WSTĘP TEORETYCZNY
W doświadczeniu mamy dwa identyczne wahadła sprzężone sprężyną. Aby opisać ruch całego układu musimy posłużyć się dwoma współrzędnymi, w przeciwieństwie do pojedynczego wahadła, gdzie wystarczy podanie jednej współrzędnej. Współrzędne te (np. φI(t), φII(t))oznaczają położenie wahadeł w czasie, i nie muszą to być funkcje harmoniczne. Można wykazać, że najbardziej ogólny ruch układu o dwóch stopniach swobody stanowi superpozycję dwóch niezależnych jednoczesnych ruchów harmonicznych (sinusoidalnych). Ruchy te nazywamy drganiami normalnymi lub własnymi danego układu. Dobierając odpowiednio położenie wahadeł , ich prędkość początkową można doprowadzić do tego, że układ będzie wykonywał drgania jednej lub drugiej postaci. W przypadku drgań normalnych każdy z elementów układu porusza się prostym ruchem harmonicznym, wszystkie elementy oscylują z tą samą częstotliwością ω1 lub ω2 i jednocześnie mijają położenie równowagi. Ruch wahadeł można opisać równaniami:
ΦI(t) = A1cos(ω1t + φ1) + A2cos(ω2t + φ2)
ΦII(t) = B1cos(ω1t + φ1) + B2cos(ω2t + φ2)
Moment kierujący wahadeł obliczymy z zależności:
Dk = Mgls
M - masa wahadła
L - odległość środka ciężkości od osi obrotu
Częstotliwości kątowe wahadeł obliczymy ze wzoru:
ω = 2π/T
Moment bezwładności jednego wahadła wyliczamy ze wzoru:
I=1/3 lr2mw(m+3+3l+l2)
A środek ciężkości wahadła: ls=lr(1/2+m+1+1/2l)/m+1
Moment sprzęgający: ω =