Cromwell

sł. i muz. Jacek Kaczmarski 1990

Idą na Londyn! Idą purytanie!	e
Siłą ich czystość czyli lęk przed grzechem.	e
Lęk rodzi wściekłość, a wściekłość - powstanie;	e
Idą pokonać chrześcijan - chrześcijanie.	e
Mgłą dysząc zamiast oddechem.	C D E
Broni się grzeszny król i pomazaniec.	e
Nie tyle władzy żal mu, co zasady.	e
Żal płynie z winy, a z winy - kajanie.	e
Lecz nie kajania pragną purytanie:	e
Muszą dowody mieć - zdrady.	C D E
Dowodem - zdrada. Ów zdrajca zdradzony	a
Przez własne siły, (te, na które liczył) -	a
Nie może przecież zachować korony,	a
Skoro przez Boga został osądzony,	a
I sądzą go jego stronnicy.	F G A
Jak zwykle chaos jest przy tym i zamęt,	a
Ulica prawdę waży i rozdziela,	a
O swoją przyszłość troszczy się parlament,	a
Skazaniec łzawy szkicuje testament -	a
Z myślą o losie Cromwella.	F G A
Turla się głowa królewska pod stopy.	e
Sprawiedliwości stało się więc zadość.	e
Dla zniewolonej wzór to Europy:	e
Szafot wszak w końcu biskup sam pokropił	e
I wielka nastała nam radość!	C D E
Wszystko to rankiem nadziei i wiary,	a
Gdy strach i skrucha były zmian motorem.	a
Wieczorem Cromwell rozpędza parlament,	a
Sam się mianuje Lordem Protektorem:	a
Ofiara własnej ofiary.	F G A
Idą na Londyn! Idą purytanie!	e