DROGA KRZYŻOWA
- pasja -
Stacja 1:
Jezus skazany na śmierć krzyżową.
Poncjusz Piłat nie dawał sobie rady z szaleńcami - „Ukrzyżuj Go!" - krzyczeli, a z ich okrzyków biła wściekłość i upór. Obawiając się wybuchu powstania Poncjusz Piłat zgodził się ogłosić skazujący wyrok. Ubrany w specjalny strój urzędowy i diadem na głowie, w obecności skatowanego Jezusa przemówił do ludu: „Arcykapłani żydowscy i Rada przyprowadzili do mnie niejakiego Jezusa z Nazaretu oskarżanego o podburzanie ludu, bluźnierstwa i łamanie prawa. Chociaż nie można udowodnić mu tych zarzutów lecz zmuszonym przez arcykapłanów i przez was, którzy domagacie się Jego śmierci, wydaje Go wam w celu ukrzyżowania wraz z innymi dwoma zbrodniarzami.” Tak więc opuszczono prawdziwego Baranka Paschalnego. Ci, którzy go chcieli zewnętrznie zbeszcześcic i zanieczyścić ohydą swej podłości udali się do świątyni, by złożyć w ofierze Bogu oczyszczone baranki. Jakże strasznie przestrzegali by nie zanieczyścić się zewnętrznie, a tymczasem obgryzani byli plugastwem swych serc grzesznych, kipiących złością, nienawiścią. „Niech krew jego spadnie na nas i na nasze dzieci!”- krzyczeli. Niesprawiedliwy wyrok został wydany.
Stacja 2:
Jezus obarczony krzyżem.
Oprawcy wyprowadzili Jezusa na środek placu, gdzie kilku niewolników przynoisło drzewo krzyża, cisnęło je z trzaskiem pod nogi Jezusa. Jezus uklęknął przy krzyżu, objął go rękoma i trzykrotnie ucałował, ichym głosem składając swemu Ojcu w niebie wzruszające dziękczynienie za dopełniające się odkupienie ludzi. Podobnie jak kapłani rytów pogańskich obejmowali nowo założony ołtarz tak Jezus ściskał wieczny ołtarz wynagradzającej krwawej ofiary. Na znak odgłosów trąb oprawcy szarpaniem sostawili Go na nogi i położyli Mu krzyż na barki. Pochylony i uginający się pod ciężarem krzyża Jezus - umordowany, poraniony biczami, posuwał się niepewnym krokiem. Wśród szyderstw i złości szedł cichy, wynędzniały, ale jak zawsze kochający. Modlił się po cichu, spojrzenie zaś wyrażało bezmiar cierpienia, a zarazem przebaczenie.
Rozpoczął się tryumfalny pochód Króla królów, haniebny w oczach ludzkich na ziemi, ale chwalebny w niebie.
Stacja 3:
Pierwszy upadek pod krzyżem.
„Ja zakręcie uliczki było zagłębienie, gdzie w czasie deszczów tworzyła się wielka kałuża błota i wody. Doszedłszy tam Jezus szarpany przez katów niemiłosiernie potknął się o kamień i jak długi upadł na ziemię, a krzyż zsunął się na bok. Żołnierze zaczęli kląć, kopać Go, popychać, powstafa wrzawa i pochód się zatrzymał. Jezus daremnie wyciągał rękę na pomoc. Tu i ówdzie były niewiasty trzymające wystraszone dzieci na rękach. „Niech szybciej wstaje! Inaczej nam umrze tu w drodze” krzyczeli faryzeusze. Swą nadprzyrodzoną mocą podniósł Jezus głowę do góry, a oprawcy z iście szatańskim okrucieństwem stłoczyli mu z powrotem cierniową koronę na głowę. Poderwali go gwałtownie z ziemi i włożyli mu krzyż na barki Pochód kontynuował drogę krzyzową.
Stacja 4:
Jezus niosący krzyż i Jego Bolesna Matka.
Najświętsza Matka Jezusa współcierpiała wraz z Synem gdy przed godziną Piałat wydał wyrok skazujący na Zbawiciela. Gdy wraz z Janem i świętymi niewiastami oddawały cześć miejscom uświęconym męką Jezusa, usłyszały głosy trąb i wyruszjący pochód. Maryja zapragnęła gorąco zobaczyć umęczonego Syna. Wraz z Janem dość szybko znalazła się na drodze do Golgoty oczekując na nadejście pochodu. Ujrzawszy ją kaci pytali siebie nawzajem: „Cóż to za niewiasta?” - „To Matka Galilejczyka!” Te słowa sprowokowały zbirów, na cierpiącą Matkę posypały się szyderstwa i obelgi, wytykano ją palcami a jeden z niegodziwców z okrutnym uśmiechem pokazał jej gwoździe przeznaczone do ukrzyżowania Chrystusa. Wtem przed oczami Matki ukazał się jej Syn. Przechodząc Jezus wzniósł nieco głowę poranioną cierniamu spojrzał na Boleściwą Matkę wzrokiem pełnej litości i powagi. Na ten widok niezmierny ból i najżarliwsza miłość wzmogły się w sercu Najświętszej Panny. Wpadła w pochód i runęła na kolana przy Jezusie obejmując Go ramionami. Zaskoczeni żołnierze krzyczeli: "Niewiasto czego tu chcesz? Trzeba było lepiej wychować Syna to nie dostałby się w nasze ręce”. Zmuszono ją do odejścia, po czym ruszono w dalszą drogę.
Stacja 5:
Szymon Cyrenejczyk.
I znów krzyż zawalił się obok stóp Pana. Faryzeusze widząc, że Jezus naprawdę może już nie powstać, kazali żołnierzom wyznaczyć kogoś do niesienia krzyża wraz ze skazanym. Właśnie nadszedł środkową ulicą poganin Szymon z Cyreny, będący z zawodu ogrodnikiem. Wraz z żoną i dziećmi przybywał przed świętami do Jerozolimy i najmował się do przycinana krzewów. Poznano go zaraz po stroju poganina i siłą przymuszono do udźwignięcia krzyża Jezusa, gdyż Szymon bronił się i wymawiał wszelkimi sposobami. Jezus tak nędznie wyglądał, że Szymon przystępował do Niego z wielkim wstrętem i odrazą. Gdy jednak Chrystus spojrzał na niego wzrokiem pełnym miłosierdzia Szymon pomógł Mu wstać. Oprawcy włożyli im krzyż na ramiona i pochód ruszył dalej.W trakcie drogi Szymon odczuł wewnętrzną przemianę, ogarnęło go wzruszenie pod którego wpływem chętnie już pomagał Jezusowi.
Stacja 6:
Weronika i jej chusta.
Niedaleko drogi prowadzącej na Golgotę stał piękny dom otoczony od ulicy dziedzińcem otoczony murem. Z niego to wybiegła naprzeciw idącym postawna i budząca respekt niewiasta prowadząca za rękę małą dziewczynkę. Niosła przewieszoną przez ramię chustę, dziecko trzymało zaś dzbanek z winem. Pomimo prób odpędzenia kobiety, ta przynaglana miłością do Jezusa i szczerym współczuciem zaczęła przeciskać się przez motłoch żołnierzy, próbując dotrzeć do Chrystusa. Gdy jej się to udało, natychmiast upadła na kolana przed Nim i rzekła błagalnie: „Niech będzie mi wolno otrzeć oblicze mego Pana”. W odpowiedzi Jezus ujął lewą ręką jej dłoń z chustą i przycisnął do krwawego oblicza, otarł je, a oddając chustę podziękował kobiecie. A była to Serafia córka Syracha - członka Wysokiej Rady, która za odważny czyn miłosierdzia została nazwana Weroniką.To śmiałe przedarcie się niewiasty zaskoczyło żołnierzy, wnet zaczęli ją odpychać i wyzywać. Ten publiczny akt czci jeszcze bardziej rozjuszył ich przeciw Jezusowi. Widząc to Serafia wróciła pospiesnie z dzieckiem do domu.
Stacja 7:
Drugi upadek Jezusa.
Kiedy idąc na Golgotę zbliżyli się do bramy miasta - szarpany przez oprawców Jezus upadł w wielką kałużę błota, która znajdowała się przed bramą na nierównej, wyjeżdżonej drodze. Przy czym Szymon z Cyreny chciał obejść to miejsce, poruszył krzyżem, a osłabiony Jezus stracił równowagę i upadł po raz drugi. Upadłszy, żałosnym, załamanym głosem zawołał: „Biada ci Jerozolimo, ukochałem cię jak kokosz gromadząca pisklęta pod swymi skrzydłami, a ty wypędzasz mnie tak okrutnie poza swe bramy”. Na te słowa kaci na nowo zaczęli się znęcać nad Nim, wywlekając go z kałuży. Szymon nie mogąc znieść okrucieństwa na jakie dopuszczali się wobec Jezusa żołnierze, sprzeciwił się - odmawiając dalszej drogi z krzyżem. Ci nie chcąc stracić poganina, zaprzestali bicia Chrystusa i kontynuowano pochód.
Stacja 8:
Płaczące niewiasty.
Na drodze pochodu zebrała się liczna gromada płaczących i biadających niewiast. Wśród nich były niezamężne, ubogie, niektóre trzymały przestraszone dzieci na rękach. Widząc Jezusa tak strasznie zmaltretowanego i słabego zapłakały jeszcze głośniej i żałośniej, okazując litość skazanemu. Jezus zwrócił się do nich słowami: „Córki jerozolimskie nie płaczcie nade mną, płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi! Oto przyjdą dni kiedy mówić będą:"szczęśliwe niepłodne łona, które nie rodziły, piersi które nie karmiły" Wtedy zaczną wołać do gór: "Bo jeśli z zielonym drzewem to czynią, cóż się stanie z suchym?".
Stacja 9:
Trzeci upadek.
Po chwili odpoczynku ruszono dalej. Jezus z trudnością wstępował na górę. Uginając się pod brzemieniem krzyża i pod razami zbirów, w pewnej chwili upadł po raz trzeci. Kaci zaczęli Go bić okrutniej niż do tej pory, zmusili Go do powstania i pędzili bez wytchnienia aż na szczyt na miejsce stracenia. Znużonego i sponiewieranego Szymona odepchnięto i odpędzono od Jezusa, a także innych niepotrzebnych pachołków. Rozpoczęły się przygotowania do ukrzyżowania.
Stacja 10:
Jezus z szat obanżony.
Oprawcy chwycili Jezusa miedzy siebie i zaczęli brutalnie zdzierać z Niego odzienie. Zerwali okrywający Go płaszcz, zdjęli pas męki na którym ciągnęli go na sznurach, ściągnęli przez głowę wierzchnią suknę białą, wełnianą, zdjęli długą chustę z szyi, wreszcie zdjęli brunatną suknę bez sznurów, którą utkała Mu Maryja. Zdarli też koronę cierniową rozdzierając na nowo rany na głowie. I oto stał drżący Syn człowieczy pokryty krwią, opuchlizną, sińcami. Całe ciało miał poszarpane i nabrzmiałe, plecy i łopatki porozdzierane aż do kości.
Najsłodszy, najczystszy Jezus, niewypowiedzianie udręczony skulił się i pochylił by chochoć trochę ukryć swą nagość.
Stacja 11 :
Jezus przybity do krzyża.
Przyprowadziwszy Jezusa do krzyża, pchnęli Go gwałtownie, a następnie przywiązali.Przytrzymywując mu ręce wbijali w dłonie długie, ostro spiłowane gwoździe przy pomocy żelaznego młotka. Wbite gwoździe przechodziły całą grubość drzewa i wystawały nieco z drugiej strony. Przybicie nóg było dla Jezusa największą męką. W trakcie ich przybijania było słychać chrzęst kości i jęk Syna Człowieczego. Wśród tych jęków Jezus modlił się ustawicznie. Ciało Jego było tak naciągnięte, że zdawało się, że żebra popękają. Gdy zakończono przybijanie ciała ostrożnie postawiono krzyż w pozycji pianowej.
Stacja 12:
Śmierć.
„Ojcze w Twoje ręce powierzam duch Mego” - po tych słowach Zbawiciel opuścił głowę na piersi i skonał. W chwili zgonu Jezusa ziemia zadrżała, a w skale z trzaskiem powstała głęboka szczelina, między krzyżem Jezusa, a nawróconego łotra. Ostry miecz boleści przeniknął serca bliskich Jezusowi, wielu nawróciło się, inni rozdzierali szaty posypując głowę prochem. Uciekający przed trzęsieniem, spotykali na drodze umarłych powstałych z grobu, którzy upominali ich grożąc surowo.
Miłosierny Pan życia zapłacił za grzeszników męczeński dług śmierci, jako człowiek swą duszę oddał Bogu i Ojcu, ciało zaś - śmierci.
Stacja 13:
Zdjęcie z krzyża.
Niezmiernie wzruszające było to zdjęcie z krzyża. Czyniono wszystko uważnie i ostrożnie, jakby obawiano się Panu sprawić najmniejszy ból. Względem Najświętszego Ciała wszyscy przejęci byli taką samą miłością i czcią jaką otaczali za życia Najświętszego z świętych. Wszyscy trwali w ciszy i skupieniu, nawet ci co zdejmowali ciało z krzyża odzywali się półgłosem i wtedy gdy było to konieczne. Zdjęte z krzyża Najświętsze Ciało osłonięte od kolan aż do pasa i na chuście, złożono wreszcie cierpiącej Matce w ramiona, które z bólem i tęsknotą niezmierną wyciągnęła ku niemu. Wpatrywała się teraz z bliska w Jego potwornie, zmaltretowane zwłoki, mając przed oczami wszystkie okropne razy i ckliwie całując zakrwawione rany.
Stacja 14:
Złożenie do grobu.
Pochód z namaszczonymi i obmytymi zwłokami Jezusa zbliżył się do wrót grobu. Grób Jezusa był nowy, wyczyszczony przez sługi Nikodema i Józefa, wyglądał imponująco. Sama nisza grobowa była wykuta na kształt ciała owiniętego w całun. Mężczyźni wnieśli ciało do grobowca i złożyli ciało na całunie obsypanym ziołem.Uścisnąwszy po raz ostatni i skropiwszy łzami miłości i smutku ciało Najświętszego Pana, Matka Jego i niewiasty wyszły z grobu, który zamknięto kamieniem przytoczonym do grobu za pomocą drągów. Samo wejście do groty zamknięto lekkimi plecionymi drzwiami.