WSTĘP
Dziecko jest jednostką ludzką w najwcześniejszej fazie jej rozwoju. Nie jest kandydatem na pełnowartościową jednostkę ludzką, a niepowtarzalną - w młodym wieku - taką właśnie jednostką. Dziecko to nie zwykła, młoda jednostka ludzka, to jej najpiękniejszy rodzaj. Jest ono ze swej natury żywiołowe, ufne, szczere, naturalnie sprawiedliwe i twórcze.
Nawet jego nieporadność jest piękna, wzruszająca i wywołująca naturalny odruch sympatii każdego dorosłego. Dziecko wyzwala powszechną, emocjonalną przychylność, jeśli nie miłość.
Dzieciństwo to nie tylko zwykła faza rozwoju osobniczego jednostki ludzkiej, a wartość szczególna, autonomiczna, najpiękniejsza część życia każdego człowieka. Niezależnie nawet od kłopotów, to jeśli dzieciństwa nie zakłóca prawdziwe nieszczęście, takie jak śmierć najbliższych, własne kalectwo czy głód - w bilansie życia człowieka stanowi wartość szczególnie doniosłą. Nigdy później nie jest jednostka ludzka tak otwarta na świat, tak jego bezinteresownie ciekawa, tak żywiołowo manifestująca swój stosunek do innych ludzi, do zjawisk świata. Dlatego dzieciństwo dla każdego rozumnego i demokratycznego społeczeństwa jest wartością szczególnie chronioną.
Dzieckiem jest jednostka ludzka od narodzin do koca wczesnego okresu szkolnego. W Polsce liczy się to, do końca nauczania początkowego, czyli do trzeciej klasy szkoły podstawowej. Dziecko więc, większą część swojego dzieciństwa spędza w szkole. Pełni ona, fundamentalną funkcję w zapewnieniu odpowiedniego wyposażenia dziecka w wiedzę, oraz ma wielki wpływ na kształtowanie jego osobowości i indywidualności.
Podstawową metodą i warunkiem zdobywania wiedzy jest czytanie. Nabywanie przez dzieci tej umiejętności jest podstawowym elementem edukacji polonistycznej w klasach początkowych. Nauka czytanie jest czynnością skomplikowaną. Zdobycie tej umiejętności jest bardzo trudne i długotrwałe. Nie wszystkie dzieci mogą osiągnąć taki poziom czytania, który mógłby zagwarantować im wykształcenie. Dzieci, które pomimo dobrego rozwoju umysłowego i nie uszkodzonych receptorów wzroku i słuchu, nie mogą nauczyć się czytać w czasie przewidzianym programem określane są jako „dyslektyczne”, czyli takie, które maja specyficzne trudności w uczeniu się czytania.
Praca niniejsza jest pewna próbą analizy zagadnienia dotyczącego pojęcia dysleksji w literaturze psychologiczno - pedagogicznej.
Jako studentka kierunku : pedagogika wczesnoszkolna z logopedią szkolną, i jako przyszły nauczyciel, chciałam zgłębić swoją wiedzę na temat dysleksji.
W rozdziale pierwszym zostały omówione właściwości rozwojowe dziecka rozpoczynającego naukę szkolną.
Rozdział drugi przedstawia temat dojrzałości szkolnej, momentu równowagi pomiędzy wymaganiami szkoły a możliwościami rozwojowymi dziecka.
Kolejny rozdział dotyczy funkcjonowania edukacji wczesnoszkolnej w polskim systemie oświatowym. Omówione tutaj zostały funkcje, istota i właściwości edukacji propedeutycznej.
W rozdziale czwartym został opisany zakres edukacji polonistycznej w klasach początkowych.
Rozdział piąty przedstawia naukę czytania dzieci w młodszym wieku szkolnym, czyli różne definicje i metody czytania oraz sposoby badania tej umiejętności.
Kolejny rozdział ukazuje trudności napotykane przez dzieci w początkowej nauce czytania.
Rozdział siódmy porusza problem dysleksji. Opisana tutaj została historia badań nad specyficznymi trudnościami w czytaniu, różnorodne definicje i typy dysleksji, a także jej pierwotne i wtórne przyczyny.
W rozdziale kolejnym ukazane są objawy dysleksji rozwojowej.
Rozdział dziewiąty dotyczy diagnozowania specyficznych trudności w czytaniu.
Ostatni rozdział wskazuje na czynniki warunkujące efektywność pracy terapeutycznej w przezwyciężaniu dysleksji.
W ostatniej części znajdują się wnioski końcowe podsumowujące całą pracę.