Mikołaj Rej tworzył w epoce Odrodzenia. Urodził się w Żórawnie pod Haliczem w roku 1505. Uczył się w szkółce w Skalmierzu, potem we Lwowie, rok uczęszczał na Akademię Krakowską. Braki wykształcenia nadrobił samouctwem. Od roku 1525 przebywał na dworze Andrzeja Tęczyńskiego, pełniąc obowiązki kancelisty, bywał także na dworze hetmana Sieniawskiego. Spełniał rozmaite funkcje obywatelskie, wielokrotnie posłując na sejmy. Swoje pisarstwo uważał za odpowiedzialną misję społeczną. Zyskał sobie dużą popularność wśród szlachty dzięki swemu sposobowi bycia – zawsze dowcipny, a nawet rubaszny, pełen mądrości życiowej. Około 1541 roku Rej przeszedł na protestantyzm, stał się gorliwym działaczem i pisarzem kalwińskim.

Do jego najwybitniejszych dzieł należą: „Krótka rozprawa między trzema osobami panem, wójtem a plebanem", „Wizerunek własny żywota człowieka poczciwego", „Zwierzyniec", „Figliki", „Zwierciadło". Późniejsze czasy obdarzyły Reja przydomkiem „ojca piśmiennictwa polskiego", ponieważ był on pierwszym wybitniejszym naszym pisarzem tworzącym wyłącznie po polsku.

„W żywocie człowieka poczciwego" Mikołaj Rej głosi pochwałę bytowania szlachecko-ziemiańskiego w trzech jego okresach: młodości, sile wieku, starości. Należy korzystać z wszystkich dobrodziejstw życia, powiada Rej, lecz oddając należny szacunek Bogu jako stwórcy wszelkiego rodzaju życia.

Humanistyczne wartości jego dorobku to odczuwanie szczęścia i radości życia. Ta pogodna afirmacja świata i jego spraw pozwala nazwać Reja poetą-humanistą.