„Chrystusowe nastawienie umysłu Świadków Jehowy”
Autor:
Joanna Czapska
Do druku przygotował:
SCORP1ON
J 8:44 „Wy macie diabła za ojca i chcecie spełniać pożądania waszego ojca. Od początku był on zabójcą i w prawdzie nie wytrwał, bo prawdy w nim nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, od siebie mówi, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa.”
Prz 30:5-6 „Każde słowo Boga w ogniu wypróbowane, tarczą jest dla tych, co Doń się uciekają.(6) Do słów Jego nic nie dodawaj, by cię nie skarał: nie uznał za kłamcę.”
Ap 22:18 „Ja świadczę każdemu, kto słucha słów proroctwa tej księgi: jeśliby ktoś do nich cokolwiek dołożył, Bóg mu dołoży plag zapisanych w tej księdze.”
Ap 22:19 „A jeśliby ktoś odjął co ze słów księgi tego proroctwa, to Bóg odejmie jego udział w drzewie życia i w Mieście Świętym - które są opisane w tej księdze.”
2Kor 4:2 „Unikamy postępowania ukrywającego sprawy hańbiące, nie uciekamy się do żadnych podstępów ani nie fałszujemy słowa Bożego, lecz okazywaniem prawdy przedstawiamy siebie samych w obliczu Boga osądowi sumienia każdego człowieka.”
Prz 19:5 „Fałszywy świadek nie ujdzie karania, kto kłamstwem oddycha, nie zdoła się wymknąć.”
Prz 19:9 „Fałszywy świadek nie ujdzie karania, zginie - kto kłamstwem oddycha.”
Prz 28:13 „Nie zazna szczęścia, kto błędy swe ukrywa; kto je wyznaje, porzuca - ten miłosierdzia dostąpi.”
Syr 34:4 „Co można oczyścić rzeczą nieczystą? Z kłamstwa jakaż może wyjść prawda?”
Ap 22:15 „Na zewnątrz są psy, guślarze, rozpustnicy, zabójcy, bałwochwalcy i każdy, kto kłamstwo kocha i nim żyje.”
Syr 36:19 „Jak podniebienie rozróżni pokarm z dziczyzny, tak serce mądre - mowy kłamliwe.”
Ef 5:6-17 „Niechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowami, bo przez te [grzechy] nadchodzi gniew Boży na buntowników.(7) Nie miejcie więc z nimi nic wspólnego!(8) Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości!(9) Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda.(10) Badajcie, co jest miłe Panu.(11) I nie miejcie udziału w bezowocnych czynach ciemności, a raczej piętnując, nawracajcie [tamtych]!(12) O tym bowiem, co u nich się dzieje po kryjomu, wstyd nawet mówić.(13) Natomiast wszystkie te rzeczy piętnowane stają się jawne dzięki światłu, bo wszystko, co staje się jawne, jest światłem.(14) Dlatego się mówi: Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus.(15) Baczcie więc pilnie, jak postępujecie, nie jako niemądrzy, ale jako mądrzy.(16) Wyzyskujcie chwilę sposobną, bo dni są złe.(17) Nie bądźcie przeto nierozsądni, lecz usiłujcie zrozumieć, co jest wolą Pana.”
J 8:32 „i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli.”
Strona WWW:
„Nastawienie odgrywa w naszym życiu ogromną rolę. (...) ... człowiek źle usposobiony szuka dziury w całym, choćby, obiektywnie rzecz biorąc, prowadził udane życie” (Strażnica, 1 września 2000, str. 6)
Świadkowie Jehowy często twierdzą, że właśnie oni są prawdziwymi uczniami Chrystusa. Powołują się przy tym na słowa: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie.” (Jn 13:35, BW). Wielu ludziom imponuje ich styl życia.
Świadkowie: nie palą, nie upijają się i wydają się naprawdę miłować swoich braci! Niejedna osoba zainteresowana ich orędziem poczuła, że ci ludzie naprawdę się interesują nimi i ich problemami. Gdy stoją przed drzwiami są gotowi rozmawiać o tym, co należy zrobić, by życie rodzinne było naprawdę udane, o rosnącej przestępczości, o starości, śmierci, problemach z zatrudnieniem, miłości (porównaj „Prowadzenie rozmów na podstawie Pism”, Wstępy przydatne w służbie polowej, str. 9 - 15).
Mają oni gotową receptę na każdy problem nękający ludzi (co prawda rozwiązanie tych wszystkich problemów nastąpi dopiero w nowym świecie, ale niezbyt często wspominają o tym tak od razu). Wydaje się, że być może warto poczekać, by dostąpić tego wszystkiego, o czym mówią Świadkowie Jehowy; wystarczy przecież zostać jednym z nich i za jakiś czas skończą się wszystkie problemy. Zanim to się stanie będziemy wśród ludzi, którzy będą dla nas serdeczni, którzy będą nas kochać i dla których będziemy ważni - czyż to nie wspaniała perspektywa? Czy jednak Świadkowie Jehowy postępują tak, jak chcieliby, aby ich postrzegano? |
Strażnica radzi głosicielom, by Ci robili notatki o troskach i nurtujących pytaniach tych, których odwiedzają. Po co? Żeby sprawić na ludziach wrażenie, że śJ są zainteresowani tym, co czują ich rozmówcy. W ''Strażnicy'' nr 16/2002 tak w zawoalowany sposób wyrażono tę ''mistyfikację'':
''Moglibyśmy notować ich pytania i troski. Podczas odwiedzin ponownych pokażemy im, że myśleliśmy o tym, co powiedzieli ostatnio'' - strona 19 |
Czy ich miłość jest taka, jakiej nauczał Jezus? Znalezienie odpowiedzi na te pytania jest jak najbardziej wskazane. Jeżeli dla niektórych osób zmiany nauk Świadków Jehowy nie są przekonujące (bo to przecież nowe światło ), to czy miłość Świadków Jehowy jest taką, jakiej nauczał Jezus i jaka panowała wśród pierwszych chrześcijan?
„Podobnie jak we wszystkim innym, tak i w kwestii nastawienia najlepszy wzorzec stanowi Jezus Chrystus, który oświadczył: >>Dałem wam wzór, żebyście i wy czynili tak, jak ja wam czyniłem<< (Jn 13:15)” (Strażnica, 1 września 2000, str. 6).
Jak widać słowa te są dobrze znane w Brooklynie. Uwidacznia się w nich przesłanie, że każdy naśladowca Chrystusa, a za takich niewątpliwie uważają się Świadkowie Jehowy, powinien odnosić się do innych (więc również i czynić; „A więc wszystko, cobyście chcieli, aby wam ludzie czynili, to i wy im czyńcie...”, Mt 7:12 ), tak jak robiłby to Jezus. Czy Świadkowie Jehowy rzeczywiście przejawiają Chrystusowe nastawienie umysłu?
Pierwszy kontakt ze Świadkami Jehowy, potem pierwsza wizyta w ich Sali Królestwa... Z jakim przyjęciem spotka się tam człowiek, który zapragnął poznać lepiej Boga i Biblię? Jak zostanie potraktowany przez ludzi, których tam spotka?
„Kiedy po raz pierwszy przyjdą do Sali Królestwa, mogą się poczuć obco; chcemy, żeby było inaczej - żeby spotkali się z serdecznym przyjęciem.”
„Zachęcaj wszystkich braci i siostry, żeby z własnej inicjatywy podchodzili do nowych i zapoznawali się z nimi. (...) Takie szczere zainteresowanie przekona ich, że wśród ludu Jehowy panuje prawdziwa miłość (Jana 13:35)” (Zważajcie na samych siebie i na całą trzodę, Brooklyn,1991, str. 22, 23).
Właśnie w taki sposób kierownictwo w Brooklynie, poprzez starszych w zborach, radzi jak okazywać „miłość” nowym osobom. Zastanawiające jest, czy osoba zachęcona do czegoś, robi to z własnej inicjatywy... Czy takie zainteresowanie może być szczere, jeśli ktoś je wcześniej zasugerował? Tak więc Świadkowie Jehowy chcą wywrzeć na innych wrażenie, że wśród nich jest prawdziwa miłość.
Apostoł Paweł pisał, że miłość „jest wielkodusznie cierpliwa i życzliwa. Miłość nie jest zazdrosna, nie przechwala się, nie nadyma się” (1Kor 13:4, NWT). Więc dlaczego Świadkowie Jehowy tak bardzo chcą zwrócić uwagę nowo zwerbowanych, potencjalnych członków właśnie na nią? Czemu tak bardzo się nią chlubią? Czy takim zachowaniem naśladują Jezusa lub pierwszych apostołów, czym również się chlubią? Popatrzmy, z czego chlubili się pierwsi chrześcijanie?
„Co do mnie, obym się nigdy nie chlubił, chyba że palem męki naszego Pana, Jezusa Chrystusa, przez którego świat dla mnie zawisł na palu, a ja dla świata” (Gal 6:14; NWT). „(...) chlubimy się nadzieją chwały Bożej. Ale nie tylko to, lecz chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że ucisk wyrabia wytrwałość,” (Rz 5:2,3; BT). „ (...) będąc apostołem pogan, przez cały czas chlubię się posługiwaniem swoim” (Rz 11:13; BT) „Jeżeli już trzeba się chlubić, będę się chlubił z moich słabości.” (2 Kor 11:30; BT)
Taka „miłość”, jaką okazano osobie nowo zainteresowanej, z czasem zaowocuje bardzo bliskimi kontaktami ze Świadkami Jehowy, może nawet przyjaźniami. Gdy z czasem zaczną pojawiać się nieścisłości w ich naukach, ciężko będzie dopuścić do siebie jakiekolwiek wątpliwości! Bo przecież wśród Świadków Jehowy panuje prawdziwa miłość, więc muszą być oni uczniami Jezusa. Wielu stara się wtedy tłumaczyć swoje wątpliwości zbyt małą wiedzą lub też uważa, że powstały one na skutek działalności szatana i wręcz odpycha je od siebie. Świadkowie Jehowy przez lata swojego istnienia wypracowali skuteczny mechanizm uzależnienia od siebie ludzi (zob. w ''Archiwum'': Psychomanipulacja stosowana wobec nowych członków świadków Jehowy). Jeśli ktokolwiek czuje się dobrze w ich towarzystwie, to nie odejdzie tak łatwo, nie będzie negował nawet tego, co mu podpowiada rozum. Warto sobie w takim momencie przypomnieć, że pierwsi uczniowie Jezusa przyjęli „słowo z największą gotowością umysłu, każdego dnia starannie badając Pisma, czy tak się rzeczy mają.” (Dz. 17:11). Co się stanie, gdy zamiast spędzać czas na studiowaniu publikacji Towarzystwa Strażnica, damy pierwszeństwo Biblii oraz lepiej poznamy historię Świadków Jehowy?
Kiedy ktokolwiek podzieli się swoją nowo nabytą wiedzą (być może wykaże jawną nieścisłość w ich naukach; por. Obj.19:1, gdzie jasno i wyraźnie jest napisane, że wielka rzesza ma być w niebie) ostanie potraktowany jako osoba usiłująca wprowadzić zamęt z zborze. I być może inni Świadkowie Jehowy będą próbować przekonać takiego człowieka, że ich interpretacja jest właściwa, że nie chodzi o to, co napisano, to i tak będzie on traktowany z podejrzliwością. Po pewnym czasie łatwo będzie zauważyć, że niektórzy bracia, którzy mieli taką osobę obdarzać miłością, odsuwają się od niej. Tak każe im postępować kierownictwo w Brooklynie (por. Prowadzenie rozmów na podstawie Pism; Brooklyn, 1991; str. 216)
A jednak książka „Prowadzenie rozmów na podstawie Pism, na stronie 294 utwierdza wielu szczerych ludzi w przekonaniu, że Świadkowie Jehowy są religią prawdziwą, bo przecież się miłują: „Taka miłość wznosi się ponad podziały rasowe i społeczne, ponad granice państwowe, zespalając ludzi prawdziwymi więzami braterstwa. Jest tak silna, że ludzie, którzy ją okazują, uderzająco różnią się od innych.”. Jak silna jest miłość w wykonaniu Świadków Jehowy?
„Osoby pragnące utrzymywać dobre stosunki z Bogiem, stronią od tych, którzy zostali wykluczeni lub się odłączyli. Podstawową radę biblijną dotyczącą właściwego poglądu na osoby usunięte ze zboru znajdujemy w słowach apostoła Pawła z 1 Koryntian 5:11-13. Jan odradza prowadzenie rozmów lub kontaktowanie się z człowiekiem wykluczonym albo takim, który się odłączył, żeby się nie stać "uczestnikiem jego niegodziwych uczynków" (2 Jana 11, NW)” (Zważajcie na samych siebie i na całą trzod”; Brooklyn, 1991; str. 103).
Okazać miłość i odrzucić jednocześnie? A przecież miłość nigdy nie ustaje... (1Kor 13:8). W ten to sposób kierownictwo na Brooklynie pokazuje jak odnosić się do innych ludzi.
Zastanówmy się przez chwilę: jak Jezus traktował ludzi sobie przeciwnych? Czy powiedział kiedykolwiek swoim uczniom, by z nimi nie rozmawiali, by nie rozmawiali z faryzeuszami, by się z nimi nie kontaktowali, by od nich stronili? A przecież Świadkowie Jehowy są uczniami Jezusa, czyż nie powinni go naśladować? Dlaczego więc tak bardzo obawiają się tego, że ktoś mógłby porozmawiać z byłym członkiem towarzystwa? Nazywają ich odstępami, przyrównują do umytych świń, które później powróciły do błota... Czy ich Nauczyciel nazywał tak swoich wrogów? Czy może raczej odnosił się do nich z prawdziwą miłością... Świadkowie Jehowy twierdzą, że jakikolwiek kontakt z odstępcami jest szkodliwy, przy czym powołują się na werset "odstępca ustami swymi doprowadza bliźniego do zguby" (Prz 11:9; NWT). Zastanawiające jest, jak różnie definiują odstępstwo sami Świadkowie Jehowy:
"Odstępstwo to zaniechanie oddawania czci Bogu i służenia Mu, co w gruncie rzeczy jest buntem przeciw Jehowie Bogu. Niektórzy odstępcy zapewniają, że znają Boga i Mu służą, ale odrzucają nauki lub wymagania podane w Jego Słowie. Inni twierdzą, że wierzą Biblii, ale odrzucają organizację Jehowy." (Prowadzenie rozmów na podstawie Pism, Brooklyn, 1991; str. 214).
W myśl tej definicji odstępcą jest każdy były Świadek, który został wykluczony ze zboru lub sam się odłączył. Jednakże gdy porównamy powyższą definicję z tym, co podaje podręcznik dla starszych jawi nam się zupełnie nowy aspekt słowom "odstępstwo" i "odstępca":
"Odstępstwo to działanie na przekór prawdziwemu wielbieniu Jehowy lub wbrew porządkowi, który On zaprowadził wśród swego ludu (Jer. 17:13; 23:15; 28:15, 16; 2Tes 2:9, 10). Osoby, które rozmyślnie rozpowszechniają (uporczywie popierają lub głoszą) nauki sprzeczne z prawdą biblijną, Świadkowie Jehowy uważają za odstępców." (Zważajcie na samych siebie i na całą trzodę; Brooklyn, 1991; str. 94, 95).
Jak wyraźnie widać, nie zawsze trzeba się ochrzcić u Świadków Jehowy, by później zostać uznanym za odstępcę... Tak czy inaczej, gdy przyjdzie kiedyś moment, że przestanie się ślepo wierzyć 'niewolnikowi', wtedy poznamy, jak szczera i nieustająca jest miłość Świadków Jehowy do bliźnich... A przecież Jezus powiedział wyraźnie: "Bądźcie wy tedy doskonali, jak Ojciec wasz niebieski doskonały jest" (Mt 5:48). Miłość Boga jest miłością bezwarunkową, więc czy nie jest naturalnym, że Świadkowie Jehowy tak usilnie usiłujący nas przekonać, że starają się sprostać wszystkim wymaganiom Bożym, odpowiadać Jego miernikom, zapominają o rzeczy tak podstawowej, jaką jest miłość? Miłość nigdy nie ustaje... (1Kor 13:8). Czy Świadkowie Jehowy zapomnieli o tej prawdzie zawartej w Biblii? A może Strażnica za rzadko przytacza powyższy werset, gdyż zbyt wielu Świadków mogłoby przejrzeć na oczy?
[08 2002]
5