Pedagogika personalistyczna to kierunek pedagogiki współczesnej, który postuluje źródłowe ujęcie pedagogiki, która powinna kształtować swoją tożsamość nie tyle w oparciu o przesłanki ideologiczne czy metodyczne, ile przede wszystkim wychodząc od zrozumienia bytu ludzkiego jako takiego. Podstawowym wyznacznikiem personalizmu jest twierdzenie, że człowiek - zanim zostaną mu przypisane jakieś nazwy, cechy bądź właściwości - jest osobą. Należy zauważyć, że bycie osobą jest faktem pierwotnym i nieredukowalnym oraz ma charakter etyczny - do pojęcia osoby przynależą bowiem wolność, równość, szacunek, tolerancja oraz odpowiedzialność. Wychowanie w pedagogice personalistycznej ma charakter spotkania dwóch osób - nauczyciela (mistrza) i ucznia, którym przysługuje ta sama godność etyczna - owo spotkanie dokonuje się w konkretnej rzeczywistości, stąd też zadaniem pedagogiki personalistycznej jest ujawnienie podstawowego sensu wychowania, jakim jest spotkanie osób, w jego uwarunkowaniach historycznych, społecznych, politycznych i kulturowych. W Polsce kulturę myślenia personalistycznego i dialogicznego upowszechnili: J. Tischner i T. Gadacz (w filozofii) oraz F. Adamski i J. Tarnowski (w pedagogice).