Ogólne zasady koncesjonowania działalności gospodarczej.

1. Pojęcie i istota koncesji.

Wolności, jako naturalne i właściwe człowiekowi, ograniczają zakres kompetencji struktur państwa, wyznaczają granice jego działań wobec jednostki. Prawo zaś, jako regulacja pozytywna, stwarzając pewne reguły i ramy korzystania z wolności, jest zawsze jej ograniczeniem. Prawo reguluje sposób korzystania z wolności przez jednostki, łagodzi i rozstrzyga konflikty między interesami różnych podmiotów.

O charakterze ustroju gospodarczego danego kraju rozstrzyga od strony formalnoprawnej stosunek ustawodawcy do wolności gospodarczej.

Swoboda gospodarcza uważana jest za warunek funkcjonowania gospodarki rynkowej. Istotne ograniczenia lub eliminacja tej wolności oznaczają bowiem przejście do systemu reglamentacji działalności gospodarczej, której prowadzenie podlega wówczas innej organizacji i odmiennym regułom postępowania. Wolność gospodarcza nie ma charakteru absolutnego.

System prawny danego państwa nie kreuje wolności gospodarczej ani też nie przyznaje jej przedsiębiorcą. Zakreśla natomiast jej granice, wskazując na ograniczenia swobody korzystania z wolności, a także ustanawia jej prawne gwarancje. Nie ma wątpliwości, że prawne zagwarantowanie przedsiębiorcom jedynie swobody podejmowania działalności gospodarczej nie miałoby większego sensu, gdyby następnie nie było możliwości swobodnego jej organizowania i prowadzenia. Potrzebna jest również gwarancja dla samodzielności przedsiębiorców.

Po raz pierwszy wolność gospodarczą wyrażono wprost w art. 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej stanowiącym, że podejmowanie i prowadzenie działalności gospodarczej jest wolne i dozwolone każdemu na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa. Na mocy ustawy z 1989 r. o zmianie Konstytucji RP zasadę wolności gospodarczej podniesiono do rangi konstytucyjnej, a mianowicie art. 6 stanowił, że Rzeczpospolita Polska gwarantuje swobodę działalności gospodarczej bez względu na formę własności, a ograniczenia tej

swobody mogą nastąpić jedynie w ustawie.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r., która weszła w życie z dniem 17 października 1997r., wprowadziła zasadę w myśl której podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej stanowi „społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych” (art. 20 Konstytucji RP), przy czym: „Ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny” (art.. 22 Konstytucji RP).

Dostępność podejmowania niektórych rodzajów działalności może być ograniczona poprzez ustanowienie szczególnych wymogów, które powinien spełniać przedsiębiorca zamierzający prowadzić działalność w określonych dziedzinach. Szczególny charakter owych wymogów przejawia się w tym, że wynikają one z istoty danej działalności w określonych dziedzinach i są na tyle ważne, iż wymagają sprawdzenia oraz oceny ze strony właściwego organu administracji publicznej. Są to więc wymogi różne od tych, które są stawiane powszechnie i w odniesieniu do wszystkich przedsiębiorców, a których nie traktujemy jako ograniczeń w podejmowaniu działalności gospodarczej. Wymogi szczególne stawiane podejmowaniu niektórych rodzajów działalności stanowią o reglamentacji jej podejmowania.

Istotą reglamentacji jest ograniczenie swobody działania w określonych dziedzinach. Reglamentacja działalności gospodarczej oznacza ograniczenie swobody działania przedsiębiorców zarówno w procesie produkcji (świadczenia usług), jak i wymiany w celu ochrony interesu obywateli oraz interesu gospodarczego państwa. Z prawnego punktu widzenia reglamentacja wyraża kompetencje do określonej przepisami prawa ingerencji organów administracji w sferę realizacji gospodarczo istotnych praw podstawowych, w tym wolności gospodarczej.

Efektem reglamentacji jest akt zgody władzy publicznej na podjęcie działalności gospodarczej objętej reglamentacją. Zgoda ta jest wyrażana w różnej postaci prawnej i pod różnymi nazwami . W związku z tym celowe wydaje się wyodrębnienie rodzajów działalności gospodarczej, na których podjęcie konieczne jest otrzymanie zezwolenia kwalifikowanego, tzw. koncesji, oraz takich rodzajów działalności, gdzie wystarczy zezwolenie zwykłe.

Koncesja jest formą reglamentacji działalności gospodarczej przez państwo. Wyraża

akt zgody władzy publicznej na podjęcie i prowadzenie działalności gospodarczej przez danego przedsiębiorcę. Ma więc także cechy pozwolenia, lecz jednocześnie różni się od zezwolenia tym, że jest udzielana w pewnym tylko zakresie działalności gospodarczej oraz z odrębnych powodów i dla szczególnych celów, co uzasadnia także zastosowanie specjalnego trybu postępowania przy udzielaniu koncesji.

Za klasyczny typ koncesji uznaje się konstrukcję prawną powstałą we Francji. W tym ujęciu koncesja polegała na odstępowaniu od monopolu państwowego na rzecz przedsiębiorców niepaństwowych w celu zlecenia im realizacji zadań administracyjnych państwa o charakterze gospodarczym. Wraz z koncesją przekazywano pewne uprawnienia organu państwowego w dziedzinie objętej koncesją (np. prawo do wywłaszczania, prawo sprawowania policji administracyjnej, prawo pobierania opłat od użytkowników, prawo prowadzenia egzekucji administracyjnej). W koncesji określano tez warunki jej wykonywania. Do podstawowych cech koncesji zaliczono to, że: 1) jest ona umową ściśle administracyjną, 2) ma na celu eksploatację służby publicznej, 3) eksploatacja odbywa się na ryzyko koncesjonariusza, 4) wynagrodzenie koncesjonariusza zapewnione jest przez nadanie mu prawa pobierania od użytkowników opłat ustalonych przez taryfę, 5) jest kontraktem długoterminowym. Ten typ koncesji w doktrynie ocenia się częściej jako umowy administracyjne lub akty złożone z decyzji administracyjnej i umowy.

Współcześnie nauka francuska używa pojęcia koncesji na oznaczenie stosunku prawnego, jaki nawiązuje się pomiędzy organem administracji a osobą fizyczną lub prawną w związku z udzieleniem uprawnienia na zarobkową eksploatacje gruntu lub urządzenia publicznego. Wyróżnia się dwa rodzaje koncesji: jeden dotyczy usług publicznych, drugi zaś - robót publicznych. Koncesja usług publicznych zawiera uprawnienie do eksploatacji określonych urządzeń technicznych lub terenu (np. cmentarza, parku). Natomiast koncesja robót publicznych polega na powierzeniu przez państwo osobie prywatnej wykonania oraz eksploatacji urządzeń technicznych lub instalacji, które mają służyć zaspokajaniu potrzeb publicznych (np.. budowa i eksploatacja lini kolejowych, tramwajowych, dróg, kanałów, urządzeń elektryfikacyjnych i gazowych). W obu sytuacjach mamy do czynienia ze stosunkiem prawnym, który powstaje w drodze aktu administracyjnego, zawiera jednak również elementy cywilno-prawne.

Podwójny charakter koncesji tłumaczy się następująco: umowny charakter mają te koncesje, których celem jest zapewnienie i ochrona stałych korzyści finansowych koncesjonariusza. Powstają one na podstawie zawartego między stronami kontraktu. Organ koncesyjny nie występuje tutaj w roli organu reprezentującego władzę publiczną. Natomiast elementy administracyjno-prawne stosunku prawnego koncesji odnoszą się do organizacji i funkcjonowania służby publicznej. Część obowiązków zostaje nałożona na koncesjonariusza w drodze nakazu administracyjnego. Ponadto, zmiana ich treści, a także cofnięcie koncesji, może nastąpić w drodze aktu władczego organu koncesyjnego, podczas gdy klauzule umowne nie mogą być w ten sposób zmieniane.

Zakres koncesji usług publicznych i robót publicznych jest we Francji szeroki. Koncesji udzielają zarówno organy państwowe, jak i organy lokalne (gminy). Jest to jeden z wielu sposobów realizacji zadań publicznych przez podmioty prywatne. Istotą koncesji pozostaje więc to, że są one udzielane w obszarach należących do sfery objętej monopolem prawnym państwa lub gminy.

Koncesja tworzy szczególną pozycję prawną koncesjonariusza. Do jego obowiązków należą: 1) obowiązek osobistego zapewnienia funkcjonowania służby, bez możliwości powierzenia jej innej osobie, 2) obowiązek podporządkowania się nakazom administracji, która może jednostronnie zmieniać zasady organizacji i funkcjonowania służby, 3) obowiązek przestrzegania ogólnie obowiązujących przepisów, 4) obowiązek przestrzegania zasad funkcjonowania służby politycznej. Natomiast do podstawowych praw koncesjonariusza zalicza się: 1) prawo wyłączności eksploatacji danego urządzenia, 2) możliwość korzystania z pewnych przywilejów związanych z wykonywaniem władztwa administracyjnego, 3) prawo do osiągania korzyści finansowych, 4) prawo do równowagi finansowej.

Podstawowymi cechami koncesji typu francuskiego jest to, że jest umową administracyjną w postaci kontraktu długoterminowego, ma na celu eksploatację służby publicznej i eksploatacja odbywa się na ryzyko koncesjonariusza, oraz że wynagrodzenie koncesjonariusza zapewnione jest przez nadanie mu prawa pobierania od użytkowników opłat ustalonych przez taryfę.

Na gruncie nauki austro-niemieckiej wykształcił się inny typ koncesji. Z koncesją w rozumieniu prawa francuskiego miały one tylko jedną wspólną cechę, a mianowicie to, że dotyczyły zgody na podejmowanie działalności gospodarczej w sferze objętej monopolem prawnym państwa. Były to jednak kwalifikowane pozwolenia przemysłowe o charakterze policyjnym, wydawane w formie decyzji administracyjnej i ustalające określone prawa podmiotowe do wykonywania działalności gospodarczej. Różnice między francuskim a austro-niemieckim typem koncesji były znaczne. Wydanie koncesji na gruncie austro-niemieckim wiązało się bowiem jedynie z chęcią sprawdzenia, czy podmiot zamierzający podjęcie działalności gospodarczej w sferze należącej do wyłączności państwa może wykonywać tę działalność nie naruszając bezpieczeństwa państwa lub interesu publicznego. Koncesjonariusz nie otrzymywał natomiast żadnych praw władczych w dziedzinie administracji. Podlegał też wszelkim rygorom obowiązującego prawa, a za otrzymanie koncesji musiał wnieść stosowna opłatę.

Powyższe rozumienie koncesji należy już do przeszłości. Współcześnie jest ona bowiem rozumiana w prawie niemieckim inaczej: ma postać umowy dotyczącej korzystania z wód lub publicznych dróg lądowych. Zawarcie takiej umowy musi jednak poprzedzać wydanie zezwolenia administracyjnego na korzystanie z tych urządzeń. Od tak rozumianych koncesji odróżnia się w prawie niemieckim pozwolenia przemysłowe, które są aktami administracyjnymi o charakterze związanym. Różni to je od koncesji, które ze swej natury pozostają aktami opartymi na swobodnym uznaniu.

W Polsce pojęcie koncesji również ulegało ewolucji i to zarówno w literaturze jak i w orzecznictwie. Obydwa punkty widzenia kształtowały się zresztą bardzo wyraźnie pod wpływem obowiązujących w danym czasie rozwiązań prawnych. Spory doktrynalne wiązały się przede wszystkim z ustaleniem charakteru prawnego decyzji administracyjnej, w formie której wydawano lub cofano koncesje.

Sąd Najwyższy uznał, że koncesja jest publicznoprawnym uprawnieniem podmiotowym przyznanym decyzją właściwego organu administracji indywidualnie oznaczonemu podmiotowi, który spełnia ustawowo określone wymagania zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe wykonywania określonego rodzaju działalności gospodarczej (wyrok SN z dnia 8 maja 1998r., III ARN 34/98, OSNAP 1999, nr 5, poz. 157). Koncesja zawiera uprawnienie ze sfery prawa administracyjnego do prowadzenia działalności gospodarczej. Jest to uprawnienie osobiste (wyrok NSA z dnia 6 lutego 1995r., II S.A. 1835/93, „Wokanda” 1995, nr 7, s. 37). Koncesja nie może być udzielona małoletniemu (wyrok NSA z dnia 19 stycznia 1998 r., II S.A. 1238/97, „Prawo Gospodarcze” 1998, nr 11, s. 22).

((((( W Polsce instytucja koncesji przywrócona została po 1944 r., przez ustawę z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej. Ustawa ta wprowadziła do polskiego porządku prawnego, nieznaną ustawodawstwu okresu PRL, zasadę wolności gospodarczej, ustanawiając jednocześnie koncesję jako wyjątek od niej. Od chwili wejścia w życie u.d.g. upłynęło już ponad 14 lat. W tym czasie polskie życie gospodarcze uległo znacznym zmianom, co spowodowało dezaktualizację wielu postanowień tej regulacji. ))))))))))))))))

Zmianę regulacji prawnej w zakresie podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej uzasadniały: postępy na drodze wprowadzania do polskiej gospodarki zasad wolnego rynku oraz przyjęte przez Polskę zobowiązania międzynarodowe związane z wejściem do Unii Europejskiej, wynikające z Układu Europejskiego ustanawiającego Stowarzyszenie między Rzeczpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z drugiej strony, sporządzonego w Brukseli dnia 16 grudnia 1991 r. U.d.g. zarówno przez przedstawicieli doktryny, jak i praktyków uznawana była za niespójną i nie przystającą do potrzeb rozwijającej się przedsiębiorczości. Głębokiej krytyce poddawany był także system koncesjonowania.

Brak przejrzystości, zobowiązania wynikające z Układu Europejskiego oraz zmieniając się warunki obrotu gospodarczego zadecydowały o konieczności stworzenia nowego aktu, który miałby zastąpić mocno już przestarzałą ustawę o działalności gospodarczej. W tym celu uchwalono z dniem 19 listopada 1999 r. nową ustawę Prawo działalności gospodarczej.

2. Zasady koncesjonowania działalności gospodarczej w świetle ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej.

Ustawa Pdg zasadom koncesjonowania działalności gospodarczej poświęca rozdział trzeci, określając dziedziny działalności objęte wymogiem uzyskani koncesji, elementy procedury w sprawie udzielenia, odmowy udzielenia i cofania koncesji, a także uprawnienia organu koncesyjnego w zakresie kontroli działalności gospodarczej wykonywanej na podstawie koncesji.

Ustawodawca wprawdzie nie zdefiniował pojęcia „koncesji”, to jednak wyraźnie odróżnia koncesję od zezwoleń, na co wskazują przyczyny i cele ustanowienia obu tych kategorii, charakter prawny obu form oraz tryb ich udzielenia, odmowy udzielenia i cofania.

Nowa ustawa zawiera następujący katalog dziedzin działalności gospodarczej, której wykonywanie wymaga uzyskania koncesji:

1. Poszukiwanie lub rozpoznawanie złóż kopalin, wydobywanie kopalin ze złóż, bezzbiornikowe magazynowanie substancji oraz składowanie odpadów w górotworze, w tym w podziemnych wyrobiskach górniczych,

2. Wytwarzanie i obrót materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym,

3. Wytwarzanie, przetwarzanie, magazynowanie, przesyłanie, dystrybucja i obrót paliwami i energią,

4. Ochrona osób i mienia,

5. Transport lotniczy oraz wykonywanie innych usług lotniczych,

6. Budowa i eksploatacja albo wyłącznie eksploatacja autostrad płatnych oraz dróg ekspresowych, do których stosuje się przepisy o autostradach płatnych,

7. Zarządzanie liniami kolejowymi oraz wykonywanie przewozów kolejowych,

8. Rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych.

Wprowadzenie innych koncesji w dziedzinach działalności gospodarczej mających szczególne znaczenie ze względu na bezpieczeństwo państwa lub obywateli albo inny ważny interes publiczny, jest dopuszczalne tylko w przypadkach, gdy działalność ta nie może być wykonywana jako wolna lub po uzyskaniu zezwolenia, oraz wymaga zmiany niniejszej ustawy. Deklaracja, że poszerzenie zakresu dziedzin podlegających koncesjonowaniu jest możliwe tylko w drodze ustawy wydaje się zbędne, ponieważ wolności konstytucyjnie chronione, a taką jest wolność gospodarcza mogą być ograniczane tylko w drodze ustawy.

Pdg nie reguluje w pełni problematyki koncesji i koncesjonowania, chociaż stanowi lex generalis wobec innych ustaw, które regulują problematykę koncesji. W sposób świadomy odsyła do innych ustaw, które regulują zakres i warunki wykonywania działalności gospodarczej podlegającej koncesjonowaniu (art. 14 ust. 3) i zasady koncesjonowania, odsyłając do przepisów o autostradach płatnych oraz o radiofonii i telewizji.

Zasadniczym organem właściwym do udzielenia koncesji jest w świetle art. 15 minister właściwy ze względu na przedmiot działalności gospodarczej podlegającej koncesjonowaniu. Ten sam organ jest także właściwy do odmowy udzielenia, zmiany i cofnięcia koncesji. Nadto jednak ustawy odrębne mogą określić właściwość innego organu niż ministra właściwego ze względu na przedmiot działalności podlegającej koncesjonowaniu. Jeżeli natomiast udzielenie koncesji dotyczy wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym wówczas udzielający koncesji minister właściwy ze względu na przedmiot działalności gospodarczej obowiązany jest zasięgnąć opinii ministra właściwego ds. obrony narodowej.

Pdg określa zasady i tryb koncesjonowania działalności gospodarczej. W pierwszym rzędzie ustawa reguluje zawartość wniosku o udzielenie koncesji. Wniosek powinien zawierać:

• oznaczenie przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres,

• numer w rejestrze przedsiębiorców,

• określenie rodzaju i zakresu wykonywania działalności gospodarczej, na którą ma być udzielona koncesja,

• informacje określone w ustawach.

Nadto, wniosek powinien zawierać, jako załączniki, dokumenty określone w odrębnych ustawach oraz przepisach rozporządzenia ministra właściwego ze względu na działalność gospodarczą podlegającą koncesjonowaniu. Nie jest to rozwiązanie właściwe, ponieważ poza regulacją ustawową określone są dokumenty wskazujące na możliwość spełnienia warunków technicznych i organizacyjnych gwarantujących prawidłowe wykonywanie koncesjonowania działalności oraz wskazujące na posiadanie możliwości jej finansowania. Nowym rozwiązaniem w ustawie jest nałożony na organ koncesyjny obowiązek - w sytuacji, gdy udzielenie koncesji wszystkim przedsiębiorcom nie jest możliwe - ogłoszenia informacji o możliwości uzyskania koncesji w Monitorze Sądowym i Gospodarczym oraz w dzienniku o zasięgu ogólnokrajowym.

Informacja ta powinna zawierać:

• określenie przedmiotu i zakresu działalności gospodarczej, na którą ma być wydana koncesja,

• szczególne warunki wykonania działalności gospodarczej, na którą ma być wydana koncesja, o ile organ koncesyjny przewiduje określenie w koncesji szczególnych warunków wykonywania działalności gospodarczej ,

• termin składania wniosków, wymagane dokumenty i informacje dodatkowe.

Istotnym novum ustawy jest rozwiązanie, w myśl którego jeżeli wnioski o udzielenie koncesji złożyło kilku przedsiębiorców, prowadzone jest postępowanie, w ramach którego organ koncesyjny przeprowadzi rozprawę. W związku z tym rozwiązaniem występuje możliwość nadania informacjom klauzuli poufności, jednak jest ona uwarunkowana uzasadnionym wnioskiem przedsiębiorcy oraz streszczeniem przez przedsiębiorcę przekazanych danych, które mogą zostać udostępnione innym uczestnikom postępowania. Informacje, którym nadano klauzulę poufności, nie mogą być udostępnione innym uczestnikom postępowania baz zgody przedsiębiorcy przekazującego informacje.

Pdg przewiduje możliwość odmówienia udzielenia koncesji lub ograniczenia jej zakresu w stosunku do wniosku o udzielenie koncesji. Organ koncesyjny odmawia udzielenia koncesji ze względu na zagrożenie obronności lub bezpieczeństwa państwa, inny ważny interes publiczny oraz jeżeli w wyniku przeprowadzonej rozprawy udzielono koncesji innemu przedsiębiorcy lub przedsiębiorcom.

Ustawa przedstawia dwie możliwości cofnięcia koncesji. Organ koncesyjny cofa koncesje w przypadku wydania prawomocnego orzeczenia zakazującego przedsiębiorcy wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją. Drugi rodzaj to fakultatywne cofnięcie, które w myśl ustawy ma miejsce w przypadku gdy przedsiębiorca:

• w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z warunkami określonymi w koncesji lub przepisami regulującymi działalność gospodarcza objętą koncesją

• rażąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania koncesjonowanej działalności, określone przepisami prawa

• nie podjął działalności objętej koncesją mimo wezwania organu koncesyjnego lub zaprzestał działalności objętej koncesją, ze względu na zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa lub ważnego interesu publicznego.

Przedsiębiorca, któremu cofnięto koncesje może wystąpić z wnioskiem o ponowne udzielenie koncesji, jednak nie wcześniej niż po upływie trzech lat od dnia wydania decyzji o cofnięciu koncesji. Koncesje udziela się na czas oznaczony nie krótszy niż dwa lata i nie dłuższy niż lat pięćdziesiąt.

Organ udzielający koncesję jest uprawniony do kontroli działalności gospodarczej. Zakres kontroli organu koncesyjnego, przewidziany w art. 21 ustawy - Prawo działalności gospodarczej, jest dość szeroki i obejmuje kontrolę działalności w zakresie:

• zgodności wykonywanej działalności z udzieloną koncesją,

• przestrzegania warunków wykonywania działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14 ust. 3 i art. 16 ust. 1,

• obronności lub bezpieczeństwa państwa, ochrony bezpieczeństwa lub dóbr osobistych obywateli lub innego ważnego interesu publicznego.

Szeroki zakres kontroli wydaje się uzasadniony, zwłaszcza w odniesieniu do tych dziedzin działalności gospodarczej, które objęte zostały koncesjonowaniem ze względu na niebezpieczeństwo wystąpienia różnego rodzaju zjawisk negatywnych i zagrożeń dla życia, zdrowia lub porządku publicznego.

Kontrola wykonywania działalności w określonym wyżej zakresie jest realizowana na podstawie upoważnienia udzielonego przez organ koncesyjny. Jednak organ koncesyjny może upoważnić do dokonywania kontroli inny organ administracji wyspecjalizowany w kontroli danego rodzaju działalności. Osoby upoważnione przez organ koncesyjny do dokonywania kontroli są uprawnione w szczególności do:

• wstępu na teren nieruchomości, obiektu, lokalu lub ich części, gdzie jest

wykonywana działalność gospodarcza w dniach i godzinach, w których jest

wykonywana lub powinna być wykonywana ta działalność,

• żądania ustnych lub pisemnych wyjaśnień, okazania dokumentów lub innych nośników informacji oraz udostępniania danych mających związek z przedmiotem kontroli.

Czynności kontrolnych dokonuje się w obecności kontrolowanego, osoby zastępującej kontrolowanego lub przez nią zatrudnionej, a w razie nieobecności tych osób - w obecności przywołanego świadka.

Jako skutek przeprowadzenia kontroli organ koncesyjny może wezwać przedsiębiorcę do usunięcia stwierdzonych uchybień w wyznaczonym terminie. Należy założyć, że skutkiem przeprowadzonej kontroli jest także decyzja o cofnięciu koncesji.

Art. 24 Pdg mówi o instytucji promesy. Nie określa on formy decyzji administracyjnej dla promesy koncesji, wskazuje natomiast na zasadę stosowania w postępowaniu o udzielenie promesy przepisów o udzielenie koncesji. Ponadto ustawa określa warunki odmowy udzielenia przyrzeczonej koncesji, dodając, że mogła by ona nastąpić, gdyby wnioskodawca nie spełnił wszystkich warunków podanych w promesie oraz gdyby ujawniły się okoliczności o których mowa w art. 20 ustawy. Ustawa przewiduje zasadę ograniczenia ważności promesy, z tym że nie może on być krótszy niż sześć miesięcy. Zasadniczy skutek prawny przyrzeczenia koncesji polega na tym, że w okresie jej ważności nie można odmówić udzielenia koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej określonej w promesie, chyba że uległy zmianie dane zawarte we wniosku o udzielenie promesy albo wnioskodawca nie spełnił wszystkich warunków podanych w promesie, ujawniły się okoliczności umożliwiające organowi koncesyjnemu odmówienie udzielenia koncesji lub ograniczenia jej zakresu w stosunku do wniosku o udzielenie koncesji.

C. Banasiński, Prawo gospodarcze. Zagadnienia administracyjnoprawne, Wydawnictwa Prawnicze PWN, Warszawa 2001 r., s. 53.

C. Kosikowski, Polskie publiczne prawo gospodarcze, PWN, Warszawa 2000r., s. 167-168.

Dz.U. z 1988 r. Nr 41, poz. 324 z późn. zm.

S. Biernat, A. Wasilewski, Wolność gospodarcza w Europie, Zakamycze 2000, str. 140.

C. Kosikowski, Polskie publiczne prawo gospodarcze, Wydawnictwo prawnicze PWN, Warszawa 1999r., s. 208-209.

E. Bieniek-Koronkiewicz, J. Sieńczyło-Chlabicz, Reglamentacja działalności gospodarczej w ustawie prawo działalności gospodarczej, Przegląd Prawa Handlowego, Czerwiec 2000r., s. 29.

C. Kosikowski, Koncesje i zezwolenia na działalność gospodarczą, LexisNexis, Warszawa 2002, s. 47-49

C. Kosikowski, Polskie publiczne prawo gospodarcze, Wydawnictwo prawnicze PWN, Warszawa 1999r., s. 211

C. Kosikowski, Koncesje i zezwolenia na działalność gospodarczą, Lexis Nexis, Warszawa 2002

P. Zaborniak, Koncesje w ustawie „Prawo działalności gospodarczej”, Casus 2000, s. 14.

W. Kubala, Koncesje w prawie działalności gospodarczej, Prawo Spółek, lipiec-sierpień 2000 r., s. 80.

A. Trela, Nowe zasady koncesjonowania działalności gospodarczej, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 2002, Zeszyt 2, s. 88.

Ustawa z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej, Dz.U. Nr 101, Poz. 1178 zm.........

M Zdyb, Prawo działalności gospodarczej, Zakamycze 2000r., s.312.

K. Strzyczkowski, Instytucje prawa działalności gospodarczej. Uwagi o projekcie ustawy Prawo działalności gospodarczej, Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego, 1999r., Nr 4, s.5-7.

M. Zdyb, Prawo działalności gospodarczej, Zakamycze, 2000r., s.360.

K. Strzyczkowski, Instytucje prawa działalności gospodarczej. Uwagi o projekcie ustawy Prawo działalności gospodarczej, Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego, 1999r., Nr 4, s.5-7.

1

---