Starość jako na nowe wyzwanie, nowy, atrakcyjny okres w życiu
„Każdy pragnie żyć długo, ale nikt nie chciałby starości” tak dawno temu powiedział Jonathan Swift. To prawda, gdyż większość z nas myśląc o starości odczuwa lęk przed chorobami, niedołężnością, byciem ciężarem dla innych czy samotnością. Ja też boję się okresu, który Jan Paweł II nazywa „szczególnym okresem nacechowanym mądrością”. Jednak biologiczny zegar jest nieubłagany i wkrótce się zestarzeję. Chciałabym, aby moja starość, mój przyszły żywot wyglądał nieco inaczej niż życie większości współczesnych ludzi starszych. Nie twierdzę tu, że życie np. moich dziadków było złe, że nie czerpali z niego radości. Bardzo ich kochałam i też, tak jak oni chciałabym dożyć w tak dobrym zdrowiu psychicznym i fizycznym 75 lat. Mimo wszystko patrząc na ich życie z perspektywy energicznej 22-latki widzę, że było monotonne, choć wcale nie nudne, gdyż rodzina, znajomi a przede wszystkim wnuki dostarczały im mnóstwo różnego rodzaju rozrywki.
Chciałabym, aby moja starość była pogodna, radosna, pełna przygód i nowych doświadczeń. Dlatego za wzór tak spędzanej jesieni życia stawiam sobie Elżbietę Dzikowską, znaną podróżniczkę, dziennikarkę, fotografika, autorkę wielu książek, filmów i wystaw sztuki współczesnej. Podejmuje ona i realizuje inicjatywy społeczne, m.in. była pomysłodawcą budowy pomnika Ernesta Malinowskiego- budowniczego najwyżej na świecie poprowadzonej transandyjskiej linii kolejowej. Pomnik został odsłonięty 9 lipca 1999 r. w Peru, na przełęczy Ticlio (4818 m npm). Za pomocą aparatu fotograficznego Elżbieta Dzikowska tropi ślady najstarszej historii Europy. Fotografuje także kory drzew pokazując na ich przykładzie, że przyroda jest źródłem wszelkiej sztuki, również abstrakcyjnej. 24 stycznia 2003r., z inicjatywy Elżbiety Dzikowskiej zostało otwarte w Toruniu Muzeum Podróżnika im. Toniego Halika (mąż pani Elżbiety), do którego przekazała wszystkie zbiory ze swoich podróży, które jak mówi: „kolekcjonuje, ale nie dla siebie, tylko dla muzeum”. Za cykl swoich książek Groch i kapusta czyli podróżuj po Polsce! otrzymała w 2006 roku Nagrodę Bursztynowego Motyla im. Arkadego Fiedlera. Jest wiceprezesem polskiego oddziału The Explorers Club, członkiem polskiej sekcji Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Sztuki (AICA) oraz honorowym członkiem Polonijnego Klubu Podróżnika.
W ostatnich latach pani Elżbieta jest pod urokiem Afryki. W 2005 roku (czyli w wieku 68 lat!) odbyła z trojgiem przyjaciół wyprawę Land Criuserem (samochód terenowy) przez afrykańskie kraje: Namibię, Bocwanę, Zimbabwe, Zambię. Kiedy oglądałam wywiad z nią nie mogłam uwierzyć, że 68-letni kobieta wybrała się w taką podróż, spała pod namiotem, spożywała potrawy przyrządzane na ognisku i żyła w tzw. „spartańskich warunkach”. O swoich wyprawach mówi z wielka radością, przejęciem i miłością- „do tych przepięknych pejzaży, niesamowitych przestrzeni, cudnych miejsc”- które uwiecznia na fotografiach.
Słuchając jej opowiadań nie mogę wyjść z podziwu dla niej. Pani Elżbieta jest jedyną osobą jaką znam, która całe swoje życie poświęciła pasji- podróżom i fotografii. Chciałabym, aby moja jesień życia była tak bardzo ciekawa, różnorodna i pełna przygód jak w przypadku pani Elżbiety. W swojej najnowszej książce „Uśmiech świata” pokazuje nam świat jako planetę ludzi uśmiechniętych i udowadnia, że do uśmiechania nie trzeba specjalnie nikogo namawiać. „Najbardziej popularnym, najlepszym językiem międzynarodowym, najwłaściwszą przepustką do kontaktu z innym człowiekiem niezależnie od kontynentu, na którym mieszka, koloru skóry, statusu społecznego czy wieku - jest właśnie uśmiech”- jak mówi sama autorka. Uśmiech to język zrozumiały dla wszystkich, nawet dla seniorów, którzy nie podchodzą do życia z dystansem tylko, jak to przystało na starszych ludzi, są poważni, pełni doświadczeń i mądrości. Chciałabym, abym w przyszłości nie stała się zgorzkniałą starsza panią, tylko, abym potrafiła poprzez uśmiech (i nie tylko) porozumiewać się z młodszym pokoleniem i żyć pełnią „szalonego” życia i czerpać z niego radość.