Dwa pogrzeby jeden wstyd. Henryk Pająk
Fragment książki Henryka Pająka pt: “Dwa pogrzeby jeden wstyd”. Za nadesłanie materiału podziękowania dla ADMIKU.
Wprowadzenie
Śp. Lech Kaczyński
Czyż nie jest wstydem i degradacją narodowego panteonu na Wawelu, umieszczenie tam trumien JózefaPiłsudskiego i Lecha Kaczyńskiego? Na to pytanie udziela odpowiedzi treść tego opracowania.
Mason J. Piłsudski /Rycerz Kadosz/, agent austriacki i niemiecki, który na początku pierwszej wojny światowej próbował wywołać powstanie w zaborze rosyjskim, wspierać Austrię i Niemcy, nie liczył się z oczywistością klęski, z kolejną bezsensowną daniną krwi polskiej.
Przegrywający Niemcy przywieźli go w salonce do Warszawy i pomogli przejąć władzę, jako gwarantowi ich interesów w Wielkopolsce, Prusach Wschodnich i na Śląsku.
Potem mason Piłsudski za pieniądze masonerii brytyjskiej wywołał krwawą wojnę domową w maju 1926 roku; zbrodniczy pucz przeciwko demokratycznie wybranemu Sejmowi i prezydentowi. Była to zbrodnia stanu. Po śmierci spotkała go za to nagroda w postaci pochówku na Wawelu, wymuszonego przez jego masońską mafię.
Lech Kaczyński był agenturalnym zwolennikiem rozbioru Polski w ramach Unii „Jewropejskiej”, co zatwierdził swoim podpisem pod aktem rozbiorowym.
Lech Kaczyński na żądanie rabinów przerwał ekshumację w mogile Żydów w Jedwabnem, tym samym na zawsze zatwierdzając kłamstwo o rzekomym polskim mordzie na tamtejszych Żydach.
W obydwa tych występkach przeciwko interesowi narodu polskiego, prezydent L. Kaczyński kierował się interesem żydowskiego terroryzmu, ekspansjonizmu, zatem zdradził Polskę jako ówczesny Prokurator Generalny RP i potem jako prezydent.
I za to spoczął na Wawelu.
Obydwaj - J. Piłsudski i L. Kaczyński byli agentami sił wrogich Polsce. Zasłużyli na wieczyste potępienie jako zdrajcy. Wrogie Polsce siły wymusiły jednak pohańbienie Wawelu ich trumnami, pośród królów i bohaterów narodowych.
W proteście przeciwko temu pohańbieniu powstała ta książka.
„Błąd” Eligiusza Niewiadomskiego
Podczas wystawy w Galerii Sztuk Pięknych w Warszawie 16 grudnia 1922 roku, profesor rysunku Eligiusz Niewiadomski oddał trzy strzały z bliskiej odległości do prezydenta GabrielaNarutowicza, zabijając go na miejscu.
Tak oto rozpoczął się serial, w wyniku którego, jak dotąd, gwałtowną śmiercią zginęło trzech polskich prezydentów:
Gabriel Narutowicz
Ryszard Kaczorowski - były prezydent RP na Wygnaniu (1)
Lech Kaczyński.
Dlaczego Eligiusz Niewiadomski, artysta malarz, powszechnie szanowany intelektualista porwał się na taki czyn?
Jedni uznali go za szaleńca, inni za pospolitego zbrodniarza. ? Na jego pogrzeb stawiło się około 10.000 osób, niemal wszyscy z kwiatami, w ten lodowaty poranek stycznia 1923 roku!
Świadomi patrioci polscy, przeciwnicy masonerii i terrorystycznego piłsudyzmu, uznali go i uznają za bohatera narodowego.
Eligiusz Niewiadomski w notatkach więziennych zatytułowanych: „Do wszystkich Polaków”, utrwalił tragiczne credo swojego czynu:
Nie chcę, aby wyrok na mnie wykonany, stał się powodem zemsty krwi. Był on zgodny z prawem i życzeniem moim, był zatem sprawiedliwy, więcej - był potrzebny. Śmierć moja jest koniecznym uzupełnieniem mojego czynu. Bez niej byłby on nie tylko bezpłodny, ale leżałby na nim cień mordu. Zakwitnie, to znaczy przemówi do Narodu. Głupcy i hipokryci widzą w nim akt szaleństwa albo fanatyzmu! Tak nie jest! Byłoby źle z Polską, gdyby odrobina charakteru wystarczyła, aby być uznanym za wariata, a odrobina uczucia wychodzącego poza normy przeciętne, dawała kwalifikacje na fanatyka. Czyn był straszny, bo musiałem uderzyć w naród. Nie słowem bezsilnym, lecz gromem. Gromem równym tej hańbie, jaką go opanowała spółka cynicznych hultajów i jawnych wrogów Polski. Musiałem uderzyć gromem, aby zbudzić tych co mniemają, że Polska już się ciałem stała, że minął czas wysiłków i ofiar i że broń można już złożyć. Tak nie jest! To, na co patrzą oczy nasze, nie jest jeszcze Polską. Nie o takiej śniły wielkie serca poetów naszych, nie za taką cierpiały, walczyły i ginęły pokolenia/…/. Jest to dopiero Polska Piłsudskiego, Judeo-Polska. Naród polski do władzy w niej jeszcze nie doszedł. Polskę prawdziwą dopiero trzeba zdobyć i zbudować. W walce o nią niech się hartuje dusza pokoleń. Od udziału w tej walce nie zwalnia nikogo ani wiek, ani stanowisko społeczne, ani przynależność lub nieprzynależność do partii. Trzeba ją zacząć od zwycięstwa nad sobą, od pokonania własnej słabości. (2)
Podczas procesu, 30 grudnia 1922 roku zaskoczony Sąd i publiczność usłyszeli od Eligiusza Niewiadomskiego, że początkowo zamierzał zastrzelić Józefa Piłsudskiego, Naczelnika Państwa. Dodał, że z początku podziwiał go i szanował, ale potem obwinił go za anarchię w państwie, za pusty skarb i wciskanie jego dyletanckich towarzyszy partyjnych na ważne stanowiska państwowe.
Niewiadomski zapewnił Sąd, że Piłsudskiemu uratowała życie tylko jego rezygnacja z ubiegania się o urząd prezydenta!
Wybrał więc na cel swojego „gromu” prezydenta Narutowicza. Czuł się rozgoryczony i oburzony faktem, że Narutowicz, mason i ateista, przez 32 lata przebywający w Szwajcarii i nieznający realiów polskich, zgodził się na wybór i przyjął nominację na głowę państwa polskiego.
Na procesie Niewiadomski wyjaśnił:
W Sejmie kluby lewicowe w porozumieniu z żydostwem, stojąc na czele jawnych wrogów Polski, postanowiły za wszelką ceną nie dopuścić do prezydentury człowieka niezależnego. Potrzeba im było człowieka chwiejnego, uległego, dającego się powodować. W takim chcieli mieć powolne narzędzie matactw politycznych i gwarancję utrzymania kraju w stanie dotychczasowej anarchii. Udało im się przeprowadzić swojego kandydata głosami żydostwa przeciw większości polskiej. Narutowicz nie zorientował się i wybór przyjął. Przeciwko tym hańbom trzeba była zaprotestować głośno i silnie, bronić majestatu Rzeczypospolitej sponiewieranego przez ciury. Czy miałem do tego prawo? Miałem prawo i obowiązek. Miałem takie prawo jak każdy obywatel, dla którego Ojczyzna nie jest czemś, o czem się dowiaduje z gazet. (3)
Eligiusz Niewiadomski
Gabriel Narutowicz był masonem w loży „Wolność Przywrócona” /Wielka Loża Narodowa Polski/. Był bratem Stanisława Narutowicza, działacza skrajnie antypolskiej litewskiej Taryby.
Żydomasoneria zwarła szeregi przy urnach wyborczych na rzecz G. Narutowicza, ale nie obyło się bez błędów narodowców. Rywalizowali o fotel prezydenta Gabriel Narutowicz i MaurycyZamoyski. Narodowcy nie uwzględnili faktu, że posłom ludowym bliżej było do Narutowicza niż do Zamoyskiego, kojarzonego z anachronicznym „feudalizmem”. Tymczasem Maurycy Zamoyski oddał Polsce ogromną przysługę gwarantując swym majątkiem pożyczkę dlaKomitetu Narodowego Polskiego w Paryżu. Był patriotą w tradycyjnym tego słowa znaczeniu.
Ostatecznie „witosowcy” z „Wyzwolenia” oddali głosy na Narutowicza i to zadecydowało o jego wygranej. A także głosy prawie trzech milionów Żydów.
Ludowcy widząc swój błąd, udali się delegacją do Narutowicza, aby nie przyjął urzędu. Ten oczywiście odmówił.
Kulminacją stały się masowe protesty uliczne patriotów, kiedy Narutowicz miał udać się do gmachu Sejmu na zaprzysiężenie.
Wytrawni terroryści z PPS - Frakcji Rewolucyjnej Piłsudskiego zwietrzyli, że na fali tych protestów można upiec wiele, włącznie z zabójstwem kandydata i tym zabójstwem zdyskredytować narodowców - „endencję”. Mogli wtedy liczyć na masowe rozruchy. Do akcji ruszyli bojówkarze z uśpionego, powstałego jeszcze w 1917 roku Centralnego Wydziału Pogotowia Bojowego PPS, składającego się z dawnych członków Organizacji Bojowej PPSsprzed żydowskiej rewolucji 1905 roku, w której miały wybitny udział bojówki Piłsudskiego, a czego krwawym symbolem stała się pamiętna masakra na Placu Grzybowskim.
Hersztem pepesowskiej milicji w Warszawie był Żyd „Łokietek”, bandzior, który potem odegrał ważną rolę w rozruchach maja 1926, a później w zamordowaniu generała Włodzimierza Zagórskiego. „Łokietek” był z wykształcenia lekarzem, przyjechał z Francji wraz z darami Polonii dla Polski, czym zyskał sympatię otoczenia wraz z innym bandziorem - Łukaszem Siemiątkowskim ksywa „Tata Tasiemka”.
Po śmierci Narutowicza „pepesiaki” cichaczem wyznaczyli trójki morderców, które miały zlikwidować generała Stanisława Hallera, Antoniego Sadzewicza, Tadeusza Dymowskiego/prezesa „Rozwoju”/, publicystę Stanisława Strońskiego i kilku innych aktywistów z opozycji.
„Endecy” i patriotycznie uświadomiona młodzież uniwersytecka usiłowali uniemożliwić przejazd Narutowicza do Sejmu na przysięgę.
Wśród demonstratorów byli księża: Lutosławski, Nowakowski, Wyrębowski i znani „endecy” Stanisław Stroński, Gierczak, Dymowski.
PPS skrzyknęła swoich wypróbowanych „zadymiarzy” na czele z „Łokietkiem”, ci zaś dobrali sobie kilkudziesięciu przedstawicieli „klasy robotniczej”, także z PPS. Na czele pochodu szedł „Łokietek” z działaczami PPS - Szczypiorskim i Marcelim Piłackim. Pochód poprzedzał sztandar. Niósł go robotnik z rzeźni na Solcu - Jan Kałuszewski.
Padły strzały, które dziwnym trafem zabiły w pierwszej kolejności Kałuszewskiego, następnie raniły kilkadziesiąt osób. Pochód rozproszył się. Narutowicz bez przeszkód wszedł do Sejmu. Po swoją śmierć.
Niewiadomski do końca swoich dni nie uważał się za bohatera. Ostatnie dni spędził na pisaniu i rozmyślaniu. To wtedy powstało jego cytowane przesłanie: „Do wszystkich Polaków”.
Sentencja wyroku brzmiała:
/…/ powodowany osobistym poglądem na obecny stan rzeczy w Polsce i swoistym poczuciem Jej honoru, rzeczywiście dnia 16 grudnia 1922 roku w Warszawie podczas otwarcia wystawy w gmachu Zachęty Sztuk Pięknych, dokonał zamachu na życie wybranego przez Zgromadzenie Narodowe [raczej międzynarodowe! - H.P.] zgodnie z Konstytucją z dnia 17 marca 1921 roku, obowiązującą w Rzeczypospolitej Polskiej, Prezydenta Gabriela Narutowicza, w trzecim dniu jego urzędowania, dając do niego trzy strzały rewolwerowe i powodując tym natychmiastową śmierć.
Sąd orzekł:
Mieszkańca m. st. Warszawy, Eligiusza Niewiadomskiego, lat 53 skazać po pozbawieniu praw stanu, na karę śmierci.
Kilka minut po godzinie szóstej rano zabrano go z celi i powieziono samochodem wojskowym otoczonym przez straż wojskową, do Cytadeli warszawskiej. Samochód psuł się po drodze kilka razy! Kilkaset ostatnich metrów dzielących go od Cytadeli Niewiadomski musiał przejść pieszo z eskortą. Obok nich kroczyli jego obrońca Stanisław Kijeński i ojciec Beniamin, kapucyn.
Kiedy w pewnym momencie mecenas Kijeński ujął go pod ramię, Niewiadomski z uprzejmym uśmiechem podziękował za pomoc:
Panie mecenasie. Niech mnie pan puści, bo pomyślą jeszcze, że mnie pan podtrzymuje, a ja idę z całą pewnością siebie!
Egzekucję miała wykonać Szkolna Kompania 30 Pułku Strzelców Kaniowskich.
Żołnierze ustawili się w czworobok. Przed nimi stanął Niewiadomski, przy nim duchowny.
Po odczytaniu sentencji wyroku, skazany pocałował krzyż i otrzymał błogosławieństwo. Oto jego pożegnalne słowa:
Odchodzę szczęśliwy, że przestanę patrzeć na to, co z Polską zrobił Piłsudski. Ufny jestem, że krew moja przyczyni się do zjednoczenia serc polskich!
Po wypowiedzeniu tych słów podszedł do słupka. Komendant kompanii skierował sześciu wylosowanych żołnierzy na odległość ośmiu kroków przed słupek. Jeden z nich podszedł do Niewiadomskiego, aby przewiązać mu oczy. Niewiadomski powiedział: „Nie zawiązujcie mi oczu i nie przywiązujcie do słupka. Proszę - zwrócił się do żołnierzy - aby mierzono w głowę, ja stanę wam wygodnie”.
Następnie zdjął płaszcz i kapelusz, rzucił je obok. Do ust podniósł kwiat róży otrzymany od żony, która przez cały czas procesu przebywała przy nim i dodawała otuchy.
Dokładnie o godzinie 7.19 padła komenda i rozległa się salwa…
A my, Polacy tamtego, obecnego i następnych pokoleń, mamy ciężki orzech do zgryzienia, niezależnie od naszego „uzębienia” politycznego, a zwłaszcza moralnego: Eligiusz Niewiadomski postąpił słusznie, czy nie? Był bohaterem, czy tylko mordercą?
Ale pogrzeb miał… bohaterski! Kondukt ruszył 7 lutego 1923 roku do kościoła na warszawskich Powązkach. Była godzina 5.45 rano. Mroźno, prawie ciemno, ponuro, złowieszczo. Gdy pochód dotarł na cmentarz, ktoś zaintonował „Kto się w opiekę”. W kościele odprawiono Mszę św. żałobną. Odśpiewano wtedy jedną zwrotkę „Roty”. Rodzina i bliscy Niewiadomskiego byli ogromnie zaskoczeni wielkością tłumu, liczącego około 10.000 osób. Prawie wszyscy mieli w rękach kwiaty.
Po Mszy św. długi szereg wieńców i trumnę poniesiono do grobu drogą wyłożoną gałązkami jodeł. Kobiety płakały. Nie było nikogo, kto by spoglądał obojętnie, nie licząc agentów PPS i samego
Piłsudskiego, którzy byli tam „służbowo”. Podczas spuszczenia trumny do grobu panowała złowroga cisza.
Jeden z uczestników pogrzebu odpiął swój Krzyż Walecznych i rzucił go do grobu.
Na koniec odśpiewano „Rotę”, a grób został pokryty górą kwiatów.
Na wstędze dużego bukietu z fiołków alpejskich widniała szarfa z napisem: „Od Polek z Ameryki - Cześć NIEŚMIERTELNEMU!”
A my zadumajmy się nad pytaniem: Jaka byłaby późniejsza Polska, gdyby Eligiusz Niewiadomski wystrzelił do głównego sprawcy jej nieszczęść, a nie do jego bezwolnego figuranta?
Byłażby to z pewnością Polska inna niż tamta, żydomasońska.
Wraz z tą inną Polską, także, chociażby trochę inna byłaby Europa?
1. A nie „na uchodźstwie”.
2. Korzystam z opracowania Emilii Kunikowskiej, która oparła się m.in. na publikacjach w „Kurierze Porannym” /01.02.1923/; „Kurierze Poznańskim” /01.02.1923/; „Gazecie Porannej” /07.02.1923/ i „Kartkach z więzienia: Eligiusz Niewiadomski”, Poznań 1923 oraz S.Kijeńskiego: „Proces Eligiusza Niewiadomskiego”.
3. Słowa tragicznie aktualne na dziś, jutro i pojutrze! - H.P.
