Gr.1
1. Jednostką momentu siły jest iloczyn niutona i metra czyli -Nm. Identyczny zapis może posiadać jednostka :
a) krętu
b)momentu bezwładności
c)pracy
d)przyspieszenia kątowego
Odp C
2. Siła mięśniowa m. biceps brachii wynosi 120 N. Przy jakiej wartości kąta ugięcia w stawie składowa obrotowa osiąga wartość 60 N:
a) 30 stopni
b)45 stopni
c)60 stopni
d)90 stopni
odp A
3. Podczas pomiaru momentów max zginaczy stawów kolanowych niezbędne jest zastosowanie blokady na:
a) staw barkowy
b)miednicę
c)staw kolanowy
d)tułów
odp C
4. Maksymalne momenty sił antagonistycznych mięśni charakteryzują się tym,że :
a) zginacze łokcia są silniejsze od prostownikow
b)zginacze kolana są silniejsze od prostowników
c)we wszystkich stawach momenty antagonistów muszą się równoważyć bo człowiek w ten sposób utzrymuje równowagę ciała
d)we wszystkich stawach prostowniki dominują nad zginaczami
odp D
5. Para biokinematyczna klasy I to połączenia posiadające:
a) jeden stopnień swobody
b)dwa stopnie swobody
c)trzy stopnie swobody
d)nie występuje w układzie ruchu człowieka
odp D
6, Kąt działania mięśnia jest zawarty pomiędzy:
a)brzuścem mięśnia i kością
b)osią ścięgna i powierzchnią kości
c) kierunkiem włókien mięśniowych a osią długą kości
d) osią ścięgna i prosta przechodzącą przez środek przyczepu mięśnia i oś obrotu w stawie
odp D
7. Największy współczynnik położenia środka ciężkości względem stawu dystalnego posiada:
a)ramię
b) podudzie
c)tułów
d) udo
odp B ( ale nie jestem tego pewna ...z resztą jak każdej odp ale tej najbardziej xD)
8. W mięśniach wypadkowa siła skierowana jest :
a) we wszystkich mięśniach zawsze wzdłuż ścięgna mięśnia
b) w mięśniach obłych jej kierunek pokrywa się z dwusieczna kąta
c)w mięśniach wachlarzowatych jej kierunek pokrywa się z dwusieczna kąta
d) skierowana jest zawsze wzdłuż włókien mięśniowych
odp C
9. Wypadkowa siła mięśnia działa zawsze:
a)silniej na przyczep bliższy
b)silniej na przyczep dalszy
c)nie działa na przyczepy, tylko na brzusiec
d) działa z jednakową siłą na oba końce przyczepu mięśnia.
10. Ramię siły mięśnia :
a) to pojęcie tożsame z ramieniem dźwigni mięśnia
b)to odległość pomiędzy przyczepami mięśnia
c)to odległość od pkt przyczepu mięśnia do osi obrotu
d) to najkrótsza odległość od osi obrotu do kierunku działania mięśnia
odp D
11. Podczas pomiaru momentów maksymalnych sił mięśniowych zginaczy stawu łokciowego przesunięto opaskę dynanometru w kierunku stawu łokciowego. Spowodowało to:
a)zmianę siły rejestrowanej przez dynamometr
b)zmianę siły mięśniowej
c)zmianę maksymalnego momentu siły mięśniowej
d)zmianę ramienia siły mięśniowej
odp C
12.Staw ramienno-promieniowy ;
a)umożliwia wykonywanie jednego niezależnego ruchu
b)jest więzozrostem i nie spełnia kryteriów pary biokinematycznej
c) umożliwia wykonywanie trzech niezależnych ruchow
d)umożliwia wykonywanie dwóch niezależnych ruchów
odp D
13. Podczas pomiaru momentów maksymalnych zginaczy stawów kolanowych niezbędne jest zastosowanie blokady na:
a) staw biodrowy
b)staw kolanowy
c)miednicę
d) tułów
odp C
14. Maksymalne momenty sił antagonistycznych mięśni charakteryzują się tym,że
b) zginacze kolana są silniejsze od prostowników
15.Para biokinematyczna klasy I to połączenie posiadające :
ODP : nie występuje w układzie ruchu człowieka
16. Kąt działania mięśnia jest zawarty pomiędzy :
OPD : osią ścięgna i prostą przechodzącą przez środek przyczepu miesnia i oś kobrotu w stawie
17. Największy współczynnik położenia środka ciężkości względem stawu dystalnego posiada
ODP podudzie
gr. II
1.Podczas pomiarów moemtów maksymalnych sił mięśniowych zginaczy stawu łokciowego przesunięto opaskę dynamometru w kierunku stawu łokciowego. Spowodowało to ;
OPD Zmianę maksymalnego momentu siły mięśniowej
2. Staw ramienno- promieniowy :
OPD Umożliwia wykonanie dwóch niezależnych ruchów
3. Eliminacja składowej siły ciężkości podczas pomiaru momentów maksymalnych jest:
ODP Pożądana ze względu na rzetelność pomiaru
4. Wspólny środek ciężkości głowy i uda znajduje się :
ODP bliżej uda
5. Ruchliwość biokinematyczna to inaczej:
ODP suma stopni swobody biomechanizmu względem podstawy
6. Do sił zewnętrznych w stosunku do ciała człowieka należą jedynie:
ODP siła ciężkości własnego ciała i opór środowiska
7. Wpływ lepkości na skracanie się mięśnia obrazuje:
ODP siła napięcia wzrasta szybciej niż mięsień się skraca
8. Największy przekroj fizjologiczny posiadają mięśnie:
ODP pierzaste
9. Hypomochilion -
ODP zwiększa kąt działania mięśnia
10.Niewydolność pasywna przejawia sie:
ODP Zbyt małą długością mięśni wielostawowych ograniczająca zakres ruchu
11. Siła mieśniowa m. biceps brachii wynosi 120 N. Przy jakiej wartości kąta ugięcia w stawie składowa obrotowa osiąga wartość 60 N :
ODP 30 stopni
12. Eliminacja składowej sił ciężkości podczas pomiaru momentow maksymalnych sił mięśniowych jest:
ODP : pożadana ze względu na rzetelność pomiaru
13. Wspólny środek ciężkości głowy i uda znajduje się :
ODP Bliżej uda
14. Ruchomość biomechanizmu to inaczej:
ODP Suma stopni swobody biomechanizmu względem podstawy
15. Do sił zewnętrznych w stosunku do ciała człowieka należą jedynie:
ODP Siła ciężkości własnego ciała i opór środowiska
16. Wpływ lepkości na skracanie się mięśnia obrazuje;
ODP Siła napięcia wzrasta szybciej niż mięsień się skraca
17. Największy przekrój fizjologiczny posiadają mięśnie ;
ODP Pierzaste

Działy mechaniki:

 statyka- równowaga sił, momentów sił

 kinematyka- badanie ruchu ciał bez uwzględnienia działających sił, mas ciał i warunków ruchu, opis ruchu bez badania przyczyn i skutków

 dynamika- badanie ruchu ciał pod wpływem działających na nie sił, badanie przyczyn i skutków ruchu

definicje biomechaniki:

biomechanika- nauka zajmująca się badaniem ruchu i przyczyn ten ruch wywołujących u zwierząt i człowieka

biomechanika- nauka badająca właściwości mechaniczne tkanek i narządów oraz ruch mechaniczny żywych organizmów, jego przyczyny i skutki

biomechanika= anatomia+fizjologia+mechanika

biomechanika:

ogólna- biostatyka , biodynamika (kinematyka, kinetyka)

stosowana- medyczno- rehabilitacyjna, sportu, inżynieryjna, ergonomiczna, sztuki, przemysłowo-handlowa.

Biomechanika inżynierska- zajmuje się studiami i modelowaniem ruchu, technikami pomiarowymi, manipulacją i lokomocją człowieka, badaniem postawy, własciwosci mechanicznych i elektrycznych mięśni

biomechanika medyczna i inżynieria rehabilitacyjna- głównie neurofizjologicznymi aspektami układu mięśniowo- stawowego, elektromiografia, klinicznymi aspektami przepływu płynów biologicznych, funkcjonalna stymulacja elektryczna mięśni, nerwów, kości, eliminacja bólu, badanie chodu patologicznego, implantami, metodami rehabilitacji

biomechanika sportu- badanie i modelowanie ruchu, analiza techniki ruchu zawodnika

METODY BADAWCZE:

Akcelometria- ALM- met badania przyspieszeń liniowych i kątowych

spidometria- SDM- met badań prędkości liniowych i kątowych

dynamometria- DNM- pomiar siły (s. mięśniowej i s reakcji podłoża)

goniometria (elektrogoniometria) EGM- met bad przemieszczeń kątowych (w stawach kończyn)

elektromiografia-(powierzchniowa) EMG

elektrostymulacja(funkcjonalna) FES

Fotokinemetria(fotometria, kinemetria, kinematografia biomechaniczna, optoelektronika, pomiarowa metoda rejestracji ruchu człowieka przy pomocy kamer fotograficznych, filmowych systemów optoelektronicznych, równocześnie metoda analizy ruchu na podstawie jego zapisu techniką światłoczułą.

FUNKCJE BIERNEGO UKŁ RUCHU

                                                                                         lokomocyjna- ukł bierny stanowi system dźwigni pozwalających na przemieszczenie się ciała w czasie i przestrzeni

                                                                                         podtrzymująca- nadaje ciału kształt i pionową postawę

                                                                                         zabezpieczająca (ochronna) naturalną ochronę dla narządów wewn (kl piersiowa, miednica, czaszka)

                                                                                         amortyzacyjna- tłumienie wstrząsów przychodzeniu, bieganiu, zeskakiwaniu, resorowe działanie stopy, amortyzujące działanie stawów, rola łąkotek w stawach kolanowych, amortyzacyjna rola kręgosłupa(krzywizny fizjologiczne, krążki międzykręgowe)

PARAMETRY STRUKTURALNE SZKIELETU CZŁOWIEKA-

 człon biokinematyczny- półpara biokinematyczna- sztywny element ciała ludzkiego w postaci kości z powierzchniami stawowymi, stos do wykon ruchu obrotowego

 para biokinematyczna- ruchowe połączenie 2 lub więcej kości wzajemne ograniczające ich ruchy względne- człony mogą poruszać się względem siebie, lecz róznoczesnie ze sobą związane za pomocą więzów

 ruchowe połączenia występują wówczas, gdy istnieje między nimi stale co najmniej jeden punkt wspólny lub gdy ruch względny członów wynosi co najmniej 5st, za pary biokinematyczne uznaje się stawy, ale nie chrząstko i więzozrosty.

 Możliwości ruchowe par biokinematycznych określają 2 parametry:

 liczba stopni swobody ( w ilu płaszczyznach możłiw jest ruch

 wartoś zmian kątowych pomiędzy członami przy wykonywaniu ruchu

 stopień swobody- niezależny ruch względny w stawie

 liczba stopni swobody- niezależnych parametrów- określających dowolne położenie członu, łańcucha, biomechanizmu

 klasa pary biokinematycznej- liczba odjętych stopni swobody w ruchu względnym członów z których każdy może mieć maksymalnie 6 stopni swobody w przestrzeni wzgl ukł odniesienia

 każde położenie członu biokinematycznego jest okr w przestrzeni za pomocą 6 parametrów, 3 z nich to współrzędne dowolnego pkt względem osi X,Y,Z a 3 kolejne określają kąty obrotu alfa, beta, gamma, wzgl wspomnianych osi ( ruchy obrotowe)

w mechanice są postępowe, śróbowe, obrotowe pary kinematyczne, u człowieka w układzie kostno- stawowym wyst pary obrotowe (niektórych stawach również śrubowe) klasy III,IV,V

przykłady:pary klasy V- zginanie, prostowanie w pł strzałkowej lub obtotowy w płaszcz poprzecznej, wyst w stawach zawiasowych(międzypaliczkowe, śrubowe- szczyt obrotowe, promien- łokc bliższy i dalszy)

pary klasy IV- zginanie i prostowanie w pł strzałkowej, odwodz i przywodz w czołowej w okoł osi przednio tylnej, wyst w stawach eliptycznych (promien- nadgarst) siodełkowatych(Ik śródręcza i czworoboczna większa nadgarstka)

pary klasy III- zginanie, prostowanie w pł strzałkowej, odwodzenie przywodzenie w czołowej odwracanie i nawracanie w poprzecznej. Występuje w stawach kulistych wolnych(ramieniowy), kulistych panewkowych(biodrowy) płaski (krzyżowo-biodrowy) nieregularnych (obojczykowo-mostkowy, obojczykowo- barkowy)

ŁAŃCUCH KINEMATYCZNY- zamknięty system ogniw połączonych razem w taki sposób, że ruch jednego ogniwa przy ustabilizowanym innym powoduje ruch pozostałych ogniw w przewidywany sposób.

ŁAŃCUCH BIOKINEMATYCZNY- spójny zespół członów połączonych w pary biokinematyczne (może go tworzyć palec, ręka, tułów, kręgosłup)

ŁAŃCUCH BIOKINEMATYCZNY OTWARTY- łańcuch nazywamy otwartym jeżeli końcowe ogniwo jest wolne i łączy się tylko z sąsiednim ogniwem (np. kończyny wolne bez obwodowego punktu np. podparcia

OTWARTY ŁAŃCUCH KINEMATYCZNY można opisać jako izolowany ruch w jednym stawie, którego część dystalna porusza się swobodnie w przestrzeni, a siła wytwarzana przez ciało jest na tyle duża by pokonać opór ćwiczenia na otwartychłańcuchach kinematycznych charakteryzują się większą prędkością i swobodą ruchu a mniejszą stabilnością

ŁAŃCUCH BIOKINEMATYCZNY ZAMKNIĘTY końcowe ogniwo jest swobodne, każdy jego człon jest połączony z co najmniej dwiema innymi członami (łańcuch zamyka się sam sobą) np. żeber z kręgosłupem, mostkiem. W łańcuchu zamkniętym ruchy jednych ogniw pociągają za sobą ruchy innych ogniw łańcucha.

ZAMKNIĘTY ŁAŃCUCH KINEMATYCZNY można opisać jako określony ruch wielostawowy, w którym dystalny segment jest ustabilizowany lub napotyka duży opór, który ten róch uniemożliwia lub ogranicza. Siła wytwarzana przez ciało nie jest wystarczająca by go pokonać.

Przykłądem takiej odwróconej pracy mięśni jest praca zapasowych mięśni wdechowychpo zbyt intensywnym wysiłku, kiedy nie wystarcza praca samej przepony i mięśni ją wspomagających.

Warunkiem włączenia się tych mięśni w proces oddychania jest zamknięcie łańcucha kinematycznego i ustabilizowanie kończyn górnych poprzez oparcie ich na kolanach lub uchwycenie jakiegoś stabilnego przedmiotu.

Ćwiczenia w otw łańc kinematycznych są najczęściej do tej porystosowanym środkiem terapeutycznym stanowią specyficzne, efektywne, izolowane ćwiczenia pojedynczych grup mięśniowych, odtwarzają pojedyncze wzorce ruchowe i charakteryzują się zwiększeniem komponentu sił świągających w stosunku do komnensacyjnych. W

mniejszym stopniu stymulują priopriocepcję, przede wszystkim aktywizują mięśnie agonistyczne i synergistyczne, nie są odpowiednie do treningu czynności dnia codziennego i aktywności sportowej.

Ćw w zamkn łań biokinematycznych- JEDNE Z PDST I NJBARDZIEJ POPULARNYCH ŚRODKÓW TERAPEUTYCZNYCH, ANGAŻUJĄ DUŻE zasoby dynamiczne, odtwarzają bardziej funkcjonalne wzorce ruchowe i charakteryzują się zwiększeniem komponentu sił kompensacyjnych w stosunku do ćwiczących.

Część z nich zapewnia lepszą stabilizację stawów poprzez współskurcz zespołów mięścniowych otaczających.

Zapewniają lepszą dynamiczną stablilizację- priopriocepcję, aktywizują jednocześnie miężnie agonistyczne , synergstyczne, antagonistycze oraz są bezpieczniejsze niż niektóre ćwiczenia w otwartych łańcuchach kinematycznych.

Istotną zaletą ćw w zamk łańcuchach kinematycznych jest to że przez działanie wielostawowe i angażowanie większej liczby gr mięśniowych w dużym stopniu poprawiają one priopriocepcję. Przypomnieć należy, że zabieg przywraca tylko mechaniczną stabilizację stawu, dynamiczną, nerw- mięśń, zapewnia dizjoterapia, co w efekcie daje funkcjonalną stabilność.Należy pamiętać, że stosując tylko w zamkniętych łańcuchach kinematycznych możemy nie dostrzec słabszych ogniw, które pacjent kompensuje za pomocą dobrze funkc ogniw.Zagraża to wystąpieniem innych lub powtórnych urazów, które mogą utrudnić proces usprawniania

ćw w zamknietych łąńcuchach kinematycznych stosowane samodzielnie nie przywracają wszystkich funkcji w danym stawie. Zatem termin ich funkcjonalności jest nadużywany.

By proces usprawniania był optymalny wskazane jest łączenie obu rodzajów ćw w zal od potrzeby

ćw w częsciowo zamkniętych łańc kinemat. To ćw w których segment dystalny napotyka opór, ale nie jest w pełni ustabilizowany, np. podczas biegu na nartach

ćw w szybko zmieniających się na przemian otw i zamkn łańcuchach kienamty.- segment obwodowy jest cyklicznie i szybko zamykany o otwierany np. podczas biegu

RUCHLIWOŚĆ ŁAŃC BIOKINEMATYCZNEGO- to liczba stopni swobody tego łańcucha względem przyjętej postawy. Postawą nazywamy człon z którym umownie związany jest nieruchomy układ odniesienia (dla kończyny dolnej- miednica, dla k górnej- łopatka, dla kręgosłupa-czaszka)

w otwartym łańc biokinemat. Stopnie swobody ulegają sumowaniu, dlatego końcowe ogniwa tych łańcuchów posiadają największ liczb stopni swobody. Udo w stos do miednicy posiada 3 stopnie swobody, podudzie do uda 2 stopnie, więc podudzie do miednicy 5 stopni

BIOMECHANIZM- to łańcuch biokinematyczny wykonujący ruch określony względem jego postawy- ukł odniesienia. Przykład mogą stanowić kończyna góna dolna stopa tułów. Łańc biokinema stają się biomechanicznymi w wyniku działąnia złożonej struktury napędów mięśniowych.

MOMENT SIŁY- powstaje w wyniku działania pary sił. Para sił to 2 siły równoległe nie leżące na jednej srostej, o równych wartościach lecz przeciwstawnych zwrotach.

Równy jest iloczynowi wektorowemu wektora położenia siły i wektosa siły

Ramię działania siły- naktrótsza odległość od osi obrotu do kierunku działania siły.

Cechy wektora momentu siły

 punkt przyłożenia - wektor zaczepiany jest w osi obrotu

 kierunek- wektor jest prostopadły do płaszczyzny pary sił

 wartość

 zwrot- określany regułą śróby prawoskrętnej

 

DŻWIGNIA- maszyna prosta, urządzenie do przekazywania energii (siły) tworzy ją belska podparta w dowolnym punkcie. Miejsce podparcia dźwigni wyznacza oś obrotu dźwigni, w każdej możemy wyróżnić 2 następujące elementy:

1- punkt podparcia- oś obrotu wokół którego obraca się sztywny drążek. W ciele ludzkim odpowiednikiem pkt podparcia jest staw, w którym nast. Ruch

2- ramię siły- odległość między punktem podparcia i punktem przyłożenia siły wewnętrznej - punktem tym jest przyczep mięśnia

3-ramię oporu(ciężaru) czyli odl pomiędzy pkt podparcia i pkt w którym działa opór lub ciężar jaki ma być przezwyciężony czy podniesiony.

Dźwignie dzielimy na:

    dwustronne (Ityp) wewnętrzna siła mięśni oraz opór (ciężar) znajdują się po przeciwnych stronach

    jednostronne (typII, III) wewnętrzna siła mięśni

dźwignia dwustronna (ITYP) huśtawka- w układach biomechanicznych stawowy punkt podparcia dźwigni znajduje się.

Dźwignie jednostronne- taczki- ramię położenia siły mięśniowej jest dłuższe od ramienia siły obciążenia- taka konfiguracja dźwigni powoduje, że siła skurczu mięśni niezbędna do zrównoważenia siły obciązenia jest odpowiednio od niej dłuższa jest ramie działąnia siły mięśniowej w stosunku do ramienia siły obciążenia.

Niewiele tego typu dźwigni w ukł ruchu człowieka

dźwignia jednostronna III typu- wędka- najczęściej reprezentowane w układzie ruchu człowieka.

Siły mięsniowe i siły oporu działają w różne strony, ecz przyłożone są po jednej stronie punktu podparcia, siła reakcji generowana w osi obrotu równa jest geometrycznej różnicy sił.

WYKORZYSTANIE DŹWIGNI W PRACY FIZJOTERAPEUTY:

    dążenie do minimalizacji dźwigni obciążenia zewnętrznego w czasie pracy fizjoterapeuty

    przykłady (ugul) pary stabilizacyjne, dźwignie pacjenta, przenoszenie ciężarów, rozciąganie mięśniowegodążenie do efektywnego wykorzystywania dźwigni własnego układu ruchu minimalizacja wydatku energetycznego mięśni.

SPRĘŻYSTOŚĆ I LEPKOŚĆ MIĘŚNI

    mięsnie stanowiące ok 30 do 50% masy ciała człowieka stanowią złożony system napędów działających na dźwignie kostne, powodując ruch poszczególnych jego części

    pracę mięśni w żywym organizmie charakteryzuje lepkosc i srężystość

    te właściwości mięśnia zmieniają się wskutek pobudliwości mięśnia w dużych granicach

LEPKOŚĆ MIĘŚNIA- przejaw tarcia wewnętrzengo mięśnia w ujęciu zaproponowanym przez newtona

SPRĘŻYSTOŚĆ MIĘŚNIA- zdolność do zmiany swej sługości pod wpływem działających naprężeń pobudzenia.

ROZCIĄGLIWOŚĆ CIAŁA- charakteryzuje modułem sprężystości junga.

Dla mięśnia wartości modułu sprężystości waha się w granicach 100 do 1200 N/cm2 a dla sciegna o wiezadła wynosi on 2*106N/cm2

mięsień pobudzony zmienia swoje właściwości sprężyste (zjaw pobudliwości mięśnia)

działanie mięśnia w aparacie ruchowym przejawia się w postaci rozwijanej siły równej napięciu mięśnia dążącej do zbliżania się jego przyczepów ( wyjątek stanowi przepona działająca bocznym naciskiem) w mięśniu siły wszystkich włókien sumują się dając wypadkową siłęmięśnia.

Wypadkowa posiada obok wartości również punkt przyłożenia kierunek i zwrot zależna od ilości i kierunku przebiegu włókien w mięśniu

WARYNKI PRZEJAWIANIA SIŁY MIĘŚNIOWEJ

mięśnie obłe- POSIADAJĄ równoległy przebieg włókien na całej długości znaczny zakres skracania lecz przejawiają niewielką siłę. Mięśnie przystosowane do precyzyjnego ruchu

MIĘŚNIE PIERZASTE i wachlarzowate- przyczepiają się na dużej powierzchni kości posiadają bardzo dużą ilość włókien ułożonych kątowo. Zakres skracania jest dużo mniejszy od mięśni obłych, lecz większa prędkość skracania.

Wypadkową siłę uzyskujemy przez skłądanie sił poszczególnych włókien zgodnie z zasadą równoległoboka. W mięśniach pierzastychq wypadkowa siła skierowana jest wzdłuż ścięgna mięśnia, natomiast w mięśniach wachlarzowatych jej kierunek pokrywa się z dwusieczną kąta wachlarza.Im większa jest obj mięśnia tym większy jest jego przekrój fizjologiczny, liczba włókien, siła.

W krótkich mięśniach przekrój anatomiczny jest rózny fizjologicznemu. W długim mięśniu wachlarzowatym przekrój fizjologiczny jest większy od anatomicznego, nie wszystkie włókna znajdują się w przekroju anatomicznym.

Największy przekrój fizjologiczny posiadają m pierzaste, przebiega on wzdłuż krawędzi całego mięśnia przecinając wszystkiejego włókna.

KIERUNEK WYPADKOWEJ SIŁY MIĘŚNIA- wyznacza linię działania siły mięśnia, która jest styczna do ścięgna mięśniowego w pkt przyczepu

KĄT DZIAŁANIA MIĘŚNIA- utworzony przez linię łączącą pkt przyczepu mięśnia z osią obrotu w stawie oraz linię styczną do ścięgna mięśniowego w pkcie przyczepu.

Kąt działania może być zwiększony przez HIPOMACHILION (wyniosłość kostna, element tk łącznej lub mięcień leżący bezpośrednio pod mięśniem którego kąt się określa. Zwiększanie kąta mięsniowego poprzez hipomochlion zapewnia większy moment siły mięśnia.

MECHANICZNE WARUNKI DZIAŁANIA SIŁY MIĘSNIOWEJ

-wektor położenia siły (r)ramię dźwigni - odległość od osi obrotu w stawie do punktu przyłożenia siły

-kąt działania mięśnia

-ramię działania siły mięśnia

Im większa wartość wektora położenia siły (ramienia dźwigni) a kąt działania mięśnia bliższy 90 tym większa wartość ramienia działania siły w układzie ruchu człowieka oba czynniki (ramię dzwigni, ramie siły) zazwyczaj przyjmują przeciwne wartości- jeśli ramię dźwigni jest duże to ramię siły może być niewielkie.

Szczególnie korzystne warunki do rozwijania siły posiadają m. proste i skośne brzucha, które mają duże ramię dźwigni względem kręgosłupa i najczęściej działają pod kątem bliskiem 90 w stosunku do dźwigni

ZMIANA FUNKCJI AKTONU MIĘŚNIOWEGO- działanie siły mięśnia na daną cz ciała zależy od tego jak przebiega linia w stosunku do osi stawu

RODZAJE PRACY MIĘŚNI- siła mięśnia przejawia się w ścisłej zależności od innych sił przyłożonych do danej cz ciała jako do dźwigni

KONCENTRYCZNA(pokonująca) praca mięśnia występuje w sytuacjach, gdy moment siły rozwijany przez mięśień jest większy niż moment sił przeciwstawianych mięsień skracając się przybliża człony do których jest przyczepiony

EKSCENTRYCZNA(ustępująca) ma miejsce gdy moment siły oporu jest większy od momentu siły rozwijanego przez mięsień człon do którego przyłożony jest opór porusza się w stronę przeciwną

Statyczna- występuje gdy oba momenty sił są sobie równe, mięsień utrzymuje pracę

---