EGZAMIN TESTOWY Z CHEMII ANALITYCZNEJ

SEMESTR III, TERMIN I, 2010r.

1. przy sporządzaniu mianowanego roztworu HCl należy:

1. odmierzyć dokładną porcję wyjściowego roztworu HCl

2. przygotować uprzednio skalibrowaną Kolbe miarową

3. dopełnić Kolbe wodą destylowaną dokładnie do kreski i dokładnie wymieszać

4. powyższe zastrzeżenia nie SA zasadniczo obowiązujące

2. temperaturę prażenia danego osadu w trakcie analizy wagowej dobiera się mając zasadniczo na uwadze:

1. przeprowadzenie osadu w postac tlenku lub innego związku trwałego w temperaturze prażenia

2. spalenie sączka w którym osad był uprzednio sączony i przemywany

3. usunięcie wody zawilgocenia, wody hydratacyjnej lub/i wody konstytucyjnej

4. dwa z ww. uwarunkowań są poprawne

3. Do sporządzenia 2 litrów ok. 0,02 mol/l roztworu HCl należy odmierzyć objętośc 36% (m/m) HCl 9d=1,18 g/ml) równą kokoło:

1. 4,786 ml

2. 4,05 ml

3. 3,4 ml

4. wszystkie ww. wartości są nieprawidłowe

4. substancjami wzorcowymi są (traktowane zbiorczo) następujące związki:

1. Na₂CO₃, HCl, AgNO₃,

2. Na₂B₄O₇ * 10H₂O, NaOH, wodoroftalan potasu ( HOOC-C₆H₅-COOK)

3. oba ww. zestawy zawierają tylko substancje wzorcowe

4. oba ww. zestawy nie spełniają podstawowych tu warunków

5. Preparat Na₂CO₃ pozostawiony na działanie powietrza ulega przemianie do:

1. NaOH i CO₂

2. NaHCO₃ i CO₂

3. NaHCO₃

4. NaHCO₃, H₂O i CO₂

6. wartość C*V jest wyrażona w molach, jeśli

1. C jest wyrażone w mol/l i V jest wyrażone w ml

2. C jest wyrażone w mol/l i V jest wyrażone w litrach

3. C jest wyrażone w mmol/l i V jest wyrażone w litrach

4. w dwóch ww. przypadkach ten warunek jest spełniony

7. boraks Na₂B₄O₇ * 10H₂O można użyć do mianowania:

1. roztworu HCl

2. roztworu H₂SO₄

3. roztworu HNO₃

4. każdego z ww. roztworów

8. Forma HIn oranżu metylowego (pK₁=8,8) ma barwę czerwoną, a forma In^-1 barwę żółtą. w roztworze wodnym o pH = 3,5

1. wskaźnik ten ma barwę czerwoną z domieszką pomarańczowej

2. wskaźnik ten ma barwę żółtą z domieszką pomarańczowej

3. mamy [In^-1]/[HIn] = 2

4. dwie z ww. odpowiedzi są prawidłowe

9. pomiar temperatury wody

1. jest konieczny przy kalibracji pipety

2. jest konieczny przy kalibracji biurety

3. jest zawsze konieczny przy wyznaczaniu współmierności kolby i pipety

4. wszystkie ww. odpowiedzi są prawidłowe

10. stężenie wskaźnika jest bardzo małe w porównaniu ze stężeniem agalitu

1. w metodzie Mohra

2. metodzie Volharda

3. przy miareczkowaniu H₃PO₄ za pomocą NaOH

4. w każdym z ww. przypadków

11. odczyn roztworu utworzonego ze zmieszania jednakowych objętości roztworów Na₃PO₄ (C₁ = 0,01 mol/l) i HCl (C₂ = 0,05 mol/l) jest

1. alkaliczny

2. kwaśny

3. słabo alkaliczny

4. obojętny

12. niezależne od temperatury są:

1. stężenie molowe i ułamek molowy

2. stężenie molowe i stężenie molalne [mol/1kg rozpuszczalnika]

3. ułamek molowy i stężenie molalne

4. wszystkie ww. stężenia są z definicji niezależne od temperatury

13. kolejne stałe dysocjacji K₁, K₂ i K₃ dla H₃PO₄ są określone wartościami pK₁=2,1; pK₂=7,2; pK₃=12,3 (pK_i = -logK_i). Roztwór utworzony ze zmieszania jednakowych objętości H₃PO₄ (C₁=0,02) i NaOH (C₂=0,05) ma

1. odczyn alkaliczny

2. odczyn obojętny

3. pH bliskie pK₃

4. dwie z ww. odpowiedzi są poprawne

14. Dla C mol/l roztworu CH₃COONa obowiązuje zalezność:

1. [H⁺] - [OH^-] = [CH₃COOH]

2. [OH^-] - [H⁺] = [CH₃COOH] tylko BBBBBBBB

3. [H⁺] - [OH^-] = [Na⁺] + [CH₃COO^-]

4. dwie z ww. zależności są prawidłowe

15. w analizie grawimetrycznej żelaza (III) strącanego w postaci wodorotlenku żelaza do próbki przed strąceniem tego osadu dodaje się roztwór HCl w celu:

1. zakwaszenia próbki

2. utlenienia obecnych w wyjściowej próbce jonów Fe⁺²

3. kontr. jakości przemycia osadu

4. z powodów innych niż ww.

16. Aby otrzymac około 10% (m/m) roztwór wodny CuSO₄, do 50g CuSO₄ * 5H₂O należy dodać H₂O w ilości mililitrów równej:

1. 450

2. 288

3. 90

4. 270

17. Precyzję pomiarów określa:

1. równica między wartością otrzymaną na postawie pomiaru a wartością prawdziwą

2. rozrzut wyników wokół wartości prawdziwej

3. rozrzut wyników wokół wartości średniej z pomiarów

4. wartość średnia otrzymana na postawie pomiarów

18. Precyzję pomiarów najlepiej charakteryzuje wartość

1. wariancji

2. odchylenia standardowego

3. względnego odchylenia standardowego

4. żadna z ww. wartości nie charakteryzuje precyzji

19. Przy pK_w = 14,0 dla iloczynu jonowego wody (K_w), wartość pH dla C=10⁼⁸ mol/l NaOH wynosi:

1. 6

2. nieco powyżej 7

3. nieco poniżej 7

4. 8

20. Próbkę zważono za pomocą skorodowanych (corrosion) odważników. Rzeczywista masa tej próbki jest

1. większa od masy zmierzonej

2. mniejsza od masy zmierzonej

3. równa masie zmierzonej

4. niezależna od stopnia skorodowania

21. przy oznaczani chlorków metodą Mohra, właściwy tej metodzie odczyn roztworu zapewnia obecność:

1. NH₃ (?)

2. K₂CrO₄

3. obecność soli żelaza (III)

4. żadna z ww. odpowiedzi nie jest prawdziwa

22. przy oznaczaniu jonów SCN^-1 metodą Volharda, właściwy tej metodzie odczyn roztworu zapewnia obecność

2. K₂CrO₄

3. obecność soli żelaza (III)

4. żadna z ww. odpowiedzi nie jest prawdziwa

23. Wodoroftalan potasu można użyć do mianowania roztworu

1. HCl

2. KOH

3. HNO₃

4. dwóch z ww.

24. w butelkach zamykanych korkiem ze szlifem

1. można przechowywać roztwory H₂SO₄, HCl

2. nie należy przechowywać roztworów KOH, NaOH

3. oba ww. zalecenia są słuszne

4. oba ww. zalecenia nie są słuszne

25. Użycie dużego nadmiaru dimetyloglioksymu (HL) przy strącaniu dimetyloglioksymianu niklu NiL₂ jest niepożądane, gdyż:

1. powoduje rozpuszczenie się NiL₂ w nadmiarze alkoholu etylowego wprowadzonego z dimetyloglioksymem

2. ­ powoduje rozpuszczenie się NiL₂ w nadmiarze HL

3. oba ww. argumenty są słuszne

4. oba ww. argumenty są nieprawdziwe

26. Dodatek odczynnika Zimmermanna-Reinhardta przy manganometrycznym oznaczaniu Fe(III) :

1. zapobiega utlenianiu jonów Cl^-1

2. umożliwia rejestracje punktu końcowego miareczkowania

3. przyspiesza redukcję jonów Fe⁺³ do Fe⁺²

4. dwie z ww. odpowiedzi są prawdziwe

27. poprawka na ważenie w próżni wynika:

1. z równicy sił wyporu działających na szalki wagi równoramiennej

2. z równicy sił wyporu działających na ciała umieszczone na szalkach tej wagi

3. z ważenia ciał w powietrzu a nie w próżni

4. dwie z ww. odpowiedzi są prawidłowe

28. przechowywanie substancji w eksykatorze ma zasadniczo na celu:

1. eliminacje wpływu otoczenia (tlen, kurz)

2. zapewnienie próbce odpowiedniej temperatury

3. eliminacje wpływu promieniowania nadfioletowego (szkło eksykatora pochłania promieniowanie z zakresu UV)

4. zapewnienie substancji odpowiedniej prężności pary wodnej

29. Użycie częściowo utlenionego KI przy jodometrycznym oznaczaniu Cu⁺²

1. powoduje dodatni błąd oznaczenia

2. powoduje ujemny błąd oznaczenia

3. nie wpływa na błąd oznaczenia pod warunkiem, ze reakcja przebiega w środowisku kwaśnym

4. dwie z ww. odpowiedzi są prawidłowe

30. w miareczkowaniu jodometrycznym skrobie dodaje się

1. na początku miareczkowania roztworem Na₂S₂O₃, gdy roztwór miareczkowany jest brunatny

2. pod koniec miareczkowania gdy roztwór miareczkowania jest jasnożółty

3. moment dodania roztworu skrobi nie jest tu istotny dla sprawnego przebiegu miareczkowania

4. dwie z ww. opcji SA poprawne

31. reakcje zachodzące przy jodometrycznym oznaczaniu jonów Cu⁺² przedstawia równanie:

1. Cu⁺² + 4I^-1 = CuI₂ + I₂

2. Cu⁺² + 5I^-1 = CuI₂ + I₃^-1

3. obie te reakcje zachodzą obok siebie równocześnie

4. reakcje przebiegające w tym układzie SA inne od ww.

32. Masę 109g NaOH rozpuszcza się w 100g H₂O w temp. pokojowej z utworzeniem roztworu nasyconego. Gęstość otrzymanego skąd roztworu wynosi 1,51 g/ml. Ilość g stałego NaOH, którą należy (no najmniej) odważyć, by przygotować litr nasyconego roztworu NaOH wynosi:

1. 100*109*1,51/209

2. 1000*(109/40)*(209/1,51)

3. (109/40)*209/1,51

4. wynik prawidłowy jest inny niż ww.

33. pierwotną próbkę roztworu H₃PO₄ pobrana do analizy przeniesiono ilościowo do kolby miarowej o objętości 100ml i rozcieńczono woda destylowaną do kreski. po wymieszaniu zawartości kolby pobraną stąd pipetą porcję 25ml roztworu, przeniesiono do erlenmajerki i dodano fenoloftaleinę jako wskaźnik. na miareczkowanie tej porcji zużyto 12,35 ml 0,1072 mol/l NaOH. Masę [g] H₃PO₄ w próbce pierwotnej oblicza się ze wzoru:

1. 10^-3*0,1072*12,35*98*100/25

2. 0,1072*12,35*98*100/25

3. 10^-3*0,1072*12,35*(98/2) *100/25

4. 10^-3*0,1072*12,35*(98/2) *100/25

NIE MA PRAWIDLOWEJ !

34. 1% = 0,01, tj. p% = p/100. Zależność między stężeniem procentowym (p,%), a stęż. molowym (C, mol/l) składnik. w tym roztworze (M=masa molowa X, g/mol), d=gęstość (g/ml) roztworu) wyraża wzór:

1. p=10*M*C/d

2. p=0,1*M*C/d

3. p=0,1*d*C/M

4. żaden z ww. wzorów nie jest poprawny

35. Mnożnik x w równaniu 1mol/l = x*1 mmol/l wynosi:

1. 1

2. 10^-6

3. 10³

4. 10⁶

36. Bilans stężeniowy dla C mol/l roztworu Br₂ ma postać:

37. Bilans ładunkowy dla C mol/l roztworu Br₂ można przedstawić w postaci:

4. żaden z ww. równań nie jest bilansem ładunkowym

38. odczyn roztworu NaHSO₄ jest

1. kwaśny

2. obojętny

3. zasadowy

4. niemożliwy do określenia, gdyż nie wszystkie wyrazy w wyrażeniu dla [H⁺¹] - [OH^-1] są tego samego znaku

39. Bilanse dla układu otrzymanego po dodaniu v ml C mol/l HCl do V_o ml C_o mol/l NaOH mają postać równą:

4. żaden z ww. zestawów równań nie jest prawidłowy

40. w oznaczeniach manganometrycznych nadmiar H₂SO₄

1. zapobiega znaczniejszym zmianom pH spowodowanym dodatkiem roztworu KMnO₄

2. nie jest potrzebny, gdyż przebiegają tu reakcje redoks, a nie reakcje kwasowo-zasadowe

3. zapobiega wytrącaniu się osadu MnO₂

4. dwie z ww. odpowiedzi są poprawne

41. Z wyjściowej próbki zawierającej sól żelaza (III) strącono osad wodorotlenku żelaza. po jego odsączeniu, przemyciu i wyprażeniu, otrzymano preparat o masie m[g]. oznacza to, że masa [g] Fe w próbce wyjściowej wynosi:

1. m*M(Fe)/M(Fe₂O₃)

2. m*2M(Fe)/M(Fe₂O₃)

3. m*M(Fe)/M(Fe(OH)₃)

4. 2m*M(Fe₂O₃)/M(Fe)

42. Masa [g] próbki stałego jodu I₂, na miareczkowanie której (po rozpuszczeniu w roztworze KI) zużywa się ok.25ml…. mol/l Na₂S₂O₃ wynosi około:

1. 0,16

2. 0,31

3. 0,25381

4. 0,64

43. Przy oznaczaniu chlorków metodą Mohra, właściwe tej metodzie środowisko reakcji zapewnia

1. niskie (?) pH roztworu

2. obecność soli Fe(III)

3. obecność NH₄SCN

4. żadna z ww. opcji odpowiedzi nie jest poprawna

44. Maksymalna liczba protonów możliwa do przyłączenia do formy zadasowej EDTA wynosi

1. 6

2. 4

3. 3

4. 2

6

---