Chrześcijańska pedagogika personalno – egzystencjalna ksJanusz Tarnowski

Personalizm – jest pochodny od pojęcia „osoba” - persona. Pierwotnie określał ideę osobowego Boga. Popularyzacja terminu dokonała się dzięki Renouviera, określającego personalizm jako „doktrynę o osobowości”. Nazwa personalizm dotyczy tych wszystkich prądów i nurtów w teoriach edukacyjnych, które jednoznacznie eksponują w swoich poglądach osobę jako istotę autonomiczną, jej godność i rozumność.

Odmiany personalizmu:

• Personalizm jako postawa interpersonalna.

• Personalizm filozoficzny.

• Personalizm naturalistyczny.

Kategorie pseudo-wychowania:

1. Tresura

2. Administrowanie

3. Trening

4. Moralizowanie

5. Kształtowanie osobowości

6. Kara cielesna

Autentyzm wychowawcy – autentyczny wychowawca nie może się tym kierować!!

Rozbudzanie duchowości za pomocą dialogu.

Dialog na dwóch płaszczyznach.

Autentyczność wychowawcy.

Wychowanie jako spotkanie ma dwa wymiary:

1. Wertykalny (pionowy) – odnoszący się do Boga/Chrystusa

2. Horyzontalny (poziomy) – relacje między ludzkie, wychowawca – wychowanek.

W wychowaniu J. Tarnowskiego, możemy wyróżnić w nim następującym właściwości:

1.człowieczeństwo - wychowanie jest bowiem spotkaniem co najmniej dwóch osób obdarzonych wielką godnością, ma pomóc każdemu w odnalezieniu i urzeczywistnieniu "najgłębszego ja",2 permanencja - wychowanie trwa przez całe życie, a nie tylko na jego początku 3. inter - i intraakcyjność - w sytuacji wychowawczej - wychowawca oddziałuje na wychowanka, a wychowanek na wychowawcę, a także zachodzą relacje z samym sobą czyli samowychowanie 4. nieokreśloność - oddziaływania wychowawcze zachodzą w trudno określonych sytuacjach, zdarzeniach, muszą otwierać się na nowości (uczą pokory) przy równoczesnym zachowaniu równowagi, ugruntowaniu swojej wiedzy i systemu wartości