Złamanie (łac. fractura) - całkowite przerwanie ciągłości kości (gdy dochodzi do przerwania niecałkowitego określa się je jako nadłamanie, łac. infractio). Podział złamań w zależności od mechanizmu urazu:

• złamania na skutek zgięcia (dotyczące najczęściej trzonów kości długich);

• na skutek skręcenia, obie części złamanej kości są wobec siebie zrotowane wzdłuż osi kości;

• na skutek przesunięcia (szczególną podatność na nie wykazują szyjki kości udowej i ramiennej);

• na skutek rozerwania (tak zwane złamanie awulsyjne) - dochodzi do nich gdy przyczepy więzadeł i mięśni są mocniejsze niż kość.

Ze względu na przebieg szczeliny złamania wyróżnia się:

• złamanie skośne,

• złamanie poprzeczne,

• złamanie spiralne,

• złamania wieloodłamowe.

Szczególnymi odmianami złamań są:

• złamanie patologiczne,

• złamanie zielonej gałązki,

• złamanie zaklinowane,

• złamanie otwarte,

• złamanie przewlekłe.

Złamania można również podzielić na:

• złamania proste (np. złamanie kości długich),

• złamania złożone (np. złamanie miednicy),

Nie jest natomiast "prawdziwym" złamaniem niezmiernie rzadko zachodzące złamanie prącia.

Objawy złamania:

• patologiczna ruchomość kości,

• nieprawidłowe ułożenie,

• trzeszczenie (łac. crepitatio) odłamów kości.

Mniej swoistymi objawami złamania kości są: obrzęk, ból i krwiak.

Do złamań kości - samoistnych lub nawet przy niewielkich urazach - często dochodzi w przebiegu osteoporozy.

Leczenie złamań może być zarówno zachowawcze (opatrunek gipsowy po repozycji) jak i operacyjne.

Stłuczeniem nazywamy uraz tkanek i stawów okołotkankowych. Do najczęstszych następstw stłuczenia należą: krwawe wylewy i wysięki podskórne, obrzęk oraz częściowe upośledzenie ruchomości stawu objętego stłuczeniem.

---