„Nowa Heloiza” (1756-58) Jana Jakuba Rousseau to powieść epistolarna (pisana w listach) wywodząca się z nurtu sentymentalizmu, składająca się z 6 ksiąg. Jest to historia nieszczęśliwej miłości mieszczanina Saint-Preuxa do Julii, panny z zamożnego, szlacheckiego domu. Ów mezalians uniemożliwia ślub kochankom i wpływa na rozwój wydarzeń przez całe ich życie… Ponieważ Julia jest kobietą cnotliwą i nie umie kłamać, zdradza się ze swego uczucia kuzynce Klarze, która jest – tak jak Julia – uczennicą Saint-Preuxa. W ten sposób Julia może niekiedy spotykać się z Saint-Preux. Z kolei niejaki baron de-Wolmar jest osobą, której ojciec Julii obiecał już rękę córki. Na wieść o tym Julia zapada w chorobę. Ale wraz z przybyciem Saint-Preux zdrowieje. Wtedy to zdradza się ojcu z miłości do swego nauczyciela. Ten nie godzi się na uczucie. Pomimo wstawiennictwa milorda Bostona, Anglika przyjaznego Julii i Saint-Preux, ojciec nie zmienia zdania. Saint-Preux udaje się do Paryża, gdyż dłuższy pobyt w Clarens prowadzić może do skandalu albo i do śmierci kochanka Julii (tak kończy się 2. księga powieści). (Nawiasem mówiąc, warto zauważyć, iż do tej pory fabuła powieści była efektem wyobraźni pisarza. Ale wiosną 1757 Rousseau poznaje Zofię d’Houdetot i zakochuje się w niej. Niestety nieszczęśliwie (Zofia jest zamężna) i już po raz ostatni. Od pory ich poznania pisarz utożsamił swą Julię z Zofią. Pani d’Epinay ostrzega męża Zofii, Saint-Lamberta, ten zaś natychmiast zabrania spotykać się małżonce z Rousseau). 3. księga: Julia bierze ślub z Wolmarem, jak życzył sobie jej ojciec. Saint-Preux jest zawiedziony, ślub jest z kolei przełomem w życiu Julii.