Praca grupowa
Resocjalizacja rok II gr 5. Tok. B.
Kamila Bożek
Sylwia Boczek
Karolina Gryzgot
Izabela
INTEGRACJA DZIECI NIEPELNOSPRAWNYCH - zalety
Integracja ,, wyraża się w takim wzajemnym stosunku pełnosprawnych i niepełnosprawnych, w którym respektowane są te same prawa, w którym stwarzane są dla obu grup identyczne warunki maksymalnego, wszechstronnego rozwoju. Celem integracji jest, bowiem umożliwienie poszkodowanym na zdrowiu osobą prowadzenia normalnego życia i możliwie na tych samych zasadach, jak i innych członkom określanych grup społecznych. Integracja zakłada udostępnienie młodzieży upośledzonej na zdrowiu korzystania ze wszystkich stopni szkolnictwa (…)”.
Integracja ma wzmacniać wielostronny rozwój dzieci niepełnosprawnych jak i pełnosprawnych ,, w klasie integracyjnej uczą się i wychowują razem dzieci zdrowe i niepełnosprawne(…), a każde z nich jest równoprawnym członkiem społeczności klasowej. Wspólna zabawa i nauka dzieci o zróżnicowanych możliwościach rozwojowych umożliwia im wzajemne poznanie, akceptację oraz zdobycie istotnych we wspólnym bytowaniu kompetencji społecznych”.
Proces integracji jest długotrwały, obejmuje on szkołę, możliwości psychiczne i fizyczne osób i środowisko naturalne. Integracja ma służyć dzieciom niepełnosprawnym jak i zdrowym, lecz aby tak się stało musi zaistnieć w grupie zrozumienie dla innego człowieka, trzeba wyzbyć się negatywnego nastawienia oraz przezwyciężyć strach w relacjach z niepełnosprawnym ponieważ ,,Dziecko, którego relacje emocjonalne z rówieśnikami są zakłócone, nie czerpie satysfakcji z przebywania w śród rówieśników i czuje się osamotnione w grupie”. Dlatego jak opisuje J. Fairbain ,,integracja musi dokonać się w atmosferze wzajemnego obdarowywania się, w drodze gruntownej weryfikacji uprzedzeń (…) wobec niepełnosprawności i specjalnych potrzeb w szkolnictwie” . W przypadku gdy taka sytuacja nie zaistnieje, na drodze integracji mogą pojawić się różnorakie przeszkody.=
Główne zalety i założenia systemu integracyjnego wśród dzieci:
Wzmacnianie wielostronnego rozwoju poprzez : zabawę, poznanie i akceptację oraz naukę pośród dzieci o różnym poziomie rozwoju.
W procesie wychowania i nauczania dzieci niepełnosprawnych uwzględniamy ich potrzeby i dyspozycje osobowościowe. Wspólnie dla nich i dzieci pełnosprawnych organizujemy identyczne sytuacje wychowawcze, a wprowadzamy tylko wówczas sytuacje, metody i środki specjalne, gdy zachodzi tego potrzeba ze względu na swoiste trudności dziecka związane z jego odchyleniem od normy;
Dla przygotowania dziecka niepełnosprawnego do samodzielnego życia. W społeczeństwie, wysoce korzystne jest jego spontaniczne i celowo zorganizowane uczestnictwo w tym życiu.
Dzieci i młodzież niepełnosprawna mają prawo do korzystania ze wszystkich stopni i profilów szkolnictwa, z instytucji sportu, rekreacji i kultury. Instytucje te powinny do swoich obiektów i swej pracy wprowadzić odpowiednie rozwiązania organizacyjne, zapewniające niepełnosprawnym swobodne Z nich korzystanie.
Obcowanie dzieci niepełnosprawnych z pełnosprawnymi daje im możliwość przygotowania się do późniejszego życia w przeciętnej grupie społecznej. Sprawni uczniowie uczą się tolerancji na odmienność, uwalniają się od przesądów wobec swoich niepełnosprawnych rówieśników i mają szansę udzielenia im pomocy.
Obecność dzieci niepełnosprawnych w szkole powszechnej czyni ją lepszą dla wszystkich.
Mała liczba uczniów w klasie, innowacyjne metody realizowania zadań dydaktyczno- wychowawczych, bogactwo i różnorodność pomocy dydaktycznych, nietypowa ocena.
Nauczyciel akceptuje dziecko niepełnosprawne nie jako specjalne, ale jako obarczone większymi trudnościami rozwojowymi. Przydziela mu zadania na równi ze zdrowymi, włącza we wszystkie zajęcia bez szkody dla zdrowia, stosuje te same nagrody i kary, przyznaje mu role, udziela pomocy specjalistycznej, wspiera je zachętą i wiarą, zauważa jego zdolności i osiągnięcia.
Zapewniona jest opieka medyczna, ułatwiony dostęp do zajęć rewalidacyjnych, korekcyjno- kompensacyjnych, logopedycznych.
Dzieci niepełnosprawne uczą się społecznego sposobu bycia, identyfikują się z grupami normalnymi i mają świadomość przynależności do społeczeństwa. Unikają lęku , jaki wywołuje przejście z przestrzeni chronionej do twardej rzeczywistości. Są przygotowane do radzenia sobie w świecie urządzonym przez ludzi zdrowych.
Integracja pozytywnie wpływa na zachowania niepełnosprawnych, a także na ich osobowość. Są kochane, akceptowane, odnoszą sukcesy, aktywnie uczestniczą w zabawach i zajęciach wraz ze swymi kolegami.
Integracja pozytywnie wpływa na dzieci zdrowe, które akceptują specyfikę i odmienność upośledzonych kolegów, pozbywają się strachu i obcości przed dziećmi chorymi.
Pozytywnie oddziaływuje na sprawność ruchową dzieci niepełnosprawnych, poszerza zainteresowania, rozwija mowę, wyobraźnię.
Szkoła integracyjna wspiera rodziców, udziela porad, pomocy specjalistycznej.
Nauka w klasie integracyjnej obchodzi się bez internatu i pozwala dziecku na stały pobyt w rodzinie. Przebywanie z rodzicami jest zwykle korzystniejsze dla psychicznego rozwoju dziecka. Dziecko upośledzone uczęszczające do szkół powszechnych jest traktowane przez rodziców normalnie, ponieważ przekonują się, że pod wieloma względami dorównuje ono innym dzieciom.
Zadania nauczyciela w integracji niepełnosprawnych dla prawidłowego jej funkcjonowania:
Zapoznawianie się z dokumentacją i opinią poradni psychologiczno - pedagogicznej, lekarza i innych specjalistów, rodziców.
Rozpoznanie potrzeb i możliwości edukacyjnych dzieci z zaburzeniami i odchyleniami rozwojowymi oraz mającymi specyficzne trudności w nauce.
Obserwacja i konsultacja ze specjalistami.
Zespołowe ustalanie zakresu metod i form pracy rewalidacyjnej i terapeutycznej.
Bieżące i systematyczne konsultowanie się z nauczycielem prowadzącym w celu maksymalnego włączenia dziecka do zajęć, wskazywanie mocnych stron, dostosowywanie wymagań edukacyjnych dla poszczególnych uczniów zgodnie z zaleceniami poradni psychologiczno - pedagogicznej.
Wspomaganie uczniów niepełnosprawnych w ich procesie kształcenia.
Przygotowanie pomocy dydaktycznych dla uczniów niepełnosprawnch; testów, notatek, itp.
Systematyczne ocenianie postępów uczniów.
Wspieranie ucznia niepełnosprawnego poprzez prowadzenie rewalidacji.
Wdrożenie uczniów pełnosprawnych i niepełnosprawnych w system kształcenia integracyjnego.
Współpracowanie z rodziną dziecka w zakresie:
rozpoznawania i rozumienia specyfiki niepełnosprawności,
pomocy w interpretacji zachowań dziecka i prawidłowym reagowaniu na te zachowania,
poradnictwa dotyczącego kontynuowanych w domu zajęć rewalidacyjnych,
informowania o potrzebie wyposażenia dziecka w niezbędny sprzęt i środki dydaktyczne,
wskazywania ośrodków pomocy specjalistycznej i materialnej (we współpracy z pedagogiem szkolnym).
Obaj nauczyciele zobowiązani są do wspólnego, systematycznego planowania pracy, aby przystosować program pracy, formy i metody pracy do możliwości intelektualnych dziecka.
Zalety integracyjne wobec dzieci niesłyszących:
Głuchym nazywamy człowieka, który pozbawiony jest słuchu a co za tym idzie również treści dźwiękowych płynących ze świata. Nie wszyscy ludzie głusi są niemi. Obecnie dzięki odpowiedniemu nauczaniu coraz więcej osób niesłyszących może komunikować się ze społeczeństwem za pomocą mowy. Toteż nie można izolować takich osób od reszty społeczeństwa. Rodzice powinni normalnie podchodzić do dziecka z wadą słuchu. Spokojnie informować najbliższe otoczenie o jego problemie i konieczności odpowiedniego mówienia do niego. Dzięki takiej postawie rodziców dziecko wchodzi do środowiska słyszących w sposób naturalny.
Dziecko mające możliwość jak najczęstszego przebywania wśród słyszących kolegów, nabiera umiejętności radzenia sobie w sytuacjach życia codziennego i zauważa, że w osiągnięciu pragnień bardzo pomaga czynność mówienia.
Możliwości rozwojowe dzieci niedosłyszących w integracyjnych przedszkolach podkreślają w swoich publikacjach M. Góralówna i B.Hołyńska.
Wskazują one na to, że:
sugerując się przykładem innych dzieci, bez przerwy posługujących się mową, dziecko pragnie je naśladować,
obserwuje, że mową posługują się wszyscy ludzie i że jest ona niezwykle przydatna w życiu,
uczy się panowania nad swymi emocjami i współżycia w grupie, uczy się podporządkowywać i przewodzić, co daje mu poczucie bezpieczeństwa i zaufanie do własnych możliwości,
jest przyuczone do porządku, systematyczności i stosowania się do wymagań kulturowych,
przyjemne i przykre przeżycia w przedszkolu uodparniają dziecko na stresy życia dorosłego, uczą je pokonywać przeszkody i spokojnie reagować na przeciwności,
uczy się planować, realizować plan i właściwie oceniać jego rezultaty.
Chodzi o to, żeby start dziecka był udany, wtedy nabierze ono śmiałości i wiary we własne możliwości. Gdy w wieku przedszkolnym, kiedy jeszcze dziecko nie ma kompleksów związanych z wadą słuchu, nauczy się radzić sobie w środowisku słyszących, nie będzie w przyszłości unikało ludzi w obawie, że go nie zrozumieją. Będzie umiało spokojnie, bez zahamowań informować rozmówców o wadzie słuchu i poprosić, by mówiono wyraźnie .
Dziecko będzie umiało dać sobie radę w życiu i łatwo nawiązywać kontakty oraz zaadoptuje się w zwykłej szkole.
B. Hoffman. mówi , że dzieci korzystające z form integracyjnych w porównaniu z dziećmi pozostającymi w zwykłej szkole:
posiadają wyższą motywację do mówienia,
wyższy poziom językowy, sprawności i wyrazistości w mówieniu,
posługiwanie się językiem migowym ulega zmniejszeniu,
przystosowują się do normalnych wzorców zachowań właściwych dzieciom słyszącym,
mają ciągłe kontakty społeczne z rówieśnikami słyszącymi,
przystosowują się do samodzielności,
lepiej radzą sobie z wpływami i oddziaływaniem środowiska,
są w stałej konfrontacji z dziećmi słyszącymi,
bardzo ważne; nie są izolowane od domu rodzinnego,
mają zachowany kontakt ze słyszącymi przyjaciółmi z sąsiedztwa,
Kryterium oceny i wyboru integracyjnej formy kształcenia powinna być obserwacja, jak dziecko z uszkodzonym słuchem radzi sobie z programem nauczania oraz w interakcjach z dziećmi słyszącymi w zwykłej klasie. Wybór metod kształcenia dziecka z uszkodzonym słuchem jest zawsze uzależniony od osiągniętego przez nie poziomu dojrzałości fizycznej, umysłowej, emocjonalnej i społecznej. Po takim dokonaniu oceny, dziecko może uczyć się w zwykłych klasach, bądź też może korzystać z drugiej formy kształcenia; ucząc się w specjalnych klasach w zwykłej szkole. Bardzo ważnym elementem jest uczenie od najmłodszych lat wspólnego życia dzieci słyszących z dziećmi nie słyszącymi. Często niezbędna jest pomoc uczniów słyszących w robieniu notatek w czasie lekcji dla kolegów nie słyszących, aby ci mogli skupić swoją uwagę na samym nauczycielu i wykonywanych przez niego czynnościach. Nauczyciel z kolei nie może mówić odwrócony plecami do uczniów gdyż w takim wypadku jego kontakt z uczniami niedosłyszącymi jest przerwany.
Bibliografia :
Maria Góralówna i Bożena Hołyńska „Rehabilitacja małych dzieci z wadą słuchu”; Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1993
Bogdan Hoffman „Surdopedagogika” Zarys problematyki; PWN, Warszawa 1987
A. Hulek, integracyjny system kształcenia i wychowania, Warszawa 1997, PWN, s. 492-493.
J. Bąbka, Człowiek niepełnosprawny w różnych fazach życia, Wyd. Żak, Warszawa 2004, s. 81.
G. J. Fairbain, Integracja, wartości, społeczeństwo, Warszawa 1996, s.29.
A. Hulek, integracyjny system kształcenia i wychowania, Warszawa 1997, PWN, s. 492-493.
J. Bąbka, Człowiek niepełnosprawny w różnych fazach życia, Wyd. Żak, Warszawa 2004, s. 81.
Ibidem, 82.
G. J. Fairbain, Integracja, wartości, społeczeństwo, Warszawa 1996, s.29.
Maria Góralówna i Bożena Hołyńska „Rehabilitacja małych dzieci z wadą słuchu”; Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1993.
Bogdan Hoffman „Surdopedagogika” Zarys problematyki; PWN, Warszawa 1987.