W powieści G.Orwella, jedną z drugoplanowych postaci jest Boxer.
Bokser nie odznaczał się inteligencją (nigdy nie nauczył się czytać, swoją naukę zakończył na literze „D”). Lecz za to było to piękne i silne zwierzę. Pracował dzielnie przy budowie wiatraku, lecz nie zdawał sobie sprawy ze swojej siły. Nie uważał się przez to za lepszego od innych zwierząt. Za swoją pracę nie chciał żadnej zapłaty, choć pod koniec powieści widzimy go jak pracuje ponad własne siły – „Muszę pracować jeszcze więcej”. Niestety nie doczekał się wymarzonej emerytury.
Podczas bitwy o folwark był nieugięty. Nie poddał się nawet wtedy, gdy został poważnie ranny i poświęcał się dla dobra innych. Posiadał spory autorytet wśród innych zwierząt, był lubiany.
Tragiczność bohatera przejawia się w jego wielkiej ufności i chorym uwielbieniu do przywódcy. „Towarzysz Napoleon ma zawsze rację” – była to jego jedna z powtarzających się myśli. Zauroczony poczynaniami świń i wierzący, że wszystko, co robią jest „nieskazitelne” i „wspaniałe” cierpliwie znosił głód i zimno oraz wszelkie niedogodności.
Gdy nie byl zdolny do pracy,Napoleon zagwarantował mu – tak jak była pewna reszta zwierząt razem z samym koniem – leczenie u weterynarza. Wierzchowiec do końca wierzył w „uczciwość” wodza. Cała historia zwierzęcia skończyła się tragicznie – został wywieziony do przetwórni skór i kości zamiast na leczenie.Zbuntował się, kiedy było już za późno.
Mam wrażenie, że łatwo jest porównać Bunt Władysława Reymonta z Folwarkiem Zwierzęcym Georga Orwella. Tematyka utworów wydaje się być zbliżona opowiadają one o zwierzętach, które postanowiły uwolnić się spod panowania człowieka i walczyć o swoją wolność. Jednak w miarę rozwoju akcji, zauważalne są znaczne różnice w tym, jak swoją niezależność chcą osiągnąć bohaterowie.
Zarówno Reymont jak i Orwell opisują zwierzęta, uważające, że są niewolnikami człowieka, który je wykorzystuje. Sądzą, że dostają bardzo niewielką część owoców swojej ciężkiej pracy, poza tym są bite i niedożywione. W obu powieściach bohaterowie mają jeden cel uwolnić się spod władzy człowieka jednak czynią to na różne sposoby. W Folwarku Zwierzęcym przywódcami rewolucji są dwie świnie Napoleon i Snowball. Dużo czytają, uczą się i wiedzą, jak pokierować społeczeństwem. Natomiast w Buncie to pies Rex nawołuje inne zwierzęta do oporu, mimo że sam nie był przygotowany do poprowadzenia tak dużej grupy i nie miał planu. Jedyne co proponował, to pozostawić ludzi i iść na wschód w poszukiwaniu wolności.
Bohaterowie Orwella po wygnaniu ludzi z folwarku ustalają metody dalszego działania, uzgadniają zasady życia w wolnym państwie. Chcą pracować, korzystać z plonów, które same uzyskują. Trudzą się, ale wiedzą, że robią to dla siebie i są z tego zadowoleni. Pragną rozwijać i rozbudowywać gospodarstwo, żeby nowym pokoleniom było łatwiej. Z kolei pies prowadzi do usłyszanego, w pieśni żurawi, kraju. Zwierzęta zostawiają swój dotychczasowy dom i wyruszają bez konkretnych planów oraz przygotowania ku lepszemu wolności. Idąc, zabijają, kradną i niszczą dobytek ludzi. Zjadają po drodze całe zapasy żywności, pozostawiając po sobie zniszczenia.
W miarę rozwoju akcji, w obu książkach, poglądy zbuntowanych zwierząt zmieniają się. Mają coraz więcej wątpliwości do nowej sytuacji, w jakiej się znaleźli. Niektóre tęsknią za swoimi właścicielami i dawnym życiem.
Bohaterowie Orwella są zmuszeni do współpracy, poprzez handel, z wrogiem człowiekiem. Nie są z tego do końca zadowoleni, dlatego udział w tym mają tylko przywódcy. Z kolei Reymont opisuje sytuację, gdy zwierzętom jest źle na wolności i pragną wrócić do byłych właścicieli.W ?Folwarku Zwierzęcym protestują zwierzęta gospodarskie, a w Buncie nie tylko, bo również dzikie, zamieszkujące z puszczy. W tej pierwszej buntownicy sami zastępują człowieka, żeby lepiej żyć. Natomiast w powieści Reymonta zwierzęta uciekają jak najdalej od ludzi, nie starają się pracować, lecz żerują na cudzych polach.
Porównując obie rewolucje, myślę, że obie poniosły klęskę. W Buncie pośród zwierząt znalazł się człowiek, który przewidywał upadek, widząc, że brak jest planu i dobrego przywódcy. Dał on buntownikom do zrozumienia, że w końcu i tak wrócą do ludzi, przyspieszając w ten sposób klęskę powstania. W Folwarku Zwierzęcym tylko wodzowie zbliżają się do ludzi, natomiast pozostałym mieszkańcom folwarku lepiej żyło się bez człowieka.
Przywódcy z utworu Orwella w końcu doszli do władzy totalitarnej i zaczęli działać w identyczny sposób, jak ludzie. Mimo to folwark tętni życiem i rozwija się, dając możliwości młodym pokoleniom. Zaś Reymont pokazał, do czego może doprowadzić nieprzemyślany bunt. Przedstawia wodza, który nie był konsekwentny, nie miał argumentów do dalszego działania, a zwierzęta były bez sił i pożywienia. W efekcie czego poddani zabijają swojego przewodnika i idą przed siebie na pewną śmierć. Ci, którym udało się przetrwać, na oślep oddają się pod panowanie pierwszej napotkanej istocie.
Bunt Reymonta jak i Folwark zwierzęcy Orwella to utwory, które pokazują w dwa różne sposoby rewolucji zbuntowanych zwierząt. Reymont przedstawił te wydarzenia w dość drastyczny i krwawy sposób. Wielu uczestników ucieczki umiera z wycieńczenia i głodu, a to co napotykali na swojej drodze niszczyli i burzyli. Orwell ukazał bunt zwierząt na terenie gospodarstwa, gdzie kilkakrotnie dochodzi do walki z człowiekiem w obronie nowych zasad życia. Tu również są ofiary, jednak są to bohaterowie polegli za swoją wolność.