10. Wpływ czynników środowiska na mikroorganizmy

- zawartość i dostępność wody:

Odpowiednia ilość wody w podłożu jest jednym z najważniejszych

warunków rozwoju mikroorgani-zmów. Najbardziej wrażliwe na brak wody

są bakterie, drożdże, pleśnie (formy wegetatywne). Bardziej odporne na

brak wody są zarodniki drożdży, pleśni a najbardziej odporne są

przetrwalniki bakteryjne. Dużą odporność na brak wody wykazują

bakterie, które mają grube otoczki śluzowe.

Rola wody w komórce drobnoustroju: Procesy biochemiczne,

zachodzące w komórce muszą odbywać się w środowisku wodnym. Woda jest

rozpuszczalnikiem wielu soli mineralnych i związków organicznych.

Komórka może pobierać pokarm w postaci wodnego roztworu i w takiej

postaci wydala substancje zbędne. Woda decydu-je o turgorze komórki i

ciśnieniu osmotycznym wynoszącym od 3 do 6 atmosfer. Z ciśnieniem

związane jest zjawisko występujące, gdy na skutek różnicy ciśnień

miedzy komórką a środowiskiem zewnętrznym zostaje odciągnięta woda.

Zjawisko plazmolizy można wywołać soląc podłożę spożywcze lub suszyć

je dodając cukru. Są jednak drobnoustroje odporne na solenie, są to

tzw. halofile.

Usunięcie wody, jako niezbędnego składnika komórki, wstrzymuje metabolizm.

-zawartość i dostępność tlenu

tlenowe, względnie beztlenowe, bezwzględnie beztlenowe

Względne beztlenowce(drożdże Sacharomyces, bakterie denitryfikacyjne)

mogą zmieniać sposób oddychania w zależności od środowiska, w

warunkach tlenowych wykorzystują tlen jako akceptor wodoru, w

warunkach bez-tlenowych zastępują go innym akceptorem. Dla

bezwzględnych beztlenowców tlen jest toksyczny i w jego obec-ności nie

mogą się rozwijać. Stosunek mikroorganizmów do tlenu określamy poprzez

obserwację wzrostu na pożywkach półpłynnych: tlenowe rosną na

powierzchni pożywki, względne beztlenowce w całej objętości po-żywki a

bezwzględne beztlenowce w głębi słupka pożywki

-wpływ stosunków wodno-powietrznych w glebie na kierunek procesów

mikrobiologicznych

Woda stanowi jeden z najważniejszych czynników w życiu drobnoustrojów,

jest bowiem składnikiem budul-cowym oraz ośrodkiem którym przebiegają

wszystkie reakcje chemiczne i enzymatyczne. W związku z tym brak wody

powoduje zahamowanie procesów mikrobiologicznych. W naturalnych

środowiskach np. w glebie pełne nasycenie wodą powoduje wyparcie

powietrza z przestworów glebowych, co z kolei wywołuje reakcje

drobno-ustrojów na korzyść mikroaerofili i beztlenowców.

-selekcjonujący wpływ odczynu środowiska

Drobnoustroje są bardzo wrażliwe na odczyn środowiska.

Poszczególne gatunki mogą rozwijać się w środo-wisku o określonym pH

Każdy gatunek ma swoje pH minimalne, optymalne i maxymalne. Na bardzo

niskie wartości pH wrażliwe są bakterie. Drożdże i pleśnie mogą się

rozwijać w środowisku kwaśnym, a nawet w bar-dzo kwaśnym np. w

kapuście kiszonej. Większość bakterii najlepiej rozwija się przy

obojętnej lub słabo alka-licznej reakcji podłoża. Odmiennie niż

bakterie, drożdże i inne grzyby wykazują najlepszy wzrost przy pH od

około 4 do 6. Również niektóre bakterie rosną jednak lepiej przy

kwaśnym odczynie podłoża. Tu należą między innymi bakterie fermentacji

octowej, bakterie fermentacji mlekowej, a przede wszystkim prawie

wszystkie ga-tunki rodzaju Thiobacillus. Dla pewnych bakterii

natomiast optimum wzrostu obserwujemy w środowisku alka-licznym. Do

takich zalicza się przecinkowca cholery, paciorkowca zapalenia płuc,

drobnoustroje z grupy pleuro-pneumonii, azotobakter i wiele innych.

- Wpływ temperatury- podział mikroorganizmów na podstawie minimum,

optimum i maximum temperatur

Temperatura środowiska ma duży wpływ na drobnoustroje. Każdy

drobnoustrój ma swoje trzy określone tempe-ratury. Wszystkie

drobnoustroje dzieli się na trzy grupy w zależności od temperatur, w

jakich żyją:

1. psychrofile (zimnolubne)

2. mezofile (ciepłolubne)

3. termofile (gorącolubne)

Drożdże i pleśnie są najczęściej mezofilami. Ale w śród pleśni

spotyka się gatunki, psychrofile które mogą rozwijać się w

temperaturze nawet -15°C. W śród bakterii występują zarówno

psychrofile, mezofile jak i termo-file.

BAKTERIE TEMP. MINIMALNA TEMP. OPTYMALNA TEMP. MAXYMALNA

PSYCHROFILE -7° 10-20° 25-30°

MEZOFILE 15° 25-40° OK 45°

TERMOFILE 45° 50-55° OK 75°

Bakterie psychrofilne. Do tej grupy zalicza się bakterie żyjące w

zimnych źródłach, głębokich jeziorach i w mo-rzach. Optimum wzrostu

dla tych mikroorganizmów przypada poniżej 20°C. Minimalna temperatura

zwykle zbliża się do temperatury zamarzania środowiska. Zamarzanie

mechanicznie hamuje rozwój bakterii. Temperatura mak-symalna waha się

od 25 do 30°C. Należy jednak pamiętać, że wiele bakterii

psychrofilnych (np. form morskich) w warunkach laboratoryjnych

zachowuje się jak typowe mezofile. Ostatnio czynione są próby

wyodrębnienia jako psychrofili tylko tych bakterii, których rozwój

jest możliwy poniżej 10°C, a hamowany jest już przy tempe-raturze

około 20°C. Badania nad tym zagadnieniem mają nie tylko wartość

teoretyczną, ale również wielkie znaczenie dla chłodnictwa i

przechowywania żywności.

Bakterie mezofilne. Do grupy bakterii mezofilnych zalicza się

drobnoustroje pasożytnicze i znaczną więk-szość saprofitów. Optimum

wzrostu waha się, w zależności od gatunku bakterii, od 20 do 40 °C.

Optimum tem-peratury wzrostu większości bakterii chorobotwórczych dla

człowieka i zwierząt ciepłokrwistych zbliżone jest do temperatury

organizmu, tj. około 37°C. Minimalna ciepłota wzrostu mezofilów zwykle

waha się od 10 do 25°C, a maksymalna — od 40 do 45 °C. Bakterie

pasożytnicze, specjalnie zaś pasożyty bezwzględne, często są wrażliwe

na nawet stosunkowo małe wahania temperatury. Przykładem mogą być

krętki blade (zarazki kiły) lub gonokoki (zarazki rzeżączki).

Bakterie termofilne. Bakterie termofilne są szeroko rozpowszechnione w

przyrodzie. Żyją one w gorących źródłach, w nawozie, glebie,

fermentujących resztkach roślinnych (np. w tytoniu, sianie), w

jelitach niektórych zwierząt. Optimum wzrostu waha się od 45 do 60°C,

minimum od 25 do 45°C, a maksimum od 70 do 80°C. Najwyższa

temperatura, w której żyją formy wegetatywne bakterii, wynosi 98 °C

(gorące źródła Islandii). Ter-mo-file dzielą niektórzy badacze na dwie

podgrupy: stenotermofile (rosnące tylko przy temperaturze 60°C i

więcej stopni) i euritermofile (rosnące zarówno w 60, jak i w 30°C).

Inni proponują podział termofili na bezwzględne (o optimum wzrostu

przy 65 — 70°C, nie rosnące poniżej 40 — 42 °C), względne (rosnące

przy 30°C, o maksymalnej temperaturze wzrostu 50 — 65°C) oraz termo

tole-rancyjne (dobrze rosnące w 30°C, ale znoszące temperatury 45 —

50°C). Większość bakterii termofilnych two-rzy przetrwalniki. Należą

tu na przykład Bacillus coagulans, B. stearothermophilus, Clostridium

thermosaccha-ro-lyticum i Desulfomotomaculum nigricans. Znamy jednak

też nieprzetrwalnikujące termo-file, np. Lactobacil-lus thermophilus,

o optimum wzrostu przy 50 — 61 °C, a rosnący jeszcze przy 65°C.

Warto podkreślić, że wśród bakterii znajdujemy organizmy zdolne do

wzrostu przy bardzo wysokiej tempe-raturze (ponad 90°C). Termofilne

sinice, jak wiadomo, nie rosną w temperaturze ponad 73 — 75°C, a

grzyby i glony ponad 56 — 60°C.

-bakteriostatyczne i bakteriobójcze działanie temperatur,

wykorzystanie w praktyce

Temperatury wysokie tzn. od 70°C wzwyż działają zabójczo na

drobnoustroje powodują ścięcie białka. Naj-bardziej wrażliwe na

wysokie temperatury są formy wegetatywne drobnoustrojów bakterie,

drożdże, pleśnie. Najbardziej odporne są przetrwalniki bakterii nieco

mniej są zarodki drożdży i pleśni.

Sposoby wykorzystania temperatur wysokich w walce z drobnoustrojami.

-Pasteryzacja zabieg ten stosuje się temperatury 65°-90° Czas trwania

pasteryzacji jest odpowiednio dopasowany do temperatury tzn. im wyższa

temperatura tym krótszy czas jej działania.

65°C-30min

72°C-75°C -kilkanaście sekund

80°C -kilka sekund

Skutek działania pasteryzacji. Proces ten niszczy tylko formy

wegetatywne drobnoustrojów oraz zarodniki drożdży i pleśni. Nie

niszczy przetrwalników.

-Sterylizacja Zabieg ten polega na stosowaniu temperatury powyżej

100°C. W przemyśle spożywczym stosuje się sterylizację mlekowa, którą

przeprowadza się w autoklawie. Najczęściej jest to temperatura 117°C

lub 121°C. W wyniku sterylizacji giną wszystkie żywe formy

drobnoustrojów tzn. komórki drożdży, pleśni i bakte-rii zarodniki i

przetrwalniki.

-Tyndalizacja metoda konserwacji żywności, która polega na trzykrotnej

pasteryzacji prprzeprowadzanej, co4 godziny. Trzykrotne podgrzanie

pożywki zabija zawarte w niej bakterie

Mechanizm działania:

• pierwsza pasteryzacja zabija formy wegetatywne mikroorganizmów, nie

jest w stanie zabić niektórych form przetrwalnych

• po okresie 24 h pod wpływem impulsu termicznego z przetrwalników

rozwijają się kolejne formy we-getatywne bakterii, które giną po

drugiej pasteryzacji

• trzecia pasteryzacja działa podobnie jak druga, zabijając ewentualne

opóźnione bakterie

-wpływ ciśnienia osmotycznego, znaczenie w glebie i konserwacji produktów

• Bakterie są mało wrażliwe na zmiany wartości osmotycznej podłoża.

Nie oznacza to jednak, że wzrost i czynności fizjologiczne są

niezależne od tego czynnika. Wprost przeciwnie, większość bakterii

może rosnąć tylko przy określonym ciśnieniu osmotycznym i po

przekroczeniu pewnej granicy funkcje ich zostają zahamo-wane. Tylko

nieliczne bakterie glebowe, słodkowodne i pasożytnicze mogą żyć w

środowisku zawierającym kilka procent NaCl lub większe stężenie cukru.

Zdolne są do tego raczej nieliczne formy, jak np. bakterie mle-kowe

oraz wspomniane już bakterie osmofilne. Te ostatnie, żyjące w

solankach, zwykle nie znoszą obniżenia stężenia soli. Również liczne

bakterie morskie wymagają dodatku soli do zwykłego podłoża odżywczego.

• Konserwacja żywności to różne sposoby przetwarzania i przechowywania

żywności, których celem jest wy-dłużenie jej trwałości.Głównym

czynnikiem powodującym psucie się żywności są mikroorganizmy, zabiegi

konserwacyjne mają więc na celu uniemożliwienie im wzrostu i rozwoju w

konserwowanym materiale i taką zmianę właściwości chemicznych

żywności, lub takie jej opakowanie i zamknięcie, które ograniczyłoby

ich przyszły rozwój.

Zwiększanie ciśnienia osmotycznego konserwowanego materiału prowadzi

do wypływania wody z komórek mikroorganizmów, ich plazmolizy i

śmierci; jakkolwiek metoda ta jest skuteczna dla wielu gatunków

drobno-ustrojów, znane są mikroorganizmy sololubne (halofity), które

dobrze czują się w środowisku o wysokim ciśnie-niu osmotycznym i mogą

w nim żyć i rozmnażać się.

- selekcjonujący wpływ antybiotyków i pestycydów, znaczenie w

rozkładzie pestycydów organicznych

- antybiotyki są to substancje wytworzone przez liczne drobnoustroje

glebowe działają hamująco lub niszcząco na inne mikroorganizmy. Wiele

antybiotyków uszkadza strukturę komórek, hamuję syntezę ściany lub

błony cytoplazmatycznej, inne interferują z reakcjami włączonymi w

procesy energetyczne lub syntezę białek.

- pestycydy- grupa związków organicznych i nieorganicznych

stanowiących substancje aktywne preparatów chemicznej ochrony roślin.

Rozkład pestycydów w glebie może zachodzić na drodze chemicznej, lecz

głównie przyczyniają się do tego mikroorganizmy zasiedlające glebę.

Syntetyczne preparaty organiczne mogą być nie-kiedy wykorzystywane

przez drobnoustroje jako źródła węgla i azotu.

11. Wzajemne zależności między drobnoustrojami, oddziaływanie

pośrednie i bezpośrednie, znaczenie w środowisku i wykorzystanie

praktyczne tych zjawisk w biologicznej ochronie roślin wykorzystanie

anty-biozy.

• Bezpośrednie- komórki znajdują się w bezpośrednim kontakcie

- Symbioza- stałe lub czasowe współżycie dwóch różnych gatunków

organizmów, korzystne, a często nie-odzowne dla jednego lub nawet

dwóch partnerów. Symbiozy w glebie polegają najczęściej ma wzajemnym

wykorzystaniu produktów metabolizmu- jedne drobnoustroje korzystają z

nadmiarów produktów wytworzonych przez drugie. Np. 1.Współdziałanie

bakterii nitryfikacyjnych Nitrosomonas utlenia amoniak do azotynów ale

jego duże nagromadzenie było by toksyczne dla tej grupy dlatego też

azotyny SA utleniane do nietoksycznych azotanów przez grupę

Nitrobacter- w przyrodzie te bakterie zawsze żyją razem 2. Porosty

formy współżycia między glonami i grzybami

-pasożytnictwo- przedstawiciele jednego gatunku (pasożyty)

wykorzystują przez dłuższy czas lub stale osobniki drugiego gatunku –

żywiciel jako środowisko życia i źródło pokarmu. Np namnażanie fagów w

komórkach bak-terii

-drapieżnictwo- wykorzystanie w charakterze pokarmu innych żywych

organizmów. Np odżywianie się bakterii pierwotniaków i niektórych

gatunków śluzowców

• Pośrednie- oddziaływanie odbywa się poprzez środowisko

-komensalizm- jeden organizm czerpie korzyści, nie przynosząc korzyści

ani szkody drugiemu, czyli np stymu-luje rozwój drugiego nie ponosząc

przy tym szkody dla swojego organizmu. Bardzo często jedna grupa

bakterii przerabia substrat na produkt przyswajalny przez drugą grupę,

niezbędny dla jej rozwoju (rozkład błonnika przez bakterie

celuloityczne umożliwia rozbicie polimeru na drobniejsze cząstki

wykorzystywane przez inne bakterie

Odmiana komensalizmu jest metabioza- następstwo różnych grup

drobnoustrojów na określonym podłożu; gro-madzące się produkty

metabolizmu jednej grupy hamują jej własny rozwój, a umożliwiają

wzrost grupie następ-nej, korzystającej z tych produktów. Np.

pobudzenie organizmów termofilnych w następstwie działalności

orga-nizmów mezofilnych w kompostach

- Protokooperacja - (in. mutualizm fakultatywny) oddziaływanie

międzygatunkowe w przyrodzie, polegające na współpracy dwóch populacji

odnoszących wzajemne korzyści, lecz mogących żyć także samodzielnie.

Protoko-operacja jest rodzajem symbiozy przygodnej (nieprzymusowej).

Często występuje okresowo. Przykładem proto-kooperacji jest związek

jamochłonów (ukwiały) z krabami pustelnikami. Na muszlach pustelników

żyją przytwierdzone różne jamochłony. Ułatwiają one krabom maskowanie

się i pełnią funkcję obronną, otrzymując w zamian niedojedzone resztki

pokarmu pustelnika. Jednak ani pustelnik, ani jamochłon nie są ściśle

zależne od swego partnera. Podobnie sprawa ma się z mrówkami i

mszycami. Wydzielina mszyc jest spożywana przez mrówki, które z kolei

chronią mszyce przed np. biedronkami. Innymi słowy, protokooperacja to

współżycie korzystne, lecz niekonieczne.

• Antagonizm- wzajemne nie tolerowanie się różnych organizmów tym samym biotopie

-konkurencja np. o substancje pokarmowe, mikroorganizmy mające znaczne

wymagania pokarmowe SA konku-rencja dla drobnoustrojów zadowalającymi

się małymi wymaganiami wymaganiami tej sytuacji pozbawiają słabszych

niezbędnych składników pokarmowych pokarmowych opanowują środowisko,

populacja mniej wy-magająca uruchamia strategie obronne np.

nagromadzenie Co2 , zakwaszenie środowiska, czy wytworzenie tok-syn

hamujących ich wzrost

- antybioza- wydzielanie antybiotyków przez drobnoustroje, jako

produktów ubocznych procesów desymilacyj-nych, głównie produkowane są

przez promieniowce, rzadziej grzyby i bakterie

- mikoliza- lityczne oddziaływanie bakterii i promieniowców na grzyby

przy pomocy enzymów np. celulozy, proteaz,

13 ale nie pełne i nie wiem czy dobrze

Przemiany azotu w glebie

Związki azotowe w glebach ulegają ciągłym przemianom. Mineralne związki azotowe

przechodzą w organiczne i odwrotnie. O przemianach tych decydują procesy mineralizacji i immobilizacji.

Proces unieruchamiania prowadzi do czasowego włączania N w biomasę

mikroorganizmów (zbiałczenie N). Po pewnym czasie większość tej formy N powróci do form mineralnych w wyniku procesu mineralizacji, a część N zostanie wbudowana w stałe związki próchniczne.

W wyniku rozkładu resztek roślinnych i zwierzęcych przez mikroorganizmy uwalniane są formy mineralne azotu (NH4+, NO2- i NO3-). Część z nich jest włączana w biomasę drobnoustrojów. Część próchnicy glebowej jest rozkładana i azot pochodzący z jej rozkładurównież jest wbudowywany w białka mikroorganizmów. Dalsze przemiany zachodzące pod wpływem procesów mineralizacji i unieruchamiania prowadzą do włączania azotu w nowopowstałe związkipróchniczne. Związki te mogą powstawać również w wyniku reakcji częściowo rozłożonych pochodnych ligniny ze związkami azotowymi.

Przemiany form mineralnych azotu: NH4+ i NO3- i NO3-

W skład przemian form mineralnych azotu wchodzą trzy zasadnicze procesy:

amonifikacja

nitryfikacja

denitryfikacja

2 czesc

Wymienione procesy zachodzą przy współudziale wyspecjalizowanych grup

mikroorganizmów glebowych. Efektem ich działania jest:

Przekształcenie związków organicznych azotu do amoniaku (NH3) - proces amonifikacji, który może przebiegać zarówno w warunkachtlenowych jak też beztlenowych.

Utlenianie amoniaku do azotynów przez bakterie z rodzaju Nitrosomonas, utlenienie NO2- do NO3- przez bakterie z rodzaju Nitrobacter. Jest to proces nitryfikacji. Do normalnego przebiegu procesu potrzebna jest dostateczna ilość w glebie P, Ca i innych makroskładników oraz odpowiedni stosunek Mn do Cu.

Redukcja azotanów do azotynów (denitryfikacja właściwa) i następnie wydzielenie wolnego azotu (denitryfikacja całkowita) występuje w głębszychwarstwach gleby lub w wierzchnich, gdy odcięty jest dostęp tlenu. Optimumtemperatury wynosi ok.25oC, najodpowiedniejszy jest odczyn obojętny lub słabo zasadowy.

Procesy amonifikacji i nitryfikacji są korzystne, gdyż w ich wyniku nieprzyswajalne dla

roślin związki azotowe przekształcają się w łatwo dostępne (NH4+, NO3-). Jeżeli nie zostaną one zasorbowane przez kompleks sorpcyjny gleby (NH4+) lub pobrane przez rośliny (NO3-), łatwo ulegają wymyciu z profilu glebowego, zanieczyszczając wody gruntowe.

Ależ mam 12 chyba dobre ;dd

12.Mikrobiologiczne przemiany bezazotowej materii organicznej; skrobi, celulozy, hemicelulozy, pektyn, ligniny; warunki procesów i ich znaczenie:

SKROBIA:

Skrobia rozkładana jest przez mikroorganizmy posiadające enzymy alfa i beta amylazy, do maltozy i w następstwie do glukozy. Proces rozkładu odbywa się w warunkach tlenowych i beztlenowych.

Zdolność organizmów do rozkładu skrobi można zaobserwować wykonując doświadczenie, wykładając fragmenty warzyw, gleb na pożywke selektywną zawierającą skrobie jao jedyne źródło węgla i energi, po zalaniu płynem Lugola skrobia barwi się na granatowo a wokół widoczne są nie zabarwione obszary śwsiadczące o wzroście drobnoustrojów amylolitycznych.

CELULOZA:

Rozkład celulozy odbywa się pod wpływem mikroorganizmów posiadającch kompleks celulazy: endoglukanazy i egzoglukanazy. Rozkładana jest do dwucukrów, potem do glukozy. Pierwszy etap rozkładu obejmuje rozbicie struktur krystalicznych celulozy, endonukleazy rozbijają wiązania wewnętrzne beta. Drugi etap - egzonukleazy uwalniają jeden z disacharydów z końca łańcucha, beta-glukozydy hydrolizują dwucukry do glukozy.

Celuloza rozkładana jest w warunkach tlenowych i beztlenowych w szerokim zakresie pH:

Warunki tlenowe: celuloza zmineralizowana do co2 ,h2o, powstają produkty uboczne tj. śluzy, kwasy uranowe, hemicelulozy, barwniki.

Przeprowadzane w zależności od pH przez:

-pH obojętne - bakterie Cellulomonas

-pH kwaśne - grzyby Fusarium

Warunki beztlenowe: rozkład na drodze fermentacji masłowej, powstaje CO2,H2, CH4, kwasy organiczne, alkohole, acetony

Prezprowadzane w pH > 4,2 przez Clostridium

Pokaż profil

Kaska Mizeracka

Lublin

Napisz wiadomośćPokaż znajomych

(192)

Odpowiedz

Cytuj

dzisiaj 15:00

czesc 2

HEMICELULOZY

Zbudowane z pentoz i heksos połączonych wiązaniami β-glikozydowymi tworzących rozgałęzione łańcuchy. Są one jednym z głównych składników ściany komórkowej roślin. Ich nazwa wywodzi się stąd, że chemicznie i strukturalnie bliskie są celulozie.

Rozkład odbywa się w takiej formie jak u celulozy, zarówno tam jak i tu jest utrudniony przez fakt że w naturalnych tkankach roślinnych występują one w formie krystalicznej, i spojone są wiązaniami wodorowymi i siłami Van der Waalsa.

PEKTYNY:

Zbudowane z łańcuchów kwasu d-glakturonowego, połączone wiązaniami alfa 1,4 glikozydowym. Pektyny występują w szczątkach roślin. Rozkładane są dzięki liazom pektynianowym (pologalakturanowa, pektynoesteraza) w warunkach tlenowych i beztlenowych.

Warunki tlenowe: na pożywce zawierającej pektyny jako jedyne źródło węgla, występuje wzrost grzyba Aspergillus niger.

Warunki beztlenowe: na drodze fermentacji masłowej przy udziale bakteri Clostridium, wydziela się kwas masłowy o charakterystycznym zapachu.

Enzymy pektynolityczne odgrywają ważną role w patogenezie. Powodują więdnięcie roślin.Pod wpływem pektynoesterazy wytwarza się kwas poligalakturonowy, któr przenika do naczyń, tworzy w nich nieropuszczalne pektyniany wapnia, zatykające wiązki przewodzące.

LIGNINA:

*Ligniny naleza do licznej grupy zwiazkow aromatycznych, stanowia one od kilku do30 % suchej masy rosliny

*Lignina zbudowana jest z jednostek polimerów fenylopropanoidu które zawieraja piersacien aromatyczny i grupy meteoksylowe -OCH3

Najtrudniej degradowany materiał roślinny. Złożony związek składający się z licznych pierścieni aromatycznych. Rozkładają ją podstawczaki, grzyby pleśniowe. W wyniku rozkładu powstają podjednostki - prekursorzy próchnicy.

14.Mikrobiologiczne wiazanie N2 i mozliwosci intensyfikacji tego procesu. Asymilacja N2 przez bakterie symbiotyczne i samodzielnie wiazace N2

• Asymilacja N2 przez bakterie symbiotyczne i samodzielnie wiazace N2

Symboityczne:

• Bakterie brodawkowe (RHIZOMBIUM) wspołzyjace z roslinami motylkowymi przyspażajace glebie najwięcej azotu.

• Uwaza się ze bakterioidy czynnie uczestnicza w wiazaniu azotu.Wystepuje w nich czerwony barwnik leg-hemoglobina .

• Wiazanie azotu przez bakterie symbiotyczne : Jest to redukacja N do NH3, proces enzymatyczny przeprowadzany przez dehydrogenaze piropropionowa i nitrogenaze

Samodzielnie wiazace N2:

• tlenowce

• mikroareowce

• beztlenowce niektore gatunki Clostridium

• powstawanie N-NO3 na drodze przemian heterotroficznych, tj. w wyniku rozkładu związków organicznych w glebie przez promieniowce i grzyby z Aspergillus