W
Myśl historiozoficzna-poety to przekonanie, że w odpowiednim momencie, w historię swiata wkroczy Chrystus i przeniesie ludziom wolność i sprawiedliwosc. Losami świata kieruje Boża opacznośc, której wyroki wyroki są ludziom nieznane. Poprawę losu nalezy pokładaćw Bogu a nie w dzialaniach ludzkich, zwłaszcza zbrojnych, niszczących porządek swiata. Spotkanie pankracego z hrabia odbyło się w komnacie Hrabiego. Pankracy przywódca rewolucjonistów zaproponował przejście znanego poety do ich obozu. Lecz Hrabia Henryk odmówił
.Mąż - Hrabia Henryk-Mąż jest romantycznym poetą, który żyje w świecie własnych marzeń i wyobraźni (dumny, piękny egoista). Tworzy ten świat, traktuje go jak rzecz realną i idealną, najważniejszą na świecie, ważniejszą od realizmu życia codziennego i obowiązków rodzinnych. Tylko w scenach z Orciem wydobywa się z niego głos cierpiącego człowieka, w pozostałych jest to głos cierpiącego poety. Jest wyobraźnią bez serca, pełen pychy i poetyzowania życia. Układanie dramatu z własnych i cudzych cierpień prowadzi go do konfliktu z rzeczywistością, przeżywa dramatyczne rozterki. Henryk zostaje wodzem i władcą, walczy w obronie starych ideałów, po metamorfozie walczy o interesy swojej klasy społecznej, a nie o wolność ojczyzny. Walczy do końca, zachowuje godność w obliczu klęski, popełnia samobójstwo, przeklina poezję, dostrzegając w niej źródło nieszczęść swoich bliskich oraz przyczynę własnej klęski. Przeklina uleganie złudnym ideałom romantycznym - miłości i sławy. Hrabia Henryk jest postacią szczególnie uderzającą, jako bohater romantyczny nie może przystosować się do świata, do jego praw, ideałów, hierarchii wartości. Próbuje znaleźć dl siebie jakiś miejsce: w krainie poezji, w rodzinie, w życiu publicznym. Nie umie znaleźć wspólnego języka ani ze światem "starym", ani z "nowym". Czuje obrzydzenie do cnót i grzechów arystokracji, jak i do demokracji.
Orcio- Jest synem Hrabiego i jego żony Marii. W chwili chrztu zostaje obdarzonym poetyckim geniuszem. Fakt ten stanie się jego przekleństwem, ponieważ dar poetycki nie pozwoli mu przeżyć dzieciństwa na zabawach z rówieśnikami. Orcio jest zbyt dojrzały, nadwrażliwy, słaby psychicznie, żyje na pograniczu świata duchów i świata rzeczywistego. Jest napiętnowany poezją - cierpi z jej powodu, fizycznym przejawem tego cierpienia jest jego ślepota (kojarzona była z niepospolitym geniuszem poetyckim - za ślepca uważany był Homer). Tą postacią Krasiński polemizuje z romantycznym spojrzeniem na dzieci i traktowaniem ich jako łącznika ze światem nadprzyrodzonym. Krasiński w postaci Orcia koncentruje stereotypy dotyczące prawdziwego twórcy, dziecko symbolizuje tu ideał poety.
Pankracy -Postać kontrastująca z Henrykiem. Jest demagogiem, wolnym od uniesień poetyckich. Jest rozumem bez serca. Nie ma przodków, nie pochodzi z arystokracji. Wie, że ma do spełnienia misję. Dla innych - mocny, w głębi duszy - samotny. Jego plan twórczy istnieje wraz z nim, gdy go zabraknie, zginie. Pankracy to przywódca rewolucjonistów, autor wyposażył go w cechy autentycznych przywódców Wielkiej Rewolucji Francuskiej - Dantona i Robespierre'a. Jest silnym, konsekwentnym i upartym człowiekiem. Sądził, że może zbudować nowy ład, dlatego wzniecił rewolucję, naruszając tym samym podstawową strukturę świata - rewolucja to bowiem nic innego, jak bunt wymierzony przeciwko porządkowi społecznemu. Pankracy w pełni panuje nad podburzonym tłumem, inni czują wobec niego respekt, boją się go (Leonard).
Pankracy jest niezależny, ma świadomość swojej wielkości i to jest powodem jego samotności. Przeżywa szereg wątpliwości, którymi z nikim się nie dzieli. Sam podejmuje ryzyko i sam chce za to odpowiadać. Mimo iż wierzy w równość wszystkich obywateli Pankracy, sam jest wyróżniany przez tłum. Rewolucjoniści nazywają go "Wielkim Obywatelem", a Henryk mówi do niego ironicznie "obywatelu-boże". Pankracy wierzy, że cel uświęca środki, że w imię "idei wieku naszego" należy popełniać zbrodnie. Dla niego nie istnieje przeszłość, nie ogląda się wstecz. Jako człowiek o niezwykłej umysłowości niejednokrotnie przeżywa wewnętrzne rozterki. Miewa chwile załamań, wtedy musi upewniać się o słuszności oraz wielkości swoich racji i poczynań. Widzi również nieprzeciętność swojego antagonisty - Hrabiego Henryka. Stara się przeciągnąć go na stronę rewolucji. Jego niezłomna wiara załamuje się jednak po ostatecznym zwycięstwie. Na gruzach ginącego starego świata Pankracy przeżywa falę skruchy. Mówi o konieczności zmazania zbrodni przez stworzenie raju na ziemi. To jednak nie zmaże jego win. Dlatego Pankracy zostaje pokonany przez Chrystusa Zbawiciela.
Leonard-Drugi przywódca rewolucji. Przechrzta, pełni w obozie rewolucji funkcję kapłana - ideologa: przewodniczy obrzędom, udziela "święceń zbójeckich", wyzwolony z feudalnych przesądów, nosi imię, którym w literaturze o czartach i czarownicach obdarza najczęściej przewodniczącego sabatom szatana.
Maria -To matka Orcia, żona Henryka. Poznajemy ją podczas jej ślubu z Hrabią. Jest prostą, kochającą i oddaną małżonkowi kobietą. Bardzo przeżywa jego odejście z domu z dziewicą symbolizującą poezję. Postanawia zrobić wszystko, by jej mąż kochał ich wspólnego syna. Błogosławi Orcia, żeby został w przyszłości poetą, co miało zapewnić mu miłość ojca, a jej przebaczenie męża. W efekcie syn staje się poetą, co okaże się dla niego zgubne. Sama modli się o to, by również byłą poetką. Jej modlitwy zostają wysłuchane, jednak natchnienie poetyckie doprowadza ją do szaleństwa, a potem do śmierci.
W dramacie występują również: dobre i złe duchy, Anioł i Szatan. -Duchy występują w pierwszej scenie Części I, wizją Chrystusa kończy się Część IV. Ideał życia i zasady postępowania prezentowane są przez Anioła w I Części. Są proste - miłość bliźniego, pielęgnacja życia rodzinnego. Chór Złych Duchów wywołuje trzy zjawy: romantycznej kochanki, sławy, natury. Iluzje te składają się na boski ideał poezji. Są nieosiągalne ponieważ według autora są jedynie złudzeniami romantycznej wyobraźni. Krasiński podkreśla, że ideały są narzędziem w ręku Szatana, mamią o boskim pięknie poezji. Mąż staje się w konsekwencji tragicznym „igrzyskiem szatanów". Poeta dyskredytuje niektóre mity romantycznej poezji - marzenie o kochance, sławie, szczęściu ludzkości.
W
Myśl historiozoficzna-poety to przekonanie, że w odpowiednim momencie, w historię swiata wkroczy Chrystus i przeniesie ludziom wolność i sprawiedliwosc. Losami świata kieruje Boża opacznośc, której wyroki wyroki są ludziom nieznane. Poprawę losu nalezy pokładaćw Bogu a nie w dzialaniach ludzkich, zwłaszcza zbrojnych, niszczących porządek swiata. Spotkanie pankracego z hrabia odbyło się w komnacie Hrabiego. Pankracy przywódca rewolucjonistów zaproponował przejście znanego poety do ich obozu. Lecz Hrabia Henryk odmówił
.Mąż - Hrabia Henryk-Mąż jest romantycznym poetą, który żyje w świecie własnych marzeń i wyobraźni (dumny, piękny egoista). Tworzy ten świat, traktuje go jak rzecz realną i idealną, najważniejszą na świecie, ważniejszą od realizmu życia codziennego i obowiązków rodzinnych. Tylko w scenach z Orciem wydobywa się z niego głos cierpiącego człowieka, w pozostałych jest to głos cierpiącego poety. Jest wyobraźnią bez serca, pełen pychy i poetyzowania życia. Układanie dramatu z własnych i cudzych cierpień prowadzi go do konfliktu z rzeczywistością, przeżywa dramatyczne rozterki. Henryk zostaje wodzem i władcą, walczy w obronie starych ideałów, po metamorfozie walczy o interesy swojej klasy społecznej, a nie o wolność ojczyzny. Walczy do końca, zachowuje godność w obliczu klęski, popełnia samobójstwo, przeklina poezję, dostrzegając w niej źródło nieszczęść swoich bliskich oraz przyczynę własnej klęski. Przeklina uleganie złudnym ideałom romantycznym - miłości i sławy. Hrabia Henryk jest postacią szczególnie uderzającą, jako bohater romantyczny nie może przystosować się do świata, do jego praw, ideałów, hierarchii wartości. Próbuje znaleźć dl siebie jakiś miejsce: w krainie poezji, w rodzinie, w życiu publicznym. Nie umie znaleźć wspólnego języka ani ze światem "starym", ani z "nowym". Czuje obrzydzenie do cnót i grzechów arystokracji, jak i do demokracji.
Orcio- Jest synem Hrabiego i jego żony Marii. W chwili chrztu zostaje obdarzonym poetyckim geniuszem. Fakt ten stanie się jego przekleństwem, ponieważ dar poetycki nie pozwoli mu przeżyć dzieciństwa na zabawach z rówieśnikami. Orcio jest zbyt dojrzały, nadwrażliwy, słaby psychicznie, żyje na pograniczu świata duchów i świata rzeczywistego. Jest napiętnowany poezją - cierpi z jej powodu, fizycznym przejawem tego cierpienia jest jego ślepota (kojarzona była z niepospolitym geniuszem poetyckim - za ślepca uważany był Homer). Tą postacią Krasiński polemizuje z romantycznym spojrzeniem na dzieci i traktowaniem ich jako łącznika ze światem nadprzyrodzonym. Krasiński w postaci Orcia koncentruje stereotypy dotyczące prawdziwego twórcy, dziecko symbolizuje tu ideał poety.
Pankracy -Postać kontrastująca z Henrykiem. Jest demagogiem, wolnym od uniesień poetyckich. Jest rozumem bez serca. Nie ma przodków, nie pochodzi z arystokracji. Wie, że ma do spełnienia misję. Dla innych - mocny, w głębi duszy - samotny. Jego plan twórczy istnieje wraz z nim, gdy go zabraknie, zginie. Pankracy to przywódca rewolucjonistów, autor wyposażył go w cechy autentycznych przywódców Wielkiej Rewolucji Francuskiej - Dantona i Robespierre'a. Jest silnym, konsekwentnym i upartym człowiekiem. Sądził, że może zbudować nowy ład, dlatego wzniecił rewolucję, naruszając tym samym podstawową strukturę świata - rewolucja to bowiem nic innego, jak bunt wymierzony przeciwko porządkowi społecznemu. Pankracy w pełni panuje nad podburzonym tłumem, inni czują wobec niego respekt, boją się go (Leonard).
Pankracy jest niezależny, ma świadomość swojej wielkości i to jest powodem jego samotności. Przeżywa szereg wątpliwości, którymi z nikim się nie dzieli. Sam podejmuje ryzyko i sam chce za to odpowiadać. Mimo iż wierzy w równość wszystkich obywateli Pankracy, sam jest wyróżniany przez tłum. Rewolucjoniści nazywają go "Wielkim Obywatelem", a Henryk mówi do niego ironicznie "obywatelu-boże". Pankracy wierzy, że cel uświęca środki, że w imię "idei wieku naszego" należy popełniać zbrodnie. Dla niego nie istnieje przeszłość, nie ogląda się wstecz. Jako człowiek o niezwykłej umysłowości niejednokrotnie przeżywa wewnętrzne rozterki. Miewa chwile załamań, wtedy musi upewniać się o słuszności oraz wielkości swoich racji i poczynań. Widzi również nieprzeciętność swojego antagonisty - Hrabiego Henryka. Stara się przeciągnąć go na stronę rewolucji. Jego niezłomna wiara załamuje się jednak po ostatecznym zwycięstwie. Na gruzach ginącego starego świata Pankracy przeżywa falę skruchy. Mówi o konieczności zmazania zbrodni przez stworzenie raju na ziemi. To jednak nie zmaże jego win. Dlatego Pankracy zostaje pokonany przez Chrystusa Zbawiciela.
Leonard-Drugi przywódca rewolucji. Przechrzta, pełni w obozie rewolucji funkcję kapłana - ideologa: przewodniczy obrzędom, udziela "święceń zbójeckich", wyzwolony z feudalnych przesądów, nosi imię, którym w literaturze o czartach i czarownicach obdarza najczęściej przewodniczącego sabatom szatana.
Maria -To matka Orcia, żona Henryka. Poznajemy ją podczas jej ślubu z Hrabią. Jest prostą, kochającą i oddaną małżonkowi kobietą. Bardzo przeżywa jego odejście z domu z dziewicą symbolizującą poezję. Postanawia zrobić wszystko, by jej mąż kochał ich wspólnego syna. Błogosławi Orcia, żeby został w przyszłości poetą, co miało zapewnić mu miłość ojca, a jej przebaczenie męża. W efekcie syn staje się poetą, co okaże się dla niego zgubne. Sama modli się o to, by również byłą poetką. Jej modlitwy zostają wysłuchane, jednak natchnienie poetyckie doprowadza ją do szaleństwa, a potem do śmierci.
W dramacie występują również: dobre i złe duchy, Anioł i Szatan. -Duchy występują w pierwszej scenie Części I, wizją Chrystusa kończy się Część IV. Ideał życia i zasady postępowania prezentowane są przez Anioła w I Części. Są proste - miłość bliźniego, pielęgnacja życia rodzinnego. Chór Złych Duchów wywołuje trzy zjawy: romantycznej kochanki, sławy, natury. Iluzje te składają się na boski ideał poezji. Są nieosiągalne ponieważ według autora są jedynie złudzeniami romantycznej wyobraźni. Krasiński podkreśla, że ideały są narzędziem w ręku Szatana, mamią o boskim pięknie poezji. Mąż staje się w konsekwencji tragicznym „igrzyskiem szatanów". Poeta dyskredytuje niektóre mity romantycznej poezji - marzenie o kochance, sławie, szczęściu ludzkości.
W
Myśl historiozoficzna-poety to przekonanie, że w odpowiednim momencie, w historię swiata wkroczy Chrystus i przeniesie ludziom wolność i sprawiedliwosc. Losami świata kieruje Boża opacznośc, której wyroki wyroki są ludziom nieznane. Poprawę losu nalezy pokładaćw Bogu a nie w dzialaniach ludzkich, zwłaszcza zbrojnych, niszczących porządek swiata. Spotkanie pankracego z hrabia odbyło się w komnacie Hrabiego. Pankracy przywódca rewolucjonistów zaproponował przejście znanego poety do ich obozu. Lecz Hrabia Henryk odmówił
.Mąż - Hrabia Henryk-Mąż jest romantycznym poetą, który żyje w świecie własnych marzeń i wyobraźni (dumny, piękny egoista). Tworzy ten świat, traktuje go jak rzecz realną i idealną, najważniejszą na świecie, ważniejszą od realizmu życia codziennego i obowiązków rodzinnych. Tylko w scenach z Orciem wydobywa się z niego głos cierpiącego człowieka, w pozostałych jest to głos cierpiącego poety. Jest wyobraźnią bez serca, pełen pychy i poetyzowania życia. Układanie dramatu z własnych i cudzych cierpień prowadzi go do konfliktu z rzeczywistością, przeżywa dramatyczne rozterki. Henryk zostaje wodzem i władcą, walczy w obronie starych ideałów, po metamorfozie walczy o interesy swojej klasy społecznej, a nie o wolność ojczyzny. Walczy do końca, zachowuje godność w obliczu klęski, popełnia samobójstwo, przeklina poezję, dostrzegając w niej źródło nieszczęść swoich bliskich oraz przyczynę własnej klęski. Przeklina uleganie złudnym ideałom romantycznym - miłości i sławy. Hrabia Henryk jest postacią szczególnie uderzającą, jako bohater romantyczny nie może przystosować się do świata, do jego praw, ideałów, hierarchii wartości. Próbuje znaleźć dl siebie jakiś miejsce: w krainie poezji, w rodzinie, w życiu publicznym. Nie umie znaleźć wspólnego języka ani ze światem "starym", ani z "nowym". Czuje obrzydzenie do cnót i grzechów arystokracji, jak i do demokracji.
Orcio- Jest synem Hrabiego i jego żony Marii. W chwili chrztu zostaje obdarzonym poetyckim geniuszem. Fakt ten stanie się jego przekleństwem, ponieważ dar poetycki nie pozwoli mu przeżyć dzieciństwa na zabawach z rówieśnikami. Orcio jest zbyt dojrzały, nadwrażliwy, słaby psychicznie, żyje na pograniczu świata duchów i świata rzeczywistego. Jest napiętnowany poezją - cierpi z jej powodu, fizycznym przejawem tego cierpienia jest jego ślepota (kojarzona była z niepospolitym geniuszem poetyckim - za ślepca uważany był Homer). Tą postacią Krasiński polemizuje z romantycznym spojrzeniem na dzieci i traktowaniem ich jako łącznika ze światem nadprzyrodzonym. Krasiński w postaci Orcia koncentruje stereotypy dotyczące prawdziwego twórcy, dziecko symbolizuje tu ideał poety.
Pankracy -Postać kontrastująca z Henrykiem. Jest demagogiem, wolnym od uniesień poetyckich. Jest rozumem bez serca. Nie ma przodków, nie pochodzi z arystokracji. Wie, że ma do spełnienia misję. Dla innych - mocny, w głębi duszy - samotny. Jego plan twórczy istnieje wraz z nim, gdy go zabraknie, zginie. Pankracy to przywódca rewolucjonistów, autor wyposażył go w cechy autentycznych przywódców Wielkiej Rewolucji Francuskiej - Dantona i Robespierre'a. Jest silnym, konsekwentnym i upartym człowiekiem. Sądził, że może zbudować nowy ład, dlatego wzniecił rewolucję, naruszając tym samym podstawową strukturę świata - rewolucja to bowiem nic innego, jak bunt wymierzony przeciwko porządkowi społecznemu. Pankracy w pełni panuje nad podburzonym tłumem, inni czują wobec niego respekt, boją się go (Leonard).
Pankracy jest niezależny, ma świadomość swojej wielkości i to jest powodem jego samotności. Przeżywa szereg wątpliwości, którymi z nikim się nie dzieli. Sam podejmuje ryzyko i sam chce za to odpowiadać. Mimo iż wierzy w równość wszystkich obywateli Pankracy, sam jest wyróżniany przez tłum. Rewolucjoniści nazywają go "Wielkim Obywatelem", a Henryk mówi do niego ironicznie "obywatelu-boże". Pankracy wierzy, że cel uświęca środki, że w imię "idei wieku naszego" należy popełniać zbrodnie. Dla niego nie istnieje przeszłość, nie ogląda się wstecz. Jako człowiek o niezwykłej umysłowości niejednokrotnie przeżywa wewnętrzne rozterki. Miewa chwile załamań, wtedy musi upewniać się o słuszności oraz wielkości swoich racji i poczynań. Widzi również nieprzeciętność swojego antagonisty - Hrabiego Henryka. Stara się przeciągnąć go na stronę rewolucji. Jego niezłomna wiara załamuje się jednak po ostatecznym zwycięstwie. Na gruzach ginącego starego świata Pankracy przeżywa falę skruchy. Mówi o konieczności zmazania zbrodni przez stworzenie raju na ziemi. To jednak nie zmaże jego win. Dlatego Pankracy zostaje pokonany przez Chrystusa Zbawiciela.
Leonard-Drugi przywódca rewolucji. Przechrzta, pełni w obozie rewolucji funkcję kapłana - ideologa: przewodniczy obrzędom, udziela "święceń zbójeckich", wyzwolony z feudalnych przesądów, nosi imię, którym w literaturze o czartach i czarownicach obdarza najczęściej przewodniczącego sabatom szatana.
Maria -To matka Orcia, żona Henryka. Poznajemy ją podczas jej ślubu z Hrabią. Jest prostą, kochającą i oddaną małżonkowi kobietą. Bardzo przeżywa jego odejście z domu z dziewicą symbolizującą poezję. Postanawia zrobić wszystko, by jej mąż kochał ich wspólnego syna. Błogosławi Orcia, żeby został w przyszłości poetą, co miało zapewnić mu miłość ojca, a jej przebaczenie męża. W efekcie syn staje się poetą, co okaże się dla niego zgubne. Sama modli się o to, by również byłą poetką. Jej modlitwy zostają wysłuchane, jednak natchnienie poetyckie doprowadza ją do szaleństwa, a potem do śmierci.
W dramacie występują również: dobre i złe duchy, Anioł i Szatan. -Duchy występują w pierwszej scenie Części I, wizją Chrystusa kończy się Część IV. Ideał życia i zasady postępowania prezentowane są przez Anioła w I Części. Są proste - miłość bliźniego, pielęgnacja życia rodzinnego. Chór Złych Duchów wywołuje trzy zjawy: romantycznej kochanki, sławy, natury. Iluzje te składają się na boski ideał poezji. Są nieosiągalne ponieważ według autora są jedynie złudzeniami romantycznej wyobraźni. Krasiński podkreśla, że ideały są narzędziem w ręku Szatana, mamią o boskim pięknie poezji. Mąż staje się w konsekwencji tragicznym „igrzyskiem szatanów". Poeta dyskredytuje niektóre mity romantycznej poezji - marzenie o kochance, sławie, szczęściu ludzkości.