyjaśnił jej wszystko dokładnie –}

_{zresztą trzymetrowe regały wypełnione}

_{oprawionymi w skórę tomami w języku}

_{francuskim stały tylko w jednym}

_{miejscu. Znudzona, zaczęła wodzić}

_palcem

_po

_grzbietach

_książek,

_{odczytując wybite złotymi literami}

_{nazwiska autorów: Laclos, Langelois…}

_Z

_{westchnieniem}

_spojrzała

_{ponownie na zegarek.}

_{– Gdzie jesteś? – wymamrotała pod}

_nosem.

_{Tuż obok niej stała przesuwana}

_drabinka,

_pozwalająca

_sięgnąć

_do

_{wyższych półek, wspięła się więc na}

_{kilka szczebli, by spojrzeć ponad}

_{regałami. Przysiadła u góry, machając}

_{w powietrzu jedną nogą.}

_{Chociaż zmartwienia wciąż nie}

_dawały

_jej

_spokoju,

_brak

_snu

_poprzedniej

_nocy

_coraz

_mocniej

_{odciskał się na jej organizmie. Miała}

_{strasznie ciężkie powieki, więc je}

_{przymknęła i oparła podbródek na}

_{dłoniach. Opadły ją kojące ciemności}

_{i już wkrótce drzemała, śniąc o bieganiu}

_{po lesie i unoszących się w powietrzu}

_głosach.

_{– Zbudź się, Allie.}

_{Znała ten głos. Lubiła go. Nadal nie}

_{otwierała oczu, mając nadzieję, że}

_{usłyszy coś jeszcze. Nic z tego.}

_{Zamrugała powoli. Sylvain również}

_{wspiął się na drabinkę, więc ich twarze}

_{znajdowały się na tej samej wysokości.}

_{Zaspana zamrugała ponownie, patrząc}

_{w szafirowy błękit jego oczu.}

_{– Cześć – szepnęła. Wciąż zdawało}

_{jej się, że śni. Od zimowego balu nie}

_{byli ze sobą tak blisko. Czuła bijące od}

_{niego ciepło i charakterystyczny zapach}

_{wody kolońskiej. – Chyba przysnęłam.}

_{– Przepraszam, spóźniłem się. –}

_{Nadal nie ruszał się z miejsca. Mogła}

_{zobaczyć fioletowe przebłyski w jego}

_{niebieskich tęczówkach. – Spotkałem}

_{jednego z ochroniarzy, który zasypał}

_{mnie setką pytań i chciał wiedzieć, czy}

_{nie słyszałem o jakichś uczniach}

_{kręcących się po terenie po ogłoszeniu}

_{ciszy nocnej.}

_{– Co? – Rozbudziła się w ułamku}

_{sekundy. Pochyliła się do przodu. –}

_{Wiedzą, że to my?}

_{Potrząsnął głową.}

_{– Nie. Pewnie nas słyszeli przy}

_{domku dla gości. Musimy być bardzo}

_ostrożni.

_{Niebezpieczeństwo wprawiało go}

_{najwyraźniej w stan podniecenia – miał}

_{zaróżowione policzki i kołysał się tam}

_{i z powrotem na piętach, jakby nie}

_{potrafił ustać w miejscu. Niesforny}

_{kosmyk włosów opadł mu na czoło.}

_{Patrząc na Sylvaina, przypomniała}

_{sobie, jak przyjemnie było zanurzyć}

_{pierwszy raz palce w jego ciemnych}

_{lokach, ten dreszcz zakazanej rozkoszy.}

_{Jego reakcję – ręce obejmujące ją}

_{mocniej w pasie, usta coraz bliżej jej}

_ust.

_{Pocałunki z Carterem wyglądały}

_{zupełnie inaczej.}

_{Czy to właśnie było zakochanie?}

_{A może jednak przyjacielska miłość?}

_{Nadal czuła się bezsilna, nie potrafiła}

_{odpowiedzieć na to pytanie.}

_{– Dobra – rzuciła, schodząc po}

_{drabince i wyciągając ręce nad głową,}

_{żeby rozciągnąć mięśnie. – Już jestem}

_{z tobą.}

_Spojrzał

_na

_nią

_ze

_smutnym

_uśmiechem.

_{– Chciałbym, żeby to była prawda. –}

_{Obrócił się na pięcie i skręcił pomiędzy}

_{regałami. – Chodź. Musimy ruszać.}

_{Opuściła ramiona i pobiegła za nim,}

_{zawadzając przypadkiem o stos książek}

_{pozostawiony na stoliku.}

_–

_Ruszaj,

_nie

_zapomnij

_{kapelusza… – wymamrotała pod nosem.}

_{– Co powiedziałaś? – zdziwił się}

_Sylvain.

_{– Nic takiego. To cytat z filmu.}

_{– Lubisz filmy? – Wydawał się}

_{przyjemnie zaskoczony tym odkryciem. –}

_{Masz jakiś ulubiony?}

_Momentalnie

_poczuła

_pustkę

_{w głowie, jak zawsze, gdy ktoś pytał}

_{o to, co lubiła czytać lub oglądać.}

_{Pytania o gust były takie stresujące –}

_każdy

_próbował

_zabłysnąć

_{wyrafinowaniem.}

_Dopiero

_chwilę

_{później uświadomiła sobie, że przecież}

_{właśnie zacytowała jeden ze swoich}

_{ulubionych filmów.}

_{– Podoba mi się To wspaniałe}

_{życie – wyznała. – Oglądaliśmy to całą}

_{rodziną w każde Boże Narodzenie,}

_{zanim… To dobry film… chyba…}

_{Chodziło jej o to, że oglądała ten}

_{film, gdy była szczęśliwa. Zanim}

_{Christopher uciekł z domu i wszystko}

_{obróciło się w ruinę.}

_{Sylvain patrzył na nią z powagą.}

_{– Moim zdaniem to doskonały film.}

_{Jeden z moich ulubionych. Uwielbiam}

_{Jimmy’ego Stewarta. – Jego uroczy}

_akcent

_sprawił,

_że

_imię

_aktora

_{zabrzmiało jak „Żami”. Otworzył przed}

_{nią drzwi, całkowicie pochłonięty}

_{tematem rozmowy. – Kocham filmy,}

_{kiedy jestem w domu, nic innego nie}

_{robię, ciągle coś oglądam. Zwłaszcza te}

_{stare, czarno-białe. Nie mam pojęcia}

_{dlaczego, ale wydają się lepsze niż}

_{współczesne.}

_–

_Spojrzał

_na

_nią

_{z ukosa. – Widziałaś kiedyś film Jules}

_{i Jim?}

_Allie

_w

_milczeniu

_{potrząsnęła}

_{głową. Wypowiedziany z francuska tytuł}

_przywodził

_na

_myśl

_jakieś

_{wyrafinowane europejskie kino, więc}

_{raczej nie znalazłaby tego w kolekcji}

_rodziców.

_{– Nakręcił go François Truffaut,}

_{świetny francuski reżyser, myślę, że}

_{może nawet najlepszy. – Dotarli do}

_{pogrążonego w ciszy głównego holu.}

_{Boazeria na ścianach połyskiwała}

_{delikatnie w przyćmionym świetle. –}

_{Przypominasz mi czasem aktorkę, która}

_{tam występowała. Takie same włosy…}

_{i parę innych cech…}

_{Zrobiło jej się ciepło na sercu. To}

_{miłe, gdy ktoś porównuje cię do}

_{francuskiej aktorki, zapewne pięknej}

_{i tajemniczej, jak wszystkie aktorki}

_{z tego kraju. Rozmowa pozwoliła jej}

_{zapomnieć o tym, co ich czekało.}

_{Zaczęła się zastanawiać, czy Sylvain nie}

_{zrobił tego specjalnie. Uświadomiła}

_{sobie nagle, że w Cimmerii już nikt nie}

_{porusza takich tematów. Nic tylko}

_Nathaniel,

_Jo,

_Isabelle,

_Lucinda

_{i śmierć. Rozmowa o czymś tak}

_{zwyczajnym wydawała się dziwna.}

_{– Będę go musiała obejrzeć –}

_{odpowiedziała. – Skoro tak bardzo go}

_{lubisz, to pewnie jest dobry.}

_{Jules i Jim. Powtórzyła tytuł kilka}

_{razy w pamięci, żeby go zapamiętać.}

_–

_Może

_razem

_go

_kiedyś

_{zobaczymy – zaproponował i obdarzył}

_{ją jednym z tych uśmiechów, które}

_{sprawiały, że cały świat wokół nich}

_{znikał. Dobrze, że w korytarzu panował}

_{półmrok, inaczej Sylvain na pewno}

_zauważyłby

_rumieńce

_na

_jej

_{policzkach. – Idziemy tędy. – Pociągnął}

_{ją za rękę do miejsca, gdzie ustawiono}

_kilka

_{klasycystycznych}

_rzeźb.

_Przycupnęli

_za

_szerokim

_cokołem,

_{doskonale zasłonięci przed każdym, kto}

_{przechodził korytarzem. Wejście do}

_skrzydła

_{mieszczącego}

_pokoje

_{nauczycieli znajdowało się parę metrów}

_{od nich.}

_{Kucając za plecami Sylvaina, Allie}

_{przyglądała mu się uważnie. Oddychał}

_{spokojnie, ale żyły pod złotobrązową}

_skórą

_na

_jego

_karku

_pulsowały

_{gwałtownie. Napięcie szybko jej się}

_{udzieliło. Słysząc za sobą przyspieszony}

_{oddech, chłopak spojrzał na nią przez}

_ramię.

_{– Gotowa?}

_{– Tak.}

_{– Teraz!}

_{Razem podnieśli się z podłogi}

_{i podbiegli w milczeniu do drzwi.}

_{Sylvain otworzył je za pomocą klucza}

_{i pozwolił Allie wśliznąć się do środka,}

_{a potem wszedł za nią i z powrotem je}

_zamknął.

_{Na korytarzu panowały ciemności.}

_{Oswajając się z mrokiem, dostrzegła}

_{jedynie kontury i zdobienia dębowych}

_{ław. To była jedna ze starszych części}

_{budynku. Z obu stron ciągnęły się}

_{ponumerowane drzwi. To właśnie tam}

_{mieszkali nauczyciele.}

_Ruszyli

_{bezszelestnie}

_w

_głąb

_{korytarza. Patrząc na chłopaka kątem}

_{oka, zauważyła coś dziwnego. Mięśnie}

_{Sylvaina nabrzmiały, jakby gotował się}

_{do walki, a jego dłonie zwinęły się}

_w

_pięści.

_Musiał

_być

_mocno

_{zdenerwowany.}

_{Myśl o tym sprawiła, że poczuła}

_{nagły przypływ adrenaliny. On się}

_{przecież nigdy nie stresował.}

_{Dotarli prawie do końca korytarza,}

_{gdy zatrzymał ją gestem ręki. Rozejrzał}

_{się na obie strony, sprawdzając, czy nikt}

_{nie nadchodzi, i delikatnie nacisnął}

_klamkę

_w

_drzwiach

_oznaczonych

_{numerem sto osiemnaście. Pokój był}

_otwarty.

_Spojrzał

_jej

_w

_oczy.

_Oboje

_{wiedzieli, jak wiele ryzykują. Skinęła}

_{głową, zachowując spokój.}

_{Sylvain zacisnął mocniej dłoń na}

_klamce.

₂₃

_{Drzwi otwarły się na całą szerokość.}

_{Allie widziała przed sobą jedynie}

_ciemność.

_W

_środku

_panowała

_{całkowita cisza.}

_{Sylvain wemknął się do pokoju,}

_{nakazując jej gestem, żeby zaczekała.}

_{Wrócił sekundę później i przywołał ją}

_{do siebie. Wzięła głęboki wdech}

_{i poszła za nim.}

_{Kiedy zamknęli drzwi, przestała}

_{cokolwiek widzieć. Zatrzymała się, zbyt}

_{przestraszona, by wejść dalej.}

_{– Sylvain? – szepnęła w ciemność.}

_–

_Jestem.

_–

_Jego

_głos

_był

_{przytłumiony.}

_Cichy

_szelest

_dłoni

_{sunących po ścianie uświadomił jej, że}

_{zapewne próbował namacać wyłącznik.}

_{Kiedy tylko o tym pomyślała, pokój}

_{zalało tak jasne światło, że musiała}

_{osłonić oczy.}

_{– Nic nie widzę.}

_{– Za chwilę się przyzwyczaisz.}

_{Popatrzyła na niego przez palce. Stał}

_{przy drzwiach, przyglądając się jej}

_{z tajemniczym uśmieszkiem. Wydawał}

_{się rozbawiony, a całe napięcie gdzieś}

_zniknęło.

_Porządnie

_wysprzątany

_pokój

_{wyposażono w skórzaną sofę i miękkie}

_{krzesło z drewnianymi podłokietnikami.}

_{W pobliżu kominka stał telewizor}

_{i odtwarzacz DVD. Ściany były szare}

_{poza idealnie białym paskiem, który}

_{ciągnął się pod sufitem. Allie okręciła}

_{się powoli dookoła, patrząc na regały}

_wypełnione

_książkami

_i

_drzwi

_{prowadzące do sypialni.}

_{– Strasznie mało miejsca – oceniła.}

_{– Nie jest tak źle. – Sylvain opierał}

_{się o ścianę, zastanawiając się, od czego}

_{zacząć. – Mogłabyś na początek}

_{sprawdzić regały – zaproponował. –}

_{A ja zajrzę do biurka.}

_{Półki z książkami zaczynały się tuż}

_{nad drewnianymi szafkami i sięgały aż}

_do

_sufitu.

_Większość

_publikacji

_dotyczyła

_historii

_wojskowości

_–

_{Wielkie bitwy w Brytanii, Operacja}

_{„Pustynna Burza” oraz coś pod}

_{filozoficznym tytułem Siedem filarów}

_{mądrości. Granatowe i szare okładki}

_{były szorstkie pod palcami, a nozdrza}

_{Allie wypełniła woń starego papieru}

_{i farby drukarskiej.}

_{Nie mając pojęcia, od czego zacząć,}

_{sprawdzała, czy za tomami czegoś nie}

_{ukryto. Bez skutku. Na regałach były}

_{tylko książki.}

_Spojrzała

_na

_Sylvaina,

_który

_{przeglądał papiery leżące na biurku.}

_{– Mam szukać klucza? – upewniła}

_się.

_{– To jest najważniejsze. Ale daj}

_{znać, jeśli trafisz na coś dziwnego lub}

_{podejrzanego.}

_{Dziwne lub podejrzane? Czyli co?}

_Pistolet

_z

_wciąż

_dymiącą

_lufą?

_Zakrwawiony

_nóż?

_Broszurka

_{z a t yt uł o w a na Zagłada}

_Cimmerii:

_przewodnik

_dla

_{początkujących?}

_{Odpuściła sobie jednak te sarkastyczne}

_{uwagi i wróciła do sprawdzania}

_{regałów. Przysunęła krzesło i stojąc na}

_{nim, przeglądała zawartość górnych}

_półek.

_{Pracowali jakiś czas w milczeniu,}

_{gdy nagle Sylvain zaskoczył ją pytaniem:}

_{– Co się wczoraj wydarzyło między}

_{tobą i Carterem?}

_{Zachwiała się na krześle, omal nie}

_{opuszczając opasłej biografii Winstona}

_{Churchilla. Złapała ją w ostatniej}

_{sekundzie i odstawiła na miejsce.}

_{– Nic – odparła, próbując zachować}

_{kamienny wyraz twarzy. Widząc jego}

_{powątpiewające spojrzenie, podniosła}

_obie

_ręce.

_–

_Wszystko

_wam

_{opowiedzieliśmy: czekaliśmy w lesie,}

_{aż będziemy mogli bezpiecznie wrócić.}

_{Dlaczego pytasz?}

_{– Długo was nie było. – Przyjrzał się}

_{jej uważnie. – I miałaś dziwnie}

_{rozczochrane włosy. – Pokazał ręką, jak}

_{mniej więcej wyglądała jej wczorajsza}

_{fryzura. – Wydawałaś się smutna.}

_{W ogóle na niego nie patrzyłaś, a on}

_{unikał twojego wzroku. Coś się musiało}

_{stać – podsumował, sięgając po kolejne}

_papiery.

_Przez

_ułamek

_sekundy

_chciała

_{wyjawić mu prawdę. Że całowała się}

_{z Carterem. Że to nie było właściwe}

_{i oboje o tym wiedzieli. Że teraz ze sobą}

_{nie rozmawiają. Że nigdy sobie nie}

_{wybaczy, jeśli Jules się o tym dowie.}

_Mogłaby

_mu

_wyjaśnić

_ideę

_{przyjacielskiej miłości. Cokolwiek to}

_{znaczyło. Ale wciąż nie była pewna, co}

_{do niego czuje. Być może, gdyby Sylvain}

_{ją teraz pocałował, podjęłaby jakąś}

_decyzję.

_{Zamiast tego zaczęła kartkować}

_{kolejną książkę.}

_{– Daj spokój – odpowiedziała}

_{niezbyt przekonana. – Nic się nie stało.}

_{Carter chciał się upewnić, że jesteśmy}

_{bezpieczni. Wiesz przecież, jaki on jest.}

_{– Tak. – Jego głos był pozbawiony}

_{emocji. – Wiem.}

_{Allie spojrzała na niego, chwiejąc}

_{się na krześle.}

_{– A co to miało znaczyć?}

_{– Nic – odparł, nie patrząc jej}

_{w oczy.}

_Przez

_kilka

_kolejnych

_minut

_{w pokoju słychać było jedynie szelest}

_{przewracanych kartek i stuk książek,}

_{zdejmowanych i odkładanych na półkę.}

_{Sylvain przestał zadawać pytania, a ona}

_{wciąż zastanawiała się, jak mu dać do}

_{zrozumienia, że nie ma zamiaru wracać}

_{do Cartera.}

_{Tylko w jaki sposób mu o tym}

_powiedzieć?

_{– Posłuchaj… – odważyła się}

_{w końcu. – Przyjaźnimy się z Carterem.}

_{Albo przynajmniej próbujemy. I to}

_{wszystko. To Jules jest jego dziewczyną.}

_{Zależy mu na niej.}

_{Sylvain odłożył papiery na biurko}

_{i zmierzył ją spojrzeniem, nie odzywając}

_{się ani słowem.}

_{– Podtrzymywanie przyjaźni po}

_{tym… co między nami zaszło… nie jest}

_{najłatwiejsze – przyznała. – Wczoraj}

_{o tym rozmawialiśmy. Udało nam się}

_dogadać.

_{– Skoro tak, to czemu teraz się do}

_{siebie nie odzywacie?}

_{Na jej policzkach pojawił się}

_{purpurowy rumieniec. Dlaczego on to}

_{musiał zauważyć?}

_{– Już ci mówiłam – odparła. – To}

_{nie jest najłatwiejsze.}

_{Nie zabrzmiało to przekonująco,}

_{więc przyglądał jej się uważnie przez}

_{chwilę, ale o nic więcej nie pytał. Była}

_{z nim tak szczera, jak tylko mogła –}

_{obiecała sobie przecież, że nigdy nie}

_{zdradzi zaufania, jakie ma do niej}

_Carter.

_{Najwyższy czas, żeby zmienić temat.}

_{– Właściwie to mogłabym zapytać}

_{o to samo – stwierdziła, ściągając}

_{kolejną książkę z regału. – Co jest}

_{z wami? Kiedyś nie potrafiliście na}

_{siebie patrzeć, a teraz razem pracujecie.}

_{Na upartego, można nawet powiedzieć,}

_{że jesteście dla siebie mili.}

_{Najwyraźniej pytanie nie zrobiło na}

_{nim większego wrażenia. Sięgnął do}

_{kieszeni i wyjął z niej długą metalową}

_{spinkę, którą wsunął do zamka szuflady}

_{w biurku.}

_{– Rozmawiałem z nim… po tym, co}

_{się przytrafiło tobie i Jo – wyjaśnił. –}

_{Uznaliśmy, że czas się pogodzić}

_{i zjednoczyć przeciw Nathanielowi.}

_{Całkiem nieźle nam idzie. – Zamek}

_{otwarł się z trzaskiem. – Razem}

_trenujemy.

_{– Niemożliwe! – Allie omal nie}

_{spadła z krzesła.}

_{– A jednak. – Uśmiechnął się,}

_{widząc jej niedowierzanie. – Jest niezły.}

_{Bardzo silny. Ja jestem zwinniejszy, ale}

_{on… naprawdę sobie radzi.}

_{– To niesamowite. – Próbowała}

_{sobie wyobrazić ich rozmowę, kończącą}

_{sześcioletni okres wzajemnej niechęci.}

_{Wydawało jej się to niemożliwe.}

_{Przejrzała już wszystkie regały,}

_{zeskoczyła więc z krzesła i otarła}

_{zakurzone dłonie o swoją szkolną}

_{spódniczkę.}

_{– Nic tu nie ma – podsumowała. –}

_{Same nudne książki.}

_{Sylvain przykucnął za biurkiem,}

_{sprawdzając niższe szuflady.}

_{– Sypialnia jest za drzwiami. –}

_{Wskazał ręką. – Możesz przejrzeć}

_{zawartość nocnego stolika.}

_{Sama myśl o wejściu do sypialni}

_{Zelaznego zmusiła ją do skrzywienia ust.}

_Ohyda.

_{Powoli uchyliła drzwi i macała na}

_{oślep ręką po ścianie. Wreszcie poczuła}

_{pod palcami chłodny włącznik. Światło}

_{zalało niewielki pokój, którego ściany}

_{pomalowano na ten sam odcień szarości,}

_{co w salonie. Musiała przyznać, że ten}

_{kolor miał kojące właściwości.}

_{Pod ścianą stało podwójne łóżko,}

_nakryte

_idealnie

_wyrównanym,

_{granatowym kocem. W całej sypialni nie}

_{było ani odrobiny kurzu.}

_{– Pewnie da się jeść z podłogi –}

_{wymamrotała do siebie.}

_{– Co!? – zawołał z sąsiedniego}

_{pomieszczenia Sylvain.}

_{– Nic.}

_{Po prawej stronie łóżka, na stoliku}

_z

_dwiema

_szufladami,

_ustawiono

_{niewielką, mosiężną lampkę. Allie}

_{podeszła ostrożnie, jakby obawiała się,}

_{że coś ją za chwilę ukąsi. Wzięła się}

_{w końcu w garść, chociaż każda}

_{komórka w jej ciele się przeciw temu}

_{buntowała, i złapała za uchwyt szuflady.}

_{W jej głowie wciąż wirowała jedna}

_{myśl: „Błagam, tylko niech nie trzyma}

_{tam świerszczyków. Błagam…”.}

_{Szuflada wysunęła się bezszelestnie,}

_{odsłaniając}

_okulary

_w

_drucianej

_{oprawce, zaostrzony ołówek, dwa}

_{zbiory krzyżówek i książeczkę z sudoku.}

_{Nic ważnego, ale na szczęście również}

_{nic odrażającego.}

_{Nagle dziewczyna zwróciła uwagę}

_{na dwa dziwne, różowawe drobiazgi.}

_{Wpatrywała się w nie przez chwilę}

_{z obrzydzeniem, aż w końcu zrozumiała,}

_{na co patrzy.}

_{Zatyczki do uszu.}

_{– Paskudztwo – szepnęła i zamknęła}

_szufladę.

_{Ponieważ nie znalazła w niej}

_{niczego podejrzanego, otwarcie drugiej}

_{przyszło jej z łatwością. Na wierzchu}

_{leżała książka zatytułowana Konflikt}

_{i rozwiązanie. Wyjęła ją i zajrzała}

_głębiej.

_{Notes. Długopis. Płyta CD. Pudełko}

_{chusteczek. Słoiczek z jakąś maścią. Nie}

_miała

_ochoty

_przyglądać

_się

_jej

_uważniej.

_{– Nic tu nie ma! – zawołała.}

_{– Zajrzyj pod łóżko – polecił}

_Sylvain.

_{– Cudownie – wymamrotała pod}

_nosem.

_{Z ciężkim westchnieniem opadła na}

_{kolana i zerknęła pod sosnową ramę}

_{łóżka, odkrywając zamiecioną do czysta}

_{podłogę, walizkę i kartonowe pudełko.}

_{Najpierw sięgnęła po walizkę.}

_Pusta.

_Sprawdziła

_metodycznie

_{wszystkie kieszonki – również nic.}

_{Wciąż się zastanawiała nad słowami}

_{Sylvaina. Była zaskoczona, jak szybko ją}

_{przejrzał po tym, co wydarzyło się}

_{w lesie. Ciążyło jej poczucie winy za to,}

_{jak go traktowała po śmierci Jo – stał}

_{się dla niej problemem, którego nie}

_{miała czasu rozwiązać. Do pewnego}

_{stopnia postępowała wobec niego tak,}

_{jak Carter wobec niej.}

_{Kiedy zdała sobie z tego sprawę,}

_{zamarła, zamykając walizkę. Spojrzała}

_{przez ramię na uchylone drzwi do}

_drugiego

_pokoju.

_Dźwięki

_{podpowiadały,}

_że

_Sylvain

_wciąż

_{przeszukiwał szuflady. Potrafiła sobie}

_{wyobrazić, jak szybko i zręcznie}

_{przegląda ich zawartość, próbując}

_{odkryć, czy jego mentor nie jest}

_{zamieszany w morderstwo.}

_{Przyklęknęła na zimnej podłodze}

_{i wepchnęła walizkę z powrotem pod}

_łóżko.

_{Od śmierci Jo usiłowała odgrodzić}

_{się od wszystkich uczuć. Pocałunek}

_{Cartera sprawił, że coś się w niej}

_{odblokowało. Emocje nie dawały jej}

_spokoju.

_Sylvain

_miał

_{skomplikowany}

_charakter

_i

_łączyła

_ich

_burzliwa

_{przeszłość, ale nigdy nie przestał się}

_{o nią troszczyć. Nie poddawał się, nie}

_{znalazł sobie nikogo innego. Nigdy jej}

_{nie naciskał. Ignorowała go całymi}

_{tygodniami, a on czekał. Był cierpliwy.}

_Lojalny.

_{– Znalazłaś coś?}

_{Podskoczyła na dźwięk jego głosu,}

_{zaskoczona nagłym poczuciem winy,}

_{jakby mógł się domyślić, o czym}

_myślała.

_{– Jeszcze nie.}

_{Do sprawdzenia pozostało już tylko}

_{kartonowe pudełko. Wyjęła je spod}

_{łóżka i spojrzała na pokrywkę. Pudło nie}

_{było niczym zabezpieczone i wyglądało,}

_{jakby otwierano i zamykano je wiele}

_razy.

_W

_środku

_znalazła

_pamiątki

_{i dokumenty. Powstrzymała się przed}

_{dokładnym studiowaniem wyciągów}

_bankowych,

_rachunków

_i

_listów

_{zaadresowanych}

_do

_Augusta

_S.

_Zelaznego.

_Chciałaby

_się

_kiedyś

_{dowiedzieć, co oznaczało to „S”.}

_{Na samym dnie leżała biało-}

_niebieska

_{książeczka,}

_{zatytułowana}

_{Twoje dziecko.}

_{Zmarszczyła brwi i zajrzała do}

_{środka, odkrywając na pierwszej stronie}

_fotografię

_czerwonego

_od

_krzyku

_{noworodka. Napis nad zdjęciem głosił:}

_{„Twoja pierwsza fotografia!”. Poniżej}

_{zapisano imię dziecka: Arnold August}

_{Zelazny. Urodziło się piętnaście lat}

_temu.

_{Allie była tak zaskoczona, że}

_{spojrzała raz jeszcze. Nauczyciel nigdy}

_{nie wspominał o synu. Nie miał nawet}

_żony.

_{Odwróciła kartkę. Kolejne zdjęcie}

_{przedstawiało młodego, uśmiechniętego}

_Zelaznego.

_Miał

_więcej

_włosów

_{i dołeczki w policzkach, wyglądał}

_{zupełnie inaczej niż teraz. Był odprężony}

_i…

_radosny.

_Obok

_niego

_stała

_{uśmiechnięta}

_brunetka

_z

_nieco

_{rozczochranymi włosami, jakby dopiero}

_{co wstała z łóżka. Razem trzymali}

_dziecko.

_{Allie nie potrafiła w to uwierzyć. Co}

_{się mogło stać? Gruby i śliski papier}

_{fotograficzny}

_pod

_jej

_palcami

_{stworzono, by przetrwał całe wieki.}

_{Zaczynała podejrzewać, że w życiu}

_{Zelaznego zdarzyła się jakaś tragedia.}

_{Dzieci nie znikają tak po prostu.}

_{Na kolejnych stronach odkryła}

_{jeszcze więcej zdjęć chłopczyka. Coraz}

_{bujniejsza czupryna. Drobniutkie ząbki,}

_{wyszczerzone w uśmiechu. Wypisane}

_{daty: dzień, w którym zrobił pierwszy}

_{krok, kiedy powiedział pierwsze słowo.}

_{Kartki z życzeniami z okazji pierwszych}

_urodzin.

_{I nic więcej.}

_Skupiona,

_przejrzała

_resztę

_{zawartości pudełka, ale nie znalazła}

_{niczego, co wskazywałoby na dalsze}

_{losy dziecka. Tak jakby całe jego życie}

_{zostało zamknięte w tym albumie.}

_{Co się mogło stać z Arnoldem}

_Zelaznym?

_{Ostrożnie odłożyła wszystko na}

_{miejsce i wsunęła karton z powrotem}

_{obok walizki.}

_{– W biurku niczego nie było –}

_{oznajmił Sylvain, stając w drzwiach}

_{sypialni. – A ty coś znalazłaś?}

_{– Nic – odpowiedziała, potrząsając}

_głową.

_{Na twarzy chłopaka pojawiła się}

_{wyraźna ulga. Nie mogła go za to}

_{obwiniać. Może Zelazny faktycznie był}

_czysty.

_{– Powinniśmy się zbierać. –}

_{Wskazał na drzwi. – Marnujemy tylko}

_czas.

_{Podniosła się z podłogi i poszła za}

_nim.

_Wychodząc,

_zauważyła,

_że

_{zapomniała odłożyć na miejsce książkę}

_{Konflikt i rozwiązanie, która wciąż}

_{leżała na stoliku.}

_{– Sekunda – poprosiła i wróciła do}

_{sypialni. Pospiesznie otwarła dolną}

_{szufladę i sięgnęła po książkę. Kiedy ją}

_{podniosła, spomiędzy kartek wysunął się}

_jakiś

_przedmiot

_i

_z

_metalicznym

_{brzęknięciem uderzył o podłogę.}

_{Sylvain natychmiast stanął u jej}

_boku.

_{– Co to jest?}

_{Oboje pochylili głowy i spojrzeli na}

_{niewielki kluczyk, lśniący na ciemnym}

_parkiecie.

_{– O nie – westchnęła Allie.}

_Nie

_zdążyli

_opuścić

_pokoju

_{Zelaznego przed ogłoszeniem ciszy}

_{nocnej. Zanim wyszli, poodkładali}

_wszystko

_na

_właściwe

_miejsca,

_{zabierając ze sobą jedynie klucz, ukryty}

_{w kieszeni Allie.}

_{Sylvain zgasił światło i przycisnął}

_{ucho do drzwi, nasłuchując w milczeniu.}

_{Chwilę później uchylił je odrobinę}

_{i wyjrzał na zewnątrz. Korytarz był}

_pusty.

_{Wyśliznęli się cicho jak duchy.}

_{Allie wbijała wzrok w drzwi na}

_{końcu korytarza, który zdawał się}

_{ciągnąć w nieskończoność, choć szli}

_{zdecydowanym, równym tempem.}

_{Trudno było uwierzyć, że Zelazny}

_{mógłby szpiegować dla Nathaniela.}

_{Wydawało jej się to niemożliwe.}

_{Zacisnęła palce na kluczu, który palił ją}

_{w kieszeni. Czy to historyk pomógł}

_{w zabiciu Jo? Ten sam człowiek, który}

_{zawsze tak dbał o bezpieczeństwo}

_{szkoły oraz Isabelle? Który zmuszał}

_wszystkich

_do

_{przestrzegania}

_{przepisów? Mężczyzna bez rodziny,}

_{mieszkający w wysprzątanym na błysk}

_pokoju…

_To

_on

_miał

_pomagać

_{Nathanielowi w zabójstwach?}

_{Wciąż nie potrafiła tego zrozumieć.}

_{A jednak… ten klucz.}

_{Z drugiej strony ludzie miewali}

_{różne klucze. Musieli sprawdzić, czy}

_{ten, który u niego znaleźli, pasuje do}

_właściwych

_drzwi.

_Zmierzali

_{w kierunku biura Isabelle. Najpierw}

_{jednak musieli się wymknąć z tej części}

_{budynku. O tej godzinie nietrudno było}

_{tu trafić na nauczyciela wracającego do}

_{swojego pokoju. W każdej chwili ktoś}

_{mógł ich przyłapać, a długi, prosty}

_{korytarz nie oferował żadnych kryjówek.}

_{Czterdzieści kroków. Czterdzieści}

_{jeden. Czterdzieści dwa…}

_{Dochodzili do końca korytarza, gdy}

_{za ich plecami rozległ się znajomy zgrzyt}

_{otwieranych drzwi. Żadne z nich nie}

_{zareagowało.}

_Szli

_dalej

_równym

_{krokiem, nie rozglądając się na boki.}

_{Ktokolwiek wyszedł z pokoju, nie}

_{zwrócił na nich uwagi. Nie zatrzymał ich}

_{żaden krzyk.}

_{Po dziesięciu krokach znaleźli się za}

_drzwiami.

_{Minęli w milczeniu marmurowe}

_{figury i szli dalej, przecinając szeroki}

_{szkolny korytarz. Wszyscy uczniowie}

_{byli już w swoich sypialniach, światła}

_{były przygaszone. Sunęli niczym dwa}

_cienie

_po

_{błyszczącym}

_dębowym

_parkiecie.

_Zatrzymali

_się

_dopiero

_przy

_gabinecie

_Isabelle.

_Stojąc

_przed

_znajomymi,

_rzeźbionymi

_drzwiami,

_wyglądali

_jak

_{najzwyklejsza}

_para

_uczniów

_przed

_{najnormalniejszym}

_{biurem dyrektorki. Zapukali. Nie słysząc}

_odpowiedzi,

_wymienili

_się

_{spojrzeniami.}

_Allie

_{wyciągnęła}

_niewinnie

_{wyglądający kluczyk i wsunęła go}

_{pewnym ruchem do zamka. Przekręcił}

_{się bez trudu, a drzwi otwarły się}

_{z cichym trzaskiem.}

_Wypuściła

_powietrze

_przez

_{zaciśnięte zęby. Aż do tej chwili nie}

_{zdawała sobie sprawy, jak bardzo}

_{liczyła na to, że to niewłaściwy klucz.}

_{Sylvain odwrócił głowę i zagryzł}

_dolną

_wargę.

_Widziała

_jego

_{rozczarowanie.}

_Naprawdę

_wierzył

_{w Zelaznego. Oparła dłoń na jego}

_{ramieniu, próbując przekazać mu bez}

_{słów, że również czuje się zdradzona.}

_{Spojrzał na nią i po raz pierwszy od}

_{bardzo długiego czasu poczuła tę}

_{potężną więź, która ich kiedyś łączyła.}

_{Było to zaskakujące jak jaskrawy błysk}

_{światła w ciemnym pokoju.}

_{Nakrył jej dłoń swoją.}

_{Serce biło jej jak oszalałe, doszła do}

_wniosku,

_że

_to

_chyba

_nie

_jest

_{przyjacielska miłość.}

_{Nagle usłyszeli odgłos kroków}

_{dobiegający z oddali i czar prysnął.}

_{Sylvain ścisnął mocniej jej dłoń}

_{i popatrzyli sobie prosto w oczy.}

_{Delikatnie skinęła głową, dając mu do}

_{zrozumienia, że również to słyszała.}

_{Cofnęła się o krok, kryjąc w cieniu}

_{zalegającym pod schodami. Wciąż nie}

_{puszczał jej ręki.}

_{Kroki zbliżały się powoli. Allie}

_{naliczyła dwie osoby – jedna z nich szła}

_{trochę wolniej. Nie rozmawiały ze sobą.}

_{U podnóża schodów pojawiły się dwie}

_ubrane

_na

_czarno,

_praktycznie

_{niewidzialne sylwetki.}

_Patrol.

_{Sylvain obserwował mężczyzn, nie}

_{ruszając się z miejsca.}

_Strażnicy

_przeszli

_obok

_ich

_{kryjówki, nie zwracając na nich żadnej}

_{uwagi, a potem zaczęli się wspinać po}

_{szerokich schodach prowadzących na}

_piętra.

_Allie

_{wsłuchiwała}

_się

_{w poskrzypywanie drewnianych desek,}

_{oznaczające, że ochroniarze skręcili do}

_{skrzydła mieszczącego sale lekcyjne.}

_{Kiedy wreszcie zniknęli im z oczu,}

_{odwróciła się do Sylvaina. Patrzył na}

_{nią z delikatnym uśmiechem.}

_{– Jesteś w tym coraz lepsza –}

_{szepnął, a w jego oczach lśniła duma}

_{przemieszana z rozżaleniem.}

_{– Wiem – odparła.}

₂₄

_{Następnego ranka o świcie Allie}

_{stała w ogrodzie i pomimo deszczu}

_{zalewającego oczy, grzebała łopatą}

_{w rozmokłej ziemi, starając się wykopać}

_{równe, głębokie bruzdy.}

_{Parę kroków dalej Carter robił to}

_{samo, ale szło mu zdecydowanie lepiej.}

_Uporczywa,

_lodowata

_mżawka

_{trwała już dobre pół godziny, a wilgoć}

_{zdawała się przenikać przez wszystkie}

_{warstwy ubrań i docierała aż do kości.}

_{Allie nie potrafiła się pogodzić z tą}

_{stratą czasu. Zamiast zamarzać na śmierć}

_{w ogrodzie, powinni teraz szukać}

_szpiega.

_Mamrocząc

_do

_siebie,

_{naciągnęła mocniej wełnianą czapkę}

_{i żałowała, że nie może nią zasłonić}

_{całej twarzy.}

_{Przerwała na sekundę, by przyjrzeć}

_{się pracy Cartera. Doskonale sobie}

_{radził – był w końcu wychowankiem}

_{pana Ellisona i dorastał w tym}

_{ogrodzie – ale starał się nie wyprzedzać}

_{jej z robotą. Pracował w takim tempie,}

_{żeby zawsze być obok. Chociaż od rana}

_{nie odezwał się do niej ani słowem.}

_{Doprowadzało ją to do szaleństwa.}

_{Wczorajsza wyprawa z Sylvainem}

_{zmusiła ją do przemyśleń. Z nim było}

_{zupełnie inaczej niż z Carterem. Wierzył}

_{w nią. Sprawiał, że czuła się pewna}

_{siebie. Jego zainteresowanie było jak}

_{ciepły promień światła – rozgrzewało}

_{ją. Rosła w nim i rozkwitała.}

_{Po odejściu ochroniarzy oboje}

_{pospieszyli do swoich sypialni i nie}

_{zdążyli nawet ze sobą porozmawiać. Ale}

_{ta chwila na korytarzu, gdy ich dłonie}

_{się zetknęły… Wystarczyło, że o tym}

_{pomyślała, a jej serce zaczynało bić jak}

_{szalone. Nie wiedziała, dlaczego jego}

_{dotyk tak na nią działał. Ale zawsze tak}

_{było. Pamiętała takie chwile przed}

_{śmiercią Jo, że wystarczyło jedno}

_{spojrzenie Sylvaina, by traciła wszystkie}

_zmysły.

_Zakochanie.

_{Ostrze łopaty Cartera wbiło się}

_{głucho w ziemię, przypominając, że}

_{powinna pracować.}

_Westchnęła

_i

_zaczęła

_bez

_{przekonania grzebać w błocie. Na jej}

_rzęsach

_zawisły

_krople

_deszczu.

_{Spojrzała na Cartera przez wodnistą}

_{zasłonę – miał zaczerwienione policzki}

_{i był kompletnie przemoczony. Unikał}

_{jej wzroku.}

_{Wbiła łopatę w błoto, wkładając}

_{w to wszystkie siły.}

_{Dlaczego z Carterem wszystko było}

_{takie skomplikowane? Jego uczucia}

_{stanowiły dla niej niezrozumiały labirynt}

_zaufania

_i

_nieufności,

_wiary

_{i powątpiewania. Weźmy na przykład}

_dzisiejszy

_ranek.

_Pracują

_sami

_{w ogrodzie. Mają sporo do obgadania.}

_{Sylvain na pewno powiedział mu}

_{o kluczu. Ona miała poinformować}

_{dziewczyny – odwiedziła wszystkie trzy}

_{sypialnie i powiedziała, co znaleźli. Ale}

_{dzisiejszego ranka Carter nie wspomniał}

_{o tym ani słowem. W ogóle się nie}

_{odzywał. Musiała coś z tym zrobić. To}

_{nie mogło dłużej trwać.}

_{– Zamierzasz mnie ignorować przez}

_{cały dzień? – zapytała w końcu. – Czy}

_{tylko wtedy, gdy jesteśmy sami, grzebiąc}

_{na deszczu w tym cholernym błocie?}

_{– Język – upomniał ją, nie podnosząc}

_głowy.

_–

_Ta,

_język.

_–

_Uderzyła

_{z wściekłością w błoto czubkiem}

_{łopaty. – Tego właśnie musisz używać,}

_{kiedy chcesz z kimś porozmawiać.}

_{– No dobra. – Wyprostował się}

_{i oparł o łopatę, patrząc na nią}

_{nieufnie. – Czołem Allie, jak ci mija}

_{dzisiejszy dzień?}

_{– Wspaniale. Po prostu cudownie.}

_{Deszcz zaczął jej spływać po szyi,}

_{wnikając pod owijający ją szalik. Tego}

_{już było za wiele.}

_{– Przerwa. Nie mam zamiaru umrzeć}

_{na zapalenie płuc – oznajmiła, patrząc}

_{na Cartera. Milczał, więc spróbowała}

_{raz jeszcze. – Idziesz ze mną? –}

_{Wskazała na niewielką szopę pod}

_{ogrodowym murem.}

_{Wciąż wbijał wzrok w ziemię i była}

_{przekonana, że odrzuci jej propozycję.}

_{W końcu jednak wyprostował się}

_{i podniósł łopatę.}

_{– Chyba też nie chcę umrzeć na}

_{zapalenie płuc.}

_{W szopie brakowało ogrzewania,}

_{ale były przynajmniej drzwi, a w środku}

_{stała niewielka ławka, więc nie musieli}

_{siedzieć na zimnej podłodze. Allie}

_{odwiesiła przemoczoną czapkę i szalik}

_{na zardzewiały gwóźdź przy wyjściu,}

_{a potem potrząsnęła głową, próbując}

_{osuszyć włosy. Były coraz dłuższe}

_{i opadały ciemnymi falami poniżej}

_łopatek.

_–

_Trochę

_mi

_brakuje

_twoich

_{czerwonych włosów.}

_{Odwróciła się na pięcie i zobaczyła,}

_{że Carter usiadł na ławce i nie spuszczał}

_{z niej wzroku.}

_{– Serio? – Złapała jeden kosmyk}

_{i przyjrzała mu się w półmroku. –}

_Ostatnio

_dziwnie

_się

_czuję

_z

_{zafarbowanymi}

_włosami.

_Patrzę

_{w lustro i widzę obcą osobę. – Usiadła}

_{z ciężkim westchnieniem na drugim}

_{końcu ławki. – Ale może to nie taki zły}

_pomysł.

_{– Dlaczego? Nie lubisz samej}

_siebie?

_{– Czasem. – Wzruszyła ramionami. –}

_{Teraz nie bardzo.}

_{– Czemu?}

_Zmierzyła

_go

_spojrzeniem,

_{sugerując, że na pewno zna odpowiedź}

_{na to pytanie.}

_{– Och! – Spuścił wzrok. – O to}

_chodzi…

_{– Tak. O to. – Skrzyżowała ramiona}

_na

_piersi.

_–

_Możemy

_o

_tym

_{porozmawiać?}

_{Odpowiedział}

_{niezobowiązującym}

_{machnięciem.}

_{– Posłuchaj. Ja… – z mozołem}

_{dobierała kolejne słowa – źle się czuję}

_{w związku z tym, co się stało. Zwłaszcza}

_że

_tak

_długo

_się

_unikaliśmy

_{i traktowaliśmy się jak powietrze.}

_{Sądziłam, że nasza przyjaźń może się}

_{odrodzić, ale teraz znowu zrobiliśmy}

_{ogromny krok do tyłu. – Westchnęła,}

_{garbiąc ramiona. – Nienawidzę tego.}

_{– Wiem – odpowiedział, wiercąc się}

_{na niestabilnej ławce. – Ale… Chyba}

_{nie mam pojęcia, jak sobie radzić}

_{w takich sytuacjach. – Wpatrywał się}

_{we własne dłonie. – Przy tobie wszystko}

_{mi się miesza. Wydaje mi się, że wiem,}

_{czego chcę, ale wystarczy, żebyś się}

_{pojawiła, i zaczynam się gubić.}

_{Doskonale znała to uczucie.}

_{– Mam to samo przy tobie –}

_przyznała.

_{Carter potarł oczy.}

_{– Z Jules łączyła mnie przyjaźń}

_{praktycznie od pierwszej chwili, gdy}

_{przyszła do szkoły. Opowiadałem ci}

_{o tym?}

_{Potrząsnęła głową.}

_–

_Byliśmy

_wtedy

_dzieciakami.

_{Zachowywałem}

_się

_jak

_wściekła,

_{pomylona sierota, a ona po prostu}

_{weszła do szkoły, ciągnąc za sobą}

_{drogie walizki i nianię, spojrzała na}

_{mnie i powiedziała: „Cześć, jestem}

_Jules.

_Będę

_twoją

_najlepszą

_{przyjaciółką”. – Zaśmiał się, wracając}

_{myślą do tego spotkania. – Miała rację.}

_{Zaprzyjaźniliśmy}

_się.

_Była

_{zdeterminowana i pewna siebie. Razem}

_{się uczyliśmy, razem dorastaliśmy,}

_{wspólnie przyjęto nas do Nocnej}

_Szkoły…

_Myślę,

_że

_to

_było

_{nieuniknione, musieliśmy zacząć ze sobą}

_{chodzić. Ale to, co się stało podczas}

_{zimowego balu, nie było zaplanowane.}

_{Wypiliśmy zbyt wiele i… po prostu się}

_{stało. Następnego dnia zrozumiałem, że}

_{popełniłem błąd. Z czasem jednak… –}

_{zamilkł, wahając się przez chwilę. –}

_{Może tak miało być. Ona doskonale}

_{mnie zna. Pasujemy do siebie. Przy niej}

_{czuję się inaczej niż z tobą.}

_{Wiedziała, że nie chciał jej zranić,}

_{ale jego słowa cięły jak brzytwa. To}

_prawda,

_nie

_pasowali

_do

_siebie

_{z Carterem nawet wtedy, gdy byli parą.}

_{Fakt, że nigdy nie musiał się spierać}

_{z Jules i zawsze się rozumieli, w jakiś}

_{sposób pogłębiał porażkę Allie jako}

_{jego dziewczyny.}

_{W sumie to zabawne – powiedział}

_{jej wreszcie wszystko, co chciała}

_{usłyszeć, ale i tak okazało się to}

_bolesne.

_{– A potem, tamtej nocy, znalazłem}

_{się z tobą w lesie i… było tak jak}

_kiedyś.

_Patrzyłem

_na

_ciebie

_{i przypominałem sobie, co nas łączyło,}

_przynajmniej

_te

_dobre

_rzeczy.

_{A później… Sam nie wiem. Pogubiłem}

_{się. Przepraszam cię, Allie. Zależy mi na}

_{Jules. Jest dla mnie ważna. Nie}

_{mogę… – Na jego policzkach zapłonęły}

_{rumieńce. – Jeśli kiedykolwiek się o tym}

_dowie…

_{Allie właśnie na to czekała.}

_{– Nie dowie się – zapewniła go}

_{z przekonaniem. – Ode mnie na pewno}

_{nie. Ty również nie możesz tego}

_{zdradzić. Ja też nie chciałam się}

_przedwczoraj

_całować.

_To

_był

_{przypadek… jak kraksa samochodowa}

_{czy coś. Znaleźliśmy się sami w lesie,}

_{zdarzało nam się już całować w takich}

_{okolicznościach. Ale teraz musimy}

_{udawać, że nic się nie stało, i nauczyć}

_{się przyjaźni na nowo. Pamiętasz, że}

_byliśmy

_kiedyś

_bardzo

_dobrymi

_{przyjaciółmi.}

_Chciałabym

_do

_tego

_{wrócić – mówiła z żarem w głosie. –}

_{Proszę, Carter… Nie mogę cię znowu}

_{stracić. Bądź moim przyjacielem!}

_Spojrzał

_na

_nią,

_wyraźnie

_{zaskoczony głębią jej uczuć.}

_{– Nigdy tak naprawdę mnie nie}

_{straciłaś, Allie.}

_{Wiedziała, że to nieprawda.}

_{– Odsunęliśmy się od siebie –}

_{odparła. – Jeśli znów będziemy razem,}

_{skończy się to w ten sam sposób.}

_{Powinniśmy zostać przyjaciółmi, Carter.}

_{Na zawsze.}

_{Popatrzył jej prosto w oczy.}

_{– Do końca życia będę twoim}

_{przyjacielem. Przysięgam.}

_{Po zakończeniu lekcji Allie zbiegła}

_po

_schodach,

_czując,

_jak

_torba

_{z książkami obija jej biodro przy}

_{każdym kroku. Zeszła już prawie na sam}

_{dół, gdy ktoś zawołał ją po imieniu.}

_{Odwróciła się i zobaczyła Katie,}

_{z twarzą okoloną miedzianymi lokami,}

_które

_zdawały

_się

_płonąć

_{w popołudniowym świetle.}

_{– Szukam tej waszej… Jak to}

_{nazwać? Bandy? – odezwała się}

_{rudowłosa dziewczyna z wyraźnym}

_{niesmakiem. – Musimy porozmawiać.}

_{– Banda. – Allie wywróciła}

_{oczami. – To moi przyjaciele. Nieważne}

_{zresztą. O co chodzi?}

_{– Skontaktowali się ze mną rodzice.}

_{Allie zmarszczyła brew. Isabelle}

_{wciąż nie było, więc na pewno nie}

_{udzieliła żadnemu z uczniów zgody na}

_{skorzystanie z telefonu.}

_{– W jaki sposób? – zapytała}

_{z niedowierzaniem.}

_{Dziewczyna zmierzyła ją znudzonym}

_spojrzeniem.

_{– Ty mnie w ogóle nie słuchasz,}

_{prawda? Mogą robić, co zechcą. Skoro}

_chcieli

_ze

_mną

_{porozmawiać,}

_to

_{porozmawiali. Wydaje mi się, że}

_{szybciej się dogadamy, jeśli w drodze}

_{wyjątku choć raz nie będziesz się ze mną}

_sprzeczać.

_–

_Dobra.

_–

_Allie

_uniosła

_{pojednawczo ręce. – Rozmawiałaś}

_{z nimi. Wszystko w porządku?}

_{– Nie, do diabła! Nic nie jest}

_{w porządku! – nie wytrzymała Katie. –}

_{Przecież bym z tobą nie gadała, gdyby}

_{wszystko było okej. „O, cześć, Allie,}

_{chciałam ci tylko powiedzieć, że nic}

_{interesującego}

_się

_nie

_dzieje”

_–

_{zaszczebiotała szyderczo.}

_{Allie opanowała narastający gniew.}

_{– Daj spokój, Katie, bo za chwilę}

_{pękniesz. Po prostu powiedz, o co}

_chodzi.

_{– Nie potrafię uwierzyć, że tylko wy}

_możecie

_mi

_pomóc

_–

_odparła

_{dziewczyna z odrazą, rozglądając się na}

_{boki, czy nikt ich nie podsłuchuje. –}

_{Oznajmili, że mogą wpaść w tym}

_{tygodniu i mnie ze sobą zabrać.}

_{Poprosili, żebym miała spakowaną}

_walizkę.

_{– Co…? – Allie natychmiast}

_{zamilkła, uświadamiając sobie, co to}

_{oznacza. – Och…}

_{– No właśnie.}

_{– W tym tygodniu? – Popatrzyła na}

_{Katie z niedowierzaniem. Byli przecież}

_tak

_blisko

_wykrycia

_prawdziwego

_{szpiega. Znaleźli klucz, a teraz musieli}

_obmyślić

_plan,

_jak

_{poinformować}

_{pozostałych nauczycieli i wykorzystać}

_{zdemaskowanego Zelaznego przeciw}

_{Nathanielowi. Tyle że instruktorzy}

_Nocnej

_Szkoły

_gdzieś

_zniknęli,

_{a uczniowie nie mieli jak się bronić.}

_Wszystko

_było

_rozgrzebane

_do

_{połowy. – Cholera! Niech to szlag! Nie}

_{jesteśmy gotowi – zaczęła mówić}

_{podniesionym głosem. – To dzieje się}

_{zbyt szybko.}

_–

_Radziłabym

_się

_więc

_{przygotować. – Słowa dziewczyny nie}

_{zdradzały współczucia. – Potrzebujemy}

_{planu. I to już. Nie chcę, żeby mnie stąd}

_{wywlekli jak tę biedną, durną Caroline.}

_{– Jeszcze dziś coś wymyślimy. Jeśli}

_{zaczną cię szukać, spróbuj się gdzieś}

_{ukryć. Masz czas, żeby znaleźć sobie}

_{jakąś kryjówkę: dach, poddasze, stara}

_{piwnica, pokoje do nauki w bibliotece}

_{albo zakrystia w kaplicy. Mogę ci}

_{pokazać, gdzie to jest.}

_{Podczas gdy Allie wciąż wyliczała}

_{wszystkie miejsca, w których chowała}

_{się kiedyś przed nauczycielami, Katie}

_{nie ukrywała swojego zniechęcenia.}

_{Najwyraźniej nie takiego planu ucieczki}

_{się spodziewała.}

_{– To jakiś koszmar – stwierdziła}

_w

_końcu,

_{przeczesując}

_nerwowo

_{palcami włosy.}

_{– Nie martw się. – Allie zdobyła się}

_{na optymizm. – Pracujemy nad tym.}

_{Jesteśmy umówieni na spotkanie.}

_{Katie przygryzła usta.}

_{– Mam nadzieję… Chciałabym, żeby}

_{wam się udało. Bo naprawdę nie jest}

_dobrze.

_{Kiedy odpuściła sobie przechwałki,}

_{wyglądała jak przestraszony dzieciak,}

_{którego rzeczywistość rozpadła się}

_{w gruzy. Allie nie wiedziała, co}

_{powinna zrobić – Katie zawsze była}

_{taka pewna siebie. Nie potrafiła jej}

_pocieszyć.

_{Poza tym spieszyła się na spotkanie}

_{z resztą grupy.}

_{– Chyba powinnam już lecieć. –}

_{Zrobiła krok do przodu, ale Katie nie}

_{chciała jej puścić.}

_{– Posłuchaj… Zaczekaj…}

_{Zatrzymała się i spojrzała w jej}

_stronę.

_{– Jeśli chcecie, mogę przyjść na}

_{któreś z tych waszych spotkań…}

_{Mogłabym to zrobić. Pomóc wam…}

_jakoś.

_{Allie nie zdołała ukryć zaskoczenia.}

_{Rudowłosa dziewczyna wydawała się}

_{w tym momencie taka zagubiona}

_{i samotna… Tak jakby nagle odsunięto}

_{ją kompletnie na margines.}

_{Zimą próbowała wyciągnąć od niej,}

_{dlaczego nigdy nie wstąpiła do Nocnej}

_Szkoły,

_skoro

_mogła

_poprosić

_{o wszystko, czego tylko zapragnęła.}

_Katie

_rzuciła

_jakąś

_{lekceważącą}

_{odpowiedź. Musiał być jakiś powód,}

_{dla którego unikała potężnej grupy,}

_{działającej w samym sercu Cimmerii.}

_{Teraz jednak nie miała czasu, żeby}

_{o to zapytać, więc skinęła tylko głową}

_{i obiecała:}

_{– Porozmawiam z nimi.}

_{– Jej rodzice twierdzą, że w każdej}

_{chwili może dojść do ataku? – Nicole}

_{spojrzała na nią pociemniałymi oczami.}

_{– Nie podali dokładnej daty –}

_{wyjaśniła Allie. – Przypuszczalnie}

_{w tym tygodniu.}

_{– Jeśli to prawda, to mamy}

_{przewalone. – Carter zacisnął zęby. –}

_{Nie jesteśmy gotowi.}

_{Przystanęli w rogu sali balowej.}

_{Przez olbrzymie okna ponad ich}

_głowami

_wlewało

_się

_słabe

_{popołudniowe światło. Na lśniącym}

_{dębowym parkiecie obok gigantycznego}

_{kominka stało zaledwie parę stolików}

_{i krzeseł, oczekujących na kolejne}

_{uroczystości, co sprawiało, że rozległe}

_{pomieszczenie}

_jeszcze

_mocniej

_{kojarzyło się z jaskinią. Chociaż byli}

_{tam sami, starali się rozmawiać szeptem,}

_{żeby nie wzbudzać niepotrzebnego echa.}

_{– Prosiłam, aby przekazano mojemu}

_{tacie, że muszę się z nim zobaczyć –}

_{poinformowała Rachel. – Pomoże nam,}

_{jeśli mu tylko na to pozwolimy.}

_{– Myślicie, że powinniśmy mu}

_{powiedzieć, co wiemy? – Sylvain}

_{spojrzał na resztę grupy, odwracając się}

_{od Rachel.}

_{Wszyscy milczeli.}

_{– Dajcie spokój! – wybuchła}

_dziewczyna,

_{poczerwieniała}

_{z frustracji. – Ile razy mam wam}

_{powtarzać, że możemy zaufać mojemu}

_{ojcu? Jest po naszej stronie.}

_{– Zgadzam się – odpowiedziała}

_{Nicole. – Moim zdaniem Raj Patel jest}

_{lojalny wobec szkoły.}

_{– Nie podważam jego lojalności –}

_{stwierdził spokojnie Sylvain. – Ale to}

_{właśnie z jej powodu to, co mu}

_{powiemy, dotrze do Isabelle.}

_{– Racja – potwierdził Carter. – Na}

_{pewno chcemy, żeby się o wszystkim}

_{dowiedziała?}

_{– Nie musi wiedzieć o wszystkim –}

_{wtrąciła Zoe. – Nikt nam nie każe}

_{przyznawać się do rozmowy z Eloise}

_{albo do tego, że włamaliśmy się do}

_gabinetu

_dyrektorki.

_Raczej

_nie

_{pogłaszczą nas za to po główkach.}

_{– Dobra, czyli to pomijamy.}

_{Zgadzacie się? – Sylvain powiódł}

_wzrokiem

_po

_grupie.

_Wszyscy

_z

_wyjątkiem

_Rachel

_{przytaknęli.}

_{Popatrzył na nią przeciągle. – Rachel?}

_{W końcu również skinęła, choć}

_{z widocznym oporem.}

_{– Ale musimy się przyznać, że}

_byliśmy

_w

_pokoju

_Zelaznego

_–

_zauważyła

_Allie.

_–

_Inaczej

_nie

_{wyjaśnimy, skąd mamy klucz.}

_{– Zgoda. – Carter spojrzał w jej}

_{stronę. – Dowiedziałaś się jeszcze}

_{czegoś od Katie?}

_{– Niewiele. Poza tym, że… –}

_{zawahała się przez chwilę. – Chyba}

_{chciałaby do nas dołączyć.}

_{– Co? – zapytali jednocześnie, a ich}

_{głosy odbiły się echem po sali niczym}

_{zabłąkana kula.}

_{Allie nigdy nie podejrzewała, że}

_{kiedykolwiek przyjdzie jej się wstawić}

_{za Katie Gilmore.}

_{– Twierdzi, że może nam pomóc.}

_{Była naprawdę przestraszona. Myślę,}

_{że… – westchnęła, zmuszając się do}

_{wypowiedzenia kolejnych słów. –}

_{Myślę, że może się przydać. Pomimo}

_{tego, że jest wredną krową.}

_{– Jezu! – Rachel wyglądała na}

_{załamaną. – Naprawdę musimy?}

_{– Jej rodzice są bardzo mocno}

_{związani ze szkołą, Katie zna członków}

_{rady i uczniów, których rodziny poparły}

_{Nathaniela – przypomniał Sylvain. –}

_{Jeśli będą myśleli, że jest po ich stronie,}

_może

_się

_dowiedzieć

_czegoś

_{użytecznego. Allie ma rację. Katie}

_{mogłaby się bardzo przydać.}

_Popatrzyła

_na

_niego

_{z wdzięcznością, a on odwzajemnił się}

_{jej delikatnym uśmiechem. Światło}

_{wpadające przez okna sprawiało, że}

_{oczy chłopaka błyszczały niczym kobalt.}

_{Nie potrafiła się od nich oderwać.}

_{Pozostali wciąż dyskutowali na}

_{temat Katie.}

_{– Jest wredna – przypomniała}

_Nicole.

_{– Pyskata – dodała Rachel.}

_{– Walnięta – wymamrotała Zoe.}

_{– Mimo tego powinniśmy ją}

_{zaprosić. – Carter rozejrzał się po}

_{otaczających go twarzach. – Okej?}

_{Wszyscy opornie pokiwali głowami.}

_{Nie mogli zrezygnować z pomocy Katie.}

_{– Świetnie – podsumowała Allie,}

_{choć wcale tak nie myślała. – Przekażę}

_{jej waszą zgodę.}

_–

_Myślę,

_że

_nie

_powinna

_{uczestniczyć}

_we

_wszystkich

_{spotkaniach – powstrzymał ją Sylvain. –}

_{Wierzę, że możemy jej zaufać, ale nie}

_{jestem do końca pewien. Nie chciałbym,}

_{żeby była przy rozmowach z Isabelle}

_{albo… – odwrócił wzrok – na takich}

_{akcjach jak wczoraj.}

_{– Racja – poparł go Carter. – Katie}

_{ma liczne znajomości, ale nie uczy się}

_{w Nocnej Szkole i nie jest taka jak}

_{Rachel, więc będziemy ją zapraszać}

_{tylko na niektóre spotkania.}

_{– Boże dopomóż! – jęknęła Rachel.}

_Po

_kolacji

_zasiedli

_ponownie

_{w kącie świetlicy, czekając na Raja}

_Patela.

_{Rachel rozmawiała po południu}

_{z ochroniarzami i była przekonana, że jej}

_{ojciec się pojawi, ale im dłużej czekała,}

_{tym bardziej się niecierpliwiła. Co}

_{chwilę odrywała wzrok od podręcznika}

_{do chemii i spoglądała na drzwi.}

_{– W najgorszym przypadku –}

_{stwierdziła, gdy minęła dziesiąta –}

_{wpadnie do mnie wieczorem i sama}

_będę

_musiała

_mu

_o

_wszystkim

_powiedzieć.

_–

_Zapukaj

_w

_ścianę

_–

_{zaproponowała Allie. – Przyjdę cię}

_{wesprzeć i dopilnować, żebyś nie}

_{wygadała wszystkiego.}

_{– Pewnie zaraz się pojawi. – Rachel}

_{rozejrzała się z nadzieją w oczach, ale}

_wśród

_skórzanych

_sof,

_regałów

_{wypełnionych książkami i grami oraz}

_{stolików szachowych kręcili się tylko}

_{inni uczniowie. Ktoś grał na pianinie}

_{Clair de lune,}

_ignorując

_prośby

_{o zagranie czegoś żywszego.}

_{Allie przewróciła kolejną kartkę}

_{w podręczniku do historii. Muzyka ją}

_{rozpraszała. Znów miała zaległości. Nie}

_{potrafiła się skupić na nauce. W tych}

_pełnych

_wydarzeń

_dniach

_lekcje

_{zmieniły się w męczący obowiązek, ale}

_{obiecała Lucindzie, że postara się o jak}

_{najlepsze stopnie.}

_{Spojrzała spod opuszczonych rzęs na}

_{siedzącego naprzeciw niej Sylvaina,}

_{który oparł podbródek na dłoni.}

_{Wyglądał na zagubionego w myślach.}

_{Podejrzewała, że wciąż zastanawia się}

_{nad Zelaznym.}

_Tuż

_obok

_siedział

_Carter,

_{zapełniający równym pismem kartkę}

_{z wypracowaniem z geografii. Poranna}

_{rozmowa w ogrodzie sprawiła, że}

_{zachowywał się wobec niej zupełnie}

_{normalnie – odzywał się, a czasem się}

_{nawet uśmiechnął.}

_{Nagle przypomniała sobie słowa}

_{Katie i obrzuciła promiennym wzrokiem}

_{resztę grupy.}

_{– A może powinniśmy sobie}

_{wymyślić jakąś nazwę?}

_Natychmiast

_tego

_{pożałowała.}

_{Pozostali gapili się na nią milcząco.}

_{– Słucham? – zapytała w końcu}

_{Rachel. Nicole stłumiła atak śmiechu.}

_{– No, dla naszej grupy. – Skrzywiła}

_{się, widząc niedowierzanie w ich}

_{oczach. – Katie nazwała nas bandą…}

_{– Wydaje mi się, że damy radę bez}

_{nazwy – odpowiedział Carter, próbując}

_{zachować kamienny wyraz twarzy. – Te}

_{najlepsze są już i tak zajęte.}

_{Wszyscy parsknęli śmiechem. Na}

_{policzkach Allie zapłonął rumieniec.}

_{Najchętniej zapadłaby się pod podłogę.}

_{Rzuciła desperackie spojrzenie w stronę}

_{Sylvaina, ale zdawał się nie zwracać na}

_{nią uwagi. Nikt jej nie mógł ocalić.}

_{– Nie potrzebujemy nazwy, bo i tak}

_{nie możemy rozmawiać o naszej}

_{grupie – zauważyła Zoe. – Nocna Szkoła}

_{to nie jest prawdziwa nazwa… tylko}

_{ten… opis. Uczymy się i spotykamy po}

_nocach.

_{– Boże – westchnęła Allie, chcąc}

_{zniknąć. – Odpuść, proszę. Zapomnij, że}

_{cokolwiek proponowałam.}

_{– Dobra. – Rachel odwróciła uwagę}

_{pozostałych, by przyjaciółka mogła się}

_{pozbierać. – Musimy się rozejrzeć za}

_{moim tatą. Ma zwyczaj podkradania się}

_znienacka.

_{– Tak! Zawsze to robi! – przyznała}

_{rozradowana Nicole. – Nie mam pojęcia}

_{jak, ale – machnęła delikatnie ręką – po}

_{prostu się pojawia. Ma do tego}

_{niesamowity talent, jest bardzo zwinny.}

_{– Ta. – Rachel spojrzała na nią}

_{z ukosa, niezbyt uradowana wyraźnym}

_{zachwytem Francuzki nad jej ojcem. –}

_{Musimy być ostrożni i uważać, o czym}

_{rozmawiamy. Nie chcemy, żeby nas}

_{podsłuchał.}

_–

_Racja.

_Nie

_byłby

_pewnie

_{zadowolony, gdyby usłyszał, że gadamy}

_{o penisach.}

_{– Zoe! – Allie i Nicole zareagowały}

_{jednocześnie.}

_{– Co? – Dziewczynka mrugnęła}

_{filuternie. – Nie mam racji?}

_{– Masz – przyznała Allie. – Ale}

_{jesteś stanowczo zbyt młoda, żeby}

_{rozmawiać z kimkolwiek o penisach.}

_{– Niby czemu? – Trzynastolatka}

_{spojrzała na nią z zaskoczeniem. – To}

_{ile trzeba mieć, żeby móc pogadać}

_{o męskich członkach?}

_{– Szesnaście – poinformowała Allie.}

_{– Czternaście – doprecyzowała}

_Nicole.

_–

_Piętnaście

_–

_{zaproponowała}

_Rachel.

_{Spojrzały na siebie i wybuchły}

_śmiechem.

_–

_Więcej…

_–

_wysapała

_{rozchichotana Allie. – Musisz mieć}

_{więcej lat niż teraz.}

_{Zoe zgromiła je wzrokiem}

_{– Będę rozmawiała o penisach,}

_{kiedy tylko przyjdzie mi na to ochota –}

_{oświadczyła.}

_{– Nikt cię nie powstrzymuje –}

_{uspokoiła ją Rachel. – Już nie mogę się}

_{doczekać, kiedy zaczniesz o nich gadać}

_{na lekcji niemieckiego.}

_Kolejny

_napad

_śmiechu

_trwał

_{zdecydowanie za długo.}

_{– Wydaje mi się, że trochę wam}

_{odbija. – Sylvain wreszcie wyrwał się}

_{z zamyślenia i omiótł dziewczyny}

_{zdumionym spojrzeniem.}

_{– Przepraszam. – Nicole otarła oczy}

_{grzbietem dłoni. – To chyba z braku snu.}

_{– I ciągłego zagrożenia śmiercią –}

_{dodała Rachel.}

_{– Tak to się kończy – podsumowała}

_{Allie, próbując się uspokoić. – Ale}

_{przynajmniej uważamy na to, co}

_{mówimy, żeby twój tata nas nie}

_{podsłuchał.}

_{– Dlaczego? – odezwał się znikąd}

_{znajomy głos Raja. Odwróciły się}

_{w jego stronę i zobaczyły Patela}

_{stojącego za plecami córki. – Czego}

_{miałem nie słyszeć?}

₂₅

_{– Tato! – Rachel rzuciła mu się}

_{w objęcia. Zaskoczony szef ochrony}

_odruchowo

_odwzajemnił

_uścisk,

_próbując

_{jednocześnie}

_utrzymać

_{równowagę. – Gdzie się podziewałeś!?}

_{Wszędzie cię szukałam.}

_Jego

_oblicze

_{złagodniało,}

_gdy

_{zobaczył malującą się na jej twarzy ulgę.}

_{– Przepraszam, kochanie. Mnóstwo}

_{się dzieje.}

_{Widząc to, Allie poczuła w duszy}

_{pustkę. Odwróciła wzrok. Dawno temu}

_{była ze swoim ojcem tak samo blisko.}

_{Cieszył się na jej widok. Zaskoczyło ją,}

_{jak bardzo teraz ją to zabolało, chociaż}

_{minęły całe tygodnie od czasu, kiedy}

_{ostatnio z nim rozmawiała. Głos Rachel}

_{przywołał ją do porządku. Wróciła}

_{myślami do tego, co było ważne tu}

_{i teraz.}

_{– Wiemy, że mnóstwo się dzieje. –}

_{Rachel wyplątała się z ramion ojca.}

_{Zrobiła krok do tyłu i stanęła między}

_{przyjaciółmi. – Dlatego właśnie musimy}

_{z tobą porozmawiać. Czy możemy gdzieś}

_pójść?

_{Raj z wahaniem rozejrzał się po}

_{zgromadzonych.}

_{– Nie mam zbyt wiele czasu… –}

_zaczął.

_{– Proszę, tato – błagała Rachel. – To}

_ważne.

_{Poddał się, widząc determinację}

_{rysującą się na jej twarzy.}

_–

_Dobrze

_–

_westchnął

_{zrezygnowany. – Chodźcie za mną.}

_{Poprowadził ich szybkim krokiem ze}

_{świetlicy do pustego skrzydła szkolnego.}

_{Włączył światło w jednej z pracowni}

_{naukowych i poczekał, aż wszyscy}

_{wejdą do środka. W powietrzu unosił}

_się

_nikły,

_nieprzyjemny

_zapach

_{formaldehydu – Allie starała się}

_{oddychać ustami.}

_{Po lekcjach w skrzydle szkolnym}

_{wyłączano ogrzewanie, więc w sali było}

_{dość zimno i dziewczyna dostała gęsiej}

_{skórki. Starała się nie patrzeć w stronę}

_{modelu ludzkiego szkieletu stojącego}

_{w kącie. Nie podobało jej się, jak się do}

_{nich szczerzył. Jakby bycie martwym}

_{było najlepszą rzeczą na świecie.}

_{Raj oparł się o biurko znajdujące się}

_{z przodu klasy i założył ręce na siebie.}

_{W ostrym jarzeniowym świetle wyraźnie}

_{widać było jego bladą cerę. Nie mogła}

_{sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek}

_{wcześniej widziała, żeby był tak}

_{zmęczony. Pod oczami miał głębokie,}

_{ciemne cienie, a na czole w ciągu}

_{ostatnich dni pojawiły się nowe}

_zmarszczki.

_{– Dobrze – zaczął. – O co tutaj}

_chodzi?

_{Przez sekundę nikt się nie odzywał.}

_{Allie miała wrażenie, że wszyscy}

_{czekają na Rachel – w końcu był to jej}

_{tata – ale ona najwyraźniej nie chciała}

_{pełnić funkcji rzecznika. Odwróciła się}

_{do Allie i niecierpliwie machnęła}

_{dłonią, nakazując jej zabrać głos.}

_{– Chodzi o… Eloise – rzuciła Allie.}

_Zanim

_jeszcze

_skończyła

_{wypowiadać imię bibliotekarki, Raj}

_{pokręcił głową.}

_{– Wiecie, że nie mogę z wami}

_{rozmawiać o…}

_{– Nie chcemy, żeby pan o niej}

_{mówił – przerwał mu Carter. – Chcemy}

_powiedzieć,

_czego

_sami

_się

_{dowiedzieliśmy. Wydaje nam się, że…}

_{może zmieni pan zdanie na jej temat.}

_{Patel wyglądał na zaskoczonego, ale}

_{pokazał mu, żeby kontynuował, po czym}

_{ponownie skrzyżował ręce na piersi.}

_{Stopniowo opisali, co się wydarzyło.}

_{Kiedy doszli do końca, Carter odwrócił}

_{się do Rachel.}

_{– Pokaż ojcu, co znaleźliśmy}

_{w pokoju Zelaznego.}

_{Dziewczyna uniosła rękę. Na jej}

_{palcu wisiał kluczyk, pobłyskując jak}

_biżuteria.

_Jej

_ojciec

_spojrzał

_z

_{niedowierzaniem,}

_ale

_Carter

_{kontynuował spokojnym tonem:}

_{– Pasuje do zamka w drzwiach do}

_{gabinetu Isabelle.}

_{– Włamaliście się do prywatnych}

_{pokojów Zelaznego? – Raj patrzył na}

_{nich, jakby stracili rozum. – Macie}

_pojęcie,

_w

_jakie

_się

_przez

_to

_{wpakowaliście kłopoty?}

_{– Musieliśmy coś zrobić! – zaczęła}

_{się bronić Rachel. – Z nikim nie można}

_{było porozmawiać, a w szkole wszystko}

_{trafił szlag.}

_{– Rachel… – Jego ton był ostry, ale}

_{nie pozwoliła mu dokończyć. Była}

_{zaróżowiona z emocji.}

_{– Nie wiesz, co się tu dzieje, tato.}

_{Siedzicie wszyscy w lesie, powtarzając}

_{sobie, jacy jesteście sprytni, że udało}

_{wam się rozszyfrować zagadkę. –}

_{Podniosła głos. – Nie przyszło wam do}

_{głowy, że trochę to było zbyt proste?}

_{Zastanawialiście się, kto zyska na tym,}

_że

_{złapaliście}

_{niewłaściwą}

_{osobę? – Wyciągnęła w jego stronę}

_{kluczyk. – Spróbuj sam, tato. Pasuje.}

_{Przez długą chwilę patrzyli na}

_{siebie – ostrzegał ją spojrzeniem, żeby}

_{się wycofała. Nie robiło to na niej}

_wrażenia.

_Pełną

_napięcia

_ciszę

_przerwał

_{dopiero Sylvain.}

_{– Proszę tylko rozważyć to, co ci}

_{mówimy, Raj. Pamiętasz? Sam nas}

_{uczyłeś, żeby pytać. Więc zadaj sobie}

_{pytanie, które myśmy sobie zadali: czy}

_{to naprawdę była Eloise?}

_{– To mógł być każdy – zagrzmiał}

_{Patel, a uczniowie ucichli. – Nie znacie}

_wszystkich

_faktów.

_Co

_w

_ogóle

_{sprawiło, że zaczęliście podejrzewać}

_Zelaznego?

_{Allie opuściła wzrok, przypominając}

_{sobie głos Eloise, szepczący przez}

_ścianę.

_{– Ktoś nam coś powiedział –}

_stwierdził

_Carter

_z

_zamierzoną

_swobodą.

_{– Powiedzcie mi, czy włamaliście}

_się

_też

_do

_pokojów

_innych

_{nauczycieli? – spytał Raj.}

_{Wymienili spojrzenia.}

_{– Do pokoju Eloise – przyznała}

_Rachel.

_{Jej ojciec przeczesał palcami włosy.}

_{– Chciałbym wiedzieć, dlaczego}

_{uważaliście, że to w porządku. – Jego}

_{głos był spokojny, lecz Allie domyślała}

_{się, że targa nim wściekłość. Nie}

_{wyglądało to najlepiej. Raj ewidentnie}

_{nie był przekonany. Jeśli już, to sprawiał}

_{wrażenie kogoś, kto utwierdza się}

_{w swoich podejrzeniach. Nagle przyszło}

_{jej coś do głowy i pochyliła się do}

_przodu.

_{– Znał pan Eloise od dawna,}

_{prawda, panie Patel? Odkąd była tu}

_uczennicą?

_{Spojrzał na nią z niewzruszonym}

_{wyrazem twarzy.}

_{– Tak.}

_{– Jak pan może ją oskarżać, że jest}

_szpiegiem?

_–

_Nie

_zdołała

_ukryć

_{emocji. – Nie rozumiem, czemu nie}

_{wierzycie, że była z Jerrym. Dlaczego}

_{jej nie ufacie?}

_{– Ponieważ rozmawialiśmy o tym}

_{z Jerrym – wycedził mężczyzna przez}

_{zaciśnięte zęby. – I nie był z nią tego}

_{dnia. Może udowodnić, że był w swojej}

_{klasie i oceniał klasówki.}

_{W pomieszczeniu zapadła cisza.}

_Uczniowie

_patrzyli

_po

_sobie,

_{zszokowani. Albo Eloise, albo Jerry}

_{musieli kłamać. Patel potarł dłońmi}

_{twarz i podrapał się po nieogolonym}

_podbródku.

_{– Nie możecie tak po prostu ufać}

_{ludziom. Jesteście już dorośli. Musicie}

_nieustająco

_sprawdzać,

_by

_mieć

_{pewność, że nie zostali przekabaceni}

_{przez… życie. Okoliczności.}

_{– Naprawdę wierzysz, że to ona,}

_{tato? – spytała Rachel zupełnie serio,}

_{a w jej głosie słychać było strach.}

_{Wciąż trzymała w ręku klucz. –}

_{Naprawdę myślisz, że pomogła zabić}

_Jo?

_{Raj rozejrzał się, przyglądając się}

_{im przenikliwie. Potem, potrząsając}

_{głową, jakby nie mógł uwierzyć, że}

_{naprawdę to mówi, wyciągnął rękę.}

_{– Daj mi ten klucz. Porozmawiam}

_{z pozostałymi.}

_{Rachel oddała mu kluczyk, a on}

_{wsunął go do kieszeni.}

_{– Obiecuję, że rozważę wszystko, co}

_{mi powiedzieliście. Ale błagam, nie}

_{róbcie już więcej własnych śledztw. To}

_jest

_poważna

_sytuacja.

_To

_{niebezpieczne.}

_{Słysząc jego słowa, Allie nagle}

_{poczuła, że ogarnia ją wściekłość. To}

_{było niebezpieczne? Jak mógł traktować}

_{ich tak protekcjonalnie? Miała już tego}

_dość.

_{– Wiemy, że to niebezpieczne! –}

_{warknęła. – Nie jesteśmy kompletnymi}

_tłumokami.

_{Raj odwrócił się w jej stronę}

_{i spojrzał na nią zdumiony. Allie}

_{podejrzewała, że przesadziła, ale nie}

_{mogła się powstrzymać od mówienia.}

_{– Panie Patel, musi pan wrócić.}

_{Wszyscy musicie. Czy wy w ogóle}

_{wiecie, co się tu dzieje? Jest źle. A wy}

_{siedzicie w lesie i gracie w te wasze}

_{głupie wojenne gierki. – Potoczyła}

_{trzęsącą się ze zdenerwowania ręką po}

_{klasie. – Prawdziwa wojna? Rozgrywa}

_{się tutaj. Wróćcie i pomóżcie nam}

_walczyć.

_{– Zignoruję twój ton – odparł}

_{spokojnie Raj. – Ponieważ wiem, że}

_{jesteś zdenerwowana.}

_{Ktoś musiał to w końcu powiedzieć.}

_–

_Nie

_jestem

_{zdenerwowana.}

_{Uczniowie już wiedzą, co się dzieje.}

_{Wiedzą o Nathanielu. Wiedzą, że}

_{rodzice po nich przyjadą. I niektórzy nie}

_{chcą odejść. Będą kłopoty, a wy musicie}

_{tu wrócić. Teraz.}

_{– Co!? – Mężczyzna rozejrzał się po}

_{zgromadzonych,}

_jakby

_szukając

_{wytłumaczenia. – Jak to się stało?}

_{Sylvain przejął pałeczkę.}

_{– Jeden z uczniów, którego rodzice}

_{są po stronie Nathaniela, przekazał nam,}

_{że w tym tygodniu mają po nich}

_{przyjechać. Pozostali jakoś… się o tym}

_dowiedzieli.

_{– Dowiedzieli się? Ach tak? – Raj}

_{odwrócił się i zacisnął zęby. Allie nie}

_{spodobał się wyraz jego twarzy. – Nie}

_wiecie

_–

_kontynuował

_lodowatym

_{tonem – o wszystkim, co się dzieje.}

_{Niech wam się nawet przez moment nie}

_{wydaje, że tak właśnie jest. Macie po}

_{szesnaście lat. – Uderzył pięścią}

_{w biurko z taką siłą, że stos papierów}

_{poleciał do góry i rozsypał się na}

_boki.

_–

_Naprawdę

_myślicie,

_że

_{powinniśmy wam o wszystkim mówić?}

_{– Powinniście – cicho stwierdziła}

_{Allie. – W końcu to my zginiemy, jeśli}

_{znów się pomylicie.}

_{Rachel zachłysnęła się ze zdumienia.}

_Raj

_się

_wzdrygnął,

_uderzony

_{niewidzialnym obuchem.}

_{– Allie. Przestań! – spanikował}

_Carter.

_{– Nie. – Sylvain stanął koło niej. –}

_{Ona ma rację. Raj, musicie wrócić do}

_szkoły!

_Wszyscy

_zaczęli

_mówić

_{jednocześnie. Patel podniósł w górę}

_{ręce, chcąc ich uspokoić. Odwrócił się}

_{do Allie.}

_{– Rozumiem, dlaczego jesteś zła.}

_{Przedstawiłaś}

_swoje

_argumenty.

_{W porządku? Ja… zrobię co w mojej}

_{mocy. – Popatrzył po zebranych. –}

_{Dobrze. Opowiedzcie mi o wszystkim.}

_{Zacznijcie od początku.}

_{Opuścili pracownię jakiś czas}

_{później. Nikt nie miał już nic więcej do}

_{dodania. Wszyscy rozeszli się w swoje}

_{strony, mrucząc pod nosem wymówki.}

_{Zamiast zyskać nadzieję, po rozmowie}

_{z Rajem czuli się jeszcze gorzej.}

_{Atmosfera wydawała się skażona,}

_{a nastroje gorzkie.}

_Allie

_wciąż

_kręciła

_się

_przy

_{drzwiach, licząc, że uda jej się}

_{porozmawiać sam na sam z Rachel. Ale}

_{przyjaciółka wyszła z klasy ramię}

_{w ramię ze swoim ojcem i nawet nie}

_{spojrzała jej w oczy.}

_{– Przepraszam… – szepnęła Allie,}

_{kiedy już znaleźli się poza zasięgiem jej}

_{głosu. Opuściła głowę.}

_Usłyszała

_głos

_swojej

_matki,

_{potępiający ją za to, co zrobiła.}

_{– Zawsze za daleko się zapędzasz,}

_{Alyson. Nie wiesz, kiedy należy}

_przestać.

_{Może jednak mama miała rację.}

_Schowała

_twarz

_w

_dłoniach,

_próbując

_zapomnieć

_słowa

_matki,

_{zatrzeć poczucie winy i ból.}

_{– Ciężko być tym, który mówi}

_prawdę.

_{Odwróciła się i zobaczyła, że}

_{Sylvain opiera się o ścianę po drugiej}

_{stronie pustej klasy. Miał poważną minę.}

_{– Tym właśnie jestem? – Głos Allie}

_{drżał. – Czy po prostu zwyczajnym}

_{dupkiem? Bo czuję się jak ten drugi.}

_{– Każdy lider musi być gotowy}

_{zostać dupkiem, jeśli zajdzie taka}

_{potrzeba – stwierdził. – Dzisiaj ty byłaś}

_liderem.

_{Nie czuła się przekonana.}

_{– Naprawdę myślisz, że dobrze}

_zrobiłam?

_{– Gdybyś zachowywała się jak}

_{zastraszony dzieciak, Raj nigdy nie}

_{potraktowałby}

_nas

_poważnie.

_–

_{Wzruszył ramionami. – Zmusiłaś go,}

_{żeby słuchał. Dzięki temu pomogłaś}

_innym.

_{W jej piersi wezbrał od dawna}

_{powstrzymywany płacz.}

_{– Po prostu… ja go lubię. A on}

_{nigdy mi nie wybaczy tego, co}

_{powiedziałam.}

_{Sylvain potrząsnął głową.}

_{– Na twoim miejscu powiedziałby}

_{dokładnie to samo. Będzie cię szanował,}

_{że się na to zdobyłaś.}

_Patrzył

_na

_nią

_spokojnie

_{jasnoniebieskimi oczami. Nawet jeśli}

_{nie była przekonana o jego racji, sam}

_{fakt, że jej nie potępiał, sprawiał, że}

_{czuła się lepiej. Pewniej.}

_{– Jak ty to robisz? – spytała.}

_{– Co?}

_–

_Dzięki

_tobie

_czuję

_się

_{odważniejsza.}

_{– Zawsze jesteś odważna – rzucił}

_{bez wahania.}

_{Zalała ją fala gorąca. Jeśli naprawdę}

_{była odważna, powinna zdobyć się na}

_{to, żeby wreszcie mu coś wyznać.}

_{Podeszła bliżej i oparła się o biurko.}

_{Obok niej wisiał szkielet. Dotknęła}

_{plastikowych kości ręki, nie zdając}

_{sobie sprawy z tego, co robi.}

_{Sylvain patrzył na nią, próbując}

_{zgadnąć, o czym myśli.}

_–

_Jest

_coś,

_co

_chciałam

_ci

_{powiedzieć – zaczęła, świadoma, że}

_{cytuje to, co mówił jej Carter tamtej}

_{nocy w lesie. – Chciałam ci to}

_{powiedzieć już od jakiegoś czasu.}

_{– D’accord – odparł po francusku. –}

_{Dîtes moi. Powiedz mi.}

_{To było okropne. Kiedy używał}

_{swojego ojczystego języka, był zawsze}

_{najbardziej czarujący.}

_{Wzięła głęboki wdech.}

_{– Unikałam cię, odkąd zginęła Jo. –}

_{Spojrzał na nią surowo, jakby chciał ją}

_{ostrzec. Ale ona wciąż mówiła. Musiała}

_{to z siebie wyrzucić. – Unikałam}

_wszystkich,

_ale

_przede

_wszystkim

_{ciebie. Byłam w totalnej rozsypce}

_{i musiałam być sama. Cały czas. Na}

_{zawsze. Czułam się winna nawet tego,}

_{że całowaliśmy się po jej śmierci. –}

_{Ścisnęła rękę plastikowego szkieletu,}

_{jakby szukała otuchy. – Wydawało mi}

_się…

_że

_to

_samolubne

_chcieć

_{czegokolwiek dla siebie, skoro ona}

_{nigdy nie będzie nic miała. Byłam zła,}

_{ponieważ myślałam, że nikt nie szuka jej}

_{zabójców. Ale wiem, jak bardzo boli,}

_{kiedy ktoś tak po prostu… przestaje}

_{z tobą rozmawiać. Musiałam cię zranić}

_{tym, że byłam taka zimna i… odległa.}

_{– Nie musisz przepraszać – odparł}

_łagodnie.

_–

_{Potrzebowałaś}

_czasu.

_{Wiedziałem o tym. Nigdy nie byłem zły.}

_{– I czekałeś na mnie. – Jej dolna}

_{warga zadrżała, więc zamilkła, żeby się}

_{uspokoić. – Nigdy nie przestałeś o mnie}

_{zabiegać. Dlaczego? Dlaczego wciąż}

_{mnie lubisz?}

_{Spojrzała na niego, ale on szybko}

_{odwrócił wzrok.}

_{– Były takie chwile, kiedy chciałem}

_{się poddać. Nie jestem superbohaterem.}

_{Odrzucenie boli mnie tak samo jak}

_{każdego. Ale zawsze wierzyłem, że}

_{między nami było coś, co się liczyło.}

_{Coś, o co warto walczyć. I wierzę, że ty}

_{też to czułaś. – Allie ujrzała w jego}

_{błękitnych oczach taką bezbronność, że}

_{zabolało ją serce. – Ale za każdym}

_{razem wybierałaś Cartera zamiast mnie.}

_{Tamtej nocy, kiedy wróciliście z lasu,}

_wiedziałem,

_że

_coś

_się

_stało…

_{Pomyślałem: „Koniec. Mam już dość tej}

_{sytuacji”. Ale potem wróciłaś do mnie}

_{po raz kolejny i popatrzyłaś na mnie}

_{tymi oczami. – Zatoczył w powietrzu}

_{palcami kółko, jak ramkę wokół jej}

_{powiek. – I oto jesteśmy.}

_{Allie rozpaczliwie zastanawiała się,}

_{co powiedzieć.}

_{– Nie jestem z Carterem. On ma}

_dziewczynę.

_{– Wiem o tym. Ale widziałem, jak}

_{na ciebie spogląda. I jak ty patrzysz na}

_niego.

_{Allie potrząsnęła głową.}

_{– Nie. Bardzo wyraźnie dał mi do}

_{zrozumienia, że myśli o Jules poważnie.}

_{A ja uświadomiłam sobie, że nigdy nie}

_{powinniśmy byli zostać parą. Czuję}

_w

_stosunku

_do

_niego

_miłość

_{przyjacielską. Tylko tyle.}

_{– Miłość przyjacielską? – Sylvain}

_{uniósł wysoko brwi.}

_{Allie zaczerwieniła się.}

_{– To takie coś… Rachel mi}

_{mówiła… Słuchaj. Nieważne. Po prostu}

_{powinniśmy być przyjaciółmi i tyle.}

_{Powiedziała to bardzo stanowczo.}

_{– A zatem… – Zrobił krok do}

_{przodu, zmniejszając odległość między}

_{nimi, i Allie mimowolnie ścisnęła rękę}

_{szkieletu, o którym zdążyła zapomnieć. –}

_{Teraz nie masz żadnych zobowiązań}

_{wobec Cartera i stoisz tutaj, ponieważ}

_{jestem twoim… Jak to się mówi po}

_{angielsku? Planem awaryjnym.}

_{Była tak zaskoczona, że niemal}

_{ściągnęła szkielet na ziemię. Kości}

_{zastukały wściekle, kiedy ustawiała go}

_{na miejscu.}

_{– Nie. – Zbliżyła się do Sylvaina. –}

_{To nie jest w porządku…}

_{– Na pewno? – Spojrzeniem zmusił}

_{ją do szczerości.}

_{Problem polegał na tym, że…}

_{właściwie miał rację. Od miesięcy}

_{próbował odzyskać jej uczucia. Zasłużyć}

_{na jej zaufanie. Ale ona zawsze czekała,}

_{aż Carter zdecyduje, czego chce.}

_Zarumieniła

_się

_i

_dotknęła

_jego

_ramienia.

_{– Sylvain, bardzo cię przepraszam.}

_{Nie chcę, żebyś był moim planem}

_{awaryjnym. Po prostu czasami sama nie}

_{wiem, czego chcę.}

_{– Co to znaczy „czasami”? – Mówił}

_{tak cicho, że nie była pewna, czy}

_{naprawdę to słyszy. – Nigdy nie}

_{wiedziałaś, czego chcesz.}

_Podobnie

_jak

_poprzedniego

_{wieczora w korytarzu położył ręce na}

_{dłoniach Allie. Czuła ciepło jego skóry.}

_{Pamiętała jego ręce błądzące po jej}

_{twarzy, włosach. Wiedziała, co to}

_{znaczy znaleźć się w jego ramionach.}

_{– Musisz się zdecydować. Nie chcę,}

_{żebyś wybrała mnie tylko dlatego, że}

_{Carter jest już zajęty. Chcę, żebyś mnie}

_{wybrała dlatego, że mnie pragniesz. –}

_{Jego oczy były jak błękitne płomienie.}

_{Wpatrywanie się w nie sprawiało ból. –}

_{Tylko tego zawsze chciałem: żebyś}

_{pragnęła właśnie mnie. Ale zaczynam}

_{podejrzewać, że to się nigdy nie stanie.}

_{Nie mogę na ciebie wiecznie czekać.}

_{Nikt tego nie potrafi. I tak uważam, że}

_{już czekałem za długo. To za bardzo}

_boli…

_{Gdzieś w korytarzu rozległ się}

_{głośny okrzyk:}

_{– Cisza nocna!}

_{Stali blisko siebie przez kolejną}

_{sekundę. Sylvain patrzył jej prosto}

_{w oczy, potem zrobił krok do tyłu}

_{i puścił jej rękę.}

_–

_Jest

_późno

_–

_powiedział

_{beznamiętnym tonem. – Powinniśmy}

_wracać.

₂₆

_{Kiedy następnego dnia Allie weszła}

_do

_klasy

_i

_zobaczyła

_Zelaznego,

_siedzącego

_przy

_swoim

_biurku,

_{zatrzymała się tak gwałtownie, że idący}

_{za nią uczeń nie zdążył wyhamować.}

_{– Przepraszam… – jęknęła, nie}

_{odrywając wzroku od nauczyciela.}

_{– Zajmijcie swoje miejsca. O ile to}

_{możliwe, jeszcze dzisiaj – Zelazny}

_{zagderał w typowy dla siebie sposób,}

_{jakby nigdy nie opuszczał tego miejsca.}

_{Nigdy nie trzymał Eloise w zamknięciu.}

_{Serce Allie zaczęło walić jak}

_{młotem, kiedy próbowała dojść, co się}

_{mogło stać. Czy to znaczyło, że Raj}

_{dotrzymał słowa? Czy sprowadził}

_{z powrotem wszystkich nauczycieli?}

_{Kilka minut później do klasy wpadł}

_{Carter i niemal potknął się o własne}

_{nogi, widząc historyka. Sylvain, który}

_{pojawił się tuż po nim, otwarł szeroko}

_oczy

_ze

_zdumienia.

_Uniósł

_brwi

_w

_niemym

_pytaniu,

_wymieniając

_{spojrzenia z Allie. Potrząsnęła głową,}

_{dając znać, że nie ma pojęcia, skąd}

_{wziął się tutaj nauczyciel historii.}

_{Ta wymiana nieco ją uspokoiła –}

_{przynajmniej wciąż się porozumiewali.}

_{Przez pół nocy zastanawiała się nad jego}

_{słowami i rozmyślała o tym, jak źle go}

_{traktowała. Dał jej idealny pretekst do}

_{tego, żeby powiedziała, że wybiera jego,}

_{nie Cartera. A jednak nie zdołała tego}

_{wydusić. Dlaczego po prostu mu tego}

_{nie wyznała? Zaskoczył ją, ale… mimo}

_{wszystko. Co ją powstrzymywało? Czy}

_{wciąż nie ufała mu przez to, co}

_{wydarzyło się na letnim balu? A może}

_{z powodu Jo? A może jeszcze z jakiejś}

_{innej przyczyny?}

_Zelazny

_stanął

_przy

_biurku,

_{zakładając ręce na plecy. Obserwował}

_{klasę. Tych jasnych oczu nie można było}

_oszukać.

_Allie

_{wyciągnęła}

_zeszyt

_{z torby, próbując zachowywać się}

_normalnie.

_Co,

_jeśli

_nauczyciel

_{wiedział, że byli w jego pokoju? I, na}

_{Boga, co jeśli wiedział, że oskarżyli go}

_{o szpiegostwo? Na samą myśl zaczęła}

_{drżeć, czekając na dalszy rozwój}

_wypadków.

_Podniosła

_długopis

_{roztrzęsionymi palcami i narysowała na}

_kartce

_chwiejne

_więzienne

_kraty

_{z olbrzymią kłódką.}

_Ale

_Zelazny

_po

_prostu…

_{poprowadził lekcję. Uczyli się o bitwie}

_{pod Austerlitz, a nauczyciel zaczął}

_{dokładnie w tym miejscu, w którym}

_skończył

_jego

_zastępca.

_Nie

_{skomentował swojej nieobecności ani}

_{nie przeprosił za nią.}

_{Allie wciąż czekała, aż spadnie}

_{topór i zostanie wywołana. Oskarży ją}

_{o grzebanie w szufladzie jego nocnego}

_{stolika i pudłach pod łóżkiem. Ale im}

_{więcej czasu upływało, tym bardziej}

_{była pewna, że nic takiego się nie}

_{wydarzy. Zgarbiła się na krześle.}

_{Zaczęła zapisywać skąpe notatki, żeby}

_{zająć czymś czas do chwili, kiedy}

_{będzie mogła porozmawiać z resztą}

_{o rozwoju wydarzeń. Ale lekcja okazała}

_się

_zaskakująco

_ciekawa.

_Zelazny

_{wyjaśniał szczegóły bitwy pomiędzy}

_{Napoleonem i przeważającymi siłami}

_{koalicji brytyjsko-rosyjsko-austriackiej.}

_{Wciągnęło ją to, choć zupełnie się tego}

_{nie spodziewała.}

_–

_Napoleon

_był

_genialnym

_{strategiem – wyjaśniał Zelazny, rysując}

_{na białej tablicy prostą mapę. –}

_{Wiedział, że nie może wygrać siłą, bo}

_{przewyższali go liczebnie i uzbrojeniem.}

_{Zdecydował się więc zastawić pułapkę.}

_{Wytarł część planu po prawej}

_{stronie i postukał w niego palcem.}

_{– Specjalnie osłabił prawe skrzydło,}

_{żeby przyciągnąć siły koalicji. Miał}

_{nadzieję, że rzucą w tamtą stronę}

_{wszystko, co mają. Tym samym chciał}

_{ich zmylić i przerzedzić ich obronę. Gdy}

_{już to zrobili, ukryte siły Napoleona}

_miały

_wyjść

_im

_naprzeciw

_{i zaatakować. – Narysował na tablicy}

_{grad strzał, po czym odwrócił się do}

_klasy.

_Wyglądał

_na

_wyjątkowo

_{zadowolonego. – Kompletnie się tego}

_{nie spodziewali.}

_{Kiedy opisywał bitwę ze wszystkimi}

_krwawymi

_{szczegółami,}

_Allie

_{przypomniała sobie list Nathaniela}

_{przybity nożem do ściany kaplicy.}

_{A jeśli był on czymś na kształt fortelu}

_Napoleona?

_Sprawił,

_że

_zaczęli

_{zachowywać się podejrzliwie i zwrócili}

_{się przeciwko sobie. Nathaniel tylko}

_{czekał na ich dezorientację. A potem}

_{zaatakował ze skrzydła.}

_{Zelazny rysował na tablicy kolejne}

_kreski.

_{– Kiedy siły koalicji osłabły,}

_{Napoleon przygotował swoje oddziały}

_{do ostatecznego ciosu. Wieść głosi, że}

_{tak brzmiały słowa, które skierował}

_{wtedy do swoich generałów.}

_{Zapisał na tablicy zdanie z taką siłą,}

_{że mazak zapiszczał w proteście. Potem}

_{odwrócił się i rozejrzał po klasie.}

_Zdanie

_brzmiało:

_„Jedno

_silne

_{uderzenie i wojna się skończy”.}

_{Patrząc na te okrutne słowa, Allie}

_{zadrżała nagle, zmrożona okropną myślą.}

_{Czy o nich można było powiedzieć}

_{to samo?}

_{Po lekcji Allie spotkała Cartera}

_{i Sylvaina na korytarzu. Nadeszła pora}

_{lunchu i tłum uczniów spieszył koło nich}

_{do jadalni.}

_{– Co, do ciężkiej cholery, się}

_{dzieje? – spytała.}

_{Carter spojrzał na Sylvaina, jakby to}

_{on miał znać odpowiedź.}

_{– Raj Patel?}

_{Sylvain wzruszył ramionami.}

_{– Tak sądzę. Pracuje szybko.}

_{– Skoro Zelazny wrócił, czy to}

_{oznacza… – Allie zamilkła, nagle}

_{o czymś sobie przypominając.}

_{– Co? – spytał Sylvain, marszcząc}

_{lekko czoło.}

_{Potrząsnęła głową.}

_{– Nic. Nieważne. Po prostu muszę}

_{coś zrobić.}

_{Odwróciła się na pięcie i ruszyła}

_{przed siebie, ale Carter zawołał za nią:}

_{– Nie idziesz na obiad!?}

_{Zatrzymała się.}

_{– Spotkamy się później na dole.}

_{Pobiegła, przepychając się pomiędzy}

_idącymi

_w

_przeciwnym

_kierunku

_{uczniami. Pokonała schody na pełnej}

_prędkości

_i

_popędziła

_długim

_{korytarzem. Nie zdążyła wyhamować}

_{przed pracownią językową i pośliznęła}

_{się, niemal przelatując przez drzwi, aż}

_{usłyszała głos, który zatrzymał ją}

_{w miejscu.}

_{– Witaj, Allie.}

_{Po drugiej stronie drzwi stała}

_{Isabelle i nie wyglądała na zadowoloną.}

_{– Gdzie byłaś? – dziewczyna nie}

_{kryła urażonego tonu.}

_Jedna

_jej

_część

_chciała

_się

_{rozpłakać. Druga – ta potrzebująca –}

_{pragnęła uściskać dyrektorkę. Ale nie}

_zrobiła

_nic.

_Stała

_po

_prostu

_{z opuszczonymi rękami.}

_{– Jeśli dobrze rozumiem – zaczęła}

_Isabelle,

_{przeciągając}

_słowa

_–

_doskonale

_wiesz,

_gdzie

_byłam.

_{I chciałabym zadać ci teraz kilka pytań,}

_{o ile nie masz nic przeciwko temu.}

_{– Właściwie to mam coś przeciwko}

_temu.

_–

_Allie

_dumnie

_zadarła

_{podbródek. – Jak mogłaś tak po prostu}

_{odejść i nas zostawić? Jak mogłaś to}

_{zrobić? Musieliśmy radzić sobie z tym}

_{wszystkim sami. A teraz pojawiasz się}

_{znowu i żądasz wyjaśnień? Co? Czy to}

_{wszystko był jakiś test?}

_{Jeśli złość Allie zaskoczyła Isabelle,}

_{nie dała tego po sobie poznać. Jej lwie}

_{spojrzenie było spokojne i chłodne.}

_{– Włamaliście się do prywatnego}

_{pokoju pana Zelaznego…}

_{Allie nie dała jej skończyć.}

_{– Tak, i znaleźliśmy tam to, czego}

_{szukaliście.}

_Nie

_ma

_za

_co.

_–

_{Skrzyżowała ramiona na piersiach}

_{w obronnym geście. – Za coś jeszcze}

_chciałabyś

_nam

_{podziękować?}

_Za

_{ostrzeżenie uczniów, że ich rodzice są}

_{po stronie Nathaniela? Za danie im}

_{możliwości wyboru? Za błyskawiczne}

_{podejmowanie decyzji? Kreatywność?}

_{Wykonywanie waszej pracy?}

_{– Wystarczy. – Głos Isabelle}

_{zadźwięczał}

_głośno

_w

_pustym

_{pomieszczeniu. – Przedstawiłaś swoje}

_stanowisko.

_Teraz

_usiądź.

_Mam

_zaplanowane

_warsztaty

_w

_czasie

_{przerwy i zaraz pojawią się tu}

_uczniowie.

_{Allie wahała się przez sekundę –}

_{mogłaby przecież w ramach protestu po}

_{prostu wyjść – ale naprawdę ciekawiło}

_{ją, co Isabelle miała do powiedzenia.}

_{Powoli podeszła do najbliższego krzesła}

_{i usiadła. Dyrektorka oparła się o ławkę,}

_{przy której siedziała Allie, i spojrzała}

_{jej w oczy.}

_{– To, co zrobiliście, naruszenie}

_{prywatnej przestrzeni pana Zelaznego,}

_{było karygodnym złamaniem zasad. Nie}

_{mieliście prawa brać tego na siebie.}

_{Jeśli kiedykolwiek by się o tym}

_{dowiedział… Nie chcę nawet myśleć,}

_{jak by zareagował. Gdyby Lucinda o tym}

_{usłyszała, miałabyś mnóstwo szczęścia,}

_{jeśli pozwoliłaby ci tu zostać.}

_{Allie wypuściła z ulgą powietrze.}

_{A zatem Zelazny o niczym nie wiedział.}

_{Nie powiedzieli mu. Reszta, czyli}

_{połajanka Isabelle, nie miała żadnego}

_znaczenia.

_Była

_tego

_wszystkiego

_{świadoma, kiedy wchodziła do pokoju}

_nauczyciela.

_{– Dlaczego on miał klucz? – spytała}

_{Allie, przyglądając się twarzy Isabelle}

_w

_poszukiwaniu

_wskazówek.

_–

_{Zapytaliście go? Czy on jest szpiegiem?}

_Dyrektorka

_zamknęła

_oczy

_na

_{chwilę, jakby zbierała siły.}

_{– Allie, musisz nam pozwolić się}

_{tym zająć. Na tym polega nasza praca.}

_{W jej głosie wyraźnie wyczuwało}

_{się frustrację, lecz dziewczyna nie miała}

_{zamiaru rezygnować.}

_{– Nie wiedzieliście nawet, że ma ten}

_klucz…

_{– Właśnie, że wiedzieliśmy. –}

_{Isabelle podniosła głos. – Teraz klucz}

_{znów znajduje się w książce. A wy, na}

_{litość boską, tam go zostawcie.}

₂₇

_{Niedowierzanie sprawiło, że Allie}

_{na chwilę odebrało mowę. Nie mogła}

_{zmusić szarych komórek do działania.}

_{– Wy… wy… co!? – jąkała się,}

_{wstrząśnięta. – Ja… ja nie…}

_{– Rozumiesz? Nie, najwyraźniej nie}

_{rozumiesz. – Isabelle przygładziła}

_{ciemnoblond włosy, które wysunęły się}

_{spod spinki. Tak jakby cała jej złość}

_{przeniosła się do mieszków włosowych.}

_{Kiedy odezwała się po raz kolejny,}

_{wydawała się bardziej opanowana. –}

_{Raj i ja przeprowadziliśmy śledztwo}

_{w sprawie wszystkich osób, które}

_{mogłyby szpiegować dla Nathaniela.}

_{Wszystkich. Robimy to od miesięcy.}

_Wiemy,

_co

_mają

_w

_pokojach.

_Zbadaliśmy

_każdą

_drobinę

_kurzu.

_{Odciski palców na ich książkach.}

_{Zatyczki do uszu na nocnych stolikach.}

_{Allie podniosła rękę w górę.}

_{Chciała, żeby Isabelle na chwilę}

_{przestała mówić, by mogła to wszystko}

_przetrawić.

_–

_Dlaczego

_{zostawiliście}

_tam

_{klucz? – spytała po chwili. – Dlaczego}

_{go po prostu nie spytaliście?}

_{– Jeśli jest szpiegiem Nathaniela,}

_{możemy dowiedzieć się więcej, gdy nie}

_{będzie świadomy, że go obserwujemy –}

_odparła

_dyrektorka.

_–

_Może

_nas

_{nieumyślnie doprowadzić do Nathaniela}

_{albo ujawnić osoby, które z nim pracują.}

_{Jeśli pokażemy, co mamy w rękawie, nic}

_{od niego nie wyciągniemy.}

_{To miało pewien ponury sens. Ale}

_{inni też w tym tkwili. Sporo pytań wciąż}

_{pozostawało bez odpowiedzi.}

_{– Skoro uważacie, że to on, po co}

_{wciąż więzicie Eloise? – zastanawiała}

_{się Allie. – Czy ona jest… Czym?}

_Przynętą?

_{– Tak i nie. Najpierw myśleliśmy, że}

_{może być szpiegiem, ale teraz jesteśmy}

_{niemal pewni, że nie. Trzymamy ją}

_{jednak, żeby prawdziwy szpieg był}

_{przekonany, że nie zwracamy uwagi na}

_{to, co się dzieje. Z tego samego powodu}

_{zredukowaliśmy liczbę patroli na terenie}

_{szkoły i zawiesiliśmy zajęcia Nocnej}

_Szkoły.

_{Isabelle usiadła obok niej na biurku}

_{i westchnęła.}

_{– Allie, na naszym terenie jest teraz}

_{więcej ochroniarzy niż kiedykolwiek}

_wcześniej.

_Tamtej

_nocy,

_kiedy

_{poszliście do domku przy jeziorze,}

_{obserwowaliśmy was przez całą drogę.}

_Wszystkie

_dźwięki

_jakby

_się

_{oddaliły. Głosy rozmawiających na}

_{korytarzu uczniów mogły równie dobrze}

_{dobiegać z innego kontynentu. Allie nie}

_{słyszała nawet bicia własnego serca.}

_{Obserwowano ich cały czas? Czy}

_{widzieli ją i Cartera?}

_{Ktoś patrzył, jak się całowali. Stał}

_{i przyglądał się im niewzruszenie, jak}

_{wyjawiali swoje najgłębsze uczucia?}

_{Wywróciło jej się w żołądku na myśl}

_{o takiej inwazji na prywatność. Kiedy}

_{spojrzała w górę, zobaczyła, że Isabelle}

_{czeka na jej odpowiedź. Odchrząknęła,}

_{próbując udawać spokojną, ale zdołała}

_{wykrztusić tylko jedno słowo:}

_{– Jak…}

_{– Ochroniarze już nie patrolują}

_{terenu – wyjaśniła Isabelle. – Chowają}

_{się i obserwują. Porozumiewają się przy}

_użyciu

_nowego

_systemu,

_który

_{wprowadził Raj. Wszystko się zmieniło.}

_{Allie kiwała głową, starając się to}

_{wszystko zrozumieć, ale słowa w jej}

_umyśle

_wirowały

_z

_szaleńczą

_{prędkością.}

_„Przez

_całą

_drogę.

_{Obserwowaliśmy was przez całą drogę.}

_{Obserwowaliśmy was…”}

_{Isabelle wciąż mówiła, ale ona}

_{ledwie ją słyszała.}

_{– Musiałaś widzieć, jak używają}

_{mikrofonów. Mają malutkie głośniki. To}

_pierwsza

_technologia,

_na

_jaką

_{pozwoliliśmy na terenie szkoły w ciągu}

_{ostatnich pięciu lat. Zmieniła sposób}

_{naszej pracy.}

_{Allie próbowała się skupić na jej}

_słowach.

_{– Niewiele osób jest w to}

_{wtajemniczonych. Instruktorzy Nocnej}

_{Szkoły wiedzą o technologii, ale nie}

_{mają pojęcia o zmianach w pracy}

_{ochroniarzy. Wiemy o tym tylko ja, Raj}

_{i jego pracownicy. I teraz ty.}

_{– Ale… ja nie… dlaczego? – Allie}

_{chciała spytać, dlaczego Isabelle kazała}

_{ją śledzić. Dlaczego nikt jej nie ostrzegł,}

_{że to mogło się wydarzyć. Dlaczego}

_{czuła się taka obnażona, kiedy ufała}

_{Isabelle, że ta się nią zaopiekuje.}

_{Dyrektorka myślała, że dziewczynę}

_{niepokoi coś innego.}

_{– Nie zezwalaliśmy na użycie}

_{technologii, komputerów, telefonów,}

_{niczego, odkąd pięć lat wcześniej}

_{Nathaniel włamał się do naszego}

_{systemu. Zyskał dostęp do wszystkich}

_{naszych plików, danych o uczniach,}

_{informacji o instruktorach, planach}

_{Nocnej Szkoły, nazwiskach i adresach}

_{ochroniarzy, rozkładach zajęć. Do}

_wszystkiego.

_{– Dlaczego teraz to zmieniliście? –}

_{spytała tępo. Nie była pewna, czy ją to}

_{obchodziło. Ale wydawało się to}

_{oczywistym pytaniem.}

_{– Jeden z ostatnich absolwentów}

_{Cimmerii jest programistą, młodym}

_{i kreatywnym. Mówi, że do tego systemu}

_{nie da się włamać. Po tym, co się stało}

_{z tobą i Jo… Wiedzieliśmy, że tak dalej}

_{być nie może. Musieliśmy znaleźć lepszy}

_{system. Teraz ochroniarze rzadziej}

_{patrolują teren, dlatego ich nie widać.}

_{Próbują nowej taktyki. I na razie to}

_działa.

_–

_Dlaczego

_mi

_nie

_{powiedzieliście? – Allie przyglądała się}

_Isabelle,

_szukając

_śladów,

_które

_{wskazywałyby na to, że dyrektorka}

_{zrobiła to złośliwie. Twarz kobiety}

_{zdradzała tylko zmęczenie.}

_{– Nikt nie wie. I chciałabym, żeby}

_{tak zostało. Dopóki nie odkryjemy, kto}

_{jest szpiegiem, musisz mi obiecać, że nie}

_{powiesz o tym nikomu. I mówię serio,}

_{nikomu: ani Carterowi, ani Rachel. Ani}

_{jednej osobie.}

_{To było nieprzyjemne zaskoczenie.}

_{Isabelle prosiła ją, by zdradziła}

_{przyjaciół. Ludzi, którzy pomogli jej}

_{przetrwać ostatnich kilka miesięcy. To}

_{oni stali przy niej, kiedy załamała się po}

_{śmierci Jo. To oni przeszli przez piekło}

_{z powodu jej rodziny.}

_{– Nie mogę tego zrobić – odparła}

_{Allie. Isabelle wciągnęła powietrze, ale}

_{dziewczyna nie dała jej szansy, żeby się}

_{odezwać. – Przykro mi, Isabelle. Po}

_{prostu nie mogę. Te dni już się}

_{skończyły. Ja będę odtąd decydować,}

_{komu ufać.}

_{– To może być bardzo duży błąd… –}

_{zaczęła kobieta. Ale w tej samej chwili}

_{do klasy wszedł pierwszy uczeń}

_{i spojrzał na nie zaciekawiony w drodze}

_{do swojego biurka. – Przyjdź do mojego}

_{gabinetu dziś po lekcjach. Musimy o tym}

_pogadać.

_–

_Nie

_mogę

_–

_palnęła

_bez

_{zastanowienia Allie. – Mam spotkanie…}

_Zamilkła.

_Miała

_omówić

_{z pozostałymi dalszy plan działania. Nie}

_{mogła tego zdradzić Isabelle… A może}

_powinna?

_{Odpowiedź Isabelle była ostra.}

_{– Nie chcę słyszeć, że czegoś nie}

_{możesz, Allie. Będę na ciebie czekać.}

_Dyrektorka

_odeszła,

_sztywno

_{wyprostowana. Allie westchnęła. Grupa}

_{będzie musiała spotkać się bez niej.}

_{Po skończonych lekcjach Allie nie}

_{poszła jednak od razu do gabinetu}

_{Isabelle. Złapała Rachel na korytarzu.}

_{– Pomóż mi – jęknęła Allie. – Mam}

_{ogromne kłopoty. Musisz je rozwiązać.}

_{– Znów masz problemy z matmą? –}

_{spytała współczująco przyjaciółka.}

_{– Gorzej – zniżyła głos. – Chodzi}

_{o Isabelle. I inne sprawy.}

_{– Chłopaków? – W głosie Rachel}

_{słychać było nadzieję.}

_{Kiedy Allie skinęła głową, ciepłe,}

_{brązowe oczy dziewczyny rozświetliły}

_się.

_{– Nareszcie! Interesujące problemy,}

_{o których warto porozmawiać. –}

_{Poprowadziła ją korytarzem. – Chodźmy}

_{tędy. Lekarz już czeka.}

_{Szły, lawirując wśród uczniów.}

_{Allie mówiła szybko i cicho. Opisała jej}

_{z grubsza spotkanie z Isabelle, pomijając}

_{fragment o nowym systemie ochrony}

_{i szpiegowaniu, które było z nim}

_{związane. To mogło poczekać.}

_–

_Nie

_powiedziała

_ci

_nic

_{użytecznego? – dopytywała się Rachel. –}

_{Na przykład gdzie jest Eloise? I kogo}

_{jeszcze podejrzewają?}

_{Allie potrząsnęła głową.}

_{– Nie… zabrakło nam czasu. Tak czy}

_{inaczej głównie krzyczała i groziła.}

_{– To jest dobra rozrywka. – Rachel}

_{zwinnie ominęła biegnącego prosto na}

_{nią ucznia z młodszej klasy. – Każdy}

_{lubi czasem trochę pogrozić.}

_{Allie popatrzyła za uśmiechniętym}

_{chłopcem, pędzącym w stronę grupki}

_{swoich przyjaciół, i pozazdrościła mu}

_{radości bycia dzieckiem. Nie mogła}

_{sobie przypomnieć, kiedy ostatnio czuła}

_{się tak niewinna i szczęśliwa.}

_{– Jasne – potwierdziła znużonym}

_głosem.

_{Miała już za sobą męczący dzień,}

_{a czekała ją jeszcze ponowna rozmowa}

_{z Isabelle. Przycisnęła palce do czoła.}

_{– Jesteś pewna, że nie powiedziała}

_{jeszcze czegoś okropnego? – Rachel}

_{przyglądała}

_jej

_się

_z

_troską.

_–

_{Wyglądasz, jakby ktoś ci przyłożył.}

_{Isabelle cię uderzyła?}

_–

_Nikt

_mnie

_nie

_uderzył

_–

_{zaprzeczyła. – W każdym razie nie}

_{fizycznie. Posłuchaj, muszę już iść…}

_–

_O

_nie,

_nie

_musisz.

_Nie

_{porozmawiałyśmy jeszcze o chłopakach.}

_Ignorując

_jej

_protesty,

_Rachel

_{wepchnęła ją na półpiętro. Wyszły ze}

_{skrzydła szkolnego i przeniosły się do}

_{głównego budynku, gdzie klasycystyczne}

_{rzeźby stały w odwiecznie powabnych}

_{pozach. Schowały się za posągiem}

_{przedstawiającym młodego mężczyznę}

_w

_kurtce

_z

_idiotyczną

_falbanką,

_{która sterczała mu nad tyłkiem, i usiadły}

_{na kamiennej ławeczce.}

_{W cichym kącie były niewidoczne}

_{dla przechodzących.}

_Rachel

_oparła

_się

_o

_ścianę

_{z zadowolonym westchnięciem.}

_{– To moja kryjówka. A teraz gadaj.}

_{Początkowo co chwilę łamał jej się}

_{głos, ale z czasem nabierał coraz}

_{większej mocy. Allie opowiedziała}

_{przyjaciółce o rozmowie z Carterem,}

_{decyzji, że czuje do niego tylko miłość}

_{przyjacielską, i o spotkaniu z Sylvainem.}

_{– Wszystko schrzaniłam… znowu! –}

_{Pochyliła się i dotknęła rozpalonym}

_{czołem zimnego zaokrąglenia koło pięty}

_{rzeźby. – Och, Rachel! Dlaczego tak się}

_{czuję? Dlaczego to wszystko jest takie}

_trudne?

_{Przyjaciółka odezwała się łagodnie:}

_{– Allie, Carter był twoją pierwszą}

_{miłością. Pierwsza miłość jest zawsze}

_najgorsza.

_–

_Och,

_ale

_dlaczego

_mnie

_{pocałował? – jęknęła żałośnie Allie. –}

_{To tylko skomplikowało sprawę.}

_{– Wygląda na to, że nie tylko dla}

_{ciebie pierwsza miłość jest problemem.}

_{Nie mogła się z tym nie zgodzić.}

_{– Co zrobisz z Sylvainem? – spytała}

_{Rachel. – Co ci podpowiada serce?}

_{Allie przygarbiła ramiona.}

_{– Serce mówi mi, żebym znalazła}

_{osobę, która pomogła zamordować Jo,}

_{i trzymała się z daleka od wszystkich}

_{chłopców aż do tego czasu.}

_{Rachel zamyśliła się.}

_{– Nie możesz używać śmierci Jo}

_{jako wymówki przed podejmowaniem}

_{decyzji dotyczących twojego życia.}

_{Wiesz o tym, prawda?}

_{Allie zamrugała zdziwiona.}

_{– Przecież ja nie… A może…?}

_{– Nie? – Rachel nie wydawała się}

_przekonana.

_{– Allie Sheridan!}

_{Obie odwróciły się na dźwięk tego}

_{głosu. Ale nikt nie mógł ich zobaczyć}

_{w tej kryjówce.}

_{– Kto to? – syknęła Allie.}

_{– Nie wiem. Spróbuję zobaczyć. –}

_{Rachel wspięła się na palce, żeby}

_spojrzeć

_ponad

_{powiewającymi}

_{rzeźbionymi falbankami. Wyciągnęła}

_{szyję. Potem odwróciła się do Allie}

_{z paniką w oczach. – To Jules. S.O.S.!}

_{S.O.S.! Chowaj się! Chowaj się!}

_{– Cholera! – Allie zanurkowała}

_{obok nogi posągu. – Dlaczego mnie}

_szuka?

_{– Cóż, jest przewodniczącą. Może}

_{potrzebuje cię do przewodni… czenia –}

_{zastanawiała się Rachel. – A może chce}

_{cię pobić za to, że pocałowałaś jej}

_chłopaka.

_{Allie zamierzyła się na Rachel, ale}

_{jej nie dosięgła.}

_–

_Spokojnie.

_–

_Westchnęła

_{przyjaciółka, po czym obie zaczęły}

_{szaleńczo chichotać.}

_{– Jest blisko? – syknęła Allie,}

_{próbując zachować spokój.}

_{Rachel gestem nakazała jej, żeby}

_{była cicho. Allie zakryła usta rękami}

_{i patrzyła, jak dziewczyna po raz kolejny}

_{wygląda zza rozchełstanej kurtki posągu.}

_{Dokładnie w tym momencie Jules}

_{pojawiła się przed nią, próbując zajrzeć}

_{do ich kącika.}

_{– Och, Rachel! – Ton jej głosu}

_{sugerował, że nie da się łatwo}

_{spławić. – Widziałaś Allie?}

_{Allie domyślała się, jak bardzo}

_{Rachel chciałaby w tym momencie}

_{skłamać. Poznała to po ułożeniu jej}

_{ramion, wyczuła w sposobie, w jaki}

_{zbierała się do odpowiedzi. Wiedziała}

_również,

_że

_{przyjaciółka}

_jest

_{beznadziejną kłamczuchą.}

_{– Jestem tutaj. – Wstała, spoglądając}

_{na Jules ponad ramieniem koleżanki. –}

_{Co tam?}

_Przez

_dłuższą

_chwilę

_Jules

_{intensywnie się w nią wpatrywała. To}

_{było zaczepne, ostrzegawcze spojrzenie.}

_{Może nawet groźba.}

_{Ale powiedziała jedynie:}

_–

_Isabelle

_czeka

_na

_ciebie

_{w gabinecie.}

_{Allie skinęła głową, po czym}

_{odwróciła się do Rachel.}

_{– Rób notatki albo coś. Kiedy}

_{spotkasz się z resztą.}

_{– Jasne. Powodzenia. – Przyjaciółka}

_{współczująco machnęła do niej ręką za}

_{plecami Jules.}

_{Allie poszła za przewodniczącą}

_{w stronę półpiętra, trzymając się dwa}

_{kroki za nią. Wokół nich białe rzeźby}

_{lśniły w późnopopołudniowym słońcu}

_{jak anioły szykujące się do odlotu.}

_{Z każdym krokiem buty Jules szurały}

_{irytująco na wypolerowanej dębowej}

_{podłodze. Allie zastanawiała się, czego}

_bardziej

_nienawidzi:

_kozaczków

_{z owczej skóry czy faktu, że dziewczyna}

_{mogła nosić własne obuwie w ramach}

_{przywilejów przewodniczącej.}

_{– Jak idą prace w ogrodzie? –}

_{spytała nagle Jules.}

_{– Hm, co? – Allie była wyraźnie}

_{zaskoczona tym pytaniem. – Masz na}

_{myśli moją karę?}

_{Nie zwalniając ani na sekundę, Jules}

_{skinęła głową.}

_{– Chyba dobrze… To znaczy to jest}

_{głupie i bez sensu. Ale to ważna}

_{lekcja… bla, bla, bla.}

_{Szły w milczeniu przez dłuższy czas.}

_{Słychać było tylko szuranie butów Jules.}

_{– Carter też wciąż tam pracuje?}

_{Szur, szur, szur!}

_{Allie spojrzała pod nogi, myśląc}

_{intensywnie, do czego zmierza Jules.}

_{Z pewnością wiedziała, że jej własny}

_{chłopak wciąż musiał odrabiać poranną}

_karę.

_{– Tak, Carter też.}

_{Jules odwróciła się do niej bez}

_{ostrzeżenia.}

_{– Dlaczego?}

_{Jej agresywny ton zdumiał Allie.}

_{Zrobiła krok do tyłu i potknęła się}

_{o własne nogi.}

_{– Dlaczego… co?}

_{– Dlaczego ciągle pracuje z tobą}

_{w ogrodzie?}

_{Allie miała nadzieję, że jej twarz nie}

_{zdradza tego, co myśli. Przewodnicząca}

_{najwyraźniej zwariowała.}

_{– Ponieważ ma karę, Jules. Z jakiego}

_{innego powodu ktokolwiek odmrażałby}

_sobie

_tyłek

_o

_świcie

_trzy

_razy

_{w tygodniu?}

_{W tym momencie, ku zdziwieniu}

_{Allie, dziewczyna wyraźnie oklapła.}

_{Odwróciła się, a w jej oczach błysnęły}

_łzy.

_{– No właśnie, zadaję sobie to samo}

_{pytanie – westchnęła Jules. – Carter nie}

_{ma żadnej kary. Nie ukarano go ani razu}

_{w tym semestrze.}

_{Allie wpatrywała się w nią, nic}

_{z tego nie rozumiejąc.}

_{– To szaleństwo. Na pewno ma.}

_{Ktoś musiał przekazać ci błędne}

_{informacje…}

_–

_Och,

_proszę.

_Jestem

_{przewodniczącą, przecież wiesz? – Głos}

_Jules

_zabrzmiał

_jakoś

_słabo.

_–

_{Codziennie mam przed nosem listę}

_{ukaranych. Jego na niej nie ma, a mimo}

_{to wciąż pracuje z tobą…}

_{Allie poczuła, jak coś skręca jej}

_żołądek.

_–

_Nie…

_rozumiem…

_–

_{wymamrotała.}

_{– Naprawdę? – Jules najwyraźniej}

_{jej nie uwierzyła. – Cóż, w takim razie}

_{wyjaśnię. Mój chłopak udaje, że ma}

_{szlaban w tym samym czasie co ty,}

_{chociaż to nieprawda. Dołączył do}

_jakiegoś

_{wyimaginowanego}

_gangu

_{i wieczorami robi nie wiadomo co.}

_{Znów z tobą. – Wytarła łzy wierzchem}

_{dłoni. – Prawie już ze mną nie}

_{rozmawia, ale ciągle widzę, jak gada}

_{z tobą i wygląda na takiego…}

_{zafascynowanego. – Zadygotała i zrobiła}

_{wdech, po czym spojrzała na Allie}

_{wzrokiem zranionej gazeli. – Powiedz}

_{mi prawdę. Czy wy znów się zeszliście?}

_{Za moimi plecami… Czy on jest z tobą?}

_{Przez dłuższą chwilę Allie nie mogła}

_{znaleźć słów. Dzień po dniu Carter}

_{pracował z nią, nie zważając na zimno}

_{i deszcz. Znosił to wszystko tylko po to,}

_{żeby nie była sama? Zastanawiała się}

_nad

_tym

_przez

_moment.

_Potem

_{przypomniała sobie wyraz jego twarzy,}

_{kiedy mówił o Jules i o tym, ile ona dla}

_niego

_znaczy.

_„Zachowuje

_się

_{w stosunku do mnie jak przyjaciel” –}

_{pomyślała. – Przyjaciele tak właśnie}

_robią”.

_{Zwróciła się do przewodniczącej}

_{z zaskakującym spokojem:}

_{– Nie, Jules. Carter i ja nie}

_{spotykamy się za twoimi plecami. Wiem}

_{na pewno, że bardzo mu na tobie zależy}

_{i nigdy by cię nie zdradził. Jesteś jedną}

_{z osób, które kocha najbardziej na}

_świecie.

_{Dziewczyna patrzyła jej w oczy,}

_{szukając oznak kłamstwa, lecz Allie}

_{nawet nie drgnęła.}

_{– Więc dlaczego to robi? – Jules}

_{zadrżały wargi. Łza, przejrzysta jak}

_źródlana

_woda,

_uciekła

_{z ciemnoniebieskiego jeziora jej oczu}

_{i spłynęła po policzku. – Po prostu go}

_{czasem nie rozumiem.}

_Widok

_{apodyktycznej,}

_wiecznie

_{niewzruszonej}

_{przewodniczącej}

_we

_{łzach był czymś niesamowitym. Gdyby}

_{była kimkolwiek innym, Allie wzięłaby}

_{ją w objęcia. Lecz to wciąż była…}

_Jules.

_–

_Carter

_jest

_moim

_byłym

_chłopakiem,

_ale

_jest

_też

_moim

_{przyjacielem. Nasze zerwanie było}

_{naprawdę trudne. A potem wydarzyły}

_{się inne okropne… rzeczy. – W tej}

_{chwili Allie nie pragnęła niczego}

_{bardziej niż opowiedzieć Jo o tej}

_{rozmowie. Świadomość, że to się nigdy}

_nie

_stanie,

_była

_{przytłaczająca}

_i

_{wstrząsająca.}

_Zacisnęła

_dłonie

_{w pięści, żeby się uspokoić. – Nie}

_{wiedziałam, że Carter nie miał żadnej}

_{kary. Wydaje mi się, że martwił się}

_{o mnie, bo… tak wiele przeszłam. To}

_{bardzo miłe z jego strony. I nawet}

_{nie… – Odetchnęła ciężko. – To dobry}

_chłopak,

_Jules.

_Naprawdę.

_{Prawdopodobnie jeden z najlepszych,}

_{jakich poznałam. Masz szczęście, że jest}

_{z tobą.}

_{Jules splotła dłonie.}

_{– Po prostu… Chciałabym, żeby był}

_{ze mną szczery. Ukrywa przede mną}

_{różne sprawy. Ma sekrety.}

_{Allie szukała jakichś słów pociechy,}

_{ale to jednak była Jules. Poza tym nie}

_{mogła się przecież zachowywać jak}

_{święta Allie z Cimmerii przez całe}

_popołudnie.

_{– Szkoda, że nie wiedziałam. –}

_{Cofnęła się o krok. – Powinnaś}

_{naprawdę… no wiesz… – Kolejny}

_{krok. – Porozmawiać z nim. Posłuchaj,}

_{Isabelle na mnie czeka… – Zrobiła}

_{przepraszającą minę, odwróciła się}

_i

_odeszła

_trochę

_szybciej,

_niżby

_wypadało.

_{Kiedy znalazła się za rogiem,}

_{zaczęła biec. Z każdym krokiem czuła}

_{się lżejsza. Nieważne, co powiedziała}

_{przed chwilą. Jej serce radowało się na}

_{myśl, że Carter tak bardzo się starał,}

_{żeby się nią opiekować. Być jej}

_{przyjacielem.}

_{Zahamowała przed biurem Isabelle}

_{i zastukała niecierpliwie w rzeźbione,}

_{dębowe drzwi.}

_{– Tu Allie.}

_{– Wejdź. – Usłyszała w odpowiedzi.}

_{Myśli miała tak zajęte Carterem}

_{i Jules, że zupełnie nie zwróciła uwagi}

_{na tembr głosu dochodzącego ze środka.}

_{Nacisnęła ciężką, mosiężną klamkę.}

_{Drzwi otwarły się szeroko.}

_Siedząc

_wygodnie

_na

_krześle

_{Isabelle, Lucinda Meldrum wpatrywała}

_{się w Allie oczami w takim samym}

_{odcieniu zieleni jak jej własne.}

_{– Witaj, Allie – przywitała ją}

_{babcia. – Herbatki?}

₂₈

_{Lucinda nalewała parującą herbatę}

_do

_porcelanowej

_filiżanki

_{z ciemnoniebieskim herbem Cimmerii.}

_Allie

_usiadła

_naprzeciwko

_niej

_w

_głębokim,

_skórzanym

_fotelu,

_{obserwując uważnie i starając się}

_{zapamiętać jak najwięcej szczegółów.}

_Granatowy

_sweter

_Lucindy

_{kontrastował z wykrochmaloną, białą}

_{bluzką. Siwe włosy miała ostrzyżone}

_{w krótką, elegancką fryzurkę, która}

_sprawiała,

_że

_wyglądała

_młodziej

_{niż w rzeczywistości. Niewielkie,}

_brylantowe

_kolczyki

_błyszczały

_{w świetle lampy.}

_To

_było

_dopiero

_ich

_drugie

_{spotkanie. Przez większość swojego}

_{życia Allie myślała, że babka nie żyje.}

_{Teraz nie chciała niczego przegapić.}

_{– Słodzisz? – spytała pogodnie}

_Lucinda,

_sięgając

_do

_delikatnej

_cukiernicy.

_Allie

_{potrząsnęła}

_głową

_{i wyciągnęła rękę po filiżankę.}

_{– Nie, dziękuję – dodała grzecznie,}

_{choć trochę za późno.}

_{Lucinda uśmiechnęła się delikatnie,}

_{podając jej filiżankę na dopasowanym}

_spodku.

_{– Przypominasz swoją matkę, kiedy}

_była

_w

_twoim

_wieku.

_Zawsze

_{zapominała powiedzieć „dziękuję” aż do}

_{ostatniej chwili. Zawsze tak bardzo}

_{pragnęła przyspieszyć bieg wydarzeń.}

_{Dziwnie było myśleć o Lucindzie –}

_{wcześniejszej przewodniczącej Izby}

_Lordów

_w

_rządzie

_brytyjskim

_{i szanowanej doradczyni głów państw}

_{na całym świecie, znanej każdemu, kto}

_{kiedykolwiek oglądał wiadomości – jak}

_{o matce swojej matki. To, że w ogóle}

_{były spokrewnione, wydawało się}

_{zupełnie niemożliwe.}

_{Matka Allie uciekła z domu po}

_{skończeniu Cimmerii i nigdy nie wracała}

_{do przeszłości. Odrzuciła bogactwo}

_{i wpływy na rzecz prostego życia}

_{i ukrywała historię rodziny przed}

_{swoimi dziećmi. Allie odkryła to}

_{wszystko dopiero wtedy, kiedy sama}

_{trafiła do Akademii.}

_{Uniosła filiżankę do ust, wciągając}

_{zapach cytryny i bergamoty.}

_{– A teraz – Lucinda odstawiła}

_{imbryczek i rozsiadła się wygodnie}

_{w fotelu – porozmawiajmy.}

_{Z bliska Allie widziała delikatną}

_{siateczkę zmarszczek wokół jej oczu.}

_{Nie wyglądały jak zmarszczki od}

_śmiechu.

_Nie

_zostawało

_się

_tak

_wpływowym

_człowiekiem

_bez

_{kręgosłupa ze stali.}

_–

_Musimy

_rozwiązać

_pewien

_{problem – stwierdziła Lucinda. – Nie}

_{mam zbyt wiele czasu, ale moim}

_{zdaniem ważne jest, abyś zrozumiała, co}

_{tu się dokładnie dzieje. Ponieważ jesteś}

_{w wielkim niebezpieczeństwie. I musisz}

_{być przygotowana, niezależnie od tego,}

_{co się wydarzy.}

_{– Rodzice – powiedziała Allie. –}

_{Zabiorą dzieci z Cimmerii, prawda?}

_{Jej babcia skinęła głową.}

_{– To właśnie planuje Nathaniel.}

_{Wtedy zgłosi wotum nieufności, jego}

_{stronnicy się ujawnią, ja zostanę}

_{usunięta, oni przejmą szkołę i całą}

_{organizację. Stracę władzę, a on będzie}

_{mógł bez przeszkód się do niej dobrać,}

_{co, jak sądzę, zaszkodzi nie tylko}

_Cimmerii.

_{Opisując, w jaki sposób ją zniszczą,}

_Lucinda

_wydawała

_się

_zupełnie

_{niewzruszona. Równie dobrze mogłaby}

_omawiać

_zwyczajne

_spotkanie

_{biznesowe. Mniej więcej tyle okazywała}

_emocji.

_{– Niektóre dzieciaki nie chcą}

_odejść.

_–

_Allie

_dumnie

_uniosła

_{podbródek. – Pomożemy im zostać.}

_{Lucinda zamieszała herbatę małą,}

_{srebrną łyżeczką.}

_{– To trudna sytuacja. Wykazaliby się}

_{wielką odwagą, stawiając opór, ale}

_{obawiam się, że rodzice znajdą sposób,}

_{by ich stąd zabrać. Wszyscy mają}

_{dobrych prawników, a dzieci są}

_{niepełnoletnie. Nathaniel jest… bardzo}

_pomysłowy.

_{– Nie możemy ich tak po prostu}

_{puścić. – Allie nie brała pod uwagę}

_{faktu, że Lucinda mogłaby nie popierać}

_{ich planu. – Oni nie chcą iść.}

_{Z pewnością mają prawo zdecydować,}

_{po której są stronie.}

_–

_Nie,

_dopóki

_nie

_skończą

_{osiemnastu lat. Allie, nie mówię, że nie}

_{powinni spróbować przeciwstawić się}

_{rodzicom i zostać tutaj. Po prostu…}

_{Porozmawiaj o tym z Isabelle. Upewnij}

_{się, że wie o wszystkim, co planujecie.}

_{Może wam pomóc.}

_{– Naprawdę? – zdziwiła się gorzko}

_{Allie. – Przez cały ten czas znajdowała}

_{się gdzie indziej. Musieliśmy wziąć}

_{sprawy w swoje ręce.}

_{– Nigdy nie była daleko. Gdybyś}

_{tylko ją poprosiła, byłaby przy tobie. –}

_{W głosie babci pojawiła się delikatna}

_{nagana. – Tak czy inaczej, bardzo wiele}

_{to mówi o tobie i pozostałych, że}

_{znaleźliście własny sposób i działaliście}

_{samodzielnie. Dlatego wybrano cię do}

_{Nocnej Szkoły. Niczego innego się po}

_{tobie nie spodziewałam.}

_{Duma, którą dziewczyna poczuła na}

_{dźwięk tych słów, była dla niej samej}

_{zaskoczeniem. Nie zdawała sobie dotąd}

_{sprawy, jak bardzo zależało jej na}

_{aprobacie babci.}

_{– Problem polega na tym, że}

_{Nathaniel postawił nas pod ścianą –}

_{przyznała Lucinda. – To mistrzowski}

_{plan. Zostało niewiele ruchów, które}

_{możemy wykonać, żeby wygrać.}

_{Allie mocno zacisnęła palce na}

_{filiżance, rozważając znaczenie jej}

_słów.

_{– Kilka tygodni temu powiedziałaś}

_mi

_przez

_telefon…

_że

_ta

_sama

_{organizacja, która kontroluje Nocną}

_{Szkołę, kieruje też rządem. Czy to}

_{oznacza, że jeśli Nathaniel przejmie}

_{władzę, zdobędzie również kontrolę nad}

_rządem?

_{– Najlepiej będzie, jak zacznę od}

_początku.

_–

_Stukając

_palcem

_{w podbródek, Lucinda zastanawiała się}

_{nad jej słowami. – Słyszałaś o Projekcie}

_Orion?

_{Allie potrząsnęła głową. Słyszała}

_{wcześniej gdzieś w Cimmerii o Orionie,}

_{ale nie mogła sobie przypomnieć od}

_kogo.

_{– To nazwa organizacji, której}

_{Nocna Szkoła i Cimmeria są zaledwie}

_{niewielką częścią. To prywatna grupa}

_{bardzo wpływowych ludzi: członków}

_parlamentu,

_sędziów,

_prawników,

_{finansistów, prezesów firm, właścicieli}

_{imperiów medialnych… – Machnęła}

_{ręką. Pierścionek z brylantem na jej}

_palcu

_przeszył

_promień

_światła,

_{rozświetlając go jak zmrożony ogień. –}

_{Mogłabym tak ciągnąć, ale to powinno}

_{wystarczyć, żebyś pojęła, kim są.}

_{W innych krajach istnieją podobne}

_{organizacje, ale Orion jest najstarszy.}

_{Byłam szefem tej organizacji przez}

_ostatnie

_piętnaście

_lat.

_Właściwie

_{odziedziczyłam to stanowisko po ojcu.}

_{Widzisz, to zawsze było stanowisko}

_{tytularne… – Rzuciła Allie ostre}

_{spojrzenie i zamilkła na moment. –}

_{Wiesz, co to znaczy „tytularny”?}

_{Dziewczyna potrząsnęła głową.}

_{– To znaczy „tylko z nazwy”. A więc}

_prezes

_takiej

_organizacji

_głównie

_prowadził

_spotkania,

_organizował

_{kolacje i pilnował, żeby wszystko…}

_{działało. Dopóki nie przejęłam tej}

_{funkcji. – Uśmiechnęła się skromnie. –}

_{Wtedy nastąpiły zmiany.}

_{Zafascynowana i zmieszana Allie}

_{próbowała ogarnąć opowieść Lucindy.}

_{Żałowała, że nie może robić notatek,}

_{żeby potem do tego wrócić.}

_{– Jakie zmiany? – spytała.}

_{– Wprowadziłam system głosowania}

_{i teraz rada głosuje nad wszystkimi}

_decyzjami.

_Nalegałam

_też,

_żeby

_{dopuścić dzieci z różnych środowisk do}

_{Cimmerii – wyjaśniła Lucinda. – Jak}

_{wiesz, wstęp do organizacji uzyskuje się}

_{na poziomie szkoły. Nocna Szkoła jest}

_{główną organizacją młodzieżową, ale}

_{w kilku innych elitarnych szkołach}

_{prywatnych istnieją podobne grupy.}

_{Dopóki ja się nie pojawiłam, wstęp był}

_dziedziczny:

_jeśli

_twoja

_rodzina

_{posiadała członkostwo, przyjmowano}

_{cię. Zmieniłam to… tak bardzo, jak tylko}

_{zdołałam. Teraz niektórzy uczniowie,}

_{mniej niżbym chciała, są przyjmowani}

_{na podstawie zdolności i inteligencji.}

_{Nazywają to dopływem świeżej krwi.}

_{Allie pomyślała o Carterze, sierocie}

_po

_kucharce

_i

_mechaniku.

_Teraz

_{zrozumiała, skąd się wziął w Nocnej}

_Szkole.

_{– Dobrze… – odparła. – Ale czym}

_{tak właściwie się zajmuje Orion?}

_{Lucinda zastanawiała się przez}

_{chwilę nad odpowiedzią.}

_{– Pilnuje, żeby pewne sprawy szły}

_{we właściwym kierunku.}

_{– Jakie…?}

_{– Rząd – wyjaśniła Lucinda. –}

_{Banki. Wielkie korporacje. Media.}

_Sądy.

_{To wydawało się niemożliwe.}

_{– Rząd nie sprawuje rządów? –}

_{zdenerwowała się Allie.}

_{– Oczywiście, że tak – odparła}

_{łagodnie Lucinda. – My im tylko}

_pomagamy.

_{– Jak?}

_{– Upewniając się, że wybrani}

_{zostaną właściwi ludzie. Ludzie, którzy}

_{są członkami Oriona. Ludzie, którzy}

_rozumieją,

_co

_robimy.

_–

_Babka

_{przechyliła głowę na bok. – Czy to dla}

_{ciebie jasne?}

_{– Nie. – Allie nie podobało się to}

_{wszystko. – Mówisz mi, że kiedy ludzie}

_{idą głosować, ich głosy się nie liczą?}

_{– O, nie. Ich głosy bardzo się liczą –}

_{zapewniła Lucinda. – Ale ludzie, na}

_{których głosują, są częścią Oriona.}

_{Allie zamilkła, absolutnie zdumiona.}

_{– Wszyscy? – spytała cicho.}

_{– Oczywiście, że nie. Po prostu…}

_{wystarczająco wielu.}

_{– A sędziowie? – Allie czuła się}

_{słabo. – Oni też?}

_–

_Jak

_najbardziej.

_System

_sądowniczy

_jest

_bardzo

_ważny.

_{Zwłaszcza Sąd Najwyższy. Właściwie}

_{to całkowicie nim kierujemy. To…}

_niezbędne.

_{Przez dłuższą chwilę panowała}

_{cisza. Allie próbowała to przetrawić.}

_Zwyczajne,

_codzienne

_dźwięki

_–

_stukanie

_stygnącego

_czajnika,

_{dochodzący zza ściany śmiech –}

_{wydawały się nagle nie na miejscu. Tak}

_{jakby tajna organizacja nie kierowała}

_{wszystkim wokół.}

_–

_Czyli

_Orion

_{kontroluje…}

_wszystko.

_{– Nie kontroluje całkowicie –}

_{zaoponowała Lucinda. – Ale w praktyce}

_{tak. To chyba słuszne określenie.}

_{– Dlaczego?}

_{– To długa historia. – Babcia dolała}

_{jej herbaty. – Widzisz, Orion to bardzo}

_{stara organizacja. Została założona}

_{ponad dwa stulecia temu, w czasach,}

_{kiedy korona straciła większość swojej}

_{władzy, a siła parlamentu rosła, ale}

_{wciąż była niestabilna. Po rewolucjach}

_{we Francji i Ameryce szlacheckie}

_{rodziny obawiały się przewrotu również}

_{tutaj. Król był zbyt słaby, żeby}

_{kontrolować rząd, a co dopiero cały}

_{kraj. Tak więc grupa najbardziej}

_potężnych

_{właścicieli}

_ziemskich

_{i parlamentarzystów połączyła siły, żeby}

_{kontrolować,}

_czy

_rząd

_pracuje

_poprawnie.

_Nazwali

_się

_{Stowarzyszeniem Oriona.}

_{– Orion… – Allie zmarszczyła czoło}

_{w zamyśleniu. – Jak gwiazda?}

_{– Orion łowca – sprostowała}

_{Lucinda. – Był bogiem z greckiej}

_mitologii.

_{Założyciele}

_postanowili

_{nazwać grupę jego imieniem, ponieważ}

_{potrafił chodzić po wodzie. Nieco}

_{butnie jak na mój gust, ale… – Uniosła}

_{ręce. – To tylko nazwa.}

_{– I… co takiego robili? – ponagliła}

_{ją Allie.}

_{– Przejęli stery i pomagali sobie}

_{nawzajem. Doprowadzali do tego, by}

_ktoś

_z

_nich

_został

_premierem,

_kanclerzem,

_regentem,

_a

_potem

_{pilnowali, żeby nikt nie przeszkodził im}

_{w sprawowaniu rządów. Tak by bez}

_żadnych

_problemów

_można

_było

_{przekazywać władzę. Mieli kontrolę.}

_{– I nikt nie wiedział, że istnieją? –}

_{wyraziła wątpliwość Allie. – Jak to}

_{w ogóle możliwe?}

_–

_Jesteśmy

_świetni…

_{w dochowywaniu tajemnic.}

_{– Jak to się stało, że przejęłaś}

_{władzę nad organizacją? – spytała}

_{Allie. – I twój tata? Jak on to zrobił?}

_–

_To

_bardzo

_proste:

_{odziedziczyliśmy}

_ją.

_Przywództwo

_{przechodzi z jednej rodziny na drugą}

_{w określonej kolejności. Każda rodzina}

_{sprawuje władzę przez trzy lata, po}

_czym

_przekazuje

_ją

_dalej.

_{A przynajmniej tak to działało, dopóki ja}

_{się nie pojawiłam. Mój pra-pra-pra-pra-}

_{pradziadek był jednym z założycieli.}

_Hrabią

_Lanarkshire.

_–

_Przeszyła

_{wnuczkę ostrym spojrzeniem. – I tak to}

_{właśnie wygląda. Formalnie rzecz}

_{biorąc, jestem lady Lanarkshire. Tak}

_{samo jak twoja matka. A także ty.}

_{Allie wybałuszyła na nią oczy.}

_{– Ja… jestem lady Lanarkshire?}

_{Po raz pierwszy tego popołudnia}

_{Lucinda szczerze się uśmiechnęła. Miała}

_{równe, białe zęby, a oczy zabłyszczały}

_{jej ciepło.}

_{– Owszem, jesteś.}

_{– Ale przecież jesteś baronową –}

_{powiedziała oskarżycielsko Allie. –}

_{Słyszałam, jak twoi ochroniarze tak cię}

_{nazywali tej nocy, kiedy odbywał się}

_{zimowy bal.}

_{– Wolę używać tego tytułu niż lady –}

_{stwierdziła Lucinda. –Zasłużyłam na}

_niego.

_{„Do licha, jestem lady. Lady Allie}

_{Lanarkshire Sheridan Coś Tam… –}

_{pomyślała Allie. Kręciło jej się}

_w

_głowie.

_–

_Strasznie

_to

_{skomplikowane. Niech no tylko Rachel}

_{się dowie”.}

_–

_Mówiłaś,

_że

_przywództwo

_{przechodziło z osoby na osobę wśród}

_{rodzin w Orionie – powiedziała Allie. –}

_{Ale już tak nie jest?}

_{Uśmiech Lucindy zniknął.}

_{– Nie. Zmieniłam to. Sądziłam, że}

_{przewodniczącego}

_należy

_wybierać

_drogą

_głosowania.

_Niektórzy

_nasi

_{członkowie to idioci i nie mogłam}

_{znieść myśli, że będą podejmować}

_{decyzje dotyczące przyszłości państwa}

_{tylko dlatego, że ich rodzice należeli do}

_{stowarzyszenia. To był archaiczny}

_{system. Jednym z moich pierwszych}

_{działań, kiedy objęłam przywództwo}

_{nad organizacją, była zmiana statutu}

_{założycielskiego.}

_Wszyscy

_się

_{zgodziliśmy. Teraz przywódca jest}

_wybierany.

_Ja

_zostałam

_wybrana

_{trzykrotnie – skrzywiła się. – Raczej się}

_{zdziwię, jeśli w obecnej sytuacji}

_{zagłosują na mnie ponownie.}

_{Allie nagle uświadomiła coś sobie}

_{z ogromną mocą.}

_{– A więc to jest powód, dla którego}

_{Nathaniel tak strasznie się wściekł,}

_{prawda? Zmieniłaś zasady. Mój brat}

_{Christopher mówił coś o tym, że}

_{marnujesz nasze dziedzictwo. O to mu}

_{właśnie chodziło, prawda?}

_{– Właśnie tak – potwierdziła}

_{Lucinda. – Automatycznie przejąłby po}

_{mnie przewodnictwo, ponieważ twoja}

_{mama by odmówiła, a on jest jej}

_{najstarszym dzieckiem. Gdybym nie}

_{zmieniła zasad, to wszystko byłoby jego.}

_{– Ale przecież nie mogło mu aż tak}

_{zależeć – zdziwiła się Allie. – Dla mnie}

_{na przykład nie jest to aż tak ważne.}

_{A też nie będę mogła sprawować}

_władzy.

_Dlaczego

_Christopher

_tak

_{bardzo tego chciał?}

_{– Christopherowi pewnie też by nie}

_{zależało, gdyby nie Nathaniel. – Lucinda}

_{pochyliła się i zrobiła bardzo poważną}

_{minę. – Widzisz, pomijając twoje}

_{osobiste doświadczenia, Nathaniel jest}

_{bardzo charyzmatyczną osobą. Szalenie}

_uroczą.

_Niezwykle

_{przekonującą.}

_{A wrażliwego młodego człowieka,}

_{takiego jak twój brat, poszukującego}

_{własnej drogi w życiu, bardzo łatwo jest}

_{uwieść. Nathaniel powiedział mu, że}

_twoja

_matka

_okłamywała

_syna,

_{ukrywając jego prawdziwą historię.}

_{Przekonał go, że nie może ufać swojej}

_{rodzinie. Obiecał mu życie pełne władzy}

_{i przywilejów. To tradycyjna metoda:}

_{złamał go, a potem zbudował na nowo.}

_{Na swoje podobieństwo.}

_{Allie poczuła, że krew zamarza jej}

_{w żyłach. Czy jej babka miała rację? To}

_{by dużo wyjaśniało. Dziwne zachowanie}

_{Christophera,}

_kiedy

_spotkali

_się

_{w grudniu. To, że wydawał się inną,}

_{gniewną wersją siebie.}

_{Na wspomnienie tego dnia, tej}

_{chwili, kiedy stali po przeciwnych}

_{stronach strumienia, przeszedł ją zimny}

_{dreszcz. Próbowała skupić się na}

_{zadawaniu kolejnych pytań.}

_{– Dlaczego Nathaniel tak bardzo}

_{nienawidzi ciebie i Isabelle? Co się}

_{stało? Czy on zwariował?}

_–

_Znałam

_Nathaniela

_od

_{dzieciństwa – wyjaśniła babka. –}

_{Znałam jego ojca. Byliśmy… bardzo}

_{blisko. Niestety umarł, kiedy Nathaniel}

_wciąż

_był

_jeszcze

_{nastolatkiem.}

_{W tamtych czasach był przestraszonym,}

_{samotnym młodym człowiekiem, który}

_{w dzieciństwie stracił matkę, a potem}

_również

_ojca.

_Miał

_tylko

_swoją

_{przyrodnią siostrę…}

_{– Isabelle – dokończyła za nią Allie.}

_{– Otóż to.}

_{Dziewczyna uniosła filiżankę.}

_{– Czyli Isabelle i Nathaniel mają}

_{tego samego ojca?}

_{Kobieta skinęła głową.}

_{– I dobrze znałaś tego człowieka… –}

_Allie

_mówiła

_dalej.

_–

_Skąd?

_{Pracowaliście razem?}

_{– Nie do końca. – Lucinda}

_{uśmiechnęła się gorzko. – Wyszłam za}

_niego.

_Allie

_zakrztusiła

_się

_herbatą.

_Prychając,

_odstawiła

_filiżankę

_{i pochyliła się, by złapać oddech.}

_{– Wyszłaś za niego!? – wychrypiała}

_{Allie. – Czy Nathaniel to twój syn?}

_{Lucinda podała jej chusteczkę,}

_{kompletnie niewzruszona.}

_{– Och, nie. Ich ojciec, mój były mąż,}

_{miał kilka żon, chociaż oczywiście nie}

_{jednocześnie.}

_Nie

_potrafił

_się

_{ustatkować. Ja byłam jego trzecią żoną.}

_{Po naszym rozwodzie ożenił się z matką}

_{Nathaniela, która nieszczęśliwie zmarła}

_{po upadku z konia. Miała dopiero}

_{dwadzieścia kilka lat. Potem związał się}

_{z matką Isabelle.}

_{Allie mrugnęła.}

_{– Do licha, musiał nieźle wyglądać,}

_{skoro tyle kobiet się za nim uganiało.}

_{Kim był ten gość?}

_{– „Ten gość”, jak o nim mówisz, to}

_{był Alistair St. John. Był przywódcą}

_{szkockiego parlamentu i właścicielem}

_{ILC, największej firmy komputerowej}

_{w Wielkiej Brytanii. – Lucinda upiła łyk}

_{herbaty. – Naprawdę czarujący.}

_{– Poczekaj – zastanowiła się}

_{Allie. – Czy on… Czy ten St. John to}

_{mój dziadek?}

_{Lucinda oparła dłoń na jej ramieniu.}

_{– Och nie, kochanie.}

_{– W takim razie kto… – Allie}

_{uniosła w górę ręce w geście frustracji.}

_{Miała już dość tych zawiłych labiryntów}

_{życia miłosnego starych ludzi.}

_{– Twój dziadek również był}

_czarującym

_{człowiekiem,}

_dobrym

_{mężczyzną.}

_Nazywał

_się

_Thomas

_{Meldrum – wyjaśniła Lucinda. – To był}

_{mój drugi mąż. Znacznie starszy niż ja.}

_{Zmarł, zanim się urodziłaś.}

_{Nic więcej nie powiedziała, ale jej}

_{twarz przybrała nagle dobrze znany}

_{Allie smutny wyraz.}

_Zapadła

_niezręczna

_cisza

_{i dziewczyna zastanawiała się, jak}

_{zmienić temat.}

_{– A więc, czy pan… – próbowała}

_przypomnieć

_sobie

_nazwisko

_{pierwszego męża – … St. John był}

_{ważną osobą w Orionie, Nocnej Szkole}

_{i w ogóle?}

_–

_Oczywiście

_–

_Lucinda

_{powiedziała to takim tonem, jakby}

_alternatywa

_była

_wręcz

_nie

_do

_pomyślenia.

_{– Co się stało po jego śmierci? To}

_{znaczy z Nathanielem i Isabelle.}

_{– Alistair i ja zawsze byliśmy}

_{blisko – ciągnęła Lucinda. – Zostałam}

_{matką chrzestną obojga jego dzieci.}

_{Matka Isabelle wciąż żyła i zresztą żyje}

_do

_tej

_pory,

_więc

_dziewczyna

_{zamieszkała z nią. Ale Nathaniel… nie}

_{miał nikogo oprócz mnie.}

_{– Jaki… był? – zaciekawiła się.}

_{– Trudny. Często wyjeżdżałam}

_w

_podróże

_służbowe.

_Nathaniel

_{i Isabelle chodzili wtedy do Cimmerii.}

_{To był jego ostatni rok nauki. I wtedy}

_{odczytano testament… – Potrząsnęła}

_głową.

_To

_zabrzmiało

_{znajomo. Allie}

_{wydawało się, że dawno temu Isabelle}

_{wspominała coś o spadku.}

_–

_Co

_się

_stało?

_Co

_było

_{w testamencie?}

_Lucinda

_odstawiła

_ostrożnie

_{filiżankę na delikatny, biały spodek.}

_{– Alistair zapisał wszystko Isabelle.}

_{Najmłodszemu dziecku. Córce! Nie}

_{najstarszemu synowi. To była szokująca}

_{decyzja, a Nathaniel doszedł wtedy do}

_{wniosku, że ojciec nigdy go tak}

_{naprawdę nie kochał. Oczywiście nie}

_{zostawił go bez grosza. Spora część}

_{zysków z firm i inwestycji wciąż}

_{przypadała w udziale Nathanielowi, ale}

_{to dla niego kompletnie nie miało}

_{znaczenia. Liczyło się tylko to, że ojciec}

_{nie powierzył mu rodzinnej fortuny.}

_{Przekazał ją Isabelle.}

_Allie

_wypuściła

_powietrze

_{z syknięciem.}

_{– Dlaczego to zrobił? Czemu}

_{zostawił wszystko córce?}

_{– Alistair był przede wszystkim}

_{biznesmenem. – Babcia spojrzała na nią}

_{wnikliwie. – Poświęcił całe życie}

_{swojej pracy. Wiem, że widział}

_{w charakterze, w umyśle Nathaniela}

_{słabość, która bardzo go martwiła.}

_{Jestem przekonana, że to była wyłącznie}

_{biznesowa decyzja.}

_{– Dlatego Nathaniel teraz nienawidzi}

_{siostry? Dlatego to wszystko robi?}

_{Z powodu testamentu swojego ojca?}

_{– Tak sądzę. Albo przynajmniej taka}

_{jest geneza wszystkich problemów.}

_Oczywiście

_ja

_też

_się

_do

_tego

_{przyłożyłam. Z powodu decyzji, jaką}

_{podjęłam jako przywódca Oriona,}

_{zagwarantowałam, że tego stanowiska}

_też

_nie

_odziedziczy,

_więc

_teraz

_{nienawidzi nas wszystkich.}

_Przez

_chwilę

_Allie

_siedziała

_{w milczeniu. Im dłużej Lucinda mówiła,}

_{tym więcej fragmentów jej życia}

_{pasowało do układanki. Przypominało to}

_{skomplikowaną łamigłówkę, w której}

_{nagle zaczęła widzieć części nieba. Ale}

_{wciąż tyle miejsc było pustych.}

_{– Powiedziałaś przez telefon, że}

_{policja jest po jego stronie, że spotyka}

_{się z członkami rządu. Nadal chyba nie}

_{rozumiem, jak może to robić –}

_{zastanawiała się głośno Allie.}

_{– Ach, widzisz. To świadczy o tym,}

_{jak sprytny i skrupulatny jest Nathaniel.}

_{Po skończeniu Oksfordu przyszedł}

_{pracować dla mnie. Wydawało się, że}

_{się uspokoił i zaakceptował swoją}

_{sytuację. Odżyła we mnie nadzieja.}

_{Zaczął jako urzędnik, ale fantastycznie}

_{radził sobie w pracy. Bardzo mu}

_{ufałam. – Roześmiała się gorzko}

_{Lucinda. – Szybko awansował. W końcu}

_{zrobiłam go swoim zastępcą. Zajmował}

_{się codziennym działaniem biura i moją}

_{pracą dla Oriona. Reprezentował mnie,}

_{kiedy wyjeżdżałam służbowo, czyli}

_{bardzo często. To oznaczało, że poznał}

_członków

_rady

_Oriona

_osobiście

_i

_utrzymywał

_z

_nimi

_kontakty

_{towarzyskie. Ku mojemu nieustającemu}

_{żalowi spędził ten czas, gromadząc}

_informacje,

_których

_mógłby

_użyć

_{przeciwko mnie. Rozpytywał, kto jest}

_{niezadowolony, kto chciałby więcej, co}

_{ludziom nie podoba się w moim}

_{sposobie zarządzania i jakich zmian}

_{chcieliby dokonać. Zasiewał w nich}

_{ziarna niezadowolenia. Po kilku latach}

_{zyskał dostęp do wszystkich informacji,}

_{których potrzebował, żeby móc osłabić}

_moją

_pozycję.

_Spróbować

_mnie

_zniszczyć.

_{Lekko oparła podbródek na dłoni,}

_{patrząc przed siebie zmartwionym}

_wzrokiem.

_{– Pewnego dnia jakieś sześć lat temu}

_{wróciłam z podróży służbowej do Rosji,}

_{a jego nie było. Przetrząsnął mój}

_biurowy

_sejf

_w

_poszukiwaniu

_{najważniejszych}

_dokumentów

_{i zniknął. – Ponownie spojrzała na}

_{Allie. – To był początek.}

_{Coś w jej tonie sprawiło, że}

_{dziewczyna dostała gęsiej skórki.}

_{– Początek?}

_{Lucinda potoczyła ramieniem po}

_{pomieszczeniu.}

_{– Początek jego walki o Orion,}

_{o Cimmerię, o ciebie… O wszystko.}

_{– Zaplanował to tak dawno temu? –}

_{Allie nie mogła w to uwierzyć. – Ale}

_{wtedy miałam… zaledwie dziesięć lat.}

_{– Myślę, że zaczął to planować}

_{w chwili, kiedy prawnicy odczytali}

_{testament jego ojca – stwierdziła}

_{Lucinda. – To jest jego zemsta na}

_{człowieku, który od dawna już nie żyje.}

_Allie

_miała

_wrażenie,

_że

_{w pomieszczeniu zrobiło się zimno.}

_{Potarła ramiona, starając się ułożyć}

_{sobie to wszystko. Historia, którą}

_{opowiedziała jej babcia, była taka}

_{smutna i zupełnie nie przynosiła nadziei.}

_{– Po tym jak zniknął, nie udało ci się}

_{go znaleźć? Przecież potrafisz odnaleźć}

_każdego.

_{– Och, znalazłam go. A raczej Raj}

_{Patel go odszukał. Po miesiącu czy}

_{dwóch wiedziałam już, gdzie mieszkał,}

_{ale… co z tego? Nie mogłam mu nic}

_zrobić.

_Nie

_popełnił

_żadnego

_{przestępstwa. Wszystko, co zabrał,}

_{oddałabym mu sama, gdyby mnie o to}

_{poprosił. Był dla mnie jak syn. Po}

_{prostu… chciałam z nim porozmawiać.}

_{Powiedzieć mu, jak bardzo mi na nim}

_{zależy. Że mu wybaczyłam. Ale on}

_{odmówił. – Potarła zmęczone oczy. –}

_{Kiedy usłyszałam o wszystkich jego}

_{spiskach, sprzymierzaniu się z członkami}

_{rady przeciwko mnie, myślałam, że to}

_{żałosna oznaka jego desperacji. Ale}

_{potem… – Na jej twarzy widać było}

_zmartwienie.

_–

_Potem

_zaginął

_Christopher.

_{Dziewczyna poczuła, jak zaschło jej}

_{w ustach.}

_{– Czyli on po prostu…}

_{– Czekał – stwierdziła Lucinda. –}

_{Obserwował i czekał, aż Christopher}

_{będzie wystarczająco dorosły. Wiedział,}

_{że to złamie mi serce: mój „fałszywy”}

_{syn, za jakiego się uważał, zabrał mi}

_{mojego prawdziwego wnuka. Zatruł}

_{moje stosunki z twoją matką jeszcze}

_{bardziej. Miał świadomość, że to}

_{spowoduje ogromne straty. Dlatego to}

_{zrobił. W pewnym sensie to było}

_{genialne posunięcie. A teraz… –}

_{Spojrzała Allie w oczy. – Cóż. Jesteś}

_brakującym

_elementem

_w

_jego

_{układance. Ostatnim istotnym członkiem}

_{mojej rodziny. Pionkiem na jego}

_{szachownicy. Chce, żebyś ty też znalazła}

_{się po jego stronie. Wtedy… –}

_{Podniosła ręce do góry w pełnym}

_{wyrazu geście. – Szach mat.}

_{Wyciągnęła}

_dłoń

_do

_Allie.

_{Dziewczyna ujęła ją z wahaniem. Uścisk}

_{babki był mocny.}

_{– Nie mógł wiedzieć, że zamiast nas}

_{rozdzielić, przybliży nas do siebie. Że}

_{zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby}

_{cię przed nim chronić. I że będziemy}

_walczyć.

_{Allie ścisnęła dłoń babci. Kiedy się}

_{odezwała, ostrożnie ważyła słowa.}

_{– Powiedziałaś, że mamy kłopoty,}

_{jesteśmy w pułapce. Naprawdę sądzisz,}

_{że możemy wygrać?}

_{– Nie mamy wyjścia, Allie. –}

_{Zmiana w spojrzeniu Lucindy zaskoczyła}

_{ją. Zniknęło całe ciepło. Jej wzrok}

_{wyrażał bezwzględność. – Ponieważ on}

_{idzie po ciebie.}

₂₉

_{Kiedy Allie wreszcie wytoczyła się}

_{z gabinetu Isabelle, w głowie kręciło jej}

_{się od nadmiaru informacji. Rozmawiały}

_jeszcze

_ponad

_godzinę,

_głównie

_{o Nathanielu i Christopherze, ale}

_{czasami Lucinda zdradzała fascynujące}

_{informacje dotyczące jej życia i pracy.}

_{Mówiły właśnie o jej spotkaniu}

_{z premierem Japonii, kiedy Isabelle}

_{zapukała do drzwi.}

_{– Chciałam ci tylko przypomnieć, że}

_{za pięć minut masz naradę z Rajem –}

_{rzuciła przepraszająco.}

_{Allie zrozumiała aluzję i wstała.}

_{– Powinnam iść.}

_{Lucinda obeszła biurko i stanęła}

_{naprzeciwko niej. Łagodnym ruchem}

_{odgarnęła pasma falujących włosów}

_{Allie. Ten nieświadomie macierzyński}

_{gest sprawił, że dziewczyna poczuła}

_{ukłucie w sercu.}

_{– To była niezwykła przyjemność –}

_{powiedziała Lucinda – móc z tobą}

_{porozmawiać.}

_Mam

_nadzieję,

_że

_{niedługo będziemy mogły znów to}

_zrobić.

_Allie

_nie

_była

_pewna,

_kiedy

_{ponownie się zobaczą, i nie chciała się}

_rozstawać,

_więc

_{spontanicznie}

_ją

_{uścisnęła.}

_{– Dziękuję, babciu. – Pierwszy raz}

_{zwróciła się tak do Lucindy. Zabrzmiało}

_{to dziwnie, ale w dobry sposób. –}

_{Bardzo się cieszę, że teraz cię znam.}

_{Kobieta zacisnęła ręce na jej}

_ramionach.

_Jej

_perfumy

_pachniały

_{egzotycznymi kwiatami.}

_{– A ja, że znam ciebie, Allie.}

_{Nie miała pojęcia, jak wyjaśnić}

_pozostałym

_wszystko,

_czego

_się

_{dowiedziała. Ale musieli poznać choć}

_{część z tych rzeczy. To pozwoli im}

_{zrozumieć powagę sytuacji. Przede}

_{wszystkim jednak trzeba ich było}

_{najpierw znaleźć.}

_{Wiedziała, że zaplanowali spotkanie}

_{w jednym z pokojów do nauki}

_w

_bibliotece,

_więc

_tam

_zaczęła

_{poszukiwania. Zapukała do rzeźbionych}

_{w żołędzie i liście drzwi, ale otworzył}

_{jej jeden z ledwie znanych starszych}

_{uczniów ze zniecierpliwionym wyrazem}

_twarzy.

_{– Czego? – syknął. Włosy sterczały}

_{mu z jednej strony, jakby raz za razem}

_{przeczesywał je niecierpliwie palcami.}

_{Stolik za jego plecami był tak zawalony}

_{papierami, że część spadła na podłogę}

_{i leżała tam w postaci nieporządnego}

_stosu.

_{– Przepraszam. – Odskoczyła tak}

_{szybko, że niemal się potknęła. –}

_{Szukałam kogoś innego.}

_{Mruknął coś do siebie o „idiotach}

_{z młodszych klas” i nieuprzejmie}

_{zatrzasnął drzwi za sobą. Poszła więc}

_{do świetlicy, odwiedziła główny hol,}

_{sprawdziła też ciemne i puste ostatnie}

_{piętro skrzydła szkolnego.}

_{Nigdzie ich nie było.}

_{Wreszcie zajęła miejsce w ciężkim}

_skórzanym

_fotelu

_w

_zatłoczonej

_{świetlicy i postanowiła poczekać.}

_{W głowie roiło jej się od nowych}

_{informacji i myśli o Orionie, Lucindzie,}

_{Jules i Carterze. Poszukiwania zawsze}

_{zaczynało się od świetlicy, więc}

_{wiedziała, że ją znajdą.}

_{W wielkim pomieszczeniu, pełnym}

_{hałaśliwych uczniów grających w gry,}

_{uczących się i rozmawiających, było jak}

_{zwykle gwarno. Obok niej grupka}

_sześciu

_młodszych

_uczniów

_grała

_w

_pokera.

_Co

_chwila

_głośno

_{i gwałtownie oskarżali się wzajemnie}

_{o oszustwo albo wyrażali wątpliwość}

_{w pochodzenie przyjaciół. Ona jednak}

_{niemal nie zauważała otaczającego jej}

_{hałasu. Czekała, skulona w głębokim,}

_{skórzanym fotelu. Minęły całe wieki,}

_{zanim przez drzwi wpadła Zoe, jak}

_{jaskółka nurkująca pod okap dachu.}

_{Jej bystre spojrzenie natknęło się na}

_{Allie, która skoczyła na równe nogi.}

_{Dziewczynce wyraźnie ulżyło.}

_{– Nikt nie wiedział, gdzie jesteś.}

_{Sylvain i Rachel szaleją. Chodź. –}

_{Pobiegła lekko przez szeroki korytarz,}

_{a Allie ruszyła za nią, upychając}

_{nieprzeczytaną książkę w torbie.}

_{Kiedy popatrzyła przed siebie, Zoe}

_{biegła przez główny hol w stronę}

_{frontowych drzwi. Allie dopiero wtedy}

_{spostrzegła, że młodsza koleżanka ma na}

_{sobie kurtkę i rękawiczki.}

_{– Jesteście na zewnątrz? – spytała,}

_{ze zdumienia podnosząc głos.}

_{– Tak. – Zoe siłowała się ze starym,}

_{skomplikowanym}

_zamkiem.

_–

_Jest

_{cholernie zimno, Sylvain stwierdził, że}

_{nikomu nie przyjdzie do głosy nas tam}

_szukać.

_Zamek

_stuknął

_i

_ustąpił.

_{Dziewczynka potrzebowała obydwu rąk,}

_{żeby popchnąć ciężkie drzwi. Lodowate}

_{powietrze uderzyło w nie jak pięść.}

_{– Widzisz, co mam na myśli? – Zoe}

_{zaczęła podskakiwać. – Zimno.}

_–

_{Fantastycznie}

_–

_oschle

_{powiedziała Allie. Zastanawiała się, jak}

_{długo zdoła wytrzymać bez kurtki, ale}

_{nie chciała marnować czasu na bieg do}

_{pokoju po cieplejsze ubranie.}

_{– Jakby dostać prosto w twarz}

_{kostką lodu – zgodziła się Zoe, po czym}

_ruszyła

_po

_frontowych

_schodach

_{i pobiegła przez błotnisty trawnik.}

_Wieczór

_był

_bezchmurny

_–

_{srebrnobiałe gwiazdy błyszczały jak}

_{drobinki mrozu na czarnym niebie.}

_{Dziewczęta skręciły w prawo, na}

_{ścieżkę. Allie naciągnęła rękawy swetra}

_{na zmarznięte palce i pobiegła szybciej,}

_{kiedy weszły do lasu. Przed nimi dach}

_{altanki przeświecał przez drzewa jak}

_duch.

_Ostra

_spiczasta

_konstrukcja

_{wydawała się unosić w powietrzu ponad}

_{sosnami do momentu, kiedy skręciły}

_{i zobaczyły resztę budynku.}

_{Allie wiedziała, że zbudowano go}

_z

_białego

_kamienia,

_obłożonego

_fantazyjną

_mozaiką

_kolorowych

_{kafelków, ale w ciemnościach wydawał}

_{się szary. Usłyszała podekscytowane}

_głosy.

_Wbiegły

_po

_kamiennych

_{schodkach, przeskakując po dwa naraz.}

_{– Jest Allie – oznajmiła Zoe. Jej}

_{oddech zmieniał się w biały obłoczek. –}

_{Uczyła się.}

_{– Nie uczyłam się – zaoponowała}

_{dziewczyna. – Po prostu… myślałam.}

_{I szukałam was.}

_{– Wiedzieliśmy, że nikt nie wpadnie}

_{na to, że możemy być tutaj. –}

_{Z ciemności odezwał się francuski}

_{akcent Nicole. Allie widziała tylko jej}

_{szczupłą nogę, obleczoną w ciemne}

_rajstopy,

_zwisającą

_z

_kamiennej

_{balustrady, na której siedziała jej}

_{właścicielka.}

_{– Myślałam już, że ktoś cię}

_{porwał. – Rachel rzuciła jej znaczące}

_{spojrzenie, zanim zauważyła jej strój}

_{i straciła wątek. – Gdzie masz kurtkę?}

_{– Zoe zapomniała powiedzieć, że}

_{jesteście na dworze – oświadczyła}

_{Allie. – Ale nic mi nie jest. Rozgrzałam}

_{się, biegnąc.}

_{Tak naprawdę pot zaczynał już}

_{chłodzić jej skórę, ale nie chciała, żeby}

_{kazali jej wracać.}

_{– Nic ci nie będzie, dopóki nie}

_dostaniesz

_hipotermii

_–

_mruknęła

_Rachel.

_{– Czy możemy wrócić do tematu? –}

_{Carter był wyraźnie zirytowany. – Mamy}

_{może dziesięć minut, potem będziemy}

_{musieli iść na kolację. Allie, czego}

_{dowiedziałaś się od Isabelle?}

_–

_Właściwie

_to

_nie

_byłam

_{u Isabelle – wyjaśniła Allie. –}

_{Spotkałam się z Lucindą Meldrum.}

_{Zapadła głucha cisza.}

_{– Cholera! – Zoe była wyraźnie}

_{podekscytowana. – Nie sądziłam nawet,}

_{że tu jest.}

_{– Czy mówiła ci coś, co powinniśmy}

_{wiedzieć? – Noga Nicole poruszyła się,}

_{kiedy jej właścicielka zmieniła pozycję.}

_{– Mnóstwo rzeczy, tylko… – Allie}

_{miała w głowie to wszystko, co}

_wyjawiła

_jej

_Lucinda:

_opowieści

_{o historii jej rodziny, Nathanielu}

_{i Orionie… Nie wiedziała, od czego}

_{zacząć, a zostało im już mało czasu. –}

_{Nie zdążę opowiedzieć wam nawet}

_{połowy. Będziemy musieli wrócić do}

_{tego później. Spotkaliście się z Katie?}

_{Dlaczego w ogóle jesteście tutaj?}

_{Drżała teraz tak mocno, że głos}

_{odrobinę jej się trząsł. Słup, o który się}

_{oparła, był zimny jak blok lodu, więc}

_{odsunęła się od niego.}

_{– Spotkanie było… niepokojące. –}

_{Sylvain rozpiął kurtkę i podał ją Allie.}

_{Ten gest przywołał wspomnienia}

_{nocy zimowego balu tak wyraźnie, że na}

_{chwilę zamarła. Przypomniała sobie, jak}

_{zdjął wtedy marynarkę od smokingu i co}

_{się stało potem. Poczuła gęsią skórkę.}

_{Wyciągnęła rękę.}

_{Kurtka nie była zbyt długa, ale}

_{wystarczająco gruba. Ciepło ciała}

_{Sylvaina i zapach jego wody kolońskiej}

_{utrzymywały się na miękkiej tkaninie.}

_{Owinęły jej zmarznięte ramiona jak}

_uścisk.

_–

_Katie

_sądzi,

_że

_około

_{dziewięćdziesięciu uczniów odejdzie}

_{z Nathanielem. Dyskutowaliśmy, co}

_{zrobić. – Głos Rachel przywołał Allie}

_{do rzeczywistości.}

_{– Dziewięćdziesięciu!? To połowa}

_szkoły!

_{– Tak. Znacznie więcej niż się}

_{spodziewaliśmy – potwierdziła Zoe.}

_{– Rozmawiałam już z tatą –}

_{wyjaśniła Rachel. – Nawet oni nie}

_{przypuszczali, że odejdzie tak wiele}

_{osób. Mają właśnie zebranie w tej}

_sprawie.

_{– Ale część zostanie… prawda? –}

_{jęknęła Allie.}

_{Odpowiedział jej Carter.}

_{– Maksymalnie dziesiątka z nich jest}

_{gotowa przeciwstawić się rodzicom.}

_{Większość z tych dzieciaków nie chodzi}

_{do Nocnej Szkoły i nie ma pojęcia, co tu}

_{się naprawdę dzieje.}

_{Serce Allie zaczęło gwałtownie}

_{walić, kiedy docierały do niej jego}

_{słowa. Dziesięciu uczniów. To tyle, co}

_{nic. Nathaniel będzie miał swoją chwilę}

_{wstrząsu i strachu.}

_{– Na podstawie tego, co powiedzieli}

_{jej rodzice, Katie uważa, że to się stanie}

_{w tym tygodniu – oświadczył Sylvain. –}

_{Może nawet jutro.}

_{Za szybko.}

_{– Nie, nie, nie… – Allie przycisnęła}

_{palce do skroni. – Nie jesteśmy gotowi.}

_{Co zrobimy?}

_{– Zdradziliśmy jej nasze plany}

_{odnośnie osób, które chciałyby zostać:}

_{kryjówki i sposoby, żeby nie dać się}

_{złapać. – Zabrzmiał w ciemnościach}

_{głos Cartera. – Katie przekazuje je tym,}

_{którym ufa. Rachel poinformowała Raja}

_{o wszystkim, co wiemy. Rozmawiałaś}

_{o tym z Lucindą?}

_{– Powiedziała… – Owijając się}

_ciaśniej

_zbyt

_dużą

_kurtką,

_Allie

_{próbowała przypomnieć sobie dokładnie}

_słowa

_babki.

_–

_{Powiedziała,}

_że

_prowadzi

_działania

_zakulisowe.

_{Rozmawia z członkami rady i lobbuje}

_{wśród tych, którzy nie są pewni, kogo}

_{popierać. Jeśli uda jej się przekonać}

_{większość, żeby stanęła po jej stronie,}

_{będzie miała szansę. Jeśli ponad połowa}

_{rady sprzymierzy się z Nathanielem… –}

_zamilkła.

_Lucinda

_nie

_zdradziła

_{szczegółów tego, co się stanie, jeśli}

_{większość rady będzie przeciwko niej,}

_{ale niebezpieczeństwo wydawało się}

_{oczywiste. – Chodzi o to, że potrzebuje}

_{czasu, żeby ich przekonać.}

_{Rozejrzała się po wnętrzu otwartej,}

_{kamiennej budowli. Przyjaciele ustawili}

_{się wokół niej w nierówny okrąg. Ich}

_oddechy

_parowały

_w

_powietrzu.

_{Wszyscy wyglądali na zmęczonych}

_{i pokonanych. Tak niewielu ich było. Jak}

_{mogli to powstrzymać?}

_{– Czas jest jedyną rzeczą, której nie}

_{mamy. – Carter westchnął i oparł się}

_{o kamienny filar za swoimi plecami,}

_{gapiąc się w miejsce, gdzie ostry dach}

_{altanki znikał w ciemnościach. – Co}

_{będzie, jeśli Nathaniel uderzy zaraz? Co}

_{będzie, jeśli przyjdzie jutro?}

_{Rękawy kurtki Sylvaina zakrywały}

_{dłonie Allie. Kiedy wyciągnęła przed}

_{siebie ręce, widać było tylko palce.}

_{– Powiedziała mi także, że jeśli}

_{uczniowie nie będą chcieli odejść,}

_{Nathaniel może przysłać policję. –}

_{Roześmiała się z goryczą. – Czy to nie}

_{zabawne? Policja przyjedzie, jeśli}

_{uczniowie nie będą chcieli odejść, ale}

_{nie mogliśmy jej wezwać, kiedy}

_{popełniono morderstwo. Po prostu… ten}

_{świat oszalał.}

_{– Sprytni despoci nigdy nie ponoszą}

_{konsekwencji swoich czynów – Sylvain}

_{odezwał się tak cicho, że tylko Allie go}

_{usłyszała. Spojrzała na niego. Oparł się}

_o

_kamienną

_balustradę.

_Sprawiał

_{wrażenie zmęczonego i spiętego.}

_{– Co teraz zrobimy? – spytała}

_Rachel.

_{– Teraz dogadamy szczegóły naszego}

_{planu – ponuro stwierdził Carter. –}

_{I przygotujemy się.}

_Tuż

_przed

_siódmą

_ruszyli

_{z powrotem w stronę głównego budynku}

_{na kolację. Nikt nie był głodny, ale}

_{obecność była obowiązkowa. Kiedy}

_{opuścili altankę, Sylvain zrównał krok}

_{z Allie.}

_{– Jak się dogadałaś z babcią?}

_{Cieszyłaś się, że możesz ją znowu}

_{zobaczyć? – Patrzył jej w oczy.}

_{– Tak – odparła. – Lubię ją, wiesz?}

_{Skinął głową.}

_{– Jest groźna – stwierdził. – Ale}

_{również charyzmatyczna.}

_{Myśl, że chłopak rozumiał jej babcię}

_{lepiej niż ona sama, wydawała się}

_dziwna.

_Ale

_jego

_rodzice

_byli

_{francuskimi miliarderami. Sylvain całe}

_{życie obracał się w towarzystwie ludzi}

_{pokroju Lucindy.}

_{– Mimo wszystko – westchnęła}

_{Allie – to było bardzo niepokojące}

_spotkanie.

_{– Dlaczego?}

_{Owinęła się ciaśniej jego kurtką.}

_{– Myślę, że ona się boi.}

_{Za nimi Zoe z Carterem rozmawiali}

_{cicho i Allie przypomniała sobie}

_{spotkanie z Jules. Musiała pomówić}

_{z Carterem, zanim znajdą się w środku.}

_{Powinien o tym wiedzieć.}

_–

_Muszę

_pogadać

_chwilkę

_{z Carterem – oznajmiła. Zauważyła przy}

_{okazji, że w świetle gwiazd oczy}

_{Sylvaina miały identyczny kolor jak jego}

_{granatowy sweter. – Zobaczymy się}

_{w środku?}

_Skinął

_głową

_z

_chłodną

_{uprzejmością. Jego twarz nie zdradzała}

_{żadnych emocji.}

_{Allie zwolniła, aż znalazła się obok}

_{Zoe i Cartera. Zwróciła się do młodszej}

_koleżanki:

_{– Chcę porozmawiać z Carterem}

_{sam na sam. Dobrze?}

_Nieprzejęta

_tym

_zupełnie

_Zoe

_{wzruszyła ramionami i pobiegła do}

_{Rachel. Allie słyszała, jak pyta, czy}

_{odrobiła już zadanie z chemii, zupełnie}

_{jakby to był całkiem zwyczajny dzień}

_nauki.

_{Kiedy wszyscy znaleźli się poza}

_{zasięgiem słuchu, odwróciła się do}

_{Cartera, zwalniając kroku.}

_{– Widziałeś się dziś po południu}

_{z Jules?}

_{Spojrzał na nią dziwnie.}

_{– Nie. Dlaczego pytasz?}

_{– Wpadłam na nią po lekcjach… –}

_{zaczęła Allie, po czym poprawiła się: –}

_{Właściwie to ona mnie znalazła. Była}

_{bardzo zdenerwowana.}

_{Carter zatrzymał się i odwrócił w jej}

_{stronę. Zobaczyła, że miał policzki}

_{zaczerwienione od zimna.}

_{– Dlaczego?}

_{Allie z nerwów ścisnął się żołądek,}

_{kiedy próbowała zdecydować, w jaki}

_{sposób mu to powiedzieć.}

_{– Ona wie… mówiła… – Chuchnęła}

_{ciepłym powietrzem. – Wie, że nie masz}

_{żadnej kary. Pytała, dlaczego pracujesz}

_{w ogrodzie… ze mną.}

_{Carter zacisnął zęby i spojrzał}

_{w ciemność. Teraz jego policzki były}

_{jeszcze bardziej czerwone.}

_–

_Ciężko

_mi

_było

_coś

_{odpowiedzieć. – Wsunęła ręce do}

_{kieszeni spódnicy i wlepiła wzrok}

_{w swoje buty. – Myślała, że zdradzasz}

_{ją ze mną.}

_{Carter unikał jej wzroku.}

_{– I co powiedziałaś?}

_{– Że oczywiście tak nie jest. Że}

_{jesteś moim przyjacielem i opiekujesz}

_{się mną, a ona musi się z tym pogodzić.}

_{Odetchnął z wyraźną ulgą.}

_{– Dziękuję.}

_{– Słuchaj… – Owinęła się ciaśniej}

_{kurtką Sylvaina. – Chciałam po prostu}

_{powiedzieć… Dziękuję. To znaczy…}

_{Ciężko pracowałeś i… nie wiedziałam,}

_{że… To znaczy myślałam, że musisz…}

_{Dlaczego tak się zacinała? Wstawał}

_{z łóżka trzy razy w tygodniu o piątej}

_{trzydzieści rano, żeby spędzić dwie}

_{godziny na mrozie, harując, tylko po to}

_{żeby nie musiała być sama. Dlaczego nie}

_potrafiła

_mu

_za

_to

_porządnie

_{podziękować?}

_{– Nie ma sprawy. Nie musisz mi}

_dziękować.

_–

_{Niespodziewanie}

_{uśmiechnął się do niej szelmowsko. –}

_{Nie miałem po prostu nic lepszego do}

_roboty.

_{Allie wybałuszyła na niego oczy,}

_{próbując znaleźć odpowiedź, lecz on już}

_{odwrócił się i wielkimi susami popędził}

_{w stronę szkoły.}

_{Większość uczniów zgromadziła się}

_{już w jadalni. Allie spojrzała na nich,}

_{stojąc w drzwiach. Stoły nakryto}

_{białymi lnianymi obrusami, na których}

_ustawiono

_błyszczące

_świece,

_kryształowe

_szklanki

_i

_białe

_porcelanowe

_talerze,

_wszystkie

_{z godłem Akademii. Ponad ich głowami}

_{w ogromnym pomieszczeniu świeciły}

_żyrandole.

_Ciepły

_ogień

_trzaskał

_w

_olbrzymim

_kominku.

_Pachniało

_{pieczonym mięsem i dymem. To była}

_{Cimmeria w całej krasie. Wydawała się}

_{zbyt piękna, zbyt idealna, żeby można ją}

_{było zniszczyć. Allie nie potrafiła}

_{przestać myśleć o tym, co się stanie,}

_{jeśli Nathaniel wygra. Kto zasiądzie tu}

_jutro?

_{– Zjem dziś z Jules – poinformował}

_Carter.

_{– Och. – Zbita z tropu musiała się}

_{zastanowić nad odpowiedzią. Wszyscy}

_{siedzieli razem, odkąd stworzyli grupę,}

_{ale oczywiście po tym, co się stało,}

_{musiał usiąść ze swoją dziewczyną. –}

_{To znaczy… Świetnie. Dobry pomysł…}

_{Patrzyła, jak podchodzi do stolika,}

_{gdzie siedziała Jules z Katie i resztą}

_{przyjaciółek. Widząc, że idzie w ich}

_{stronę, przewodnicząca zerwała się}

_{z miejsca i rzuciła mu w ramiona. Carter}

_{pochylił się, żeby szepnąć dziewczynie}

_{coś do ucha, po czym dotknął ustami jej}

_ust…

_{– Zajmijcie miejsca, proszę! – Nagły}

_{ryk Zelaznego zaskoczył Allie tak}

_{bardzo, aż podskoczyła.}

_{Poszła w stronę stolika, przy którym}

_{reszta zdążyła już pozajmować swoje}

_{miejsca. Kaszmirowa kurtka Sylvaina}

_{miała podszewkę z drogiego jedwabiu –}

_{łatwo zsunęła ją z ramion. Kiedy podała}

_{mu okrycie, przyjął ją z uważnym}

_{spojrzeniem, tak jakby bał się tego, co}

_{Allie powie.}

_{Ale ona rzuciła tylko:}

_{– Dziękuję za pożyczkę. Mam}

_{nadzieję, że nic sobie nie odmroziłeś…}

_{czy co tam się człowiekowi przytrafia,}

_{kiedy mocno zmarznie.}

_{– Nie ma za co – odparł Sylvain. –}

_{Nie wiem, jak wygląda odmrożenie, ale}

_{nie sądzę, żebym je miał.}

_{– Co to w ogóle jest odmrożenie? –}

_{spytała Nicole, rozglądając się po}

_{pozostałych. – Wydaje się, że tylko}

_{bohaterowie Dickensa na to cierpią.}

_{– Nie wiem. – Allie opadła na}

_{krzesło koło Zoe. – I nie chcę wiedzieć.}

_{Zoe, która otwarła usta, żeby}

_{wyjaśnić, zamknęła je ponownie.}

_{– Ja wiem – oświadczyła. – Ale}

_{skoro nie chcesz, to ci nie powiem.}

_{– Gdzie jest Rachel? – Allie nagle}

_{zauważyła nieobecność przyjaciółki.}

_{– Siedzi z Lucasem. – Nicole}

_{wskazała dłonią na pobliski stolik.}

_{Lucas obejmował Rachel, a ich głowy}

_{niemal się stykały.}

_{– A Carter siedzi dziś z Jules. –}

_{Sylvain zamyślił się, rzucając szybkie}

_{spojrzenie w stronę stolika, gdzie}

_{wspomniana dwójka wydawała się}

_{dzielić poufnym żarcikiem, po czym}

_popatrzył

_na

_Allie.

_Dziewczyna

_{odwróciła wzrok.}

_{– Dziś musi być wieczór randek –}

_{stwierdziła Nicole, przyglądając się im}

_{bardzo uważnie. Jej ślicznym oczom nie}

_{umykał najmniejszy nawet drobiazg.}

_–

_Przynajmniej

_my

_tu

_wciąż

_jesteśmy.

_–

_Zoe

_kompletnie

_nie

_{zauważyła napięcia panującego przy}

_{stole. Była pełna werwy i taka}

_{normalna, że Allie chciała ją walnąć}

_{czymś ciężkim.}

_{Zastanawiała}

_się,

_czy

_nie

_{opowiedzieć im o wszystkim, czego}

_{dowiedziała się od Lucindy – o tym,}

_{czym naprawdę był Orion i dlaczego}

_{Nathaniel tak się zachowywał. Ale nie}

_{czułaby się dobrze, mówiąc o tym tylko}

_{kilkorgu z nich i pomijając Rachel oraz}

_{Cartera. Poza tym chyba nikt nie był tym}

_{teraz zainteresowany. Sama myśl, że}

_{szkoła mogła jutro opustoszeć – że plan}

_{Nathaniela mógł zadziałać – wyssała}

_{z nich resztki energii. Wszelkie działania}

_{wydawały się bezskuteczne. Tak jakby}

_{zamiast przygotowywać się do walki,}

_{oczekiwali na porażkę.}

_{Nalała sobie wody i przyjrzała się}

_wirującemu

_płynowi.

_{Przypomniała}

_{sobie poranną lekcję historii i pomyślała}

_{o planie Napoleona, o tym, że pokonał}

_większą

_armię

_dzięki

_sprytowi

_{i podstępowi. Tylko kto w ich sytuacji}

_{był Napoleonem? Oni czy Nathaniel?}

₃₀

_{Następnego dnia Nathaniel nie}

_{podjął żadnych działań. Kolejnego}

_{również nie.}

_{Ani dzień później.}

_{Czas mijał, a uczniowie wpadli}

_{w rytm niespokojnej codzienności.}

_{Chodzili na lekcje, uczyli się, grali}

_{w gry… i czekali.}

_{Minął tydzień, a Nathaniel wciąż nie}

_{wykonał żadnego ruchu. Allie pomyślała}

_{z cieniem nadziei, że może jednak byli}

_{bezpieczni. Może Lucinda zdołała na}

_{czas przekonać członków rady. Może go}

_{wystawili i musiał ustąpić. Kiedy jednak}

_{spytała o to Isabelle, dyrektorka tylko}

_{przecząco pokręciła głową.}

_–

_Pozwala

_nam

_poczuć

_się

_{swobodnie. Liczy na to, że stracimy}

_czujność.

_{Odkąd wrócili instruktorzy Nocnej}

_{Szkoły, grupa spotykała się rzadziej. Raj}

_{i Isabelle zakazali im poszukiwań}

_{szpiega. W obecnej sytuacji i tak nie}

_mieli

_wyboru

_–

_nauczyciele

_{obserwowali ich jak jastrzębie. Mogli}

_{tylko czekać. Jules i Lucas znów}

_siedzieli

_z

_nimi

_przy

_posiłkach,

_{a rozmowy o Nathanielu i szpiegach}

_{zostały zastąpione przez pogawędki}

_{o lekcjach.}

_{Allie nienawidziła tego fałszywego}

_{poczucia normalności. Miała wrażenie,}

_{że wszyscy udają, że nie wydarzy się nic}

_{okropnego. Ale co innego mogli zrobić?}

_Brakowało

_jej

_tego

_zastrzyku

_adrenaliny,

_który

_towarzyszył

_ich

_{nocnym spotkaniom, zakradaniu się do}

_{zamkniętych pomieszczeń i szukaniu}

_{dowodów. Brakowało jej poczucia, że}

_{naprawdę coś robi. Znów znaleźli się na}

_marginesie

_wydarzeń.

_Z

_jakiegoś

_{powodu może zawsze tam byli, ale}

_{przynajmniej przez moment im się}

_{wydawało, że mają nad czymś kontrolę.}

_{Ponieważ nie spotykali się już}

_{codziennie, łatwo było jej trzymać}

_{Sylvaina na dystans. Chciała tego.}

_{Potrzebowała oddechu, żeby przemyśleć}

_{pewne sprawy. Mimo wszystko od czasu}

_{do czasu podnosiła głowę i widziała,}

_{jak obserwuje ją z drugiego końca}

_{pomieszczenia zagubionym spojrzeniem}

_{wściekle błękitnych oczu. Bolała ją od}

_{tego dusza. Za każdym razem, kiedy tak}

_{się działo, przypominała sobie jego}

_{słowa: „Nie będę czekał wiecznie… To}

_{za bardzo boli…”.}

_{Czasami, kiedy nie szukał jej}

_{towarzystwa albo nie śmiał się z jej}

_żartów,

_Allie

_martwiła

_się,

_że

_{postanowił już dłużej nie czekać.}

_{Ogarniała ją wtedy panika, a serce}

_{przestawało bić.}

_Musiał

_po

_prostu…

_poczekać.

_{Dopóki nie skończy się ta cała afera}

_{z Nathanielem. A potem…}

_{Za to Carter nie wrócił już do pracy}

_{w ogrodzie. Allie spodziewała się tego}

_{po ich rozmowie, ale pierwszego ranka,}

_{gdy się nie pojawił, poczuła się}

_opuszczona.

_Mimo

_wszystko

_przynajmniej

_lepiej

_się

_teraz

_{dogadywali. Traktował ją jak bliską}

_{koleżankę – nie przyjaciółkę, ale jednak}

_{dobrą znajomą.}

_{„Nie wszystko naraz”, powtarzała}

_{sobie w myślach.}

_{Najdziwniejsze okazało się to, że}

_polubiła

_pracę

_w

_ogrodzie.

_{Przypomniała sobie, co mówiła Jo}

_{o zakochaniu się w tym miejscu po tym,}

_{jak dostała kilka tygodni kary. Wtedy}

_{Allie kompletnie tego nie rozumiała, ale}

_{teraz wiedziała już, co miała na myśli}

_{jej przyjaciółka. Było coś kojącego}

_{w zapachu mokrej ziemi, wrzucaniu}

_{i zasypywaniu nasion. Uspokajało ją to.}

_{Zimno było teraz mniej dotkliwe, co}

_{też ułatwiało pracę. Nadszedł marzec}

_{i wszędzie zaczęły się pojawiać zielone}

_kiełki,

_jakby

_ktoś

_wcisnął

_guzik

_{z napisem „Wzrost”. W porządnych,}

_prostych

_grządkach,

_które

_zrobili

_z

_Carterem

_tamtego

_deszczowego

_{poranka, wyrosły malutkie, roślinki,}

_{które już wkrótce miały się zamienić}

_{w marchew, kapustę i ziemniaki. Patrząc}

_{na nie, miała poczucie, że czegoś}

_{dokonała – pomogła to stworzyć.}

_{Pan Ellison stał się mniej gorliwy,}

_{odkąd byli z Allie tylko we dwoje, tak}

_{jakby było mu jej żal. Bardzo często}

_{przynosił ze sobą termos gorącej,}

_{słodkiej herbaty i paczuszkę z łakociami.}

_{Robili sobie przerwę i siadali na ławce,}

_{pogryzając ciasteczka i obserwując}

_{ptaki. Rozmawiali wtedy na różne}

_{tematy – o jego dzieciństwie w Londynie}

_{i jak trafił do Cimmerii po tym, gdy}

_{uciekł z miasta. Nigdy nie opowiedział}

_{tej historii, którą zdradził jej Carter: jak}

_{popełnił błąd i wszystko stracił. Allie}

_{jednak nie dopytywała. Odkryła za to, że}

_{sama mówi mu rzeczy, których nie}

_{chciałaby powiedzieć nikomu innemu.}

_{O tym, że nie potrafiły już dogadać się}

_{z mamą. Jak tęskniła za tatą. Było w nim}

_{coś, jakaś troskliwość i mądrość, co}

_{sprawiało, że mogła z nim naprawdę}

_{porozmawiać. Też popełnił w życiu}

_{błędy. I dlatego czuła, że to chyba}

_{jedyny dorosły, który nie będzie}

_{próbował jej oceniać.}

_{Allie spędziła również ostatnie dni}

_{na długich pogawędkach z Isabelle. Po}

_{wizycie Lucindy miała mnóstwo pytań}

_{odnośnie Oriona, Nathaniela i Gabe’a.}

_{To dyrektorka opowiedziała jej o innych}

_tajemnych

_grupach

_podobnych

_do

_{Oriona, organizowanych w różnych}

_{miejscach na świecie. Ta w Europie}

_{nazywała się Demeter, amerykańska –}

_{Prometeusz. Orion był najstarszy, ale nie}

_{największy ani najpotężniejszy.}

_{Przybliżyła}

_jej

_również

_plany

_{Nathaniela. Siedziały w biurze pewnego}

_{piątkowego popołudnia po lekcjach,}

_{kiedy Allie zapytała o to wprost:}

_{– Czego on tak naprawdę chce? To}

_{znaczy wiem, że zależy mu na mnie, aby}

_{się odegrać na Lucindzie. Wiem, że}

_{nienawidzi ciebie z powodu testamentu.}

_Ale

_dlaczego

_właściwie

_robi

_to

_wszystko?

_{Isabelle zdjęła z krzesła granatowy}

_{sweter i owinęła nim ramiona, tak jakby}

_{poczuła nagły podmuch zimna. Poza tym}

_{miała na sobie białą koszulkę polo}

_{i zielone spodnie. Patrząc na nią, nikt nie}

_mógł

_{przypuszczać,}

_że

_planowała

_{działania wojenne, przygotowywała się}

_{na atak. Wyglądała jak zwyczajna}

_{nauczycielka.}

_{– Przez kilka ostatnich lat Nathaniel}

_{podróżował}

_po

_świecie,

_szukając

_{wsparcia dla swojego planu obalenia}

_{Lucindy i przejęcia pełnej kontroli nad}

_{Orionem – wyjaśniła. – Częściowo chce}

_{się odegrać z powodów osobistych, jak}

_{wiesz. Ale wynika to również z czystego}

_{pragnienia władzy i pieniędzy. Chce być}

_{bogatszy od swojego ojca. Lepszy. Sam}

_nie

_ma

_{wystarczającego}

_poparcia

_wewnątrz

_organizacji,

_żeby

_tego

_{dokonać, więc szuka pomocy za granicą.}

_Odwiedził

_w

_styczniu

_Demeter

_{w Zurychu i podobno go spławili. –}

_{Spojrzała przed siebie hardo. – Ale}

_{obawiam się, że cieplej powitali go}

_{w Prometeuszu.}

_{– W Ameryce? – Allie zamrugała. –}

_{Dlaczego mieliby go słuchać? Przecież}

_{to wariat.}

_{– Nie słuchają. Ale mogą go}

_{wykorzystać. Widzisz, w Prometeuszu są}

_{ludzie, którzy przez wiele lat domagali}

_{się dokładnie tego, co Nathaniel chce im}

_{zaoferować. Widzą w nim potencjalnego}

_{sprzymierzeńca. Z Wielką Brytanią po}

_{ich stronie przeważyliby szalę. Mogliby}

_{otrzymać to, czego zawsze chcieli:}

_więcej

_kontroli,

_więcej

_władzy.

_{Niewyobrażalne}

_bogactwo.

_Powrót

_{oligarchów. A także, obawiam się,}

_koniec

_nowoczesnego

_eksperymentu

_{z demokracją. Jeśli zdołaliby się}

_wyzwolić

_z

_łańcuchów

_praw

_{stworzonych po to, żeby chronić ludzi…}

_{Pomyśl tylko, jakie pieniądze mogliby}

_{zarobić. Byliby królami.}

_Allie

_spojrzała

_na

_nią

_{z powątpiewaniem.}

_{– Przecież to jakiś idiotyzm.}

_{Niemożliwe. Ludzie by na to nie}

_pozwolili.

_{– Ludzie nawet by tego nie}

_{zauważyli. – Westchnęła dyrektorka.}

_{– Oczywiście, że by zauważyli.}

_{Przecież wszystko by się zmieniło.}

_{– Tak, wiele by się zmieniło. Ale nie}

_{byłoby to takie oczywiste – mruknęła}

_{Isabelle. – Większość ludzi nie zwraca}

_{na nic uwagi. Mają pracę i dzieci,}

_kredyty

_do

_spłacenia

_i

_swoje

_{problemy… Nie mają czasu, żeby}

_skupiać

_się

_na

_małych

_zmianach

_{w prawie, które, jak się wydaje,}

_{w ogóle ich nie dotyczą. Zobacz, czego}

_{Orion zdołał do tej pory dokonać. Jego}

_{członkowie przeniknęli do wszystkich}

_{najważniejszych}

_władz

_Wielkiej

_{Brytanii, począwszy od rządu, poprzez}

_{media, aż po sądy. O ile mi wiadomo,}

_{nigdy otwarcie nie sfałszowali wyników}

_{głosowania, ale mogliby to zrobić,}

_{gdyby tylko chcieli. Nikt by się nigdy nie}

_{dowiedział. – Odchyliła się na oparcie}

_{krzesła. – Ponieważ Orion ma kontrolę}

_nad

_{organizacją,}

_która

_monitoruje

_{przebieg wyborów.}

_{Allie opadła szczęka.}

_{– Mówisz, że Nathaniel mógłby}

_zrobić,

_cokolwiek

_by

_zapragnął?

_{Mógłby… – nie wiedziała nawet,}

_{jakiego słowa użyć na określenie tego,}

_{czego chciał dokonać – … przejąć}

_rządy?

_{– Obawiam się, że tak. Dlatego to}

_{jest takie ważne. Dlatego zginęli ludzie.}

_Ponieważ

_na

_szali

_znajduje

_się

_{absolutnie wszystko.}

_{Niewiele się działo, więc Allie nie}

_{miała wyjścia i musiała nadgonić naukę.}

_Każdego

_popołudnia

_siedziała

_{w miękkim, skórzanym fotelu przy}

_{ulubionym, stojącym na uboczu stoliku}

_{oświetlonym zieloną lampką i uczyła się}

_{w towarzystwie Rachel. Zupełnie jak za}

_{dawnych czasów.}

_{Pewnej środy, niemal dwa tygodnie}

_po

_powrocie

_{wykładowców,}

_{przyjaciółka dawała jej korepetycje}

_{z chemii. Było późne popołudnie i Allie}

_{poważnie myślała nad zakradnięciem do}

_kuchni

_w

_poszukiwaniu

_jakiejś

_przekąski.

_{– Chyba przegapiłaś kawałek tej}

_{cząsteczki. – Rachel wskazała rysunek}

_{w zeszycie Allie. – Tak. Tutaj powinna}

_{być jeszcze jedna część. W ten sposób. –}

_{Przesunęła w jej stronę swój zeszyt,}

_{żeby przyjaciółka mogła zobaczyć, jak to}

_{powinno wyglądać. – Inaczej skończysz}

_{z… cząsteczką borsuka.}

_{– Cząsteczką borsuka? – Allie nie}

_{podniosła głowy, uzupełniając rysunek.}

_{– Wiesz, borsuki wyglądają trochę}

_{tak, jakby ktoś połączył ich molekuły}

_{z molekułami czegoś zupełnie innego.}

_{O to mi chodzi.}

_Kiedy

_model

_cząsteczki

_Allie

_{zaczynał wyglądać już tak jak powinien,}

_{przez pomieszczenie przeszedł szmer}

_{zaniepokojonych głosów. Dziewczyna}

_{rozejrzała się wokół, ale nie zauważyła}

_{źródła problemu. Paru uczniów wstało}

_{od swoich stołów, zebrało się w grupki}

_{i szeptało między sobą. Kilkoro z nich}

_{wybiegło z pokoju.}

_{– Co się dzieje? – mruknęła,}

_{głównie sama do siebie.}

_{– Pewnie ktoś z kimś zerwał. –}

_{Rachel nie przestała pracować. – Nie}

_{mogę uwierzyć, że dotąd o tym nie}

_wiedziałam.

_{– Właściwie to nadal nie wiesz –}

_{zauważyła Allie.}

_{– Racja. – Dziewczyna podniosła się}

_{z krzesła. – W takim razie, jeśli pójdę}

_zapytać…

_{Wtedy zobaczyła coś, co sprawiło,}

_{że zamilkła.}

_{W ich stronę pędziła Katie. Perski}

_{dywan tłumił odgłos jej kroków,}

_{a widoczny z daleka koński ogon kołysał}

_{się na boki. Musiała biec z daleka,}

_{ponieważ brakowało jej tchu. Jasna cera}

_{dziewczyny była nawet bledsza niż}

_zazwyczaj.

_{Kiedy znalazła się przy nich, złapała}

_{za krawędź stolika tak mocno, aż}

_{pobielały jej knykcie.}

_{– Zaczęło się – oznajmiła.}

₃₁

_{– Biegnij.}

_{Widząc, że Katie nie rusza się}

_{z miejsca, Allie pchnęła ją z całej siły.}

_{– Już! – krzyknęła.}

_{Dziewczyna pomknęła do przodu,}

_{nie odwracając się za siebie.}

_{Allie popatrzyła na Rachel, czując,}

_{jak adrenalina buzuje w jej żyłach.}

_{– Gotowa?}

_{Nieco przestraszona Rachel zdjęła}

_{okulary i wsunęła je do kieszeni}

_spódniczki.

_{– A co z naszymi rzeczami? –}

_{Wskazała ręką na stół, gdzie piętrzyły}

_się

_książki,

_zeszyty

_i

_przybory,

_zwyczajne

_elementy

_{uczniowskiego}

_życia.

_{– Zostawiamy – zdecydowała Allie}

_{łagodnym tonem, aby przyjaciółka nie}

_{zaczęła panikować. – Zaczekają tu do}

_{naszego powrotu. – „O ile w ogóle}

_{wrócimy”, dodała w myślach.}

_Rachel

_skinęła

_głową,

_jakby

_{usłyszała zupełnie sensowną propozycję.}

_{Biblioteka była już prawie całkowicie}

_pusta.

_{– Chodźmy – zakomenderowała}

_{Allie, ruszając w stronę drzwi. –}

_{Musimy zmykać.}

_{Rachel wciąż tkwiła nieruchomo,}

_{rozglądając się po sali.}

_{– Lucas – przypomniała sobie.}

_{Allie złapała ją za ramię.}

_{– Wie, gdzie ma iść. Sama mu}

_{powiedziałaś. Pewnie już tam jest.}

_{Musisz mu zaufać. Dobrze?}

_Rachel

_odetchnęła

_niepewnie,

_{wyprostowała się i skinęła głową.}

_{– Ruszajmy.}

_{Wybiegły do nagle opustoszałego,}

_{ogromnego holu i popędziły w górę po}

_{szerokich schodach, dołączając do}

_{rozproszonych grupek przestraszonych}

_uczniów.

_{Przez okno na podeście między}

_{piętrami rzuciły okiem na rząd lśniących}

_{limuzyn, rolls-royce’ów i bentleyów,}

_{sięgający aż po horyzont.}

_{Rachel pobladła.}

_{– Strasznie ich dużo.}

_–

_Powinno

_być

_około

_{dziewięćdziesięciu.}

_–

_Allie

_nie

_odrywała

_wzroku

_od

_ciemnych

_{samochodów, a w jej głosie słychać}

_{było napięcie. – Chodźmy.}

_{Błyskawicznie przemknęły przez}

_korytarz

_i

_dotarły

_do

_krętych,

_{kamiennych schodów, prowadzących do}

_piwnicy.

_Kiedy

_wpadły

_do

_jej

_{mrocznego, chłodnego wnętrza, okazało}

_{się, że większość grupy już przybyła.}

_{Zoe, Nicole i Sylvain stłoczyli się}

_{w jednym miejscu, omawiając coś}

_{nerwowym szeptem.}

_{– Jesteście wreszcie. – Nicole}

_{wyraźnie ulżyło.}

_{– A gdzie Carter?}

_{Zapadła cisza. Allie wydawało się,}

_{że coś jest nie tak.}

_{– Szuka Jules – wyjaśnił w końcu}

_{Sylvain, patrząc jej prosto w oczy. – Jej}

_rodzice

_pojawili

_się

_jako

_jedni

_{z pierwszych.}

_{Allie spojrzała na niego z pełnym}

_{przerażenia niedowierzaniem, czując, że}

_{grunt usuwa się jej spod nóg.}

_{– Jules…? To przecież niemożliwe.}

_{Wypowiadając te słowa, wiedziała}

_{jednak, że to prawda – Sylvain na}

_{pewno by się nie pomylił.}

_Odgarnęła

_włosy

_z

_czoła,

_{zastanawiając się nad tym, co właśnie}

_{usłyszała. Carter nigdy nie wspominał,}

_{po której stronie opowiedzieli się}

_{rodzice Jules. Nie mówił o tym ani razu,}

_{więc Allie założyła, że wspierali}

_{Isabelle. Nie wyobrażała sobie innego}

_{rozwiązania.}

_{Biedny Carter. Nagle dotarła do niej}

_{cała okropność tej sytuacji. Przecież tam}

_{mogli być rodzice każdego z nich.}

_{Gwałtowny przypływ paniki utrudniał}

_{jej myślenie.}

_{– Czy Jules zdołała się wydostać? –}

_{zapytała pozostałych, próbując jakoś się}

_{uspokoić. – Mamy informacje, komu}

_{udało się wymknąć?}

_{– Przybiegliśmy od razu tutaj, więc}

_{nie wiemy, co się działo na górze –}

_{wyjaśniła Zoe.}

_{– Pojawili się tak nagle… – Nicole}

_{wyglądała na zaniepokojoną.}

_{Uczniowie, którzy nie chcieli odejść,}

_{musieli być teraz rozproszeni po}

_{kryjówkach na terenie całej szkoły.}

_Isabelle,

_{odpowiadająca}

_za

_{najdrobniejsze szczegóły planu, pewnie}

_{tłumaczyła właśnie niektórym rodzicom,}

_{że nie ma pojęcia, gdzie się podziały ich}

_dzieci.

_{– Ktoś powinien pójść na górę}

_{i zobaczyć, co się dzieje – stwierdziła}

_{Allie. – Mnie i Rachel nic nie grozi,}

_{możemy to sprawdzić.}

_{Jej przyjaciółka skinęła poważnie}

_głową.

_{– Nie możecie iść same – oznajmił}

_Sylvain.

_–

_Ja

_również

_jestem

_{bezpieczny, mogę wam towarzyszyć.}

_Nicole

_o

_sekundę

_za

_długo

_{wpatrywała się w swoje paznokcie.}

_{– Zostanę tutaj. – Westchnęła}

_{w końcu, a kiedy wszyscy wbili w nią}

_{wzrok, wzruszyła ramionami, jakby}

_{chciała pokazać, że nie ma to dla niej}

_{znaczenia. Ale w jej ciemnych oczach}

_{widać było zdenerwowanie. – Tak na}

_{wszelki wypadek. Myślę, że moi rodzice}

_{mogą być… niezdecydowani.}

_{Allie poczuła, że Zoe ciągnie ją za}

_rękaw.

_{– Chcę iść z wami – szepnęła}

_dziewczynka.

_{Allie z trudem łapała oddech, nie}

_{mogąc się pozbyć dręczących ją obaw.}

_{Zoe była taka mała, miała dopiero}

_{trzynaście lat. Nie powinna jej zabrać,}

_{to mogło być zbyt niebezpieczne. Jeśli}

_{cokolwiek by się jej stało…}

_{– Posłuchaj, Zoe – odezwała się}

_{z łagodną perswazją w głosie. – To nie}

_{w porządku tak zostawiać Nicole}

_{samą. – Widząc upór rozbłyskujący}

_{w oczach dziewczynki, postanowiła}

_{obrać inną taktykę. – Naprawdę zaraz do}

_{was wrócimy. Za parę minut będę}

_{z powrotem i możemy się wtedy}

_{zmienić, dobrze? Musimy trzymać się}

_razem.

_{Przez chwilę wyglądało na to, że}

_{Zoe się sprzeciwi, ale trzynastolatka}

_{wzruszyła tylko ramionami.}

_{– Pewnie – odpowiedziała ze}

_{smutnym wyrazem twarzy. – Zostanę tu}

_{i będę się chować.}

_{– Okej. – Sylvain odwrócił się do}

_{Rachel i Allie. – Musimy się rozdzielić.}

_{Ja sprawdzę pokoje chłopaków, Rachel}

_{dziewczyn, a ty, Allie, rozejrzyj się}

_{w głównym budynku. Rzuć okiem na}

_{bibliotekę i świetlicę, spróbuj znaleźć}

_{Isabelle. Spotkajmy się tutaj za równe}

_{dwadzieścia minut. – Popatrzył na nie}

_z

_niezwykłą

_powagą.

_–

_Bądźcie

_{punktualnie, żebyśmy nie musieli was}

_szukać.

_{Z piwnicy można się było wydostać}

_{kilkoma drogami. Sylvain ruszył wąskim}

_{korytarzem prowadzącym do klatki}

_{schodowej, która wiodła do głównego}

_{budynku szkoły. Allie i Rachel wróciły}

_{tymi samymi schodami, którymi tu}

_{zeszły, i udały się prosto do skrzydła}

_{z sypialniami dziewczyn.}

_{Wspinając się na piętro, usłyszały za}

_{sobą wołanie Nicole.}

_{– Uważajcie na siebie! – Jej}

_{francuski akcent odbił się echem od}

_{kamiennych ścian.}

_{Dziewczyny wdrapały się na samą}

_górę

_mrocznej,

_zakurzonej

_klatki

_{schodowej, słysząc jedynie bicie swoich}

_{serc i tupot stóp na nierównych}

_stopniach.

_{W części z sypialniami dziewczyn}

_{były świadkami totalnego chaosu. Ich}

_{zapłakane koleżanki przytulały się do}

_{siebie na korytarzu, a pomiędzy nimi}

_biegali

_umundurowani

_ochroniarze

_{i kierowcy, zachowujący się jak oddział}

_policji,

_który

_musi

_stawić

_czoła

_zamieszkom.

_{– Bierz swoje graty – warknął}

_{w stronę jednej z dwunastolatek}

_mężczyzna

_w

_czarnym

_uniformie.

_{Dziewczynka odwróciła się od niego}

_{i przywarła do ramienia przyjaciółki.}

_{Ochroniarz nie ustępował: – Albo}

_{zabiorę cię bez nich. Dla mnie bez}

_różnicy.

_{Zapłakana dziewczyna – podobnej}

_{budowy i mniej więcej w tym samym}

_{wieku co Zoe – puściła wreszcie}

_{koleżankę i z wyraźnym strachem}

_{pozwoliła się poprowadzić korytarzem.}

_{Przyjaciółka patrzyła za nią, zanosząc}

_{się szlochem, a chwilę później spojrzała}

_{na Allie i uniosła obie dłonie.}

_{– Nic nie rozumiem… Co się tutaj}

_dzieje?

_{– Niech to szlag – szepnęła Allie,}

_{spoglądając na Rachel.}

_Długie

_jasne

_włosy

_szczupłej

_{dziewczynki były związane niebieską}

_{kokardą, a grzbiet jej nosa znaczyły}

_{delikatne piegi. Z jakiegoś powodu}

_{wyglądała znajomo, choć Allie nie}

_{potrafiła sobie przypomnieć, gdzie ją już}

_{widziała. Schyliła się i oparła dłoń na}

_{jej ramieniu.}

_{– Posłuchaj. Widzisz te drzwi? –}

_{Wskazała na wejście do własnego}

_{pokoju. Zapłakane dziecko skinęło}

_{głową. – Schowaj się tam i nie}

_{wychodź, dopóki nie odjadą wszystkie}

_{samochody. Nie ruszaj się, nawet jeśli}

_{będą wołali cię po imieniu lub usłyszysz}

_{głos kogoś znajomego.}

_{Wyraźnie przerażona dziewczynka}

_{potaknęła. Przestała wreszcie płakać}

_{i patrzyła na Allie jak ofiara powodzi}

_{czekająca na dachu na ratownika, który}

_{opuszcza się na linie z helikoptera, by ją}

_{zabrać. Miała tak samo błękitne oczy jak}

_Jo.

_{Allie zaschło w gardle, nie potrafiła}

_{wydobyć z siebie ani słowa. Wiedziała,}

_{że Jo nie miała młodszej siostry –}

_{podobieństwo}

_musiało

_być

_{przypadkowe. Ale było uderzające…}

_{– Jak się nazywasz? – szepnęła}

_Allie.

_{– Emma.}

_{– Pytałam o nazwisko. – Ton jej}

_głosu

_okazał

_się

_zbyt

_ostry

_{i dziewczynka znów zaczęła płakać.}

_–

_Hammond

_–

_{wymamrotała,}

_{pociągając nosem.}

_{Rachel wzięła dziecko za rękę.}

_{– Ile masz lat, Emmo Hammond?}

_{– Dwanaście.}

_{Przyjaciółka Allie pokiwała głową,}

_{jakby chciała potwierdzić, że to}

_{doskonały wiek.}

_{– Możesz zostać przez chwilę sama?}

_{Musimy cię zostawić, żeby pomóc}

_{twoim koleżankom.}

_Emma

_{przytaknęła,}

_choć

_nie

_{wyglądała na zbytnio przekonaną.}

_Allie

_zdołała

_się

_wreszcie

_{opanować. Dziewczynka na pewno nie}

_{była siostrą Jo. Po prostu miała błękitne}

_{oczy. Zdarza się, ludzie miewają taki}

_{kolor oczu.}

_{– W górnej szufladzie mojego biurka}

_{znajdziesz ciasteczka – poinformowała}

_{Emmę. – Spodziewam się, że dasz sobie}

_{z nimi radę do naszego powrotu. A teraz}

_zmykaj.

_{Przyglądały się, jak mała znika za}

_{drzwiami sypialni. Dziewczynka weszła}

_{do środka, patrząc po raz ostatni w ich}

_{stronę, a jej uderzające podobieństwo}

_{do Jo znów wywołało w Allie dreszcze.}

_{Przełknęła ślinę i skinęła głową na}

_{Emmę. Drzwi zatrzasnęły się cicho.}

_{– Szkoda, że nie może się zamknąć}

_{na klucz od środka – wymamrotała}

_Rachel.

_{– Racja. – Allie ścisnęła dłoń}

_{koleżanki. Dziewczyna spojrzała jej}

_{prosto w oczy.}

_–

_{Postąpiłaś}

_właściwie

_–

_{wyszeptała, odpowiadając na pytanie,}

_{którego Allie obawiała się zadać.}

_{– Ale ona jest na to za młoda. Nie}

_{możemy jej uwzględniać w naszych}

_{planach. Wszyscy poniżej szesnastego}

_{roku życia muszą mieć zgodę rodziców}

_{na pozostanie w szkole. – Wściekła jak}

_{diabli kopnęła ścianę z taką siłą, że}

_{odpadł od niej kawałek tynku. –}

_{Dlaczego nie mamy lepszego planu?}

_{Dlaczego musimy być takie głupie?}

_{– Zrobiłyśmy wszystko, co się}

_{dało. – Rachel zacisnęła zęby.}

_{W tej chwili obie miały wrażenie, że}

_{poniosły klęskę. Allie rzuciła okiem na}

_{panujący na korytarzu chaos i odwróciła}

_{się do przyjaciółki.}

_{– Dasz sobie radę sama? Nie}

_{spodziewałam się, że to będzie aż tak}

_{fatalnie wyglądać.}

_{Podświadomie}

_oczekiwała,

_że

_{Rachel nie będzie chciała zostać sama.}

_{Naprawdę wolałaby się z nią nie}

_{rozstawać. Jednak ku jej zdumieniu}

_{przyjaciółka tylko się wyprostowała}

_{i spojrzała jej w oczy.}

_{– Nic mi nie będzie – odparła. –}

_Ale…

_{Wyraz jej twarzy nie pozostawiał}

_{złudzeń, co do jej zamiarów.}

_{– Na pewno nie zostawię tak tych}

_{dziewczynek – kontynuowała Rachel. –}

_{Im też trzeba pomóc się ukryć.}

_Allie

_nie

_potrafiła

_sobie

_{przypomnieć, czy kiedykolwiek była}

_{z niej bardziej dumna.}

_{– Nasz plan i tak był do niczego –}

_{stwierdziła z delikatnym uśmiechem na}

_ustach.

_{– Uważaj na siebie. – Dziewczyna}

_{uniosła w górę zaciśniętą pięść.}

_{Odpowiadając tym samym gestem,}

_{Allie uświadomiła sobie nagle, że po}

_{raz pierwszy widzi Rachel zachowującą}

_{się jak prawdziwa uczennica Nocnej}

_{Szkoły. Nie dała jednak tego po sobie}

_{poznać, tylko przybiła przyjaciółce}

_{żółwika i odpowiedziała:}

_{– Zawsze.}

_{Na dole sytuacja wyglądała jeszcze}

_gorzej.

_Pomiędzy

_biegającymi

_na

_wszystkie

_strony

_uczniami

_{i ochroniarzami widać było Zelaznego,}

_{który przystanął z poczerwieniałą twarzą}

_{przy drzwiach.}

_{– Proszę, żeby wszyscy wrócili do}

_{swoich normalnych zajęć! – wrzeszczał}

_{nauczyciel. – Przestańcie się tłoczyć na}

_{korytarzu! Osoby odbierające uczniów}

_{proszone są o zachowanie porządku!}

_{Szkoła nadal musi pracować!}

_{Nikt go nie słuchał.}

_{– Nie musi mnie pan szarpać! –}

_{Wysoki chłopak o twarzy kujona}

_{próbował wyrwać rękę z uścisku}

_jednego

_z

_{umundurowanych}

_{ochroniarzy. – Przecież sam pójdę.}

_Może

_im

_pan

_powiedzieć,

_że

_{współpracowałem.}

_{Allie rozpoznała w nim chłopaka,}

_który

_naskoczył

_na

_nią

_wtedy

_{w bibliotece. Teraz jednak wydawał się}

_{bardzo młody i przestraszony. Miał}

_{przekrzywione}

_okulary

_i

_szedł

_{korytarzem z wystudiowaną godnością,}

_{trzymając się poza zasięgiem ramion}

_ochroniarza.

_{– Hej! – Allie podbiegła bliżej}

_{i dotknęła jego ramienia. Chłopak}

_{odwrócił się do niej, a w jego oczach,}

_{kryjących się pod ciemnymi oprawkami}

_okularów,

_widać

_było

_strach.

_–

_{Wszystko w porządku?}

_–

_Tak,

_nic

_mi

_nie

_jest

_–

_{odpowiedział z fałszywą odwagą. – Ale}

_{muszę wracać do domu. Peter nie}

_{pozwoli, żebym podjął inną decyzję,}

_{prawda, Peter?}

_{Sarkazm w jego głosie nie umknął}

_{uwadze ochroniarza, który zmierzył go}

_{wrogim spojrzeniem.}

_{– Wydaje ci się, że jesteś zabawny,}

_{chłopcze? Mam pozwolenie, żeby cię do}

_{tego zmusić. Naprawdę nie chcesz,}

_{żebym to zrobił. – Mężczyzna pchnął}

_{chłopaka tak mocno, że ten wbrew}

_{własnej woli wykonał kolejny, chwiejny}

_{krok w stronę drzwi.}

_{– Widzisz? – Uczeń odzyskał}

_{równowagę i spojrzał z desperacją na}

_{Allie. – Mówiłem ci, że wszystko}

_{w porządku.}

_{Kiedy zbliżali się do drzwi, jego}

_{opiekun rzucił okiem na dziewczynę.}

_{Coś w jego wzroku sprawiło, że}

_{zatrzęsły nią dreszcze. Znała tego}

_człowieka.

_{Gnana świeżym lękiem, przemknęła}

_{na drugi kraniec holu do Zelaznego,}

_{który przestał już krzyczeć i mamrotał}

_coś

_pod

_nosem,

_wpatrując

_się

_{w notatnik. Wyglądało na to, że odhacza}

_{nazwiska kolejnych uczniów, którzy}

_{opuszczali szkołę, wlokąc za sobą}

_walizki.

_{– Panie Zelazny… – zaczęła Allie,}

_{ale nauczyciel momentalnie przerwał jej}

_{gestem dłoni.}

_{– Nie teraz.}

_{Nie zamierzała go słuchać. Nie dziś.}

_{– Panie Zelazny… – powtórzyła}

_{z takim naciskiem, że mężczyzna}

_{spojrzał na nią, otwierając ze zdumienia}

_{usta. Gdy skupiła na sobie całą jego}

_uwagę,

_zadała

_pytanie,

_dobitnie

_{akcentując każdą sylabę: – Gdzie jest}

_Isabelle?

_{Przez chwilę patrzył tak, jakby}

_{widział ją po raz pierwszy w życiu.}

_{Allie zauważyła, że notatnik, który}

_{trzymał w dłoni, lekko drży. Hałaśliwy,}

_{choleryczny, zuchwały Zelazny był…}

_przerażony.

_Ale

_jeśli

_to

_on

_{szpiegował… to przecież tego chyba}

_{właśnie chciał?}

_{– Isabelle? – powtórzyła, nie}

_{odrywając od niego wzroku. Nauczyciel}

_{potarł dłonią jednodniowy zarost, który}

_{sypnął mu się pod nosem.}

_{– W głównym holu – odpowiedział}

_{ochrypłym od krzyków głosem, patrząc}

_{na nią przekrwionymi z braku snu}

_oczami.

_{Nie czekając na dalsze informacje,}

_{Allie zaczęła przedzierać się przez}

_{rozwrzeszczany,}

_wystraszony

_tłum,

_{stłoczony na wypolerowanym parkiecie}

_{pod lśniącymi żyrandolami. Z wiszących}

_{na ścianach arrasów spoglądały na ten}

_{chaos odziane w średniowieczne stroje}

_{damy, których wzrok wyrażał kompletną}

_{obojętność.}

_{Drzwi do głównego holu były}

_{otwarte. Isabelle z szyją owiniętą}

_{jedwabnym szalem, ubrana w ciemną}

_{spódniczkę i wyprasowaną szarą bluzkę,}

_{stała na niskim podeście, z którego}

_{zwykle ogłaszała plan dnia, a wokół niej}

_{zebrali się roztrzęsieni nauczyciele oraz}

_{kilkoro uczniów.}

_{W odróżnieniu od spanikowanego}

_{Zelaznego, dyrektorka wydawała się}

_{całkiem spokojna i nieporuszona. Allie}

_{jednak zbyt dobrze ją znała, aby się na to}

_{nabrać. Potrafiła wyczytać napięcie}

_{kryjące się w sposobie ułożenia dłoni,}

_{drobnych zmarszczkach wokół oczu}

_{i wyprostowanych ramionach.}

_{– W tej chwili nic więcej nie}

_{możemy zrobić – stwierdziła Isabelle,}

_{gdy Allie weszła do holu. – Trzeba}

_{czekać, aż wszyscy wyjadą, dopiero}

_{wtedy sprawdzimy, ilu nas zostało.}

_{Jej odpowiedź wywołała cichy}

_pomruk

_wśród

_{niezadowolonych}

_nauczycieli.

_{– Nie tylko uczniowie odchodzą –}

_{zauważyła jedna z matematyczek. –}

_{Sarah Jones również zniknęła.}

_Ktoś

_jęknął,

_a

_{pomieszczenie}

_{wypełniło się gwałtownymi szeptami.}

_{Allie dopiero po chwili zrozumiała, że}

_{musiało chodzić o tę nauczycielkę}

_{biologii, o której wcześniej wspominała}

_{jej Rachel.}

_{– Jesteś pewna? – dopytywała się}

_{Isabelle, patrząc na kobietę bez emocji.}

_{– Idąc tutaj, zajrzałam do jej pokoju.}

_{Był pusty. – Nauczycielka sprawiała}

_{wrażenie wstrząśniętej. – Łączyła nas}

_{przyjaźń. Nie wiedziałam, że była}

_{popleczniczką Nathaniela.}

_{Isabelle nie miała czasu, by ją}

_pocieszyć.

_{– Ktoś wie cokolwiek o jakichś}

_{innych nauczycielach? – zapytała.}

_–

_Nigdzie

_nie

_ma

_Darrena

_{Campbella – odpowiedział jakiś głos}

_z

_tyłu,

_wywołując

_kolejną

_falę

_{nerwowych szeptów.}

_{– A co z Kenem Bradem? – rzucił}

_matematyk.

_{– Widziałem go na zewnątrz,}

_{pomagał Zelaznemu – padła szybka}

_odpowiedź.

_Pozostali

_nauczyciele

_{odetchnęli z ulgą, słysząc o lojalnym}

_koledze.

_–

_Potrzebuję

_dokładnych

_{informacji – oznajmiła dyrektorka. –}

_{Możecie sprawdzić we dwoje, co się}

_{dzieje z pozostałymi nauczycielami?}

_{Allie zaczekała, aż wybrana dwójka}

_{odejdzie, i dopiero wtedy podeszła do}

_{podestu. Isabelle natychmiast została}

_otoczona

_przez

_wzburzonych

_{wykładowców, ale radziła sobie z nimi}

_{ze spokojną determinacją.}

_{– Nie wiem – powtarzała w kółko. –}

_{Porozmawiamy o tym na spotkaniu}

_{o siódmej. Powinnam znać już wszystkie}

_fakty.

_{Kiedy wydostała się w końcu}

_{z tłumu, jej spojrzenie powędrowało}

_{w stronę Allie.}

_{– Za mną – zakomenderowała,}

_{unosząc delikatnie brwi i kiwając na}

_{dziewczynę palcem. Na korytarzu,}

_{dyrektorka wzięła Allie pod ramię}

_{i obie zaczęły manewrować pomiędzy}

_{tłoczącymi się wokół nich ludźmi. Jak}

_{spod ziemi pojawili się obok nich dwaj}

_{ochroniarze Raja, którzy mieli zapewnić}

_{im bezpieczeństwo. Allie nie potrafiła}

_{się powstrzymać przed zadawaniem}

_pytań.

_{– Czy Jules udało się uciec?}

_{A Katie?}

_{Isabelle obróciła się na pięcie}

_{i spojrzała jej prosto w oczy.}

_–

_Musisz

_się

_schować

_{w umówionym miejscu i czekać, aż to}

_{wszystko się skończy. Nie mogę cię}

_{teraz ochraniać, zbyt wiele rzeczy dzieje}

_{się naraz.}

_{– Nie chcę się ukrywać! –}

_{sprzeciwiła się Allie, zdając sobie}

_{jednocześnie sprawę, że brzmi jak}

_{Zoe. – Muszę wam pomóc.}

_{– Nie jesteś w stanie. Nikt nie może}

_{nam pomóc. – Isabelle na chwilę}

_{straciła opanowanie, a w jej oczach}

_{błysnęła udręka. – Musisz wrócić na}

_{umówione miejsce – dodała ostrzejszym}

_{tonem. – Ja mam pod ręką ochroniarzy}

_{Raja, a ty jesteś mi tam potrzebna. Jeśli}

_{spotkasz kogoś po drodze, odsyłaj ich}

_{z powrotem, ale nie chcę, żebyś}

_{specjalnie go szukała. Nikogo.}

_Allie

_otwarła

_buzię,

_żeby

_{zaprotestować, ale dyrektorka ponownie}

_{złapała ją za ramię. Siła uścisku była tak}

_{duża, że paznokcie Isabelle wbiły się}

_{w skórę zaskoczonej dziewczyny.}

_{– Posłuchaj mnie, Allie. Chyba nie}

_{sądziłaś, że ci wszyscy kierowcy… –}

_{wypluła z siebie to słowo z wyraźnym}

_{obrzydzeniem – są tymi, za których się}

_{podają? Ich papiery są oczywiście}

_{w porządku, ale… wystarczy tylko na}

_nich

_spojrzeć.

_To

_wyszkoleni

_{ochroniarze, wynajęci przez Nathaniela.}

_{I chodzą po całej mojej szkole. –}

_{Gwałtownie potrzasnęła dziewczyną. –}

_{Musisz się schronić. Mogą zabrać każde}

_{z was, zanim zdążę zareagować. Nie}

_{jestem w stanie was teraz ochraniać.}

_{Zawieszamy nasz plan aż do chwili, gdy}

_{się to wszystko skończy. A teraz zmykaj.}

_Powaga

_jej

_tonu

_wywołała

_{zamierzony efekt. Allie wyrwała przed}

_{siebie, kiedy tylko dyrektorka puściła jej}

_{ramię. Dziewczyna zupełnie nie myślała}

_{w tym momencie o sobie, nie posłuchała}

_{też słów Isabelle i zamiast skierować}

_{się do piwnicy, pędziła po schodach,}

_{przeskakując po dwa stopnie naraz,}

_{gnana jedną paniczną myślą: „Rachel!”.}

₃₂

_{Zostawiła ją tam zupełnie samą.}

_{A jeśli coś jej się stanie?}

_{Bieg na ostatnie piętro pozbawił}

_{Allie resztek tchu. Z początku była}

_{jedynie wyczerpana, ale nagle, ku jej}

_{olbrzymiemu przerażeniu, pociemniało}

_{jej przed oczami i coś mocno ścisnęło ją}

_{w gardle, tak że zaczęła się dławić.}

_{„Błagam. Tylko nie teraz”.}

_Ze

_wszystkich

_sił

_próbowała

_{opanować atak paniki. Zgodnie z tym,}

_{czego się nauczyła, wciągała powietrze}

_{nosem i wypuszczała je przez usta.}

_{Chociaż ściany wciąż zdawały się na nią}

_napierać,

_Allie

_biegła

_naprzód.

_{Powtarzała sobie, że nie może się}

_{poddać, najpierw musi znaleźć Rachel,}

_{a dopiero potem, gdy wrócą do piwnicy,}

_{będzie mogła sobie pozwolić na ciche}

_{załamanie nerwowe w towarzystwie}

_{najbliższych przyjaciół.}

_{Próbowała się zaśmiać, ale z jej ust}

_{wydobyło się jedynie łkanie. Na}

_{szczęście działania przyniosły pożądany}

_{skutek, a kłucie w jej piersi zmniejszyło}

_{się na tyle, że mogła wziąć głęboki}

_{oddech, pokonując ostatni odcinek}

_{schodów i odkrywając… Pustkę.}

_{Długi, wąski korytarz pełen białych}

_{drzwi prowadzących do sypialni był}

_{kompletnie opustoszały. Wypełniający}

_go

_przedtem

_tłum

_rozpłynął

_się

_{w powietrzu. Zniknęły histeryzujące}

_dziewczynki

_i

_umundurowani

_{ochroniarze. Wszyscy.}

_{– Rachel!? – Wołanie Allie odbiło}

_się

_szyderczym

_echem

_od

_ścian.

_{Rozejrzała się dookoła, nie mogąc}

_{zrozumieć, co się dzieje. Drzwi były}

_pozamykane.

_Przecież

_nie

_zdąży

_sprawdzić

_wszystkich

_pokojów.

_–

_{Rachel!? – zawołała ponownie, tym}

_{razem głośniej.}

_{W połowie korytarza z cichym}

_{trzaskiem uchyliły się drzwi. Poczucie}

_{nagłej ulgi przyprawiło Allie o zawroty}

_{głowy. To były drzwi do jej sypialni.}

_{Rachel musiała się w niej schować}

_{razem z Emmą, to przecież oczywiste!}

_{Błyskawicznie}

_pokonała

_odległość

_{dzielącą ją od pokoju.}

_{– Rachel! – zawołała, stając na}

_{progu. – Myślałam, że zwariuję…}

_{Ale w środku nie czekała na nią jej}

_najbliższa

_{przyjaciółka.}

_Była

_tam

_jedynie

_Emma.

_Zachlapana

_krwią.

_{Czując gwałtowne bicie serca, Allie}

_rozejrzała

_się

_po

_sypialni

_za

_{napastnikiem, ale w pomieszczeniu nie}

_było

_nikogo

_poza

_zakrwawioną

_{dziewczynką.}

_{Schyliła się, oparła delikatnie dłonie}

_{na jej ramionach i zaczęła sprawdzać}

_{obrażenia Emmy. Dziewczynka była}

_{całkowicie sparaliżowana ze strachu.}

_{– Emma! – Odwracała ją na}

_{wszystkie strony, ale znalazła żadnych}

_{ran. – Kto ci zrobił krzywdę?}

_{– Taki pan tu przyszedł. –}

_{Dziewczynka wpatrywała się w nią}

_wielkimi,

_{przerażonymi}

_oczami.

_–

_{Szukał cię.}

_{Allie z trudem przełknęła ślinę.}

_{– Co mówił? – Miała wrażenie,}

_{jakby słyszała własny głos z oddali. –}

_{Emma, powiedz mi, skąd się wzięła ta}

_krew?

_{Zapłakana dziewczynka wyciągnęła}

_{przed siebie dłoń, w której trzymała}

_{kartkę papieru, poznaczoną krwawymi}

_śladami.

_{– Mówił, żeby ci to dać.}

_{Kiedy Allie odebrała papier, po}

_{twarzy Emmy spłynęła pojedyncza łza,}

_{pozostawiając}

_jasną

_smugę

_na

_{zakrwawionym policzku.}

_{Serce waliło jej w szaleńczym}

_{rytmie, zawroty głowy przybierały na}

_{sile i wiedziała, że nie ma czasu, aby}

_{w tej chwili przeczytać wiadomość.}

_{Wciąż pochylona, ponownie zwróciła}

_{się do Emmy.}

_{– Możesz biec?}

_{Dziewczynka pokiwała głową.}

_{Allie wyprostowała się i złapała ją}

_{za małą, delikatną dłoń.}

_{– Musisz biec najszybciej jak tylko}

_potrafisz

_–

_poleciła,

_zaskoczona

_{spokojem we własnym głosie.}

_{Pomknęły na koniec korytarza, do}

_{drzwi za którymi kryły się zapomniane}

_{schody dla służących. Widząc strome}

_{i kręte kamienne stopnie, Emma zrobiła}

_{krok do tyłu.}

_{– Ciemno – jęknęła przestraszona.}

_Allie

_nie

_miała

_zamiaru

_się

_{zatrzymywać.}

_{– Nie bój się ciemności, Emmo. Na}

_{twoim miejscu bardziej bym się bała}

_{tamtego pana. – Pociągnęła ją za sobą na}

_schody.

_{Wydawało jej się, że idą całą}

_wieczność,

_a

_jedynymi

_odgłosami

_{towarzyszącymi im w ciemnościach były}

_{ciche pochlipywanie Emmy i stukot ich}

_{stóp. Schody skręcały wte i wewte,}

_{a Allie była przekonana, że pokonały już}

_{pół drogi do piekła.}

_{Powstrzymała kolejny atak paniki,}

_{ale uspokoiła się dopiero, kiedy}

_{zobaczyła Zoe, która czekała na nie}

_{u podnóża schodów.}

_{– Wróciła! – zawołała trzynastolatka}

_{przez ramię, a potem spojrzała na Allie}

_{rozszerzonymi z zaskoczenia oczami. –}

_{Kogo przyprowadziłaś? Co się stało?}

_{Chwilę później dołączyli do niej}

_{Carter i Sylvain, a Allie wtoczyła się do}

_{piwnicy, wciąż trzymając dłoń Emmy.}

_{Widziała wyraz zaskoczenia na ich}

_{twarzach, gdy spostrzegli zakrwawioną}

_{dziewczynkę.}

_{– Rachel – wysapała, próbując}

_{złapać oddech. Nie udało jej się}

_{powiedzieć nic więcej, a piwnica}

_{wydawała się pozbawiona powietrza.}

_Carter

_podszedł

_do

_Emmy

_{i błyskawicznie obejrzał jej obrażenia.}

_{Allie oparła dłoń o lodowatą kamienną}

_{kolumnę, wiedząc, że za chwilę upadnie}

_{na podłogę.}

_{– Jest tutaj? – wycharczała. Ściany}

_{pomieszczenia były coraz bliżej, jakby}

_{miały ją zaatakować. – Czy jest z wami}

_Rachel?

_{– Rachel? – Zdawało się, że}

_{zdziwiony głos Sylvaina dobiega z dużej}

_{odległości. – Przecież poszła z tobą.}

_Allie?

_{Osuwając się na ziemię, czuła, jak}

_{obejmują ją silne i ciepłe ramiona.}

_{– Sylvain… – Wciąż nie potrafiła}

_{złapać tchu.}

_{– Trzymam cię – odparł, unosząc ją}

_{nad podłogą.}

_{– Musimy odnaleźć Raja Patela. –}

_{Nicole była wyraźnie przestraszona.}

_{Allie jeszcze nigdy nie widziała jej}

_{w takim stanie. Sylvain odpowiedział}

_{jej coś po francusku.}

_{– Wciąż nie jest bezpiecznie – dodał}

_{już po angielsku.}

_{Siedzieli w kręgu na brudnej,}

_{kamiennej podłodze. Ich rozmowa}

_{również zataczała koło. Wiedzieli, że}

_{muszą coś zrobić, mając jednocześnie}

_{świadomość, że niczego już zrobić nie}

_{mogą. Allie miała wrażenie, jakby jej}

_{głowa zamieniła się w poduszkę pełną}

_{piór, w którą ktoś od czasu do czasu}

_kopał.

_{Przyjaciele zmusili ją do wypicia}

_{odrobiny wody, usiadła więc na}

_{podłodze i oparła głowę na kolanach.}

_{Oddech wrócił do normy. Jej płuca}

_{znów zaczęły działać jak gdyby nigdy}

_{nic, co wzbudziło jej gniew.}

_{Wciąż ściskała w ręku zakrwawioną}

_{kartkę z wiadomością od Nathaniela.}

_{Mimo półmroku panującego w piwnicy}

_{była w stanie odczytać zapisane słowa.}

_{Musiał się spieszyć, kreśląc tę notatkę,}

_{ponieważ jego precyzyjny i schludny}

_{charakter pisma zamienił się w bazgroły.}

_{Droga Allie,}

_{szukałem Cię, ale nie potrafiłem}

_{odnaleźć. Niestety nikt nie chciał}

_{mi udzielić żadnych informacji.}

_{Zwłaszcza Twoja przyjaciółka}

_{Rachel okazała się wyjątkowo}

_{oporna. Musiałem ją za to}

_{ukarać. Zostaje ze mną.}

_{Twoje małe gierki zaczynają}

_{mnie już irytować, Allie. Oto, co}

_{teraz zrobisz: przyjdziesz do}

_{mnie dziś wieczorem, a ja}

_{w zamian uwolnię Rachel. Masz}

_{być sama. Bez Raja Patela,}

_Isabelle

_czy

_{któregokolwiek}

_{z nauczycieli lub ochroniarzy.}

_Zrobisz,

_jak

_Ci

_każę,

_a

_wypuszczę

_Rachel

_całą

_{i zdrową. Jeśli złamiesz którąś}

_{z zasad lub nie przyjdziesz,}

_{Twoja przyjaciółka zginie tak}

_{samo jak Jo. I do końca życia}

_{będziesz miała świadomość, że}

_{mogłaś ją ocalić.}

_{Czekam na Ciebie o północy}

_{przy ruinach zamku. Nie spóźnij}

_się.

_Nathaniel

_{Myśl o przyjaciółce zdanej na łaskę}

_{tego potwora sprawiła, że Allie skręciła}

_{się z bólu. Zgięta wpół, wbijała pięści}

_w

_brzuch,

_próbując

_powstrzymać

_cierpienie.

_{Zdesperowana,}

_wciąż

_{myślała o tym, że znów nie docenili}

_{Nathaniela. „Och, Rachel… tak strasznie}

_{mi przykro”.}

_Carter

_złapał

_ją

_za

_rękę,

_{rozprostował palce i uścisnął dłoń.}

_{– Ona wciąż żyje – oznajmił}

_{łagodnym głosem.}

_{Potrząsnęła głową tak gwałtownie,}

_{że włosy połaskotały ją w policzki. Nie}

_{mogła sobie teraz pozwolić na nadzieję:}

_{wiara w ocalenie tylko opóźniała}

_{nieuchronne załamanie. Powinien to}

_{rozumieć – w końcu Jules również}

_{zniknęła. Nie zdążył jej uratować.}

_{– Nie możesz tego wiedzieć,}

_{Carter – odparła. – To kłamca. Zabił}

_Jo…

_{– Tak. – Jego głos wciąż był}

_{spokojny. – Ale nie mamy powodu, żeby}

_{wierzyć w śmierć Rachel.}

_{– A ta krew? – Allie wskazała na}

_{Emmę, którą zajmowała się Nicole,}

_{obmywając wodą z butelki twarz}

_{dziewczynki i opatulając ją własną}

_bluzą.

_{Dwunastolatka}

_milczała,

_{poddając się bezwolnie tym zabiegom. –}

_{Jak myślisz, skąd się wzięła?}

_{– To krew Rachel – potwierdziła}

_{Nicole. – Ale z tego, co mówi Emma, jej}

_{rany były powierzchowne.}

_{– Tyle krwi z małego obrażenia? –}

_W

_głosie

_Allie

_pobrzmiewał

_sceptycyzm.

_Dziewczyna

_spojrzała

_{w niebieskie oczy Sylvaina, który}

_{przykucnął tuż przed nią.}

_{– Pociął jej ramię nożem –}

_{wyjaśnił. – A potem wymazał Emmę jej}

_krwią.

_{Powiedział…}

_–

_Zamilkł,

_{zaciskając zęby i próbując opanować}

_{targającą nim wściekłość. – Powiedział,}

_{że to powinno przykuć twoją uwagę.}

_{– Nienawidzę go – wymamrotała}

_pod

_nosem

_Zoe,

_dźgając

_ziemię

_{znalezionym gdzieś kawałkiem drewna.}

_Nicole

_wciąż

_obejmowała

_{dziewczynkę, ale pochyliła się do}

_{przodu, żeby spojrzeć Allie prosto}

_{w oczy.}

_{– Emma mówi, że rana nie}

_{wydawała się zbyt głęboka i zaraz ją}

_{zabandażował. Nie zadawałby sobie tyle}

_{trudu, gdyby chciał ją zabić.}

_{– Nadal nie potrafię zrozumieć,}

_{jakim cudem udało mu się wejść do}

_{budynku – wtrącił Carter. – Naprawdę}

_{nikt go nie zauważył? Mamy aż tak słabą}

_ochronę?

_{Allie potarła twarz dłonią.}

_{– To ci kierowcy. Isabelle twierdzi,}

_{że wszyscy byli ludźmi Nathaniela.}

_{Pomogli mu wejść do środka, przedostał}

_{się w tłumie, pomiędzy nimi. Nie dało}

_{się zapanować nad tym chaosem.}

_{– Musiał się przebrać za jednego}

_{z nich – stwierdził z goryczą Sylvain. –}

_{Zuchwałość w jego stylu.}

_{– Nie było czasu, żeby ich}

_{wszystkich policzyć. – Carter zacisnął}

_{zęby. – Niektórzy wciąż mogą być}

_{w budynku.}

_{– To właśnie dlatego Isabelle}

_chciała,

_żebyśmy

_tu

_zostali

_–

_{przypomniała Allie.}

_{– Mam to gdzieś. Powinniśmy się}

_{stąd ruszyć. – Zoe zerwała się na równe}

_{nogi i wyrzuciła patyk, który odbił się}

_{od czegoś w ciemnościach i spadł ze}

_stukiem

_na

_ziemię.

_–

_Musimy

_{powiedzieć Rajowi o Rachel. Wymyśli}

_{jakieś rozwiązanie.}

_{Allie przyłożyła palce do czoła}

_{i zastanawiała się nad tym przez chwilę.}

_{– Myślicie, że powinniśmy mu to}

_zgłosić?

_{Pozostali wpatrywali się w nią}

_{w milczeniu.}

_{– Oczywiście, musimy – odezwała}

_{się w końcu Nicole. – To przecież jego}

_córka.

_{„Masz być sama. Bez Raja Patela,}

_Isabelle

_czy

_{któregokolwiek}

_z

_nauczycieli

_lub

_{ochroniarzy”.}

_{Rozmyślając}

_nad

_słowami

_listu

_{Nathaniela, miała wrażenie, że krew}

_{w jej żyłach zamienia się w lód.}

_{Wiedziała, że musi się skupić. Dla}

_Rachel.

_{– Będzie chciał od razu ruszyć na}

_{Nathaniela – zauważyła. – A jeśli to}

_{zrobi, Rachel zginie.}

_{– Co sądzisz? – zapytał Sylvain,}

_{patrząc na Cartera.}

_{– Nie wiem… – W głosie drugiego}

_{chłopaka dało się wyczuć zakłopotanie.}

_{– Raj jest strategiem – przypomniał}

_{Sylvain. – Zawsze planuje.}

_{– Tak, ale to jego córka. – Carter}

_{wciąż nie był przekonany.}

_{Allie wodziła wzrokiem od jednego}

_{do drugiego, czekając, aż się naradzą.}

_{Znali Raja lepiej niż ona. Lepiej niż}

_{wszyscy pozostali uczniowie. Przez}

_{ostatnie lata pracowali z nim prawie}

_{każdego dnia.}

_{Chwilę później Carter skinął głową}

_{i odwrócił się w jej stronę.}

_{– Sylvain ma rację. Powinniśmy}

_{zaufać Patelowi. Jest zbyt sprytny, żeby}

_{działać w pośpiechu i bez namysłu,}

_{nawet jeśli w grę wchodzi Rachel.}

_{Pomoże nam wymyślić jakiś plan.}

_{– Jesteś pewien? – Allie spojrzała}

_{w grantowe niczym wieczorne niebo}

_{oczy Sylvaina.}

_{– Całkowicie.}

_{Ufała mu.}

_{– A więc sprowadźmy Raja.}

_{Najpierw jednak ktoś musiał się}

_{wydostać z piwnicy.}

_{– Isabelle twierdzi, że piwnicy}

_{pilnują ochroniarze Raja, więc wiedzą,}

_{że tu jesteśmy – wyjaśniła Allie. –}

_{Skoro są wszędzie wokół, to na pewno}

_{któregoś odnajdziemy.}

_{Zoe popatrzyła po zebranych.}

_{– Pozwólcie mi to zrobić.}

_{Odgłos zbiorowego sprzeciwu odbił}

_{się echem od ścian, ale dziewczynka}

_{uciszyła ich gestem uniesionych dłoni.}

_{Determinacja widoczna na jej twarzy}

_{sprawiała, że wydawała się starsza.}

_{– Posłuchajcie, jestem przecież mała}

_{i szybka, nie będę się pchała do}

_{głównego budynku. Przeszukam schody}

_{i korytarze, zajrzę tam, gdzie może być}

_{ochrona. Znajdę ich.}

_{– Nie! – znów odezwali się wszyscy}

_{jednocześnie.}

_Zoe

_{poczerwieniała}

_na

_buzi

_{i zmierzyła ich wściekłym spojrzeniem.}

_{– Jestem w tym lepsza niż wy. Nie}

_{możecie mi zabronić tylko dlatego, że}

_{jestem mała i jestem dziewczyną.}

_{Zapadła cisza.}

_{– Wydaje mi się, że powinniśmy ją}

_{puścić – odezwał się cicho Carter.}

_Allie

_poczuła

_bolesne

_ukłucie

_{w piersi.}

_{– Nie, Carter…}

_{– Jest szybsza niż ktokolwiek}

_{z nas. – Nicole wzięła stronę chłopaka.}

_{– Sylvain? – Allie spojrzała na}

_{Francuza, ale ten tylko potrząsnął głową.}

_{– Zgadzam się z nimi.}

_{Po krótkiej dyskusji na temat tego,}

_{dokąd powinna się najpierw skierować,}

_{Zoe pomknęła ku schodom, ale Sylvain}

_{zdążył ją jeszcze złapać za ramię}

_{i wyszeptać coś do ucha. Dziewczynka}

_{pokiwała głową, wpatrując się w niego}

_{z powagą. Allie spoglądała bezradnie za}

_{trzynastolatką}

_znikającą

_{w ciemnościach.}

_Kiedy

_Zoe

_opuściła

_piwnicę,

_{pomieszczenie}

_spowiła

_atmosfera

_{klaustrofobicznej pustki. Czas wydawał}

_się

_rozciągać

_w

_{nieskończoność,}

_{a wskazówki zegarka Allie wyraźnie}

_zwolniły.

_{Aby się choć trochę uspokoić,}

_{dziewczyna podeszła do jednej ze ścian.}

_{Piwnicy prawie w ogóle nie używano,}

_{wrzucono tu jedynie kilka zapomnianych}

_{skrzyń i stos cegieł. Z paru kinkietów, na}

_{których osadzono pożółkłe i brudne}

_żarówki,

_padało

_słabe,

_migocące

_światło.

_{Rozejrzała się wokół, sprawdzając,}

_{co robią pozostali. Nicole szeptała coś}

_do

_Emmy,

_a

_Carter

_{nasłuchiwał}

_{u podnóża schodów, stojąc z rękami}

_w

_kieszeniach

_i

_{nieodgadnionym}

_{wyrazem twarzy. Zagubiony w myślach}

_{Sylvain, opierał się plecami o ścianę.}

_{Na zewnątrz musiało zrobić się już}

_{ciemno. Allie wciąż miała przed oczami}

_{obraz Rachel pozostawionej na pastwę}

_Nathaniela

_i

_Gabe’a.

_Bezsilnej.

_{Przerażonej.}

_Stłumiła

_płacz,

_który

_{zbierał się w jej gardle. Musiała być}

_{skoncentrowana.}

_Wepchnęła

_dłonie

_do

_kieszeni

_{spódniczki i wymacała zakrwawiony}

_{skrawek papieru pozostawiony przez}

_Nathaniela.

_Wyjęła

_go,

_rozłożyła

_{i przeczytała raz jeszcze, marszcząc}

_{czoło przy każdym słowie.}

_{Nagle się wyprostowała. Sylvain}

_{obrzucił ją zaciekawionym spojrzeniem.}

_{Wyciągnęła w jego stronę dłoń z listem.}

_{– Chyba już wiem, co powinniśmy}

_{zrobić – oznajmiła.}

₃₃

_{Siedzieli w kółku, rozrysowując na}

_{zakurzonej podłodze pomysł podsunięty}

_{przez Allie, kiedy nagle usłyszeli stukot}

_ciężkich

_butów

_na

_stopniach.

_{Momentalnie poderwali się na równe}

_{nogi i przystanęli u podnóża schodów.}

_{Pobladła twarz i zaciśnięte szczęki}

_Cartera

_zdradzały

_jego

_olbrzymie

_{napięcie. Stojąca za nim Nicole}

_wydawała

_się

_odrobinę

_mniej

_{zdenerwowana. W jednej ręce trzymała}

_{solidną deskę, unosząc ją jak policyjną}

_{pałkę, i Allie miała przeczucie, że}

_{dziewczyna jest gotowa jej użyć. Sama}

_{ustawiła się tuż przy wejściu, ściskając}

_{w dłoni cegłę. Po drugiej stronie drzwi}

_{przyczaił się Sylvain.}

_{Mężczyźni, którzy wpadli do środka,}

_mieli

_na

_sobie

_czarne

_uniformy

_{pracowników Raja, ale żadne z nich się}

_{tym nie przejęło. Kolory mundurów nie}

_{miały już żadnego znaczenia.}

_{– Czy ktoś ich rozpoznaje!? –}

_{zawołał Carter.}

_{– Nie! – Padła natychmiastowa}

_{i jednogłośna odpowiedź.}

_{Nicole nie trzeba było niczego}

_{więcej. Zamachnęła się deską i uderzyła}

_{pierwszego z mężczyzn prosto w brzuch.}

_{Ochroniarz jęknął z bólu i zaskoczenia.}

_{Allie rzuciła się naprzód, wciąż}

_{trzymając cegłę.}

_{– Spocznij! – Powstrzymał ją}

_{beznamiętny głos Raja. Dziewczyna}

_upuściła

_{prowizoryczną}

_broń

_na

_{ziemię, odwróciła się na pięcie i ujrzała}

_{Patela, który wyszedł z wąskiego}

_{korytarza w towarzystwie Zoe. – To nasi}

_ludzie.

_{Jego mundur był przybrudzony, a na}

_{twarzy pojawiły się nowe zmarszczki,}

_{ale nie wyglądał na pokonanego. Nicole}

_{wyciągnęła dłoń do mężczyzny, którego}

_{poturbowała, a Allie podeszła powoli}

_{do ojca Rachel. Nie wiedziała, jak mu}

_{o tym powiedzieć ani jakich użyć słów,}

_{by wytłumaczyć swoje uczucia.}

_{On jednak nie czekał na jej}

_{wyjaśnienia, tylko wziął dziewczynę}

_{w ramiona i przytulił.}

_{– Wiem, co się stało – szepnął}

_{ochryple. – Odbijemy ją.}

_{– Tak strasznie mi przykro, panie}

_{Patel. – Allie wciąż tkwiła sztywno}

_w

_jego

_objęciach,

_czując

_łzy

_{napływające do oczu. – To moja wina.}

_{– Wcale nie. – Odsunął ją od siebie}

_{na odległość ręki, a z jego twarzy biła}

_{determinacja. – Za wszystko odpowiada}

_{Nathaniel. Dopadnę go i mu to}

_{wyjaśnię. – W oczach Raja pojawił się}

_{groźny błysk, jak u drapieżcy. Trwało to}

_{zaledwie ułamek sekundy i po chwili}

_{mężczyzna objął zebranych w piwnicy}

_{uczniów pełnym spokoju spojrzeniem. –}

_{Nic wam nie jest?}

_{Wszyscy zgodnie pokiwali głowami.}

_{– Mógłbym spojrzeć na ten list? –}

_{Raj wyciągnął rękę do Allie.}

_Dziewczyna

_wahała

_się

_przez

_{chwilę. Jeszcze parę tygodni temu na}

_{pewno nikomu by go nie pokazała.}

_{Próbowałaby odbijać Rachel na własną}

_{rękę. Co zapewne skończyłoby się jej}

_śmiercią.

_{Od tego czasu jednak sporo się już}

_{nauczyła. Wiedziała, że pozostali są}

_{zdolni do ogromnych poświęceń – czy to}

_{dla niej, czy dla Jo. Podejmowali ryzyko}

_{i ponosili niewyobrażalne straty.}

_{Ufała im. Wierzyła w nich. Wyjęła}

_{z kieszeni pognieciony, zakrwawiony}

_{papier i podała go Rajowi.}

_{– Musimy porozmawiać – oznajmiła,}

_{widząc, jak pozostali gromadzą się}

_wokół

_nich,

_by

_okazać

_swoje

_{wsparcie. – Mamy pewien pomysł.}

_{– Isabelle nigdy się na to nie}

_{zgodzi. – W głosie Raja pobrzmiewało}

_{współczucie.}

_{– Wiemy. – Nicole zmierzyła go}

_{znaczącym spojrzeniem. – Dlatego}

_{musimy podjąć decyzję, co z tym zrobić.}

_Patel

_odesłał

_swoich

_ludzi

_{z powrotem do patrolowania schodów}

_i

_korytarzy.

_Emma

_została

_{odprowadzona do gabinetu pielęgniarki.}

_{W chłodnej piwnicy pozostał tylko}

_{ojciec Rachel i grupka uciekinierów.}

_{– Omówmy to jeszcze raz –}

_{poprosił, pocierając oczy.}

_{– Nathaniel pisze, że mam się}

_pojawić

_bez

_Isabelle,

_pana

_czy

_{któregokolwiek}

_z

_nauczycieli

_lub

_{ochroniarzy – wyjaśniła cierpliwie}

_{Allie. – Ale ani słowem nie wspomina}

_{o innych uczniach. Stawię się w zamku,}

_{a pozostali pójdą za mną, kryjąc się}

_{w lesie, na wypadek jakichś kłopotów.}

_Będą

_tam

_też

_pańscy

_strażnicy,

_{rozstawieni już wcześniej. Nathaniel}

_{uzna, że przestrzegam jego zasad,}

_{a Rachel będzie… – zawahała się przed}

_{wypowiedzeniem}

_kolejnego

_słowa,

_{pragnąc z całego serca, by okazało się}

_{prawdą – … bezpieczna – wyrzuciła}

_{wreszcie z siebie, biorąc głęboki}

_{oddech. – Spotkam się z nim sam na}

_{sam, a pozostali będą mnie ubezpieczać.}

_{Zaczeka pan, aż Nathaniel uwolni}

_{Rachel, a potem przyjdziecie mnie}

_{odbić. Nie będzie się tego spodziewał.}

_{– Moi ludzie są rozproszeni po}

_{całym terenie – Raj wypowiadał słowa}

_{z namysłem, wpatrując się w szkic}

_{narysowany w kurzu podłogi: półokrąg,}

_{otwarty z lewej strony i strzałki}

_{kierujące się ku środkowi. Wyglądało to}

_jak

_plan

_bitwy

_Napoleona

_pod

_{Austerlitz, lecz Allie uznała, że nie musi}

_{o tym mówić. – Mogę rozkazać, aby}

_{każdy z osobna przeszedł na miejsce.}

_{Żadnych manewrów grupowych, tak}

_żeby

_pozostali

_całkowicie

_{niezauważalni. – Spojrzał na otaczającą}

_go

_grupkę,

_a

_wyraz

_jego

_oczu

_{podpowiedział Allie, że mężczyzna już}

_{podjął decyzję. – To dobry plan.}

_{Jej serce zabiło z radości, ale}

_{zachowała kamienny wyraz twarzy. To}

_{się mogło udać.}

_{– A co z Isabelle? – Zoe wciąż}

_{miała wątpliwości. – Nie pozwoli nam}

_{tego zrobić.}

_Raj

_podniósł

_się

_z

_podłogi

_{i rozmazał rysunek podeszwą buta,}

_{pozbywając się w ułamku sekundy}

_{jedynego dowodu.}

_{– Nie dowie się o tym – oświadczył.}

_{Spojrzeli na niego, nie kryjąc}

_zaskoczenia.

_{– Ale… – odezwała się Allie. Patel}

_{powstrzymał ją jednak gestem ręki. Jego}

_{wysunięta do przodu szczęka zdradzała}

_{olbrzymie napięcie.}

_{– To ja dowodzę tą operacją. Razem}

_{z Isabelle zdecydowaliśmy, że nie}

_{poinformujemy}

_o

_tym

_żadnego

_z

_{wykładowców}

_Nocnej

_Szkoły,

_{ponieważ nie wiemy, komu zaufać.}

_Sprowadzam

_tutaj

_prawie

_setkę

_{dodatkowych ochroniarzy, którzy będą}

_{odpowiadać bezpośrednio przede mną.}

_{W piwnicy rozległ się cichy pomruk}

_{niedowierzania.}

_{– Setkę? – Carter nie ukrywał}

_{zaskoczenia. – Skąd…}

_{– Lucinda – odpowiedział Raj,}

_{patrząc Allie prosto w oczy. – Przysłała}

_{swoją prywatną ochronę, a ja wezwałem}

_{dodatkowych ludzi. Do północy powinni}

_{być rozstawieni na swoich miejscach}

_{i gotowi do działania.}

_{Allie zmówiła w duchu modlitwę}

_{dziękczynną w intencji swojej babci.}

_{Setka ochroniarzy. Naprawdę mogło im}

_{się udać.}

_{– A co zamierzasz powiedzieć}

_Isabelle?

_–

_Pragmatyczne

_pytanie

_{Sylvaina natychmiast sprowadziło ją na}

_ziemię.

_{– Prosiła, żebym trzymał was pod}

_{strażą w jednej z sal lekcyjnych. – Patel}

_{wzruszył ramionami. – Powiem, że tak}

_{właśnie zrobiłem.}

_{– A co, jeśli…? – Allie nie}

_{dokończyła pytania. – Nigdy panu tego}

_{nie wybaczy.}

_{Wyraz jego twarzy podpowiedział}

_{jej, że ojciec Rachel był na to gotowy.}

_{– Pozwól, że to ja będę się tym}

_martwił.

_Skup

_się

_na

_własnym

_{bezpieczeństwie. – Rzucił okiem na}

_{zegarek i gestem ręki nakazał im, żeby}

_{podnieśli się z podłogi. – Musicie}

_{zabrać ekwipunek i się przygotować.}

_{Czekajcie w salce treningowej, dopóki}

_{po was nie przyjdę. Moi ludzie was tam}

_{teraz odprowadzą. – Odwrócił wzrok,}

_{unikając spojrzenia Allie. – A ja muszę}

_{porozmawiać z Isabelle.}

_Po

_wyjściu

_Raja

_ochroniarze

_{przeprowadzili całą grupę ciemnymi,}

_{podziemnymi korytarzami. Allie jeszcze}

_{nigdy tu nie była, choć wydawało się}

_{jej, że zna cały budynek na wylot.}

_{Szkolne piwnice tworzyły prawdziwy}

_{labirynt – co chwilę musieli się gdzieś}

_{wspinać, tylko po to by natychmiast}

_{znowu schodzić. Zanim dotarli do}

_{znajomej sali, w której trenowali}

_{uczniowie Nocnej Szkoły, dziewczyna}

_{zupełnie się pogubiła.}

_Przebrali

_się

_{błyskawicznie}

_{w ciemnościach w uniformy Nocnej}

_{Szkoły i przeszli do pierwszej sali}

_treningowej.

_Kwadratowe

_{pomieszczenie pozbawione ćwiczących}

_uczniów

_wydawało

_się

_puste

_{i przygnębiające. Jedynie Zoe chyba nie}

_{zwracała na to uwagi, rozciągając się na}

_{grubym, sprężystym materacu, jak przed}

_{każdym normalnym treningiem.}

_{Reszta starała się zachować spokój,}

_komentując

_jej

_zachowanie

_{zniecierpliwionymi pomrukami. Allie}

_czuła

_swoje

_mięśnie,

_zdrętwiałe

_{z napięcia. Rozgrzewka była bolesna.}

_{Nie tylko dla niej. Po drugiej stronie sali}

_{Sylvain oddychał przez zaciśnięte usta,}

_{jakby ze wszystkich sił starał się}

_rozluźnić

_napięte

_mięśnie

_ramion

_{i karku.}

_{Po ćwiczeniach pozostało im tylko}

_{czekanie. Allie usiadła pod ścianą,}

_{oplatając ramionami kolana i opierając}

_{na nich podbródek. Próbowała nie}

_{myśleć, jak w tej chwili musi się czuć}

_{Rachel. Co mogło się dziać w głowie jej}

_{przyjaciółki?}

_{Dlaczego Nathaniel nalegał, aby}

_{zaczekała do północy? To przecież}

_{szmat czasu. Zależało jej na tym, by jak}

_{najszybciej uwolnić Rachel. Z ulgą}

_{oderwała się od tych rozmyślań, gdy tuż}

_{obok niej przycupnął Carter.}

_{– Jesteś gotowa? – zapytał.}

_Zmierzyła

_go

_poważnym

_spojrzeniem.

_{– Chcę tylko, żeby już było po}

_wszystkim.

_{– Ja też. – Zapatrzył się w drugi}

_koniec

_sali,

_podczas

_gdy

_Allie

_{przyglądała}

_się

_jego

_twarzy.

_{Zastanawiała się, co musiał czuć po tym}

_{wszystkim, czego dziś doświadczyli.}

_{– Strasznie mi przykro z powodu}

_{Jules – zaczęła ostrożnie, niepewna, jak}

_{zareaguje na jej współczucie. – Nie}

_{wiedziałam… o jej rodzicach.}

_{– Rozminąłem się z nią o parę}

_{minut – odpowiedział z poczerwieniałą}

_{z gniewu twarzą. – Miała się schować}

_{w jednej z kryjówek, ale nigdy tam nie}

_{dotarła. Zanim wydostałem się na}

_{zewnątrz, samochód zdążył odjechać.}

_{Wszystko działo się błyskawicznie.}

_{Spojrzała na niego ze smutkiem.}

_{– Nie wiedziałam, że jej rodzice}

_byli…

_{Carter potrząsnął głową.}

_{– Nie chciałem tego rozgłaszać.}

_{Poza tym wy dwie…}

_{„Nienawidzicie}

_się

_jak

_psy”,

_{dokończyła w myślach Allie.}

_{– Tak – przyznała ze wstydem. –}

_{Z tego powodu również jest mi przykro.}

_{Te wszystkie spory wydają się teraz…}

_{takie nieistotne. – Popatrzyła mu prosto}

_{w twarz. – Myślisz, że udało jej się}

_{uciec? Wróci do nas? Jest dobrze}

_wytrenowana.

_{Chłopak zacisnął zęby.}

_–

_Nie

_wiem.

_Możemy…

_{porozmawiać o czymś innym?}

_Tylko

_o

_czym

_mogli

_jeszcze

_rozmawiać?

_{Kiedy Raj pojawił się kilka minut}

_{później, wszyscy siedzieli w pełnym}

_napięcia

_milczeniu.

_Rozejrzał

_się

_{uważnie po całej sali.}

_{– Ruszajmy – rozkazał.}

_{– Musisz to włożyć do ucha jak}

_{zwykłą słuchawkę. – Raj podał Allie}

_{srebrzyste urządzenie, które mieściło się}

_{na czubku jego palca. Dziewczyna}

_{umieściła je ostrożnie w swojej}

_{małżowinie. Zadrżała, czując jego}

_{metaliczny chłód.}

_{– Nie wypadnie? – Zaniepokoiła się}

_nagle.

_{– Dociśnij je tak, żeby weszło do}

_{środka, ale nie wpychaj na siłę.}

_{Gmerała przez chwilę palcem,}

_{umocowując przedmiot wewnątrz kanału}

_słuchowego.

_{– Chyba już – stwierdziła wreszcie.}

_{– A teraz mikrofon. – Pokazał}

_plastikową,

_czarną

_drobinkę,

_nie

_{większą niż czubek igły. – Odchyl}

_głowę.

_{Zrobiła, o co prosił, a Raj}

_{przymocował urządzenie do jej bluzy,}

_{tuż pod szczęką. Pochyliła się, żeby}

_{spojrzeć – mikrofon był zupełnie}

_niewidoczny.

_{Patel włożył odbiornik do swojego}

_ucha.

_{– Powiedz coś – poprosił.}

_{Skrzywiła się, słysząc jego słowa}

_{wewnątrz własnego ucha.}

_{– Jej! Stanowczo zbyt głośno! –}

_{zaprotestowała.}

_{– To dlatego, że stoję tuż obok. Jak}

_{tylko wyjdziesz z budynku, siła sygnału}

_zdecydowanie

_osłabnie,

_ale

_nie

_powinien

_nigdy

_zaniknąć.

_Zawsze

_{będziesz słyszała mój głos.}

_{Allie skinęła głową, przygryzając}

_wargi.

_Zatrzymali

_się

_na

_końcu

_korytarza,

_tuż

_przed

_schodami

_{prowadzącymi na teren przed szkołą.}

_{Przez ostatnie miesiące setki razy}

_{przechodziła tymi drzwiami razem}

_{z innymi członkami Nocnej Szkoły.}

_{Doskonale wiedziała, jaką ma obrać}

_{ścieżkę, dokąd zmierza i co musi zrobić.}

_{Była gotowa.}

_{I jeszcze nigdy nie była bardziej}

_przerażona.

_{Raj musiał to wyczytać w jej twarzy,}

_{ponieważ objął ją ramieniem. Aby nie}

_{usłyszeli go pozostali, ściszył głos do}

_szeptu.

_{– Jesteś pewna, że chcesz to zrobić?}

_{Pomyślała o Rachel, która pochyla}

_{się nad stołem w bibliotece i wpatruje}

_{przez zsunięte na czubek nosa okulary}

_{w podręczniki do chemii. Śmieje się}

_{z odrzuconą do tyłu głową z któregoś}

_z

_jej

_słabych

_żartów.

_Spokojnie

_wyjaśnia

_budowę

_{skomplikowanych}

_molekuł.

_Szuka

_schronienia

_przed

_{nocnymi koszmarami w jej pokoju.}

_{Jest przerażona, ma zakrwawioną}

_{rękę, broni się przed uzbrojonym w nóż}

_Gabe’em.

_{Podniosła głowę i spojrzała prosto}

_{w oczy Raja. Mimo strachu nie miała}

_{zamiaru się wycofać. Tylko tak mogła}

_{dopaść tych gnojków, którzy zabili Jo.}

_{Piękną, szczęśliwą, zwariowaną Jo.}

_{Tych samych, którzy chcieli teraz}

_{odebrać jej Rachel.}

_{Nathaniel traktował ich wszystkich}

_{jak pionki w swojej grze.}

_{Miała już tego dość.}

_{– Jestem gotowa.}

_Ton

_jej

_głosu

_potwierdził

_{wypowiedziane słowa. Raj nie ponowił}

_pytania.

_{– W porządku. – Zrobił krok w tył}

_{i spojrzał na nich z wyraźną dumą. –}

_{Znacie plan. Wiem, że potraficie to}

_{zrobić. Idźcie tam i przyprowadźcie ją}

_{z powrotem.}

₃₄

_{Allie ruszyła szybkim krokiem,}

_{skupiając wzrok na ścieżce, która}

_{niknęła w ciemnościach pod jej stopami.}

_{Wszystkie zmysły miała wyostrzone do}

_{granic możliwości, a w końcówkach}

_{nerwów odczuwała ciągłe łaskotanie.}

_{Musiała sobie przypominać, żeby wziąć}

_{się w garść. Potrafiła to zrobić.}

_{Wróciła myślą do uczucia, które ją}

_{ogarnęło, gdy na chwilę przed wyjściem}

_{na zewnątrz znalazła się w objęciach}

_{Sylvaina. Szepnął jej coś do ucha po}

_{francusku i choć nie zrozumiała ani}

_{słowa, miała wrażenie, że doskonale}

_{wie, co chciał jej przekazać.}

_{Mogła to zrobić.}

_Wokół

_panowała

_nocna

_cisza,

_{zakłócona jedynie tupotem jej stóp}

_{o miękką ziemię, gwałtownym biciem}

_{serca i świstem oddechu. Reszta grupy}

_{powinna iść jej śladem, kryjąc się}

_{w lesie, lecz Allie nie słyszała żadnego}

_{dźwięku, który zdradzałby ich obecność.}

_{Noc była bezksiężycowa, a chmury}

_{szczelnie zasłoniły wszystkie gwiazdy.}

_W

_powietrzu

_dało

_się

_wyczuć

_{nadciągającą ulewę. Wokół panowały}

_{tak głębokie ciemności, że praktycznie}

_{nie widziała ścieżki, ale nie chciała}

_{używać latarki wiszącej na pasku}

_{owijającym jej nadgarstek. Przestałaby}

_wtedy

_cokolwiek

_widzieć

_poza

_{promieniem światła. Musiała zaczekać,}

_{nawet w tak głębokich ciemnościach jej}

_{wzrok w końcu się dostosuje.}

_{Ścieżka zaczęła skręcać, wiodąc}

_{coraz bardziej stromo pod górę,}

_{a miękką ziemię zastąpiło kamieniste}

_podłoże.

_{– Jestem na wzgórzu – zameldowała}

_szeptem,

_pochylając

_głowę

_nad

_{miniaturowym mikrofonem.}

_{– Odbiór – odezwał się w jej uchu}

_{spokojny i wyraźny głos Raja.}

_{Skoncentrowała się na nim tak}

_{mocno, że na chwilę zapomniała}

_{o strachu. Spod jej stóp zaczęły się}

_{osuwać kamienie, potknęła się też raz}

_i

_drugi,

_ale

_zdołała

_odzyskać

_równowagę.

_{Zbliżała się do szczytu wzgórza, gdy}

_nagle

_usłyszała

_jakiś

_dźwięk,

_{dochodzący z głębi lasu. Nie był zbyt}

_{głośny, ale wyraźnie rozpoznała w nim}

_{trzask łamanej gałęzi, po którym}

_{ponownie zapadła cisza.}

_{Wbijała wzrok w ciemności, czując,}

_{jak zaschło jej w ustach, niczego jednak}

_{nie mogła wypatrzeć. Odwróciła się}

_{i ponownie ruszyła w górę ścieżki.}

_{– Witaj, Allie.}

_{Znajomy i mrożący krew w żyłach}

_{głos Nathaniela zdawał się dobiegać}

_{z mikrofonu umieszczonego w jej uchu,}

_{choć wiedziała, że to niemożliwe.}

_{Roztrzęsioną}

_dłonią

_sięgnęła

_do

_{włącznika latarki, ale nie potrafiła go}

_{wymacać zdrętwiałymi nagle palcami.}

_{Wreszcie udało jej się wdusić przycisk,}

_{a mrok przeciął jaskrawy promień}

_{światła. Uniosła latarkę nad głowę,}

_{świecąc wprost przed siebie.}

_{Ścieżka była pusta.}

_{Allie zdławiła łkanie. Gdzie on jest?}

_{Okręciła się w kółko, omiatając}

_{promieniem światła pobliską okolicę.}

_Nikogo.

_{– Wejdź teraz na szczyt i zbliż się do}

_zamku.

_–

_Głos

_Nathaniela

_{rozbrzmiewający w jej uchu był}

_{zupełnie spokojny.}

_{To tylko zwiększyło jej niepokój.}

_{Musiał jakoś złamać zabezpieczenia ich}

_{systemu komunikacji.}

_{– Kiedy dojdziesz na miejsce,}

_{powiem ci, co dalej. Rób, co mówię,}

_{a Rachel nic się nie stanie.}

_{Domyśliła się, że podsłuchiwał ich}

_{rozmowy. Jej serce zaczęło bić tak}

_{mocno, że ledwie słyszała jego słowa.}

_{– Postąpiłaś paskudnie, próbując}

_{obejść moje wytyczne i korzystając}

_{z tych nadajników – skarcił ją}

_{Nathaniel. – Wiem, że nie wspomniałem}

_{o tym w liście, jednak… Muszę}

_wprowadzić

_nową

_zasadę.

_Jeśli

_{poinformujesz}

_Raja,

_że

_z

_tobą

_{rozmawiam, Rachel zginie tak, jak}

_{zginęła Jo. Rozumiesz chyba, że nie}

_żartuję?

_{Przez chwilę Allie była całkowicie}

_{sparaliżowana ze strachu. Zabronił jej}

_{ostrzec Raja – czy to oznaczało, że Patel}

_{nie słyszał, jak Nathaniel do niej mówi?}

_{Czy powinna mu jakoś odpowiedzieć?}

_{Jeśli to zrobi, Patel na pewno ją usłyszy.}

_{Przez chwilę chciała zbiec ze}

_{wzgórza i odnaleźć szefa ochrony. On}

_{musiał o tym wiedzieć. Potem jednak}

_{pomyślała o Rachel, uwięzionej przez}

_{tego potwora. Nie mogła się wycofać,}

_{musiała spróbować.}

_{– Zamelduj się, Allie. – W tej samej}

_{sekundzie usłyszała Patela. Jego głos}

_{brzmiał zupełnie normalnie. Wyglądało}

_{na to, że nie miał pojęcia o tym, co}

_{zrobił Nathaniel. – Allie? – odezwał się}

_{ponownie i wyczuła w pytaniu niepokój.}

_{Musiała coś odpowiedzieć.}

_{– Odbiór – szepnęła ze ściśniętym}

_gardłem.

_{Nie mogła nic zrobić. Ostrzegając}

_{Raja, wystawiłaby Rachel na śmiertelne}

_{niebezpieczeństwo. Powinna iść dalej,}

_{ale była tak przerażona, że nie potrafiła}

_{ruszyć się z miejsca i stała jak}

_{skamieniała,}

_{przyciskając}

_ręce

_do

_{boków. Musiała to zrobić. Rachel na}

_{pewno by jej nie zostawiła w takiej}

_sytuacji.

_{Zacisnęła zęby i zrobiła krok do}

_{przodu. A potem kolejny. Oświetlając}

_{drogę latarką, zaczęła wspinać się po}

_zboczu.

_Promień

_światła

_niknął

_{w ciemnościach, sprawiając, że cienie}

_{drzew rosnących przy ścieżce wyciągały}

_{się ku niej niczym długie palce.}

_{Wreszcie dotarła do szczytu wzgórza}

_{i zobaczyła przed sobą postrzępione}

_{ruiny zamkowej wieży. Opuściła głowę}

_{i ruszyła w jej stronę, stawiając ostrożne}

_{kroki na nierównym gruncie. Kiedy}

_doszła

_wreszcie

_pod

_{pozostałości}

_{potężnej niegdyś kamiennej ściany, jej}

_{serce waliło tak szybko, że aż poczuła}

_{zawroty głowy.}

_{Mur, choć obrócił się przez wieki}

_w

_ruinę,

_wciąż

_w

_najwyższych

_{miejscach sięgał prawie dwóch metrów.}

_{Allie wdrapała się po kamieniach do}

_{wyłomu, za którym zaczynały się}

_{prowizoryczne schody i wspięła się na}

_{samą górę.}

_{Stojąc na szczycie z włosami}

_{unoszącymi się w podmuchach wiatru,}

_{spojrzała na ponurą i zrujnowaną}

_{kamienną wieżę. Wisiały nad nią}

_{burzowe chmury, które sprawiały, że tej}

_{nocy budowla wyglądała na nawiedzoną}

_{jak w uczniowskich legendach.}

_{Na ziemi obok wieży widać było}

_{wypalony okrąg w miejscu, gdzie}

_odbywało

_się

_doroczne

_ognisko,

_{organizowane w semestrze jesiennym.}

_{Miała wrażenie, jakby od tej chwili}

_{minęły setki lat. Wciąż nie widziała}

_{żadnego śladu Nathaniela, ale czuła, że}

_{on gdzieś tam jest i na nią czeka.}

_{Wzięła się w garść, zeszła z muru}

_{i ruszyła na drugi kraniec szczytu.}

_{– Jestem na zamku – szepnęła do}

_mikrofonu.

_{– Odbiór – odpowiedział Raj. –}

_{Masz dziesięć minut.}

_{Dziesięć minut nim wpadnie tu ze}

_{swoimi ludźmi, aby ją uwolnić. Dziesięć}

_{minut na uratowanie Rachel. Dziesięć}

_{minut, które musiała przetrwać.}

_{Do rzęs Allie przylgnęły pierwsze}

_{krople delikatnej mżawki. Zgodnie}

_{z planem Raja powinna stanąć na środku}

_{i przywołać Nathaniela. „Cokolwiek}

_{zamierzasz zrobić” – ostrzegał szef}

_{ochrony – „pod żadnym pozorem nie}

_{wchodź do wieży. Zrozumiałaś?”}

_{Teraz jednak, gdy dotarła na środek}

_{zamkowego dziedzińca, głos Nathaniela}

_{w słuchawce przyprawił ją o gęsią}

_skórkę.

_{– Wejdź do wieży.}

_{– Nie – sprzeciwiła się na głos, nie}

_{mogąc opanować przerażenia.}

_{– Allie? – Tym razem w jej uchu}

_{rozbrzmiał głos Raja.}

_–

_Odbiór

_–

_{odpowiedziała}

_{i przygryzła wargi. Dociskając ręce do}

_{boków, próbowała się skoncentrować}

_{i zastanowić nad swoją sytuacją.}

_{Nathaniel twierdził, że jakakolwiek}

_{próba sprzeciwienia się jego rozkazom}

_{skończy się śmiercią Rachel. Ale czy}

_{naprawdę miał zamiar to zrobić? Jeśli}

_{zabije dziewczynę, nie będzie miał}

_{żadnej władzy nad Allie. Nic nie zmusi}

_{jej do rozmowy. Logika tego wywodu}

_spowodowała

_u

_niej

_gwałtowny

_{przypływ adrenaliny i sprawiła, że Allie}

_{poczuła się niezwykle odważna. Mogła}

_{to zrobić.}

_{Wzięła głęboki oddech i stanęła}

_{pośrodku ruin, opuszczając ręce wzdłuż}

_ciała.

_–

_Nathaniel!

_–

_wrzasnęła.

_–

_{Mówiłeś, że się ze mną spotkasz, jeśli tu}

_{przyjdę. I co? Jestem! Pokaż się.}

_{Jej głos zdawał się unosić aż pod}

_{chmury. Okręciła się powoli na pięcie,}

_{wypatrując jakichkolwiek śladów. Jej}

_{uważne spojrzenie omiotło zacienione}

_narożniki

_i

_kamienne

_gzymsy

_{zrujnowanej budowli.}

_{Deszcz padał coraz mocniej. Jej}

_{przemoczone włosy przykleiły się do}

_czaszki

_i

_opadły

_na

_ramiona

_{w posklejanych strąkach. Raj prosił, aby}

_{w żaden sposób nie prowokowała}

_{Nathaniela, ale była tak rozwścieczona,}

_{że nie potrafiła się powstrzymać.}

_{– Daj spokój, Nathanielu. Przecież}

_{mnie nie okłamałeś, prawda? Nie}

_{zrobiłbyś chyba czegoś takiego?}

_–

_Przeginasz,

_dziewczynko.

_–

_Spokojna

_odpowiedź

_zdawała

_się

_{dobiegać zarówno z mikrofonu w jej}

_{uchu, jak i z jakiegoś miejsca u podnóża}

_{wieży. Błyskawicznie obróciła się na}

_{pięcie i zobaczyła, jak Nathaniel}

_{wynurza się z mroku. Rozejrzała się}

_{w poszukiwaniu Rachel, ale mężczyzna}

_{był sam.}

_{Kiedy zobaczyła go po raz pierwszy}

_{ostatniego, upalnego lata, nie potrafiła}

_{się nadziwić temu, jak zwyczajnie}

_{wyglądał. Miał ciemne, uczesane włosy}

_{i był średniej budowy; śmiało mógł}

_{uchodzić za jednego z nauczycieli}

_{w Cimmerii. W ogóle nie kojarzył się}

_{z potworem – miła twarz, bez żadnych}

_{wyjątkowych cech i daleka od perfekcji:}

_{trochę za duży nos, odrobinę za małe}

_oczy.

_{Do tego miejsca nie pasował jedynie}

_{jego garnitur. Nathaniel ubierał się jak}

_{bankier. W świetle latarki zauważyła}

_{błysk spinek przy jego mankietach.}

_{– Rozczarowałaś mnie – oznajmił. –}

_{Sądziłem, że na tyle zależy ci na}

_{przyjaciółce,}

_że

_wykażesz

_się

_{posłuszeństwem.}

_{– Na tyle zależy mi na mojej}

_{przyjaciółce, żeby nie wierzyć w ani}

_{jedno twoje słowo – odparła, prostując}

_{ramiona, choć jej dłonie wciąż drżały. –}

_{Gdzie ona jest, Nathanielu? Gdzie}

_{Rachel? Albo mi ją zaraz pokażesz, albo}

_{natychmiast odchodzę.}

_{Cofnęła się dwa kroki, by pokazać,}

_{że naprawdę ma zamiar to zrobić.}

_{Nathaniel zatrzymał ją gestem ręki.}

_{– Christopher miał co do ciebie}

_{rację, zawsze działasz w pośpiechu –}

_{zauważył z krzywym uśmieszkiem. –}

_{Nigdy nad niczym się nie zastanawiasz.}

_{Sama wzmianka o Christopherze}

_{wystarczyła, by znów zabrakło jej tchu,}

_{ale nie mogła dać po sobie poznać, jak}

_{bolesne było wspomnienie brata, który}

_{ją opuścił. Musiała sobie wmawiać, że}

_{to nie ma żadnego znaczenia.}

_{– Nie boisz się, że wybuchnę}

_{płaczem, jeśli jeszcze raz o nim}

_{wspomnisz? – zapytała głosem pełnym}

_sarkazmu.

_{– A}

_teraz

_chciałabym

_{odzyskać swoją przyjaciółkę. Gdzie ona}

_jest?

_{– Czy ktoś ci już kiedyś mówił, że}

_{jesteś okropnie uparta?}

_{– Tak. – Allie spojrzała mu bez}

_{strachu prosto w oczy. – Gdzie ona jest?}

_Nathaniel

_westchnął

_teatralnie

_{i podniósł rękę.}

_{– Gabrielu? Możesz jej pokazać}

_{dziewczynę? Zdaje się, że nie powie}

_{nam nic sensownego, zanim jej nie}

_zobaczy.

_{Słysząc imię Gabe’a, Allie poczuła,}

_{jak jej serce zmienia się w bryłkę lodu.}

_Morderca

_Jo

_wynurzył

_się

_{z ciemności, wlokąc za sobą Rachel jak}

_{drapieżca swoją zdobycz. Unieruchomił}

_{ją, obejmując potężnym ramieniem}

_{i przykładając do gardła nóż. Przerażona}

_{i pobladła dziewczyna trzęsła się ze}

_strachu.

_Miała

_{podpuchnięte}

_oko

_{i zakrwawiony nos, a jej ramiona}

_{pokrywały brudne bandaże.}

_{Wyglądało na to, że została pobita.}

_Pomimo

_wszelkich

_wysiłków,

_{włożonych w zachowanie spokoju, Allie}

_{poczuła nagły przypływ olbrzymiego}

_{gniewu, który ogarnął ją niczym}

_płomienie.

_{– Gabe! – wrzasnęła, tłumiąc}

_{płacz. – Puść ją, ty obłąkany draniu!}

_{On jednak tylko wyszczerzył zęby}

_{i jeszcze mocniej przycisnął nóż do szyi}

_Rachel,

_{zagłębiając}

_jego

_czubek

_{w delikatnej skórze dziewczyny. Coś}

_{w tym paskudnym uśmiechu nie dawało}

_{Allie spokoju, wycelowała więc światło}

_{latarki prosto w jego twarz. Gabe}

_{zawsze zaliczał się do szkolnych}

_{przystojniaków – miał idealne rysy}

_{twarzy oraz ciało sportowca i w swoim}

_czasie

_wystarczyło

_tylko,

_że

_się

_{uśmiechnął, by wszystkie dziewczyny}

_{padały mu w ramiona.}

_{Teraz jednak ciemnoblond włosy}

_{chłopaka były zgolone przy samej}

_{skórze, a twarz przecinała gruba,}

_{czerwona blizna, sięgająca od kącika}

_{lewego oka aż po górną wargę.}

_{Uświadamiając sobie, że jest to}

_zapewne

_ślad

_po

_{zeszłorocznej,}

_nieudanej

_próbie

_porwania,

_Allie

_{poczuła przypływ gorzkiej radości.}

_{Nathaniel machnął dłonią i Gabe}

_{ponownie zniknął w ciemnościach. Z ust}

_Rachel

_wydobył

_się

_przerażony,

_{zwierzęcy lęk.}

_{– Rachel! – zawołała za nią coraz}

_{bardziej zdesperowana Allie. Lecz jej}

_{przyjaciółka zniknęła. – Na litość}

_{boską! – westchnęła dziewczyna, trzęsąc}

_{się tak bardzo, że promień latarki zaczął}

_{chaotycznie migotać.}

_{Musiała się uspokoić albo nie}

_będzie

_w

_stanie

_nikomu

_pomóc.

_{Zaczerpnęła powietrza i przełamując}

_{kolejny atak mdłości, podeszła do}

_{Nathaniela. Zatrzymała się jakieś pięć}

_{metrów przed nim.}

_{– Zrobiłam, co chciałeś. – Sama}

_{była zaskoczona spokojem w swoim}

_{głosie. – Przyszłam do ciebie. A teraz ją}

_wypuść.

_{Uśmiechnął się do niej łagodnie,}

_jakby

_wymieniali

_się

_banalnymi

_{uwagami o pogodzie.}

_{– Wypuszczę ją, jeśli będę pewien,}

_{że mogę ci zaufać. A tego dowiem się}

_tylko

_wtedy,

_gdy

_usłyszę

_twoją

_{odpowiedź na moją propozycję.}

_{– Jaką propozycję? – Allie wciąż}

_{patrzyła mu prosto w oczy.}

_{– Tak jak już to napisałem, chcę,}

_{żebyś dołączyła do mnie z własnej woli}

_{jak Christopher. Chciałbym, żebyś}

_{została częścią mojego zespołu. Mogę}

_obiecać,

_że

_kiedy

_tylko

_przejmę

_{Cimmerię, pozwolę ci wrócić do szkoły}

_{i dokończyć naukę. Christopher chciałby}

_{odzyskać siostrę, a mnie zależy na}

_{zjednoczeniu waszej rodziny. Przy mnie}

_{dostaniecie wszystko, co się wam należy}

_{ze względu na wasze imponujące}

_{dziedzictwo krwi. Wasze życie wreszcie}

_{będzie miało jakiś cel. Zostaniecie}

_{istotną częścią Oriona i przejdziecie}

_{szkolenie przygotowujące was do ról,}

_{jakie będziecie spełniać w naszej}

_{organizacji. Zyskacie moc i bogactwa,}

_{o jakich dotychczas wam się tylko}

_{śniło. – Wyciągnął przed siebie obie}

_{dłonie. – Tak właśnie wygląda moja}

_{propozycja, Allie. Odpowiedz, a Rachel}

_przeżyje.

_{Deszcz przybrał na sile, miliony}

_{kropel rozbryzgiwały się na kamieniach.}

_{Allie opuściła głowę, a woda z jej}

_{włosów zaczęła skapywać na ziemię.}

_{Wiedziała, że w tej propozycji musi}

_{tkwić jakiś haczyk. Nathaniel nigdy nie}

_{wypuści Rachel. Musiała być na to}

_gotowa.

_{Wyprostowała się i spojrzała przez}

_{ścianę deszczu na stojącego naprzeciw}

_{niej mężczyznę.}

_{– Zgoda – odpowiedziała. – Pójdę}

_{z tobą.}

_{Wyraźnie zachwycony, wyciągnął}

_{przed siebie ręce, jakby miał zamiar}

_{wziąć ją w ramiona. Wpatrywała się}

_{w niego nieruchomym spojrzeniem.}

_{– Muszę przyznać, że po raz}

_pierwszy

_mnie

_{zaskoczyłaś.}

_–

_{Uśmiechnął się i opuścił ręce. – Byłem}

_{przekonany, że się nie zgodzisz.}

_{– Jeden warunek… – Uniosła dłoń. –}

_{Nigdzie się nie ruszę, dopóki Rachel nie}

_{będzie bezpieczna. Pójdę z tobą tylko}

_{wtedy, gdy wypuścisz ją już teraz, w tej}

_sekundzie.

_{– Posłuchaj, Allie… – odezwał się}

_{łagodnie, ale przerwała mu natychmiast,}

_{potrząsając głową i rozchlapując wokół}

_{siebie krople deszczu.}

_{– Przestań. Wyznaczyłeś swoje}

_zasady,

_ja

_{przedstawiłam}

_moje.

_Przyszłam

_sama,

_zrobiłam,

_czego

_{żądałeś. Wypuścisz Rachel i odejdę}

_{razem z tobą. W przeciwnym wypadku}

_{nici z umowy.}

_{Zmierzył ją kwaśnym spojrzeniem.}

_{– Mogłem się tego spodziewać. –}

_{Rzucił okiem na zegarek. – Wciąż}

_{jednak mi się wydaje, że możemy się}

_dogadać.

_Aby

_udowodnić

_moją

_szczerość

_i

_potwierdzić

_naszą

_{umowę… – Odwrócił się i zawołał}

_{w ciemność: – Wypuść ją, Gabe!}

_{Z ciemności odpowiedział mu jakiś}

_głos,

_Allie

_nie

_potrafiła

_jednak

_zrozumieć,

_co

_mówił.

_Odpowiedź

_{musiała jednak wzburzyć Nathaniela, bo}

_{mężczyzna obrócił się na pięcie}

_{i zasyczał, jak rozwścieczona kobra:}

_{– Nie pytałem cię o zdanie. Wypuść}

_ją.

_{Przez długą chwilę nic się nie}

_{działo. Wokół nich wciąż panowały}

_{nieprzeniknione ciemności, a jedynymi}

_{dźwiękami, jakie słyszała Allie, były}

_{szum deszczu i jej własny nierówny}

_oddech.

_Wreszcie

_coś

_poruszyło

_się

_{w mroku. Sekundę później w kręgu}

_światła

_rzucanego

_przez

_latarkę

_pojawiła

_się

_Rachel.

_Mijając

_{Nathaniela, uchyliła się instynktownie,}

_{jakby spodziewała się ciosu. Wyglądała}

_{na osłabioną i chwiała się na nogach.}

_{Allie obawiała się, że jej przyjaciółka}

_{zaraz upadnie.}

_{– Rachel! – Podbiegła do niej}

_{i złapała ją pod ramię, odciągając od}

_Nathaniela.

_Zerwawszy

_mikrofon

_{z kurtki, szeptała jej do ucha pospieszne}

_instrukcje,

_mając

_nadzieję,

_że

_{dziewczyna zdoła zapamiętać wszystkie}

_{informacje. – Pozostali czekają w lesie.}

_{Twój tata już tu jest. Schowaj się}

_{między drzewami do czasu, aż to się}

_{skończy. Nie daj się złapać.}

_{Rachel najwyraźniej wciąż jednak}

_{była w szoku, ponieważ wpatrywała się}

_{w nią pustym wzrokiem.}

_{– Rozumiesz, co do ciebie mówię? –}

_{Allie poczuła, jak strach skręca jej}

_{wnętrzności. Jeśli Rachel nie będzie}

_{w stanie samodzielnie się wydostać,}

_{cały plan weźmie w łeb. – Możesz to}

_zrobić?

_{– Nie… nie zostawię cię z nimi. –}

_{Głos dziewczyny był ledwie słyszalny.}

_{Allie musiała walczyć ze sobą, żeby}

_{się nie rozpłakać.}

_{– Nic mi nie będzie – odpowiedziała}

_{na tyle głośno, żeby Nathaniel ją}

_{również usłyszał.}

_{– Jakież to wzruszające – odezwał}

_{się znudzonym głosem mężczyzna. – Ale}

_{nie mamy na to czasu.}

_{– Błagam cię, Rachel – szepnęła}

_{Allie, ściskając przyjaciółkę za ramię. –}

_{Zaufaj mi. Mamy plan.}

_{Wstrzymała oddech, podczas gdy}

_{Rachel przez dłuższą chwilę nie}

_{spuszczała z niej wzroku.}

_{– Pójdę. – Z wyraźnym wahaniem}

_{skinęła głową.}

_{Allie westchnęła z ulgą i puściła jej}

_ramię,

_po

_czym

_{odprowadziła}

_{przyjaciółkę zmartwionym spojrzeniem.}

_{Dziewczyna szła z wysiłkiem, ale była}

_{wyprostowana. Powinno jej się udać.}

_{Gdy chwilę później Allie odwróciła}

_{się w stronę Nathaniela, ten wciąż}

_przyglądał

_się

_jej

_z

_kliniczną

_{ciekawością,}

_jak

_naukowiec

_obserwujący

_eksperyment,

_który

_{przybrał niespodziewany obrót.}

_{Allie zatrzymała się tuż poza jego}

_{zasięgiem i oparła dłonie na biodrach.}

_{– I co teraz? – zapytała. – Gabe}

_{przystawi mi nóż do gardła? Tak}

_{właśnie wygląda twój wielki, sprytny}

_plan?

_Usłyszała

_nagle

_odległy

_huk,

_{przebijający się przez szum deszczu,}

_i

_podniosła

_głowę

_w

_stronę

_{zachmurzonego nieba. Piorun?}

_{– Nie. – Uśmiechnął się Nathaniel. –}

_{Mój plan wygląda zupełnie inaczej.}

_{Hałas narastał, a Allie uświadomiła}

_{sobie, że towarzyszy im już od dłuższej}

_{chwili. Gwałtowny podmuch wiatru}

_{przykleił jej mokre włosy do twarzy.}

_{Nad ich głowami pojawiło się ostre,}

_{jasne światło, wydobywające z mroku}

_{ruiny zamku i zamieniające krople}

_deszczu

_w

_świetliste

_diamenty.

_{Oślepiona Allie osłoniła oczy dłonią}

_{i spojrzała w stronę źródła blasku.}

_{Hałas przekształcił się w rytmiczny}

_{łoskot, o wiele głośniejszy i natychmiast}

_{rozpoznawalny. Powietrze wirowało}

_wokół

_nich,

_niczym

_w

_oku

_{miniaturowego tornada. Wiedziała już,}

_{co jest źródłem tego dźwięku, nie}

_{musiała dłużej patrzeć.}

_Helikopter.

_{– Nie potrzebuję noża! – zawołał}

_Nathaniel,

_{przekrzykując}

_hurgot

_{silników. – Stać mnie na bardziej}

_{wyrafinowane metody!}

_{Allie słyszała w swoim uchu krzyki}

_Raja,

_ale

_huk

_helikoptera

_był

_{ogłuszający.}

_Zakryła

_ucho

_dłonią,

_{próbując cokolwiek zrozumieć, podczas}

_{gdy maszyna osiadała powoli pomiędzy}

_{ruinami zamku.}

_{W tej samej chwili ktoś złapał ją za}

_{rękę i wykręcił boleśnie do tyłu.}

_{Unosząc głowę, zobaczyła nad sobą}

_{twarz Gabe’a. Uśmiechał się do niej.}

_Wrzasnęła.

_{Wierzgając w brutalnym uścisku}

_{chłopaka, zobaczyła, jak reszta grupy}

_{biegnie w jej kierunku, przemykając}

_{pomiędzy kamieniami. Zoe jak zwykle}

_{wysunęła się naprzód. Za nią pędził}

_{Carter, a Sylvain oddzielił się od nich,}

_{kierując się w stronę Nathaniela.}

_{Nie zatrzymując się ani na sekundę,}

_chłopak

_uniósł

_pięść

_i

_uderzył

_{mężczyznę prosto w twarz. Rozpęd}

_{nadał jego uderzeniu takiej siły, że}

_{Nathaniel natychmiast upadł na ziemię.}

_{Serce Allie zaczęło walić z radości,}

_{ale Gabe wciąż ją ściskał za gardło}

_{i wlókł coraz szybciej w kierunku}

_helikoptera.

_{Nagle tuż przed nim pojawił się}

_{Carter, blokując mu drogę.}

_{– Puść ją – zażądał, patrząc mu}

_{prosto w oczy.}

_{Przed zdradą Gabe’a obu chłopaków}

_{łączyła przyjaźń. Teraz w oczach}

_{Cartera błyszczała jedynie nienawiść.}

_–

_Och,

_wciąż

_się

_kochasz

_{w panience, która cię nie chce? – zaczął}

_{szydzić Gabe. – Jakie to żałosne. Czyżby}

_Jules…

_{W tym samym momencie coś}

_{uderzyło go w nasadę karku, a jego}

_{chwyt zelżał na tyle, że Allie zdołała się}

_{wyrwać. Odwracając się na pięcie,}

_{zobaczyła Nicole, która wciąż dzierżyła}

_{w ręku deskę znalezioną w piwnicy.}

_{Francuzka spojrzała jej prosto w oczy.}

_{– Zaczyna mi się to podobać –}

_{wyznała i podniosła swoją broń. I w tej}

_{samej sekundzie upadła na ziemię,}

_{zwijając się z bólu.}

_Zaskoczona

_Allie

_popatrzyła

_{ponownie na Gabe’a, trzymającego}

_{w ręku spory kamień, którym przed}

_{chwilą uderzył Nicole w kolano.}

_{Podczas gdy dziewczyna wciąż jęczała}

_{z bólu, chłopak przyklęknął obok niej}

_{i uniósł kamień nad jej głową…}

_{Carter w pełnym pędzie minął Allie}

_{i z całej siły uderzył w Gabe’a,}

_{wytrącając go z równowagi. Kamień}

_{upadł na ziemię, a obaj przeciwnicy}

_{potoczyli się po błocie. Allie sięgnęła}

_{po upuszczoną bryłę, kiedy do jej uszu}

_{dotarł bolesny jęk. Odwróciwszy się,}

_{zobaczyła, jak Nathaniel unosi Zoe.}

_{Sylvain kucał na ziemi tuż przed nim,}

_{szukając okazji do skoku.}

_{– Tego właśnie chciałaś, Allie!? –}

_{wrzasnął Nathaniel, zaciskając dłonie na}

_{gardle Zoe. Twarz dziewczynki zrobiła}

_{się purpurowa. – Chcesz ocalić swoje}

_{życie za cenę jej śmierci!?}

_{Chociaż pociemniało jej przed}

_oczami,

_Allie

_{wyprostowała}

_się

_{i ruszyła pędem w jego stronę,}

_{wrzeszcząc ile sił w płucach:}

_{– Puść ją!}

_{Zanim jednak zdążyła dotrzeć na}

_{miejsce, Nathaniel rzucił dziewczynką}

_{w Sylvaina, zwalając go z nóg. Allie}

_{biegła zbyt szybko, żeby wyhamować}

_{i wpadła prosto w objęcia mężczyzny.}

_{Nathaniel nie był tak silny jak Gabe,}

_{ale nie brakowało mu umiejętności.}

_{W ułamku sekundy Allie poczuła jego}

_{dłonie na swoim gardle, a chwilę}

_{później chłodne ostrze noża na policzku.}

_{– Albo ty, albo oni – szepnął}

_{Nathaniel. – Wybieraj.}

_{Helikopter wisiał zaledwie parę}

_{metrów nad ziemią. Wiatr wytwarzany}

_{przez wirujące śmigła był tak potężny,}

_{że przyciskał ich do ziemi. Patrząc}

_{kątem oka na zamkowy dziedziniec,}

_{Allie dostrzegła, że Carter wciąż zmaga}

_{się z Gabe’em. Nicole leżała na ziemi,}

_{trzymając się za nogę, a Zoe i Sylvain}

_{zdołali się pozbierać i zbliżali się z obu}

_{stron do Nathaniela, wypatrując okazji}

_{do ataku.}

_{Wszyscy mogli przeżyć, jeśli Allie}

_{zgodzi się z nim pójść. Tak naprawdę}

_{nie miała żadnego wyboru.}

_{– Pójdę z tobą. – Przestała wierzgać}

_{w jego ramionach i oparła policzek na}

_{ostrzu z nadzieją, że przetnie jej}

_{skórę i cała ta sytuacja skończy się raz}

_{na zawsze. – Po prostu mnie stąd}

_zabierz.

_{Kiedy się do niej uśmiechnął,}

_{zobaczyła krew na jego zębach. Cios}

_{Sylvaina musiał być bardzo precyzyjny.}

_{– Dobra dziewczynka – pochwalił}

_{ją, ciągnąc do helikoptera. Szła za nim}

_{jak bezwolny automat.}

_{Jej serce zmieniło się w bryłę lodu,}

_a

_wszystko

_wokół

_zdawało

_się

_{nierzeczywiste. Czy naprawdę miała}

_{zamiar odejść z człowiekiem, który zabił}

_{Jo? Chciała się poddać? Wyczerpała}

_{wszystkie inne możliwości?}

_{Zobaczyła, jak Gabe uderza Cartera}

_{z potężną siłą. Jej przyjaciel upadł na}

_ziemię

_niczym

_powalone

_drzewo.

_Zamarła

_ze

_strachu,

_widząc,

_jak

_{napastnik przystanął nad chłopakiem, ale}

_{chwilę później obrócił się na pięcie}

_{i pokuśtykał w stronę helikoptera. Carter}

_{wciąż leżał w błocie.}

_{Dlaczego on się nie rusza? Co mu}

_{się stało? Wciąż wpatrywała się}

_w

_nieruchome

_ciało

_przyjaciela,

_{a odgłos wirników nad jej głową}

_{wydawał się dochodzić z coraz większej}

_{oddali. Nagle oderwała obie stopy od}

_{ziemi, a cały ciężar jej ciała spoczął}

_{w ramionach Nathaniela, który zachwiał}

_{się w pół kroku i jęknął z zaskoczenia.}

_{Mokra od deszczu Allie wyśliznęła się}

_{z jego uchwytu, a kiedy próbował ją}

_{przytrzymać, ostrze noża ześliznęło się}

_{po jej ramieniu.}

_{Upadła na ziemię i przetoczyła się}

_{na bok. Przytrzymując krwawiące ramię}

_{i z trudem łapiąc oddech, zdołała się}

_{podnieść na kolana. Miała wrażenie, że}

_{jej ręka płonie żywym ogniem. Jak}

_{zahipnotyzowana}

_wpatrywała

_się

_{w krople krwi ściekające pomiędzy}

_{palcami, niezdolna do tego, by ruszyć}

_{się z miejsca.}

_Na

_szczęście

_Zoe

_i

_Sylvain

_{natychmiast odgrodzili ją od Nathaniela.}

_{Dziewczynka trzymała w ręku spory}

_{kamień, Sylvain nie potrzebował żadnej}

_{broni. Potężne podmuchy wiatru od}

_{strony helikoptera sprawiły, że kurtka}

_{Zoe wydęła się jak balon, a Allie}

_{wydawało się, że zaraz zostanie}

_{wciągnięta przez te wirujące, zabójcze}

_{śmigła. Ostatkiem sił uniosła ręce do}

_{oczu, chroniąc się przed kroplami}

_{deszczu, które niesione siłą wiatru,}

_{uderzały o nią niczym kamienie.}

_Nathaniel

_spojrzał

_ponad

_jej

_{ramieniem i zaklął. Podążając za jego}

_wzrokiem,

_zobaczyła

_dziesiątki

_czarnych,

_{umundurowanych}

_postaci,

_{wspinających się na ściany zamku.}

_{Wszystkie poruszały się w milczeniu}

_{i z zabójczą zwinnością, przelewając się}

_{ponad kamieniami jak fala ropy.}

_{Raj przybył z odsieczą.}

_{Nathaniel odwrócił się do Allie,}

_{mrużąc powieki.}

_{– Dokonałaś złego wyboru! –}

_{krzyknął ponad hukiem silników. –}

_{Zapłacisz za to. Możesz przekazać}

_{Lucindzie, że już przegrała.}

_{Na dziedzińcu zamku zaroiło się od}

_{ochroniarzy. Nathaniel wyprostował}

_{ramiona i wspiął się do wnętrza}

_helikoptera.

_Allie

_zobaczyła,

_jak

_{nakazuje pilotowi oderwanie się od}

_{ziemi i maszyna uniosła się do góry,}

_smagana

_wiatrem

_i

_deszczem.

_{Dziewczyna pochyliła się do przodu,}

_{modląc się w myślach o jakąś katastrofę}

_{lotniczą. Helikopter jednak zniknął}

_{wśród burzowych chmur, a dźwięk}

_{silników zaczął stopniowo cichnąć.}

₃₅

_{– Auć! – Allie wyrwała zranione}

_{ramię z uchwytu Sylvaina i objęła je}

_{drugą ręką.}

_{– Przecież musisz podwinąć ten}

_{rękaw, żebym mógł zobaczyć ranę –}

_{przypomniał jej łagodnie. – Wiem, że to}

_{boli, ale trzeba zatamować krwawienie.}

_{– Wiem. Ale to… auć.}

_{Ochroniarze tłoczyli się wokół nich}

_{jak insekty, eksplorując każdy skrawek}

_zamku

_w

_poszukiwaniu

_śladów

_{pozostawionych przez Nathaniela.}

_{– Zaczekajcie sekundę – poprosił}

_{Carter, odwracając się do jednego}

_z

_{umundurowanych}

_mężczyzn.

_–

_{Przepraszam, mógłby mi pan pożyczyć}

_{na chwilę nóż?}

_{Ochroniarz zatrzymał się i spojrzał}

_{na nich uważnie. Krew skapująca}

_{z ramienia Allie wsiąkała w błoto u stóp}

_{dziewczyny. Mężczyzna wyjął groźnie}

_{wyglądające ostrze i odwrócił nóż,}

_{podając go Carterowi rękojeścią do}

_przodu.

_{– Dziękuję. – Chłopak przekazał nóż}

_koledze.

_{– Spróbujmy jeszcze raz. – Sylvain}

_{wyciągnął dłoń do Allie.}

_Dziewczyna

_zagryzła

_usta

_{i wyprostowała zranioną rękę. Francuz}

_{ostrożnie podwinął mankiet jej koszuli}

_{i wsunął pod niego nóż, by przeciąć}

_{materiał. Tkanina poddała się bez trudu,}

_{rozpruwając się aż do ramienia. Kiedy}

_{chłopak oddał nóż Carterowi i ostrożnie}

_{odwinął zakrwawiony materiał, Allie}

_{poczuła kojący podmuch wiatru na}

_{rozpalonej skórze.}

_Sylvain

_spojrzał

_na

_ranę

_{i gwałtownie wciągnął powietrze przez}

_{zęby, zaciskając dłoń na jej nadgarstku.}

_{Allie zobaczyła tylko krew. Skrzywiła}

_{się i odwróciła wzrok.}

_{– Rana jest dość długa, ale chyba}

_{obejdzie się bez zakładania opaski}

_{uciskowej. – Sylvain zerknął na Cartera,}

_szukając

_{potwierdzenia}

_swojej

_diagnozy.

_{Ciemnowłosy chłopak przyjrzał się}

_{dokładnie i pokiwał głową.}

_–

_Powoli

_przestaje

_krwawić.

_{Zabandażuj ją, a potem odprowadź do}

_{szkoły, żeby założyć szwy.}

_{Sylvain zdjął kurtkę i odciął nożem}

_{jeden z rękawów. Wprawnie owinął}

_{ranę materiałem, który przewiązał}

_skrawkiem

_tkaniny

_z

_oderwanego

_{rękawa koszuli Allie. Prowizoryczny}

_{opatrunek sprawił, że dziewczyna od}

_{razu poczuła się lepiej.}

_{– Trzymaj rękę w ten sposób –}

_{poprosił, pokazując, jak powinna ułożyć}

_{zranione ramię. Posłusznie wykonała}

_{jego polecenia, a on uśmiechnął się do}

_{niej i ścisnął jej zdrową dłoń. – Teraz}

_{musimy odprowadzić cię do szkoły.}

_{– Najpierw trzeba znaleźć Rachel –}

_{nalegała Allie. – Nigdzie się bez niej nie}

_ruszam.

_{Nicole zmarszczyła brew i wbiła}

_{wzrok w ciemności.}

_{– Zoe poszła po nią już dawno temu.}

_{Powinny już wracać.}

_{– Odszukajmy Raja – zaproponował}

_{Carter. – Na pewno wie, co się dzieje.}

_{– Wydaje mi się, że widziałem go}

_{przy murze.}

_{Ruszyli na miejsce wskazane przez}

_{Sylvaina. Carter objął Nicole jedną ręką}

_{w pasie, pomagając wciąż mocno}

_{utykającej dziewczynie w pokonaniu}

_{nierównego terenu. Allie spojrzała na}

_jego

_szczękę

_–

_była

_fioletowa

_{i opuchnięta.}

_{– Fatalnie to wygląda, Carter –}

_{zmartwiła się.}

_{– Wystarczy odrobina lodu – odparł,}

_{pocierając tył głowy. – Martwię się}

_{raczej o kręgosłup. Coś mi strasznie}

_{chrupnęło w karku, kiedy Gabe mnie}

_walnął.

_{– Ja raczej martwię się o ciebie. –}

_{Sylvain przyglądał się jej uważnie. –}

_{Straciłaś mnóstwo krwi.}

_{– Całkiem dobrze się czuję –}

_{odpowiedziała,}

_{odwzajemniając}

_{spojrzenie. – Razem z Zoe byliście}

_{niesamowici, a ja jeszcze nie miałam}

_{okazji wam podziękować.}

_{– Przykro mi, że Nathaniel zdołał}

_{uciec – wymamrotał, zaciskając usta.}

_{– Mnie również – szepnęła.}

_{Kiedy doszli do muru, jeden}

_{z ochroniarzy pokierował ich do lasu,}

_{wskazując miejsce, gdzie powinien}

_{znajdować się Raj. Carter pomógł}

_{Nicole przedostać się przez zawaloną}

_{ścianę. Allie wdrapała się na kamienie}

_{zaraz za nimi, przyciskając do siebie}

_{zranione ramię. Gdy dotarła na szczyt.}

_{Sylvain wziął ją w ramiona i postawił}

_{na ziemi po drugiej stronie, jakby}

_{ważyła nie więcej niż dziecko.}

_{– Widzę Zoe. – Carter wskazał}

_{w stronę niewielkiej postaci, która}

_{wynurzyła się z lasu, prowadząc za rękę}

_{kogoś większego.}

_{Serce Allie zatrzymało się na ułamek}

_sekundy.

_{– Rachel! – jęknęła i popędziła}

_{w ich stronę, ignorując palący ból}

_{w ramieniu. – Rachel! – zawołała}

_{ponownie, a jej przyjaciółka również}

_{wykrzyknęła jej imię. Chwilę później}

_{obie padły sobie w ramiona, zalewając}

_{się łzami.}

_{Rachel cofnęła się w końcu o krok,}

_wbijając

_w

_Allie

_{przestraszone}

_spojrzenie.

_{– Co się stało? Jesteś cała}

_zakrwawiona.

_{– Nic mi nie jest – odpowiedziała}

_{Allie. – Muszą mi tylko założyć parę}

_{szwów. Mogłam bardziej uważać.}

_{Jej przyjaciółka spojrzała na resztę}

_grupy.

_{– Naprawdę nic jej nie jest? Co się}

_stało?

_{Sylvain zatrzymał się u boku Allie.}

_{– Nic jej nie będzie. Zabieramy ją}

_{do pielęgniarki. A co z tobą? – Wskazał}

_{jej zakrwawiony nos i posiniaczoną}

_twarz.

_{– To tylko zadraśnięcia. Przeżyję.}

_{– Widziałaś się już z tatą? – chciała}

_{wiedzieć Allie. – Strasznie się o ciebie}

_martwił.

_{W oczach Rachel błysnęły łzy.}

_{– Znalazł mnie, jak tylko weszłam do}

_lasu.

_{– To dobrze. – Allie z trudem}

_{powstrzymała się od płaczu.}

_{– Musimy ruszać – przypomniała}

_{zniecierpliwiona Zoe. – Pan Patel kazał}

_{nam natychmiast wracać do szkoły.}

_{– Racja, chodźmy – zgodził się}

_{Carter. – Nie wiem, jak długo Nicole}

_{jeszcze wytrzyma z tą nogą.}

_{– Nic mi nie jest – upierała się}

_{Francuzka, ale jej twarz była skrzywiona}

_{z bólu.}

_{Ścieżka była wciąż mokra po}

_{deszczu i musieli się poruszać bardzo}

_ostrożnie.

_Adrenalina

_powoli

_{przestawała buzować w żyłach i Allie}

_{zaczęła odbierać sygnały ze swojego}

_{obolałego, zesztywniałego ciała. Ramię}

_{pulsowało ciągłym bólem i czuła się tak,}

_jakby

_przeżyła

_kolejny

_wypadek

_{samochodowy. Wiedziała jednak, że}

_{pozostali są równie mocno poturbowani,}

_{zaciskała więc zęby i szła dalej przed}

_siebie.

_{Kiedy potknęła się o kamień, ból,}

_{który dotarł do jej ramienia, okazał się}

_{tak silny, że nie zdołała stłumić jęku.}

_{– Proszę. – Sylvain objął ją}

_{w pasie. – Oprzyj się o mnie.}

_{– Nic mi nie jest – skłamała tak}

_{nieudolnie, że ledwie powstrzymał}

_uśmiech.

_{– Wiem – odpowiedział.}

_{Chociaż wiedziała, że powrót do}

_{szkoły nie mógł im zająć więcej niż}

_dwadzieścia

_minut,

_Allie

_miała

_{wrażenie, jakby pokonywali tę drogę co}

_{najmniej kilka godzin.}

_{Przekuśtykali przez ogród na tyłach}

_{szkoły, a kiedy znaleźli się wewnątrz}

_{budynku, odkryli, że palą się wszystkie}

_{światła. W porównaniu z deszczową}

_{nocą, w środku było bardzo ciepło}

_{i Allie dopiero w tym momencie zdała}

_{sobie sprawę, jak bardzo trzęsła się}

_{z zimna.}

_{Hol był jednak zupełnie pusty.}

_Wymieniwszy

_się

_zaskoczonymi

_{spojrzeniami, ruszyli w głąb budynku,}

_{mijając marmurowe posągi i olejne}

_{malowidła wiszące na ścianach. Odgłos}

_{ich kroków niósł się głośnym echem}

_{w całkowitej ciszy. Zatrzymali się przed}

_{schodami, rozglądając się dookoła}

_{i próbując zrozumieć, co się stało.}

_{– Gdzie są wszyscy? – zapytała}

_{w końcu Zoe.}

_{– Może w sali balowej? – podsunął}

_{Carter, kręcąc głową na wszystkie}

_strony.

_{Pomieszczenie}

_kryjące

_się

_za

_{ciężkimi drzwiami było jednak ciemne}

_{i puste.}

_{– Sprawdźmy w gabinecie Isabelle –}

_{zaproponowała spokojnie Allie, chociaż}

_{jej serce znów waliło jak szalone. Coś}

_{tu śmierdziało.}

_{Pokonali schody i przystanęli przed}

_{drzwiami gabinetu. Były uchylone, ale}

_w

_środku

_panował

_mrok.

_Biuro

_{dyrektorki również okazało się puste.}

_{– Nie rozumiem. – Zoe spojrzała na}

_{nich z wyraźnym zdziwieniem. –}

_{Przecież muszą gdzieś być.}

_{– Może są na zewnątrz? –}

_{zasugerowała Nicole.}

_{– Isabelle i nauczyciele? – Carter}

_{pokręcił głową. – Nie wyszliby wszyscy}

_naraz.

_{Allie odsunęła się od Sylvaina}

_{i zaczęła nasłuchiwać, okręcając się}

_{powoli wokół własnej osi. W całym}

_{budynku panowała dziwna atmosfera.}

_Nie

_słychać

_było

_żadnego

_{poskrzypywania podłóg ani odgłosu}

_{kroków nad ich głowami czy odległych}

_śmiechów.

_{Szkoła wydawała się opuszczona.}

_Pusta.

_{Dopiero sekundę później usłyszeli}

_{jakieś delikatne szuranie, tak jakby ktoś}

_{zbliżał się do nich powoli, ciągnąc}

_{stopami po podłodze. Unieśli głowy –}

_{dźwięk dobiegał z góry schodów.}

_{Sylvain, Carter i Zoe – jedyni wciąż}

_{jeszcze zdolni do walki – podeszli nieco}

_bliżej.

_Kroki

_{przemieszczały}

_się

_{w miarowym, spokojnym tempie, by}

_{zatrzymać się na podeście. Zapadła}

_cisza.

_{– Na Boga! – jęknęła przerażona}

_{Katie. – Co wam się stało?}

_{Jej rude włosy były spięte w luźny}

_{koński ogon, miała na sobie zwykłą}

_{białą szkolną piżamę i kapcie, a w ręku}

_trzymała

_opróżniony

_termofor.

_{Wyglądała tak normalnie i była tak}

_{czysta, że przez chwilę nie potrafili}

_{oderwać od niej wzroku.}

_{Wyczerpana i roztrzęsiona z zimna}

_{oraz utraty krwi, Allie przeczesała}

_{dłonią mokre włosy, nie uświadamiając}

_{sobie właściwie, co robi.}

_{– Gdzie się wszyscy podziali? – Zoe}

_{zbliżyła się do rudej dziewczyny.}

_{– Wszyscy? To znaczy kto? – Katie}

_{zmierzyła ją zdziwionym spojrzeniem.}

_{– Nauczyciele – podpowiedział}

_Carter.

_–

_Mają

_zebranie

_w

_skrzydle

_{lekcyjnym – wyjaśniła dziewczyna. –}

_{Albo przynajmniej mieli, godzinę temu.}

_{Panująca wokół cisza wciąż nie}

_{dawała Allie spokoju.}

_{– A co z uczniami? – Jej głos}

_{zabrzmiał ochryple. – Gdzie oni są?}

_{Katie podeszła do nich, szurając}

_{cicho kapciami.}

_{– Ci, którzy pozostali w szkole, są}

_{w swoich sypialniach. – Uniosła}

_{termofor. – Niosę to dla Emmy. Nie}

_{mogła zasnąć.}

_{– Ci, którzy pozostali? – W blasku}

_{światła padającego z żyrandola skóra}

_{Nicole wydawała się niezwykle blada. –}

_{To znaczy ilu?}

_{Katie omiotła wzrokiem rozpruty}

_{rękaw i zakrwawione ramię Allie,}

_opuchniętą

_szczękę

_Cartera

_{i posiniaczoną twarz Rachel.}

_–

_Około

_czterdziestu

_–

_{odpowiedziała}

_wreszcie

_ponurym

_{głosem. – Przykro mi.}

_Allie

_poczuła

_bolesne

_ukłucie

_{w piersi. Jeszcze rano w szkole}

_{przebywało ponad dwustu uczniów.}

_{A teraz zostało tylko czterdziestu?}

_{Chciało jej się płakać, ale była zbyt}

_{wyczerpana. Całą noc walczyli, omal}

_{przy tym nie ginąc. Pokonali Nathaniela,}

_{ocalili Rachel, a mimo to i tak}

_przegrali?

_{Jakim cudem?}

_{Wszystkich dopadło przygnębienie,}

_{wiszące w powietrzu niczym gęsta mgła.}

_{Katie wyglądała tak, jakby próbowała}

_wymyślić

_coś

_{pocieszającego,}

_{ostatecznie jednak musiała się poddać.}

_{Ponownie uniosła termofor.}

_{– Słuchajcie, muszę to napełnić.}

_{Emma nie powinna zostawać sama.}

_{Skinęli ponuro, a dziewczyna ruszyła}

_dalej,

_szurając

_kapciami.

_Odeszła

_{zaledwie kilka kroków, kiedy ponownie}

_{odwróciła się w ich stronę.}

_{– Zrobiliście, co było w waszej}

_{mocy – powiedziała. – Wszyscy o tym}

_wiemy.

_{Po jej odejściu wpatrywali się}

_{w siebie przez chwilę w milczeniu.}

_{Allie nie wiedziała, co powiedzieć –}

_{żadne słowa nie były w stanie poprawić}

_{ich sytuacji. Uczniowie odeszli. Wciąż}

_{nie znaleźli szpiega. A Nathaniel nadal}

_{był na wolności.}

_{Kolejna fala bólu w zranionym}

_{ramieniu przypomniała jej o ciężkiej}

_{walce, jaką stoczyli dzisiejszej nocy.}

_{Podtrzymała bolącą rękę zdrową dłonią.}

_{Przed jej oczami ponownie pojawiła się}

_{tryumfująca twarz Nathaniela. „Przekaż}

_{Lucindzie, że już przegrała”.}

_{Czyżby faktycznie miał rację i było}

_{już po wszystkim? Trudno to sobie}

_{wyobrazić, ale wciąż czuła się tak,}

_{jakby ponieśli porażkę.}

_{– I co teraz? – zapytała Zoe, a jej}

_{głos odbił się echem od ścian.}

_{Allie spojrzała na ubrudzoną twarz}

_{trzynastolatki. Dziewczynka w wyniku}

_{upadku miała podrapane czoło, ale w jej}

_{oczach wciąż płonęła znajoma iskra.}

_{– Będziemy walczyć – odpowiedział}

_zmęczonym,

_ale

_pewnym

_głosem

_{Carter. – I zwyciężymy.}

_{Sylvain westchnął i cofnął się}

_{o krok. Allie popatrzyła mu w oczy.}

_{Domyślała się, o czym musiał w tym}

_{momencie myśleć, ponieważ sama}

_{zadawała sobie te same pytanie: jak?}

_EPILOG

_{– Panno Sheridan, panno Patel?}

_{Tędy proszę. – Mężczyzna w mundurze}

_{z wystudiowaną uprzejmością oddał}

_dziewczynom

_paszporty

_i

_nakazał

_{gestem, aby ruszyły za nim.}

_Wymieniając

_się

_zaskoczonymi

_{spojrzeniami, zaczęły wspinać się po}

_{schodach. Światło poranka było dla nich}

_{bezlitosne – mimo warstwy makijażu}

_{nałożonej na twarz przyjaciółki, Allie}

_{wciąż dostrzegała podbite oko Rachel.}

_{Jej własne ramię wisiało na temblaku,}

_{a ze względu na grubą warstwę bandaży,}

_{musiała odciąć rękaw bluzki. Mogła}

_{sobie tylko wyobrażać, jak wyglądały}

_{obie w oczach przypadkowych ludzi, ale}

_{żaden z ochroniarzy nie skomentował ich}

_wyglądu.

_{Mężczyzna otwarł przed nimi drzwi}

_{i wyszły na płytę lotniska. Allie}

_{zmarszczyła nos, czując zapach paliwa}

_{unoszący się w chłodnym i wilgotnym}

_powietrzu.

_{Samolot należący do Lucindy lśnił}

_{srebrzyście, stojąc na pasie startowym.}

_{W każdej innej sytuacji Allie nie}

_{posiadałaby się z radości, mogąc się}

_{nim przelecieć, ale nie tym razem.}

_{Tym razem musiały uciekać.}

_{Lucinda wytłumaczyła jej wszystko}

_{na spokojnie przez telefon.}

_{– Dopóki nie wykryjemy szpiega,}

_{szkoła nie jest dla ciebie bezpiecznym}

_miejscem.

_{– Ale dokąd chcesz mnie zabrać? –}

_{zapytała Allie.}

_{– To wiem tylko ja – odparła}

_{Lucinda. – I nie zamierzam się dzielić tą}

_informacją.

_Dowiesz

_się

_po

_{wylądowaniu. Ta sytuacja stała się po}

_{prostu zbyt groźna, Allie.}

_Dziewczyna

_doskonale

_zdawała

_{sobie z tego sprawę, mając piętnaście}

_szwów,

_które

_{przypominały}

_jej

_{o Nathanielu, ale nie zamierzała się}

_{poddać bez walki.}

_{– Nie mogę przecież ich tu}

_{zostawić – upierała się przez telefon. –}

_{Co zrobimy z całą resztą? Im też}

_{przecież grozi niebezpieczeństwo.}

_{– Nathaniel nie poluje na twoich}

_{przyjaciół – wyjaśniła babcia. – Chodzi}

_{mu o ciebie. Jeśli uda mi się gdzieś cię}

_{ukryć, oni również przynajmniej przez}

_{chwilę będą mieli spokój.}

_{– Ale dlaczego nie mogą polecieć}

_{razem ze mną? – Allie wciąż nie}

_{zamierzała rezygnować.}

_{– Ponieważ dużo łatwiej jest ukryć}

_{dwie osoby – padła prosta odpowiedź. –}

_{Z sześcioma staje się to skomplikowane.}

_{Allie miała towarzyszyć jedynie}

_{Rachel, pełniąca funkcję towarzyszki}

_{i opiekunki. Ich ochroną zajął się Raj.}

_Z

_otwartych

_drzwi

_samolotu

_{wysunęły się schody, które po chwili}

_{oparły się o asfalt. Allie westchnęła}

_{i idąc za umundurowanym ochroniarzem,}

_{weszła do wnętrza luksusowej maszyny.}

_{Dwanaście foteli pokrywała miękka,}

_skórzana

_tapicerka

_w

_eleganckim

_{szarobrązowym}

_odcieniu.

_Pozostałe

_{meble równie dobrze wyglądałyby}

_{w jakimś snobistycznym hotelu lub}

_{olśniewającym gabinecie. W samolocie}

_{unosiła się woń skóry i płynu do}

_{polerowania mebli – zupełnie inaczej}

_{niż w zwykłych rejsowych maszynach,}

_{którymi Allie latała z rodzicami na}

_wakacje.

_Dziewczyny

_usiadły

_naprzeciw

_{siebie na wskazanych miejscach, patrząc}

_sobie

_w

_oczy

_ponad

_lśniącym

_drewnianym

_stolikiem.

_Steward

_{przyniósł im szklaneczki ze schłodzonym}

_sokiem

_{pomarańczowym.}

_Allie

_{zapatrzyła się na krople pary, które}

_{zaczęły spływać ze ścianek niczym}

_deszcz.

_Dotknęła

_delikatnie

_wciąż

_{pobolewającego ramienia. Lekarz dał}

_{jej środki przeciwbólowe, jednak ich}

_{nie zażyła. Wiedziała, że zrobi się po}

_{nich senna, a nie chciała tracić niczego}

_{z nadchodzących wydarzeń. Musiała}

_{zachować czujność.}

_Przede

_wszystkim

_zaś

_chciała

_{wiedzieć, dokąd lecą.}

_{Silniki obudziły się do życia. Allie}

_{spojrzała na Rachel, która wyglądała na}

_{zmęczoną i przestraszoną. Wyciągnęła}

_{rękę i uścisnęła dłoń przyjaciółki.}

_{– Wszystko w porządku? – zapytała.}

_{Rachel skinęła głową.}

_{– Tak… Tylko… – Wykonała}

_{nieokreślony gest ręką. – Ta cała}

_sytuacja…

_{Allie wiedziała, o co jej chodzi.}

_{Wszystko działo się tak szybko, że nawet}

_{nie zdążyły się porządnie pożegnać}

_{z pozostałymi. Zoe na pewno się}

_wścieknie,

_gdy

_odkryje,

_że

_obie

_{zniknęły. Nicole wciąż musiała leżeć.}

_{A Carter i Sylvain… Ostatniej nocy}

_{wszyscy ryzykowali dla niej życie, a ona}

_{musiała ich zostawić.}

_{Tuż przed zamknięciem drzwi na}

_{pokład samochodu wskoczył Raj Patel.}

_{– Gotowe? – zapytał, podchodząc do}

_{ich stolika.}

_Obie

_dziewczyny

_niemrawo

_{potaknęły. Ojciec Rachel przeszedł do}

_{kokpitu, gdzie usiadł razem z pilotami.}

_{Chwilę później samolot zaczął toczyć}

_{się po pasie, nabierając prędkości tak}

_{gwałtownie, jakby nie mógł doczekać}

_się

_chwili,

_gdy

_znajdzie

_się

_{w powietrzu.}

_{Allie marzyła tylko o tym, by zostać}

_{na ziemi.}

_{Na lekcjach fizyki tłumaczono im}

_{kiedyś, jak wygląda start samolotu. Po}

_uzyskaniu

_odpowiedniej

_prędkości,

_{maszyna osiągała punkt bez powrotu –}

_{mogła jedynie unieść się do góry lub}

_{rozbić o ziemię, ponieważ fizyka}

_{uniemożliwiała}

_jej

_bezpieczne

_zatrzymanie.

_{Allie tak się właśnie w tym}

_{momencie czuła – jakby nie miały}

_{innego wyjścia. Musiały lecieć.}

_{Silniki samolotu były tak potężne, że}

_{nawet nie poczuła, kiedy koła pojazdu}

_{oderwały się od pasa startowego, ale}

_{widząc, jak ziemia znika za oknami,}

_{odruchowo złapała się krawędzi stolika.}

_{Pod nimi rozciągał się krajobraz}

_angielskiej

_wsi,

_{poprzecinanej}

_odwiecznymi

_{żywopłotami,}

_pełnej

_zamków,

_wiosek

_i

_{zatłoczonych}

_{autostrad, który zniknął wkrótce pod}

_{grubą warstwą szarych chmur.}

_{Allie wpatrywała się w okno}

_{załzawionymi oczami, wiedząc, że}

_{znalazła się w punkcie bez powrotu.}

_{PODZIĘKOWANIA}

_{Jeśli przeczytałaś tę książkę, jesteś}

_{dla mnie jedną z najfajniejszych osób na}

_{świecie i chciałam Ci podziękować, że}

_{zdecydowałaś}

_się

_dotrzymać

_mi

_{towarzystwa w tej podróży. Jestem}

_{przekonana, że wielbiciele Nocnej}

_{Szkoły to najwspanialsi ludzie na}

_{świecie. Wasze maile, listy i wpisy na}

_Tweeterze

_wypełniają

_moje

_dni

_{nieustającą radością. Mam u Was}

_{olbrzymi dług wdzięczności.}

_{Chciałabym podziękować również}

_{niesamowitej Madeleine Milburn, mojej}

_{przyjaciółce}

_i

_najlepszej

_agentce

_{literackiej na tej planecie. Bez jej}

_{pomocy książka, którą trzymasz teraz}

_{w ręku, nigdy by nie powstała. To ona}

_{sprawiła, że stało się to możliwe.}

_{Maddy, jesteś dla mnie prawdziwą}

_bohaterką.

_{Olbrzymie podziękowania należą się}

_również

_{niezwykłemu,}

_{międzynarodowemu}

_zespołowi

_wydawców

_i

_tłumaczy,

_przede

_wszystkim

_ludziom

_z

_brytyjskiego

_{wydawnictwa Atom / Little Brown oraz}

_{cudownej i szalenie utalentowanej}

_{Samancie Smith. Sam – z Tobą pójdę}

_{choćby na koniec świata. Dziękuję Ci za}

_{wszystko. Dziękuję również moim}

_{francuskim wydawcom z Collection R /}

_{Robert Laffont, dowodzonym przez}

_{błyskotliwą Glenn Tavannec, która}

_{potrafi zachować takt i opanowanie}

_{w najbardziej nawet dramatycznych}

_{sytuacjach, a także moim niemieckim}

_{wydawcom z Oetinger, prowadzonym}

_{przez niezmordowaną i cudowną Doris}

_{Jahnsen. Osobne podziękowania należą}

_się

_moim

_{międzynarodowym}

_{wydawcom – dziękuję Wam bardzo za}

_{całą ciężką pracę. Jesteśmy w tym}

_razem.

_{Pierwszymi czytelnikami tej książki}

_{byli moi oddani przyjaciele, którzy}

_{wzięli na siebie trudne i niezwykle}

_{ważne zadanie podzielenia się ze mną}

_{swoimi szczerymi opiniami. Laura}

_{Barbey, Kate Bell, Catriona Verner-}

_{Jeffries, Hélène Rudyck – jesteście}

_{moimi muzami. Bez Was nie dałabym}

_{sobie rady. Dziękuję Wam bardzo}

_{i proszę, żebyście nie przestawały}

_{czytać moich książek.}

_{Gdybym nie była już zamężna,}

_chciałabym

_poślubić

_wszystkich

_księgarzy

_i

_{bibliotekarki,}

_którzy

_{zachęcali ludzi do przeczytania mojej}

_{powieści. Bez takich osób jak Wy, nigdy}

_{bym tak wiele nie przeczytała, a co za}

_{tym idzie – zapewne nie zaczęłabym}

_{pisać. Dzięki Wam życie wielu z nas}

_{stało się lepsze. Dziękuję.}

_Na

_koniec

_chcę

_{podziękować}

_mojemu

_cierpliwemu,

_rozsądnemu

_{mężowi, który musiał czytać moje}

_{pierwsze fatalne szkice, pomagał mi}

_w

_{rozwiązywaniu}

_problemów

_{fabularnych, podnosił mnie na duchu,}

_{gdy byłam załamana, i nie pozwolił mi}

_{się poddać. Dziękuję. Kocham Cię.}

_{C.J. Daugherty to była dziennikarka}

_śledcza,

_zajmująca

_się

_polityką

_{i sprawami kryminalnymi, autorka kilku}

_{książek podróżniczych o Irlandii i}

_{Francji. Cykl Wybrani to rezultat jej}

_{długotrwałej}

_fascynacji

_naturą

_{przestępców i ludzi, którzy próbują ich}

_{powstrzymać. C.J. mieszka na południu}

_{Anglii z mężem i gromadką zwierząt}

_domowych.

_Więcej

_informacji

_o

_autorce:

_{cjdaugherty.com}