Interferon (INF) to grupa substancji pochodzenia białkowego (dokładniej glikoproteid), występująca w II typach. W typie I występuje 5 odmian, a w typie II 1 odmiana.

· Typ I działa na receptory IFNAR-1 i IFNAR-2 wywołując zahamowanie proliferacji, przy jednoczesnym zwiększeniu ekspresji genów klasy MHCI:
o INF-α: produkowany przez leukocyty - potencjalny lek antywirusowy i przeciw nowotworowy
o INF-β: produkowany przez fibroblasty - potencjalny lek przeciw stwardnieniu rozsianemu
o INF-κ: produkowany przez keranocyty
o INF-λ: produkowany przez limfocyty - potencjalny leki immunologliczny
o INF-ω: produkowany przez leukocyty

· Typ II działa na receptory IFNGR-1 i IFNGR-2, działa synergistycznie z IFN typu I tj.: hamuje proliferację, zwiększając jednocześnie ekspresję genów MHCI i MHCII. Ponadto działa chemotaktycznie na makrofagi, komórki NK i limfocyty T. Przedstawicielem (jak dotąd jedynym) jest INF-γ.

Interferony wpływaja hamująco na proces produkcji większości białek, w tym wirusowych w komórkach. Odznaczają się wybitną zdolnością hamowania replikacji wirusów penetrujących wnętrze komórek makroorganizmów. Wykazują wielorakie funkcje biologiczne: hamują podziały komórkowe, wzmagają swoiste funkcje poszczególnych typów komórek
Interferony są nieswoiste względem patogenu, lecz swoiste gatunkowo (np. interferony zwierzęce nie działają na komórki ludzi)
Receptory interferonów indukują kinazy tyrozynowe JAK-1 i JAK-2, które aktywują docelowe miejsce ISRE w jądrze komórkowym. Powoduje to transkrypcję od 50 do 100 genów. W efekcie dochodzi do:

· aktywacji kinazy białkowej o masie 67 kDa, która fosforyluje eIF-3 co hamuje translację mRNA zarówno komórkowego jak i wirusowego.
· hamowanie syntetazy 2\'->5\' oligoadenylowej i aktywacja rybonukleazy powoduje rozkładanie istniejącego mRNA
· odporność komórki na infekcję wirusem - mechanizm niepewny

Zasadnicze znaczenie przeciw wirusowe i immunomodulujące mają INF-α
i INF-λ, dlatego też znalazły zastosowanie w leczeniu chorób wirusowych i chorób nowotworowych.
Najczęściej stosuje się interferon α-2b w przewlekłym wirusowym zapaleniu wątroby typu B i C.
Podaje się go podskórnie lub domięśniowo średnio 5 mln jednostek 3 razy w tygodniu przez 12-24 tygodni.
Natomiast w onkologii najczęściej stosuje się interferon α-2a, a w stwardnieniu rozsiany interferon β

Leczyć się można np. w:
· Katedra i Klinika Chorób Zakaźnych Akademii Medycznej ul. Koszarowa - Wrocław
· Centrum Zdrowia Dziecka - Międzylesie
· Klinika Hepatologii i Nabytych Niedoborów Immunologicznych Instytutu Chorób Zakaźnych i Pasożytniczych AM w Warszawie.
· Klinika Chorób Zakaźnych Instytutu Mikrobiologii i Chorób Zakaźnych AM w Poznaniu
· Katedra i Klinika Gastroenterologi AM w Lublinie

---