Generalna Gubernia GG- 36 jednostka administracyjno-terytorialna, utworzona na podstawie dekretu Hitlera z 12 października 1939, z mocą obowiązującą od 26 października 1939. Obejmowało okupowaną część terytorium II Rzeczypospolitej. GG podzielono na cztery jednostki administracyjne (dystrykty): krakowski, lubelski, radomski, warszawski. Obejmowało obszar 94,1 tys. km2, który zamieszkiwało 12,1 mln ludności. Po agresji Niemiec na Związek Radziecki tereny dawnych województw: lwowskiego, tarnopolskiego, stanisławowskiego i wołyńskiego, pod nazwą dystryktu galicyjskiego, weszły w skład GG na mocy dekretu Hitlera z 1 sierpnia 1941. Wówczas obszar GG wynosił 145,2 tys. km2, zamieszkiwany przez 16,6 mln mieszkańców. Naczelną władzę sprawował generalny gubernator, mający swą siedzibę w Krakowie, stanowisko to przez cały czas istnienia GG pełnił Hans Frank, podlegający bezpośrednio Hitlerowi.
Rządzone przy pomocy policji i służby bezpieczeństwa GG miało stanowić wg założeń niemieckich bazę surowcową i źródło darmowej siły roboczej na czas prowadzenia wojny, a po zwycięstwie hitlerowców niemiecką “przestrzeń życiową” (Lebensraum). Od pierwszych dni okupacji zakazano działalności wszystkim partiom politycznym, organizacjom społecznym, kulturalnym i sportowym, zamknięto teatry i kina, nie zezwalano na uruchomienie szkolnictwa średniego i wyższego. Wszystkie ważniejsze stanowiska administracyjne i kierownicze w zakładach pracy obejmowali Niemcy. Realizując założenia Generalnego Planu Wschodniego prowadzono eksterminację ludności poprzez masowe aresztowania i rozstrzeliwania (akcja AB, Palmiry), fizyczną likwidację ludności żydowskiej w ośrodkach masowej zagłady, wysyłanie obywateli polskich do obozów koncentracyjnych (obozy hitlerowskie) i obozów pracy oraz na przymusowe roboty do Rzeszy. Na ziemiach polskich istniało ponad 2 tys. obozów i ich filii, a Polacy stanowili połowę cudzoziemskich robotników w Niemczech. Dokonywano masowych wysiedleń ludności polskiej, szczególnie w okolicach Radomia, Sandomierza, a największe z nich miało miejsce na Zamojszczyźnie (listopad 1942 - lipiec 1943). Zmuszano obywateli polskich do podpisywania niemieckiej listy narodowościowej (Volksdeutsche), dokonywano pacyfikacji wsi i osiedli, wydano specjalne prawo karne dla Polaków i Żydów, które w każdym przypadku dopuszczało karę śmierci, w oparciu o takie prawo działały niemieckie sądy specjalne. Spośród 6 mln obywateli polskich, którzy stracili życie podczas okupacji, 4 mln stanowiła ludność GG. Prowadzono także łupieżczą politykę ekonomiczną, zakłady produkcyjne pracowały na rzecz wojska i wojny, w sposób rabunkowy eksploatowano surowce, gospodarstwa rolne chłopskie i ziemiańskie obłożono wysokimi kontyngentami, czyli przymusowymi dostawami mięsa, zboża i mleka, obciążenia te z na rok wzrastały, za nie wywiązywanie się z dostaw groziło więzienie, obóz koncentracyjny, a nawet kara śmierci. Wywóz żywności z GG znacznie przekraczał eksport artykułów żywnościowych całej przedwojennej Polski. Eksploatacja polskiej wsi nie pozostawała bez wpływu na sytuację żywnościową w miastach. Produkty żywnościowe przydzielane na kartki tylko w 1/3 zabezpieczały potrzeby kaloryczne człowieka, szerzył się głód, choroby, znacznie zwiększyła się śmiertelność. Po zakończeniu wojny, za zbrodnie popełnione na ludności GG skazano na karę śmierci w procesie norymberskim Hansa Franka. Taki sam wyrok wymierzył Najwyższy Trybunał Narodowy w Warszawie szefowi rządu GG J. Buhlerowi i gubernatorowi dystryktu warszawskiego L. Fischer.