Symptomatologia – to nauka zajmująca się opisem i grupowaniem objawów choroby, stanowiąc podstawę diagnostyki, jednak nie wnikając w ich przyczynę. W badaniach uwzględnia się morfologiczno-anatomiczne zmiany chorobowe (anatomia patologiczna) oraz fizjologiczne zaburzenia w funkcjach życiowych chorego organizmu.

Wykwity skórne, charakterystyczne zmiany pojawiające się na skórze w różnych chorobach skórnych oraz w wielu chorobach zakaźnych. Dzieli się je na pierwotne (tj. takie, które wystąpiły na skórze uprzednio nie zmienionej) i wtórne (występujące po wykwitach pierwotnych).

Do wykwitów skórnych pierwotnych zalicza się: plamę, grudkę, guzek, guz, pęcherzyk, pęcherz, krostę, bąbel pokrzywkowy (pokrzywka).

Do wykwitów skórnych wtórnych: nadżerkę, przeczos, rozpadlinę, pęknięcie, owrzodzenie, łuskę, strup, bliznę.

Charakterystyczna lokalizacja wykwitów skórnych, ich układ (np.: linijny, festonowaty itp.) oraz współistnienie kilku ich rodzajów stanowią główne kryteria klinicznego rozpoznania chorób skóry

Grudka, niewielki, wyniosły nad powierzchnię skóry wykwit, ustępujący po dłuższym trwaniu bez pozostawienia blizny. Jest wyraźnie odgraniczony, dość spoisty, niewielki, różnego kształtu i barwy.

Na powierzchni może wystąpić łuszczenie, nadżerka, owrzodzenie, wysięk i przerost. Wyróżniamy grudki: naskórkowe, skórne, skórno-naskórkowe.

Guzek, wystający nad powierzchnię skóry wykwit średnicy od kilku mm do 1-2 cm, podobny ale większy od grudki, wykazujący lub nie - cechy stanu zapalnego, ustępujący z pozostawieniem blizny

Guz, tumor, twór dający się wykryć klinicznie będący wyrazem nadmiernego rozrostu tkankowego. Rozróżnia się guzy: zapalne (np. w przebiegu grzybicy skóry strzygącej głębokiej), obrzmiałe węzły limfatyczne, torbiele (powstałe wskutek gromadzenia się płynu), krwiaki (gromadzenia się wynaczynionej krwi), pęcherze tasiemca bąblowcowego i guzy nowotworowe.

Nadżerka, powierzchowny ubytek na błonie śluzowej lub skórze - dotyczy nabłonka (tkanka nabłonkowa) lub naskórka. Goi się bez pozostawienia blizn.

Blizna, w medycynie stan zejściowy po zagojeniu się ubytku tkanki, polegający na bliznowaceniu, tj. wytworzeniu się zbitej, słabo unaczynionej tkanki łącznej(np. blizna skórna, blizna pozawałowa mięśnia sercowego).

Blizna skórna powstaje wtedy, gdy ubytek sięga co najmniej do skóry właściwej (skóra). Rozróżnia się blizny przerosłe i zanikowe. Skłonność do tworzenia brzydkich, przerosłych blizn może być indywidualną cechą skóry pacjenta. W bliźnie skórnej nie ma przydatków skóry, np. mieszków włosowych, dlatego jest ona zawsze bezwłosa.

Figówka gronkowcowa, gronkowcowe zapalenie mieszków włosowych skóry wargi górnej i brody owłosionej u mężczyzn o szczególnie przewlekłym przebiegu, co łączyć się może z pewną komponentą wypryskową w patogenezie tej choroby. Liczne grudki i krosty tkwią w ujściach mieszków włosowych (każda jakby przebita włosem), częściowo zasychają w strupy, mogą tworzyć nacieki i guzy ropne.

Leczenie polega na usuwaniu strupów, stosowaniu maści złuszczających i bakteriobójczych, oraz pędzlowaniu roztworem fioletu goryczki. Ogólnie podaje się sulfonamidy i antybiotyki. W razie konieczności w przypadkach trudno leczących się, stosowana jest kuracja bodźcowa (np. szczepionką gronkowcową)

Czyrak, gronkowcowe lub paciorkowcowe zakażenie mieszka włosowego i jego otoczenia. Bolesny naciek zapalny, zwykle w otoczeniu mieszka włosowego, z krostą przywłosową na szczycie. Stopniowo w centrum wytwarza się czop martwiczy. Zapalenie to rozszerza się na otaczającą tkankę podskórną i skórę tworząc twardy, zaczerwieniony bolesny naciek. Po jego oddzieleniu czyrak opróżnia się z ropy (ustępuje wtedy bolesność), a powstały w ten sposób ubytek powoli wypełnia ziarnina. Niebezpieczny jest czyrak wargi górnej. Czyrak pozostawia bliznę.

Liczne i uporczywe czyraki w różnych częściach ciała określamy jako czyraczność. Czyrak gromadny to karbunkuł - powstaje przez rozprzestrzenianie się procesu ropnego na kilka lub kilkadziesiąt sąsiadujących ze sobą woreczków włosowych (najczęściej na karku, rzadziej na innych owłosionych częściach ciała tj. uda, krocze, pośladki które są narażone na drażnienie odzieżą).W warunkach obniżonej odporności, np. w cukrzycy przebieg czyraczności może być ciężki.

Czyraki nosa i wargi górnej mogą stanowić groźbę dla życia (nie wolno wygniatać). Należy podać ogólnie antybiotyki, najlepiej we wstrzyknięciach. Leczenie czyraka umiejscowionego poza twarzą: antybiotyki nie są konieczne. Czasami konieczne jest chirurgiczne nacięcie

Budowa skóry[edytuj]

Przeprowadzenie wywiadu z klientem oraz diagnostyki kosmetycznej jest niezbędnym elementem wstępu do każdego prawidłowo wykonanego zabiegu kosmetycznego. Bardzo często do salonów urody przychodzą kobiety, których stan skóry wymaga skierowania do lekarza dermatologa, bądź podjęcia współpracy z dermatologiem. Zareagowanie w odpowiednim momencie może się tylko przysłużyć się naszym klientkom, a nas uchronić przed konsekwencjami, które mogłyby wyniknąć, gdybyśmy podjęły się wykonania zabiegu w momencie dla tego niewskazanym.

Wywiad z klientem

Pierwszy zabieg kosmetyczny w nowym gabinecie jest dla każdej osoby dużym przeżyciem. Od przebiegu tej wizyty zależy, czy dana osoba odwiedzi nas ponownie, dlatego też należy przeprowadzić wnikliwy wywiad z klientem, a także wypełnić kartę klienta, pozwolą one nam na dobór odpowiedniej pielęgnacji zarówno gabinetowej jak i pielęgnacji w domu.

Podczas pierwszej wizyty klienta musimy zarezerwować dla niego więcej czasu, ponieważ należy przed wykonaniem zabiegu zapoznać go z gabinetem, pokazać gdzie może odłożyć rzeczy osobiste, gdzie znajduje się toaleta oraz przebieralnia, a także zapoznać z pokojem zabiegowym.

Zawód kosmetyczki ma charakter higieniczno-estetyczny, łączy w sobie kosmetykę pielęgnacyjną, leczniczą oraz upiększającą, ale pierwszą zasadą jest „ nie zaszkodzić", dlatego tak ważny jest prawidłowy wywiad z klientem.

Wywiad zaczynamy od wypełnienia karty, gdzie klient podaje nam swoje dane personalne oraz dane teleadresowe, następnie przechodzimy do pytań podstawowych tj.:

Pytamy się klienta jak zdefiniowałby swoja skórę, czy jest ona według niego sucha, tłusta, a może mieszana (pytanie to pozwoli nam poznać pielęgnację klienta, jaką stosuje w domu)?

Pytamy się klienta jak dotychczas wyglądała jego pielęgnacja, (jakie preparaty stosuje w domu, jeżeli istnieje taka możliwość prosimy o przyniesienie preparatów, z których najczęściej korzysta, bądź spisanie ich listy na kartce)

Pytamy się, czy klientka korzystała z zabiegów kosmetycznych, jeżeli uzyskamy odpowiedź twierdzącą, pytamy się, jakie zabiegi były przeprowadzane)?

Jaki jest stan zdrowia klienta (czy przechodził jakieś poważne choroby, jak wyglądało leczenie?

Czy prowadził leczenie dermatologiczne skóry, (jeżeli tak, na jakie schorzenie, jaki miał działanie leki), jeżeli jest w trakcie leczenia przed podjęciem zabiegów kosmetycznych, należałoby się skontaktować z dermatologiem ?

Jaka stosuje dietę, jak wygląda jego sposób odżywiania

Pytamy o rodzaj wykonywanej pracy oraz warunki pracy

Czy klientka jest w ciąży / czy karmi piersią?

Czy jest alergikiem

Czy pali papierosy?

Czy pije alkohol?

Czy korzysta z solarium (jak często)?

Czy przyjmuje leki, (jakie, na co, jak długo)?

Czy stosuje doustną lub iniekcyjną lub plasterkową antykoncepcje?

Czy jest cukrzykiem?

Czy ma metalowe implanty w tkankach?

Jaki ma problem w pielęgnacji ciała / twarzy, w czym mamy mu pomóc, czego oczekuje po naszych usługach?

Badanie skóry

Badanie skóry przeprowadzane przez kosmetologa dzięki zastosowaniu nowoczesnych metod diagnostycznych, pozwala na ustalenie biotypu i fototypu skóry, określenie ilości lipidów powierzchownych, stopnia nawilżenia i elastyczności skóry. Diagnozę skóry można również przeprowadzić za pomocą wzroku oraz dotyku.

Bez względu na wybór metody, pierwszym etapem badania jest dokładne zmycie makijażu z twarzy.

Palpitacyjne badanie skóry

Dotykiem możemy zbadać gładkość skóry, jej napięcie, grubość tkanki tłuszczowej oraz jej elastyczność. Badanie wykonuje się poprzez chwycenie skóry pierwszym, trzecim i czwartym palcem, lekkie ściśnięcie i puszczenie fałdu skóry. Tą czynność powinno wykonać się w kilku miejscach oraz w zależności od czasu, w którym skóry powraca do normalnego położenia, określić jej sprężystość. Jeżeli skóra natychmiast się odpręża to znak, że elastyczność jest bardzo dobra. Gdy odpręża się po 10 sekundach - średnia, jeżeli natomiast trwa to dłużej to oznaka bardzo słabej elastyczności.

Lampa Wooda

Lampa Wooda jest aparaturą niezwykle często stosowaną do diagnozowania skóry. Lampa ta składa się czterech żarówek, które eksponują promienie nadfioletowe przez szklany filtr, zawierający tlenek potasu i niklu. Na podstawie zjawisk fluorescencyjnych możemy przedstawić diagnozę. Każde z miejsc na skórze charakteryzują się innym odbiciem np. cera normalna daje odbicie niebiesko-fioletowe, cera sucha blado-różowe, natomiast cera dobrze nawilżona odbicie ciemno-fioletowe, skóra tłusta jej odbicie jest w kolorze prawie czarnym. Lampa Wooda rozgrzewana jest przed użyciem około 3 minut. Odległość, jaką należy zachować pomiędzy klientem, a lampą to około 20 centymetrów.

Dermatoskop

Jest to przyrząd zawierający dwa cylindry kontaktowe. Jeden cylinder o średnicy 8mm do badania miejsc nierównych, takich, jakimi są między innymi przestrzenie międzypalcowe, paznokcie, kąt oka, okolica krocza i zauszna. Drugi cylinder o średnicy 2,5 cm służy do oglądania większych zmian na płaskich powierzchniach. Przed przystąpieniem do badania i przyłożeniu cylindra do powierzchni, nakrapia się ją cienką warstwą olejku imercyjnego. Badanie pozwala rozróżnić znamiona barwnikowe łączące, mieszane, dysplastyczne, czerniaka złośliwego, znamię błękitne, znamię barwnikowe, czerniaka młodzieńczego Reed, brodawkę łojotokową, naczyniaka, nabłoniaka barwnikowego, zmiany krwotoczne.

APARATY DO DIAGNOZOWANIA SKÓRY

EBUMETR - aparat służący do pomiaru zawartości tłuszczu na skórze oraz włosach. Badanie polega na przyciśnięciu głowicy z papierem pergaminowym do powierzchni skóry. Stopień zatłuszczenie papieru wskazuje na stopień natłuszczenia powierzchni skóry.

EWAPORIMETR - aparat służący do pomiaru transepidermalnej utraty wody. Na podstawie pomiaru parowania skóry można ocenić szczelność bariery rogowej. Przyrząd wyposażony w dwie głowice, które mierzą objętość wydzielanej przez skórę pary wodnej.

KORNEOMETR - aparat określa pojemnościową oporność warstwy rogowej. Służy do pomiaru wilgotności skóry.

KUTOMETR - aparat służący do pomiaru elastyczności skóry. Zasada działania jest bardzo prosta, tzn. poprzez specjalny otwór znajdujący się na powierzchni aparatu pod ciśnieniem jest zasysana skóra. Sonda zassie więcej skóry wiotkiej, a mniej skóry jędrnej.

MEKSAMETR - aparat służący do pomiaru poziomu melaniny oraz podrażnień skóry.

PEHAMETR - aparat służący do pomiaru odczyny pH naskórka. Prawidłowy odczyn skóry waha się w granicach 4,7 do 5,5 pH, czyli jest lekko kwaśny.

PROFILOMETRIA - metoda diagnostyczna służąca ocenie głębokości zmarszczek. Metoda polega wykonywaniu silikonowych odlewów skórnych, które poddawane są analizie trzema metodami, I-badania za pomocą mikroskopu elektronowego, II-analizie obrazu powsta­łych cieni, III-trój­wymiarowej profilometrii laserowej.