Cele wychowania według personalizmu pedagogicznego

Jednym z nich jest wg Mouniera stopniowe doskonalenie się człowieka, przez nabywanie, przyswajanie sobie cech i sprawności osobowych, a także umiejętność podejmowania wolnych, autonomicznych wyborów.
Pedagogika personalistyczna skupia się na „wydobywaniu” z człowieka jego niepowtarzalności, indywidualności. Najwyższym celem takiego wychowania jest uzdalnianie podmiotu do kierownictwa nad własnym procesem rozwoju.
Wychowanka nie można traktować przedmiotowo, jak istotę do ćwiczeń czy też rzecz do napełnienia ją wiedzą. Trzeba pamiętać, że jest on pełnowartościową, osobną jednostką ludzką.

Trzema podstawowymi kategoriami wychowawczymi jest:
wychowanie fizyczne
wychowanie intelektualne
wychowanie moralne
Dodatkowo:
wychowanie społeczne
wychowanie religijne

Personalizm nie skupia się jedynie na wymiarze indywidualnym, ale celem wychowania wg niego powinno być także dążenie do tzw. dobra wspólnego. I tak np.: Państwo nakłada na swoich obywateli, w imię dobra wspólnego jakieś obowiązki, ale nie może wymagać od nich aby rezygnował ze swoich poglądów, przekonań. To dążenie do dobra wspólnego nie może naruszać dobra człowieka jako jednostki.

Relacja wychowawca-wychowanek

W pedagogice personalistycznej to wychowanek jest podmiotem działającym, a nauczyciel tylko koordynuje jego pracę, postępy, pomaga mu w samokształceniu i samowychowaniu. Wychowawca powinien ujawniać postawę szacunku wobec wychowanka. Rola szkoły jest tutaj bardzo ważna a nauczyciel jest jej reprezentantem i jego zadaniem jest usystematyzowanie wiedzy uczniów. Ze strony ucznia wymagana jest za to aktywność, pilność i solidność oraz przede wszystkim dobrowolna chęć kształcenia.

Treści wychowania i nauczania

Treść nauczania – integralny humanizm, ale nie tylko ten literacki, czy artystyczny, ale także naukowy i techniczny; intencjonalność wobec wartośći.
Kultura natomiast to środek wychowania i nauczania, który wspomaga doskonalenie osoby, jej rozwój