Adam Asnyk- poeta czasów niepoetyckich.
"Czasami niepoetyckimi" nazywano często epokę pozytywizmu okreœlając tym samym jej miejsce wœród ówczesnych form literatury (przeważała powieœć)
Wieloma nurtami rozwijała się twórczoœć poetycka Asnyka (1838-97). Formułował ją wpływ wielkich romantyków, przede wszystkim Słowackiego. Na przekonania poety niemały wpływ wywarło także uczestnictwo w powstaniu styczniowym. W latach póŸniejszych twórczoœć jego zbliżał się do parnasizmu. Rozszerza się wachlarz podejmowanych tematów: od erotycznych i pejzażowych do refleksyjno- filozoficznych. Równoczeœnie obecnoœć w jego utworach pojęć takich jak postęp, ewolucja, demokratyzm i praca oraz ich znaczące funkcje, zbliża je do zasadniczych koncepcji pozytywizmu. W wierszach o charakterze programowym Asnyk z jednej strony uznaje koniecznoœć i nieuchronnoœć postępu ("Daremne żale"), z drugiej- akceptuje potrzebę zachowania tradycji ("Do młodych"). Ów kompromis, stale podkreœlający dialektyczną łącznoœć przeszłoœci i teraŸniejszoœci, sprzeciwiający się jednostronnym poglądom młodych, ma w twórczoœci poety kluczowe znaczenie (w formie refleksji filozoficznej pojawi się póŸniej w cyklu sonetów "Nad głębiami"). Œwiat przedstawiony w utworach Asnyka charakteryzował się zatem dwudzielnoœcią: przeszłoœci i przyszłoœci, nowoœci i tradycji, pokoleń dawnych i współczesnych. Ta zasada ciągłego stawania się wyrasta z przeszłoœci tego co jest teraŸniejsze i co tworzy przyszłoœć, stanowi myœl przewodnią jego poezji. Wyrażając te idee posługiwał się Asnyk prosta symboliką i metaforyką, łatwo utrwalającą się w pamięci czytelnika. Sprzyjała temu również przejrzystoœć stylu i prostota składni. Wzmacniały ją narzucające się odbiorcy formy rozkaŸnikowe i wykrzyknikowe będące swoistym nakazem skierowanym wprost do niego. Adresat jest zazwyczaj wyraŸnie wskazany tytułem, zwrotem apostrofą. Stąd wiersze poety mają często formę liryki apelu.