Wykłady Fizjoterapia I-IV, I sem, Fizjoterapia Ogólna, I sem


Wykłady Fizjoterapia ogólna

Wykład I Wprowadzenie do przedmiotu

Medycyna - rehabilitacja medyczna i jej składowe. Współczesny model rehabilitacji polskiej. Fizjoterapia jako element kompleksowej rehabilitacji.

Wykład II-Ogólne metody postępowania w rehabilitacji.

Rehabilitacja medyczna, fizjoterapia - cele, zadania i metody. Hierarchia i racjonalizacja celów rehabilitacji i fizjoterapii.

Wykład III-Organizacja rehabilitacji i fizjoterapii.

Zespół rehabilitacyjny. Rola fizjoterapeuty w procesie rehabilitacji. Rehabilitacja szpitalna, ambulatoryjna , w ośrodkach rehabilitacyjnych i uzdrowiskowa.

Wykład IIV - Interdyscyplinarność rehabilitacji.

Związek rehabilitacji z naukami medycznymi, humanistycznymi i o kulturze fizycznej.

Wykład I

Wprowadzenie do przedmiotu

Medycyna - rehabilitacja medyczna i jej składowe. Współczesny model rehabilitacji polskiej. Fizjoterapia jako element kompleksowej rehabilitacji.

Rysunek

Slajd

Medycyna - dziedzina nauk przyrodniczych, nauka empiryczna (oparta na doświadczeniu) obejmująca całość wiedzy o zdrowiu, chorobach ludzi oraz sposobach zapobiegania i leczenia. Ostatnio wprowadza się zasady medycyny opartej na faktach.

W medycynie bardzo ważną umiejętnością jest korzystanie ze zdobytych doświadczeń, wzbogacanie ich o nowe wiadomości i przystosowanie do potrzeb zdrowotnych i społecznych człowieka

Za ojca medycyny uważa się Hipokratesa.

Nauki podstawowe medycyny:

* Anatomia

* Biochemia

* Biofizyka

* Biologia

* Embriologia

* Fizjologia

* Histologia

Wybrane dziedziny medycyny

* Anestezjologia i Intensywna terapia

* Balneologia

* Chirurgia

* Ginekologia i Położnictwo

* Choroby wewnętrzne

* Kardiologia

* Pediatria

* Neurologia

* Okulistyka

* Psychiatria

* Psychologia

* Psychologia kliniczna

* Rehabilitacja

Historia rehabilitacji

Starożytność: Hipokrates - podaje wytyczne co do zapobiegania jak i leczenia zniekształceń ciała, tworzy protezy i obuwie korygujące zniekształcenia stóp. „Ćwiczenia wzmacniają a nieczynność osłabia ciało”

Galen-opisuje dodatni wpływ ćwiczeń na rozwój ciała.

Średniowiecze: nie rozwijano działalności na rzecz niepełnosprawnych i kalekich. Potępiano kult ciała a wszelkie jego zniekształcenia uważano za zasłaną za grzechy karę niebios.

Ambroży Pare XVI w. - po amputacji stosował rehabilitację: zaopatrzenie w drewnianą protezę i naukę chodu. Wprowadził wiele urządzeń pomocniczych dla kalek (metalowe gorsety i protezy, sztuczne zęby). Jego działalność stanowiła zapowiedź narodzin szeroko pojętej rehabilitacji.

Douglas C Mc Murtie w 1918 r. (dyrektor Instytutu Czerwonego dla Inwalidów w Nowym Jorku Krzyża w po raz pierwszy oficjalnie określa i wprowadza pojęcie „rehabilitacja”.

II wojna światowa- pełny i dynamiczny rozwój rehabilitacji. Rehabilitację uznano za główny czynnik zmniejszający stopień kalectwa i liczbę osób niezdolnych do pracy oraz przyśpieszający chorym powrót do zdrowia

Twórcami współczesnej rehabilitacji są: a w Polsce.

Dr.Howard Rusk - twórca koncepcji medycyny rehabilitacyjnej. Lekarz internista kierował pierwszym na świecie 80-łóżkowym Wydziałem Rehabilitacji i Medycyny Fizykalnej który powstał w 1947r. w Nowym Jorku.

Profesor Wiktor Dega kierownik Kliniki Ortopedycznej Akademii Medycznej w Poznaniu

Znaczne różnice terminologiczne są źródłem zasadniczych nieporozumień co do zakresu dopuszczalnych uprawnień zawodowych a w związku z tym mogą mieć wpływ na odpowiedzialność za losy pacjenta..

Konieczny jest też podział kompetencji zawodowych zgodnie z istniejącym w Polsce trójpoziomowym systemem kształcenia: technik, licencjat magister.

Brak w Polsce ustawy o zawodzie fizjoterapeuty. Obecnie projekt Ustawy o zawodach medycznych czeka w sejmie na uchwalenie.

Udało się uzyskać wpisanie zawodu fizjoterapeuty na listę zawodów regulowanych. Obecnie podlega on szczególnej kontroli prawnej, a nie jak to było wcześniej dyrektywie o swobodnym przepływie towarów i usług. Dzięki temu możemy zapewnić należytą jakość świadczeń i obronić się przed nie kontrolowanym napływem ludzi bez odpowiednich kwalifikacji, także z zagranicy.

Uległ zmianie akt prawny -ustawa o polskiej i europejskiej klasyfikacji wyrobów i usług , dzięki czemu fizjoterapia przestała być działalnością paramedyczną obłożoną podatkiem Vat.

Po raz pierwszy w 2007r. do katalogu świadczeń została wprowadzona porada fizjoterapeutyczna. Co podnosi rangę zawodu fizjoterapeuty i stawia go w innym świetle.

Rehabilitacja we współczesnym ujęciu rozumiana jest jako

Slajd

Rehabilitacja jest procesem medyczno - społecznym, którego celem jest przywrócenie człowiekowi niepełnosprawnemu utraconych - na skutek choroby, wad rozwojowych i wrodzonych, funkcji narządów , układów lub całego ustroju poprzez jednoczesne skoordynowane działanie medyczne, psychologiczne, socjalne, szkoleniowe oraz zawodowe.

U dzieci z wadami wrodzonymi i dysfunkcjami wcześnie nabytymi dąży się do kształtowania brakujących funkcji i wyrównywania opóźnień w rozwoju fizycznymi /lub psychicznym.

Wyróżniamy (składowe rehabilitacji):

Slajd

1. Rehabilitacja medyczna - proces leczenia, który umożliwia przyspieszenie procesu naturalnej regeneracji i zmniejszenia fizycznych i psychicznych następstw choroby. Leczenie oparte jest na fizjoterapii.

2. Rehabilitacja psychologiczna-ocenia i rozpoznaje stan psychiczny pacjenta w celu prowadzenia terapii pomagającej zaakceptować pacjentowi swój stan zdrowia. Kieruje jego reakcjami korzystnymi dla rehabilitacji medycznej, socjalnej czy zawodowej.

3. Rehabilitacja socjalna-

4. Rehabilitacja społeczna jest procesem, który zmierza do przywrócenia samodzielności społecznej osobie, która jest jej pozbawiona, a tym samym znajduje się poza nawiasem normalnego życia społecznego. Każdy członek społeczności ma prawo korzystać ze zdobyczy jakie to społeczeństwo wypracowało.

5.Rehabilitacja zawodowa zajmuje się przywróceniem zdolności do aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych.

Rehabilitacja lecznicza -stały rozwój nowoczesnych technik diagnostycznych, leczniczych, stała kontrola procesu leczniczego, regeneracyjnego pozwala na ograniczenie skutków trwania choroby. Rehabilitacja lecznicza musi stymulować cały proces leczniczy głównie poprzez aktywność ruchową i psychiczną.

Rola rehabilitacji psychicznej jest olbrzymia. Musi ona zawierać takie elementy, które doprowadzą do powstania profilaktyki inwalidztwa. Rehabilitacja psychiczna pozwala zachować wiarę przez osobę niepełnosprawną w poprawę sytuacji zdrowotnej, rodzinnej i społecznej. W przypadku trwałej utraty niektórych funkcji organizmu, odpowiednie postępowanie psychologiczne musi doprowadzić do poznania i zaakceptowania swojego "nowego" ciała.

Rehabilitacja społeczna obejmuje też edukację osób zdrowych w zakresie koniecznym dla zrozumienia potrzeb niepełnosprawnych i akceptacji ich jako normalnych pełnoprawnych członków społeczeństwa. Proces ten musi objąć rodziny niepełnosprawnych by jako pierwsze zaakceptowały inwalidę w domu i stworzyły mu korzystne warunki życia w rodzinie. Całe społeczeństwo powinno dbać o zatarcie różnic między sprawnymi i niepełnosprawnymi. Likwidacja wszystkich barier uniemożliwiających normalne funkcjonowanie inwalidów powinno być ważną sprawą dla sprawnych i niepełnosprawnych.

Rehabilitacja zawodowa

Możliwości zarobkowania, twórczego działania są naturalną potrzebą człowieka. Rolą rehabilitacji zawodowej jest, więc zrealizowanie tego postulatu poprzez naukę zawodu możliwego do wykonywania przy panującej dysfunkcji inwalidy. Może to być preorientacja zawodowa, czy kształcenie dzieci i młodzieży od podstaw w zakresie pracy zawodowej. Rolą rehabilitacji zawodowej będzie też odpowiednie przystosowanie stanowisk pracy dla ludzi niepełnosprawnych, tworzenie warunków pracy chronionej, a w szczególnie trudnych sytuacjach stworzenie warunków do pracy chałupniczej

Medyczny aspekt tego zagadnienia wysunął się na plan pierwszy. Rozwój metod diagnostycznych i leczniczych powoduje ratowanie życia i zdrowia w przypadkach bardzo trudnych, które jeszcze niedawno kończyły się śmiertelnie. Jednak nie zawsze udaje się w pełni przywrócić wszystkie funkcje człowieka do stanu wyjściowego. Coraz to większe grupy osób czasowo lub stale niepełnosprawnych stały się motorem dla rozwoju nowocześnie rozumianej rehabilitacji.

Profesorowie Wiktor Dega i Marian Weiss byli twórcami polskiego modelu rehabilitacji który w 1970r. został uznany przez Światową Organizację Zdrowia za godny naśladowania.

Polski Model rehabilitacji

* Powszechność - integralna część leczenia, obejmuje wszystkie dyscypliny medyczne w lecznictwie zamkniętym i otwartym i jest dostępna dla wszystkich osób, które jej potrzebują

* Wczesność (zapoczątkowania) - rehabilitacja zaczyna się już w okresie podstawowego leczenia od chwili przyjęcia do szpitala bądź ambulatorium , we współdziałaniu z innymi specjalnościami klinicznymi co znacznie poprawia wyniki i skraca czas leczenia.

* Kompleksowość - rehabilitacja uwzględnia wszystkie aspekty (leczniczy, psychologiczny, społeczny, zawodowy).

* Ciągłość - rozpoczęty proces rehabilitacji prowadzony jest do chwili uzyskania pełnej sprawności, a u chorych, którzy nie rokują pełnego powrotu do zdrowia, do chwili uzyskania funkcjonalnych mechanizmów kompensacyjnych, utrwalających wyniki usprawniania lub utrzymanie uzyskanej kondycji.

Twórcy Polskiego modelu rehabilitacji nadali jej charakterystyczne właściwości:

1. Powszechność - Rehabilitacja musi być powszechna, to znaczy dostępna bezpłatnie każdemu, kto jej potrzebuje.Bezpłatność rehabilitacji niweluje często konieczność utrzymywania niepełnosprawnych przez ogół społeczeństwa.

2. Wczesne zapoczątkowanie - Rozpoczęcie wczesne procesu rehabilitacji już w trakcie leczenia prowadzi do szybszego powrotu utraconych funkcji przez chorego lub wykształcenie takich mechanizmów kompensacyjnych, które utraconą funkcję organizmu zastąpią lub uzupełnią. Wczesna rehabilitacja obejmuje też zagadnienia profilaktyki leczniczej.

3. Zespołowość (kompleksowość)- Rehabilitacja zwłaszcza w przypadkach osób ciężko poszkodowanych musi być prowadzona przez zespół wielospecjalistyczny. Zespół wielu specjalistów obejmuje lekarzy ze specjalności charakterystycznych dla danego schorzenia, pielęgniarek, rehabilitantów, służby pomocnicze, psychologów, nauczycieli, pedagogów specjalnych, pracowników socjalnych i innych.

4. Ciągłość- Rehabilitacja musi być ciągła i nieprzerwana. Rehabilitacja medyczna jest w ścisłym związku z rehabilitacją socjalną i zawodową. Ciągłość rehabilitacji oznacza, że obejmuje ona osoby w trakcie leczenia szpitalnego, przejmuje ich w opiece ambulatoryjnej i kontynuowana jest dalej w trakcie pobytu osoby niesprawnej w domu.

Warto zauważyć, że tak widziana rehabilitacja realizuje zasadę leczenia człowieka, a nie tylko jego choroby.

Realizacja tych podstawowych postulatów polskiego modelu rehabilitacji wymaga nowoczesnej organizacji, konsekwencji w postępowaniu, dostosowania do potrzeb indywidualnych i społecznych ludzi. Rehabilitacja powinna być dostosowywana do warunków socjalnych i możliwości zawodowych każdego niepełnosprawnego Nie można traktować rehabilitacji oddzielając jej od pozostałych działów medycyny. Już zupełnym absurdem i barkiem podstawowego rozeznania jest próba traktowania rehabilitacji jako działalności paramedycznej.

Fizjoterapia jako element kompleksowej rehabilitacji:

Fizjoterapia - dział medycyny klinicznej stosujący uznane przez naukę metody przyrodolecznictwa do rehabilitacji oraz leczenia uzupełniającego farmakoterapię i leczenie operacyjne.

Posługuje się częściowo własnymi metodami diagnostycznymi i w całości swoistymi metodami leczenia.

Rehabilitacja proces skoordynowanego działania medycznego, socjalnego, szkoleniowego i zawodowego.

Definicja rehabilitacji wykracza poza pojęcie leczenia. Termin „fizjoterapia” nie jest równoznaczny z terminem „rehabilitacja medyczna” i nie jest jego synonimem

Wykład II-Ogólne metody postępowania w rehabilitacji.

Rehabilitacja medyczna, fizjoterapia - cele, zadania i metody. Hierarchia i racjonalizacja celów rehabilitacji i fizjoterapii.

Etymologia terminu rehabilitacja wywodzi się od słowa „habilitas” - zręczność, przydatność sprawność i przedrostka „re” oznaczającego -„zwrotność”.

Rehabilitacja - działania związane z przywracaniem utraconych funkcji

Habilitacja - wykształcanie optymalnych nawyków i umiejętności składających się na sposób życia

Cel postępowania rehabilitacyjnego:

1. optymalne usprawnienie fizyczne i psychiczne - całkowite przywrócenie sprawności lub też wytworzenie mechanizmów kompensacyjnych naruszonego funkcjonowania biologicznego i społecznego

  1. skrócenie czasu leczenia

  2. lepsza jakość przeżycia człowieka niepełnosprawnego

Celem każdej metody leczenia stosowanej przez współczesną medycynę jest:

Różne specjalności kliniczne dobierają w swoim działaniu metody postępowania leczniczego adekwatne do rozpoznania i etiopatogenezy chorób. W doborze postępowania leczniczego istnieje pewien hierarchiczny porządek

Metody postępowania w rehabilitacji :

1. usprawnianie funkcji narządów i układów

2. zaopatrzenie chorego w urządzenia: ortezy, protezy, sprzęt rehabilitacyjny uzupełniające ubytki narządów i funkcji

3. wyposażenie osób niepełnosprawnych:

  1. usunięcie przeszkód (schody, progi, krawężniki itp.) oraz umożliwienie niepełnosprawnemu poruszania się w otoczeniu

  2. pomoc w pokonaniu innych przeszkód urbanistyczno - arhitektonicznych i społecznych oraz zaopatrzenie w odpowiednie środki lokomocji

Postępowanie lecznicze w rehabilitacji:

Podstawowe:

Uzupełniające:

FIZJOTERAPIA

Fizjoterapia = fizykoterapia =terapia fizykalna = fizjatria = medycyna fizykalna

Fizjoterapia to z greckiego „physis”-natura, przyroda a „therapia”- leczenie

Fizjoterapia ( medycyna fizykalna) - postępowanie lecznicze polegające na poddaniu ustroju lub jego narządów działaniu różnych form energii fizycznej występujących w środowisku człowieka (bodżce termiczne, kinetyczne, mechaniczne, elektryczne, fotoaktyniczne, chemiczne), które wywołują w organizmie dające się zmierzyć reakcje fizjologicznych mechanizmów samoregulacji.

Fizjologiczne działanie stosowanych bodźców usprawnia czynność narządów i mechanizmów regulacyjnych ustroju decydujących o samoobronie organizmu przed czynnikami chorobotwórczymi i o samozdrowieniu.

Są one nie do zastąpienia ponieważ takiego usprawniania naturalnych mechanizmów samoobrony nie można uzyskać za pomocą leków.

Cele zastosowania metod fizycznych:

Fizjoprofilaktyka -wykorzystuje naturalne i wytworzone sztucznie czynniki fizyczne ( promienie nadfioletowe, wodolecznictwo i leczenie uzdrowiskowe) do zaspokojenia potrzeb ustroju lub do zwiększenia jego odporności czy usprawnienia procesów adaptacyjnych. Zwiększająca się liczba chorób cywilizacyjnych powoduje zaburzenia stanu równowagi między ustrojem ludzkim a otoczeniem. Fizjoprofilaktykę stosuje się jako działanie prozdrowotne.

Choroby cywilizacyjne: nerwice, ch. wieńcowa, ch. nadciśnieniowa, ch. wrzodowa żołądka i XII-cy, ch. uczuleniowe

Fizykalne metody diagnostyczne polegają na:

Rejestrowanie prądów czynnościowych powstających w czasie czynności:

Ocena reakcji tkanek wrażliwych na bodźce elektryczne (pobudliwość)-elektrodiagnostyka.

Rejestrowanie promieniowania podczerwonego emitowanego przez tkank iustroju -termografia.

Metody fizjoterapii -naturalne metody lecznicze

  1. mechanoterapia: kinezyterapia, masaż, manipulacje lecznicze i ergoterapia

  2. elektroterapia: wykorzystuje do celów leczniczych -prąd galwaniczny, prądy impulsowe małej, średniej i wielkiej częstotliwości

  3. magnetoterapia: pulsujące pole magnetyczne małej częstotliwości

  4. termoterapia: hydroterapia, prądy wielkiej częstotliwości, ultrasonoterapia, promienie podczerwone, parafinoterapia, krioterapia

  5. fototerapia: terapia światłem słonecznym, promieniowaniem nadfioletowym, chromoterapia i terapia promieniowaniem laserowym

  6. klimatoterapia

  7. aerozoloterapia: wziewania lecznicze

  8. balneoterapia: zabiegi przy użyciu naturalnych tworzyw uzdrowiskowych-wód leczniczych, pleoidów i gazów leczniczych

  9. leczenie i rehabilitację uzdrowiskową

leczenie metodą fizjoterapii polega na wywoływaniu fizjologicznych reakcji tkanek za pomocą bodźców fizycznych (mechanicznych, termicznych, osmotycznych, elektrycznych, fotoakynicznych) i chemicznych pochodzących od naturalnych tworzyw uzdrowiskowych tj. wód mineralnych, gazów i pleoidów.

Naturalne metody leczenia ponieważ z jednej strony stanowią naturalny składnik środowiska zewnętrznego a z drugiej działają na naturalne fizjologiczne mechanizmy homeostazy. Pobudzają one i usprawniają fizjologiczne, naturalne mechanizmy samoobrony i zdrowienia organizmu. Nie działają na przyczynę chorób lecz aktywizują organizm do walki z nimi. Charakteryzuje się pośrednim działaniem leczniczym-efekty występują po czasie.

Cele fizjoterapii:

  1. zwalczanie bólu

  2. zwalczanie stanów zapalnych

  3. usprawnianie czynności regulacyjnych (układu krążenia ,oddychania , przemiany materii, termoregulacji, ukrwienia skóry) i poszczególnych narządów

  4. usprawnianie czynności poszczególnych układów i układów narządów

  5. poprawa wydolności ogólnej organizmu

  6. przeciwdziałanie skutkom zmniejszonej aktywności ruchowej i poprawa funkcji ruchowych

  7. poprawa zdolności reagowania całego organizmu na bodźce lecznicze.

Metody leczenia

Osiągnięcie tego celu możliwe jest poprzez realizację zadań rehabilitacji leczniczej, zawodowej i społecznej. Motorem rehabilitacji społecznej i zawodowej staje się wieloaspektowa, wczesna rehabilitacja lecznicza. Procesem naturalnym w rozwoju społeczeństwa powinna być pełna integracja osób sprawnych i niepełnosprawnych. Ta wielowątkowość pojęcia rehabilitacji nabiera szczególnego znaczenia w przypadku osób po skomplikowanych, wielonarządowych urazach, ze schorzeniami prowadzącymi do dysfunkcji wielu organów, z trwałymi uszkodzeniami narządów, czy chorobami przewlekłymi.

Wykład III-Organizacja rehabilitacji i fizjoterapii.

Zespół rehabilitacyjny. Rola fizjoterapeuty w procesie rehabilitacji. Rehabilitacja szpitalna, ambulatoryjna , w ośrodkach rehabilitacyjnych i uzdrowiskowa.

Kompleksowość opieki rehabilitacyjnej wymaga zespołu osób które zabezpieczyłyby wszystkie aspekty opieki nad osobą niepełnosprawną. Lekarz potrzebuje pomocy zespołu osób z dziedzin zarówno medycznych, paramedycznych i pozamedycznych

Zespół rehabilitacyjny:

  1. Lekarz specjalista rehabilitacji

  2. Pielęgniarka szpitalna Fizjoterapeuta

  3. Terapeuta zajęciowy (ergoterapeuta)

  4. Psycholog kliniczny ( neuropsycholog)

  5. Logopeda

  6. Asystent socjalny

  7. Instruktor pracy zawodowej (rehabilitacja zawodowa)

  8. Technik ortopedyczny

  9. Pedagog specjalny

  10. Kapelan

Rola fizjoterapeuty w procesie rehabilitacji:

  1. realizacja zleceń lekarskich w procesie diagnostyki, leczenia i rehabilitacji

  2. dokonywanie oceny stanu osoby, która ma być poddawana zabiegom fizjoterapeutycznym oraz wykonywanie badań czynnościowych, niezbędnych do planowania fizjoterapii i kontrolowania uzyskiwanych wyników

  3. wykonywanie zabiegów fizjoterapeutycznych i stosowanie metod fizjoterapii

  4. dostosowywanie działań fizjoterapeutycznych do nadrzędnych celów rehabilitacji poszczególnych osób w ramach funkcjonowania zespołów rehabilitacyjnych

Ad.2 przygotowana do opieki nad pacjentem niepełnosprawnym( stale przebywa z pacjentem, wykonuje czynności pielęgniarskie, uczy pacjenta czynności życia codziennego (spożywaniw posiłków, higiena osobista, czynności fizjologiczne) jest łącznikiem między w kontaktach pacjent - rodzina.

Ad.3zabiegi lecznicze polegające na nauczanie czynności dnia codziennego i pomocy w ich wykonaniu. Czynności te wymagają aktywności fizycznej i umysłowej.

Ad.5 łącznik między chorym a środowiskiem - rodzinnym, zawodowym zakładem pracy. Rozpoznaje warunki bytowe, społeczne i zawodowe. Informuje o uprawnieniach i sposobach ich egzekwowania.

Realizacja procesu rehabilitacji odbywa się w różnych placówkach medycznych: szpitalnych, ambulatoryjnych i uzdrowiskowych.

Kryteria doboru placówki leczniczej:

  1. rozpoznanie: choroba podstawowa i choroby współistniejące,

  2. okres choroby (ostry, przewlekły w fazie zaostrzenia , remisji czy nawrotu choroby)

  3. stan wydolności ogólnej

  4. stan poszczególnych narządów

  5. wiek metrykalny i wiek biologiczny

  6. samodzielność w samoobsłudze i czynnościach życia codziennego

Placówki szpitalne:

  1. Pacjent wymagający całodobowego nadzoru medycznego

  2. W ostym i podostrym okresie leczenia, przed lub pooperacyjnym

  3. Wymagający leczenia uzupełniającego farmakologicznego pod nadzorem szpitalnym

  4. Wymagający intensywnej rehabilitacji

  5. Niesamodzielny w samoobsłudze i czynnościach życia codziennego całkowicie lub częściowo

Opieka całego zespołu rehabilitacyjnego

Placówki ambulatoryjne:

  1. Pacjent nie wymagający całodobowej opieki medycznej

  2. W okresie przewlekłym lub zaostrzenia choroby przewlekłej, po leczeniu ortopedycznym

  3. Samodzielny w czynnościach życia codziennego i samoobsłudze lub ograniczeniem samodzielności w stopniu nieznacznym

Głównie poradnictwo lekarskie i fizjoterapeutyczne połączone z zaopatrzeniem ortopedycznym

Placówki uzdrowiskowe

Chory zakwalifikowany do leczenia uzdrowiskowego musi spełniać warunki:

  1. wydolność organizmu pozwalająca na obciążenie bodźcami, których źródłem są stosowane zabiegi, klimat i czynny tryb życia

  2. w pełni samodzielny w samoobsłudze

  3. chory narząd lub układ narządów musi jeszcze mieć zdolność reagowania na bodźce fizyczne

  4. chęć chorego do współdziałania w procesie leczenia w uzdrowisku

Kuracja uzdrowiskowa stanowi dzisiaj niezbędną kontynuacje leczenia szpitalnego i ambulatoryjnego wielu chorób. Uzdrowiska to centra rehabilitacji i profilaktyki.

Zadania leczenia uzdrowiskowego:

  1. Leczenie chorób przewlekłych

  2. Skracanie okresu rekonwalescencji po wielu przebytych chorobach

  3. Przystosowanie do czynnego życia po ciężkich chorobach, w następstwie których powstały trwałe zmiany w organizmie

  4. Utrzymanie zdolności do pracy i utrwalenie zadawalającego stanu zdrowia

Wykład IV - Interdyscyplinarność rehabilitacji i fizjoterapii.

Związek rehabilitacji z naukami medycznymi, humanistycznymi i o kulturze fizycznej.

Interdyscyplinarność rehabilitacji

W medycynie klinicznej można wyróżnić cztery zasadnicze sposoby postępowania terapeutycznego:

  1. chirurgiczne- leczenie operacyjne

  2. farmakologiczne - leczenie za pomocą środków chemicznych

  3. psychoterapia-oddziaływanie na psychikę chorego

  4. fizjoterapia- leczenie za pomocą różnych rodzajów energii

Farmakoterapia-bardzo szeroko rozpowszechniona metoda, głównie wśród zachowawczych specjalności klinicznych. W przypadku chorych przewlekle daje możliwość przyzwyczajenia lub uzależnienia)

Psychoterapia-metoda bardzo szeroko stosowana, dająca pozytywne efekty przy właściwym doborze metody terapeutycznej. U niektórych chorych często jedyna z wyboru metoda leczenia.

Fizjoterapia -jedna z najstarszych metod leczenia, pozwalająca na osiągnięcie dobrych efektów terapeutycznych, szczególnie w chorobach przewlekłych i bólowych.

Odpowiednio dobrane treści rehabilitacji, w zależności od rodzaju dysfunkcji (narządów układów czy też całego ustroju), znajdują zastosowanie we wszystkich specjalnościach klinicznych. W zależności od potrzeb chorych stosuje się równocześnie wszystkie wymienione metody leczenia. Dobiera się jedynie ilościowo i jakościowo odpowiednio do procesu chorobowego lub etapu zdrowienia rodzaje zabiegów.

Rehabilitacja w pediatrii, reumatologii, chirurgii, neurologii

Interdyscyplinarność fizjoterapii polega na ścisłym współdziałaniu fizjoterapeutów (techników fizjoterapii, licencjatów i magistrów fizjoterapii) z lekarzem specjalistą rehabilitacji czy medycyny fizykalnej i balneoklimatologii i konstruktorem aparatów czy urządzeń rehabilitacyjnych.

Fizjoterapeuta musi mieć pisemne zlecenie lekarz wydane po specjalistyczej diagnozie lekarskiej, z uwzględnienie chorób współistniejących i podjęciu przez lekarza decyzji uwzględniającej wskazania i przeciwskazania do ich stosowania. Rehabilitacja w specjalistycznych dyscyplinach klinicznych przebiega równolegle do ich swoistego leczenia.

Rehabilitacja a kultura fizyczna

Kultura fizyczna - to ogół zachowań przebiegających według przyjętych w danym środowisku społecznym reguł i norm postępowania a mających na celu dbałość o zdrowie człowieka, o poprawę jego postawy, prawidłowy rozwój psychofizyczny, a w szczególności o poprawę sprawności ruchowej i takich cech jak koordynacja, wydolność, wytrzymałość, zwinność, gibkość, moc czy siła.

Człowiek jako istota ludzka, pośród innych organizmów żywych przychodzi na świat najsłabiej przystosowany do samodzielnego życia a proces przysposabiania go do samodzielnego funkcjonowania zajmuje blisko ¼ czasu trwania całego życia. Tak długi okres przystosowawczy niekorzystny w życiu innych gatunków, w przypadku człowieka stwarza wyjątkową szansę na kształtowanie w ciągu życia najrozmaitszych mechanizmów przystosowawczych. Organizm człowieka jest doskonałym materiałem plastycznym, który odpowiednio kształtowany będzie się charakteryzował pełnią sił witalnych i doskonałą wydolnością psychofizyczną.

W życiu człowieka można wyróżnić trzy podstawowe okresy:

1. Młodość (anafaza) charakteryzująca się przewagą zmian konstrukcyjnych nad destrukcyjnymi w organizmie

2. Dojrzałość (mezofaza) gdzie zmiany konstrukcyjne zrównują się z destrukcyjnymi

3. Starość (katafaza) gdzie dominują procesy destrukcyjne nad konstrukcyjnymi

Życie we współczesnym świecie niesie wiele zagrożeń. Komputeryzacja, osiadły tryb życia itp. powodują mimowolne odchodzenie od utartego przez wieki trybu życia, a co za tym idzie powoduje spadek sprawności fizycznej. Zapobiegać temu zjawisku można poprzez aktywność ruchową. Odpowiednia stymulacja pobudza czynności organizmu a w konsekwencji jego rozwój. Efektem aktywności ruchowej są zmiany w organizmie powodujące rozwój tkanki mięśniowej, wzmocnienie układu kostno-szkieletowego, oddechowego i nerwowego.

Ad.1 W młodości zmiany te są zgodne z kierunkiem naturalnych przemian ustrojowych i dlatego najłatwiej je optymalizować. Sprzyja temu zjawisko autostymulacji, czyli naturalna potrzeba ruchu.

Ad 2. W miarę starzenia się następuje stopniowy spadek spontanicznej aktywności ruchowej, co ma swoje znaczenie w prawach doboru naturalnego. Okres dojrzewania będzie się charakteryzował pełnią sił witalnych i wydolnością psychofizyczną a w zależności od trybu życia będzie krótszy niż dłuższy.

Ad 3.Po tym okresie będziemy mieli już do czynienia ze stopniowym pojawieniem się zmian degeneracyjnych związanych nieuchronnie z procesem starzenia się. Utrzymanie organizmu do późnych lat w stanie umożliwiającym samodzielną i godną egzystencję wymaga stymulacyjnego działania środków kultury fizycznej.

Uczestnictwo w kulturze fizycznej w zakresie stymulacji

  1. w pierwszej fazie życia polega na wspomaganiu rozwoju (funkcja proewolucyjna),

  2. w drugiej na podtrzymywaniu stanu (funkcja konserwacyjna),

  3. w trzeciej zaś na czynnym przeciwdziałaniu zmianom starczym (funkcja antyinwolucyjna).

Człowiek jako istota rozumna zawsze cenił sobie zdrowie, piękno, które realizował poprzez zwiększenie możliwości własnego ciała. Urzeczywistnienie tych wartości osiąga poprzez różne formy uczestnictwa w kulturze fizycznej. Formy te dawniej słabo zróżnicowane, na przestrzeni dziejów uległy procesowi specjalizacji. Zmieniały się też cele, jakie sobie człowiek wyznaczał a to powodowało też zmiany w strukturze organizacyjno-intelektualnej służącej do osiągnięcia znacznego celu.

W chwili obecnej do najbardziej wyspecjalizowanych form uczestnictwa w kulturze fizycznej należą:

  1. Wychowanie fizyczne

  2. Rekreacja fizyczna

  3. Rehabilitacja ruchowa

  4. Sport

Każda z tych form realizuje różne cele i jest kierowana do innego odbiorcy.

Wśród form uczestnictwa w kulturze fizycznej wyróżnia się wychowanie fizyczne jako podstawa systemu kultury fizycznej, spełniająca podwójną rolę: zaspakajać doraźne potrzeby dzieci i młodzieży w zakresie fizycznego rozwoju oraz przygotowuje do dbałości o ciało po ustaniu procesu wychowawczego, a więc niejako jest fachowym wstępem do korzystania z pozostałych form uczestnictwa, jakimi są rekreacja i sport. Możemy mówić też o ścisłym związku wychowania fizycznego z rehabilitacją ruchowa w zakresie korektywy. Oprócz tego wspólnym zadaniem wychowania fizycznego i nowoczesnej rehabilitacji jest fizjoprofilaktyka. Profilaktyczno - terapeutyczne wartości różnych form rekreacji są też powodem licznych ich zastosowań jako środka postępowania rehabilitacyjnego. Sport inwalidów i rehabilitacja zdrowotna sportowców świadczą również o występowaniu powiązań między tymi odległymi od siebie formami uczestnictwa w kulturze fizycznej. W ten sposób profilaktyczno-terapeutyczne wartości ćwiczeń fizycznych znajdują szerokie zastosowanie w medycynie, kultura fizyczna zaś w osiągnięciach medycyny uzyskuje potwierdzenie znaczenia aktywności fizycznej w kształtowaniu zdrowia.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
wykład 2 fizjoter ogolna
Ruch i praca są tymi czynnikami, uczelnia - Licencjat, sem 2, fizjoterapia ogólna
Interdyscyplinarność rehabilitacji, uczelnia - Licencjat, sem 2, fizjoterapia ogólna
Związek rehabilitacji z nauką o wychowaniu fizycznym, uczelnia - Licencjat, sem 2, fizjoterapia ogól
Tematy na referaty, uczelnia - Licencjat, sem 2, fizjoterapia ogólna
opisy testów, uczelnia - Licencjat, sem 2, fizjoterapia ogólna
fizjoterapia referat, uczelnia - Licencjat, sem 2, fizjoterapia ogólna
fizjo ref, uczelnia - Licencjat, sem 2, fizjoterapia ogólna
Ruch i praca są tymi czynnikami, uczelnia - Licencjat, sem 2, fizjoterapia ogólna
Interdyscyplinarność rehabilitacji, uczelnia - Licencjat, sem 2, fizjoterapia ogólna
Fizjoterapia ogólna wykłady
fizjo wykłady, Fizjoterapia CM UMK, Fizjoterapia ogólna
Fizjoterapia ogólna, wykłady
Wykład z ćwiczeń 17.10.2010 (niedziela) J. Dobrowolski, UJK.Fizjoterapia, - Notatki - Rok I -, Fizjo
Wykład z ćwiczeń 26.09.2010 (niedziela) J. Dobrowolski, UJK.Fizjoterapia, - Notatki - Rok I -, Fizjo
Wykład z ćwiczeń 25.09.2010 (sobota) J. Dobrowolski, UJK.Fizjoterapia, - Notatki - Rok I -, Fizjoter
Fizykoterapia wykład I semestr IV, fizjoterapia, Fizykoterapia
Wykład z ćwiczeń 03-05.12.2010 (piątek - niedziela) J. Dobrowolski, UJK.Fizjoterapia, - Notatki - Ro
Wykład biol mol ze Strzałką 2013, far, III rok IV sem, biologia molekularna, wykłady

więcej podobnych podstron