I Apologia w rozwoju historycznym

1. Źródła.

Słowo „apologia” oznacza w grece obronę, mowę obronną, czynność bronienia się, na przykład w sądzie. Pochodzi od apologeomai - bronić się, przemawiać w swojej obronie, bronić swej sprawy, wygłaszać obronę.

Apologia jest zatem od początku dziedziną chrześcijańskiego zaangażowania intelektualnego, polegającego na formułowaniu i obronie racji wiary chrześcijańskiej, motywów nadziei i postaw miłości agape.

2. DIAGNOZA NOWOŻYTNOŚCI, CZYLI DLACZEGO W „NASZYCH CZASACH” WIARA POTRZEBUJE APOLOGII?

• Nie ma prawdy, są tylko opinie... Nieprawda: „nikomu nie może naprawdę być obojętne, czy jego wiedza jest prawdziwa”, Fides et ratio 25

• Demokracja to system, w którym wszystko należy demokratycznie przegłosować...Nieprawda: demokracja, jeśli nie opiera się na trwałych wartościach prawdy i Dekalogu, ginie.

APOLOGIA - dokonywana w aktualnym kontekście czasu i przestrzeni intelektualna i praktyczna obrona podstaw cywilizacji euroatlantyckiej, zbudowanej na:

- godności osoby ludzkiej

- szacunku dla praw człowieka (w tym prawie do wolności religijnej)

- poszanowaniu jego wymiaru transcendentnego

- podstawowych ideałach chrześcijańskich

- uznaniu naturalnej różnicy płci

- niepodważalności małżeństwa między kobietą a mężczyzną oraz stworzonej przez nich rodziny

POSTMODERNIZM - negatywna reakcja na oświecenie; wyraża się utratą wiary w instrumentalny rozum i możliwość uchwycenia sensu historii oraz brakiem zaufania do ideologii, systemów intelektualnych, politycznych, ekonomicznych i edukacyjnych. Postmodernizm jest pojęciem opisującym ludzkie postawy, zachowania, wzory myślenia, poglądy na sztukę, politykę i religię.

Po raz pierwszy w sposób świadomy użył tego terminu w 1979 r. J.F. Lyotard w książce „La condition postmoderne”.

Robert Rorty - Główne tezy postmodernizmu światopoglądowego:

• brak sensu nie musi być brakiem,

• wielość zaś prawd jest zjawiskiem pozytywnym,

• „radość pluralizmu”, „smak wielości”

• „kanonzacja” poszukiwania.

POLITYCZNA POPRAWNOSC (political correctness). Mianem tym określa się ukryte narzucanie przez środowiska liberalno-ateistyczne pewnej „jedynie poprawnej” postawy wobec rzeczywistości, „nowej świadomości”, wolnej o chrześcijańskiej hierarchii wartości i etykietowania jako zacofanych fundamentalistów wszystkich, którzy "ośmielają" się mieć inne spojrzenie. Ten rodzaj presji i „ukrytej perswazji” (the hidden persuasion) jest szczególnie obecny w mediach, a system ocen i hierarchia wartości zależy przecież dzisiaj w znacznej mierze od tego, jak daną sprawę, ideę, instytucję przedstawiają środki przekazu.

SOCPOSTMODERNIZM - głoszenie skrajnego relatywizmu w ocenie przeszłości, gloryfikowanie hedonizmu jako filozofii życia, podważanie autentycznych autorytetów, podkreślanie potrzeby społeczeństwa otwartego, pluralistycznego, które niejako z natury wymaga istnienia postkomunistów.

Sekularyzacja - proces społeczno-kulturowym polegający na ukształtowaniu się struktur i idei autonomicznych wobec bezpośredniego wpływu religii: demokracji, ekonomii, kultury.

Chodzi o to, że społeczności państwowe czy międzynarodowe, a także sami członkowie Kościoła o tyle, o ile tworzą te społeczności, cieszą się autonomią działań. Nie oczekując na bezpośrednie wskazania autorytetu kościelnego, winni kierować się własną inwencją inspirowaną Ewangelią i rozumem oświeconym wiarą. Autonomia nie jest zatem niezależnością od Boga i od prawa Bożego. Zakłada ona u każdego możność naturalnego poznania Boga i Jego prawa, a katolika zobowiązuje do przepajania duchem Ewangelii jego zaangażowania w świecie.

Sekularyzm - zepsuty owoc sekularyzacji, polegający na desakralizacji i laicyzacji życia społecznego i indywidualnego.

---